Γιατί να μην καλέσουμε εμείς μια απεργία;

Γιατί να μην καλέσουμε εμείς μια απεργία;

Ονομάζομαι Γιώργος και βλέποντας όλη αυτή τη κατάσταση που επικρατεί στο ελληνικό μπουρδέλο,έγραψα μερικές ιδέες που ίσως να μας βοηθούσαν να ξυπνήσουμε,όπως για παράδειγμα να καλέσουμε εμείς οι ίδιοι οι πολίτες μια απεργία.Αν έχεις χρόνο,ρίξε μια ματιά:


«Όσο περνάει ο καιρός, συνειδητοποιώ ότι είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Σαν Κράτος, σαν Κοινωνία, σαν Άνθρωποι. Μόλις πριν από λίγες μέρες, δολοφονήθηκαν 12 άνθρωποι στο Φαρμακονήσι και η κοινωνία μένει αμέτοχη. Το προσπερνάει. Σε μια μη προβληματική κοινωνία θα συνέβαιναν δυο πράγματα: 

1) Είτε θα καλούνταν ενώπιον της δικαιοσύνης οι λιμενικοί που δολοφόνησαν τους μετανάστες στο Φαρμακονήσι, ο Υπουργός Ναυτιλίας και όλοι όσοι έχουν κάνει ρατσιστικές δηλώσεις επί του θέματος (Δένδιας,Βούλτεψη κλπ.) είτε 

2) Οι πολίτες θα ξεσηκώνονταν, οργανωμένα, εναντίον όλης αυτής της κατάστασης. Στην Ελλάδα όμως, πέρα από ορισμένες ομάδες που κινητοποιούνται πάντα σε τέτοια θέματα, δεν κουνιέται φύλλο. Είμαστε τόσο αναίσθητοι;

Το Ελληνικό Κράτος επιδίδεται συνέχεια σε πολιτικές δολοφονίες. Από αυτή του Παύλου Φύσσα τον περασμένο Σεπτέμβριο ως αυτή της μικρής Σάρας τον περασμένο Δεκέμβριο.
Στην πρώτη περίπτωση, άνοιξε ορθάνοιχτα τη πόρτα στο φασισμό και του έδωσε τη δυνατότητα να δολοφονεί όποιον είναι διαφορετικός, ενώ στη δεύτερη περίπτωση εξαθλίωσε μια μητέρα να ανάψει το μαγκάλι για να ζεστάνει την κόρη της, αφού το Ελληνικό Κράτος δεν της παρείχε τίποτα έτσι ώστε να μην πεθάνει από το κρύο.

Και αν κάποιος χαρακτήριζε αυτές τις περιπτώσεις ως «μεμονωμένες», ας πάμε να δούμε λίγο τι εξαθλίωση προσφέρει το Ελληνικό Κράτος στους πολίτες του:

1) 3.000.000 άνθρωποι είναι ανασφάλιστοι χωρίς ιατρικοφαρμακευτική κάλυψη

2) Η επίσημη ανεργία στο τρίτο τρίμηνο του 2013 ανήλθε στο 27% ενώ για τους νέους ήταν στο 57% (χωρίς να υπολογίζουμε όσους εργάζονται μαύρα, χωρίς ένσημα)

3) Το 31% των Ελλήνων πολιτών είναι αντιμέτωποι με τη φτώχεια

4) Το 40 % των Ελλήνων πολιτών είναι αντιμέτωπο με χρέη προς τις τράπεζες και την εφορία και κίνδυνο για έξωση από την πρώτη κατοικία

5) Το ποσοστό των αυτοκτονιών αυξήθηκε κατά 17% από το 2010 και μετά

6) Ξεπουλιούνται κερδοφόρες δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμοί σε ιδιώτες (ΔΕΗ,ΟΠΑΠ κλπ.)

Χρειάζονται κι άλλα; Κι όμως, γιατί είμαστε τόσο απαθείς; Τι περιμένουμε;

Αν και δεν μου αρέσει να γενικεύω, η πλειοψηφία των Ελλήνων έχει μάθει να μένει μόνο στα μεγάλα λόγια. Για παράδειγμα, βρίζει συνέχεια τους πολιτικούς, αλλά όταν έρχεται η ώρα των εκλογών, πάει και ψηφίζει τους ίδιους και τους ίδιους.

