Η ΦΥΛΗ ΔΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΑΝΑΟΙ.Έρευνα: Δημήτρης Σκουρτέλης Οι απόγονοι της Αγελάδας, του Δία, του Νείλου και του Ποσειδώνα. Δαναούς αποκαλεί ο Όμηρος τους Έλληνες, γιατί η οικογένεια του Δαναού, ερχόμενη από την Αίγυπτο, βασίλεψε στο Άργος. Ο Δαναός δεν δημιούργησε δυναστεία, μια που τον διαδέχτηκε ο γιος του αδελφού του, Αίγυπτου, ο Λυγκέας.
Μια από τις πολλές μορφές της Ιώς, μεσανατολικής προέλευσης, αλλά με Αιγυπτιακά σύμβολα.
Οι Δαν και οι Δαναοί
Έρευνα: Δημήτρης Σκουρτέλης
«Εμοί μεν ούν λέγειν μεν τα υπό
Ελλήνων λεγόμενα ανάγκη
πείθεσθαι δε πάσιν ουκέτι ανάγκη»[1]
(Είμαι λοιπόν υποχρεωμένος
να αναφέρω όσα ισχυρίζονται
οι Έλληνες, αλλά δεν υποχρεούμαι
και να τα πιστέψω όλα)
Παυσανίας
Οι απόγονοι της Αγελάδας, του Δία, του Νείλου και του Ποσειδώνα.
Δαναούς αποκαλεί ο Όμηρος τους Έλληνες, γιατί η οικογένεια του Δαναού, ερχόμενη από την Αίγυπτο, βασίλεψε στο Άργος. Ο Δαναός δεν δημιούργησε δυναστεία, μια που τον διαδέχτηκε ο γιος του αδελφού του, Αίγυπτου, ο Λυγκέας.Αυτός παντρεύτηκε την κόρη του Δαναού Υπερμήστρα. Αλλά, οι Δυναστείες και οι Φυλές δεν ονομάζονταν από την γυναικεία γραμμή. Δηλαδή, το «Δαναοί» είναι κάπως αδικαιολόγητο για εθνικό όνομα. Ίσως ο Ποιητής μας ονόμασε έτσι για να μη μας ονομάσει… Αιγύπτιους. Ίσως όμως το «Δαναοί» να μην αναφέρεται τόσο στο μυθικό πρόσωπο, αλλά σε διάφορους όρους που σχετίζονται με τη ρίζα «δαν», που δεν είναι Ελληνική, μα Σημιτική… Μιλάμε σήμερα για«κρίση εθνικής ταυτότητας». Δεν υπολογίζουμε τους αρχαίους Μύθους που την… εγκαινίασαν.
Πόσο Έλληνες ήταν ο Δαναός και ο αδελφός του, ο Αίγυπτος, σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία; Να η γενεαλογία τους: Η κόρη του Αργίτη Βασιλιά Ίναχου, η Ιώ, τράβηξε την ερωτική προσοχή του Δία. Από την οργή της Ήρας, μεταμορφώθηκε σε αγελάδα, περιπλανήθηκε καταδιωκόμενη από την αλογόμυγα που έστειλε η θεά, και φτάνοντας στην Αίγυπτο έκανε τον Έπαφο με τον Δία.
Οι απόγονοί του παρέμειναν εκεί. Ο Έπαφος έκανε τη Λιβύη με την κόρη του Νείλου Μέμφιδα. Η Λιβύη και οΠοσειδώνας, έκαναν τον Βήλο, που με την κόρη του Νείλου Αγχινόη, έκανε τον Αίγυπτο και το Δαναό.[2] Αυτοί και όλη τους η οικογένεια, πρόγονοι και απόγονοι, βασίλεψαν στην Αίγυπτο, Φοινίκη, Κιλικία, Τροία, Συρία, Αιθιοπία, κλπ, γινόμενοι γενάρχες - βασιλείς αυτών των φυλών.
Σε τέσσερις γενιές, μόνο μία πρόγονός τους είναι Ελληνίδα. Οι υπόλοιποι είναι ντόπιες νύμφες και ποταμοί, ή θεοί, που, και διεθνείς ήταν (κατά τους Έλληνες) και γονιμοποιούσαν βασιλικές γενιές σε όλον τον πλανήτη και σε κάθε φυλή, σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία, πάλι.
Αναφέρεται πως όσοι Έλληνες έψαχναν την Ιώ, εγκαταστάθηκαν στην Μέση Ανατολή γιατί δεν τολμούσαν να επιστρέψουν άπρακτοι. Ήταν δηλαδή πιο πολύ πρόσφυγες παρά άποικοι ή κατακτητές. Η Ιώ, για τους Έλληνες, αντανακλούσε την αρχαιότατη και σχεδόν ξεχασμένη διεθνή επιρροή του προϊστορικού πολιτισμού του Αιγαίου. Στα Ιστορικά χρόνια επέζησε σα Μύθος, και μάλιστα μόνο σαν η αρχή του… Το μυθικό πρότυπο (μοτίβο) της εξιστόρησης, όμως, είναι παρμένο από Μεσανατολικούς Μύθους, γιατί η αφήγηση γεννήθηκε κατά την διάρκεια των «σκοτεινών αιώνων»,[3] της παρακμής των Μυκηνών, όταν η Ασιατική επιρροή κυριαρχούσε.
Ο Μύθος συμβόλιζε τις μετακινήσεις πληθυσμών, πράγμα σύνηθες εκείνη την εποχή, τους οποίους η Δάμαλις Ιώ καθοδηγούσε με τη μορφή της δυνατής Αγελάδας, Μητέρας και Τροφού του λαού της. Το ίδιο ίσχυε και για τις μεταναστεύσεις των Εβραίων. (ο γνωστός «χωνευτός Μόσχος» της «Εξόδου»)
Η Ιώ ταυτίζονταν και με το επακόλουθο χτίσιμο νέων πόλεων, που θεμελιώνονταν χρησιμοποιώντας Μαντικές αγελάδες, όπως στην περίπτωση της Βοιωτικής Θήβας, της Τροίας, (Ιλίου) και πολλών πόλεων στην Παλαιστίνη. Έτσι, αντιστοιχούσε με την θεότητα που βοηθούσε στο χτίσιμο της πόλης. (Στην Θήβα, πχ, αποκαλούσαν την Αθηνά«Όγκα», αγελάδα στα Φοινικικά) Η Ιώ ταυτίζονταν ακόμα και με την ίδια την πόλη, όπως με την ομώνυμή της, Εβραϊκή Σ-ιώ-ν, που ήταν ταυτόχρονα αγελάδα και πόλη:
«Σήκω και αλώνισέ τους, κόρη της Σιών, γιατί θα σου κάνω τα κέρατά σου σιδερένια και τις οπλές σου χάλκινες, και θα λιώσεις και θα ισοπεδώσεις με αυτές έθνη και λαούς…»[4]
Μάλιστα, ο Ηρόδοτος βεβαιώνει πως, αντίθετα με τα άλλα Μυθολογικά πρόσωπα και θεούς, όλοι οι λαοί αποκαλούσαν την Ιώ με το ίδιο όνομα. [5] Στην Αίγυπτο την είπαν Ίσιδα. Και οι Εβραίοι, Σιών την έλεγαν. (Ίσις + Ιώ = Σιών) Η Ιώ ήταν γενάρχης όλων των λαών της Ανατολικής Μεσογείου, σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία, αλλά την Παλαιά Διαθήκη:
«…Και να, οι αλλόφυλοι, και η Τύρος, και ο λαός των Αιθιόπων, αυτοί εκεί γεννήθηκαν. Λένε οι άνθρωποι, ΄΄μητέρα μας Σιών΄΄, οι άνθρωποι μέσα της γεννήθηκαν, και την θεμελίωσε ο ίδιος ο Ύψιστος» [6]
Όπως καταλάβαμε, η Ελληνική εκδοχή του Μύθου δεν ήταν η μοναδική. Οι Αιγύπτιοι έλεγαν πως η Ιώ τους δόθηκε σα νύφη από τους Έλληνες.[7] Στην αφήγηση του Δίκτη για τα Τρωικά, παρουσιάζεται ο Τρώας Αινείας να ισχυρίζεται πως η Ιώ κατάγονταν από την Σιδώνα της Φοινίκης, και απήχθη από τους Έλληνες, όπως άλλωστε, αργότερα, και η κόρη του Φοίνικα βασιλιά Αγήνορα, η Ευρώπη.[8] Έτσι, έφυγε από το Άργος για να επιστρέψει στην πατρίδα της.
Ο Ερμής σκοτώνει τον Άργο
Τώρα εξηγείται καλύτερα η φρούρησή της από τον Άργο, που δεν έγινε, συνεπώς, λόγω ζηλοτυπίας της Ήρας, αλλά για να συνεχιστεί η αιχμαλωσία της. Από τον Άργο απαλλάχτηκε χάρη στον Ερμή, θεό της Παλαιστινιακής πόλης τωνΣικίμων, (Σικίμιος Ερμής) πατρίδας του πρώτου ιερέα του Θεού του Υψίστου, Μελχισεδέκ, που ήταν επίσης απόγονος της Ιώς, κατά τους Βυζαντινούς χρονογράφους. Η σχέση του Ερμή με τους Φοίνικες και τους Εβραίους είναι στενή, μια που το Ασιατικό του όνομα, Ναμπού, σημαίνει «Προφήτης» στα Εβραϊκά, (Ναβί) δηλαδή κάποιος που, σαν τον Ερμή, μεταφέρει μηνύματα του Θεού! (τα στοιχεία είναι άπειρα, βλ. ειδικό κεφάλαιο)
Ακόμα, αυτή η άποψη εξηγεί πολύ καλύτερα το γιατί και πως η Ιώ και οι απόγονοί της παρέμειναν στην Αίγυπτο και την Φοινίκη. (που ήταν ένα κράτος για μεγάλο διάστημα) Η εγκυρότητα αυτής της εκδοχής ενισχύεται και από το τέλος της Ελληνικής παραλλαγής.[9] Ενώ οι απόγονοι της βασιλεύουν στην Αίγυπτο και η ίδια παύει να έχει μορφή αγελάδας, η Ιώ περνά τις τελευταίες της μέρες στο όρος Σίλπιο της Συρίας. Πιθανά, εκεί ήταν η πατρίδα της.
Οι πατριώτες μας, οι Δαναοί…
Ο Ηρόδοτος αποκαλεί, πολύ σωστά, τους απογόνους της Ιώς: «Αιγύπτιους ιθαγενέες». Λέει πως οι γενιές των βασιλέων του Άργους δεν μπορούν να θεωρηθούν Έλληνες, παρά μόνο μετά τον Περσέα, (χωρίς αυτόν) και προσθέτει:«το πώς ήρθαν οι Αιγύπτιοι και παρέλαβαν τις βασιλικές εξουσίες των Δωριέων, το έχουν καταγράψει άλλοι [ιστορικοί]»[10]
Διάφοροι σύγχρονοι θαυμαστές της… αρχαιότητας έχουν βαλθεί να ανακηρύξουν τον Ηρόδοτο προδότη.[11] Τα ίδια του σέρνει και ο Πλούταρχος. Μήπως, λοιπόν, ο Στράβωνας τα ιστορεί αλλιώς;
«Λέει λοιπόν ο Εκαταίος ο Μιλήσιος για την Πελοπόννησο, πως πριν από τους Έλληνες [12] την κατοίκησαν βάρβαροι. Σχεδόν δε και ολόκληρη η Ελλάδα ήταν κατοικία βαρβάρων παλιά, απαριθμώντας από όσους από αυτούς αναφέρονται,[13] τους λαούς που έφερε από την Φρυγία ο Πέλοπας στην αποκαλούμενη από αυτόν Πελοπόννησο, τον Δαναό που ήρθε από την Αίγυπτο, τους Δρύοπες, Καύκωνες, Πελασγούς, Λέλεγες καὶ άλλους, που μοιράσανε όσα ήταν κάτω και πάνω από τον Ισθμό. Την μεν Αττική πήραν οι Θράκες του Εύμολπου, την Δαυλίδα της Φωκίδας ο Τηρέας, την Καδμεία οι Φοίνικες του Κάδμου, και την Βοιωτία όλη οι Άονες, Τέμμικες και Ύαντες». [14]
Δύσκολο επάγγελμα η αρχαιολατρεία!
Μερικοί τέτοιοι αρχαιολάτρες πιστεύουν πως οι Δαναοί ήταν Έλληνες, και θεωρούν πως ο Μύθος της Ιώς είναι απόδειξη πως ο Αιγυπτιακός πολιτισμός είναι Ελληνικής καταγωγής. Πράγματι, δυναστείες που κατάγονταν από την Ιώ βασίλεψαν, εκτός από την Ελλάδα, στην Φοινίκη, την Θράκη, την Τροία, την Φρυγία, αλλά και τοΙσραήλ. Ας επεκτείνω τον συλλογισμό τους, λοιπόν, και ας δούμε πού θα φτάσει. (Καταλάβατε ήδη, άλλωστε) Για να παραφράσω τον Παυσανία, δεν είμαι υποχρεωμένος να πιστέψω όσα… ισχυρίζομαι. Γνήσιος Έλλην είμαι, άλλωστε, Αιγύπτιος Δαναός.
Από την Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη. Η λατρεία των ταύρων στους Φοίνικες
Στους κόλπους του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ…
Ο πατέρας του Δαναού, Βήλος, πήγε στη Μεσοποταμία. Λέγανε πως ονομάτισε το θεό Βήλο της… Βαβυλώνας, που ταυτίζονταν με τον Δία.[15] Το όνομα είναι Φοινικικό-Σημιτικό. (Μπελ, Βαάλ, κλπ.) Έτσι διέδιδε τον… Ελληνικό πολιτισμό! Ακόμα και στην Κορινθία, αφιέρωναν στην Υγεία, «στη θεά, και ζώνες βαβυλωνιακών φορεμάτων».[16]
Διόδωρος Σικελιώτης: «Λοιπόν, οι Αιγύπτιοι λένε πως μετά από αυτά, σπάρθηκαν πολλές Αιγυπτιακές αποικίες σε όλο τον κόσμο. Γιατί ο Βήλος,» [απόγονος της Ιώς] «που πίστευαν πως ήταν γιος της Λιβύης και του Ποσειδώνα, πήγε αποίκους στη Βαβυλώνα. Αυτός εγκαταστάθηκε κοντά στον Ευφράτη ποταμό, και καθιέρωσε ιερείς παρόμοια με αυτούς της Αιγύπτου, απαλλαγμένους από φόρους και κάθε υποχρέωση, που οι Βαβυλώνιοι τους λένε Χαλδαίους...» [πρόγονοι του Αβραάμ] «....λένε επίσης πως με τον ίδιο τρόπο ξεκίνησαν όσοι, ακολουθώντας τον Δαναό,» [απόγονος της Ιώς] «συνοίκησαν μια από τις παλιότερες Ελληνικές πόλεις, το Άργος. Μερικοί ακόμη, ξεκινώντας από αυτούς,» [τους Αιγύπτιους] «δημιούργησαν και το έθνος των Κόλχων στον Πόντο, και αυτό των Ιουδαίων στη μέση Αραβίας και Συρίας. Γι αυτό και σε αυτές τις φυλές υπάρχει η συνήθεια να περιτέμνονται τα παιδιά που γεννιούνται, μια που το έθιμο ήρθε από την Αίγυπτο...» [17]
Αν τα παραπάνω σας φαίνονται υπερβολικά, δυο αράδες παρακάτω, ο Διόδωρος λέει τα ίδια και για την Αθήνα...(μαζί και ο Πλάτωνας στον Τίμαιο και Κριτία) Ο Βήλος έγινε πρόγονος και των Αράβων, μια που η κόρη του Θρονίαέκανε τον Αράβιο, τον γενάρχη των Αράβων με τον Ερμάονα.[18] Να προσθέσουμε πως άλλο ένα παρακλάδι της οικογένειας της Ιώς, ο Αγήνωρ και οι γιοί του, Φοίνικας, Κάδμος, Κίλικας, Σύρος, βασίλεψαν στην Φοινίκη και τις άλλες ομώνυμες περιοχές, καθώς και στις Θήβες της Τροίας και της Ελλάδας. Οι Εβραίοι κατάγονταν άμεσα και από την Αίγυπτο, αλλά και από τους Χαλδαίους του Βήλου, γιατί σε αυτούς ανήκε ο Αβραάμ.[19] Σύγχρονοι ερευνητές ανακαλύπτουν συγγένεια Εβραίων και Αράβων. Ούτε και η Βίβλος την αρνείται, μια που ο Ισμαήλ, ο Βιβλικός γενάρχης τους, ήταν γιός του Αβραάμ και της Άγαρ. (ενώ οι άλλες φυλές κατάγονται από τον πολύ αρχαιότερο Νώε, άρα έχουν μικρότερη συγγένεια με τους Εβραίους) Αν και η Ελληνική γενεαλογία των Αράβων είναι διαφορετική, ανάγεται, σε κάθε περίπτωση, στον Βήλο, και τεκμηριώνει ταυτόσημη συγγένεια με τους Εβραίους. Άντε να τα εξηγήσεις αυτά στη Λωρίδα της Γάζας…
Το μνήμα του Βήλου σώζονταν στη Βαβυλώνα, τουλάχιστο μέχρι την εποχή του Ξέρξη. Ο νεκρός ήταν μέσα σε λάδι.[20] Ο (θνητός) Βήλος έγινε γενάρχης των Μεσοποτάμιων Χαλδαίων, που τους έφερε από την Αίγυπτο,[21] και τους εγκατάστησε ως ιερείς στις όχθες του Ευφράτη, όπως είπαμε. Γόνος τους ήταν ο… Αβραάμ, και φυσικά, οι δικοί του απόγονοι, οι Εβραίοι! «Οι Χαλδαίοι» /…/ «ήταν οι αρχηγοί του γένους μας» [των Εβραίων] «και λόγω συγγένειας μνημονεύουν τους Ιουδαίους στα γραπτά τους».[22] Δηλαδή, οι Εβραίοι ήταν σπορά του… Δία και του Ποσειδώνα, και μακρινοί ξάδερφοι του Δαναού, αλλά και των Φοινίκων Αγήνορα και Κάδμου, που ήταν απόγονοι της αγελαδοκόρης Ιώς. Ωραίοι ως Έλληνες… Ο Αβραάμ, ακούγοντας το κάλεσμα του Θεού, άφησε την πατρίδα του και μετοίκισε στην Παλαιστίνη, πηγαίνοντας προσωρινά και στην Αίγυπτο.
Ανθρωποκέφαλοι Ταύροι από την πατρίδα του Αβραάμ, την Μεσοποταμία
Το ότι οι Δαναοί ήταν Αιγύπτιοι, και φυλετικά συγγενείς των Εβραίων, δεν το λέω εγώ, όπως βλέπετε... Η διατύπωση του Διόδωρου μας αφήνει να υποψιαστούμε (τι να υποψιαστούμε, το λέει καθαρά) πως οι Δαναοί περιτέμνονταν, πράγμα σίγουρο για τους Φοίνικες, δηλαδή τον Κάδμο, τον ιδρυτή της Θήβας και παππού του θεού Διονύσου... Οι Φοίνικες ήταν επίσης απόγονοι της Ιώς. Οι «Ψαλμοί του Δαυίδ» αφήνουν σαφείς υπαινιγμούς για την κοινή καταγωγή Εβραίων και Φοινίκων από την «Σιών» (=Ιώ) την πρόγονο και των Δαναών.[23]
Τα... απόκρυφα μυστικά που... αποκαλύπτουμε ήταν πασίγνωστα ανέκαθεν.
Να ένα έμβλημα της αίρεσης των "Καθαρών" όπου συνδυάζεται ο Χαλκούς Όφις του Μωυσή
(και του Ασκληπιού) η "Χρυσή Δάμαλις" Ιώ, και το "σκεύος της Θείας Χάριτος" Μαρία. (Η Θεοτόκος)
Οι Καθαροί λέγεται πως ήταν Παυλικιανοί εξόριστοι που διασκορπίστηκαν στη Δύση,
εκτοπισμένοι από την Μικρά Ασία, απάνω στην διαδρομή της Ιώς δηλαδή...
Ένας απόγονος του Αβραάμ, γιος του Ιακώβ, ονομάστηκε Δαν(-αός), καθώς και μια από τις Φυλές του Ισραήλ. Το τοπωνύμιο Δαν προϋπήρχε του Αβραάμ. [24] Αυτό είναι φυσικό. Η οικογένεια του Δαναού, οι πρόγονοί του, ήταν ήδη εγκατεστημένη εκεί, «δεκατρείς γενιές» [25] πριν αυτόν. Μέλος τους ήταν και ο πρώτος ιερέας του Ενός Θεού «των Εβραίων», (Ιεχωβά) ο Μελχισεδέκ. (δες παρακάτω) και ο άλλος ιερέας Του, ο πεθερός του Μωυσή και «Ιερέας των Ελλήνων» [26] Ιοθώρ, στο Σινά. Κανείς από τους δύο δεν ήταν Εβραίος.
Η μαμά του Δαν ονομάζονταν Βαλλά,[27] το θηλυκό του προγόνου Βήλου και συγγενή του Δαναού… Το όνομα εμφανίζεται συχνά στους Εβραίους, (Βααλιμάθ) και καθορίζει –φυσικά- και ένα μήνα του Ιουδαϊκού ημερολογίου,(Βαάλ) [28] γιατί οι Χαλδαίοι μπορεί να εγκαταστάθηκαν στη Μεσοποταμία ως ιερείς του «Διός Βήλου», αλλά απέκτησαν παγκόσμια φήμη ως αστρολόγοι. Η αστρολογία, τότε, θεωρούταν ως η επιτομή της Σοφίας. Έτσι, η Χαλδαϊκή καταγωγή του Αβραάμ ήταν ένας τίτλος ισότιμος των ανώτερων σημερινών πανεπιστημιακών. Ο Κλήμης Αλεξανδρείας θεωρεί πως και ο Μωυσής ήταν Χαλδαίος, που οι πρόγονοί του ήρθαν στην Αίγυπτο λόγω λιμού.[29]
Και ο Προφήτης Ηλίας, καίγοντας τους αντιπάλους του με πυρ εξ ουρανού, ακολουθούσε Χαλδαϊκές μεθόδους. Οι Χαλδαίοι γύριζαν και έκαιγαν τα αγάλματα των άλλων θεών, για να αποδείξουν πως ο δικός τους θεός, η φωτιά, ήταν ισχυρότερος.[30] Τη συνήθεια υιοθέτησαν οι πιστοί του Απόλλωνα, που έκαιγαν τελετουργικά το κατάλυμα του Πύθωνα κάθε χρόνο στους Δελφούς, και το ολοκλήρωσαν οι Χριστιανοί καίγοντας τον Ιούδα-Καρνάβαλο. (και όχι μόνο αυτόν)
«Άλλες» παραλλαγές
Οι Βαβυλώνιοι ταύτιζαν τον Βήλο με τον Κρόνο, και γενεαλογούσαν από αυτόν τους Εβραίους, τους Φοίνικες, τους Αιθίοπες και τους Αιγύπτιους. Και πάλι οι Εβραίοι είναι συγγενείς –αδέλφια(!) του Διός Βήλου…
Άλλοι έλεγαν πως την αστρολογία βρήκε ο Άτλας, που ταυτίζονταν με τον Εβραίο Ενώχ, που έκανε το Μαθουσάλα,που διδάχτηκε από τους αγγέλους.[31]
Άλλοι έλεγαν πως ο Ιεροσόλυμος και ο Ιουδαίος ήταν παιδιά του Τυφώνα,[32] γιου της Ήρας (με παρθενογένεση)ή της Γης. Εγγονοί της Ήρας οι Εβραίοι, λοιπόν, ή αδέλφια των Τιτάνων και των Γιγάντων. Αλλά και ο Τυφών, αν και αντίπαλος του Δία, πρέπει να θεωρείται Ελληνικός θεός-αν θεωρήσουμε τους Ολύμπιους ως Έλληνες, δηλαδή. Φυσικά, η σύγκρουση των δυο θεών ξεκίνησε στην Κιλικία και την Συρία…
Άλλη εκδοχή, σύμφωνα με τον Εστιαίο, είναι πως μετά τον Κατακλυσμό, οι ιερείς του Δία κατέληξαν στη Βαβυλώνα:«Όσοι από τους ιερείς διασώθηκαν, παίρνοντας τα ιερά του Ενυαλίου Διός, ήρθαν στο Σεναάρ της Βαβυλωνίας…» Από εκεί διασκορπίστηκαν στη γη.[33] Η κοιλάδα Σεναάρ αναφέρεται και στη Βίβλο, ως το πρώτο μέρος που συγκροτήθηκε ανθρώπινη κοινωνία μετά τον Κατακλυσμό.[34]
Ο Αριστοτέλης έλεγε πως οι Εβραίοι ήρθαν από την Ινδία. [35] Δεν υπάρχει αντίφαση με τα παραπάνω, ας είναι καλά τα αδέλφια μας οι Τρώες. Ο Τρώας Μέμνων ήταν ταυτόχρονα βασιλιάς των Ινδών, των Αιθιόπων και στρατηγός των Ασσυρίων –δηλαδή των Μεσοποτάμιων, από όπου ήρθε και ο Αβραάμ. Ο στρατός που έφερε ο Μέμνων για να υπερασπίσει την Τροία ήταν από το Ελάμ, τα μετέπειτα Περσικά Σούσα, όπου κατοικούσαν και μελαμψοί Ινδοί, που τους αποκαλούσαν «Αιθίοπες». Το όνομα Ελάμ υπήρχε και στο Ισραήλ, και ο Μέμνων ήταν γνωστός εκεί ως θαυματουργός! Οι Εβραίοι μάγοι ονομάζονταν Έλυμοι, από το Ελάμ, και το πρωτοπαλίκαρο του Αινεία, τον Έλυμο. Αφιερώνω εδικό κεφάλαιο για το θέμα, που είναι τεράστιο.
