Η Τακτική του Σαλαμιού: αυτό που ενώνει τη Νέα Τάξη Πραγμάτων και το Μεγάλο Πειραματικό Σχολείο Κοινωνικής Μηχανικής του πάλαι ποτέ Υπαρκτού Σοσιαλισμού

Η Τακτική του Σαλαμιού: αυτό που ενώνει τη Νέα Τάξη Πραγμάτων και το Μεγάλο Πειραματικό Σχολείο Κοινωνικής Μηχανικής του πάλαι ποτέ Υπαρκτού Σοσιαλισμού

γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

«Θέσαμε σ’ εφαρμογή την μέθοδο που εφαρμόζει ο μπακάλης όταν κόβει φέτα – φέτα το σαλάμι...έτσι, εγκαθιδρύσαμε την δικτατορία του προλεταριάτου στη χώρα μας...» Μ. Ράκοσι, Ηγέτης Κομμουνιστικής Κυβέρνησης Ουγγαρίας μέχρι το 1956 και την Ουγγρική (αντ)Επανάσταση
 Τι είναι αυτή η «Τακτική του Σαλαμιού»;

Εκείνος που την βάφτισε έτσι είναι ο Μ. Ράκοσι, κομμουνιστής δικτάτορας της Ουγγαρίας ως το 1956. Λέγοντας «τακτική του σαλαμιού» ο Ράκοσι εννοεί ότι, όπως δεν είναι δυνατόν να καταπιεί κανείς ολόκληρο το μπαστούνι του σαλαμιού, έτσι ακριβώς δεν είναι δυνατόν και να εξοντώσει κανείς με μιας όλους μαζί τους εχθρούς του και να πετύχει με μιά και μόνη εξόρμηση όλους τους σκοπούς του.

(Στα Ελληνικά η λέξη-έννοια αυτή του ‘50 εξελίχθηκε στην γνωστή μας «σαλαμοποίηση». Ως συνήθως όμως, με τα χρόνια οι έννοιες παραλλάζουν. Έτσι, η «σαλαμοποίηση» έφτασε να χρησιμοποιείται σήμερα με τρεις (τουλάχιστον) διαφορετικές έννοιες:

Πρώτη και βασική της, βεβαίως, αυτή που περιγράφεται στο παρόν κείμενο, δηλαδή, «φέτα-φέτα». Δεύτερη, πήρε την έννοια της «πολυδιάσπασης» (πχ ενός κόμματος, ομάδας, ενός Αγώνα). Πήρε και μια Τρίτη έννοια όμως, την κυριολεκτική. Σαλαμοποίηση σημαίνει επί λέξη «ποιώ (φτιάχνω) σαλάμι». Δηλαδή, ρίχνω χύμα στο καλούπι κάποια υλικά και παράγω ένα άλλο προϊόν, αφού ολοκληρωθεί η επεξεργασία του, το σαλάμι. Τουτέστιν, προσέλαβε και την έννοια : ρίχνω όλα μαζί τα θέματα φίρδην μίγδην κι ότι βγει στο τέλος, σε όποια "τσιμπήσουν" ή όποιο "περάσει")...

Πάμε πίσω όμως πάλι στο ’50 και στην
Πρωταρχική έννοια:

Τι κάνουν με το σαλάμι;

Κι απαντάει ο Ράκοσι: Το κόβουν λεπτές λεπτές φέτες τη μια μετά την άλλη και έτσι φέτα – φέτα τρώνε στο τέλος ολόκληρο το μπαστούνι. Το ίδιο ακριβώς, συμπεραίνει, πρέπει να κάνουμε κι εμείς.

Αν κάνουμε μια γενική, φανερή, κατά μέτωπον επίθεση για να εξοντώσουμε όλους τους αντιπάλους μας και να πετύχουμε όλους τους στόχους μας τι θα γίνει;

Απλούστατα, οι εχθροί μας θα συνενωθούν παραμερίζοντας τις διαφορές τους, θα σημάνουν συναγερμό και θα κινητοποιηθεί το σύνολο του «αστικού κόσμου» εναντίον μας. Έτσι, στη μάχη που θα γίνει, θα βρεθούμε σε μειονεκτική θέση.

Ποιά είναι λοιπόν η καλύτερη τακτική;

Να αποφύγουμε την γενική κατά μέτωπον επίθεση και να αρχίσουμε την βαθμιαία εξουδετέρωση των αντιπάλων μας, μεμονωμένων. Θα τους χτυπήσουμε όλους, αλλά όχι όλους μαζί.

Θα τους φάμε στο τέλος όλους, αλλά έναν έναν, τον έναν ύστερα από τον άλλον. Θα επιβάλλουμε την δικτατορία μας, αλλά σιγά σιγά, κατακτώντας το έδαφος βήμα προς βήμα, με μια όχι εντυπωσιακή, αλλά σοφά σχεδιασμένη και σταθερή πορεία.

