Οι κραυγές του Νινάρ και η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση
Του Εύτυχου Συρόπουλου
O Νινάρ Οντίσο ήταν ένας φιλήσυχος νεαρός χριστιανός ορθόδοξος, 26 ετών από την πόλη Al Tabqah της Συρίας. Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος και η πόλη του έπεσε στα χέρια των ισλαμιστών, ο Νινάρ αναγκάστηκε με την οικογένειά του να φύγει για πιο ασφαλές μέρος. Μετά από μήνες, τον Σεπτέμβριο του 2013, ο Νινάρ θέλησε να επιστρέψει για να δει σε ποια κατάσταση βρισκόταν το σπίτι του.
Ο Νινάρ δίσταζε. Φοβόταν μήπως βρεθούν στο δρόμο του οι ισλαμιστές και μετά... Δεν ήθελε ούτε να σκεφτεί τί θα επακολουθούσε. Δύο φίλοι του μουσουλμάνοι από την ίδια πόλη τον έπεισαν ότι δεν υπάρχει κίνδυνος και ότι εάν συναντούσαν μουσουλμάνους αντάρτες, αυτοί, ως μουσουλμάνοι, θα εγγυούνταν για αυτόν. Έτσι ο Νινάρ ξεπέρασε τους δισταγμούς του και παρά τις αντίθετες παροτρύνσεις των δικών του ξεκίνησε για την πόλη του. Στην επιστροφή όμως η παρέα των τριών νεαρών είχε την ατυχία να πέσει σε μπλόκο ισλαμιστών της Αλ-Νούσρα. Οι τρομοκράτες ζήτησαν από τους νεαρούς να προφέρουν τα λόγια της ομολογίας πίστεως του ισλάμ: «Ένας είναι ο Αλλάχ και ο Μωάμεθ ο προφήτης του».
Οι δύο μουσουλμάνοι τρέμοντας από φόβο τα πρόφεραν βιαστικά. Δεν είχαν πρόβλημα. Ήταν μουσουλμάνοι. Ο Νινάρ όμως... Η χριστιανική πίστη του δεν του επέτρεπε να κάνει μία τέτοια ομολογία. Κάτι τέτοιο θα ήταν άρνηση του Χριστού. Και αυτό ο Νινάρ δεν το ήθελε. Είχε μάθει ότι πριν από αυτόν εκατομμύρια άλλοι που είχαν την ίδια πίστη προτίμησαν το θάνατο παρά να προφέρουν έναν τέτοιον λόγο. Έτσι ο Νινάρ προτίμησε να υποστεί τα βασανιστήρια των ισλαμιστών. Οι δύο μουσουλμάνοι φίλοι του φυσικά δεν μπορούσαν να τον βοηθήσουν, όπως αρχικά πίστευαν. Οι ισλαμιστές τον βασάνισαν μέχρι θανάτου. Τον άφησαν μισοπεθαμένο. Οι φίλοι του τον πήραν και τον έφεραν στους δικούς του. Ο Νινάρ δεν άντεξε. Ξεψύχησε στα χέρια των δικών του. Τα τελευταία λόγια του ήταν: «πεθαίνω, αλλά τον Χριστό δεν τον πρόδωσα».
Κάποτε οι ισλαμιστές που βασάνισαν τον Νινάρ τραυματίστηκαν, πολεμώντας γενναία τον κυβερνητικό στρατό. Πίστευαν ότι σκοτώνοντας και σφάζοντας απίστους θα πάνε στον παράδεισο. Πού να βρεθεί όμως νοσοκομείο να τους περιθάλψει στη Συρία;
Αλλά η «χριστιανική» Ελλάδα είχε φροντίσει και για αυτό. Όταν ξέσπασε η «επανάσταση» στην Λιβύη, η τότε Κυβέρνηση είχε κάνει συμφωνία με τους «επαναστάτες» για να περιθάλπονται σε ελληνικά νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας. Τα χρήματα μάς χρειάζονταν.
Έτσι μπορούσαν να λειτουργήσουν τα ελληνικά νοσοκομεία μέσα στην δύσκολη περίοδο της οικονομικής κρίσης. Όταν άναψε ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία, η Λιβύη, όπου στο μεταξύ η «επανάσταση» είχε ολοκληρωθεί και είχαν επικρατήσει οι ισλαμιστές, έστειλε μουτζαχεντίν για να πολεμήσουν εναντίον του Άσσαντ.
Όπως φαίνεται, οι δύο πλευρές θυμήθηκαν την συμφωνία που είχαν κάνει τότε. Καθώς η κρίση συνεχίζεται, τα ελληνικά νοσοκομεία έχουν ακόμη ανάγκη από χρήματα. Και έτσι αυτοί που βασάνισαν τον Νινάρ μέχρι θανάτου, βρέθηκαν σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης.