Σε όλες τις παραλλαγές, η Μυθολογική συγγένεια των Εβραίων με την… Αρία …Ινδο-Ευρωπαϊκή Φυλή είναι προφανής, και παντού ο Αβραάμ παρουσιάζεται ως πρώην Ιερέας του Δία! (αχ βρε Αδόλφε…) Η καταγωγή των Εβραίων από την Ιώ, όμως, είναι η πιθανότερη, γιατί επιβεβαιώνεται από άλλα στοιχεία.
(1) Τη σχέση Εβραίων-Αιγύπτου =Ιώς, και
(2) το τοτέμ της «δαμάλεως» =Ιώς στον Ιουδαϊσμό, στοιχεία που θα αναλύσουμε αμέσως.
1) Εβραίοι και Αίγυπτος
Από την Αίγυπτο και τη Μεσοποταμία, λοιπόν, ήταν η μυθική καταγωγή των Εβραίων. Οι Αιγύπτιοι παραδέχονταν πως ήταν δικοί τους άποικοι,[36] που αρχικά, «ως κατά μηδέν Αιγυπτίων τον τρόπον διαφέρειν (οι Εβραίοι)»[37]«…Εκείνη την ημέρα το Ισραήλ θα είναι ο τρίτος ευλογημένος λαός στη γη σε σχέση με τους Ασσύριους και τους Αιγύπτιους, στη γη που ευλόγησε ο Κύριος Σαβαώθ…», ακούσαμε να λέει ο Ησαΐας… [38] Και ο«Έσδρας» μας αποκαλύπτει πως ο Φαραώ πίστευε στον Ιεχωβά! [39]
«…πλανήθηκαν οι Έλληνες. Την αποκάλυψη την έδωσε ο θεός στους Αιγύπτιους, τους Φοίνικες και τους Χαλδαίους (Ασσύριοι αυτοί είναι) στους Λυδούς και τους Εβραίους…» συμπληρώνει και ο Πορφύριος, σχολιάζοντας ένα χρησμό του Απόλλωνα…[40]
«Εξ Αιγύπτου εκάλεσα τον υιόν μου» λέει ο Θεός των Εβραίων.[41] (και των Χριστιανών) Εκεί επέστρεψαν με τον Ιωσήφ, για να φύγουν με τον Μωυσή. Ο Ιωσήφ, γιος του Ιακώβ, παντρεύτηκε την Αιγύπτια «…Ηλιοπολίτου ιερέως Ασενέθ θυγατέρα, εξ ης γεννήσαι παίδας.»[42] Και ο Μωυσής «γυναίκα Αιθιόπισσαν έλαβε».[43]
Την ίδια πορεία προς Αίγυπτο ακολούθησε και ο Χριστός.
Ακόμα και την εποχή των Αποστόλων, ένας «Αιγύπτιος» ξεσήκωσε τους Εβραίους σε επανάσταση. Οι Ρωμαίοι νόμιζαν πως ήταν ο… Παύλος: «Δηλαδή δεν είσαι εσύ ο Αιγύπτιος που λίγο πριν έκανε ταραχές και βγήκε στην έρημο οδηγώντας τους τέσσερις χιλιάδες σικάριους;»[44] (Σικάριος = Εβραίος ξιφομάχος, μαχαιροβγάλτης, επαναστάτης κατά των Ρωμαίων) Αν δεν είχες κάνει στην Αίγυπτο, δεν σε άκουγαν στο Ισραήλ! Ούτε και στην Ελλάδα…
«Ήταν τόση η ευλάβεια για την θεϊκή σοφία των Αιγυπτίων, και το μαρτυράνε οι σοφότεροι Έλληνες, οι Σόλων, Θαλής, Πλάτων, Εύδοξος, Πυθαγόρας, και όπως λένε μερικοί, και ο Λυκούργος, που πήγαν στην Αίγυπτο και συναναστράφηκαν με τους ιερείς. Λένε πως ο Εύδοξος μαθήτευσε στον Χόνουφι από τη Μέμφιδα, ο Σόλωνας στον Σόγχι από την Σάη, ο Πυθαγόρας τον Οίνουφι από την Ηλιούπολη…» (της Αιγύπτου) /…/ «…τα περισσότερα από αυτά που λέγονται ιερογλυφικά γράμματα» [Αιγυπτιακές γραφές-εντολές] « δεν διαφέρουν και πολύ από τα Πυθαγόρεια παραγγέλματα…» [45]
Ο Δίων ο Χρυσόστομος επιχειρεί να διαψεύσει ολοκληρωτικά τον Όμηρο, ισχυριζόμενος πως οι Τρώες νίκησαν στον πόλεμο. Για να τεκμηριώσει την άποψή του, και να εξασφαλιστεί, ίσως, από τις αποδοκιμασίες, μας προειδοποιεί πως η αποκάλυψη της «αλήθειας» σε αυτόν έγινε από Αιγυπτιακά αρχεία και Αιγύπτιους ιερείς!
Οι Αιγύπτιοι στην Παλαιά Διαθήκη είναι οι σοφότεροι άνθρωποι, εκτός από τον… Σολομώντα: «…και επληθύνθη Σαλομών σφόδρα υπέρ την φρόνησιν πάντων αρχαίων ανθρώπων και υπέρ πάντας φρονίμους Αιγύπτου» [46] Φυσικά, οι Ιουδαίοι έλεγαν πως η Αιγυπτιακή σοφία προήλθε από τον Αβραάμ, που πράγματι, είχε ταξιδέψει στην Αίγυπτο.[47] Οι Αιγύπτιοι ισχυρίζονταν το αντίθετο.[48] Λίγη σημασία έχει.
Γράφει η Παλαιά Διαθήκη: «δεν θα σιχαθείς τον Αιγύπτιο, γιατί ήσουν μετανάστης στη χώρα του. αν γεννηθούν παιδιά τους» [εννοείται στο Ισραήλ] «μετά τρεις γενιές θα δικαιούνται να εισέρχονται στο ναό του Θεού.» [δηλαδή θα γίνουν Ιουδαίοι - θα τους επιτρέπεται να λατρεύουν τον Ιεχωβά][49] Η αιτιολογία της Βίβλου είναι άτοπη, γιατί οι Εβραίοι δεν ήταν «πάροικοι», αλλά υπόδουλοι στην Αίγυπτο. Η κοινή καταγωγή είναι λογικότερη ερμηνεία της επιβαλλόμενης συνάφειας.
Παραδίδεται πως ο Φαραώ Ουαφρής έστειλε βοήθεια για να χτιστεί ο Ναός του Σολομώντα, «μυριάδας οκτώ»εργατών.[50] Σύμφωνα με μια υπερβολική (κατά τη γνώμη μου) αφήγηση, ο Μωυσής έβαλε τις βάσεις της Αιγυπτιακής θρησκείας και πολιτισμού![51]
Ακόμα και τα πιο χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Ιουδαϊσμού, η περιτομή και η αποχή από το χοιρινό κρέας, αλλά και η αποχή των ιερέων από οινοπνευματούχα ποτά κατά τις ιερουργίες,[52] φαίνεται πως ήταν έθιμα της ιερατικής Αιγυπτιακής τάξης, όπου ανήκε αρχικά και ο Μωυσής. «…όλοι αυτοί λοιπόν» [οι Αιγύπτιοι ιερείς] «και περιτέμνονται, και τροφές από χοιρινό δεν τρώνε, αλλά και από τους άλλους Αιγύπτιους, ούτε ένας δεν θυσιάζει γουρούνι στους θεούς».[53] Τόσο ο Ηρόδοτος, όσο και ο Πλούταρχος,[54] και άλλες πηγές, συμφωνούν με τα παραπάνω, με μερικές εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα..
Οι εχθροί του Σιωνισμού που συνήθως είναι και λάτρεις της ελληνικής αρχαιότητας, ισχυρίζονται πως ο Αιγυπτιακός πολιτισμός είναι Ελληνικής καταγωγής. Άρα και ο Ιουδαιοχριστιανικός… Ας κρατήσουμε, λοιπόν, το Εβραϊκό(;) όνομα Ιορδάνης για αργότερα, σαν επιδόρπιο… Δεν αναφέρω τα… ξαδέλφια μας, τους Εβραίους τυχαία.
Η επέκταση της Αιγύπτου στην Μέση Ανατολή
2) Η Αγελάδα Ιώ:
ο «χωνευτός μόσχος», η «χρυσή δάμαλις».
Η πρόγονος του Βήλου, του Δαναού και του Αβραάμ, Ιώ, έφυγε από το Άργος, μεταμορφωμένη σε αγελάδα, διωγμένη λόγω της οργής της Ήρας, μια που ο Δίας την είχε ερωτευτεί. Τώρα καταλαβαίνουμε γιατί οι Εβραίοι λάτρεψαν τον «χωνευτόν μόσχον»,[55] ένα μοσχάρι, μόλις γύρισε την πλάτη του ο Μωυσής. Ήταν γενάρχης τους, σύμβολο της Ιώς (Ιούς είναι το σωστό, αλλά εδώ δεν γράφουμε τίποτα «σωστό», μόνο την αλήθεια, ακόμα κι’ αν είναι «στραβή») και προστάτης τους, το Τοτέμ της Φυλής, που ο Προφήτης προσπάθησε να υποκαταστήσει με τον «χαλκούν όφιν»που τους έστησε, κατά διαταγήν του Ιεχωβά.[56]
Έγινε εβραϊκός εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στις δυο λατρείες, και φαινομενικά, κέρδισε αυτή του Όφεως. Παραδίδονται ανάλογοι Τοτεμικοί εμφύλιοι και στην Αίγυπτο. Η λατρεία των αγελάδων, όμως, δεν ξεριζώθηκε, αλλά επέστρεφε για αιώνες στο Ισραήλ. Ας μιλήσουμε πρώτα λίγο για το φίδι του Προφήτη, το οποίο λατρεύουμε ακόμα και σήμερα, με ανθρώπινη μορφή…
Ταυρόμορφος θεός από το Ελάμ (Σούσα). Οι Εβραίοι Μάγοι ονομάζονταν "Έλυμοι"...
Το φιδάκι του Μωυσή
Ο Χαλκούς Όφις σε φανταστικές αναπαραστάσεις και η ταύτισή του με τον Θεάνθρωπο.
Η Παλαιά Διαθήκη δίνει στον Χαλκούν Όφιν το όνομα Νεεσθάν (Nehushtan ή Nehustan) αλλά μόνο επί βασιλείας Εζεκία, αιώνες αργότερα από την κατασκευή του.[57] Η επίσημη αφήγηση λέει πως ο «χαλκούς όφις» στήθηκε για να θεραπεύει τα δαγκώματα των φιδιών. Ο ίδιος ο Μωυσής και ο Θεός του, όμως είχαν απαγορέψει κάθε κατασκευή ειδώλου, ακόμα και κάθε εικαστική απομίμηση έμβιων όντων! [58] Είναι προφανές, και από στοιχεία που θα αναφέρουμε αλλού, πως αυτή η απαγόρευση δεν έγινε γνωστή στους Εβραίους παρά πολύ αργότερα. Με αυτές τις αντιφάσεις στο κείμενο της Γραφής, μπορούμε –δηλαδή υποχρεωνόμαστε- να δώσουμε μια άλλη ερμηνεία… Αυτή, όπως θα δούμε, όπως και να γυρίσουμε το θέμα, αντιστοιχεί απόλυτα με την Ελληνική Μυθολογία. Αν βέβαια συνεχίσουμε να αποκαλούμε τους Μύθους του Δωδεκάθεου… Ελληνικούς!
Α) Μπορούμε να θεωρήσουμε πως το Θεραπευτικό Φίδι του Μωυσή ήταν το φίδι του ιαματικού θεού Ασκληπιού,που ταυτίζονταν με την μισομυθική μορφή του Αιγύπτιου Ιμχοτέπ, ως «Ασκληπιός Ιμούθης»…[59]
Β) Ο Ιεχωβάς, με το Ελληνικό του όνομα, ΙΑΩ, παριστάνονταν από τους Έλληνες με σκέλη φιδιού και κεφάλι κόκορα. Ο Θεός λοιπόν, είχε φιδίσια χαρακτηριστικά. Συνεπώς, ο Μωυσής, μέσω του Χαλκού Όφεως, προσπάθησε να επιβάλλει τον Νέο, Δικό του, (και Αιγυπτιακό) οφιοειδή Θεό, ονόματι Ιεχωβάς – Ιαώ, στους Εβραίους, που ήδη είχαν ως Τοτέμ την Αγελάδα. Ταύτιση του Χριστού –ΙΑΩ- με τον «Χαλκούν Όφιν» κάνει και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: «…και καθώς Μωυσής ύψωσεν τον όφιν εν τη ερήμω, ούτως υψωθήναι δειν τον υιόν του ανθρώπου…»[60]
Γ) Άλλη πιθανή ερμηνεία είναι πως ο Προφήτης αντικατέστησε την λατρεία της αγελαδινής προγόνου με αυτή μιας παλιότερης, και πιο «κανονικής»: Το όνομα της Εύας, της πρώτης γυναίκας κατά τους Εβραίους, δεν σημαίνει«Ζωή», όπως μας λένε, αλλά, «θηλυκό φίδι»: «κατά την ακριβή των Εβραίων φωνήν όνομα Έυια δασυνόμενον ερμηνεύεται όφις η θήλεια». [61] Άσε που οι Χριστιανοί έλεγαν πως με την Διονυσιακή επίκληση«ευοί σαβοί» και «υης άττης άττης υής»[62] οι πρόγονοί μας υμνούσαν την Εύα, [63]αφού η ευχή απαγγέλλονταν όσο κρατούσαν στα χέρια «όφεις παρείες». Αυτή ήταν ο «Χαλκούς Όφις»; Άσε που ο ίδιος ο Ιεχωβάς είχε καιθηλυκή φύση, («Σαχίνα») πράγμα που τον ομοίωνε ακόμα πιότερο με την Εύα!
Αν ο άνθρωπος πλάστηκε κατ’ εικόνα του Θεού, τότε το θηλυκό φίδι Εύα, είναι εικόνα Του, ακριβώς όπως παρίσταναν τον ΙΑΩ οι Έλληνες. Δεν τα λέω εγώ, μια που το συμπέρασμα βγαίνει αυτόματα από το παραπάνω κείμενο του Πατέρα της Εκκλησίας. Ο Θεός Ισραήλ, ο Υιός του Ανθρώπου, ο Κύριος των Δυνάμεων, μοιάζει με φίδι, σας αρέσει ή όχι.
Δ) Και οι αναπαραστάσεις του Βάκχου σταυρωμένου («υψωμένου») σαν τον Χριστό, ταυτίζουν τον «Χαλκούν όφιν» με τον Θεό, μια που «Ιεχωβάς» μπορεί να σημαίνει «Γιαχ βαχ» = «θεός Βάκχος». [64] Ο Διόνυσος«Ζαγραίος» σπάρθηκε από τον Δία σε μορφή φιδιού, κατά τους Ορφικούς… Ο Διόνυσος ταυτίζεται και με ταύρο, όπως θα δούμε παρακάτω, έτσι τα δυο τοτέμ των Εβραίων, ο Χαλκούς Όφις και ο Χωνευτός Μόσχος, επιτέλους συναντιούνται.
Διαλέχτε και πάρτε….
Διόνυσος, Ορφέας σταυρωμένοι...
και η Αιγυπτιακή προέλευση όλων αυτών...
Σήμερα στο Ισραήλ. Οι Εβραίοι πιστοί του "Χαλκού Όφεως", παρά τις κατάρες της Παλαιάς Διαθήκης, έστησαν και πάλι το γκρεμισμένο Τοτέμ του Μωυσή , του Ασκληπιού, της Αθηνάς, του Απόλλωνα - Ώρου...
Διάφορες αναπαραστάσεις του "Χαλκού Όφεως". Η τελευταία είναι του Μιχαήλ Άγγελου από την Καπέλλα Σιξτίνα
Πίσω στη Γελάδα:
Ένας τρικέρατος ταύρος από την αρχαία Ρώμη.
(το μεσαίο κέρατο έχει σπάσει)
Μαθαίνουμε έτσι γιατί η Παλαιά Διαθήκη
αποκαλεί τον Ιωσήφ
"ταυρο" και "μονόκερω" ταυτόχρονα...
Γράφει το «Δευτερονόμιον» για τον Ιωσήφ:
«…Πρωτότοκος ταύρου το κάλλος αυτού, κέρατα μονοκέρωτος
τα κέρατα αυτού. εν αυτοίς έθνη κερατιεί άμα έως άκρου γης…» [65]
Όσιρις - Άπις δηλ. Διόνυσος
Παλιότερα, οι απόγονοι του Αβραάμ συνέχιζαν να παντρεύονται στην οικογένειά του, στη Μεσοποταμία. Από εκεί έφερε «τα είδωλα του πατρός αυτής» η γυναίκα και εξ αίματος συγγενής του Ιακώβ, Ραχήλ, που κατάγονταν από τον αδελφό του Αβραάμ.[67] Η Παλαιά Διαθήκη δεν το παραδέχεται, αλλά «τα είδωλα» ήταν οι θεοί-Τοτέμ των Μεσοποτάμιων προπατόρων - συγγενών των Εβραίων, που έκλεψε και προσεταιρίστηκε η νεοπαγής«κατιούσα» Ιουδαϊκή φυλή. Ανάμεσά τους πρέπει να ήταν και η δάμαλις Ιώ. Θυμόμαστε τον μεγάλο αριθμό ανθρωποκέφαλων ταύρων στα Μεσοποταμιακά, Χιττιτικά και Περσικά μνημεία, στην πατρίδα του Αβραάμ. (και των Εβραίων απογόνων της Ιώς)
Ο Ιακώβ, αν και μονοθεϊστής, δεν τα κατάστρεψε, αλλά τα έθαψε, [68] μάλλον για να μεταδώσουν τη δύναμή τους στη νέα γη της Φυλής, σαν ιερά πατρογονικά αντικείμενα. Είναι χαρακτηριστικό πως η Παλαιά Διαθήκη λέει αντιφατικά, πως ο Ιακώβ τα «απώλεσε» (=εξαφάνισε), αλλά μας περιγράφει ακριβώς που! «Κατέκρυψεν αυτά Ιακώβ υπό την τερέβινθον την εν Σικίμοις». Μόνο χάρτη δε δίνει… Προφανώς,[69] ο τόπος έγινε έκτοτε Εβραϊκό προσκύνημα! Το προσεκτικό θάψιμο ιερών κειμένων και ιερών αντικειμένων που δεν χρησιμοποιούνταν πια, για διάφορους λόγους, ήταν κοινή πρακτική στο Ισραήλ. Έτσι ανακαλύφθηκαν στις μέρες μας τα χειρόγραφα της «Νεκρής θάλασσας», ευλαβικά αποθηκευμένα από την αρχαία εποχή μέσα σε πιθάρια, σε απρόσιτες σπηλιές. Μερικά από αυτά περιέχουν αιρετικά (για τον Ιουδαϊσμό) κείμενα, αλλά αποθηκεύτηκαν με τον ίδιο σεβασμό.
Μετά τον Ιακώβ σταμάτησαν (περιέργως;) τα παντρολογήματα με τους Μεσοποτάμιους συγγενείς. Τα Ιερά της Φυλής είχαν πλέον μεταφερθεί στους Εβραίους. Ιστορία ανάλογη με αυτή του Παλλαδίου, που κλάπηκε από την Τροία, όπου άλλωστε εμπλέκεται η Αθηνά Όγγα = αγελάδα στα Φοινικικά.[70] Χαρακτηριστικά, τα είδωλα κλάπηκαν και μεταφέρθηκαν από γυναίκα, την Ραχήλ. Άλλη μια ταύτιση με την Μητριαρχική καταγωγή του Μύθου της Ιώς.
Πάντως, οι Εβραίοι συνέχισαν να έχουν ιερά αγάλματα προγόνων στα σπίτια τους. Η Παλαιά Διαθήκη τα αποκαλεί «κενοτάφια» (=προγονικά αγάλματα) Ήταν αρκετά μεγάλα, σχεδόν σε φυσικό μέγεθος, μια που μπήκαν κάτω από κουβέρτα σε απομίμηση ανθρώπινου σώματος, για να σωθεί η ζωή του Δαυίδ.[71] Οι Εβραίοι δεν σταμάτησαν να λατρεύουν το τοτέμ της αγελάδας μέχρι και την ασσυριακή κατάκτηση, παρά τις αντιδράσεις των φανατικών Ιεχωβιτών: «και εποίησαν εαυτοίς χώνευμα» (έχυσαν σε χαλκό) «δυο δαμάλεις και εποίησαν άλση…» [72] Οι λάτρεις των δαμάλεων, όμως, δεν έπαυαν να πιστεύουν και στον Ιεχωβά.
Ο Μελχισεδέκ
Ο Μελχισεδέκ, ως προαιώνιος ιερέας του Ενός Θεού, θυσιάζει μαζί με τον Άβελ.
Η Ιώ και οι απόγονοί της, οι Δαναοί, δεν συνδέονταν μόνο με την «πολυθεϊστική» πλευρά της Ιουδαϊκής Φυλής. Βρίσκονταν και στις ρίζες της Εβραϊκής λατρείας του Ιεχωβά, του Ενός Θεού. Υπάρχει η θεωρία πως ο μονοθεϊσμός ξεκίνησε από την Αίγυπτο. Αυτό περιέχεται έμμεσα και στην σχετική Μυθολογική αλλά και την Βιβλική αφήγηση:
Ο Φαραώ Θούλις ρώτησε ένα Μαντείο: «ποιος πριν την βασιλεία μου μπόρεσε να υποτάξει τα πάντα, ή ποιος θα μπορέσει μετά από μένα; Και του δόθηκε ο εξής χρησμός: Πρώτος ο Θεός, και μετά ο λόγος, και μαζί τους το πνεύμα. ενωμένα είναι αυτά, και έρχονται σε ένα, που θα έχει εξουσία στους αιώνες».[73]
Μπορεί εδώ να έχουμε μια ύποπτα εμβόλιμη χριστιανική ανάλυση της Αγίας Τριάδας, αλλά όλοι παραδέχονται πως ο Φαραώ Ακενατόν επέβαλλε τη λατρεία του Ήλιου ως μοναδικού θεού. Η λατρεία του Ενός Θεού ήρθε (Μυθολογικά )από την Αίγυπτο στη Γη Χαναάν ως εξής:
Στη Βίβλο, ο Μελχισεδέκ, ένας Χαναναίος βασιλιάς, ήταν ιερέας του Ιεχωβά, πολύ πριν ο Αβραάμ γνωρίσει τον Ένα Θεό.[74] Οι Χριστιανοί, επίσης, τον θεωρούν αγιότατο, και προκάτοχο του Χριστού! [75] (Αφιερώνουμε ειδικό κεφάλαιο)
«ούτος ο Μελχισεδέκ επί Αβραάμ ήκμαζεν, ανήρ θεοσεβής, εθνικός» [=όχι Εβραίος] «καταγόμενος εκ γένους Σίδου, υιού Αιγύπτου, βασιλέως της Λιβύης χώρας. εξ ου Αιγύπτιοι κέκληνται. όστις Σίδος εκ της Αιγύπτου επελθών παρέλαβε την χώραν των λεγομένων εθνικών, τουτ’ εστιν την νυν λεγομένην Παλαιστίνην, και υποτάξας αυτήν ώκησεν εκεί εν αυτή. και κτίζει πόλιν, ην εκάλεσε Σιδό(ώ)να εις όνομα ίδιον, ήτις νυν εστίν υπό την Φοινίκην χώραν…» [76]
Η Καινή Διαθήκη αναφέρει τον Μελχισεδέκ ως «απάτορα» «αμήτορα» και «αγενεαλόγητο», και αυτό δικαιολογείται με το ότι δεν ανήκε σε κάποιο Ιουδαϊκό γένος, σύμφωνα με τη Σούδα.
