ΜΥΡΩΔΙΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΦΑΣΟΛΑΔΑΣ

ΜΥΡΩΔΙΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΦΑΣΟΛΑΔΑΣ

Μιά κριτική ματιά
στο βυζαντινισμό, τη διαφθορά,
τη νοοτροπία και τις εμμονές,
που διαχρονικά ταλανίζουν τη Ρωμιοσύνη


Έγραψε  ο Παπαλουκάς Μπάμπης



Πίσω από τον φιλελληνισμό κρύφτηκαν πολλά πολιτικά ζητήματα και εγκλήματα, ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, σαθρές πολιτικές, ξενόδουλοι ή υπόδουλοι πολιτικοί, απατεώνες, τυχοδιώκτες, ρωμιοί και ξένοι. Αυτά βέβαια δέν σημαίνουν, ότι δέν υπήρχαν και κάποιοι ελάχιστοι, οι οποίοι βρέθηκαν ορθοί αναλυτές ορισμένων πραγματικών προβλημάτων τού ρωμιού και τάχθησαν με το μέρος του αλληλέγγυοι. Η αγελαία μάζα βέβαια, ουδόλως τους γνωρίζει, καθότι σπάνια ή και ποτέ δέν αναφέρονται στην εκπαίδευσή της.

Τα περισσότερα προβλήματα πάντως, που διαχρονικά ταλανίζουν τον ρωμιό, είναι ανούσια ή φανταστικά, όπως π.χ. το να πάρουμε την Πόλη, να αναγνωριστεί η οικουμενικότητα τού Πατριαρχείου, να μήν ονομαστούν οι σκοπιανοί μακεδόνες, να λειτουργήσει η θεολογική σχολή τής Χάλκης κ.λπ. κ.λπ..

Οι γάλλοι ιμπεριαλιστές έχουν εξειδίκευση στον φιλελληνισμό σε αντίθεση με τους άγγλους και τους γερμανούς, οι οποίοι χρησιμοποιούν άλλες οικονομικές κυρίως πρακτικές τακτικές. Προσφιλής γαλλική μέθοδος, που εξυπηρετεί και τον εθνικισμό της, είναι η έπαρση τής ανοησίας τού ρωμιού σε σχέση με την Ευρώπη. Να μιλούν συγκριτικά περί τού αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, τής πονηράς γηραιάς Αλβιώνος και των βάρβαρων γερμανών.

Ο σημερινός ρωμιός, ο διαχρονικός λούστρος των ευρωπαίων, πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων, δέν παράγει πολιτισμό. Εθνικό του ήρωα έχει τον Καραγκιόζη, που στην παραπλεύρως εικόνα από παράσταση στην τηλεόραση, παρουσιάζεται -ως γνήσιος τουρκορωμιός- ανάμεσα σε μιά εκκλησία, το σεράι και την «Αγιασοφιά». Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»:  Τελευταίοι σε όλα! Νεορωμιοί-νεοέλληνες: Περίγελως τού πολιτισμένου κόσμου.

Στις ξένες γλώσσες η έννοια τής λέξης ελληνισμός σχετίζεται περισσότερο με την αρχαία Ελλάδα. Στα ελληνικά η έννοια ταυτίζεται με τη Ρωμιοσύνη και προσδιορίζει τα εθνικοθρησκευτικά ιδεώδη των ρωμιών ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης.

Η έννοια φιλελληνισμός (philhellenism) είναι κυρίως συνυφασμένη με τη δυστυχία των ρωμιών τον 19ο αιώνα και με την αρχαία Ελλάδα.

Ο όρος σημιτισμός υπάρχει σε διάφορες γλώσσες (π.χ. sémitisme, δέν υπάρχει στα αγγλικά), παράλληλα με τον όρο αντισημιτισμός (antisemitism, antisemitismus, antisémitique κ.ά.).

Ο φιλελληνισμός και ο σημιτισμός έχουν κοινά χαρακτηριστικά αηδίας και αβελτηρίας, καθότι προϋποθέτουν τον εχθρό τού ελληνισμού (τού ρωμιού) και τον αντισημιτισμό, αντίστοιχα. Στην ιστορία παίχτηκαν διάφορα βάρβαρα και κάθε λογής παιχνίδια με τον φιλελληνισμό και τον (φιλο)σημιτισμό. Ρωμιοί και εβραίοι είχαν και έχουν κοινό παρονομαστή τη θρησκεία τους, το χριστιανισμό και τον ιουδαϊσμό, έτσι τα κλάσματα είναι ίσα και με ίδιους συντελεστές έχουμε ίδια σχεδόν αποτελέσματα.