Θα καταλύσουμε ολότελα το αστικό κράτος, αλλά όχι ολόκληρο με ένα μοναδικό πλήγμα που μπορεί να αποτύχει. Θα το καταστρέψουμε θεσμό προς θεσμό, κυριεύοντας πρώτα το ένα φρούριό του και μετά το άλλο, φθείροντας κάθε φορά και μία πλευρά του, εξοντώνοντας κάθε φορά έναν υπερασπιστή του, συγκεντρώνοντας κάθε φορά όλα τα πυρά μας εναντίον μόνον ενός στόχου.

Έτσι, φέτα φέτα, θα φτάσουμε ίσως πιο αργά, αλλά οπωσδήποτε πιο σίγουρα, στο τέρμα. Το μπαστούνι του σαλαμιού θα φαγωθεί χωρίς να μας σταθεί στο λαιμό.

Την τακτική αυτή εφάρμοσαν και άλλοι κομμουνιστές ηγέτες πριν από τον Ράκοσι, συγχρόνως καθώς και μετά απ’ αυτόν.

Η «Τακτική του Σαλαμιού» δεν αποτελεί δική του εφεύρεση. Αυτός όμως την εφάρμοσε κατά τον πιο υποδειγματικό τρόπο. Ταυτόχρονα, αυτός υπήρξε και ο θεωρητικός της αφού επεξεργάστηκε τις αρχές της και τις διατύπωσε με αφάνταστο κυνισμό στο πολύκροτο έργο του «Ο Δρόμος της Λαϊκής μας Δημοκρατίας».

Το έργο αυτό κυκλοφόρησε στην Ουγγαρία το 1952 και μετά εκδόθηκε από την Κομινφόρμ σε δεκάδες γλώσσες για να χρησιμεύσει σαν βασικό διδακτικό βιβλίο σε όλες τις σχολές στελεχών των κομμουνιστικών κομμάτων όλης της γης.

Έτσι, ο όρος που χρησιμοποίησε ο Ράκοσι «Τακτική του Σαλαμιού»καθιερώθηκε παγκοσμίως και πέρασε στο διεθνές λεξιλόγιο του Κομμουνισμού.

Η Τακτική αυτή εφαρμόστηκε με απόλυτη επιτυχία στην μεταπολεμική Ουγγαρία, το νεότερο μέλος του άλλοτε Κομμουνιστικού Ανατολικού Μπλοκ.

Για να διαπιστωθεί το μέγεθος της εκπληκτικά απόλυτης επιτυχίας της μεθόδου αρκούν κάποια ελάχιστα νούμερα.

Το 1944  τα μέλη του Κ.Κ. Ουγγαρίας ήταν μόλις 2.000. Κι αυτά φυγάδες στη Σοβιετική Ένωση από πολλά χρόνια πριν.

Το 1949 ήταν κυρίαρχοι της χώρας χωρίς να πέσει ούτε μια ντουφεκιά.

Βάσει της παραπάνω μεθόδου κατόρθωσαν να καταλάβουν όλα τα «πολιτικοκοινωνικά οχυρά» γκρεμίζοντάς τα ένα ένα.

Βήμα βήμα εξόντωσαν κάθε αντίπαλο.

Έναν αντίπαλο τη φορά.

Συμμαχώντας κάθε φορά με όλους τους άλλους εναντίον ενός. Του ασθενέστερου κάθε φορά.

Βασικός στόχος  πάντα: τα πιο ικανά και προβεβλημένα στελέχη του εκάστοτε αντιπάλου.

Πότε με τον έναν τρόπο, πότε με τον άλλο τα αντίπαλα στελέχη έβγαιναν πάντα εκτός παιγνιδιού με νοκ άουτ.

Ακόμη και με δολοφονίες όταν απαιτούνταν.

Κι όταν κατέρρεαν αυτά στο σύνολό τους, τότε μαζί τους κατέρρεε και αυτό που εκπροσωπούσαν.

Η ομάδα, η οργάνωση, ο οργανισμός, το αντίπαλο κόμμα.

Σε πέντε χρόνια, η Ουγγαρία ήταν μια ακόμη Κομμουνιστική χώρα.

 ...........

Οι παραπάνω Στρατηγικές/Τακτικές δεν είναι κάτι καινοτόμο. Είναι μια κλασσική μέθοδος πολέμου.

Αλληλουχία συμμαχιών, ψυχολογικές επιχειρήσεις και αδίστακτες μέθοδοι εξόντωσης του αντιπάλου.

Δεν υπάρχει θεωρητικός Πολέμου που να μην έχει μιλήσει γι’ αυτά.

Κι αν, σύμφωνα με τον Klawsevitz ο Πόλεμος είναι η συνέχιση της Πολιτικής με άλλα μέσα, αντιθέτως, η Ειρήνη είναι η συνέχιση του Πολέμου, ενίοτε με παρόμοια (πολεμικά) μέσα.