Φωνάζει συνέχεια ότι ο κόσμος πρέπει να κατέβει στους δρόμους, αλλά όταν έρχεται εκείνη τη στιγμή, προτιμά να μείνει σπίτι του ή να πάει στη δουλίτσα του για να μη χάσει το μεροκάματό του, μη βλέποντας ότι αν δεν εξεγερθεί θα χάσει πολλά παραπάνω.

Αλλά και στον αριστερό και στον αντιεξουσιαστικό χώρο παρατηρούνται φαινόμενα καθίζησης. Περιμένουν πάντα πότε θα κάνει κάλεσμα η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ για γενική απεργία για να αρχίζουν να καλούν και οι ίδιοι για απεργία.

Πρέπει δηλαδή να περιμένουμε τις ξεπουλημένες ηγεσίες των εργατοπατέρων μπας και φιλοτιμηθούν να καλέσουν καμιά απεργία για να κατέβουμε στους δρόμους; Πρέπει επίσης να γίνει κάτι ακραίο για να κατέβουμε στους δρόμους (π.χ δολοφονία Φύσσα,δολοφονία στο Φαρμακονήσι κλπ.); Δε συμβαίνουν τόσα ακραία στη καθημερινότητά μας;

Επειδή δε θέλω να βγάλω την ουρά μου απέξω, όλοι μας είμαστε υπεύθυνοι για το χάλι της χώρας.

Αυτό λοιπόν που έχω να προτείνω, είναι το εξής: Αντί να περιμένουμε να καλεστεί απεργία από τους εργατοπατέρες ή να γίνει κάτι ακραίο, να καλέσουμε εμείς οι ίδιοι μια πορεία. Πώς θα γίνει αυτό; Πολύ απλά, αν εμείς οι ίδιοι προωθήσουμε αυτόν τον σκοπό σε όλους τους ανθρώπους που γνωρίζουμε. Σε φίλους και γνωστούς, στους εργασιακούς μας χώρους, στις δημόσιες υπηρεσίες και γενικότερα σε όλους τους ανθρώπους.

Στην εποχή που ζούμε, η διάχυση της πληροφορίας είναι πολύ εύκολη. Κινητοποίηση μέσα από τα social media, αφισοκολλήσεις στους δρόμους, συνελεύσεις και καταλήψεις σε εργασιακούς χώρους και στα πανεπιστήμια. Αρκεί να το αγκαλιάσουν άτομα και ομάδες που είναι δραστήριες και μετά θα κινητοποιηθούν και οι πιο διστακτικοί.

Αντί να γίνονται μεμονωμένα πορείες για ένα συγκεκριμένο σκοπό (π.χ Σκουριές, Στρατούλης κ.α, που είναι πολύ χρήσιμες και εννοείται πρέπει να τις στηρίζουμε), να γίνει μια γενική απεργία που θα καλύπτει το σύνολο του ελληνικού λαού, έτσι ώστε κανείς να μη μπορεί να πει ότι δεν τον αφορά αυτή η πορεία.

Πρακτικά, πώς μπορεί να οργανωθεί αυτό; Αν δώσουμε χρονικό περιθώριο ενός μήνα (για παράδειγμα η 12/03/2013 είναι μια καλή ημερομηνία), έτσι ώστε να μπορεί να υπάρξει καλύτερη οργάνωση από όλους μας. Αν μέσα σε αυτό το διάστημα γίνει συστηματική δράση και προετοιμασία που θα γιγαντώνει αυτή τη κίνηση. Αν ο καθένας το προωθεί με κάθε τρόπο καθημερινά, έτσι ώστε να αναγκάζει τους πάντες να τον ακούσουν.

