Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΜΕΘΟΔΕΥΜΕΝΗ "ΑΓΓΛΟΠΟΙΗΣΙΣ" ΤΗΣ

Η Ελληνική Γλώσσα καί τά «Γλωσσολογικά» παίγνια αποδομήσεώς της ! τού Άγγελου Λιβαθηνού (*) «Η Γλώσσα είναι τό ίδιο αρχαία μέ τήν συνεί...

Η Ελληνική Γλώσσα καί τά «Γλωσσολογικά» παίγνια αποδομήσεώς της !

τού Άγγελου Λιβαθηνού (*)
«Η Γλώσσα είναι τό ίδιο αρχαία μέ τήν συνείδηση » 
( Κάρλ Μάρξ**)

H Γλώσσα, μαζί μέ τόν Πολιτισμόν καί τήν Ιστορία, είναι ο καθρέπτης τής ατομικότητας καί τής ιδιοπροσωπίας ενός λαού. Αποτελεί κύριον συνεκτικόν κρίκον τής κοινωνικής συνοχής τών ανθρώπων μιάς χώρας. Γι’ αυτό, αποτελεί ισχυρό όπλο τού λαού απέναντι σέ κάθε επιχείρηση πνευματικής υποδούλωσής του.

Η Γλώσσα ενός λαού, εξ άλλου, η Εθνική Γλώσσα, είναι προϋπόθεση τής ανάπτυξης τού Πολιτισμού του καί, ταυτοχρόνως, είναι προϊόν αυτού τού Πολιτισμού.

Κλείνει μέσα της τήν ίδια τήν πορεία ενός λαού διά μέσου τών αιώνων, τίς παραδόσεις του, τά έθιμά του, τίς κοινωνικές του ευαισθησίες, τόν συναισθηματισμό του, τήν κοινωνική του συνείδηση, τίς πολιτικές καί φιλοσοφικές του αναζητήσεις.
Είναι ο καθρέπτης τών ιδιαιτέρων χαρακτηριστικών καί τών παραδόσεων ενός λαού, πουτόν διαφοροποιούν από τούς άλλους λαούς. Είναι η υλοποίηση τής σκέψης ενός λαού.
Και, όσο πιό ισχυρές είναι οι παραδόσεις αυτές, ο Πολιτισμός, η Ιστορία καί τά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τού λαού, όλα αυτά, δηλαδή, που συναποτελούν, μαζί μέ τήν Γλώσσα, τήν εθνική του ταυτότητα, τόσο περισσότερο η Γλώσσα γίνεται η ασπίδα στίς διάφορες πολιτισμικές επιθέσεις, γιατί είναι η ίδια η συνείδηση τού λαού !
«Η Γλώσσα», έγραφε ο Marx, «είναι τό ίδιο αρχαία μέ τήν συνείδηση»

(Karl Marx,Fr.Engels, Άπαντα τ.3, σελ.29).

Αλλαγή, επομένως, ή αλλοίωση τής Γλώσσας ενός λαού οδηγεί στήν διάβρωση ή καί στήν υγροποίηση τής Εθνικής συνειδήσεώς του.

Προσφάτως, είδαν τό φώς τής δημοσιότητος ειδήσεις, περί εισαγωγής στήν Ε΄ καί ΣΤ΄ τού Δημοτικού Σχολείου ενός βιβλίου Γραμματικής ( συγγραφική ομάδα: Ειρήνη Φιλιππάκη- Warburton, Μιχάλης Γιωργιαφέντης, Γεώργιος Κότζογλου, Μαργαρίτα Λουκά, απόφαση τού 2003), τό οποίον, μέ τίς τροποποιήσεις καί «επεμβάσεις» που επιφέρει στήν Ελληνική Γλώσσα, αποτελεί ένα από τά ισχυρότερα πλήγματα, μίαν βόμβα, εναντίον της.

Κύριο χαρακτηριστικό τής «νέας Γραμματικής», που αντικατέστησε τήν επί δεκαετίες διδασκομένη τού Τριανταφυλλίδη, είναι η προτεραιότητα καί ο υπερτονισμός τής «φωνητικής προσέγγισης» τής Ελληνικής Γλώσσας, μέ τήν ώθηση σέ δεύτερον πλάνο τών Γραμμάτων-συμβόλων τής Γλώσσας μας.