Η προπαγάνδα, η «ψιθυρολογία», η συκοφάντηση, το «στήσιμο ενοχής», η διαφθορά, οι υπόγειοι δίαυλοι και οι δημόσιες σχέσεις, οι σεναριολογίες, οι ανίερες συμμαχίες και οι ανήθικες εξαγορές, κλπ κλπ κλπ πάντα καλά κρατούσαν.

Το παιγνίδι βεβαίως, έχει σαφώς βελτιωθεί από πλευράς τεχνογνωσίας χειραγώγησης της κοινής γνώμης.

Ιστορικά, είναι πολλά τα Πειράματα Κοινωνικής Μηχανικής που γέννησαν εμπειρία και γνώσεις.

Η Νέα Τάξη Πραγμάτων έχει άφθονο υλικό στο οπλοστάσιό της για να χειριστεί την σύγχρονη (διεθνή και εκάστοτε εντόπια) Κοινή Γνώμη.

Χονδρικά, οι «Ιστορικές Σχολές» που καλούνται να συνδυαστούν για να χτίσουν το «Νέο Υβρίδιο» είναι πέντε:

Στο ένα άκρο στέκονται οι τέσσερις Απολυταρχικές:

Κομμουνιστική, Ναζιστική, Φασιστική, Ισλαμική.

Στο άλλο άκρο στέκεται ο «Μέγας Καταλύτης» όλων: η «Αστική/καπιταλιστική».

Το Νέο Πείραμα Κοινωνικής Μηχανικής της Νέας Τάξης Πραγμάτων επιχειρεί να συνθέσει στο εργαστήριο την «περίπλοκη γκριζάδα» της Δύσης με το ξεκάθαρο «Σκοτεινό Χρώμα» των «Απολύτων».

Αυτή είναι βεβαίως η «Μεγάλη Εικόνα».

Η «Μικρή Εικόνα» άραγε τι μορφή θα έπαιρνε πχ στην Ελλάδα;

Πόσον καιρό θέλει να την γεμίσεις από ισλαμιστές λαθρομετανάστες και να κάνεις τους Έλληνες μειοψηφία;

Πόσον καιρό θέλει να τους κάνεις να μην νοιάζονται ούτε για την ιστορία τους, ούτε για την γλώσσα τους, ούτε για τη Θρησκεία;

Ή ν’ αρχίσουν να πιστεύουν άλλα, νέα πράγματα.

Πόσον καιρό θέλει να τους κάνεις να αδιαφορούν για το τι κάνουν οι πολιτικοί και οι οικονομικοί παράγοντές τους; Και να νοιάζονται μόνον για το νέο τατού στον πισινό της τάδε σταρλετίτσας.

Πόσον καιρό θέλει να τους βυθίσεις στη ραστώνη και στην αδιαφορία;

Πόσον καιρό θέλει να τους κάνεις να ξεχάσουν ακόμη και την λέξη Έλληνας και να μην νοιάζονται για το ποιός τους πληρώνει, αν είναι Τούρκος ή Γερμανός ή για το ότι με το ζόρι βρίσκουν μια 14άωρη εργασία για τρεις κι εξήντα...

Ή, τι θα συνέβαινε εάν "κάποιοι" επιτίθονταν με τον παλιό παραδοσιακό τρόπο για να καταλάβουν το Αιγαίο ή τη Θράκη ή τη Μακεδονία ή την Ήπειρο; Θα ξεσηκώνονταν κι οι πέτρες. Ενώ τώρα με το "σιγά σιγά"; (ή αλλιώς "φέτα φέτα" - το "γιαβάς γιαβάς" μας θυμίζει μήπως κάτι;).

 Εξαιρετικά εύστοχα το έθεσε ένας άλλος «Ανατολικός», που «δημιούργησε» την ίδια περίοδο, ο Τσέχος Μίλαν Κούντερα στο βιβλίο του «Το βιβλίο του γέλιου και της λήθης»

 «Η Εξόντωση ενός Έθνους»:

 «Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος, είναι να διαγράψεις τη μνήμη του.Να καταστρέψεις τα βιβλία του, την κουλτούρα του, την ιστορία του.Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία, να κατασκευάσει μια νέα παιδεία, να επινοήσει μια νέα ιστορία ...Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός για να αρχίσει αυτό το έθνοςνα ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν.Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα».

 (Ορισμένα στοιχεία για τα παραπάνω εντοπίστηκαν και αντλήθηκαν από ένα κιτρινισμένο, φθαρμένο ολιγοσέλιδο πολυγραφημένο φυλλάδιο του ’60. Δυστυχώς, δεν υπήρχαν στοιχεία ταυτότητας επάνω του ώστε ν’ αναφερθούν – όπως θα έπρεπε – πηγές, συγγραφέας, εκδόσεις, κλπ...