Ο αναφερόμενος παππούς του Μελχισεδέκ, ο Αίγυπτος, ονόμασε τους Αιγύπτιους. Ο Αίγυπτος, απόγονος της Ιώς, ονόμασε επίσης τη χώρα, κατά την Ελληνική Μυθολογία, είναι άρα το ίδιο πρόσωπο με τον πρόγονο του Μελχισεδέκ. Εφ’ όσον ο Μελχισεδέκ ήταν και Χαναναίος, συνδέεται και με τις Μυθικές μορφές της Φοινίκης, άλλους απογόνους της Ιώς, ακόμα και γεωγραφικά. Με αυτούς συνδέονται και οι Δαναοί, των οποίων αυτοί οι συγγενείς βασίλεψαν εκεί, και κατάγονται από τον αδελφό του Αίγυπτου, τον Δαναό.
Πρόγονος του Αίγυπτου σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία, ήταν ο θεός Ποσειδών. Ίσως το Σίδος να είναι παραφθορά του Ποσειδών, ίσως το αντίθετο. Ο Σιδών (Σίδος) της Π. Διαθήκης ήταν γιος του Χαναάν, απόγονου του Νώε.[77] Το όνομα σημαίνει ψάρι.[78] Η Σιδώ των Φοινίκων ήταν κόρη του Πόντου. Ο αντίστοιχος με τον Ποσειδώνα θεός των Φοινίκων ήταν επίσης γιος του Πόντου και αδελφός της Σιδώς.[79] Ήταν δηλαδή, ...Ποντοσιδών. Σίδη στα Ελληνικά σημαίνει… ροδιά. Πιθανά, λοιπόν, το όνομα του θεού Ποσειδώνα, πρόγονου του«δικού» μας Αίγυπτου, προέρχεται από το Φοινικικό ψάρι. (Πόντος+Σιδών)
Στην αφήγηση της Σούδας έχουν απλά αναστραφεί οι γενεές, και ο (Πο)Σίδος έγινε γιος του Αίγυπτου αντί πατέρας του. Αυτό έγινε υποβολιμιαία, για να μην φανεί η καταγωγή του πρώτου Ιερέα του Θεού του Υψίστου, Μελχισεδέκ, από τον… θεό Πο-Σειδώνα, και γίνει το μαγαζί καλοκαιρινό… Άλλωστε, οι γιοι του Αίγυπτου ήρθαν στην Ελλάδα και σκοτώθηκαν από τις γυναίκες τους, πλην ενός, που βασίλεψε στο Άργος. Συνεπώς, ο Σίδος δεν μπορεί να είναι γιος του Αίγυπτου, αλλά πατέρας του.
Όταν ο Αντίοχος άρχισε διωγμούς κατά των εβραίων, οι Σαμαρείτες, που συνέχιζαν την λατρεία που εγκαινίασε ο Μελχισεδέκ στο όρος Γαριζίν: «…διά ταύτα οι Σαμαρείται ουκέτι εαυτούς των Ιουδαίων συγγενείς ωμολόγουν, αλλά Σιδωνίους ωνόμαζον εαυτούς, και το εν τω Γαριζίν παρ΄αυτοίς ιερόν Ελληνίου Διός προσηγόρευσαν…» [80]
Ο Αίγυπτος του Βήλου είχε γίνει βασιλιάς των Μελαμπόδων της Αραβίας, κατά τον Απολλόδωρο.[81] Ο Διόδωρος τον λέει βασιλιά της Αιγύπτου, και μάλιστα πως έδωσε και το όνομα στη χώρα,[82] όπως και ο πρόγονος του Μελχισεδέκ. Ο Ιώσηπος τον ταυτίζει με τον πατέρα του Φαραώ Ραμσή και του δίνει το όνομα Σέθως.[83] Θα μπορούσε να βαφτιστεί λοιπόν και βασιλιάς της Λιβύης, που είχε κατακτηθεί από τον Φαραώ Σεσόωσι.[84] Η μυθική Λιβύη ήταν γιαγιά του Αίγυπτου της Ιώς, και ο Ποντο –Σιδών, [Ποσειδών] ο παππούς του.[85]
Μπορεί να θεωρήσουμε το ανδρικό όνομα «Αίγυπτος» ως συλλογικό διάφορων Φαραώ. Πιθανότερα, όμως, ο Αβραάμ και ο Μελχισεδέκ ήταν απόγονοι/συγγενείς του ίδιου, του «δικού» μας «Έλληνα» Αίγυπτου, και του αδελφού του, Δαναού. Μοιράζονταν κοινή καταγωγή, που δεν ήταν Ασσυριακή ή Χαναναϊκή, αλλά κύρια Αιγυπτιακή και…Ελληνική. Ήταν μάλλον και εξ αίματος συγγενείς, πράγμα που η Παλαιά Διαθήκη δεν θα μπορούσε να παραδεχτεί ποτέ. Δαναοί ήταν. Έτσι συνεννοήθηκαν όταν συναντήθηκαν, και λάτρεψαν από κοινού τον Αιγυπτιακής προέλευσης Ιεχωβά.
Ο Έλλην Μελχισεδέκ ήταν ο πρώτος Ιερέας του Ενός Θεού, «απάτωρ, αμήτωρ, αγενεαλόγητος, μήτε αρχήν ημερών μήτε ζωής τέλος έχων, αφωμοιωμένος δε τω υιώ του Θεού, μένει ιερεύς εις το διηνεκές».
Ιερατικός Διάδοχος και Συνεχιστής του Μελχισεδέκ, δεν είναι άλλος από τον Ιησού Χριστό, σύμφωνα με το επισημότερο χριστιανικό κείμενο, την Καινή Διαθήκη! «…εισήλθεν Ιησούς, κατά την τάξιν Μελχισεδέκ αρχιερεύς γενόμενος εις τον αιώνα».[86] Με τις ευλογίες του Σίδου-Ποσειδώνα, εννοείται…
Αλλά ο Ιησούς κατάγονταν και «κατά σάρκα» από τον Αβραάμ και τον Βήλο, επίσης απόγονο της Ιώς, τον γενάρχη των Χαλδαίων, δηλαδή του Αβραάμ. Και όλα αυτά προέρχονται από το Άργος, την αγελάδα Ιώ/Σιών, το Νείλο, και τους θεούς Δία και Ποσειδώνα. Έλεος...
Ο Κύριος δεν αποκαλύφθηκε μόνο στον Αβραάμ και τον Μελχισεδέκ. (=Γη Χαναάν) Ήταν, σύμφωνα με άλλα εδάφια της Βίβλου, πασίγνωστος στη Μεσοποταμία, ενώ είχε Οίκο και στην Αίγυπτο – που αλλού. Αυτά είναι άλλο κεφάλαιο όμως…
Για περισσότερες Αιγυπτιακές, Ιουδαϊκές και Ελληνικές αγελάδες και ταύρους, συνεχίστε το διάβασμα. Αυτά παθαίνεις όταν θεωρείς τα πάντα Ελληνογενή… Δεν μπορείς, ως γνήσιος Έλλην, να καταδιώξεις έναν Εβραίο ή να καθυβρίσεις έναν Χριστιανό με την ησυχία σου!
Και ακόμη δεν είδατε τίποτα…
Παρένθεση: «Μεταξύ Φοινίκης και Νείλου»
ΣΟΛΟΜΩΝ ΚΑΙ ΔΙΟΝΥΣΟΣ
«Οι Ιουδαίοι, εκτός του ότι έχουν μόνο ένα θεό»… «τα υπόλοιπα τα έχουμε κοινά: τους ναούς, τα τεμένη, τα θυσιαστήρια, τους εξαγνισμούς, κάποιους κανόνες, όπου δεν έχουμε παρά λίγες ή καθόλου διαφορές» [87]
Ιουλιανός ο Παραβάτης- όνομα και πράμα…
Το βόδι συνδέονταν με τις φάσεις της σελήνης –λόγω των κεράτων του, και το ημερολόγιο των Εβραίων ήταν σεληνιακό. Επίσης, το ζώο συνδέονταν με τον ιερό αριθμό Επτά, και την τελετουργική σειρά των θυσιών στην… Ελλάδα. «βους εβδομαίος».[88]
Η Ιώ, (αλλά και όλα τα βοοειδή) ήταν η Σελήνη [89] (με τα δυο κέρατα της ημισελήνου) «Οι γαρ Αργείοι μυστικώς το όνομα της Σελήνης το απόκρυφον Ιώ λέγουσιν έως άρτι.»[90] Στην Αίγυπτο ονομάστηκε καιΊσις! [91] Και αυτή συμβόλιζε την Σελήνη.[92] Φυσικά, οι αγελάδες ήταν ιερά ζώα στην Αίγυπτο, έμβλημα της θεάς.[93] Εκεί δεν έτρωγαν ούτε θυσίαζαν αγελάδες, και γι’ αυτό το λόγο θεωρούσαν τους Έλληνες μολυσμένους.[94](άλλη μια απόδειξη πως όλα αυτά δεν ήταν Ελληνικής προέλευσης)
Άντρας και αδελφός της Ίσιδας ήταν ο Όσιρις, που στην Ελλάδα έγινε Διόνυσος[95] –με το επίθετο«ταυρόμορφος» ή «ταυρόκερως». «Τέλεσαν ταυρόκερον θεόν…» λέει ο Ευριπίδης στις «Βάκχες» (στ. 107)«…Εν δε Κυζίκω και ταυρόμορφος ίδρυται»[96] «…διό και ταυρόμορφα Διονύσου ποιούσιν αγάλματα πολλοί των Ελλήνων» /…/ «…Αργείοις δε βουγενής Διόνυσος επίκλην εστίν…»[97] Και αυτός ο θεός ήταν απόγονος της Ιώς, (ή άντρας και αδελφός της σύμφωνα με τους Αιγύπτιους) εγγονός του Κάδμου, γιος της Σεμέλης, καιξάδερφος του Αβραάμ. Ο ταυρόκερως - χωνευτός μόσχος. «πρωτότοκος ταύρου», σαν τον… Ιωσήφ! Ακόμα και ο Διονυσιακός φαλλός ονομάζονταν «ταύρος».[98]
Αυτή και η επόμενη παράσταση είναι από την Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη
Ο Δίας έστειλε τον Διόνυσο να ανατραφεί στη Νύσσα, «μεταξύ Φοινίκης τε και Νείλου».[103] Μάλιστα, το όνομα του θεού, έλεγαν, προέρχονταν από το Δίας + Νύσα.[104] (Ο γιος του Δία από τη Νύσα)
Τα περί Ινδικής Νύσσας, όπου ανατράφηκε και εκστράτευσε (!) ο θεός, δεν τα συζητώ καν, γιατί είναι μεταγενέστερα.«…η δε επί Ινδούς στρατεία Διονύσου και Ηρακλέους υστερογενή την μυθοποιοίαν εμφαίνει…»[105]Κανείς δεν γνώριζε το Μύθο πριν τις εκστρατείες του Αλεξάνδρου. Ο κατακτητής έμαθε τα κατορθώματα του Διονύσου από τους… Ινδούς και «τα άκουγε και θα ήθελε να είναι αλήθεια», όπως γράφει ο Αρριανός…[106]
Οι Ινδοί που κατοικούσαν σε μια πόλη ονόματι Νύσα, σκάρωσαν τον Μύθο για να αποφύγουν την λεηλασία των Μακεδόνων. Αν το όνομα της Ινδικής πόλης δεν είναι σύμπτωση ή λανθασμένη μεταφορά της ξένης λέξης και το τοπωνύμιο είναι κοινό ανάμεσα στην Παλαιστίνη και την Ινδία, η εξήγηση είναι προφανής. Στη Συρία είχαν φτάσει οιΙνδοί του Τρώα Μέμνονα, ονομάζοντας τον ποταμό Ορόντη. Υπήρχαν πολλά κοινά ονόματα ανάμεσα στην Τροία και την Ινδία. Ορόντης, Έλυμος, Πάνδαρος, Δάρδανος. Οι Εβραίοι ήταν επίσης Ινδικής καταγωγής κατά τον Αριστοτέλη. Άλλωστε, Φοίνικες και Εβραίοι ταξίδευαν με πλοία στην Ινδία. Ιδού οι πιθανές ερμηνείες της συνωνυμίας.
Η Ιλιάδα μιλά για Νυσήιο Όρος, και αφήνει να εννοηθεί πως ήταν ίσως στη Θράκη.[107]
Ο Ομηρικός ύμνος (που δεν είναι έργο του Ομήρου) τοποθετεί τη Νύσσα ανάμεσα στη Φοινίκη και το Νείλο.
Οι Αιγύπτιοι λέγανε πως πρόκειται για την Αραβία, «ευδαίμονος Αραβίας εν Νύσση πλησίον Αιγύπτου» (!) [108]Μάλιστα, υπήρχαν και «στήλες» της Ίσιδας και του Όσιρι εκεί. Η «Ευδαίμων Αραβία» δεν είναι όμως «μεταξύ Φοινίκης και Νείλου», αλλά νοτιότερα.[109]
Άλλοι τοποθετούν τη Νύσσα στην Αιθιοπία.[110]
Ομώνυμο μέρος υπήρχε και στην Περσία, όπου εκτρέφονταν τα περίφημα Νισαία άλογα.
Κανείς δεν είπε, από όσο ξέρω, πως ο θεός ανατράφηκε στη Νίσα των Μεγάρων, (Αττική) που ονομάστηκε από ομώνυμο βασιλιά του τόπου.
Έτσι, ο θεός ανατράφηκε εκεί που συνέφερε τον καθένα –όχι στην Ελλάδα, πάντως. Ακόμα και η ορθογραφία(συνεπώς και η προφορά) της λέξης διαφέρουν. Νίσα, Νίσσα, Νύσα κλπ. Κατά κανόνα, όταν υπάρχουν αντιφατικές παραλλαγές, κρύβεται μια ενοχλητική αλήθεια. Θα την αποκαλύψουμε αμέσως…
Ο Ηρόδοτος ονομάζει «όρος Αραβίας» τα βουνά ανάμεσα στο Νείλο και την Ερυθρά Θάλασσα, που βρίσκονται, φυσικά, σε Αφρικανικό έδαφος. Και την Συρία ακόμη, Αραβία την λέει.[111] Και το Σινά θεωρούνταν Αραβία:«Σινά όρος εστιν εν τη Αραβία».[112] Και η Πέτρα της Ιορδανίας, Αραβία ονομάζονταν! [113] Συνεπώς, ο όρος«Αραβία» δεν περιλάμβανε μόνο την ομώνυμη χερσόνησο. Αυτή η «Αραβία» δεν μπορεί να αποκλειστεί, αλλά δεν πρόκειται για το εύφορο μέρος που περιγράφει ο Διόδωρος, την «Ευδαίμονα Αραβία» που βρίσκεται πολύ ανατολικότερα και νοτιότερα. «Τα μέρη της Αραβίας που βρίσκονται προς τη δύση»[αυτά που μας αφορούν δηλαδή] «περιλαμβάνουν αμμώδεις κάμπους…» λέει ο ίδιος.[114]
Το επίθετο «Ευδαίμων» στην περίπτωσή μας, προστέθηκε στο «Αραβία» για… μπούγιο. Η «Αραβία» για τους αρχαίους, όπως αποδείξαμε, ήταν οτιδήποτε υπήρχε ανατολικά του Νείλου. Στον Ομηρικό Ύμνο διαβάζουμε πως ο θεός ανατράφηκε εκεί που: «υπάρχει κάποια Νύσσα, μεγάλο βουνό, ολάνθιστο, πέρα από την Φοινίκη,(«τηλού Φοινίκης») προς το ρεύμα του (ποταμού) Αιγύπτου» («σχεδόν Αιγύπτου ροάων») – (ή «προς το ποτάμι της Αιγύπτου», ή «προς τις εκβολές του ποταμού της Αιγύπτου» ή «προς τις ακτές της Αιγύπτου») [115] «Αίγυπτος»ήταν το παλιό όνομα του Νείλου.[116] Με το «ροάων» εννοούνται οι (βόρειες) ακτές της χώρας, οι εκβολές του Νείλου, γιατί μόνο έτσι υπάρχει συνέχεια με την Φοινίκη. Άλλωστε, εκείνη την εποχή ονόμαζαν «Αίγυπτο» μόνο την περιοχή που αρδεύονταν από το Νείλο.[117] Συνεπώς, αν ο Διόδωρος λέει πως αυτός ο Ομηρικός Ύμνος περιγράφει την Ευδαίμονα Αραβία, είναι πράγμα αδύνατο.
Προχωρώντας «μεταξύ Φοινίκης και Νείλου», συναντάμε το Σινά. Δεν μπορεί να ήταν κοντύτερα στο Νείλο από ότι το Σινά –θα ήταν πλέον καθαρά στην Αίγυπτο. Άρα πρέπει να μεταφράσουμε το «τηλού Φοινίκης, σχεδόν Αιγύπτου» = πέρα από την Φοινίκη προς την κατεύθυνση της Αιγύπτου... Ο Διόνυσος προτιμά καταπράσινους τόπους. Σε όλη τη Μέση Ανατολή, όμως, και ειδικά στο Σινά, δύσκολα θα βρεθεί ένα κατάφυτο βουνό. Ή οι Έλληνες δεν γνώριζαν, ή, αντίθετα, παρουσίαζαν την πλούσια βλάστηση σα θαύμα του θεού.
Επιλέγοντας το Σινά, πέφτουμε στο Ιερό Βουνό του Ιεχωβά. (Η Νύσσα/Νίσα είναι αναγραμματισμός τουΣινά;) «Εν δε Δίκτυι Ορφεύς λέγει, ότι η Νίσα τόπος εστίν εν Ερυθρά κείμενος».[118] Το Σινά βρέχεται από την «Ερυθρά». [θάλασσα] Πυριγενής[119] ονομάζονταν ο Διόνυσος, γιατί κάηκε η μάνα του, Φλεγομένη Βάτος εμφανίστηκε στο Σινά, σαν απεικόνιση της… Σεμέλης που πήρε φωτιά από την ένταση της εμφάνισης του Δία εν Δόξη! Η Βάτος και για τους Χριστιανούς συμβολίζει την Παναγία, τη Μάνα ενός άλλου (;) Θεού… (επειδή διατηρεί την παρθενία της και μετά την γέννηση του Χριστού, όπως η Βάτος που καίγεται χωρίς να καεί) Ώχ μπελάς!
Υπάρχει λογικότερη επιλογή, χωρίς να μπορούμε να αποκλείσουμε το Σινά. Η Γη Χαναάν, δηλαδή το Ισραήλ, αν προτιμάτε, κάπου κοντά στο Ναό.
Αυτή η αρχαία ελληνική σαρκοφάγος.....
...και η ανάλογη Αιγυπτιακή...
.....θυμίζουν εκπληκτικά αυτές τις υποθετικές αναπαραστάσεις του Ναού του Σολομώντα...
...και της Κιβωτού της Διαθήκης...
Ο Διόνυσος ανατράφηκε στα φαράγγια και τις χαράδρες της Νύσσας, κατά τον Ομηρικό Ύμνο. Η τοποθεσία του Ναού του Σολομώντα περιγράφεται: «προ τούτων φάραγγα φοβεράν το τε ιερόν εντός της φάραγγος» [120]και η Παλαιστίνη αναφέρεται σαν: «…χώρα ορεινή με πολλάς κοιλάδας και φάραγγας».[121] Εκεί, στη Χαναάν, έρρε μέλι και γάλα, και ένα τσαμπί σταφύλια έπρεπε να κουβαλιέται από δυο άντρες, κατά την Παλαιά Διαθήκη… Το γιγάντιο σταφύλι προέρχονταν από την περιοχή με όνομα: «Φάραγξ Βότρυος».[122] (το φαράγγι του τσαμπιού-σταφυλιού) Όλα σύμβολα και δωρεές του Διόνυσου-Όσιρι, που ανατράφηκε στα φαράγγια της Νύσσας...[123] Το μέλι και το (αγελαδινό) γάλα συνδέονται άρρηκτα: «…αι μέλισσαι… βοηγενείς εισίν…» «ίπποι γαρ σφηκών γένεσις, ταύροι δε μελισσών».[124] Που είσαι Δαρβίνε! Άλλωστε, ο Ναός ήταν κοντά στο βασίλειο της οικογένειας του θεού, του παππού του Κάδμου, και του Αγήνορα. Ανατράφηκε στο προγονικό του σπίτι. Γι αυτό και ο Ομηρικός ύμνος αναφέρει την Φοινίκη.
Έτσι κι αλλιώς, το δίλημμα Σινά ή Ναός, είναι ασήμαντο, γιατί η Γη Χαναάν ορίζονταν πως: «αρχίζει από τον ποταμό Αίγυπτο, και συνορεύει (κυκλώνεται από-) με θάλασσα και στεριά».[125]
Ο Διόνυσος μεταφέρθηκε ως βρέφος στη Νύσσα από τον Ερμή,[126] μια θεότητα που συνδέονταν με τη Αίγυπτο(Θωθ, Ερμής Τριμέγιστος) και με τους Εβραίους, μια που το «Ναμπί» (προφήτης) στα Εβραϊκά, σημαίνει «Ερμής»στα βαβυλωνιακά, ενώ το τοπωνύμιο Σίκιμα (Συχέμ) πόλη που συνδέεται με τον Μελχισεδέκ, ιερέα του Ιεχωβά, προέρχονταν από τον «Σικίμιο Ερμή». (δες παρακάτω) Το αρχικό όνομα των Εβραίων ήταν –τι άλλο- Ερμιούθ![127]
Αναπαράσταση της "θάλασσας" του Ναού του Σολομώντα με τις δώδεκα Αγελάδες
Οι Έλληνες, με το που έμπαιναν στο Ναό του Σολομώντα, αναγνώριζαν αμέσως τα σύμβολα του Διονύσου.[128] [δηλ. του Όσιρι-Άπι] (δες και κεφ. «Εβραίοι και Φοίνικες» και «Οι Ελ») Ο Ναός ήταν γεμάτος με διακοσμήσεις μεαμπελόφυλλα και αγάλματα μοσχαριών.[129] (άσε το Δευτερονόμιον να λέει…[130]) Πολλά χαρακτηριστικά της Ιουδαϊκής λατρείας, με χορούς, τύμπανα και άλλα μουσικά όργανα, με «έξαλλες στολές» και προφητική έκσταση, ακόμα και σπέρματα της λατρείας των Μαινάδων, είναι παρόμοια με τα Διονυσιακά.[131] Ιουδαιο-χριστιανισμός ή Ιουδαιο-δωδεκαθείσμός, βουνό με βουνό δε σμίγει, που λένε… Ακόμα, όπως αποδείξαμε, οι Έλληνες πίστευαν πως ο θεός ανατράφηκε στη Γη Χαναάν. Άλλωστε, το «Βάκχος» είναι συγγενές ετυμολογικά με το «Ιεχωβάς» (Γιαχ-Βάχ = θεός Βάκχος. [132])
Μια σωστότερη, κατά τη γνώμη μου "Θάλασσα" από το αρχαίο Ουραρτού (Αρμενία),
πάνω στην μυθοόγούμενη διαδρομή της Ιώς.
Η Νύσσα είχε προσωποποιηθεί σα Νύμφη. Ένα άγαλμά της, περιγράφεται ντυμένο με «ιμάτιον Λακωνικόν».[133] Ο Προφήτης Ησαΐας, πολύ πριν την Ελληνική κατάκτηση της Παλαιστίνης, (έζησε περίπου το 700 πΧ.[134]) μαρτυρά πως «αι θυγατέρες Σιών» ντύνονταν με «τα διαφανή Λακωνικά».[135] Η δε θεά Αφροδίτη περιγράφεται ντυμένη σα Σπαρτιάτισσα κοπέλα. [136] Άγαλμά της, ως Ασεράτ-Αστάρτη, υπήρχε μέσα στο ναό του Σολομώντα! [137] Και η Παλαιά Διαθήκη προσθέτει: «Ο βασιλιάς των Σπαρτιατών Άρειος [138] χαιρετίζει τον Ονία, τον Μέγα Αρχιερέα. Βρήκαμε σε ένα βιβλίο να γράφει για τους Σπαρτιάτες και τους Ιουδαίους, πως είναι αδέλφια και κατάγονται από τον Αβραάμ». Οι Εβραίοι Ιερείς απαντούν στον… Άριο βασιλιά πως ήδη προσεύχονται καθημερινά στον Κύριο για την ευημερία των Σπαρτιατών αδελφών τους. [139]Αυτά, τα παραδέχονται έμμεσα και οι Έλληνες ιστορικοί της αρχαιότητας, αποδεχόμενοι (α) την συγγένεια Σπαρτιατών και Φοινίκων «Σπαρτών» τουΚάδμου, και (β) λέγοντας πως οι Σαβίνοι της Ιταλίας ήταν Σπαρτιάτες άποικοι. Οι Σαβίνοι ήταν Μεσανατολικής προέλευσης, απόγονοι του Βιβλικού Χαναάν…[140] Άρα και οι Σπαρτιάτες πρόγονοί τους.
