Ο...μυστικισμός των ελληνικών κομμάτων
Ποτάμια, παραπόταμοι, λίμνες, ρυάκια, βάλτοι, πισίνες γεμάτες με νερό, μπάνια και μπιντέδες φουλαρισμένοι μέχρι πάνω, καζανάκια, αποχετεύσεις κι ενίοτε λακκούβες στο δρόμο, πάντα γεμάτες νερό.
Κάπως έτσι είναι η ελληνική πολιτική πραγματικότητα.
Χάσαμε όμως τη Θάλασσα, τους Ωκεανούς, τον ορίζοντα. Ή μήπως δεν υπήρξαν ποτέ;
Ας πάμε λίγο να σκεφτούμε την πολιτική κατάσταση και τη διαμόρφωση του πολιτικού συστήματος πριν την κρίση.
Είχαμε δυο μεγάλα κόμματα, δυό μεγάλες -αν μπορούμε σήμερα να το πούμε έτσι- παρατάξεις, που συνήθως έπαιρναν ποσοστά πάνω-κάτω, του 80% του εκλογικου σώματος.
Αυτά τα ποσοστά δεν είναι πρωτοφανή στα παγκόσμια δεδομένα, όλες οι ανεξέλικτες κοινωνίες, αν εξαιρέσουμε την Αμερικάνικη που έχει μάλλον το ωριμότερο πολιτικό σύστημα, διέπονται από τον δικομματισμό, ένα είδος Βόρειων και Νότιων συνήθως, με ακραία πολιτικά χαρακτηριστικά και αυτή είναι η διαφορά με την Ελλάδα.
Στην Αμερική για παράδειγμα έχουμε δυο μεγάλες παρατάξεις που συγκρούονται, με τους πολίτες να δηλώνουν ικανοποιημένοι από τους πολιτικούς θεσμούς, αν και όχι τόσο από τα πρόσωπα, πράγμα που παγιώνει τη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος.
Τα κόμματα αυτά δεν έχουν μεγάλες διαφορές στην πολιτική για την οικονομία, συνήθως διαφωνούν για κάτι θέματα που κανένας Έλληνας δεν θα έδινε σημασία, αν σε ένα φανταστικό και σουρεαλιστικό σενάριο και με την ίδια ιδιοσυγκρασία, ήταν κάτοικος Αμερικής.
Tα θέματα αυτά είναι η πολιτική για το Διάστημα και η χρηματοδότηση της ΝΑΣΑ σε αντίθεση με τη χρηματοδότηση των εξοπλιστικών δαπανών των ΗΠΑ, για παράδειγμα. Τρέχα γύρευε.
Μόλις πριν λίγο καιρό τέθηκε ένα σοβαρό θέμα κι αυτό δεν ήταν άλλο από το σύστημα υγείας, κάτι το οποίο ήταν πρόβλημα για την Αμερική από καιρό.
Έτσι, λοιπόν, αν εξαιρέσεις κάποια θέματα κοινωνικής πολιτικής, όπως τη θέση των μαύρων στη σύγχρονη κοινωνία των ΗΠΑ ή τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, που συνήθως έχουν να κάνουν και με την εκάστοτε πολιτεία, τα δύο μεγάλα και μοναδικά κόμματα των ΗΠΑ δεν έχουν άλλες διαφορές.
Σε αντίθεση με την Αμερικάνικη πολιτική σκηνή οι Λατινοαμερικάνοι χαρακτηρίζονται από πολλά κόμματα, με δύο συνήθως ή τρία, που κυριαρχούν πολιτικά και ψηφοφηρικά.
Τα κόμματα αυτά έχουν πάντα τελείως διαφορετική ιδεολογία που ωθείται προς τα άκρα.
Είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο για τη Λατινική Αμερική -οι ακραία συντηρητικοί και οι ακραία φιλελεύθεροι- η σκληρή αστική δεξιά με πολλά ακροδεξιά στοιχεία και πάντα συσχετισμένη με τις στρατιωτικές δυνάμεις και αντίθετα, η φιλελεύθερη αριστερά, πάντα συσχετιζόμενη με το κομμουνιστικό παράγοντα.
Αυτό συμβαίνει σε χώρες όπως η Κολομβία, η Παραγουάη, η Χιλή, η Αργεντινή, η Βενεζουέλα και η Κούβα παλαιότερα.
Στις χώρες αυτές το ένα άκρο γεννήθηκε από το άλλο, και δεν θα κάνουν ποτέ ειρήνη.