Και φυσικά, αν υπάρξει σύμπλευση απόψεων μεταξύ ομάδων που έχουν πολλά κοινά αλλά και πολλές διαφορές. Πρέπει να βρίσκουμε λύσεις στα προβλήματα που δημιουργούνται. Δε ξέρω αν η δική μου είναι η σωστή, αλλά τουλάχιστον την πρότεινα. Ξέρω ότι όλα τα παραπάνω μπορεί να ακούγονται ουτοπικά, αλλά για αυτή τη γαμημένη την ουτοπία δεν παλεύουμε;»

Ευχαριστώ για το χρόνο σου.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

(Αγαπητέ φίλε, όλοι ξέρουν -εδώ και χρόνια- πως μόνο η γενική απεργία έχει νόημα.

 Αλλά πείτε μου ειλικρινά, πιστεύετε πως σε μια χώρα που οι ένοικοι των πολυκατοικιών δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν στο πώς θα ζεσταθούν όλοι, μπορεί να συμφωνήσουν οι εργαζόμενοι σε μια απεργία διαρκείας;

 Εδώ προτίμησαν οι ένοικοι των πολυκατοικιών να ζεσταθεί ο καθένας μόνος του -πληρώνοντας πολύ περισσότερα χρήματα-, παρά να βρουν μια κοινή λύση και να ζεσταθούν όλοι, πληρώνοντας έστω όλοι μαζί την θέρμανση και των 2-3 ανθρώπων που δεν μπορούσαν να πληρώσουν. Όταν δεν συμφωνούν στα μικρά και καθημερινά θέματα, πώς θα συμφωνήσουν στα πιο μεγάλα; 

Από την άλλη, όταν οι άνεργοι πλησιάζουν τα 2 εκατομμύρια, τι γενική απεργία μπορεί να γίνει; Αφού οι εργαζόμενοι είναι πια τρομοκρατημένοι και οι άνεργοι μοιάζουν διατεθειμένοι να πατήσουν επί πτωμάτων για μια κακοπληρωμένη δουλειά. Η ευκαιρία υπήρξε αλλά ήταν το καλοκαίρι του 2011. 

Τότε, όμως, οι περισσότεροι Έλληνες αδιαφόρησαν ή πίστεψαν πως δεν τους αφορούσε το θέμα. Τώρα ουρλιάζουν και ψάχνουν τους διαδηλωτές που τότε έβριζαν. Το κίνημα έχει ατονίσει γιατί πολλοί από αυτούς που ήταν στους δρόμους και στις διαδηλώσεις δεν είναι πια στην Ελλάδα. Έχουν φύγει μετανάστες. Τα δυο στα τρία μέιλ που λαμβάνω είναι από παιδιά που ήταν στο Σύνταγμα το 2011, κουράστηκαν, απογοητεύτηκαν, δεν είχαν χρήματα και -επειδή είχαν τα προσόντα- πήγαν να βρουν δουλειά στο εξωτερικό.

 Έφυγαν αυτοί που μπορούν να αλλάξουν τη χώρα και έμειναν αυτοί που την διέλυσαν, και συνεχίζουν να κάνουν πάρτι, και να τρώνε σαν τρελοί. 

Θα δούμε στις εκλογές τι επιθυμούν οι Έλληνες, γιατί και πριν τις εκλογές του 2012 άκουγα πολύ μεγάλα λόγια και αποδείχτηκε πως οι ραγιάδες δεν μπορούν και δεν θέλουν να αλλάξουν. 

Μην σκάτε λοιπόν, γιατί έτσι έσκαγα κι εγώ, και έτρεχα σε όλες τις πορείες, σε όλες τις συγκεντρώσεις, έγραφα συνέχεια πως πρέπει να γίνει απεργία διαρκείας, και μετά κατάλαβα πως η ζωή είναι για κάτι τυπάκια που ήταν στην ΕΡΤ, φώναζαν για χούντα και για επανάσταση όταν έκλεισε η ΕΡΤ, και μετά έτρεξαν να κάνουν αίτηση πρόσληψης στην Δημόσια Τηλεόραση για να μην χάσουν την δουλίτσα τους. 

Οπότε, μην στενοχωριέστε. Και να θυμάστε πως οι χειρότεροι και οι πιο επικίνδυνοι απ’ όλους είναι οι «σύντροφοι». Να είστε καλά.)

pitsirikos.net