Η μετάλλαξη της ΕΕ σε γερμανική επικράτεια με την αφύπνιση γερμανικής μεγαλομανίας

Την μετάλλαξη της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης, ελεύθερων και ισότιμων κρατών, σε γερμανική επικράτεια επισημαίνει ο κορυφαίος Γάλλος διανοούμενος Εμμάνουελ Τοντ, σε συνέντευξή του στη Ρωσίσκαγια Γκαζέτα.

Γάλλος συγγραφέας καταγγέλλει:

      Μετάλλαξη της Ε.Ε. σε Γερμανική Επικράτεια

      Και Επικράτηση της Γερμανικής Μεγαλομανίας      

        Ντώϋτσαλντ Υμπερ Άλλες αντι Ισότητας Ελευθέρων

Την μετάλλαξη της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης, ελεύθερων και ισότιμων κρατών, σε γερμανική επικράτεια επισημαίνει ο κορυφαίος Γάλλος διανοούμενος Εμμάνουελ Τοντ, σε συνέντευξή του στη Ρωσίσκαγια Γκαζέτα.

Αναφέρει ότι υπό την ηγεσία της Μέρκελ κυριάρχησε το στοιχείο της μεγαλομανίας στο γερμανικό ψυχισμό, ότι η Γερμανία έβαλε στο χέρι το μέγιστο του χώρου της άλλοτε Σοβιετικής ΄Ενωσης (έτσι απέκτησε την οικονομική ισχύ, η οποία μεγεθύνθηκε από την οικονομική κρίση του 2008) και ότι προχωρεί ολοένα βαθύτερα στην συγκαλυμμένη επεκτατική πολιτική της.

Την αμερικανική επιθετικότητα αποδίδει στην ψυχολογία απώλειας της παντοδυναμίας των ΗΠΑ, της οποίας αναφέρει πειστήρια και τονίζει πως χωρίς την αντίσταση της Ρωσίας ο κόσμος θα υφίστατο μια καταστροφική μοίρα.

Ο Εμμάνουελ Τόντ εξέχει στην σημερινή ξηρασία της γαλλικής πνευματικής ζωής και αναγνωρίζεται διεθνώς ως γνήσιος συνεχιστής της παράδοσης των Γάλλων εγκυκλοπαιδιστών. Εθνολόγος, Κοινωνιολόγος και Iστορικός, σε ηλικία 25 ετών, με το βιβλίο του «Η Τελική Πτώση», προανήγγειλε (το 1976!) την πτώση της Σοβιετικής ΄Ενωσης, ύστερα από μελέτη… δημογραφικών στατιστικών δεδομένων. Το βιβλίο προκάλεσε αίσθηση τότε, μάλλον ως παραδοξολογία. Ακολούθησαν πέντε άλλα σημαντικά βιβλία, μεταξύ των οποίων το «Μετά την Αυτοκρατορία», το 2002,με αντικείμενο τις ΗΠΑ και μερικά χρόνια αργότερα το «Μετά την Δημοκρατία».

Ο Εμμάνουελ Τοντ απέχει της πολιτικής αρένας και στις σπάνιες προσκλήσεις του στην τηλεόραση εξέχει με τον λιτό, ουσιαστικό και σαγηνευτικό λόγο του. Ελεύθερο πνεύμα, μολονότι σοσιαλιστικής ευαισθησίας και εβραϊκής καταγωγής, δεν διστάζει να δηλώσει πως οι σωστές θέσεις για την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση, την οικονομική κρίση και τα συμφέροντα της Γαλλίας και της Ευρώπης είναι αυτές που υπερασπίζεται η Μαρίν Λε Πεν.

Το κείμενο της συνέντευξης, όπως αναδημοσιεύθηκε στο όργανο των Γάλλων Γκωλλιστών « Επιτροπή Βαλμύ» -πλήρες, για την επικοινωνία με την προσωπικότητα και τη σκέψη ενός εξέχοντα Ευρωπαίου και αυθεντικού Γάλλου διανοητή- έχει ως εξής: (Μτφ Μιχαήλ Στυλιανού)

Ερωτών: Ο Δυτικός Κόσμος ξεκίνησε πόλεμο κατά της Ρωσίας, κατηγορώντας την για όλα τα θανάσιμα αμαρτήματα και τις σκοτεινές προθέσεις. Εσείς τι λέτε;

Εμ.Τόντ: Και πριν τα γεγονότα της Ουκρανίας είχα επισημάνει αυτή την αντιρωσική στάση, έκδηλα προγραμματισμένη, στα Δυτικά ΜΜΕ. Οι πρώτες συστηματικές επιθέσεις κατά της Ρωσίας αναφέρονταν στην «απόρριψη» των σεξουαλικών μειονοτήτων. Στη συνέχεια πολυάριθμα άρθρα υποστήριζαν ότι η πολιτική Πούτιν ήταν «ακατανόητη» και ότι ο ίδιος ήταν «απρόβλεπτος».