Την μίαν των Σαββάτων πολέμησαν οι τριακόσιοι ραβίνοι του Λεωνιδιήλ στις Θερμάθ-Πυλαάδ…
Το άγαλμα της Νύσσας ήταν τμήμα μιας διονυσιακής πομπής, που περιγράφει ο Αθήναιος. Ακριβώς πίσω του πέρναγε ένα άρμα με Σάτυρους και τον Σιληνό επικεφαλής. Βασιλιάς στη Νύσσα, όταν ανατράφηκε εκεί ο θεός, ήταν αυτός οΣιληνός.[141] Ο τάφος του ήταν: «υπάρχει μνήμα του Σιληνού στη χώρα των Εβραίων, και ενός άλλου Σιληνού το μνήμα το έχουν οι Περγαμηνοί».[142] Δεν υπήρχε Μύθος για ανατροφή του θεού στην Πέργαμο. άλλωστε το «Πέργαμος» δεν είναι Ελληνική λέξη, σημαίνει «ακρόπολη» και προέρχεται από το Εβραϊκό«Θοργαμά», όπως πολλά άλλα τοπωνύμια και ονόματα στην περιοχή. Δεν ξεφεύγουμε από πουθενά!!!
Ο Κεδρηνός λέει πως η Νύσσα ήταν μια κοπέλα που θυσίασε η Ιφιγένεια προς τιμήν της Άρτεμης στην Τρίκωμι τηςΠαλαιστίνης, όπου είχε καταφύγει με τον Ορέστη όταν διέφυγαν από την Ταυρική. «Και στήλην χαλκήν στήσαντες Νύσσαν τον τόπον ωνόμασαν».[143] Η Ιφιγένεια είναι μεταγενέστερη του Διονύσου, αλλά τεκμηριώνεται η ύπαρξη του τοπωνύμιου αυτού στην Παλαιστίνη. Άλλο βυζαντινό κείμενο λέει πως η Νύσα ήταν η Παλαιστινιακή Σκυθόπολις.[144]
Η πόλη Σίκιμα (Συχέμ) ήταν στο Σαλήμ, «εις Σαλήμ πόλιν Σικίμων» [145] «από Σικιμίου του Ερμού λαβείν την ονομασίαν».[146] του οποίου βασιλιάς ήταν –παλιότερα- ο Μελχισεδέκ, «ιερεύς του Θεού του Υψίστου».[147] Αν και οι Εβραίοι τελικά εξόντωσαν τους Σικίμιους, ο Ιακώβ τους είχε ζητήσει αρχικά να κάνουν περιτομή, και«μόνον τούτω ομοιωθησόμεθα υμίν»[148] (δηλ. αυτή ήταν η μόνη διαφορά τους) Πράγματι, ο Μελχισεδέκ δεν εφάρμοζε την περιτομή.[149] Πέρα από την γενοκτονία που διαπράχθηκε, είναι προφανής η θρησκευτική συγγένεια Σικιμίων και Εβραίων, μέσω του Μελχισεδέκ. Αλλιώς, ο Ιακώβ δεν θα πρότεινε την ενοποίηση των δυο λαών …
Οι ακόλουθοι του Σειληνού, οι Σάτυροι χόρευαν ένα χορό που ονομάζονταν σίκιννος, γλωσσικά πολύ συγγενικό με ταΣίκιμα-Συχέμ, αλλά και με τους ένθεους οργιαστικούς χορούς των Εβραίων που περιγράφονται στην Παλαιά Διαθήκη. «Εφευρέτης» [του σίκιννου] «ήταν κάποιος Σίκιννος βάρβαρος, άλλοι δε λένε πως ο Σίκιννος ήταν Κρητικός»[150] Και οι Φιλισταίοι της Παλαιστίνης ήταν Κρητικοί. Ο Ηρόδοτος λέει πως «την γαρ Κρήτην είχον το παλαιόν πάσαν βάρβαροι».[151] Δεν υπάρχει άρα αντίφαση…
Οι Εβραίοι, λοιπόν, είχαν τα «τεκμήρια» της ανατροφής του συγγενή τους, του Διονύσου, στα μέρη τους, αλλά δεν βόλευε την επίσημη θρησκεία τους να τα διαφημίσουν, γιατί είχαν πάψει να τον λατρεύουν. (δημόσια, τουλάχιστον) Γι’ αυτό και οι Έλληνες μετέφεραν τη Νύσσα σε… όλο τον πλανήτη. Η γνήσια εκδοχή δεν συμφέρει κανένα, όπως συμβαίνει συχνά με την αλήθεια...
Ο ταύρος του Κεραμεικού, αναπαράσταση του Διονύσου
Οι Μυθολογικές συγγένειες δικαιολογούν τους φαινομενικά παράδοξους ισχυρισμούς της Παλαιάς Διαθήκης πως οΣολομών και ο βασιλιάς της Τύρου Χιράμ (διάδοχος του Κάδμου και του Αγήνορα και ξάδελφος του… Διόνυσου)ήταν «αδελφοί»,[155] ή πως ο Χιράμ έχτισε το Ναό των Εβραίων μισό-μισό με τον «αδελφό» του, τον Βασιλιά του Ισραήλ,[156] και πολλά άλλα, που θα ερευνήσουμε σε ειδικό κεφάλαιο…
Όσο για τη σχέση του Ιουδαιογενούς (όπως μας λένε) Χριστιανισμού με τη Διονυσιακή λατρεία, τον Ορφισμό (όπου ο Διόνυσος θεωρείται ο νέος Βασιλιάς των θεών) και τα Μυστήρια (όπου συμμετείχε ο Διόνυσος) δεν χρειάζεται μεγάλη ανάλυση.
Το αμπέλι και το σταφύλι διακοσμούσαν κάθε Χριστιανικό ιερό εξ αρχής, το Κρασί θεωρείται Αίμα Κυρίου και ο ίδιος ο Ιησούς αποκαλεί τον Εαυτό Του Άμπελο.
Οι Ορθόδοξοι ναοί έχουν Άδυτο (το Ιερό) αλλά και ενδιάμεσο χώρο, (τον Κυρίως Ναό) καθώς και χώρο όπου παραμένουν οι αμύητοι (=αβάπτιστοι), τον Πρόναο. Αυτά θυμίζουν τις διαδοχικές Μυήσεις στα «Μικρά» και«Μεγάλα» Μυστήρια. Οι πόρτες του Ναού σφραγίζονται συμβολικά κατά την ιερουργία, λες και οι πιστοί μετέχουν ανομολόγητων τελετών και μυστικών, όπως στα Μυστήρια, κ.ο.κ.
Η Θεία Κοινωνία αντιστοιχεί με την λατρεία του Ωμηστή Διονύσου όπου καταναλώνονταν αίμα και σάρκα Ταύρου που ταυτίζονταν με τον ίδιο τον Ταυρόμορφο θεό. Και στις δυο περιπτώσεις οι πιστοί θεωρούν πως έφαγαν ένα κομμάτι του Θεϊκού Σώματος.
Αν η Λειτουργία είναι Αρχιερατική, οι διάδοχοι των Ιεροφαντών, οι Δεσποτάδες, εμφανίζουν στις πατερίτσες τους και Ιερά Φίδια, που κρύβονταν μέσα στην Κίστη των Μυστηρίων, μιμούμενοι τον Μωυσή και τονΧαλκούν Όφιν του, αλλά και τον Ερμή με το Κυρήκειό του, που άλλωστε, η ίδια η Καινή Διαθήκη ταυτίζει με τονΑπόστολο Παύλο...
Αν ζητάμε μια εικόνα των μυστικών τελετών των Διονυσιακών Μυστηρίων, ας πάμε να λειτουργηθούμε, και θα τα δούμε όλα. Είναι αδύνατον να μην καθιερώθηκαν όλα αυτά συνειδητά από τους Χριστιανούς, και να μην ήταν αντιληπτά, τότε, και από τον απλοϊκότερο πιστό, μια που η λατρεία του Διονύσου ήταν ζωντανή την εποχή που τα πρωτοχρησιμοποίησαν οι Χριστιανοί.
Υπάρχει ένα αγαλματάκι του Αντίνοου που τον παρουσιάζει ταυτόχρονα ως Χριστό και Διόνυσο. Είναι γυμνός, στο δεξί χέρι κρατά Σταυρό, και στο αριστερό ένα τσαμπί σταφύλια. Ακόμα και ο πιο αδαής, μπορεί να καταλάβει…
Άλλωστε, οι πρώτοι Χριστιανοί, ποίμνιο και ιερείς, ήταν πρώην πιστοί της παλιάς θρησκείας. Τα γραπτά πολλών αρχαίων Πατέρων της Εκκλησίας μαρτυρούν έμμεσα πως ήταν μυημένοι στα Διονυσιακά Μυστήρια. Πράγματι, οι λάτρεις της αρχαιότητας κατηγορούν τον Χριστιανισμό πως «καταλήστεψε» τις τελετές των Μυστηρίων, αντιγράφοντάς τις…
Μετά από όσα παραθέσαμε, μάλλον πρέπει να αντιστρέψουμε την κατηγορία, δηλώνοντας πως ήταν οι αρχαίοι Έλληνες που αντέγραψαν τις Ιουδαιοφοινικικές Διονυσιακές τελετές. Έτσι, η Ιστορία τις επέστρεψε, εν καιρώ, στους πραγματικούς κληρονόμους και ιδιοκτήτες, τους -όπως τους αποκαλούν- Ιουδαιο –Χριστιανούς!
Η προέλευση του Μύθου
Αυτοί ήταν οι απόγονοι της Ιώς. Οι Αιγύπτιοι έλεγαν πως ο Ελληνικός Μύθος δεν είναι παρά διασκευή του μύθου της Ίσιδας.[157] Ο Μύθος της περιπλανώμενης αγελάδας Ίσιδας - Ιώς δεν εμπνέεται από τον Αιγυπτιακό. Η Ίσις, αν και ταυτίζεται με την Ιώ, έψαχνε το νεκρό άντρα-αδελφό της, σαν τη Δήμητρα που έψαχνε την κόρη της. Η Ιώ δεν έψαχνε κανέναν. Ο Μύθος της ξεκινά από το Φοινικικό έθιμο να χτίζονται πόλεις ακολουθώντας μια αγελάδα. (Έτσι έχτισε την Θήβα ο Κάδμος, Φοίνικας απόγονος της Ιώς, έτσι χτίστηκε και το Ίλιον της Τροίας από τον Ίλο, απόγονο του {Ιορδανού;-} Δάρδανου, γιου του Δία, ίσως του πάνσοφου Δαρδά υιού Μαλ,[158] [αλ=θεός>Αλλάχ] δηλαδή γιου θεού, όπως έλεγαν και οι Έλληνες… )
«Αλλόφυλοι» Φιλισταίοι έκλεψαν την Κιβωτό της Διαθήκης από τους Εβραίους και παθαίνοντας μεγάλες καταστροφές θέλησαν να την επιστρέψουν. Εμπιστεύθηκαν το έργο αυτό σε δυο γελάδες! Με τις συμβουλές των Μάντεων, έζεψαν σε ένα κάρο τα ζώα, το φόρτωσαν με την Κιβωτό, και τα άφησαν ελεύθερα. Όλο το αρχοντολόι των Φιλισταίων ακολούθησε την αδέσποτη άμαξα για να δουν που θα πάει! Η κατεύθυνση που πήραν οι αγελάδες, τους έπεισε, σύμφωνα με τους ιερωμένους τους, πως ο Ιεχωβάς έστειλε τις συμφορές που τους βρήκαν, και πως χρειάζονταν εξιλέωση.[159] Έτσι, έχουμε άλλη μια απόδειξη πως η παρακολούθηση Μαντικών αγελάδων ήταν κοινό Μεσανατολικό έθιμο. Αυτοί είναι οι θεοί σου, λαέ του Ισραήλ, που σε ανέβασαν από την Αίγυπτο! Οι Φιλισταίοι ήταν, λέει, Έλληνες. Αν επιμένετε…
Ο χαμένος αρχικός (Φοινικικός) Μύθος συμβολίζει την κατάκτηση, μέσω της δυνατής αγελάδας –μητέρας –προγόνου (Τοτέμ) που ανοίγει δρόμο και τρέφει το λαό της.[160] Προέρχεται από τον Φοινικικό αποικισμό, και δεν γεννά οίκτο για την αγελάδα–Ιώ-Ίσιδα όπως η Ελληνική κακομοίρικη διασκευή,[161] που είναι απλά ένας δανεισμός εξωτερικών στοιχείων του Μύθου, (όνομα, περιπλάνηση, αγελαδινή μορφή) από το Φοινικικό πρότυπο, που οι Έλληνες δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν. Είπαν την ιστορία τόσο δραματικά, που να έρχεται σε αντίφαση με το πνεύμα του συμβόλου – τοτέμ της αγελάδας, και να μην προσφέρει καν Μυθολογική βάση για να μιλήσουμε περί προϊστορικού Ελληνικού αποικισμού. Αναφέρονται διάφοροι οικισμοί που έγιναν από όσους Αργίτες έψαχναν την Ιώ, αλλά αυτοί εμφανίζονταν σαν ικέτες, ζητώντας έλεος και βοήθεια από τους ντόπιους.
Όταν ο Μωυσής έλειπε στο Σινά, οι Εβραίοι απαίτησαν από τον Ααρών: «Σήκω και φτιάξε μας θεούς που να τους ακολουθούμε» (= «οί προπορεύονται ημών». Άλλη, τολμηρότερη μετάφραση: Σήκω και φτιάξε μας τους θεούς που μας οδηγούν.[162] ) «και έφτιαξε με αυτά» (τα χρυσαφικά των Εβραίων) «χυτό μοσχάρι και τους είπε: αυτοί είναι οι θεοί σου, λαέ του Ισραήλ, που σε ανέβασαν από τη γη της Αιγύπτου». [163]
Οι Έλληνες δεν υιοθέτησαν το έθιμο αλλά οι εδώ Φοίνικες συνέχισαν να το σέβονται, με πρώτο τον Κάδμο, που έχτισε έτσι τη Θήβα. Το γένος των Γεφυραίων, επίσης, ήταν Θηβαίοι Φοίνικες του Κάδμου, που, κατά μια εκδοχή, εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα, διωγμένοι από την Τανάγρα. Κατά άλλη εκδοχή, είχαν σταλεί για δούλοι, ως «δεκάτη»,(αφιέρωμα) στους Δελφούς από τους Αθηναίους. Ο Απόλλωνας όμως δεν υποδούλωσε τα πατριωτάκια του, και τους έδωσε χρησμό να ακολουθήσουν το ίδιο Ιουδαιο-Φοινικικό έθιμο. «΄΄Σε άντρα Γεφυραίο ο οίκος (μου) είναι φιλικός΄΄. Ακολουθώντας βόδια, μέχρι που αυτά να κουραστούν, όπως χρησμοδότησε ο θεός, για να εγκατασταθούν εκεί, όσο οι Αθηναίοι πολεμούσαν με τον Εύμολπο, περπάτησαν μέχρι την λεγόμενη Τανάγρα, έχοντας δώσει στον προπορευόμενο κηρύκειο, και μετά εξόπλισαν τους ναούς».[164] Αυτοί είναι οι θεοί σου, λαέ του Ισραήλ, που σε ανέβασαν από την Αίγυπτο!
Δελφοί εναντίον Σιών, έγραψε ένας Νέο+Έλληνας, αιώνιο παιδί…
Μερικοί ταυτίζουν τους Ταναγραίους με τους Γεφυραίους. «καλούνται δε φησί, και Γεφυραίοι οι Τανάγριοι»,[165] δηλαδή Φοίνικες! Εννοείται, πως οι Γεφυραίοι στην Αθήνα, ακόμα και την ιστορική εποχή, είχαν δικούς τους ναούς, όπου απαγόρευαν τη είσοδο των άλλων Αθηναίων (!) μια που εκεί έκαναν μυστικές τελετουργίες στο όνομα της Δήμητρας,[166] πιθανά ανάλογες με τα Ελευσίνια Μυστήρια. Για να μην πω πως αυτοί οι Γεφυραίοι Φοίνικες ήταν οι πραγματικοί εισαγωγείς των Ελευσινίων, που και αυτά συνδέονται με τη Δήμητρα και τον Εύμολπο… «...εν Αθήναις το πάλαι γεφυραίοι πάντες οι περί τα πάτρια ιερά εξηγηταί και αρχιερείς -διοικηταί των όλων- δια το επί της γεφύρας του Σπερχειού ποταμού ιερατεύειν τω Παλλαδίω...»[167] Βέβαια, ο Σπερχειός και το Παλλάδιον δεν ήταν στην Αττική, (εκτός αν εννοεί κάποιο άλλο άγαλμα της Αθηνάς) ούτε οι Γεφυραίοι σύχναζαν στις γέφυρες. Βλέπουμε όμως πως ήταν ιερατική τάξη στην Αθήνα, και ήταν Φοίνικες... Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ποτέ δεν εντάχθηκαν απόλυτα στην Αθηναϊκή κοινωνία, αλλά μάλλον έλεγχαν την Αθηναϊκή λατρεία.
Δεν φαίνεται πως οι Γεφυραίοι έχτισαν την Τανάγρα, απλά αναμίχθηκαν με τους κατοίκους, μια που το διάταξε ο θεός. Γι’ αυτό κράταγαν κηρύκειο (αντίστοιχο=λευκή σημαία) και «εξόπλισαν» (δεν έχτισαν) τους ναούς. Και όμως, το χτίσιμο μιας πόλης συνδέεται με τον Ελληνικό Μύθο της Ιώς, αν και πάλι, η πόλη δεν χτίστηκε απευθείας με τη συμμετοχή της γελάδας: «η Ιώ, στεναχωρημένη που ξεπαρθενεύτηκε, κατέφυγε στο όρος Σίλπιο, και πέθανε εκεί. Όταν το ‘μαθαν ο πατέρας και οι αδελφοί της, της έχτισαν ιερό, είπαν το μέρος Ιώπολη, και κατοίκησαν εκεί όλη τη ζωή τους».[168]
Σύμφωνα με αυτήν την παραλλαγή, που προέρχεται από το χαμένο έργο του Θεόφιλου, η Ιώ περιπλανήθηκεγια να αποφύγει το Δία, γεμάτη ντροπή για την εγκυμοσύνη της. Κρύφτηκε στην Αίγυπτο, αλλά όταν εκεί βασίλεψε ο γιος του Δία Ερμής (Θώθ, Ερμής Τρισμέγιστος) το έσκασε και πήγε στη Συρία, στο βουνό Σίλπιο, κοντά στην κατοπινή Αντιόχεια. Εκεί την έψαξαν τόσο οι Αργίτες με εντολή του πατέρα της, όσο και οι απόγονοί της από την Αίγυπτο, Αγήνωρ και Βήλος, «κρούοντες εις έκαστον οίκον αυτού και λέγοντες ΄΄Ψυχή Ιούς σωζέσθω΄΄». Οι Αργίτες έχτισαν την Ιώπολη στο όρος Σίλπιο και έμειναν εκεί, ιδρύοντας ιερό του Κρόνου (Βαάλ) -φυσικά- όχι τουεχθρικού και ξένου θεού Δία, που ταλαιπώρησε ην βασιλοπούλα τους. Εκεί τους παρουσιάστηκε όραμα της Ιώς σε μορφή αγελάδας.[169] Κατά μια άποψη, και το τοπωνύμιο «Μυκήναι» προήλθε «από του μυκήσασθαι την Ιώ, βουν εκεί γενομένην». [170]
Ο Στράβων[171] αναφέρει πως οι κάτοικοι της Ταρσού έλεγαν πως και ο Τριπτόλεμος έψαχνε την Ιώ, και αποτυγχάνοντας, έχτισε την πόλη αυτή. Αυτός ο Μύθος είναι μάλλον κατασκευασμένος πρωθύστερα, μια που ο Τριπτόλεμος είχε ως αποστολή δοσμένη από την Δήμητρα να διαδώσει την καλλιέργεια των σιτηρών. Αποδείχνει μάλλον την διαφορά των κατοίκων της Ταρσού από τους Έλληνες, παρά το αντίθετο. Χαρακτηριστικά, ο Στράβων, μιλώντας για τον πληθυσμό της πόλης που έχτισε ο Τριπτόλεμος, χρησιμοποιεί τις λέξεις «τινάς» (μερικούς –Έλληνες-) και «συνοίκους γενέσθαι», (με τους ντόπιους) πράγμα που δεν τεκμηριώνει αποικισμό.
Η μαρτυρία του Ηρόδοτου πως Φοίνικες και Πέρσες ανέλυαν με τον δικό τους, υποτιμητικό και πεζό τρόπο το Μύθο της Ιώς, είναι περίεργη. Η ερμηνεία τους, λέει, ήταν πως η Ελληνική αφήγηση ξεκίνησε από μια απλή ερωτική-πειρατική ιστορία που έγινε Μύθος. (δες παρακάτω) Όμως δεν την διέψευδαν ολοκληρωτικά. Υπάρχει παρόμοια ιστορία με αυτή του Ηρόδοτου, μιας γυναίκας που το έσκασε με τους Φοίνικες στην Οδύσσεια, χωρίς να συνδέεται με την Ιώ. Το πρότυπο, όμως, είναι απαράλλαχτο. Η φυγάδας γυναίκα, εδώ, τιμωρείται από την Άρτεμη αντί την Ήρα.[172] Είναι σίγουρο, από όσα είπαμε όμως, πως μια ανάλογη ιστορία υπήρχε στη δικιά τους Μυθολογία. Το μαρτυρά και η αφήγηση του Δίκτη.
Η Εβραϊκή σκληροπυρηνική εκδοχή διασώζει ικανοποιητικά, πιστεύω, τον αρχετυπικό Φοινικικό Μύθο. Αιώνες μετά τον Ααρών, ο Βασιλιάς του Ισραήλ Ιεροβοάμ: «έφτιαξε δυο χρυσές αγελάδες και είπε στο λαό: /…/ «να οι θεοί σου, λαέ του Ισραήλ, που σε ανέβασαν από την Αίγυπτο».[173] Εννοείται πως η μια από τις δυοδαμάλεις δόθηκε στη Φυλή -ή περιοχή- Δαν(αοί). Ο Ιώσηπος επισημαίνει πως ο Ιεροβοάμ πίστευε στον Ιεχωβά,και έλεγε πως οι γελάδες ήταν εικόνα Του, «επωνύμους τω θεώ».[174] Καμώνεται πως δεν μπορεί να καταλάβει την διαφορά μεταξύ θεού και Τοτέμ, αλλά μας την εξηγεί πολύ καλά…
Είναι φανερό πως οι Εβραίοι, όπως οι Θηβαίοι και οι Τρώες, πίστευαν πως στις περιπλανήσεις τους προπορεύονταν η ταξιδεμένη αλανιάρα γενάρχης τους, η Ιώ, ή μάλλον το Ιουδαϊκό της αντίστοιχο. Πρόκειται για μια βαθιά, αρχέγονη Εβραϊκή πίστη, που αποκλείεται να ξεκίνησε την εποχή του Μωυσή, αλλά ήταν πολύ αρχαιότερη. Κανένας λαός δεν προσφέρει όλα τα χρυσαφικά του για να κατασκευάσει άγαλμα θεού που δήθεν αυτοσχεδιάστηκε πρόχειρα εκείνη την ώρα, όπως υπονοεί παραπλανητικά η Παλαιά Διαθήκη.
