Το κείμενο που ακολουθεί είναι μετάφραση της ανάρτησης με τίτλο “A Greek Says“, ένα κείμενο που γράφτηκε πρώτα στα Αγγλικά με την ελπίδα να αξιοποιήσει τη φύση του Διαδικτύου και να κυκλοφορήσει κι εκτός Ελλάδας. Αν συμφωνείτε, σας ζητώ να διαδώσετε το Αγγλικό. Κάθε παρατήρηση είναι πάντα ευπρόσδεκτη.

sotosblog

Δεν μπορείς να πεις σ’ ένα λαό ότι πρέπει να ζήσει με λιγότερα. 
Αν μη τι άλλο διότι εκείνοι από αυτό το λαό που ίσα-ίσα τα έφερναν βόλτα με λιγότερα ήδη, δεν θα είναι πλέον καν σε θέση να τα φέρουν βόλτα. Μόνο ο Θεός και η Φύση μπορούν να πουν κάτι τέτοιο. Από πλευράς σου μπορείς απλώς να πεις ότι θα κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου για να προστατεύσεις αυτό το λαό από το να πρέπει να ζήσει με λιγότερα.

Μπορείς να πεις σ’ ένα λαό ότι πρέπει να αντιμετωπίσει μια πρόκληση, αλλά δεν μπορείς να πεις σ’ ένα λαό ότι πρέπει να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των λαθών του. 

Μπορείς να πεις ότι κάποιοι μέσα σε αυτό το λαό φέρουν ευθύνη που άλλοι αυτού του λαού τη βγάζουν με λιγότερα, αλλά δεν μπορείς να πεις τίποτα που να ισοδυναμεί με τιμωρία σ’ ένα λαό, διότι ποτέ ένας τέτοιος τιμωρός δεν πέρασε ατιμώρητος. Αυτό μάλιστα μπορείς να το πεις και στο λαό σου, γιατί μια μέρα μπορεί να σου πει ότι έφταιγες εσύ· και δεν μπορείς να πεις ότι κάτι τέτοιο δεν έχει ξαναγίνει.

Δεν μπορείς να πεις σ’ ένα λαό ότι πρέπει να ζήσει με λιγότερα, αλλά μπορείς να πεις στους λαούς ότι πρέπει να ζήσουν όχι με περισσότερα για κάποιο χρονικό διάστημα, λόγω αυτού. Σ’ εκείνους που θα σου αντιτείνουν ότι αυτό είναι άδικο μπορεί να πεις ότι δεν φταίνε γι αυτό. Και να τους εξηγήσεις ότι πάντως κάτι παραπάνω βγάζουν και ότι είναι για καλό σκοπό.
Μπορείς να πεις ότι ο σκοπός είναι καλός, εφ’ όσον είναι κοινός, αλλά δεν μπορείς να πεις ότι είναι κοινός, όταν άλλοι λαοί τον βιώνουν ως προοπτική κι ένας λαός ως δοκιμασία. Ούτε μπορείς να πεις ότι ο καλός σκοπός συμπεριλαμβάνει ένα λαό, μόνο αν αυτός υποκύψει πρόθυμα, αποδεχθεί το τίμημα και καταφέρει να σταθεί και πάλι παρ’ όλο αυτό στα πόδια του.
Μπορείς επίσης να πεις ότι δεν μπορείς να σηκώσεις αποκλειστικά το βάρος του καλού σκοπού και να ζητήσεις, ως εκ τούτου, από όλους τους λαούς να ζήσουν με λιγότερα γι αυτό το λόγο, αλλά δεν μπορείς εδώ να κάνεις εξαιρέσεις. Αν πρέπει να γίνουν τέτοιες εξαιρέσεις, και πράγματι υπάρχει ένας τέτοιος σκοπός, τότε μπορείς να ακολουθήσεις το δρόμο που οδηγεί προς αυτόν χωρίς αυτό το λαό, χωρίς καν τους άλλους λαούς. Στο τέλος του δρόμου μας λες αν άξιζε, όπως θα πούμε κι εμείς –πρώην συνοδοιπόροι και οι υπόλοιποι ομοίως.

Δεν μπορείς να πεις σε ένα λαό ότι θέλεις πρώτα να διασφαλίσεις τα χρήματά σου, παρά μόνον αν έχεις μια τέτοια πικρή εμπειρία από αυτό το λαό.
 Πόσο δε μάλλον όταν αυτός ο λαός έχει τέτοια πικράν πείρα από εσένα. Και πάνω απ’ όλα δεν μπορείς να παρακρατείς τα χρήματα μ‘ ένα τέτοιο σκεπτικό, όταν η παρακράτηση κάνει την αποπληρωμή πιο επισφαλή και πιο επώδυνη.

Μπορείς να πεις σ’ ένα λαό ότι δικαιούσαι να πάρεις τα χρήματά σου, αλλά δεν μπορείς να πεις σ’ ένα λαό με ποιο τρόπο οφείλει να τα κερδίσει για να σου τα επιστρέψει. Μπορείς μόνο να πεις πώς εσύ θα βοηθήσεις για να μπορέσει να τιμήσει το χρέος του. Και δεν μπορείς να δυσπιστείς απέναντι σε μια επιλογή ενός λαού που προσπαθεί να βρει τρόπο να στα επιστρέψει, όταν δεν έχεις αφήσει περιθώριο αμφιβολίας ότι όλες οι άλλες επιλογές ευθύνονται γι αυτό το χρέος, διότι είναι σαν να λες ότι έφταιγε ο λαός, και αυτό δεν μπορείς να το πεις.

Και δεν μπορείς να λες ότι δεν έχεις λάθος εσύ ανάμεσα στα λάθη των ανθρώπων, όταν αυτό που μπορεί να πεις πέφτει πάνω σ’ έναν ολόκληρο λαό για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα απ’ όσο θα περνάει ο λόγος σου.


Δεν θα με εκπλήξει αν πεις ότι δεν με γνωρίζεις και ότι αμφισβητείς το δικαίωμά μου να σου πω τι μπορείς να πεις και τι όχι, αλλά δεν μπορείς πια να πεις ότι κανείς δεν το είπε.

Είναι βέβαιο ότι θα έρθει μια μέρα που τέτοια «μπορείς» και «δεν μπορείς» δεν θα μας χωρίζουν πια και, αν θα μπορούσα να πω κάτι τέτοιο, αυτή η μέρα μπορεί να έρθει νωρίτερα απ’ όσο φαντάζεσαι.