Δεν θα αναλύσουμε εδώ τι προξένησε τι, οι αποικιοκρατίες, ο καπιταλισμός, οι εταιρείες, ο παράγοντας Αμερική.
Θα αρκεστούμε στο γεγονός ότι υπάρχει.
Και πάμε τώρα πιο κοντά μας, στην Ευρώπη.
Εδώ έχουμε τη χαρά τον συνασπισμών. Η Γερμανία από το ‘30 ακόμα, είναι μια τέτοια χαρά.
Ακόμα και ο Χίτλερ δεν μπόρεσε να κυβερνήσει μόνος του πριν γίνει δικτάτορας, σε μια εποχή που οι απόψεις και οι ιδεολογίες ήταν απόλυτες, πχ. ή ήσουν με τους εβραίους ή όχι.
Ή, θεωρούσες πρόβλημα τη Γερμανική επεκτατική πολιτική ή όχι. Κι άλλα πολλά.
Η Βρετανία τελευταία κάνει κι αυτή ανοίγματα.
Είναι ίσως η ωριμότερη δημοκρατία στην Ευρώπη με κόμματα που είχαν σημαντικές διαφορές στο παρελθόν, αλλά που ο φιλελευθερισμός γκρέμισε συθέμελα.
Η Μεγάλη Βρετανία επέλεξε τη μοίρα της και είναι ήρεμη τώρα, τουλάχιστον πιο ήρεμη από τους γείτονες της.
Στις υπόλοιπες χώρες, Ολλανδία, Βέλγιο κ.α, ξέρουμε όλοι τι συμβαίνει.
Συνασπισμοί, κόμματα που δεν ξεφεύγουν εκλογικά, συνεργασίες.
Η Γαλλία είναι ένα φαινόμενο που πάει η Ελλάδα σιγά-σιγά να μιμηθεί, όπως και η Ιταλία.
Η Ισπανία κρατάει ακόμα τα σκήπτρα του δικομματισμού, αλλά φυσικά η κρίση της αν και το ίδιο βαθιά, δεν την άγγιξε όσο την Ελλάδα.
Η περίπτωση της Ελλάδας είναι μοναδική στον κόσμο.
Aν και μοιάζει με εκείνη της Ιταλίας, που εμφανίστηκαν πολιτικοί τύπου Πέπε Γκρίλο, ωστόσο παραμένει ιδιαίτερα μοναδική.
Εδώ έχουμε τις δυο παλιές δυνάμεις του δικομματισμού, που έχασαν μαζί τουλάχιστον το 60% της εκλογικής τους δύναμης, έχουμε τις παλιές που κέρδισαν από την κρίση και τα νέα δεδομένα, έχουμε δυνάμεις παραπόταμους σε αυτές, έχουμε και άλλες καινούριες που ξεκίνησαν φαινομενικά από το μηδέν ή που παραμόνευαν στην αφάνεια.
Έχουμε λοιπόν τα μεγάλα ποτάμια και τους παραπόταμους, λίμνες, ρυάκια κτλ.
Τελευταία έχουμε κι ένα άλλο Ποτάμι, ένα κανονικό Ποτάμι, γιατί η ονομασία του είναι τέτοια.
Δεν αρκούσαν οι παραπόταμοι των ήδη παλαιών ποταμιών, τα ρυάκια τους και οι εκβολές τους, ήρθε κι ένα κανονικό ποτάμι με Π κεφαλαίο.
Oι ονομασίες «Ελιά», «Ποτάμι» που τελευταία εμφανίζονται συχνά στην ελληνική επικράτεια, θέλουν να υποδηλώσουν με κάποιο συμβολιστικό τρόπο την αξία τους και τα χαρακτηριστικά τους.
Το ποτάμι έχει ροή, άρα είναι κάτι που ρέει αναπόφευκτα, που παίρνει τα πράγματα και τα πηγαίνει αλλού, έχει τη δική του ζωή και ίσως είναι πλειοψηφικό(;).
Κάτι ανάλογο και η Ελιά, το δέντρο της σοφίας, ένα αειθαλές σχεδόν φυτό, με ευεργετικούς καρπούς.
Το να μην έχει πολιτικά χαρακτηριστικά η ονομασία ενός κόμματος, είναι ένα θέμα.
Δεν είναι πάντα απαραίτητο να έχει.