Μερικοί Προφήτες γίνονταν πολύ παραστατικοί: «και ο Σεδεκίας ο γιος του Χανανά σκάρωσε μόνος του κέρατα σιδερένια και είπε:» [στον βασιλιά Αχαάβ] «Να τι λέει ο Κύριος. Με αυτά θα κουτουλάς την Συρία μέχρι να την τελειώσεις.».[175] Παρά τις κατάρες των Εβραίων μονοθεϊστών, ο Μύθος επιβίωσε ακόμα και στις«γνησιότερες» προφητείες τους. Γράφει ο Προφήτης Μιχαίας: (αν και είχε τσακωθεί με τον προηγούμενο) «Σήκω και αλώνισέ τους, κόρη της Σιών, γιατί θα σου κάνω τα κέρατά σου σιδερένια και τις οπλές σου χάλκινες, και θα λιώσεις και θα ισοπεδώσεις με αυτές έθνη και λαούς…»[176]
Οι Εβραίοι, λοιπόν, ονόμαζαν την Ιώ: «Σιών». Η αγελάδα Ίσις+Ιώ =Σιών, ταυτίζονταν με τον ιερό τους τόπο, τηνΣιών, που προφανώς οικίστηκε όπως η Θήβα και το Ίλιον, και ονομάστηκε από το ίδιο μυθολογικό πρόσωπο – αγελάδα, όπως και οι… Μυκήνες. Πόλεις Δαναών και οι δυο. Οι «Ψαλμοί του Δαυίδ» αφήνουν σαφείς υπαινιγμούς για την κοινή καταγωγή Εβραίων, Φοινίκων, Βαβυλωνίων, Αιθιόπων και Αιγυπτίων από την «Σιών»(=Ιώ) καλύπτοντας και παραποιώντας την λαϊκή αυτή πεποίθηση, με την δικαιολογία πως η «Σιών» είναι κατοικία του Θεού- άρα πατρίδα κάθε ανθρώπου:
[μιλά ο Θεός] «Θα θυμηθώ την Ραάβ και την Βαβυλώνα, που με γνωρίζουν. και να, οι αλλόφυλοι και η Τύρος και ο λαός των Αιθιόπων, αυτοί εκεί γεννήθηκαν. Λένε οι ανθρώποι, ΄΄μητέρα μας Σιών΄΄, οι άνθρωποι μέσα της γεννήθηκαν, και την θεμέλιωσε ο ίδιος ο Ύψιστος».[177]
Η έκδοση στα Εβραϊκά είναι –φυσικά- πιο αμβλυμένη από αυτήν των Ο΄, που απευθύνονταν σε Ελληνομαθείς και άρα βαθύτερους γνώστες του Μύθου της Ιώς. «Καθένας έχει μια απ’ αυτές» [τις χώρες] «για πατρίδα. Όμως για τη Σιών πρέπει να πούν: ΄΄καθένας έχει αυτήν αληθινή πατρίδα γιατί τη στέριωσε ο ίδιος ο Κύριος΄΄».[178]Έχει πέσει πολύ ψαλίδι…
Μια που η Ίσιδα ταυτίζονταν με την Ιώ και την Σιών, «…την Ίσιδα και τους θεούς που την συνοδεύουν,όλοι» [οι λαοί] «τους έχουν και τους γνωρίζουν, αν και μερικούς πρόσφατα έμαθαν να τους ονομάζουν με τα Αιγυπτιακά ονόματα, αλλά τους γνώριζαν και τιμούσαν εξ αρχής καθενός τη δύναμη…» [179]
Αν απαριθμήσουμε τις ομοιότητες Μυθολογικών προσώπων διεθνώς, θα δούμε πως τα περισσότερα είχαν άλλα ονόματα σε κάθε τόπο, και η ταύτιση γίνονταν, όπως συμπέραιναν οι αρχαίοι, από άλλα χαρακτηριστικά. Όμως ο Ηρόδοτος επισημαίνει πως η Ιώ είχε το ίδιο όνομα παντού! [180] (φυσικά η διαφορά με το «Σιών» είναι αμελητέα)
Νομίζετε πως όλα τούτα είναι για μένα απόδειξη πως οι Εβραίοι είναι Έλληνες; Όπως προείπα, δεν πιστεύω λέξη από όσα ανέφερα. Απλά, έκανα αυτό τον κόπο, για να αποδείξω πόσο έωλοι και ασυνεπείς ως προς τις μεθόδους τους είναι όσοι χρησιμοποιούν το Μύθο της Ιώς -που αποδείξαμε πως είναι Φοινικικός στη ρίζα του, και όχι Ελληνικός- για να αποδείξουν πως Φοίνικες και Αιγύπτιοι είναι Έλληνες (για να δικαιολογήσουν την συντριπτική επιρροή αυτών των λαών στην αρχαία Ελλάδα ως… Ελληνική) αλλά αρνιούνται την ίδια διαπίστωση για τους Εβραίους, (ώστε να «αποδείξουν» την ξενική προέλευση του πολύ κακού και ανθελληνικού Χριστιανισμού) που από εμάς προέρχονται –μυθολογικά- αλλά ξαφνικά, γίνονται οι καταστροφείς της… Ελλάδας, μαζί με τους Χριστιανούς.
Έτσι, μόνο ένα θέμα πρέπει να μας απασχολεί. Οι πραγματικοί στόχοι αυτών των κυρίων…
Το λέω και το ξαναλέω. Οι φανατικοί οπαδοί κάθε θεωρίας, (δυστυχώς) την εφαρμόζουν πάντα διαστρεβλώνοντας πρώτα απ’ όλα τις ίδιες τις πηγές της ιδεολογίας τους, ενώ τις θεωρούν «ιερές» και απαραβίαστες. Αυτό προσπάθησα να αποδείξω στις προηγούμενες σελίδες. Την πραγματική μου άποψη –που είναι ίδια με αυτή των αρχαίων προγόνων μας- για τους απόγονους της Ιώς-Σιών, θα τη μάθετε αμέσως.
Ο Δαναός στην Ελλάδα
Λένε πως ο Δαναός, τέταρτη γενεά μετά την Ιώ, «ναυν [πλοίο] κατεσκεύασε πρώτος», με τη βοήθεια της Αθηνάς.[181] (μάλλον αυτοί που τον υποδέχτηκαν στο Άργος δεν ήταν εξοικειωμένοι με τα πλοία – ήταν τόσο καθυστερημένοι)Συνεπώς, είναι αδύνατο να υπήρξε, βάσει του Μύθου, Ελληνικός αποικισμός της Αιγύπτου, ή έστω επικοινωνία, πριν από αυτόν. (Η Ιώ είχε φτάσει δια ξηράς μετά από απίστευτες περιπέτειες) Οι Αιγύπτιοι δεν φημίζονταν για τις ναυτικές τους ικανότητες. Τα πράγματα δείχνουν Φοινίκη. Κρατήστε το κι αυτό, δίπλα στον Ιορδάνη.
Ο Αισχύλος μας παρουσιάζει τον Δαναό να φτάνει από την Αίγυπτο στο Άργος , όπου γεννήθηκε η πρόγονός του, Ιώ, για να προστατευθεί από τον αδελφό του, Αίγυπτο, που τον καταδιώκει. Ο Δαναός δεν μοιάζει καθόλου με Έλληνα,και δικαιολογείται λέγοντας: «μορφής δ’ ουχ ομόστολος φύσις. Νείλος γαρ ουχ όμοιον Ινάχω γένος τρέφει»[182] (η ράτσα μου [=φύσις] δεν είναι ίδια σε μορφή [με σας τους Έλληνες, εννοεί] γιατί ο Νείλος δεν τρέφει φυλή παρόμοια με αυτή του Ίναχου» [που είναι πρόγονός του και Έλληνας] Δεν νομίζω να ισχυριστεί κανείς πως οι διαφορές αφορούν την… ενδυμασία. Οι λέξεις φύσις, μορφή και γένος, το αποκλείουν.
Και ο βασιλιάς του Άργους[183] λέει στις κόρες του Δαναού: «δείχνουν απίστευτα όσα λέτε, ξένες, πως η γενιά σας κρατάει από δω.» [το Άργος] «Μοιάζετε πιότερο με Αφρικανές» [Λιβυστικαίς-από τη Λιβύη, έτσι έλεγαν την Αφρική] «και καθόλου με τις ντόπιες»[184] Είναι φυσικό, μια που μερικές από αυτές –τουλάχιστον-κατάγονταν από μία «Αιθιοπίδα», ενώ άλλες από μια ονομαζόμενη Ελεφαντίδα, άλλες από μία λεγόμενη Μέμφιδα, και άλλες από την Φοινίκισσα Ευρώπη, μάλλον συνονόματη της γνωστής φιλενάδας του Δία.[185] Να τη πάλι η Φοινίκη…
Στα μάτια των Ελλήνων, οι δεσποινίδες αυτές φάνταζαν ελάχιστα ανθρώπινες. Έγραφε ο Μελανιππίδης: «Αυτές δεν είχαν μορφή και εμφάνιση ανθρώπινη, η φωνή τους δεν ήταν γυναικεία. Αλλά ασκούνταν πάνω σε άρματα, και ευχαριστούσαν την ψυχή τους με κυνήγια σε φωτεινά άλση, και συχνά αποζητούσαν το ιερό δάκρυ του λιβανιού, ευώδεις φοίνικες και κασία, τα αφράτα σπόρια της Συρίας»[186] Συνεχίζουμε να συνδέουμε τους Δαναούς με την Φοινίκη. Βάλτε τα σπόρια της Συρίας μαζί με τον Ιορδάνη, τα πλοία και τηνΕυρώπη…
Τουλάχιστον, αν και… μαύρισαν, κληροδότησαν, έστω, τον Ελληνικό πολιτισμό στην Αίγυπτο; Μπα. Αν ο Δαναός και οι κόρες του θυμόνται τους Ελληνικούς θεούς, μάλλον επειδή ζητούν άσυλο, (χωρίς να παραλείπουν τις προσευχές στο θεό Νείλο)[187] οι ακόλουθοι του αδελφού του, Αίγυπτου, λένε ξεκάθαρα:
«Καθόλου τους θεούς του τόπου [της Ελλάδας] δε φοβάμαι. Δεν με ανάθρεψαν ούτε νέο, ούτε γέρο» -«για θεούς μιλάς μα θεούς δεν σέβεσαι» -«σέβομαι τους θεούς που είναι γύρω από το Νείλο»Επίσης, και οι γιοί του Αίγυπτου, «βωμών αλέγοντες ουδέν»[188] (χωρίς να σέβονται καθόλου τους βωμούς) «… η τύχη εδώ τη μαύρη τους οδήγησε μανία και τον τρανό μελαμψό [«μελάγχιμοι»] στρατό τους»[189]
Και ο Παυσανίας προσθέτει: «Νομίζω πως οι Ναυπλιείς ήταν παλιά Αιγύπτιοι, που ήρθαν μαζί με τον Δαναό στην Αργολίδα με τα πλοία…»[190] Και στην Τροιζήνα, έλεγαν πως πρώτος γεννήθηκε ένας Ώρος, από τον οποίο ονομάστηκε η περιοχή… «Ωραία»! «Εμοί μεν ουν Αιγύπτιον φαίνεται και ουδαμώς Ελληνικόν όνομα Ώρος είναι…»[191] μας ψιθυρίζει στο αυτί ο Παυσανίας –(καθόλου Ελληνικό, αλλά Αιγυπτιακό μου φαντάζει το όνομα) Αλήθεια, πως ταιριάζει νοηματικά η «ώρα» με το «ωραία»; Μια από τις δυο ομόηχες λέξεις πρέπει να είναι ξένη. Ο Ώρος-Απόλλων ήταν όμορφος σαν… Ώρος, δηλαδή «ωρ-αίος». Ουπς! Αμ το όνομα Ωρωπός από πού βγαίνει;[192]
Ας αναλογιστούμε πως οι Αιγύπτιοι θεοί ταυτίζονταν με αυτούς του Δωδεκάθεου, την εποχή του Αισχύλου τουλάχιστον, όπως μαρτυρά ο σύγχρονός του, ο Ηρόδοτος. (πχ, Άμμων-Δίας, Απόλλων-Ώρος, Δήμητρα-Ίσις, Όσιρις-Διόνυσος, Ήφαιστος-Πταχ) Το Μαντείο του Δωδωναίου – Πελασγικού - Άμμωνα – Ρα – Δία πρέπει να υπήρχε ήδη την εποχή του Δαναού, δηλαδή ο Δίας είχε ήδη ταυτιστεί με τον Άμμωνα. (δες επόμενο κεφ.) Το Μαντείο (που ήταν το πρώτο και μοναδικό στην Ελλάδα για πολύ καιρό) δεν υπήρχε ακόμη; Δηλαδή οι Έλληνες δεν γνώριζαν ακόμη τον Δία. Αυτό λέω και ‘γω…
Συνεπώς, με όποια εκδοχή προτιμάτε, εδώ, στις «Ικέτιδες» του Αισχύλου, που είναι ο πλέον θεολογών από τους δραματουργούς, και ζυγίζει τα λόγια του, οι Ελληνικοί θεοί που οι Αιγύπτιοι δεν σέβονται, δεν μπορεί να είναι οι Ολύμπιοι, αλλά οι θεοί των αποκαλούμενων «Προελλήνων», δηλαδή οι θεοί που λατρεύονταν πριν την εισαγωγή του δωδεκάθεου. Ο Αισχύλος, που βάζει το θέμα των παλιών θεών και στον «Προμηθέα Δεσμώτη», αποκαλεί τους Αργίτες Πελασγούς, και ο Ηρόδοτος μας λέει πως αυτή η φυλή κάποτε εισήγαγε τα ονόματα των θεών από την Αίγυπτο. Μόλις είδαμε ποιοι και πως τα έφεραν!
Ο Δαναός ερχόμενος από την Αίγυπτο στο Άργος καθιέρωσε τη λατρεία του Λύκιου Απόλλωνα. ταυτιζόμενος με λύκο που επιτίθεται σε οικόσιτα ζώα. (=τους Αργίτες)[193] Έστησε και το άγαλμα της Λινδίας Αθηνάς στη Ρόδο, και στο Ποντίνο της Λέρνας. Εκεί έστησαν και οι κόρες του άγαλμα της Αφροδίτης.[194] Με τις Λιβυστικαίς αυτές καλλονές, συνδέεται και ο Μύθος πως στο Άργος καλλιεργήθηκε το πρώτα το στάρι, με σπόρο που ήρθε από τη Λιβύη. Ένας κάμπος ονομάζονταν «Λιβυκόν πεδίον» και η Δήμητρα είχε την επωνυμία «Λιβύα».[195] Αυτούς τους θεούς(=«του Νείλου») σέβονταν… Έκαναν ιεραποστολικό έργο, λοιπόν. Στη Λέρνα, οι ντόπιοι προσπαθούσαν μάλιστα να παρουσιάσουν τις εκεί τελετές ως αρχαίες, αλλά τα λόγια ήταν στην Δωρική διάλεκτο, συνεπώς δεν μπορεί να ήταν προγενέστερες από την κάθοδο των Ηρακλειδών, μετά τον Τρωικό πόλεμο.[196] Τότε εισάχθηκε ολοκληρωτικά το Δωδεκάθεο και οι τελετές του.
Άλλωστε, ο Παυσανίας μας δίνει άλλη εκδοχή, μεταφέροντας την Ινώ σε πιο πρόσφατη εποχή. Δεν είναι κόρη του αρχαιότατου Ίναχου, αλλά τέσσερις γενιές νεότερη, κόρη του Ίασου. Ο αδελφός του Ίασου, Αγήνωρ (όχι ο απόγονος της Ιώς αλλά ο θείος της) πήρε την βασιλική εξουσία στο Άργος. Η Ιώ πήγε στην Αίγυπτο, όπως λέει ο κλασσικός Μύθος. Ο απόγονός της ο Δαναός, δεν ήρθε ως ικέτης (πρόσφυγας) στο Άργος από την Αίγυπτο, αλλά για να ανατρέψει τους απογόνους του Αγήνορα (του θείου της Ιώς) και να γίνει αυτός βασιλιάς.[197] Αυτά λέει η παραλλαγή που αναφέρει ο Παυσανίας.
Ήταν δηλαδή εισβολή με στόχο την εξουσία, υπό την κάλυψη μιας μακρινής συγγένειας, όπως έγινε με τους πόλεμους Αγγλίας – Γαλλίας το Μεσαίωνα. Οι απόγονοι των Γαλλο-νορμανδών εισβολέων του Γουλιέλμου του Κατακτητή ακόμη εξουσιάζουν οικονομικά μεγάλο μέρος της Αγγλίας. Είναι μια κατάσταση απόλυτα ανάλογη με αυτή του Δαναού, μια που και ο Γουλιέλμος ήταν Σταυροφόρος, είχε δηλαδή και θρησκευτική αποστολή, μια που εκστράτευσε με τις ευλογίες του Πάπα Ρώμης..
Πίσω στο ταλαίπωρο Άργος… Μετά, πλάκωσε και ο αδελφός του Δαναού, ο Αίγυπτος, θέλοντας να παντρέψει τους γιούς του με τις κόρες του αδελφού του, δηλ. να βάλει κι αυτός χέρι στην βασιλική εξουσία, πράγμα που κατόρθωσε. Ταυτόχρονα, εφάρμοζε το Αιγυπτιακό έθιμο της αιμομιξίας στις βασιλικές και θεϊκές οικογένειες. Το ίδιο πάτριο έθιμο εφάρμοσε ο συγγενής του, Αβραάμ και οι απόγονοί του, Ισαάκ και Ιακώβ, αργότερα.[198] Όλοι ειρωνεύονται τον Αβραάμ, κανείς τον Αίγυπτο ή τον Δαναό, ενώ εφαρμόζουν το ίδιο οικογενειακό έθιμο. Ανάλογες συνήθειες, μιας πιο ήπιας ενδογαμίας, εφαρμόζονταν στα ιερατικά γένη των Εβραίων για να μείνει «το γένος των ιερέων άμικτον και καθαρόν».[199]
Η Αιγυπτιακή εκδοχή του Μύθου, ήταν πως οι δυο αυτοί λεβέντες, ονομάζονταν στην πραγματικότητα Άρμαϊς ήΕρμαίος (ο Δαναός) και Σέθως (ο Αίγυπτος) που ήταν ο Φαραώ Ραμσής, ή ο πατέρας του. Αυτός άφησε τον Άρμαϊ-Δαναό ως αντιβασιλιά, για να εκστρατεύσει σε μακρινές χώρες. Ο Δαναός έκανε πολλές ατασθαλίες, και εκδιώχθηκε από τον Σέθω-Αίγυπτο, που επέστρεψε και ονόμασε και τη χώρα.[200] Η Αιγυπτιακή παραλλαγή ταιριάζει χρονολογικά με την περίοδο κατάπτωσης του Ελληνικού προϊστορικού πολιτισμού. (Φαραώ με το όνομα Ραμσής βασίλεψαν από το 1324-1169 π. Χ.)
Όπως να ‘χει, ο γιος του Αίγυπτου, Λυγκέας, ένας από αυτούς που δεν σέβονταν τους Ελληνικούς θεούς,(Σταυροφόρος, που λέγαμε…) και είχαν μελαμψό στρατό, κατά τον Αισχύλο, διαδέχτηκε τον Δαναό ως Βασιλιάς του Άργους… Ο Λυγκέας ήταν γιος της Αιγύπτιας βασίλισσας Αργυφίας. Τα άλλα αδέλφια κατάγονταν από μια «γυναίκα από την Αραβία» άλλοι από «γυναίκα από την Φοινίκη» άλλοι από «γυναίκα από την Τύρο». Φυσικά, μερικοί κατάγονταν και από Νύμφες.[201] Οι Νύμφες είναι πάντα εντόπια πνεύματα, συνδεόμενα με την Φύση. (Δέντρα, βράχους κλπ.)
Τουλάχιστο ο Μύθος λέει πως οι υπόλοιποι 49 Αιγύπτιοι πρίγκιπες σκοτώθηκαν από τις γυναίκες τους, δηλαδή δεν υπήρξε εκτεταμένη φυλετική εισβολή. Εκλογικεύοντας, μάλλον ο Μύθος καλύπτει την βίαιη αλλά κρυφή αντίδραση των Ελλήνων στους Αιγύπτιους «προστάτες» τους. Η Μυθολογία φόρτωσε τους φόνους στις γυναίκες, που ως γνωστόν, φταίνε για όλα...
Ο Λυγκέας παντρεύτηκε την κόρη του Δαναού Υπερμήστρα, (την… Αφρικανή που λέγαμε) και έγινε γενάρχης των βασιλέων του Άργους, που πράγματι ήταν «Αιγύπτιοι ιθαγενέες, Λιβυστικοί, μελάγχιμοι και βωμών αλέγοντες ουδέν». (Ιθαγενείς Αιγύπτιοι – Ηρόδοτος. Αφρικανοί, μαυριδεροί και ασεβείς προς τους βωμούς – Αισχύλος) Δεν τα λέω εγώ, όπως βλέπετε… Υποχρεώθηκαν, βέβαια να διασταυρωθούν αργότερα και με ντόπιους Αχαιούς. Μετά όμως, στην Αργίτικη βασιλική δυναστεία εισήχθη νέο ευγενές αίμα, από την Λυδία, αυτό του Πέλοπα, που συγγένεψε με τη γενιά των Αιγύπτιων.[202] Έχουμε ενδείξεις πως και ο βασιλιάς της Σικυώνας και του Άργους, Άδραστος, ήτανΤρώας, κοντοχωριανός του Πέλοπα, δηλαδή. Οι ίδιοι οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν αυτούς τους βασιλείς τους ξένους. Τους αποκαλούσαν «Αιγύπτιους», «Ασσύριους»,[203] μέχρι και «βαρβάρους» :
Ο Τζέτζης, πχ, δίνει εντελώς «βαρβαρική» καταγωγή στους βασιλείς του Άργους, των Μυκηνών και της Σπάρτης: «...ο Πλυνός είναι πόλη της Λιβύης όπου ήταν ο Άτλας. Ο Άτλας και η Πληιόνη έκαναν επτά κόρες, και μια από αυτές ήταν η Στερόπη. Από τη Στερόπη και τον Υπέροχο, ή από την Αρπίνα, του ποταμού Ασωπού την κόρη, και τον Άρη, βγήκε ο Οινόμαος. Του Οινόμαου ήταν η Ιπποδάμεια, και από αυτήν ο Ατρέας του Πέλοπα, που κατοίκησε στην Λακωνία. Ο Αγαμέμνων και ο Μενέλαος ήταν του Ατρέα και της Αερόπης. Η δε Αερόπη ήταν κόρη του Κατρέα του Κρητικού, εξ ού και τον είπανε ημικρήτα τον Μενέλαο. Και βάρβαρο, μια που ο Πέλοπας κατά άλλους ήταν Λυδός, κατά άλλους Παφλαγόνας. Βάρβαροι ήτανε και οι Λυδοί και οι Παφλαγόνες...»[204]
Οι σχέσεις των ξένων Σωτήρων μας με την πατρίδα τους, δεν σταμάτησαν. Όπως λέει ο Ηρόδοτος, οι Αιγύπτιοι ηγέτες μας υιοθέτησαν τελικά και αρκετές Ελληνικές συνήθειες που μετέφεραν και στη χώρα του Νείλου. Έτσι, ο απόγονός τους Περσέας, γυρίζοντας στα πάτρια εδάφη της Αιγυπτιακής Χέμμιδας, μετέφερε Ελληνικές τελετές,[γυμνικούς αγώνες] που γίνονταν όμως μόνο σε αυτή την περιοχή προς τιμήν του, και δεν επεκτάθηκαν σε όλη την χώρα.[205] Το πνεύμα του Περσέα εμφανίζονταν κάθε τόσο στην Αίγυπτο και είχε ευνοϊκή επίδραση.
Οι αγώνες, στην Ελλάδα, γίνονταν πάντα προς τιμήν ενός νεκρού, («Άρα, [όλοι] οι αγώνες ήταν, όπως φαίνεται, τελετές που διεξάγονταν προς τιμήν των νεκρών»[206]) με αρχαιότερο παράδειγμα αυτούς που έγιναν εις μνήμην του Πάτροκλου στην Ιλιάδα. Συνεπώς, η καθιέρωση των αγώνων στην Χέμμιδα δεν μπορεί να έγινε από τον Περσέα, ή άλλαξαν περιεχόμενο στην πορεία. Όλα δείχνουν πως αυτοί οι [νεκρικοί] αγώνες καθιερώθηκαν από Έλληνες πάροικους στην Αίγυπτο για να τιμήσουν τη μνήμη των Ελληνο-αιγύπτιων ηγετών τους, με απώτερο στόχο τη σύσφιξη των σχέσεων με τους ντόπιους.