Αντισημιτισμός - ανθελληνισμός:  Έννοιες παράλληλες, που σχετίζονται με τα εθνικά φαντασιακά τόσο των εβραίων (βλ. Πώς επινοήθηκαν οι εβραίοι) όσο και των ρωμιών (βλ. Η πραγματική καταγωγή μας) κι έχουν να κάνουν με εχθρούς -πραγματικούς ή μή-, γενοκτονίες και ολοκαυτώματα, όπως π.χ. το εβραϊκό ολοκαύτωμα ή την γενοκτονία των ποντίων (βλ. Περί τής μή ελληνικής καταγωγής των μικρασιατών). Το εβραϊκό ολοκαύτωμα με τις πολυδιαφημισμένες υπερβολικές περιγραφές και τους παραφουσκωμένους αριθμούς θυμάτων αποτελεί την «Αγία Λαύρα» τής εβραϊκής (μυθ)ιστορίας. Ο αμερικανοεβραίος ακαδημαϊκός Norman Finkelstien τόλμησε να αμφισβητήσει με αποδείξεις τον μύθο τού ολοκαυτώματος. Έγραψε το βιβλίο «Η βιομηχανία τού ολοκαυτώματος». Καταγγέλλει τα εγκλήματα τού Ισραήλ σε βάρος των παλαιστινίων. Το γεγονός, ότι οι εβραίοι γονείς του επιβίωσαν των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης δέν αρκεί, να τού συγχωρήσουν κάποιοι τη δριμύτατη κριτική, που ασκεί τόσο στην πολιτική των σιωνιστών στην Παλαιστίνη όσο και στη σιωνιστική προπαγάνδα στις ΗΠΑ και υφίσταται διώξεις.  Οι χριστιανοί, ενώ γνωρίζουν την εβραϊκή μυθολογία, είναι απίθανο να γνωρίζουν γιά την Hannah Arendt, που κατέδειξε τη συνεργασία των ανερχόμενων εβραϊκών ελίτ κατά τη ναζιστική περίοδο. Όπως είναι το ίδιο απίθανο, ότι ο Darius Ratajack «απολύθηκε από το Πανεπιστήμιο τής Opole, όπου δούλευε έντεκα έτη και τού απαγορεύθηκε να διδάσκει σε οποιοδήποτε άλλο πανεπιστήμιο γιά τρία χρόνια μετά την έκδοση τού βιβλίου του «Tematy niebezpieczne» (Επικίνδυνα Θέματα), μέσα στο οποίο έγραφε, ότι δέν ήταν επιστημονικώς δυνατόν να σκοτώσει κάποιος εκατομμύρια ανθρώπους με αέρια σε θαλάμους αερίων τού υποτιθέμενου στρατοπέδου θανάτου, Άουσβιτς. [«The Human Condition (1958), ελλ. μετ. από τους Στέφανο Ροζάνη και Γεράσιμο Λυκιαρδόπουλο: «Η ανθρώπινη κατάσταση - Vita activa» (Γνώση, 1986) και «The Origins of Totalitarianism (1951) (ελλ. μετ. «Το ολοκληρωτικό σύστημα, το τρίτο μέρος από το έργο «Πηγές τού Ολοκληρωτισμού», εκδ. Ευρύαλος, 1988)]. Το ποντιακό ζήτημα ξεκίνησε από την επιχείρηση των ρωμιών να ιδρύσουν ανεξάρτητο κράτος στον Πόντο, όπου ζούσαν μαζί με τους μουσουλμάνους, που επέφερε τον διωγμό τους από την περιοχή. Οι μουσουλμάνοι έκαναν εκτοπισμούς, εξορίες, θανατώσεις, λεηλασίες. Οι ρωμιοί προέβησαν σε ανυποταξίες, λιποταξίες, αντάρτικο, θανατώσεις, εμπρησμούς, λεηλασίες, πράξεις εκδίκησης και αντίποινα σε βάρος των μουσουλμάνων. Η ποντιακή βιβλιογραφική έκρηξη στην Ελλάδα παρατηρήθηκε μόλις στη δεκαετία τού ’80. Οι πόντιοι κατάφεραν κι αναγνωρίστηκε ο θάνατος ορισμένων μόνον από αυτούς -σε πολλές περιπτώσεις από τις κακουχίες κι όχι από προμελετημένο έγλημα- ως γενοκτονία και με το Ν. 2193/11-3-1994 καθιερώθηκε η 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της.