Το να μην έχει όμως, επειδή δεν είναι αποσαφηνισμένα ή επειδή δεν μπορεί να τα αποσαφηνίσει το ίδιο, είτε επειδή δεν έχει αυτού τουςείδους την πολιτική κατάρτιση ή επειδή ρίχνει άδεια να πιάσει γεμάτα στο εκλογικό σώμα, είναι κάτι άλλο.
Ό,τι και να παίζει πάντως, είναι το ίδιο άσχημο.
Φυσικά, κανένας μας δεν φύτρωσε σε αυτόν τον κόσμο -ή για να χρησιμοποιήσω το ρητό της μάνας μου που λέει συχνά «Και εμένα μάνα με έβγαλε»-, ώστε να μην έχει επιρροές.
Αρκεί να μην είναι ούτε ενδομήτριες, αλλά ούτε και της παιδικής του ηλικίας.
Ποτάμια, ελιές και φραπελιές...
Όλα τα σοβαρά κόμματα στην Ευρώπη έχουν ονομασίες πολιτικές.
Δεν είναι ούτε τόσο κουτοί οι Ευρωπαίοι, ούτε κατέχουν λιγότερη φαντασία για να μην ονομάσουν κόμματα όπως Μεγάλη Γερμανία, όπως το Μεγάλη Ρωσία στη Ρωσία ή Μεγάλη Αρκούδα ή Ρήνος και Rhineheart (ιδέα για κόμμα),
Τα Βουνά και τα Λαγκάδια και ό,τι του φανεί του Λολοστεφανή.
Αυτό γίνεται μόνο στην Ελλάδα τελευταία.
Οι ώριμες δημοκρατίες γνωρίζουν καλά πως μόνο στερεοτυπικές είναι οι ονομασίες, όταν γνωρίζεις επαρκώς την πολιτική σου πλατφόρμα ή αν τουλάχιστον είσαι μια παράταξη ή ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα με πολύ αποσαφηνισμένα χαρακτηριστικά και πολιτική -ειδικά οικονομική-, που δεν χρειάζεται να βαπτιστείς «Ιωάννης ο Βαπτιστής» και Άννα Καρένινα, για να αφαιμάξεις ψήφους.
Έτσι, λοιπόν, σε χώρες σαν την Ελλάδα που ο λαός θεωρείται ιδιαίτερα ευάλωτος στα συναισθήματά του, παίζουν τα πάντα.
Κόμματα με μυστικιστικές ονομασίες «Χρυσή Αυγή», λες και δεν θα μπορούσαν να ονομαστούν Έλληνες Εθνικιστές ή Έλληνες Φασίστες ή όλο μαζί Έλληνες Εθνικιστές-Ακροδεξιοί-Φασίστες, και γίνονται κυρίως Αυγή, τώρα πια Ελληνική Αυγή.
Όπως και Ανεξάρτητοι Έλληνες. Τρομερός πολιτικός προσδιορισμός.
Κάποτε λέει μας κυβερνούσαν τα τζάκια, τώρα πια τα κούτσουρά τους. Υπάρχει αρκετή αλήθεια σε αυτό.
Τα κούτσουρα διαφοροποιήθηκαν από τα τζάκια και βάπτισαν την πολιτική τους ανωριμότητα με ένα μυστικιστικό όραμα.
Πόσο εύκολο.
Από την άλλη, οι παλιές φατρίες προσπαθούν κι εκείνες να ανοίξουν (στα λόγια) τα πολιτικά τους χαρακτηριστικά, όσο πιο πολύ γίνεται.
Αυτό το extension δεν έχει όρια, στο σημείο εκείνο που ο Άδωνης Γεωργιάδης και ο Μάκης Βορίδης καταγγέλλουν παντού ότι η Χρυσή Αυγή είναι η ακροαριστερά της δεξιάς (άκου εδώ όρος, απορώ πώς μετρούν…μάλλον από την ανάποδη) και αντίθετα το ΚΚΕ κατηγορεί πως ο Σύριζα γίνεται ΠΑΣΟΚ, γιατί για να είναι κάποιος πλειοψηφικός στην Ελλάδα -σύμφωνα με το ΚΚΕ- δεν μπορεί να αποφύγει να προσεταιριστεί όλα τα κακά χαρακτηριστικά εκείνου του κόμματος, ειδικά αν έχει σχέση με το σοσιαλισμό, όταν το ίδιο πούλησε εαυτόν και 902 εκεί που τα πούλησε.