Τούτο, η επιχείρηση ανάδειξης, δηλαδή, τής «φωνολογίας» σέ κυρίαρχο ζήτημα τού μαθήματος τής Γραμματικής σέ παιδιά τού δημοτικού σχολείου, τά οποία δέν έχουν ακόμη αποκτήσει τήν ικανότητα τών λογικών αφαιρέσεων ( καί δέν είναι φοιτητές τής Γλωσσολογίας!), υποκρύπτει μίαν συνειδητή προσπάθεια τών εμπνευστών τού σχεδίου νά προωθήσουν τήν φωνητικήν ορθογραφία καί νά καταστρέψουν στήν κυριολεξία τήν ιστορικήν συνέχεια καί δομή τής Γλώσσας μας.

Έτσι, οι «επιστήμονες γλωσσολόγοι» τής συγγραφικής ομάδας τού βιβλίου, διά τής επί ανομολογήτω σκοπώ πρόταξης τής διδασκαλίας τής «Φωνολογίας» σέ παιδιά τού Δημοτικού Σχολείου(!), λές καί αυτά πάνε … μουγκά στό Δημοτικό σχολείο καί εκεί θά βρούν τήν ομιλία τους (!),

1. Πληροφορούν καί διδάσκουν τούς μικρούς μαθητές, ότι τά φωνήεντα τού Ελληνικού Αλφαβήτου είναι πέντε: α, ε, ι, ο καί «ου»! ( σελ. 36 τού Βιβλίου), καί όχι επτά (7), δηλ. ( α, ε, ι, υ, η, ο, ω), όπως εγνώριζαν μέχρι τώρα καί όπως μας πληροφορεί οΔιονύσιος Θράξ εις τό έργον του «Γραμματική Τέχνη» : «τούτων φωνήεντα μέν εισίν επτά∙ α, ε, ι, η, ο, υ, ω, φωνήεντα δέ λέγεται, ότι φωνήν αφ’ εαυτών αποτελεί» ( Διονυσίου Θρακός, Γραμματική Τέχνη, παράγρ. 6, 2ος αιών π.Χ.)!

Δηλαδή, αφ’ ενός εξοβελίζουν τά φωνήεντα η, υ, καί ω, αφ’ ετέρου κατατάσσουν στά φωνήεντα καί τό «ου»(!), τό οποίον από αρχαιοτάτων χρόνων κατεγράφετο καί εδιδάσκετο ως δίφθογγος ( ή δίψηφον ) !

Πρέπει νά προσέξει ο καθένας, ότι η επιλογή τών «5 φωνηέντων» αντί τών «7 φωνηέντων», που εγνώριζαν μέχρι τώρα οι μαθητές, δέν είναι τυχαία. Είναι συνειδητή επιλογή καί έχει ως διάφανον στόχον τήν «ενσφήνωση» στό συνειδητό τού μικρού μαθητή τής, μή ομολογούμενης αλλά εμμέσως υποδεικνυόμενης, «αντιστοίχισης» τών « 5 ελληνικών φωνηέντων α, ε, ι, ο, καί «ου»(!)» μέ τά « 5 αγγλικά φωνήεντα a, e , i, o, u » !

Αυτός, κατά τήν γνώμην μας είναι καί ο λόγος, γιά τόν οποίον εισάγουν γιά πρώτην φορά τό «ου» στά « ελληνικά φωνήεντα», άν καί εδώ καί δεκάδες αιώνων τό «ου» χαρακτηρίζεται καί καταγράφεται ως δίφθογγος! ( βλ. Γραμματική τού Διονυσίου Θρακός ( παράγρ. 6):«δίφθογγοι δέ εισίν έξ∙ αι, αυ, ει, ευ, οι, ου»)

2. Επιχειρούν νά ενσταλλάξουν στήν συνείδηση τών μικρών παιδιών, ότι τά σύμφωνα τής Ελληνικής Γλώσσας δέν είναι 17, όπως γνωρίζουν οι πάντες καί όπως περιγράφει ο Διονύσιος Θράξ στό έργον του «Γραμματική Τέχνη»: «σύμφωνα δέ τά λοιπά επτακαίδεκα∙ β, γ, δ, ζ, θ, κ, λ, μ, ν, ξ, π, ρ, ς, τ, φ, χ, ψ. σύμφωνα δέ λέγονται, ότι αυτά μέν καθ’ εαυτά φωνήν ούκ έχει, συντασσόμενα δέ μετά φωνηέντων φωνήν αποτελεί», αλλά τά σύμφωνα είναι δέκα οκτώ (18), καί συγκεκριμένα τά εξής: κ, π, τ, γκ, μπ, ντ, γ, β, δ, x, φ, θ, λ, ρ, z, σ, μ, ν !