Η ιστορία αυτή, όσο και εάν φαίνεται απίστευτη, είναι όμως στα ουσιώδη χαρακτηριστικά της αληθινή. Μπορεί να μην ήταν ακριβώς αυτοί που βασάνισαν τον Νινάρ που βρέθηκαν στο ελληνικό νοσοκομείο. Μπορεί να ήταν αυτοί που σκότωσαν τον ιερέα Βασίλειο Νάσαρ, αυτοί που σταύρωσαν τους άτυχους χριστιανούς στην Αλ-Ράκα, αυτοί που δολoφόνησαν το τετράχρονο κοριτσάκι στην Λαοδίκεια, αυτοί που σκότωσαν χριστιανούς στην Μαλούλα, αυτοί που κατέστρεψαν την Μονή της Αγίας Θέκλας δίπλα στο χωριό, αυτοί που έσπασαν τις εικόνες του 16ου αιώνα, αυτοί που κατέστρεψαν την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο Χομς, αυτοί που έχουν απαγάγει πλήθη αμάχων, αυτοί που έκοψαν το νερό για 2,5 εκατομμύρια αμάχων στο Χαλέπι... Δεν έχει σημασία ποιοι ακριβώς ήταν. Σημασία έχει ότι η «χριστιανική» Ελλάδα έπραξε το καθήκον της απέναντι στους χριστιανούς της Συρίας περιθάλποντας τους δημίους τους στα νοσοκομεία της.
Δυστυχώς οι κραυγές του Νινάρ, την ώρα που τον βασάνιζαν οι ισλαμιστές, δεν ήταν δυνατόν να φτάσουν μέχρι την χριστιανική Ελλάδα. Η απόσταση που μας χωρίζει από τη Συρία είναι μεγάλη. Άντε να ακούστηκαν μέχρι το Χαλέπι, μέχρι την Λαοδίκεια, μέχρι την Κύπρο. Μετά... Πνίγηκαν στο Κρητικό ή στο Αιγαίο Πέλαγος. Πνίγηκαν πριν φτάσουν στην Αθήνα, στην Βουλή, στο Υπουργείο Εξωτερικών, στην Ιερά Σύνοδο.
Τί να κάνουμε. Δεν ζούσε ο Χριστόδουλος, ο οποίος είχε πάει στη Συρία και είχε φτιάξει σχολεία, είχε δώσει χρήματα. Αν ζούσε, μπορεί να άκουγε τις φωνές του Νινάρ... Τώρα όμως... Η Εκκλησία είναι απασχολημένη με τα συσσίτια. Ο κόσμος πεινάει, δεν έχει να φάει. Με τις κραυγές του Νινάρ θα ασχοληθεί; Έτσι οι κραυγές του Νινάρ δεν μπόρεσαν να περάσουν τους τοίχους της αίθουσας συνεδριάσεως της Ιεράς Συνόδου και δεν ακούστηκαν μέσα στην ιεραρχία.
Ο π. Φραγκίσκος ήταν ένας Φραγκισκανός μοναχός, που ζούσε σε ένα μοναστήρι κοντά στο Χαλέπι. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος, οι περισσότεροι κάτοικοι έφυγαν.
Ο π. Φραγκίσκος όμως έμεινε. Δεν μπορούσε να αφήσει το λιγοστό ποίμνιό του. Λίγα γεροντάκια που έμειναν γιατί δεν τους ένοιαζε εάν πεθάνουν. Είχαν ζήσει την ζωή τους. Κάποτε όμως η «Τζαχμπάντ Αλ Νούσρα» ή το «Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και της Συρίας», δεν έχει τόση σημασία ποια από τα δύο παρακλάδια της Αλ-Κάιντα ήταν, συνέλαβε τον π. Φραγκίσκο. Κατηγορήθηκε ότι ενίσχυε τις κυβερνητικές δυνάμεις. Στην πραγματικότητα το μεγάλο έγκλημά του ήταν ότι ήταν χριστιανός ιερωμένος. Εφαρμόστηκε η Σαρία. Έγινε μία νόμιμη δίκη κοντά στην Ίντλεμπ. Στο μέρος της Συρίας που είχαν «απελευθερώσει» οι ισλαμιστές της Αλ-Κάιντα. Εκεί όπου πέτυχε η επανάσταση, που υπερασπίστηκαν η Ενωμένη Ευρώπη, οι ΗΠΑ και η επίσημη Ελλάδα. Εκεί όπου επικράτησε η ελευθερία, η δικαιοσύνη και η δημοκρατία της Σαρία, του ισλαμικού νόμου. Ήταν μία πραγματική νίκη της δημοκρατίας. Ο π. Φραγκίσκος καταδικάστηκε σε θάνατο με αποκεφαλισμό. Εκτελέστηκε αμέσως. Το μαχαίρι δεν ήταν καλά ακονισμένο και δεν έκοβε καλά. Κάποιος έφερε ένα καλύτερο. Τελικά ο εχθρός του Αλλάχ νικήθηκε και αποκεφαλίστηκε. Ο Αλλάχ για άλλη μία φορά νίκησε.