Ο καθολικός χριστιανός Αντώνιος Ζυγομαλάς, στην μετάφραση τού έργου «The Greeks of today» τού Tuckerman αναλύει την «Μεγάλη Ιδέα» τών ρωμιών. (Tuckerman, Charles Keating, 1821-1896, «Οι Έλληνες τής σήμερον», μτφρ. Α. Ζυγομαλά, Εκ τού Τυπογραφείου τής Φιλοκαλίας, Αθήνα, 1877. σ. 103). Αναφέρεται στον τότε ελλαδικό χώρο, που δέν είχε ακόμα ενταχθεί στο νέο κρατίδιο, όπου μαζί με την μειονότητα των τούρκων υπάρχει και το ελληνικό (;) στοιχείο μαζί με σλάβους, βλάχους και αλβανούς και προκειμένου γιά την Ήπειρο την προσδιορίζει ως Αλβανία.

Ναΐδριο επάνω σε αρχαιοελληνικό κίονα. Δύο φαντασιώσεις - πυλώνες τής Ρωμιοσύνης: Ο χριστιανισμός και η δήθεν ευγενής καταγωγή.

Η μεγάλη μερίδα των ρωμιών και κυρίως λόγιοι, έμποροι και δημόσιοι υπάλληλοι έχουν αμοιβαίο συμφέρον με τους οθωμανούς, είναι αδιάφοροι γιά αλλαγή τού καθεστώτος ή διάγουν βίο καλύτερο με τους τούρκους. «Είναι ευάρεστος η ιδέα, ότι εσμέν “εκλεκτή φυλή“, προωρισμένη να εισάγη το σύμβολο τού χριστιανισμού και τήν δάδα τού πολιτισμού και τής ελευθερίας εις τα σκοτεινά βασίλεια τών προλήψεων και τής αμάθειας...».

Όμως, διάχυτη είναι στο εσωτερικό και στο εξωτερικό η ανικανότητα τού νεοσύστατου κρατιδίου γιά την πάταξη τής διαφθοράς και τής φαυλότητας. «Αληθώς, ουκ ολίγοι διατείνονται, ότι η Ελλάς ως ανεξάρτητον έθνος υπήρξε “τελεία αποτυχία“». Βεβαίως, ουδέποτε ήταν ανεξάρτητο κράτος και μέχρι σήμερα αποτελεί αποικία ευρωπαϊκών και αμερικανικών συμφερόντων με την Αγγλία διαχρονικά ως την «πρωτίστη σύμβουλο».

Η διαφθορά και η φαυλότητα αποτελούν διαχρονικά χαρακτηριστικά τής Ρωμιοσύνης.

Οι φαναριώτες είναι σύμβουλοι των βασιλέων και ο νεποτισμός των ρωμιών αποτελεί την διοίκηση σε όλα τα επίπεδα. Οι όντες στη τάξη πρώτοι ήσαν αλήτες πρώτης τάξης. Δολοφόνησαν τον Καποδίστρια, εξόντωναν κάθε αντίπαλο, που διαφωνούσε με την πολιτική τους, και χρέωναν τους μεγαλοϊδεάτες ραγιάδες με δάνεια, που τα ονόμαζαν «δάνεια με έκπτωση» και η έκπτωση αυτή ήταν 40 και 44%. Τί σού είναι αυτοί οι χριστιανοί με την εφεύρεση τών εκπτώσεων! Ο ρωμιός αδυνατεί να τους κάνει έκπτωση από την συνείδησή του, αφού έχει εκπέσει η νόηση. 

Από τα μέσα τού 19ου αιώνα και ιδιαίτερα από το 1877, άρχισε να καλλιεργείται έντονα η άποψη στο ρωμιό, ότι είναι ο πρώτος στην Ευρώπη και διάγει βίο προνομιούχο. Γιά παράδειγμα, οι μαθήτριες τής Αγγλίας εμφανίζονται φτωχότερες και ρακένδυτες. Γιά κάθε μία χώρα ευρωπαϊκή οι ευτελείς δούλοι τής εξουσίας εμφανίζουν τον ρωμιό αριστοκράτη, να υπερτερεί στη νόηση. Στα γράμματα ο ρωμιός είναι άπιαστος κι έχει το μικρότερο ποσοστό αναλφάβητων.

Ο βυζαντινισμός και οι μεγαλοϊδεατισμοί ταλαιπωρούν ακόμα τα μυαλά των ρωμιών. Καλλιεργούνται στην οικογένεια, στο σχολείο, στις δημόσιες υπηρεσίες, στην κοινωνία, στις ένοπλες δυνάμεις κ.λπ..