Παρ’ ότι κατανοούμε, ότι ίσως είναι κουραστικό γιά τόν αναγνώστη, θά σταθούμε αναλυτικά στήν παράγραφον αυτήν, διότι εδώ αποκαλύπτεται τό σατανικό σχέδιο αυτών τών «κυρίων συγγραφέων» καί τών πολιτικών τους προϊσταμένων, οι οποίοι τούς καλύπτουν ή τούς «παροτρύνουν» :

Αξίζει νά αναφέρουμε τά εξής αποκαλυπτικά:

Α) εισάγονται στά «σύμφωνα» ο συνδυασμός «γκ» τών γραμμάτων γ καί κ, ο συνδυασμός «μπ» τών γραμμάτων μ καί π, καί ο συνδυασμός «ντ» τών γραμμάτων ν καί τ. Όποιος δέν έχει ακόμη αντιληφθή, ότι εδώ πρόκειται γιά βαρβαρότητα κατά τής Γλώσσας μας, προκειμένου νά «αντιστοιχισθούν» γράμματα καί φθόγγοι τής Ελληνικής Γλώσσας μέ τά αντίστοιχα τής Αγγλικής: γκ → g, μπ → b, ντ → d, καί νά παραγκωνισθούν άλλα γράμματα τής Ελληνικής, άχρηστα στήν λογική αυτής τής βαρβαρικής αντιστοίχισης, τότε πλανάται πλάνην οικτράν. Καί θά απογοητευθή, εάν παρακολουθήσει τήν κατωτέρω αναφοράν μας, γιά τήν φοβερήν αυτήν «επέμβασην» κατά τής Ελληνικής Γλώσσας ( βλ. παρακάτω Β)


Β) Ίσως, μέσα στήν βεβαιότητάν τους γιά τό «φοβερόν επιστημονικόν τους έργον» οι «κύριοι γλωσσολόγοι», από αμέλεια νά ολίσθησαν στήν αυτοαποκάλυψήν τους : είναι εξαιρετικώς ενδιαφέρον καί αποκαλυπτικόν νά παρατηρήσει κανείς μέ προσοχή ( εικόνα), ότι τό ελληνικόν «ζ» αποδίδεται καί γράφεται στό βιβλίο μέ τό Λατινικό ( ήΑγγλικό άν προτιμάτε) «z», ενώ τό επίσης ελληνικόν «χ» αποδίδεται καί γράφεται στό βιβλίο μέ τό Λατινικό ( ή Αγγλικό) «x» ( τό ελληνικόν χ δέν είναι ίδιο μέ τό Αγγλικόν x, παρατηρήστε το )!

Γ) Όπως θά διεπίστωσε ο παρατηρητικός αναγνώστης, στήν ακολουθία τών συμφώνων, που παρουσιάζει η «Γραμματική» αυτή, όχι μόνον έχουν καταχωρισθή από τούς συγγραφείς τά συμπλέγματα γκ, μπ, ντ, όπως σημειώνουμε καί παραπάνω ( παράγρ. 2), αλλά ΑΠΟΥΣΙΑΖΟΥΝ τά γνωστά σέ όλους μας ( καί στά παιδάκια) ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΥΜΦΩΝΑ: ξ καί ψ ! 

Άναναρωτιέται κανείς γιά αυτήν τήν «αβλεψία», άς αναλογισθή, ότι θά μπορούσε νά είναι στήν σκέψη μερικών ( άρα καί τών «συγγραφέων»;) ο συλλογισμός, ότι αυτά τά σύμφωνα «δέν χρειάζονται», αφού η «ελληνοαγγλική αντιστοίχιση», που ελέγαμε παραπάνω, λύνει τό πρόβλημα. Ορίστε: ξ → ks, ψ →ps !