Η δε Νέα Δημοκρατία, άλλο ένα κόμμα με μυστικιστική ονομασία όπως διαχρονικά η Δεξιά απέφευγε τις αμιγώς πολιτικές ονομασίες, λες και το να είσαι Δεξιός ή το να λέγεται μια παράταξη Δεξιά ή Φιλελεύθερη Δεξιά, είναι έγκλημα.
Υπήρχαν βέβαια πάντα οι ψήφοι των κεντρώων από την εποχή του Γέρου της Δημοκρατίας και του Μητσοτάκη στο κέντρο, που ούτε να ακούσουν δεν ήθελαν για Δεξιά, ήθελαν μια αστική δεξιά που να μη λέγεται Δεξιά.
Είναι με λίγα λόγια -σύμφωνα με τους Έλληνες- τόσο αφελείς οι Γερμανοί Χριστιανοδημοκράτες, που σκέφτονται τις οριακές διαφορές σε πολιτικά χαρακτηριστικά, αλλά και λόγω ονόματος με τους Σοσιαλδημοκράτες και δεν αλλάζουν το όνομα τους σε Templars of Germany ή Τeutones ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο;
Οι πράσινοι εκεί λέγονται Πράσινοι και οι κόκκινοι, Κόκκινοι, οι φούξια, Φούξια ή κάτι άλλο αμιγώς πολιτικοποιημένο έστω.
Μόνο οι Έλληνες είναι τόσο καπάτσοι και σπιρτόζοι.
Κι έχουμε ποτάμια, παραπόταμους, λίμνες, ρυάκια, εκβολές, πισίνες, δεξαμενές και λακκούβες με νερό.
Ίσως έχουμε περισσότερες λακκούβες γεμάτες νερό.
Τα πολιτικά χαρακτηριστικά και όλη η πολιτική πλατφόρμα μας, εφευρίσκεται σε γενικόλογες απόψεις και επισημάνσεις για το τι θα κάνουμε σε σχέση με το Μνημόνιο ή αν είμαστε υπέρ για να βγούμε από το μνημόνιο και κάτι κοινωνικά θέματα που δεν έλυσαν άλλοι χώροι γιατί ήταν λιγότεροι από τη θηριώδη ορμητικότητα ενός ποταμιού.
Έχουμε ξεχάσει ή μάλλον δεν θέλουμε οι περισσότεροι σε αυτή τη χώρα να θυμόμαστε ότι αν υπάρχει ένα δίλημμα πλέον, δεν είναι αν είμαστε αντιμνημονιακοί ή όχι, αλλά η διαχείριση που μπορεί να γίνει στη χώρα αυτή σε σχέση με το Μνημόνιο και τους όρους του κι όχι αν μπορούμε να βγούμε από αυτό, που δεν μπορούμε πια.
Έτσι λοιπόν, ποτάμια και άλλα όμορφα πράγματα, δεν αποδεικνύουν τίποτα.
Δεν έχουν να πουν κάτι καινούργιο, γιατί όλα έχουν ειπωθεί, δεν είναι ενοχλητικά, αλλά δεν είναι και χρήσιμα, δεν έρχονται να ταράξουν τα νερά, αλλά δεν είμαστε ούτε και για τρύπες στο νερό.
Δεν είμαστε επίσης για πολλά ακόμα.
Δεν αντέχουμε άλλη ταλαιπωρία, δεν έχουμε ανάγκη να δούμε σύσσωμο το πανελλήνιο να μπαίνει στην πολιτική, δεν έχουμε την ανάγκη από άλλα κόμματα έναντι άλλων κομμάτων χωρίς όμως και ουσιαστικά να συμβαίνει τίποτα, μικροί εγωισμοί που θέλουν να καπελώσουν άλλους μικρούς εγωισμούς.
Είμαστε εδώ, όσοι είμαστε, αυτοί που είμαστε, με αυτούς που υπήρχαν πάντα και κάποιοι από αυτούς θα φύγουν, ενώ άλλοι θα μείνουν, σίγουρα με αλλαγές και σίγουρα με νέα κόμματα, αλλά με μιαβιολογική ανάπτυξη και όχι ενίοτε νανισμό ή γιγαντισμό αναλόγως την εθνική μας κυκλοθυμία, για να ανοίξουμε δρόμους.
Όλοι μέσα, κανένας έξω.
Όχι όλοι ως ένας και ένας ως όλοι.
www.eyedoll.gr
COMMENTS