Επίσης, οι απόγονοι του Ήρωα Αχαιού από την Θεσσαλία, οι Άρχανδρος και Αρχιτέλης, παντρεύτηκαν τις κόρες του Δαναού Σκαιά και Αυτομάτη και κυριάρχησαν στην περιοχή που ονόμασαν Αχαΐα. Φαίνεται πως και αυτοί, αν και γνήσιοι Έλληνες, άρχισαν, μέσω των γυναικών και του πεθερού τους, να έχουν σχέσεις με την Αίγυπτο, μια που μια πόλη εκεί ονομάστηκε: «του Άρχανδρου».[207]
Από την οικογένεια του Λυγκέα και του Δαναού κατάγονταν λοιπόν «οι ηγέτες των Δωριέων» που «είναι αυτόχθονες Αιγύπτιοι» – από τη μητρική μεριά, διευκρινίζεται- «Όντας Αιγύπτιοι, δέχτηκαν και πήραν τις βασιλικές εξουσίες στους Δωριείς … Όπως λένε οι Πέρσες, και ο ίδιος ο Περσέας ήταν Ασσύριος που πολιτογραφήθηκε Έλληνας… Οι δε πρόγονοι του Ακρισίου [-βασιλιά του Άργους-] είναι Αιγύπτιοι, σύμφωνα με αυτά που λένε οι ίδιοι οι Έλληνες…» «…και αυτού του Ηρακλή…» [που κατάγονταν από το Άργος] «…οι γονείς, ο Αμφιτρύων και η Αλκμήνη, είχαν και οι δυο παλαιά Αιγυπτιακή καταγωγή» γράφει ο Ηρόδοτος, (ρεζίλι μας έκανε…) «…και για όσα είπα γι’ αυτά, ας είναι ευμενείς…» [προς εμένα] «…οι θεοί και οι Ήρωες».[208] (Στην Κόλαση θα πας, βρε ανθέλληνα!) Οι μεταγενέστεροι σχολιαστές του, (Πλούταρχος) ακόμα και οι Βυζαντινοί, (Ψελλός) τον κατηγόρησαν πως διασύρει την Ελλάδα, αλλά οι σύγχρονοί του (αλλά και οι «θεοί και οι Ήρωες») δεν φαίνεται να αντέδρασαν, γιατί όσα έλεγε συμφωνούσαν με την κοινή γνώμη, και δεν είχαν ακόμηδιορθωθεί εθνικά από μεταγενέστερους αυτόκλητους πατριώτες.
Οι Πέρσες έδιναν μια ρεαλιστική ερμηνεία. Η Ιώ απήχθη από Φοίνικες και πουλήθηκε στην Αίγυπτο. Ο Ηρόδοτος και οι Φοίνικες πίστευαν πως η Ιώ ήταν ερωμένη του Σημίτη καπετάνιου, και έφυγε μαζί του όταν έμεινε έγκυος… Είναι λογικό, γιατί μια κόρη βασιλιά είναι δύσκολο να απαχθεί άθελά της. (Όπως και κάθε άλλη γυναίκα, προσθέτει ο Ηρόδοτος! Φαίνεται πως είχε ανάλογη πείρα και αποτυχίες… κάνε πέτρα την καρδιά σου, πατέρα της ιστορίας!) Όπως να ‘ταν, στη συνέχεια, σύμφωνα πάντα με τον Ηρόδοτο, οι Έλληνες και οι Ασιάτες επιδόθηκαν στο ευγενές άθλημα αρπαγής γυναικός επί κοίλης νηός, (Ευρώπη, Μήδεια, Ελένη) που κατέληξε στη σύγκρουση με την Τροία. [209] Ο Οδυσσέας, πχ, περηφανεύεται για την πειρατική του δραστηριότητα, θεωρώντας την τίτλο τιμής.[210] Η ληστεία και η πειρατεία ήταν αξιοπρεπή επαγγέλματα.[211] (μέχρι σήμερα –ναυτικό και εμπορικό αποκλεισμό, τα αποκαλούν)
Για να εκλογικεύσουμε, οι ασταμάτητες πειρατικές επιδρομές, που ξεκίνησαν από τους θαλασσοκράτορες Φοίνικες, και είχαν κύριο στόχο την απόκτηση σκλάβων, απαντήθηκαν ανάλογα, και οδήγησαν σε πολέμους. Όμως, είδαμε πως οι Φοίνικες είχαν και άλλη εκδοχή, παριστάνοντας την Ιώ ως καταγόμενη από την πόλη τους, την Σιδώνα. Ο Ηρόδοτος δεν αναφέρει αυτήν την εκδοχή. Και όμως, τον κατηγορούν ως ανθέλληνα!
Αν παραλληλίσουμε τους χαρακτηρισμούς του Μελανιππίδη, του Αισχύλου και του Ηρόδοτου με σημερινά στοιχεία, φανταστείτε έναν σύγχρονο συγγραφέα να αποκαλεί τον Παλαιολόγο, τον Ρήγα Φεραίο, τον Καποδίστρια ή τονΒενιζέλο, ξένους και μάλιστα… Αράπηδες! Και επειδή μπόλικοι λεβέντες αγανακτούν με τον Μέγα Κωνσταντίνο, που κατάργησε την αρχαία θρησκεία, ας ανατριχιάσουν από θιγμένο πατριωτισμό πρώτα για τουςμελάγχιμους (=Αραπάδες [212]) Δαναούς, που δεν σέβονταν τους βωμούς, και ας κρίνουν μετά το μαθητή τους τον Κωστάκη. Εκτός αν προτιμάνε να τα βάλουν με τον Σαλαμινομάχο και βαθιά θρησκευόμενο Αισχύλο, κατηγορώντας τον για… ασέβεια, διασπορά ψευδών ειδήσεων και ανθελληνισμό. Όσο για τον Ηρόδοτο, αυτός τρυπιέται ήδη από τις πηρούνες των δαιμόνων της Ελληνολατρικής κόλασης…
«Επίσης, θα απεδεικνύετο στους νεοέλληνες άτοπος ο ισχυρισμός περί ασιατικής προελεύσεως της Αφροδίτης, για την λατρεία της οποίας ο σιχαμένος τυχοδιώκτης Ηρόδοτος, στην ανθελληνική του υστερία, ετόνιζε ότι εισήχθη από την ...Συρία, και μάλιστα την Ασκαλώνα, υπονοώντας μη-ελληνική καταγωγή της. Η άποψίς μας για τον άθλιο Ηρόδοτο, ήδη εκφρασθείσα σε παλαιώτερα άρθρα, τεκμηριώνεται άλλη μία φορά. Διότι ο, κατά Πλούταρχον κακοήθης αυτός, αντί να φροντίση να πληροφορηθή για την ελληνική καταγωγή των Ασκαλωνητών, εκμεταλλευόμενος την ανοχή και παρακμιακή απάθεια του Αθηναϊκού όχλου, υπεβάθμισε μεθοδικώς την ελληνική ιστορία και παράδοσι, οπλίζοντας με ανθελληνικά επιχειρήματα την φαρέτρα των λειψεγκεφάλων και κακοβούλων…»[213]
Ας το πάρει το ποτάμι…
Πως όμως παραδόθηκε τόσο εύκολα η εξουσία στους Αιγύπτιους, βάσει μόνο μιας μακρινής συγγένειας; Μια πλευρά του Μύθου μας δίνει την εξήγηση: Το Άργος βασανίζονταν από ξηρασία, λόγω της οργής του Ποσειδώνα. Ο θεός έσμιξε με μια κόρη του Δαναού, και της αποκάλυψε τις πηγές της Λέρνας.[214] Με το νερό συνδέεται και ο Πίθος των Δαναΐδων, που ποτέ δεν γεμίζει, η εναλλαγή τόσο γνωστή στη Ελλάδα, ανάμεσα σε πλημμύρες και ξηρασία –το καλύτερο κλίμα του κόσμου, έ; (Ήταν η τιμωρία τους για τον φόνο των αντρών τους, να γεμίζουν ένα τρύπιο πιθάρι με νερό)
Ας εκλογικεύσουμε: Οι Αιγύπτιοι, με πείρα στη διαχείριση των υδάτινων πόρων του Νείλου, έφεραν νερά στον Αργίτικο κάμπο, και πήραν την εξουσία λόγω της τεχνογνωσίας τους. «…από των Δαναΐδων, αι, παραγενόμεναι εξ Αιγύπτου φρεωρυχίαν εδίδαξαν…» [215] Άλλωστε, το λέει καθαρά ο Ησίοδος: «Άργος άνυδρον εόν Δαναός ποίησεν εύυδρον» [216] (Το ξερό Άργος γέμισε ο Δαναός νερά)
Όπως είπαμε, το «Δαναοί» ως Εθνική ονομασία δεν αντιστοιχεί με το Μύθο. Βασίλεψε στο Άργος ο απόγονος του Αίγυπτου, όχι του Δαναού. Υπάρχει ερμηνεία του ονόματος «Δαναός» που βρίσκει την ρίζα «δαν» στα ονόματα ποταμών σε όλη την Ευρώπη. [Ηρι-δαν-ός, Δούναβις (=Dan-ube), Ρο-δαν-ός, Ντον (Τάναϊς)] Από την ίδια ρίζα ονομάστηκε ο Ιορ-δάν-ης (=Ιάρ-δαν-ος[217]) και ο παραπόταμός του, ο Δαν,[218] ποταμοί της δεύτερης πατρίδας του παρακλαδιού των Αιγύπτιων Δαναών που βασίλεψαν στην Φοινίκη –του Αγήνορα και του Κάδμου, και των φυλετικά συγγενών τους Εβραίων, των οποίων μια φυλή ονομάζονταν Δαν(αοί). Δαν στα Εβραϊκά σημαίνει «με έκρινε ο Θεός», «Θεόκριτος», ας πούμε.[219] Αυτό ταιριάζει με τα χαρακτηριστικά του Δαναού ως φυγάδα και ως σφετεριστή δυο βασιλικών εξουσιών. (Αίγυπτου και Άργους) Ο Αβραάμ ήταν μεταγενέστερος του Δαναού, έτσι συνάντησε ήδη στη Γη Χαναάν το τοπωνύμιο Δαν.[220] Ο Εβραίος Δαν, γενάρχης της Φυλής αυτής, γεννήθηκε αργότερα.
Ο Φοίνικας Ηρακλής, ο κοινά γνωστός ως Μελκάρθ, ονομάζονταν και Δισανδάν ή Dibdan, και έτσι τον αποκαλούσαν οι Καππαδόκες και οι Τρώες.[221] Το εξελληνισμένο του όνομα ήταν Σάνδων. Είναι προφανές πως το όνομα προέρχεται από την φυλή Δαν, τον Ιορδάνη, κλπ., δηλαδή τη Μέση Ανατολή. Ο Σαμψών κατάγονταν επίσης από την Φυλή Δαν, [222]και προφανώς αυτός είναι ο Δισαν-δάν. Ελληναράς!!!
Μαρτυρείται πως και το όνομα Βόσπορος είναι ίσως Φοινικικό.[223]Χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω για την ετυμολογία του σημαντικότατου εμπορικά πορθμού των Δαρ-δαν-ελίων (που μοιάζει με ποτάμι) και της γειτονικής φυλής των Δαρ-δάν-ων (Δαρδά υιοί Μάλ αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη) που ήταν συνιδρυτές της Τροίας; Ή να αναφερθώ στον… «Αρκάδα» Δάρ-δαν-ο, που μάλιστα ήταν και γιος του… Δία, τρέχα γύρευε; Ποια είναι η εθνική προέλευση αυτών των τοπωνυμίων; Είναι τοπωνύμια των… Αρίων Ινδοευρωπαϊκών φυλών από την Δαν-ία και την… Αρκαδία στη Γη… Χαναάν; Είναι τεκμήριο ύπαρξης ξανθών χιτλερικών γιγάντων που αποίκισαν την Μεσόγειο και δημιούργησαν τον πολιτισμό, πριν γίνουν… κοντοί και μελάγχιμοι; Μπα.
Πως πηδήξαμε απότομα από την Αίγυπτο στη Φοινίκη και τη Γη Χαναάν; Είδαμε, μέσω των γυναικών του Δαναού και του Αιγύπτου, και άλλων ενδείξεων που έχω επισημάνει προηγουμένως και ζήτησα να κρατηθούν στη μνήμη σας, πως οι Δαναοί είχαν ήδη σχέσεις με την Φοινίκη, πριν την εγκατάσταση εκεί του συγγενή τους Αγήνορα. Είδαμε πως ο Αίγυπτος είχε φτάσει μέχρι τους Μελάμποδες της Αραβίας. Θα δούμε, ακόμα παλιότερα, την πρόγονό τους, Ιώ, να επισκέπτεται την Φοινικική Βύβλο, μετά την γέννηση του Έπαφου, και όχι νωρίτερα, κατά τις περιπλανήσεις της ως αγελάδα.[224] Αυτά είναι απόρροια και Μυθολογική απεικόνιση των ιστορικά βεβαιωμένων Αιγυπτιακών εκστρατειών στην Γη Χαναάν. (δες κεφ. για τους Φοίνικες) Παλαιστίνη, Φοινίκη και Αίγυπτος αποτελούσαν ένα κράτος υπό Αιγυπτιακή εξουσία, ή υπό τους Υκσώς, για πολλούς αιώνες.
«Η Φοινικική πόλη Βύβλος κατάντησε σε τέτοιο βαθμό Αιγυπτιακή, ώστε μερικοί κυβερνήτες της πρόσταζαν να γράφονται οι επιγραφές πάνω στις σφραγίδες τους και στα αντικείμενα σε αιγυπτιακή γλώσσα, και για να κάνουν εντύπωση χρησιμοποιούσαν τον ίδιο τίτλο που χρησιμοποιούσαν οι νομάρχες στην Αίγυπτο»[225] (περίπου 2000 π.Χ.) Έτσι δικαιώνεται ο Μύθος του βασιλιά των Φοινίκων Αγήνορα που ήταν Αιγύπτιος.
«Ήταν με το ναυτικό εμπόριο, που οι Φοίνικες έγιναν γνωστοί στους Έλληνες και μέσω αυτών και οι Αιγύπτιοι και όλοι οι άλλοι, των οποίων τα εμπορεύματα μετέφεραν» [οι Φοίνικες] «στην Ελλάδα, διασχίζοντας απέραντα πελάγη.» [226]
Οι Φοίνικες ήταν οι εμπορικοί αντιπρόσωποι των Αιγύπτιων, που δεν καταγίνονταν με τη ναυσιπλοΐα λόγω έλλειψης ξυλείας. Τα πλωτά ποτάμια επέτρεπαν στο θαλάσσιο εμπόριο να εισχωρεί βαθιά στην ξηρά. Συνεπώς ήταν σημαντικά για τους Φοίνικες εμπόρους, και τους Αιγύπτιους εντολείς τους. Ονόματα με την ρίζα –δαν δόθηκαν λοιπόν σε ποταμούς όλων των περιοχών που εξαπλώθηκε το Αιγυπτιακό εμπόριο μέσω των Φοινίκων. Η παράδοση πως ο Δαναός έφτιαξε πρώτος το πλοίο, ταιριάζει με τα παραπάνω.
Είναι βέβαιο πως τα τοπωνύμια –δαν είναι Φοινικικής καταγωγής, αν και ταυτίζονται με Αιγύπτιους. Προήλθαν από τον Ιορδάνη και το Ιουδαιοφοινικικό «ιάρδεν», «ορμητικός». Γιατί; Αυτός ο ποταμός δεν εκβάλλει στη θάλασσα! Συνεπώς δεν μπορεί να έγινε γνωστός από τη ναυσιπλοΐα, όπως οι συνονόματοί του. Δεν είχε καμιά σημασία για το εμπόριο. Μόνο κάτοικοι της περιοχής του μπορούσαν να τον γνωρίζουν, να εντυπωσιαστούν από ένα ποτάμι που κυλά μέσα στην Έρημο, που αλλού θα φαίνονταν ασήμαντο, να ταυτιστούν μ’ αυτό, και να ονοματίσουν και τα άλλα ποτάμια με παρόμοιο όνομα.
Ο ποταμός Ακίδας στην Πελοπόννησο λέγονταν παλιότερα Ιάρδανος. Ο Παυσανίας αμφιβάλλει, λέγοντας πως ίσως ήταν διαδόσεις.[227] Προφανώς, αν το όνομα υπήρχε πράγματι, δόθηκε από τους Δαναούς όταν μας κυβέρνησαν, για να θυμόνται την πατρίδα… Το να ισχυριστούμε πως η πορεία ήταν αντίθετη, αντιφάσκει με την γενεαλογία και την δράση των απογόνων της Ιώς, και όσα αναφέραμε ήδη, αλλά και με τα χαρακτηριστικά της λατρείας των ποταμών ως θεών στην Ελλάδα.
Ο τυπικός ποταμός για τον Ελληνικό πολιτισμό δεν ήταν κάποιος που ήταν γλωσσικό παράγωγο του Ιορ-δάν-η και των Φοινικοαιγύπτιων Δαν-αών, αλλά ο θεός – ποταμός Αχελώος, «ποταμών των πάντων άρχοντα είναι». Το όνομα ήταν κοινό σε πολλούς Ελληνικούς ποταμούς.[228] Άλλοι προέρχονταν από την ίδια ρίζα, -αχ.(Ίναχος, Αχέρων) Η λέξη Αχελώος αρχικά σήμαινε «[γλυκό] νερό», ακόμα και με τη μορφή βροχής.[229] Είναι πιθανό πως από αυτόν προήλθε το όνομα «Αχαιοί» (=φυλή των ποταμών – του νερού) Άλλη ένδειξη πως οι Έλληνες αγνοούσαν αρχικά την ρίζα –δαν και δεν ήταν Δαναοί, είναι πως ονόμαζαν τον Δούναβη Ίστρο και τον Ντον Τάναϊ,που είναι ηχητικός μετασχηματισμός που αγνοεί την πραγματική ρίζα.
Ο Φοίνικας Ηρακλής (Μελκάρτ) πάλεψε εναντίον του θεού Αχελώου –είναι φυσικό. Η παράσταση ήταν δημοφιλέστατη. Το νόημα της; Οι Μεσανατολικές Φυλές των Ποταμών -δαν- συγκρούστηκαν με τις Ελληνικές Φυλές των Ποταμών -αχ-. Οι Έλληνες, για άλλη μια φορά, νικήθηκαν. (…την τύχη μου…) Αν προσέξουμε τις Μυθικές θρησκευτικές συγκρούσεις, θα δούμε πως το Άργος είχε δημιουργήσει «δύναμη ταχείας επέμβασης» με στόχο την υπεράσπιση της νέας θρησκείας των Ολυμπίων από τους… Έλληνες. Έτσι επιτέθηκαν στους Φλεγύες με τον Φιλάμμωνα και τους Θηβαίους με τους Επτά, (και στις δυο περιπτώσεις νικήθηκαν αρχικά) οργανώνοντας «μακρινές»εκστρατείες, πράγμα τελείως ασυνήθιστο για τυπικούς εμφύλιους της αρχαϊκής περιόδου, που γίνονταν στις μεθορίους των πόλεων-Κρατών.
Συνεπώς, η φαινομενικά τυχαία εναλλαγή των ονομάτων Αχαιοί, Αργείοι και Δαναοί με την σημασία «Έλληνες»στον Όμηρο, έχει σα στόχο να εμπνεύσει και να κατοχυρώσει την εθνική ενότητα ανάμεσα στους ντόπιους Αχαιούς και τους Αιγύπτιους επικυρίαρχους τους, τους Αργείους Δαναούς, που, αγνοώντας τα Ομηρικά - μυθολογικά, πρέπει, λογικά, να κυριάρχησαν μετά την πτώση των Μυκηνών, δηλαδή μετά τον Τρωικό πόλεμο.
Μιλάμε για την ψυχή της Ελλάδας, το Άργος, εκεί που δημιουργήθηκε –κατά την Μυθολογία- το πρώτο Άστυ,(=πόλη – κράτος) το Φορωνικόν, τον τόπο που έδωσε δυο εθνικά ονόματα στους Έλληνες, που δεν σήμαιναν όμως τίποτα παραπάνω από «Αιγύπτιοι». (για να μην πούμε Ιορ -δαν-α- οί) Και μετά παραπονιόμαστε επειδή οι Έλληνες του Μεσαίωνα αυτοαποκαλούνταν «Ρωμιοί». (=Ρωμαίοι) Σόι το βασίλειο… Το ότι παλιότερα ονομάστηκαν…Αιγύπτιοι δεν μας νοιάζει. Άλλη μια θυσία στο βωμό της καθαρότητας της Φυλής…
«Το των Ελλήνων όνομα πεποίηκεν μηκέτι του γένους…» -παράφραση/μετάφραση: το όνομα Έλληνας-Δαναός δεν έχει σχέση με την Ελληνική Φυλή -το ελπίζω ειλικρινά, Ισοκράτη μου. Όσο για την διάνοια…Παρεχτός αν εννοεί: «άστε τη ράτσα μας καλύτερα, μη τη ψάχνετε…»
Και σ’ ανώτερα, ωρέ Έλληνες, που καταστραφήκατε από το… Βυζάντιο!
[1] Παυσανίας, Ηλιακά Β΄, 3, 8
[2] Απολλόδωρος, Β΄, Ι, 4
[3] Είναι η «επίσημη» ονομασία αυτής της περιόδου.
[4] Παλαιά Διαθήκη, Μιχαίας, Δ΄, 13. «ανάστηθι και αλόα αυτούς θυγάτερ Σιών, ότι τα κέρατά σου θήσομαι σιδηρά και τας οπλάς σου θήσομαι χαλκάς, και κατατήξεις εν αυτοίς έθνη και λεπτυνείς λαούς πολλούς και αναθήσεις τω Κυρίω το πλήθος αυτών και την ισχύν αυτών τω Κυρίω πάσης της γης»
[5] Ηρόδοτος, 1, 1. «το δε οι ούνομα είναι, κατά τωυτό το και Έλληνες λέγουσι, Ιούν την Ινάχου.»
[6]«Μνησθήσομαι Ραάβ και Βαβυλώνος τοις γινώσκουσί με» [μιλά ο Θεός] «και ιδού, αλλόφυλοι, και η Τύρος και λαός Αιθιόπων, ούτοι εγεννήθησαν εκεί. μήτηρ Σιών, ερεί άνθρωπος, και άνθρωπος εγεννήθη εν αυτή, και αυτός εθεμελίωσεν αυτήν ο Ύψιστος» Παλαιά Διαθήκη, Ψαλμός 86, 4-5. Αν έχετε αμφιβολίες πως η Ιώ είναι (και) η Σιών, κάντε λίγη υπομονή.
[7] Δίων Χρυσόστομομος, Τρωικός, σελ. 180.
[8] Δίκτυς, Β΄, 26, σελ. 109
[9] Παραμένει αίνιγμα γιατί ο Ηρόδοτος δεν αναφέρει την Φοινικική παραλλαγή, ενώ μιλά για τον διεθνή χαρακτήρα του εν λόγω Μύθου
[10] Ηρόδοτος, 6, 53-55
[11] «…ο σιχαμένος τυχοδιώκτης Ηρόδοτος, …» Διαδυκτιακός τόπος: «ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ ΑΕΙΓΝΗΤΟΣ» ΤΕΥΧΟΣ 36
[12] Αν εξαιρέσουμε τον Πλάτωνα, κανείς αρχαίος Έλληνας δεν είχε συνείδηση του προϊστορικού Ελληνικού πολιτισμού του Αιγαίου, που εξαφανίστηκε λόγω του ηφαίστειου της Σαντορίνης. Το αστείο είναι πως ακόμα και σήμερα, αποκαλούμε αυτόν τον χαμένο, άγνωστο πολιτισμό «Προελληνικό»…
[13] Δηλαδή ήταν κι άλλοι που είχαν ξεχαστεί!
[14] Στράβων, 4 VII, 1
[15] Παυσανίας, Μεσσηνιακά, 23, 10. Ταύτιση με τον Δία: «Διός Βήλου ιρόν χαλκόπυλον» Ηρόδοτος, Κλειώ, 181
[16] Παυσανίας, Κορινθιακά, 11, 6 «τη θεώ, και εσθήτος Βαβυλωνίας τελαμώνες».
[17] Διόδωρος Σικελιώτης, Α΄, 28.
[18] Ησίοδος, Αποσπάσματα από τις «Ηοίες», απόσπ. 34 (137)
[19] Παλαιά Διαθήκη, Γένεσις, ΙΑ΄, 27-28 και ΙΕ΄, 7 και Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Θ΄, ιζ΄, 330 «Στην πόλη της Βαβυλωνίας Καμαρίνη, που μερικοί την λένε Ουρίη» [Ουρ] «(σημαίνει δε πόλη των Χαλδαίων) γεννήθηκε ο Αβραάμ στη δέκατη τρίτη γενεά, ξεπερνώντας τους πάντες σε ευγένεια και σοφία, αφού βρήκε και την Χαλδαϊκή αστρολογία, στράφηκε προς την ευσέβεια, για να ευχαριστήσει το Θεό. Ήρθε με το πρόσταγμα του Θεού να κατοικήσει στην Φοινίκη, και δίδαξε τις κινήσεις του ήλιου και της σελήνης, και όλα τα άλλα στους Φοίνικες, για να ικανοποιήσει τον βασιλιά τους…»
[20] Κτησίας, ανάλεκτα, σελ. 263, κατά τον Αιλιανό, ποικίλη ιστορία, ΙΓ΄, 3.