Δ) Ενώ παρουσιάζουν τά συμπλέγματα «μπ», «ντ», «γκ» καί μάλιστα στά «σύμφωνα» ( προφανώς γιά νά αντιστοιχίζονται στά Αγγλικά Γράμματα b, d, g) ΑΠΟΥΣΙΑΖΟΥΝΠΑΝΤΕΛΩΣ από τό βιβλίο τά «δίψηφα» συμπλέγματα «τσ» καί «τζ», άν καί είναι σέ χρήση στήν Γλώσσα μας. Φαίνεται, ότι κάποιος μπορεί νά σκεφθή ( μήπως καί οι «επιστήμονες συγγραφείς»;), ότι καί αυτοί οι φθόγγοι μπορούν νά αποδοθούν μέ τήν «Ελληνοαγγλικήν αντιστοίχιση». Ιδού: τσ → ts, τζ →tz !

Ε) Ενώ στό βιβλίο αφιερώνονται οι 38 πρώτες σελίδες γιά τήν «φωνολογία» καί τούς φθόγγους, προκειμένου νά εισαγάγουν τόν μαθητή στήν «φωνητική διδασκαλία», όμωςγιά τήν διδασκαλία τού «Ελληνικού Αλφαβήτου» διατίθεται μόνον μία εικόνα! ( σελ. 39), εν είδει ταχυμέτρου αυτοκινήτου!

Αναρωτιέται κανείς, μετά από όλα τά ανωτέρω εκτεθέντα, εάν αξίζει τόν κόπον νά συνεχίσουμε μέ παρουσίαση καί άλλων βάρβαρων παρεμβάσεων κατά τής Ελληνικής Γλώσσας, από τίς οποίες βρίθει τό εν λόγω «πόνημα» τών κυρίων «συγγραφέων επιστημόνων». Θά ήτανε χρήσιμο, όμως, νά συναχθούν κάποια συμπεράσματα εμπρός σ’ αυτήν τήν τραγωδία εις τήν οποίαν οδηγούν κάποιοι «σφουγκοκωλάριοι» τής Νέας Τάξης Πραγμάτων τήν Ελληνικήν Γλώσσα !

Κατ’ αρχήν, τό βιβλίο αυτό καί οι περιεχόμενες σ’ αυτό «τροποποιήσεις» ( «Γραμματική Ε΄ καί Στ΄ Δημοτικού») δέν προέκυψαν από κάποιες «αστοχίες» τών συγγραφέων.
Είναι συνειδητή επιλογή τών κυρίων αυτών, καθ’ υπόδειξην «άνωθεν», ώστε, μέ τόν υπερτονισμό τών φθόγγων καί μέ τήν ταυτόχρονη περιθωριοποίηση ή τήν παρασκηνιακή παρουσίαση τής λειτουργίας τών Ελληνικών γραμμάτων ( «υπάρχουν καί άλλα γράμματα, σέ άλλες Γλώσσες, γιά νά αποδώσετε τούς φθόγγους, που εμάθατε»!), νά επιτευχθούν τά επιδιωκόμενα:

Ι) οι μαθητές νά υπερτιμήσουν τήν «φωνητικήν προσέγγιση» τής Γλώσσας, καί νά υποτιμήσουν τά ελληνικά γράμματα καί ιδιαιτέρως εκείνα, που τούς «υποδεικνύουν» μεθοδευμένα οι «συγγραφείς» ( ω, υ, η, ξ, ψ, κ.λπ.). Ώστε, διά τής απαξιώσεως αυτών τών γραμμάτων, νά έλθη «φυσιολογικά» καί η απαξίωση καί ο εξοβελισμός τής ετυμολογίας, καί ακολούθως η «φωνητική ορθογραφία»,εξέλιξη η οποία θα οδηγήσει στήν αλλοίωση καί στήν αποδόμηση τής Γλώσσας μας. Καί τούτο διότι η ετυμολογία αποτελεί τόν θεμέλιον λίθον τής Ελληνικής Γλώσσας, χωρίς τόν οποίον αυτή θά καταρρεύσει, αλλά καί διότι αποτελεί η ετυμολογία τό βασικό κριτήριο τής μοναδικότητος τής ελληνικής Γλώσσας έναντι όλων τών άλλων Γλωσσών καί κυρίως έναντι τής Αγγλικής ( π.χ., ενώ στήν Ελληνικήν Γλώσσα, χάριν τής ετυμολογίας, υπάρχει, κατά κανόνα, αμφιμονοσήμαντη αντιστοιχία μεταξύ σημαινομένου καί σημαίνοντος, η μοναδική καί εξαιρετική αυτή ιδιότητα είναι ανύπαρκτη ή σπανίως διακριτή σέ όλες τίς άλλες Γλώσσες!), καί