Κάποιοι είπαν ότι ο π. Φραγκίσκος ήταν ο Μητροπολίτης των Συριάνων Ιωάννης, ο οποίος είχε απαχθεί κοντά στο Χαλέπι μαζί με τον Ορθόδοξο Μητροπολίτη Παύλο. Άλλοι είπαν ότι ήταν ο ίδιος ο Μητροπολίτης Παύλος. Δεν έχει και τόση σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι νίκησε η επανάσταση. Νίκησε η δημοκρατία και η ελευθερία.
Η κραυγή του γνωστού ή άγνωστου ιερέα που αποκεφαλίστηκε με όλες τις νόμιμες διαδικασίες της Σαρία, όπως και των άλλων 3.000 περίπου χριστιανών που σκοτώθηκαν από ισλαμιστές για καθαρά θρησκευτικούς λόγους στη Συρία, δεν έφτασε και αυτή ποτέ μέχρι το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Δεν απασχόλησε ποτέ την ολομέλειά του. Δεν είναι αυτά γεγονότα που αξίζει να απασχολήσουν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, την προεδρεία του οποίου έχει τώρα η Ελλάδα. Υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά και κοντινά πράγματα, που απασχολούν το Κοινοβούλιό μας.
Όπως για παράδειγμα ο αντιρατσιστικός νόμος. Ο π. Φραγκίσκος είχε την ατυχία να μην είναι Εβραίος, αλλά χριστιανός. Να μην πεθάνει σε θάλαμο αερίων των Ναζί της Γερμανίας, αλλά να σφαγεί σαν πρόβατο από ακόνιστο μαχαίρι μουσουλμάνου τζιχαντιστή της Αλ-Κάιντα. Αυτός και οι τρεις χιλιάδες μάρτυρες χριστιανοί της Συρίας, που πέθαναν μόνο και μόνο επειδή ήταν χριστιανοί, δεν θα απασχολήσουν ποτέ τις Επιτροπές για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις Επιτροπές για τον ρατσισμό, τις Επιτροπές που ελέγχουν τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, τις Επιτροπές των ολοκαυτωμάτων, τόσο στην Ελλάδα, όσοο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Είχαν την ατυχία να μην τους «ολοκαυτώσουν» Ναζί, αλλά μουσουλμάνοι τζιχαντιστές.
Τα ολοκαυτώματα των χριστιανών, και ειδικά στη Συρία, δεν είναι και πολύ in σήμερα. Αν είσαι προοδευτικός και μιλήσεις για αυτά, κινδυνεύεις να θεωρηθείς συντηρητικός και οπισθοδρομικός. Το να πεθάνεις σε θάλαμο αερίων με υπερσύγχρονο τρόπο συγκινεί πολύ περισσότερο την Ελληνική Αριστερά από τους «πρωτόγονους» αποκεφαλισμούς με ακόνιστα μαχαίρια. Η Αριστερά ήταν πάντοτε υπέρ της εξέλιξης και της προόδου.
Αν ανήκεις στον συντηρητικό χώρο, κινυνεύεις να θεωρηθείς εχθρός της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Γιατί η Δεξιά ήταν πάντοτε παραδοσιακά υπέρ της Ενωμένης Ευρώπης. Και το χειρότερο κινδυνεύεις να θεωρηθείς ότι εξυπηρετείς τα ρωσσικά συμφέροντα.
Γιατί ο Άσσαντ υποστηρίζεται από την Ρωσσία και όλοι όσοι μάχονται εναντίον του, μουτζαχεντίν, τζιχαντιστές, Αλ-Κάιντα, Τσετσένοι τρομοκράτες κ.λπ. είναι οι καλοί. Δεν έχουν σημασία τα φρικτά εγκλήματα που διαπράττουν. Σημασία έχει ότι πολεμούν κατά του Άσσαντ. Αυτό φτάνει για να τους κάνει καλούς και άξιους της συμπάθειάς μας. Αυτοί θα διώξουν τη δικτατορία του Άσσαντ και θα φέρουν την δημοκρατία στην Συρία.
Φτάνει να είναι κανείς κατά του Άσσαντ και υπέρ της επανάστασης. Είναι αρκετό.
Έτσι η κραυγή του Νινάρ Οντίσο και του π. Φραγκίσκου δεν πέρασε ποτέ τους τοίχους του Ελληνικού Κοινοβουλίου και δεν θα φτάσει ούτε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Τέτοιες κραυγές είναι επικίνδυνες για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
COMMENTS