Η πραγματικότητα είναι, ότι ο ρωμιός είναι ο αρχικαραγκιόζης τής Ευρώπης και μάλιστα εθνικοφασίστας, όπως πάντα επηρεασμένος από τις υποτιθέμενες δημοκρατικές δυνάμεις, που στην τότε περίπτωση, βρίσκονται στους δημοτικιστές.

Έτσι, ο υπερήφανος ρωμιός χρεωκοπεί και τού φταίνε οι ευρωπαίοι. Φταίει λίγο και ο ίδιος, καθότι αισθάνεται ενοχές, που δέν φρέναρε λίγο την καλοπέρασή του... και ξεπέρασε τον ευρωπαίο. Τότε και σήμερα, ίδια παχύδερμα ζώα με χρώματα τής ζέβρας ως εθνικά και φυσικά, χριστιανοί το θρήσκευμα αποτελούσαν τούς δοσίλογους ή αυτούς, που έφεραν την χρεωκοπία. Βέβαια, λένε, δέν έφταιγαν οι ίδιοι, αλλά οι προηγούμενοι λες κι αυτοί δέν ήσαν το ίδιο. Ο ρωμιός συνεχίζει να νοιώθει απροστάτευτος χωρίς τα παχύδερμα των εξουσιών.

Η ανοησία των γάλλων και η... πνευματικότητα των ρωμιών! (Α. Ζυγομαλάς: «Οι Έλληνες τής σήμερον», σ. 103).

Παρά την χρεωκοπία και παρά την έλλειψη ζωοτροφών, ο ρωμιός είναι περισσότερο ασφαλής από τον άγγλο, έτσι τουλάχιστον τού λέει το κράτος και είναι υποχρεωμένος να συνηγορήσει, άλλως εις το «πύρ το εξώτερον». Υπάκουσε στάς διαταγάς και έτσι προόδευσε... σε αντίθεση με τον γάλλο, που τον έφαγε η κοινοκτημοσύνη. Η μέν αγαθή φύση τού λαού βοήθησε, ώστε να τα έχουν όλα οι εξουσίες και όχι «κοινά», η δε πνευματική ανάπτυξη περιστράφηκε στην οικοιοθελή πτωχεία τού πνεύματός του.

Η Ελλάδα είναι ευρωπαϊκή χώρα, απόλυτο δείγμα αυτοεξευτελισμού και κατάντιας με κατά κύριο λόγο χρεωκοπημένες τις δυνάμεις τής Αριστεράς, οι οποίες δίνουν πάλι την δυνατότητα στην άνοδο των φασιστικών αντιλήψεων. Μοναδικό πραγματικό, αληθέστατο γεγονός είναι, ότι θεμέλια τής Ευρώπης δέν υφίστανται χωρίς τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, όχι όπως το εννοεί ο μέσος αμαθής ρωμιός, αλλά με την έννοια, ότι ο αρχαίος αυτός πολιτισμός είναι η πρώτη οργανωμένη εκμετάλλευση τής θρησκευτικής και πολιτικής εξουσίας απέναντι στο λαό, έχουσα ιδεολογικό υπόβαθρο.

Σε αυτή την περίπτωση σημασία έχουν οι φωνές όσων αντιστάθηκαν σε αυτή την αθλιότητα διαχρονικά και δέν ήσαν άλλοι πλήν τών άθεων αρχής γενησομένης από τον έλληνα ποιητή - σοφιστή Διαγόρα τον Μήλιο, τον οποίο οι αθηναίοι κατηγόρησαν γιά ασέβεια, όπως τον Σωκράτη (μή άθεο), διότι θεωρήθηκε, ότι προσβάλλει το κοινό αίσθημα με τις απόψεις σχετικά με τους θεούς και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Αθήνα.