ΙΙ) νά μήν κατορθώσει ο κάθε μαθητής νά κατανοήσει, ότι: «τό αλφάβητο είναι σύνολο γραμμάτων (συμβόλων) με ωρισμένη σειρά και τάξη, που χρησιμεύουν για να απεικονίζονται οι στοιχειώδεις φθόγγοι μιάς Γλώσσας», μέ τρόπον ώστε τό κάθε γράμμα ( σύμβολο) νά αποδίδει ΕΝΑΝ ΜΟΝΟΝ ΦΘΟΓΓΟ ( καί όχι υποχρεωτικώς τό αντίστροφο).
Αυτό ισχύει σέ κάθε αλφαβητική γραφή (κυρίως στήν Ελληνική Γλώσσα), εν αντιθέσει μέ τήν «συλλαβική γραφή» άλλων Γλωσσών, όπου ένα γράμμα μπορεί νά εκφράζει δύο ή περισσότερους φθόγγους.

Είναι βέβαιον, πλέον, ότι τόσον άλλα παλαιότερα όσον καί όλα αυτά τά περιγραφόμενα εδώ «γλωσσολογικά» παίγνια μερίδας «επιστημόνων» σέ βάρος τής Ελληνικής Γλώσσας, υπηρετούν μέ τόν πλέον «πολιτικώς ορθόν» τρόπον τίς στοχεύσεις καί τήν πολιτικήν τής «Νέας Τάξης Πραγμάτων»(ΝΤΠ), η οποία απεχθάνεται τίς διαφορετικότητες τών λαών, καθ’ ότι αυτές αποτελούν ισχυρά «εμπόδια» στήν επέλαση τών απάνθρωπων καί αδηφάγων καπιταλιστικών «αγορών». 

Διότι η ΝΤΠ δέν ενδιαφέρεται γιά λαούς, αλλά, τό αντίθετο, ενδιαφέρεται γιά«ομογενοποιημένους» πληθυσμούς, τών οποίων οι όποιες κινήσεις ή «δραστηριότητες» θά είναι « ομοιόμορφες καί προβλέψιμες», γι’ αυτό καί εύκολα «χειραγωγήσιμες». Καί γι' αυτό καταπολεμά κάθε εθνική διαφορετικότητα, που στέκεται εμπόδιο στήν επικράτησή της, στοχεύοντας νά απονευρώσει τά Έθνη, γιά νά δημιουργήσει, στήν θέση τών λαών, απλά αθροίσματα ατόμων, δηλαδή πληθυσμιακά αμαλγάματα, μέ πλαστογραφημένη Ιστορία, μέ «αγοραίον» Πολιτισμόν, μέ καταρρακωμένη Γλώσσα καί χωρίς Εθνικά Ιδανικά.

Ανεξαρτήτως τών «προθέσεων» τών συγκεκριμένων «επιστημόνων συγγραφέων», αυτήν τήν πολιτικήν τής ΝΤΠ, τήν ισοπεδωτική καί καταστροφική γιά τήν Ελληνικήν Κοινωνία πολιτικήν, τήν υπηρετεί άριστα η επιχειρούμενη μέ αυτό τό βιβλίο απροκάλυπτη αλλοίωση καί αποδόμηση τής Ελληνικής Γλώσσας. 

Ο εχθρός, άλλωστε, δέν κτυπάει πάντα στά πόδια! Πρώτα στό μυαλό σημαδεύει. Στήν συνείδηση! 

(*) Ο Άγγελος Λιβαθηνός είναι Καθηγ. Μαθηματικών, Λυκειάρχης ε.τ., καί Εκδότης τής τριμηνιαίας εφημερίδος: «ΚΑΡΔΑΜΑΣ, Εφημερίς τών Συζητήσεων»

kardamos.