[21] Διόδωρος Σικελιώτης, Α΄, 28, 1 και 81,6 Λένε επίσης, πως οι Χαλδαίοι της Βαβυλωνίας, όντας άποικοι των Αιγυπτίων…»
[22] Ιώσηπος, Λόγος Α΄, 13.
[23] «Μνησθήσομαι Ραάβ και Βαβυλώνος τοις γινώσκουσί με» [μιλά ο Θεός] «και ιδού, αλλόφυλοι, και η Τύρος και λαός Αιθιόπων, ούτοι εγεννήθησαν εκεί. μήτηρ Σιών, ερεί άνθρωπος, και άνθρωπος εγεννήθη εν αυτή, και αυτός εθεμελίωσεν αυτήν ο Ύψιστος» Παλαιά Διαθήκη, Ψαλμός 86, 4-5
[24] Γένεσις, ΙΔ΄, 14
[25] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Θ΄, ιζ΄, 330
[26] Ιωάννης Μαλάλας, Χρονογραφία, σελ. 64
[27] Παλαιά Διαθήκη, Γένεσις, Λ΄, 4 κ. έ.
[28] Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Γ΄, ΣΤ΄, 1δ
[29] Κλήμης Αλεξανδρείας, «Στρωματείς», Α΄, ΧΧΙΙΙ, σελ. 294.
[30] Σούδα, λήμμα «Κάνωπος»
[31] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Θ΄, ιζ΄, σελ. 331 Γενεαλογία: Κρόνος(Βήλος)> Χαναάν> Φοίνικας>Χάμ(Άσβολος)> Μεστραείμ> Αιγύπτιοι.
[32] Πλούταρχος, «Περί Ίσιδος και Οσίριδος», 31.
[33] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Θ΄, ιε΄, σελ. 329. (από τον Ιώσηπο) «Των δε ιερέων τους διασωθέντας, τα του Ενυαλίου Διός ιερώματα λαβόντας, εις Σεναάρ της Βαβυλωνίας ελθείν…»
[34] Γένεσις, 10, 32, κ. έ. «αὗται αἱ φυλαὶ υἱῶν Νωε κατὰ γενέσεις αὐτῶν κατὰ τὰ ἔθνη αὐτῶν ἀπὸ τούτων διεσπάρησαν νῆσοι τῶν ἐθνῶν ἐπὶ τῆς γῆς μετὰ τὸν κατακλυσμόν. καὶ ἦν πᾶσα ἡ γῆ χεῖλος ἕν καὶ φωνὴ μία πᾶσιν 2 καὶ ἐγένετο ἐν τῷ κινῆσαι αὐτοὺς ἀπὸ ἀνατολῶν εὗρον πεδίον ἐν γῇ Σεννααρ καὶ κατῴκησαν ἐκεῖ»
[35] Ιωσηπος, Λόγος Α΄, Περί αρχαιότητος των Ιουδαίων, 22, 176 κ. έ.
[36] Διόδωρος Σικελιώτης, Α΄, 28.
[37] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Ζ΄, θ΄, σελ. 251.
[38] Παλαιά Διαθήκη, Ησαΐας, ΙΘ΄, 24-25. «…Έσται Ισραήλ τρίτος εν τοις Ασσυρίοις και εν τοις Αιγυπτίοις ευλογημένος εν τη γη, ήν ευλόγησε Κύριος σαβαώθ…»
[39] Παλαιά Διαθήκη, Έσδρας Α΄, Α΄, 24 κ. έ. «και διεπέμψατο προς αυτόν» [τον βασιλιά του Ισραήλ] «βασιλεύς Αιγύπτου λέγων. τι εμοί και σοι βασιλεύ της Ιουδαίας; ουχί προς σε εξαπέσταλμαι υπό Κυρίου του Θεού. επί γαρ του Ευφράτου ο πόλεμός μου εστί, και Κύριος μετ’ εμού επισπεύδων εστίν. απόστηθι και μη εναντιού τω Κυρίω.»
[40] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Θ΄, ι’, σελ. 326. «…Έλληνες δε επλανήθησαν /…/ την δε εύρεσιν Αιγυπτίοις ο θεός εμαρτύρησε Φοίνιξι τε και Χαλδαίοις (Ασσύριοι γαρ ούτοι) Λυδοίς τε και Εβραίοις…»
[41] Κατά Ματθαίον, Β΄, 15 Ο Γ. Κορδάτος, (Αρχαίες θρησκείες και Χριστιανισμός, σελ. 246) λέει: «Τέτοια προφητεία ήταν ασυμβίβαστη με τον Εβραίκό σωβινισμό». Είναι όμως απόλυτα συμβατή με την Ελληνική Μυθολογία, που… δικαιώνεται στην… Καινή Διαθήκη. Βλέπετε πως οι προκαταλήψεις εμποδίζουν κάθε σοβαρή και αμερόληπτη έρευνα στο θέμα.
[42] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Θ΄, κγ΄, σελ. 338.
[43] Παλαιά Διαθήκη, Αριθμοί, ΙΒ΄, 1
[44] Πράξεις των Αποστόλων, ΚΑ΄, 38. «…ουκ άρα συ ο Αιγύπτιος ο προ τούτων των ημερών αναστατώσας και εξαγαγών εις την έρημον τους τετρακισχιλίους άνδρας των σικαρίων;»
[45] Πλούταρχος, «Περί Ίσιδος και Οσίριδος» 10.
[46] Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Γ΄, Ε΄, 10 και Β΄, 35β
[47] Παλαιά Διαθήκη, Γένεσις, ΙΒ΄, 10
[48] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Θ΄, ιστ΄, σελ. 329-330, κατά τον Ιώσηπο, ο Αβραάμ. «Και συνήν Αιγυπτίων τοις λογιοτάτοις» /…/ «θαυμασθείς ουν υπ’ αυτών εν ταις συνουσίαις ως συνετότατος και δεινός ανήρ ου νοήσαι μόνον, αλλά και πείσαι λέγων περί ων αν επιχειρήσειε διδάσκειν, την τε αριθμητικήν αυτοίς χαρίζεται και τα περί αστρολογίας παραδίδωσι, προ γαρ της Αβραάμου παρουσίας Αιγύπτιοι τούτων είχαν αμαθώς. εκ Χαλδαίων γαρ ταύτ’ εφοίτησεν εις Αίγυπτον, όθεν ήλθε και εις τους Έλληνας»
[49]«Ου βδελύξει Αιγύπτιον, ότι πάροικος εγένου εν τη γη αυτού. υιοί εάν γεννηθώσιν αυτοίς, γενεά τρίτη εισελεύσονται εις εκκλησίαν Κυρίου».Δευτερονόμιον, ΚΓ΄, 8-9
[50]Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Θ΄, λβ΄, σελ. 352
[51] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Θ΄, κζ΄, σελ 340
[52] Πλούταρχος, «Περί Ίσιδος και Οσίριδος», 6.
[53] Ιώσηπος, Λόγος Β΄, 13
[54] Πλούταρχος, «Περί Ίσιδος και Οσίριδος» 5και 8.
[55] Π. Διαθήκη, Έξοδος, ΛΒ΄, 4, κ. έ.
[56] Π. Διαθήκη, Αριθμοί, ΚΑ΄, 4-9. Η ταύτιση του χωνευτού μόσχου με το Τοτέμ των Εβραίων, η αναφορά στην Ίσιδα, τον Όσιρι και τους ανθρωποκέφαλους ταύρους της Μεσοποταμίας γίνεται από τον Κορδάτο («Αρχαίες θρησκείες και Χριστιανισμός», σελ. 81-82) χωρίς να τα συνδέει όμως, ή να τα ανάγει στην Ιώ. Γράφει: «δε χρειάζεται σοφία για να ανακαλύψουμε μια παλιά παράδοση που σχετίζεται με την εποχή που οι Εβραίοι είχανε για τοτέμ το μοσχάρι»
[57] Γράφει πως το όνομα δόθηκε από τον Εζεκία. Βασιλειών Δ΄, ΙΗ΄, 1-4
[58] Π. Διαθήκη, Δευτερονόμιον, Δ΄, 16-18. «μη ανομήσητε και ποιήσετε υμίν εαυτοίς γλυπτόν ομοίωμα» /…/ «ομοίωμα παντός κτήνους των όντων επί της γης…» Καλέ, οι Εβραίοι δεν προσεύχονταν στο φίδι, λένε οι θεολόγοι. Ο Μωυσής το έστησε για να τους υποχρεώσει να κοιτάνε ψηλά και να ατενίζουν τον… Θεό!!!
[59] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, αντίστοιχο λήμμα.
[60] Καινή Διαθήκη, Κατά Ιωάννην, Γ΄, 14.
[61] Κλήμη Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας, ΙΙ, σελ 24
[62] Δημοσθένη, «Περί του στεφάνου», 259, Κάκτου Ορφικά, σελ. 327, τομ. Β «τις ημέρες, πάλι, οδηγούσες τις λατρευτικές πομπές[«καλούς θιάσους»] μέσα στους δρόμους, [με τους πιστούς] στεφανωμένους με μάραθο και λεύκα, σφίγγοντας κόκκινα φίδια και κουνώντας τα πάνω από το κεφάλι σου, φωνάζοντας ‘ευοί σαβοί’ και ‘υης άττης άττης υής’ και οι γριούλες έλεγαν πια πως είσαι κορυφαίος του χορού, πρωτοστάτης, κισσοφόρος, λικνοφόρος»
[63] Κλήμη Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας, ΙΙ, σελ 24
[64] Θωμά Μαρά, «Οι αντιφάσεις της Καινής Διαθήκης» σελ. 332-333 και υποσημ. 207
[65] (Απόγονος ταύρου με κέρατα μονόκερου) Παλαιά Διαθήκη, Δευτερονόμιον, ΛΓ΄, 17
[66] Σούδα, λήμμα «Σάραπις».
[67] Παλαιά Διαθήκη, Γένεσις, ΛΑ΄, 19. Ήταν κόρη του Λάβαν, γιού του Βαθουήλ, γιού του Μελχάς, αδελφού του Αβραάμ (Γένεσις ΚΘ΄, 1 και 9)
[68] Παλαιά Διαθήκη, Γένεσις, ΛΕ΄, 4 Αν βέβαια υποθέσουμε πως αυτά τα ιερά αντικείμενα περιλαμβάνονται στην ασαφή αναφορά της Βίβλου, που μιλά κυρίως για τα ανάλογα ξένα αντικείμενα που κλάπηκαν από τα Σίκιμα, αλλά και για τα παρόμοια που ήταν στην κατοχή των Εβραίων… Όμως, παραδίδεται πως αυτά καταργήθηκαν αιώνες αργότερα, από τον βασιλιά Ιωσία. Δεν είναι ξεκάθαρο αν αυτά τα λατρευτικά αντικείμενα περιλάμβαναν και τα παλιά,(αυτά της Ραχήλ) ή ήταν νεώτερης κατασκευής. Παρά όσα ισχυρίζεται η Παλαιά Διαθήκη, η λατρεία αυτών των αντικειμένων μπορούσε να συνδυαστεί, και συνδυάζονταν, με αυτήν του Ιεχωβά. Τα Σίκιμα, και τα λατρευτικά τους αντικείμενα, ήταν ιερότατα, μια που εκεί ήταν το βασίλειο του Μελχισεδέκ, του πρώτου ιερέα του Κυρίου.
[69] Το προφανώς πάει στο λόγο του προσκυνήματος, γιατί η περιοχή ήταν ιερή έτσι κι αλλιώς. Ήταν το πρώην βασίλειο του Μελχισεδέκ,«εις Σαλήμ πόλιν Σικίμων», (Γένεσις, ΛΓ΄, 18) όπου έχτισε και ο Αβραάμ «Θυσιαστήριον Κυρίω τω οφθέντι αυτώ» στο «Συχέμ επί την δρυν την υψηλήν», (Γένεσις, ΙΒ΄, 6-7) [Συχέμ=Σίκιμα], Ήταν ο τόπος στη Γη Χαναάν που κοντά του χτίστηκε ο πρώτος Ιουδαϊκός βωμός κατά την Έξοδο με τη διάβαση του Ιορδάνη, με το Νόμο χαραγμένο πάνω του, (Ο βωμός χτίστηκε στο όρος Γαιβάλ, αλλά η ιεροτελεστία περιλάμβανε και το όρος Γαριζίν. [Δευτερονόμιον, ΚΖ΄, 12-13] Παραλλαγή της αφήγησης και στον Ιώσηπο, Ιουδαϊκή Αρχαιολογία, Ε΄, 19) Αλλά ήταν και ο τόπος όπου ο Ιεροβοάμ έφτιαξε τις δυο χρυσές Δαμάλεις, (δες παρακάτω) κ.ο.κ. Εκεί ήταν και το κύριο προσκύνημα της αίρεσης των Σαμαρειτών.
[70] «Όγγα Παλλάς αγχίπτολις» Αισχύλου, «Επτά επί Θήβας», στ. 501
[71] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «θεραφείμ» και Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Α΄, ΙΘ΄, 13.
[72] Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Δ΄,ΙΖ΄, 16.
[73] «τις προ της εμής βασιλείας ηδυνήθη υποτάξαι τα πάντα, ή τις μετ’ εμέ; και εδόθη αυτώ χρησμός ούτος. Πρώτα θεός, μετέπειτα λόγος και πνεύμα συν αυτοίς. σύμφυτα δε πάντα και εις έν ιόντα, ού κράτος αιώνων...» Ιωάννης Μαλάλας, Χρονογραφία, σελ. 25.
[74] Παλαιά Διαθήκη, Γένεσις, ΙΔ΄, 18-20.
[75] Καινή Διαθήκη, Επιστολή προς Εβραίους, ΣΤ΄,19- 20 και Ζ΄,2- 3
[76] Σούδα, λήμμα «Μελχισεδέκ». Ιωάννης Μαλάλας, Χρονογραφία, σελ. 58.
[77] Παλαιά Διαθήκη, Γένεσις, Ι, 15
[78] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Σιδών».
[79] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Α΄ια΄, σελ. 40
[80] Ζωναράς, το. Α, σελ 367.
[81] Απολλόδωρος, Β΄, Ι, 4. Ο μόνος άλλος ομώνυμος Ήρωας στην Ελληνική Μυθολογία, είναι ένας γιος του Αιγύπτου που σκοτώθηκε από την γυναίκα του στο Άργος.
[82] Διόδωρος Σικελιώτης, Α΄, 51.
[83] Ιώσηπος, Λόγος Α΄, 15.
[84] Διόδωρος Σικελιώτης, Α΄, β΄, 53, 5.
[85] Απολλόδωρος, Β΄, Ι, 4
[86] Καινή Διαθήκη, Επιστολή προς Εβραίους, ΣΤ΄,19- 20 και Ζ΄,2- 3
[87] Ιουλιανός, Κατά Χριστιανών σελ 228-229
[88] Σούδα, λήμμα «Εβδομαίος»
[89] Σούδα, λήμματα «Ιώ» και «Εβδομαίος»
[90] Ι. Μαλάλας, Χρονογραφία, σελ. 28
[91] Απολλόδωρος, Β΄, ι, 3 και Πλούταρχος, περί Ίσιδος και Οσίριδος, 52.
[92] Λεξικό Σούδας, λήμμα «Δογματίζει». τα ίδια λέει και ο Διόδωρος Σικελιώτης, Α΄, 11.
[93] «Την παριστάνουν με κέρατα στο κεφάλι, τόσο από την όψη της ημισελήνου που αποκτά, όσο και από την αγελάδα, που θεωρείται ιερό ζώο στους Αιγυπτίους» Διόδωρος Σικελιώτης, Α΄, 11.
[94] Ηρόδτος, 2, 18 και 41
[95] Ηρόδοτος, 2, 42, και Διόδωρος Σικελιώτης, Α΄, 11 και αλλού. Και οι δυο θεοί πεθαίνουν, διαμελίζονται και ανασταίνονται. Ο Όσιρις θεωρείται, σαν τον Διόνυσο, προστάτης της γεωργίας. Διόδωρος Σικελιώτης, Α 23 Ορφικά Κάκτου, τομ 2 σελ 235-236: «Στα κατοπινά χρόνια, ο Ορφέας» … «Επειδή είχε διδαχθεί τη θεολογία των Αιγυπτίων, μετέφερε την αρχαία γέννηση του Όσιρι στους νεότερους χρόνους και για να ευχαριστήσει τους Καδμείους» [Θηβαίους] «καθιέρωσε καινούργια τελετουργία όπου δίδασκε στους μυούμενους ότι ο Διόνυσος γεννήθηκε από την Σεμέλη και τον Δία.» Επίσης, Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Β΄, α’-β΄, σελ. 48-50 «ο Ορφέας πήρε την αφορμή για τη μετάθεση της γέννησης του θεού [Όσιρι στην Ελληνική Θήβα] και των τελετών του, με αυτόν τον τρόπο: Ο Κάδμος, που κατάγονταν από τις Θήβες της Αιγύπτου, έκανε μεταξύ άλλων παιδιών και την Σεμέλη. Αυτή ξεπαρθενιάστηκε από κάποιον, έμεινε έγκυος, και γέννησε μετά από εφτά μήνες βρέφος, που έτσι νομίζουν πως ήρθε [γεννήθηκε] ο Όσιρις στην Αίγυπτο. Αφού πέθανε το βρέφος, ο Κάδμος το επιχρύσωσε και του απέτισε τις κανονισμένες [για τον Όσιρι] θυσίες, και απέδωσε την γέννησή του στον Δία.»
[96] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, ΙΑ΄, 51, σελ. 113. Άλλη ερμηνεία της ταυρόμορφης αναπαράστασης του Διονύσου είναι ότι οι παλιοί έπιναν κρασί σε κέρατα ταύρου, σύμφωνα με τον Αθήναιο.
[97] Πλούταρχος, «Περί Ίσιδος και Οσίριδος» 35.
[98] Σούδα, λήμμα «Ταύρος»
[99] Διόδωρος Σικελιώτης, Α΄, 21 και Β΄, 85
[100] Διόδωρος Σικελιώτης, Α΄, 51.
[101] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Θ΄, κζ΄, σελ 340. «…πυθέσθαι παρ’ αυτού ει τι άλλο εστίν εύχρηστον τοις ανθρώποις, τον δε» [Μωυσήν] «φάναι γένος βοών, δια το την γην από τούτων αρούσθαι. τον δε Χενεφρήν, προσαγορεύσαντα ταύρον Άπιν, κελεύσαι ιερόν αυτού τους όχλους καθιδρύσασθαι…»
[102] Osprey, “New Kingdom Egypt” Mark Healy, σελ. 5
[103] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Β΄, γ΄, σελ 53 και Διόδωρος Σικελιώτης, Δ΄, 2.
[104] Διόδωρος Σικελιώτης, Δ΄, 2
[105]Αυτή η παραλλαγή δημιουργήθηκε επί Μ. Αλεξάνδρου, για να εμψυχώσει τους Έλληνες, και τεκμηριώσει τα «δικαιώματά» τους στην Ινδία, και μάλιστα τη στιγμή που ο στρατός δίσταζε να προχωρήσει. Στράβων, ΙΑ΄, C 505 σελ. 82. Τα ίδια λέει και ο Αρριανός.
[106] Αρριανός, Αλεξάνδρου Ανάβασις, Γ΄, 2.
[107] Ιλιάδα, Ζ, 133 Οι αποκαλούμενοι Ομηρικοί Ύμνοι δεν γράφτηκαν από τον Όμηρο.
[108] Διόδωρος Σικελιώτης, Α΄, 15 και Γ΄, 64 Βέβαια, οι αρχαίοι πίστευαν πως η Αραβία ήταν… κατάφυτη, και ποτίζονταν από… ποταμούς που κατέβαζαν και χρυσάφι.
[109] Στράβων, ΙΣΤ΄, ΙΙΙ, 1 και IV, 2.
[110] Ηρόδοτος, 2, 146
[111] «της γαρ Αραβίης τα παρά θάλασσαν Σύριοι νέμονται».Ηρόδοτος, 2, 8 και 12.
[112] Καινή Διαθήκη, Επιστολή προς Γαλάτας, Δ΄, 25.
[113] Ιώσηππος, Ιουδαϊκοί πόλεμοι, Α΄,Vi, 1, 125
[114] Διόδωρος Σικελιώτης, Β΄, 54
[115] Διόδωρος Σικελιώτης, Δ΄, 2 και Ομηρικός Ύμνος προς Βάκχον. «έστι δε τις Νύσση, ύπατον όρος, ανθέον ύλη, τηλού Φοινίκης, σχεδόν Αιγύπτου ροάων» Αν είναι οι Ανατολικές Αιγυπτιακές ακτές, (υποθέτοντας πως το «ροάων»=θάλασσα) αυτές γειτονεύουν με την Αραβία, αλλά δεν σχετίζονται με την Φοινίκη, γιατί η «Ευδαίμων Αραβία» είναι στο νότο. (Διόδωρος Σικελιώτης, Β΄, 54) και δεν βρίσκεται κοντά στο Νείλο, ούτε «μεταξύ Φοινίκης και Νείλου», αλλά ανατολικότερα. Αφού ο Ομηρικός ύμνος αναφέρει την Φοινίκη, τότε μιλά για τις εκβολές του ποταμού. Βάσει του Ύμνου, λοιπόν, πρέπει να αποκλείσουμε την Αραβία, όπως την εννοούμε σήμερα.
[116] Διόδωρος Σικελιώτης, Α΄, 63.
[117] Ηρόδοτος, 2, 15
[118] Σούδα, λήμμα «Ίππος Νισαίος»
[119] Επειδή η μαμά του κάηκε μόλις είδε τον Δία σε όλη του τη δόξα… Διόδωρος Σικελιώτης, Δ΄, 5
[120] Ο Διόνυσος ανατράφηκε σε φαράγγια και χαράδρες της Νύσσας, σύμφωνα με τον Ομηρικό ύμνο αρ. 26. Ο Ιώσηππος περιγράφει την τοποθεσία του Ναού του Σολομώντα: «προ τούτων φάραγγα φοβεράν το τε ιερόν εντός της φάραγγος οχυρώτατα τετειχισμένον…» (Ιουδαϊκοί πόλεμοι, Α΄, vii, 1, 1.) Η σημερινή τοπογραφία έχει αλλάξει. Το φαράγγι έχει μπαζωθεί. Θα μας κάψει ο θεός… (Διόνυσος)
[121] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Παλαιστίνη». Αυτά τα «φαράγγια» αποκαλούνται «βάντι» στα Αραβικά. Είναι εντυπωσιακοί γεωλογικοί σχηματισμοί τεράστιων διαστάσεων από νεροφαγώματα των εύθρυπτων ερημικών εδαφών από τις σπάνιες και απότομες βροχοπτώσεις.
[122] Παλαιά Διαθήκη, Αριθμοί, ΙΓ΄, 23 - 27.
[123] Αναφέρονται ως ιερά αφιερώματα στο Διόνυσο: όρμινοι,(σησάμι ή αλίσφακα) παπαρούνες, (μήκων η υπνοφόρος) σιτάρι, κριθάρι, μπιζέλια, λαθούρια, ώχροι, (είδος οσπρίου) φακές, κουκιά, ζειές, (είδος σιτηρού) βρώμη, παλάθιο,(αρμαθιά ξερών σύκων ή γεν. καρπών)μέλι, λάδι, κρασί, γάλα και μαλλί, (Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, ΙΑ΄, 56, σελ. 126) καθώς και γάλα και κρασί να τρέχουν από τεχνητές πηγές σε Διονυσιακή πομπή. (Στο ίδιο, Ε΄, 31, σελ. 103) Γι’ αυτό ο θεός είχε το επίθετο «Βρόμιος», από το «Βρώμα» = τροφή. (Λεξικό Σούδας, λήμμα «Βρόμιος»)
[124] Σούδα, λήμμα «Βούπαις»
[125] Σούδα, λήμμα «Χαναάν» «…έστι δε από του ποταμού Αιγύπτου κυκλουμένη δια θαλάσσης και ξηράς»
[126] Διόδωρος Σικελιώτης, Δ΄, 2.