Ο Διαγόρας ο Μήλιος (5ος αι. π.Χ.) προκύπτει ενάντιος στην ελληνική θρησκεία. Ασκούσε κριτική στα ελευσίνια μυστήρια, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Αθήνα και πέθανε στην Κόρινθο. Ο Κικέρων γράφει τον 1ο αι. π.Χ., γιά το πώς φίλος τού Διαγόρα προσπάθησε να τον πείσει για την ύπαρξη των θεών υποδεικνύοντάς του πόσες ιερές εικόνες αναφέρονται σε ανθρώπους, που σώθηκαν από θαλασσοταραχές με την δύναμη των επικλήσεων τους στους θεούς («Περί τής φύσης των θεών», iii 89). Η απάντησή του ήταν, ότι δέν υπάρχουν πουθενά εικόνες εκείνων, που ναυάγησαν και πνίγηκαν στη θάλασσα. Ο Κικέρων δίνει κι άλλο παράδειγμα, όπου ο Διαγόρας ήταν σε ένα πλοίο, στην τρικυμιώδη θάλασσα και το πλήρωμα πίστεψε, ότι το αίτιο τής τρικυμίας ήταν, το ότι είχαν μαζί τους αυτόν τον άθεο άνθρωπο. Ο Διαγόρας τότε αναρωτήθηκε εάν και όλα τα άλλα πλοία, που αντιμετώπιζαν την ίδια φουρτούνα, είχαν μαζί τους και από έναν Διαγόρα (iii 37). Οι διηγήσεις αυτές και άλλες (Διογ. Λαέρτιος, vi. 59) περιγράφουν με σαφήνεια τη σχέση, που είχε με την κυρίαρχη θρησκεία. Το ότι υπεράσπιζε την άποψή του με μεγάλη σταθερότητα και τόλμη δεικνύεται και από το γεγονός, ότι αναφερόταν με το επίθετο άθεος στην αρχαιότητα. Ο χριστιανός συγγραφέας και άγιος, Αθηναγόρας ο Αθηναίος (2ος αι. μ.Χ.), αναφέρει: «Είχαν λόγο οι αθηναίοι, όταν έκριναν τον Διαγόρα ένοχο για αθεΐα. Όχι μόνο σχολίασε τα ορφικά μυστήρια, κοινοποίησε τα μυστήρια τής Ελευσίνας και των Καβείρων, τεμάχισε και το ξύλινο άγαλμα τού Ηρακλή, γιά να βράσει τα γογγύλια του, αλλά ανοιχτά διακήρυττε, ότι δέν υπάρχει καθόλου θεός». («Πρεσβεία περί των χριστιανών», κεφ. 4).  Βέβαια, η κοινοποίηση προϋποθέτει τη γνώση, αυτό όμως έχει δεύτερη σημασία. Οι αβέλτηροι χριστιανοί θέλουν να πιστεύουν, ότι οι προ Χριστού άθεοι δέν γνώριζαν περί θεού και ευτυχώς, διότι θα καίγονταν στην πυρά.

Φυσικά, γράφοντας βιβλία τού τύπου «ο θεός δέν είναι μεγάλος» μπορεί να μήν είσαι μίσθαρνος αλλά δεν σημαίνει ότι είσαι και άθεος. Το γονιμότερο ίσως χώμα παγκοσμίως γιά την ανάπτυξη των θρησκειών είναι ο ελληνισμός, διότι υπάρχει έντονο το αρχαίο πνεύμα αθάνατο, το έρεβος και η αμάθεια.

Η θρησκεία είναι ανθρώπινη επινόηση. Η οργανωμένη μορφή της υποκρύπτει βιαιότητα, αφαιρεί την νόηση, οδηγεί σε αυταπάτες και ψυχώσεις. Το μήνυμά της είναι μήνυμα μόνιμης υποταγής και ευγνωμοσύνης, υποτέλειας και προσευχής. Οι θρησκείες εμφανίστηκαν όταν οι περισσότεροι άνθρωποι ήταν αγράμματοι κι ακόμα και σήμερα απευθύνονται κατά κύριο λόγο στους πολλούς, που είναι ημιμαθείς, σε φτωχούς, αμόρφωτους και όσους βρίσκονται σε σύγχυση με δεισιδαιμονίες με μαύρες γάτες, Τρίτες και 13 και όσες πλείστες αβέλτερες καταστάσεις. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Χωρίς θεό).

Η ηθική τού ρωμιού έχει αναπτυχθεί με την πρακτική συγκατάνευση τού «μαζί τα φάγαμε» και τής κατανάλωσης κάθε τύπου αυγών, μέχρι να εκκολαφτούν τα φίδια και να τον τσιμπήσουν, αλλά κι αυτό τότε θέλημα θεού θα είναι γιά το ρωμιό... και ξανά προς την δόξα τραβά η ανοησία. 