[127] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή Θ΄, ιη΄, σελ 331
[128] Κάκτου, Ορφικά, τομ. Β΄, σελ. 242. Ιωάννης Λυδός «Οι Έλληνες πίστεψαν πως το ιερό του ναού των Ιεροσολύμων είναι του Διονύσου, γιατί, όπως αυτοί λένε, στους δυο στύλους αντίκρυ στο άδυτο, υπήρχαν παλιότερα χρυσές άμπελοι που σήκωναν τα παραπετάσματα που ήταν βαμμένα με πορφύρα και κόκκο» Μην ξεχνάμε πως η Ωμοφαγία θυσιασμένου ταύρου, όπου οι πιστοί έλεγαν πως έτρωγαν την Σάρκα και το Αίμα του Θηβαίου Διονύσου Ζαγραίου, (Ωμηστής Διόνυσος) βρίσκεται στις ρίζες της Θείας Κοινωνίας.
[129] Π. Διαθήκη, Βασιλειών Γ΄, ζ΄, 13 κ. έ., και Παραλειπομένων Β΄, δ΄, 3-4 «δώδεκα μόσχους, οι τρεις βλέποντας βορράν και οι τρεις δυσμάς και οι τρεις νότον και οι τρεις κατ’ ανατολάς, και η θάλασσα [λεκάνη τελετουργικών πλύσεων] επ’ αυτών άνω, ήσαν τα οπίσθια αυτών έσω…»
[130] Π. Διαθήκη, Δευτερονόμιον, Δ΄, 16-18. «μη ανομήσητε και ποιήσετε υμίν εαυτοίς γλυπτόν ομοίωμα» /…/ «ομοίωμα παντός κτήνους των όντων επί της γης…»
[131] Παλαιά Διαθήκη, Έξοδος, ΙΕ΄, 20-21:«Λαβούσα δε Μαριάμ, η προφήτις, η αδελφή Αααρών, το τύμπανον εν τη χειρί αυτής, και εξήλθοσαν πάσαι αι γυναίκες οπίσω αυτής μετά τυμπάνων και χορών, εξήρχε δε αυτών Μαριάμ λέγουσα. άσωμεν τω Κυρίω, ενδόξως γαρ δεδόξασται. ίππον και αναβάτην έρριψεν εις θάλασσαν».
Παλαιά Διαθήκη, Κριταί, ΙΑ΄, 34-39: Η κόρη του Κριτή του Ισραήλ Ιεφθάε πήρε τις «συνεταιρίδες» της και γύριζαν για δυο μήνες στα βουνά θρηνώντας, επειδή επρόκειτο να θυσιαστεί. Στη συνέχεια, αυτός ο θρήνος καθιερώθηκε εθιμικά. Και προηγουμένως, «εξεπορεύετο εν τυμπάνοις και χοροίς» για να υποδεχτεί τον πατέρα της.
Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Α΄, Ι’ 5-10: Λέει ο Προφήτης Σαμουήλ στον Σαούλ: «…θα συναντήσεις λιτανεία (:χορόν) προφητών» /…/ «και μπροστά τους θα έχουν νάβλα, τύμπανο αυλό και κινύρα» (:μουσικά όργανα) /…/ «και να, λιτανεία προφητών απέναντί του» (στον Σαούλ) «και τον τράβηξε πνεύμα Θεού, και προφήτεψε ανάμεσά τους»
Αν δεν φτάνει αυτό, ακούστε: Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Β΄, ΣΤ΄, 14-16: «και Δαυίδ ανεκρούετο εν οργάνοις ηρμοσμένοις ενώπιον Κυρίου και ο Δαυίδ ενδεδυκώς στολήν έξαλλον. και Δαυίδ και πας ο οίκος Ισραήλ ανήγαγον την κιβωτόν Κυρίου μετά κραυγής και φωνής σάλπιγγος» /…/ «και είδε τον βασιλέα Δαυίδ ορχούμενον και ανακρουόμενον ενώπιον Κυρίου…»
Την έξαλλον στολήν αναφέρει ο Απολλόδωρος, Γ΄, V, 1 στην Φρυγία: «αμέσως μετά» [Ο Διόνυσος] φτάνει στα Κύβελα της Φρυγίας και αφού εκεί τον εξάγνισε η Ρέα, [η ασιατική θεά Κυβέλη] του έμαθε τις τελετές και του έδωσε την στολή…» [των τελετών] Πώς να μην πιστέψουν οι Έλληνες πως ο ναός του Σολομώντα ήταν Ναός του Διονύσου;
[132] Θωμά Μαρά, «Οι αντιφάσεις της Καινής Διαθήκης» σελ. 332-333 και υποσημ. 207
[133] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Ε΄, 28, σελ 95
[134] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Ησαΐας»
[135] Πως μας φτιάχνεις ρε μπάρμπα… Παλαιά Διαθήκη, Ησαΐας. Γ΄, 22.
[136] Βιργίλιος, Αινειάδα, βιβλ. 1.
[137] Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Δ΄, ΚΓ΄, και Εβραϊκή παραλλαγή, Δ΄ Βασιλειών, 23. Υπήρχαν και ειδικοί υφαντές του πέπλου του αγάλματος. Το πέπλο της Αρμονίας, της θεϊκής γυναίκας του Κάδμου, κατέληξε επίσης στη Συρία. (Παυσανίας, Κορινθιακά, 1, 8)
[138] Που είσαι, Αδόλφε!
[139] Παλαιά Διαθήκη, Μακκαβαίων Α΄, κεφ. ιβ΄ 20-21: «Άρειος βασιλεύς Σπαρτιατών Ονία ιερεί μεγάλω χαίρειν. Ευρέθη εν γραφή περί τε των Σπαρτιατών και Ιουδαίων, ότι εισίν αδελφοί και ότι εισίν εκ γένους Αβραάμ.»
[140] Σύγγελου, χρονογραφία, σελ. 89.
[141] Διόδωρος Σικελιώτης, Γ΄, 72
[142] Παυσανίας, Ηλιακά Β΄, 24, 8 «εν γαρ τη Εβραίων χώρα Σιληνού μνήμα και άλλου Σιληνού Περγαμηνοίς εστίν».
[143] Κεδρηνός, Σύνοψις Ιστοριών, σελ. 237
[144] Περί επιβουλών κατά βασιλέων γεγονυίων, σελ. 5. Η πόλη αναφέρεται στη Βίβλο ως Βεθσηάν ή Βεθσάν
[145] Παλαιά Διαθήκη, Γένεσις, ΛΓ΄, 18.
[146] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Θ΄, κβ΄, σελ 335
[147] Παλαιά Διαθήκη, Γένεσις, ΙΔ΄, 18
[148] Παλαιά Διαθήκη, Γένεσις, ΛΔ΄, 15. Η Βίβλος μας λέει πως οι Εβραίοι, αφού εξόντωσαν τους Σικίμιους, πήραν «όσα τε ην εν τη πόλει» (ΛΔ΄, 29). Στη συνέχεια, ο Ιακώβ μάζεψε όλα τα είδωλα: «άρατε τους θεούς τους αλλοτρίους τους μεθ’ υμών» (ΛΕ΄, 2). Ανάμεσα σε αυτά, υποθέτουμε πως ήταν και τα είδωλα της Ραχήλ. Μας δίνεται όμως η εντύπωση πως οι υπόλοιποι Εβραίοι πήραν τα είδωλα των Σικιμίων! Άλλη μια επιβεβαίωση της θρησκευτικής συγγένειας.
[149] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Ζ΄, θ΄, σελ. 248.
[150] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Α΄, 37, σελ. 117
[151] Ηρόδοτος, Κλειώ, 173
[152] Διόδωρος Σικελιώτης, Γ΄, 73
[153]Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Β΄, α’-β΄, σελ. 48-50
[154] Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Δ΄, ΙΖ΄, 33
[155] Παλαιά Διαθήκη, Αμώς, Α΄, 9.
[156] Π. Διαθήκη, Παραλεπομένων Β΄, β, 3, Βασιλειών Γ΄, Ζ΄, 4-9 και αλλού.
[157] Διόδωρος Σικελιώτης, Α΄, 24
[158] Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Γ΄, Ε΄, 11
[159] Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Α΄, ΣΤ΄.
[160] Ιδού μια μαρτυρία για τον πρωτόγονο λαό των Τρωγλοδυτών: «την προσηγορία ‘γονιός’ δεν την προσυνάπτουν σε άνθρωπο, αλλά σε ταύρο και αγελάδα ή πάλι σε κριάρι και πρόβατο. αυτά αποκαλούν πατέρες και μητέρες, γιατί αυτά τους εξασφαλίζουν σταθερά την καθημερινή τους τροφή» Διόδωρος Σικελιώτης, Γ΄, 32. Η μαρτυρία πως ο Διόνυσος έζεψε πρώτος βόδια και γι’ αυτό παριστάνεται ως ταύρος, δεν αντιφάσκει με τα παραπάνω. (Στο ίδιο, Δ΄,4)
[161] Σύμφωνα με τον Ευσέβιο Καισαρείας, (Ευαγγελική προπαρασκευή, Α΄, ια΄, σελ. 41) οι Φοίνικες έλεγαν πως: «Οι Έλληνες, ξεπερνώντας όλους σε ευφυΐα, οικειοποιήθηκαν τα αρχικά [Φοινικικά δόγματα] και μετά τα στόλισαν και εξιστόρησαν με κάθε τρόπο και ποικιλία, επινοώντας ελκυστικά και ευχάριστα Μυθολογήματα.»
[162] Δεν γράφει «ίνα προπορεύονται» αλλά «οί προπορεύονται» = οι οποίοι προπορεύονται!
[163] Παλαιά Διαθήκη, Έξοδος, ΛΒ΄, 1-4.
[164] Σούδα, λήμμα «Δόρυ κηρύκειον» Ο ίδιος Μύθος και στον Ευστάθιο Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ. Γ΄, σελ. 329, όπουκαθοπλίζονται οι νέοι, όχι οι ναοί, και οι Γεφυραίοι πολεμούν εναντίον των Ταναγραίων. Το κηρύκειο (φίδια μπλεγμένα σε ραβδί)απαντάται σε Καρχηδονιακά και Μεσοποταμιακά μνημεία. Ο Ηρόδοτος λέει το αντίθετο, πως οι Γεφυραίοι ήταν εγκατεστημένοι στην Τανάγρα και μετά κατέφυγαν στην Αθήνα, διωγμένοι από τους Αργίτες «Επίγονους» των «Επτά επί Θήβας» όπου έγιναν δεκτοί με όρους.(Ηρόδοτος, 5, 57-58) Αυτό που πραγματικά μας ενδιαφέρει είναι το Ιουδαιο-Φοινικικό έθιμο, και όχι οι συνθήκες που εφαρμόστηκε, μια που σε κάθε περίπτωση έχουμε εκτοπισμό και επακόλουθη περιπλάνηση των Γεφυραίων.
[165] Ευστάθιος Θεσσαλονίκης Ομηρικά σχόλια, Ραψ. Β΄, σελ. 215
[166] Ηρόδοτος, 5, 61.
[167] Ιωάννης Λυδός, βιβλίο Δ΄, σελ 78.
[168] Σούδα, λήμμα «Ιώ» «η δε Ιώ λυπηθείσα επί τη διαφθορά έφυγεν εις το Σίλπιον όρος κακεί τελευτά. ο δε πατήρ και οι αδελφοί τούτο μαθόντες κτίζουσιν αυτή ιερόν και εκάλεσαν τον τόπον Ιώπολιν και έμειναν εκεί μέχρι τελευτής…»
[169] Ι. Μαλάλας, χρονογραφία,. σελ 28 κ. έ.
[170] Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ, Β΄, σελ. 235 Η συνήθης ετυμολογία είναι από το «μύκης», που σημαίνει και σφαίρωμα της λαβής του ξίφους.
[171] Στράβων, τομ. 16, σελ. 79.
[172] Οδύσσεια, ο 420 κ.έ.
[173] Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Γ΄, ΙΒ΄, 28 κ. έ. «εποίησε δυο δαμάλεις χρυσάς και είπε προς τον λαόν.» /…/ «ιδού οι θεοί σου, Ισραήλ, οι αναγαγόντες σε εκ γης Αιγύπτου».
[174] Ιώσηπος, Ιουδαϊκή αρχαιολογία, Η΄, VIII, 4
[175] Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Γ΄, ΚΒ΄, 11«και εποίησεν εαυτώ Σεδεκίας υιός Χανανά κέρατα σιδηρά και είπε. τάδε λέγει Κύριος. εν τούτοις κερατιείς την Συρίαν, έως συντελεσθεί».
[176] Παλαιά Διαθήκη, Μιχαίας, Δ΄, 13. «ανάστηθι και αλόα αυτούς θυγάτερ Σιών, ότι τα κέρατά σου θήσομαι σιδηρά και τας οπλάς σου θήσομαι χαλκάς, και κατατήξεις εν αυτοίς έθνη και λεπτυνείς λαούς πολλούς και αναθήσεις τω Κυρίω το πλήθος αυτών και την ισχύν αυτών τω Κυρίω πάσης της γης»
[177] «Μνησθήσομαι Ραάβ και Βαβυλώνος τοις γινώσκουσί με» [μιλά ο Θεός] «και ιδού, αλλόφυλοι, και η Τύρος και λαός Αιθιόπων, ούτοι εγεννήθησαν εκεί. μήτηρ Σιών, ερεί άνθρωπος, και άνθρωπος εγεννήθη εν αυτή, και αυτός εθεμελίωσεν αυτήν ο Ύψιστος»Παλαιά Διαθήκη, Ψαλμός 86, 4-5
[178] Παλαιά Διαθήκη, μετάφραση του Εβραϊκού κειμένου της Ελληνικής Βιβλικής Εταιρείας, Ψαλμός 87 (86) 4-5. Εδώ όμως αναφέρεται η Αίγυπτος και η Παλαιστίνη. (Φιλισταίοι=Κρητικοί)
[179] Πλούταρχος, περί Ίσιδος και Οσίριδος, 66.
[180] Ηρόδοτος, 1, 1. «το δε οι ούνομα είναι, κατά τωυτό το και Έλληνες λέγουσι, Ιούν την Ινάχου.»
[181] Απολλόδωρος, Β΄, Ι, 4
[182] Αισχύλος, «Ικέτιδες» στ. 485 κ. έ.
[183] Ο Αισχύλος δεν τον ονοματίζει. Αυτό έχει νόημα. Δεν ενδιαφέρεται για την αλλαγή προσώπου στο θρόνο του Άργους, αλλά για πιο σημαντική μεταβολή. Ο Απολλόδωρος λέει πως ήταν ο Γελάνωρ. Ο Σύγγελος λέει πως ήταν ο ΣΘένελος του Κροτωπού.
[184] Αισχύλος, «Ικέτιδες» στ. 267 κ. έ.
[185] Απολλόδωρος, Β, Ι, 5
[186] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, ΙΔ΄, 66, σελ. 201
[187] Αισχύλος, «Ικέτιδες» στ. 867 κ. έ.
[188] Αισχύλος, «Ικέτιδες» στ. 742 κ. έ
[189] Αισχύλος, «Ικέτιδες» στ. 909 κ.έ, στ. 881, κ.έ., στ, 734 κ. έ.
[190] Παυσανίας, Μεσσηνιακά, 35, 2
[191] Παυσανίας, Κορινθιακά, 30, 5
[192] «εν αυτώ γαρ τω τόπω, του Ώρου ώπες (=μάτια) απεβλήθησαν» Σούδα, λήμμα «Ωρωπός»
[193] Παυσανίας, Κορινθιακά, 19, 4
[194] Απολλόδωρος, Β΄, Ι, 5 και Παυσανίας, Κορινθιακά, 37, 2-3
[195] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Λιβύη».
[196] Παυσανίας, Κορινθιακά, 37, 2-3
[197] Παυσανίας, Κορινθιακά, 16, 1
[198] Ο Αβραάμ παντρεύτηκε την αδελφή του Σάρα. «εγενήθη δε μοι εις γυναίκα» = προβλέπονταν εκ γενετής να γίνει γυναίκα μου,λέει ο Αβραάμ. (Γένεσις Κ΄, 12) Ο Ισαάκ πήγε πίσω στη Μεσοποταμία, για να μην παντρευτεί «θυγατέρα των Χαναναίων» (Γένεσις, ΚΔ΄, 3) αλλά την Ρεβέκκα, του «Βαθουήλ του Σύρου εκ της Μεσοποταμίας Συρίας» (Γένεσις, ΚΕ΄, 19) απόγονο του Ναχώρ, αδελφού του Αβραάμ (Γένεσις ΚΔ΄, 15) Ο γιός του, ο Ιακώβ, παντρεύτηκε ξανά στην ίδια οικογένεια: πήρε την Ραχήλ, κόρη του Λάβαν, γιού του Βαθουήλ, γιού του Μελχάς, αδελφού του Αβραάμ (Γένεσις ΚΘ΄, 1 και 9)
[199] Ιώσηπος, Λόγος Α΄, 7, κ. έ.
[200] Ιώσηπος, Λόγος Α΄, 15, και 26.
[201] Απολλόδωρος, Β, Ι, 5
[202] Διόδωρος Σικελιώτης, Δ΄, 9. Ακρίσιος> Δανάη> Περσέας> Ηλεκτρύων που παντρεύτηκε την Ευριδίκη <Πέλοπας. Ευρυδίκη+Ηλεκτρύων> Αλκμήνη> Ηρακλής. Ένας 100% Έλλην και ούτος, δηλαδή!
[203] Ηρόδοτος, 6, 53-55,και Σχόλια Τζέτζη, σελ. 409.
[204] Σχόλια Τζέτζη, σελ. 409. «...Πλυνός πόλις Λιβύης όθεν ήν Άτλας. Πληιόνης και Άτλαντος επτά θυγατέρες, ων μία και Στερόπη. Στερόπης δε και Υπερόχου ή Αρπίνης της Ασωπού θυγατρός και Άρεος, Οινόμαος. Οινομάου δε Ιπποδάμεια, ης και Πέλοπος Ατρεύς ος εν Λακωνική κατώκησεν. Ατρέως και Αερόπης Αγαμέμνων και Μενέλαος. Η δε Αερόπη θυγάτηρ ήν Κατρέως του Κρητός, όθεν τον Μενέλαον Ημικρήτα είπεν. Βάρβαρον, ότι ο Πέλοψ κατά τινάς μεν Λυδός, κατά τινάς δε Παφλαγών. Βάρβαροι δε οί τε Λυδοί και οι Παφλαγόνες...»
[205] Ηρόδοτος, 2, 91.
[206] «Μυστήρια ήσαν άρα, ως έοικεν, οι αγώνες επί νεκροίς διαθλούμενοι» Κλήμη Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας ΙΙ, σελ. 33. Ίσθμια = Μελικέρτης. Νέμεα = Αρχέμορος. Ελευσίνια = Πρόσυμνος. Ολύμπια = «Φρύγας ηνίοχος». Πύθια = …Πύθων. Και στο ίδιο, ΙΙΙ, σελ 39: Ναοί Αθηνάς=Ακρίσιος, Εριχθόνιος, Κέκροπας. Ελευσίνα= Ιμμάραδος, Δαείρας, κόρες του Κελεού. Δήλος=Υπερβόρειες, Δίδυμα=Κλέοχος, Άρτεμη Μαγνησίας= Λευκοφρύνη. Τελμησσός=ο ομώνυμος Τρώας. Ιερό Αφροδίτης=Κιννύρας. «τους τάφους νεώς επικεκλημένους». (τους τάφους τους ονόμασαν ναούς) Υπήρχε και η άποψη πως οι θεοί δεν ήταν παρά ικανοί και ένδοξοι άνθρωποι που έμειναν στη μνήμη του λαού ως θεοί. Συνεπώς, και η λατρεία των θεών ήταν κατά βάση νεκρική.
[207] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη λήμμα «Άρχανδρος», Ηρόδοτος, 2, 98, Παυσανίας, Αχαϊκά 1, 6-7 Ο Ηρόδοτος δεν είναι σίγουρος ότι πρόκειται για τον συγκεκριμένο Άρχανδρο. Το όνομα, άλλωστε, σημαίνει «αρχηγός ανδρών», οποιοσδήποτε δηλαδή.
[208] Ηρόδοτος, 6, 53-54 και 2, 43-45.
[209] Ηρόδοτος, 1, 1-5
[210] Οδύσσεια, ξ, 200-365 Έτσι, παρουσιάζεται ως νόθος γιος κάποιου άρχοντα, που πήρε ελάχιστα από την πατρική κληρονομιά, αλλά καλοπαντρεύτηκε, και έγινε… κουρσάρος, από… κλίση, έκανε εννιά επιδρομές, πολέμησε στην Τροία, και στη συνέχεια επιτέθηκε ή περιπλανήθηκε στην Αίγυπτο, Φοινίκη, Λιβύη, όπου ήθελαν να τον πουλήσουν σα σκλάβο οι Φοίνικες φίλοι του (!) Δεν μπορεί αυτή η βιογραφία να είναι υποτιμητική. Ο Ήρωας ήθελε να τον συμπονέσουν, όχι να τον περιφρονήσουν. Η κουρσάρικη ιδιότητα ήταν λοιπόν, τίτλος τιμής!
[211] Θουκυδίδης, Ιστοριών Α, 5
[212] Οι πρόδρομοι αυτοί του Ιμπραήμ Πασά, κατά περίεργη σύμπτωση της Ιστορίας, είχαν σχέση με την Αλβανία, μια που ο συγγενής τους Κάδμος έγινε βασιλιάς εκεί. Και ο Ιμπραήμ ήταν Τουρκαλβανός. Η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται σαν φάρσα στην Ελλάδα. Είναι φάρσα εξ αρχής!
[213] Το κείμενο έχει αντιγραφεί ψηφιακά με διόρθωση ενός τυπογραφικού λάθους. Διαδυκτιακός τόπος: «ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ ΑΕΙΓΝΗΤΟΣ» ΤΕΥΧΟΣ 36
[214] Απολλόδωρος, Β΄, Ι, 4-5
[215] Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια. Ραψ. Δ, σελ.368.
[216] Ησίοδος, αποσπάσματα από τις «Ηοίες». Αποσπ. 31 (128), σελ. 210
[217] Ο τύπος του ονόματος στον Παυσανία, Ηλιακά Α΄, 7, 4
[218] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Ιορδάνης»
[219] Παλαιά Διαθήκη, Έξοδος, Λ΄, 6, «καὶ εἶπεν Ραχηλ ἔκρινέν μοι ὁ θεὸς καὶ ἐπήκουσεν τῆς φωνῆς μου καὶ ἔδωκέν μοι υἱόν διὰ τοῦτο ἐκάλεσεν τὸ ὄνομα αὐτοῦ Δαν» και Ιώσηπος, «Ιουδαϊκή αρχαιολογία», Α΄, ΧΙΧ, 7
[220] Γένεσις, ΙΔ΄, 14 «ἀκούσας δὲ Αβραμ ὅτι ᾐχμαλώτευται Λωτ ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ ἠρίθμησεν τοὺς ἰδίους οἰκογενεῖς αὐτοῦ τριακοσίους δέκα καὶ ὀκτώ καὶ κατεδίωξεν ὀπίσω αὐτῶν ἕως Δαν»
[221] Γεώργιος Σύγγελος, Χρονογραφία, σελ. 290 «Ηρακλέα τινές φασίν εν Φοινίκη γνωρίζεσθαι Δισανδάν επιλεγόμενον, ως και μέχρι νύν υπό Καππαδόκων και Ιλιέων»
[222] Κριταί, ΙΓ΄, 2, κ. έ.
[223] «…Καρχηδόνιοι γαρ πρώτοι τετρήρη κατεσκεύασαν, εναυπήγησε δε αυτήν Βόσπορος αυτοσχέδιον…» Κλήμη Αλεξανδρείας, «Στρωματείς» Α΄, ΧVI, σελ. 265.
[224] Απολλόδωρος, Β΄, Ι, 3
[225] Παγκόσμια Ιστορία Ακαδημίας ΕΣΣΔ, τομ. Α1 σελ. 431
[226] Ιώσηπος, Λόγος Α΄, 12
[227] Παυσανίας, Ηλιακά Α΄, 5, 9 και 7, 4
[228] Παυσανίας, Λακωνικά, 38, 9
[229] Φιλόστρατος, Ηρωικός, σελ. 75 Ένας πυγμάχος ήπιε νερό κατά τον αγώνα ρουφώντας το από τους ιμάντες στα χέρια του, όταν έβρεξε. Ένας χρησμός του είχε πει πως θα τον βοήθαγε ο Αχελώος. Όταν το κρασί ήταν πολύ νερωμένο, έλεγαν: «μων Αχελώος ην κεκραμένος πολύς» Αθήναιος, Ι΄, 29, σελ. 91
ΠΗΓΗ:archaiaelladaealetheia
COMMENTS