Η εκκλησία ασθενής και η θρησκεία ισχυρά; Η εκκλησία ισχυρά και η θρησκεία ασθενής; Ο Ζυγομαλάς προσπαθεί να αναστρέψει ανεπιτυχώς την κατάσταση ως υπάλληλος τού Υπουργείου των Εξωτερικών και στο τέλος διαπιστώνει, ότι είναι υγιής και η εκκλησία και η θρησκεία.  Οι ξένοι συγγραφείς πράγματι έκαναν το λάθος να μήν προσδιορίσουν ορθά τα πράγματα, διότι δέν ανέφεραν συγχρόνως, ότι και το υπουργείο του συνάμα είναι βαρύτερα ασθενές νοητικά. Ο Ζυγομαλάς ερχόμενος στην θέση τής εκκλησίας και τής θρησκείας εύστοχα ανατρέπει την ασθένεια και εμφανίζει μία απόλυτα υγιέστατη κατάσταση, την οποία ζηλεύουν οι ξένοι. (Α. Ζυγομαλάς: «Οι Έλληνες τής σήμερον», σ. 157).

Πάντα ήταν αδύνατον το κράτος να λειτουργεί με οικονομικούς όρους και όχι την επαιτεία, λόγω των μεσαιωνικών δομών του και τής βυζαντινής νοοτροπίας, το ραγιαδισμό, το ραχατισμό και την αβελτηρία τού ρωμιού. Ο παιδιόθεν ανόητος δέν αντιλαμβάνεται την ανοησία και θεωρεί τον εαυτό του από τη φύση έξυπνο. 

Σπάνια ή και ουδέποτε το εξαρτημένο νοητικά άτομο (περίπτωση ναρκωτικών ουσιών, αλκολισμός κ.λπ.) παραδέχεται την εξάρτησή του εκτός, όταν πλέον είναι σε αθλιοτάτη οργανική κατάσταση, η οποία, προκειμένου γιά το εξαρτημένο κράτος, αντιστοιχεί στην χρεωκοπία του.

Και ολυμπιακοί  και lokumu (τουρκ.). Τουρκορωμιοσυνιστική σαλάτα...

Βασικά, οι ξένοι βλέπουν τον βυζαντινισμό τού κράτους, τον οποίο και ο ορθόδοξος χριστιανός Αδαμάντιος Κοραής είχε προσδιορίσει αναφέροντας, ότι ο ρωμιός βγήκε από τουρκικό τάφο και μπήκε σε χριστιανικό.

Οι ξένες εφημερίδες έγραφαν διερευνητικά, ότι «η εκκλησία είναι άρρωστη και η θρησκεία δυνατή» (αυτό δέν σημαίνει, ότι είναι και υγιής) ή ότι «η εκκλησία είναι ισχυρή (δέν σημαίνει, ότι δέν πάσχει εξ ανιάτων ασθενειών) και η θρησκεία άρρωστη». Η διερεύνηση των ξένων ουδέποτε σταμάτησε, διότι αφορά στην εξωτερική πολιτική των χωρών τους.

Δέν είμαστε έλληνες, που γίναμε χριστιανοί, αλλά χριστιανοί, που φαντασιώθηκαν, ότι κατάγονται από τους αρχαίους έλληνες.

 
Τότε, αλλά και πάντα, η διερεύνηση αφορά στην καλή κατάσταση τού χριστιανικού τάφου, στην εις γενιές χρονική διάρκεια τής ενταφίασης και στην πιθανότητα τής ανάστασης τού Λαζάρου.

Την πρώτη δεκαετία αυτού τού αιώνα, οι ξένοι έκαναν αρκετές δοκιμές γιά την καλή λειτουργία τού χριστιανικού τάφου και τη στεγανότητά του. Η λειτουργικότητα αποδείχτηκε άριστη, αλλά επειδή υπήρχε σοβαρό πρόβλημα στεγανότητας τοποθέτησαν μπόλικο άρωμα, ώστε να εξαλείφεται η δυσοσμία και τελικά, η Ελλάδα μυρίζει θρησκευτική φασολάδα και Λόντρα 17ου αιώνα.

Χερουβείμ είναι το όνομα, που επέλεξαν να ονομάσουν το συγκρότημά τους οι μουσικοί τής διαφημιστικής αφίσας γιά κάποια συναυλία τού λεγόμενου «»

Δέν είναι δυνατόν στο πλαίσιο ενός άρθρου να αναλυθεί το μέγεθος τής ανοησίας τού ρωμιού διαχρονικά, αλλά ελπίζω, ότι δίνει την ευκαιρία παραπέρα μελέτης και θεραπείας σε όσους βέβαια, θεωρήσουν, ότι ασθενούν... 


πηγη :Ελεύθερη Έρευνα