Για να είμαι ειλικρινής, αυτά τα εύρισκα πολύ αστεία. Επειδή, κατά την γνώμη μου, η πολιτική γραμμή της ρωσικής κυβέρνησης είναι, αντίθετα, πολύ ορθολογική και μελετημένη. Οι Ρώσοι είναι περήφανοι που είναι Ρώσοι και εάν διαθέτουν τα απαραίτητα μέσα, κάνουν τα πάντα για να αποφύγουν τη συνομωσία. Η υποστήριξη που επιδεικνύεται στον ρωσόφωνο πληθυσμό της νότιο-ανατολικής Ουκρανίας εντάσσεται απόλυτα σ’ αυτή τη λογική. Αναφορικά με τις ανησυχίες των Πολωνών και των χωρών της Βαλτικής, που πιστεύουν ότι η Μόσχα σχεδιάζει να τους καταπιεί, αυτές είναι τελείως αβάσιμες. Δεν έχουν καμιά λογική. Η Ρωσία έχει ήδη αρκετές φροντίδες να διαχειριστεί την τεράστια επικράτειά της.

Ερ. Το βιβλίο σας του 1976, όπου επισημαίνατε τα αίτια δυνητικής διάλυσης της ΕΣΣΔ, προκάλεσε τότε πολύ θόρυβο αλλά δεν το πήραν στα σοβαρά. Ποια είναι η σημερινή σας θεώρηση της σύγχρονης Ρωσίας;

Ε.Τ.: Αν εγκύψετε στην ιστορία της Ρωσίας, θα αντιληφθείτε ότι ο ρόλος της στις διεθνείς υποθέσεις –και ειδικώτερα στις ευρωπαϊκές- ήτανε πάντοτε θετικός. Η Ρωσία υπέστη μια ταπείνωση στη δεκαετία του ’90, αμέσως μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Η στάση της Δύσης ήτανε τότε αφόρητη και άδικη, αλλά παρά ταύτα, η μεταπολίτευση μπόρεσε να γίνει με αξιοπρέπεια. Σήμερα η χώρα έχει ξαναβρεί τη θέση της στις διεθνείς υποθέσεις και έχει επιτύχει μιαν εσωτερικήν ισορροπία. Πέτυχε μια δημογραφική σταθερότητα και σημείωσε μάλιστα αύξηση του πληθυσμού της, σημαντικότερη της υπόλοιπης Ευρώπης. Το προσδόκιμο ζωής αυξήθηκε. Προοπτικά, το ποσοστό παιδικής θνησιμότητας θα είναι χαμηλότερο από των ΗΠΑ, σύμφωνα με τις στατιστικές. Το γεγονός ότι η Ρωσία προσελκύει εισροή μεταναστών από τις γειτονικές χώρες δείχνει πως αντιπροσωπεύει γι’ αυτούς ένα οικονομικό μέλλον.

Κατά την γνώμη μου η Ρωσία διαδραματίζει έναν ιδιαίτερο ρόλο στις διεθνείς υποθέσεις, τον οποίο κληρονόμησε από τον ψυχρό πόλεμο, ρόλο που συνίσταται στο να εξασφαλίζει την παγκόσμια ισορροπία. Χάρη στο πυρηνικό της οπλοστάσιο, η Ρωσία είναι σήμερα η μόνη χώρα ικανή να συγκρατήσει τους Αμερικανούς. Χωρίς αυτήν ο κόσμος θα είχε μια καταστροφική μοίρα.

΄Ολοι οι φιλελεύθεροι Δυτικοί θα όφειλαν να την χειροκροτούν. Αντίθετα προς τους Ευρωπαίους δημοκράτες, αυτή έδωσε άσυλο στον ΄Εντουαρντ Σνόουντον. Πόσο εύγλωττο σύμβολο: Η Ρωσία οχυρό των ελευθεριών, την σημαία των οποίων απαρνούνται οι Ευρωπαίοι.

Ερ.: Το 2002 εκδόθηκε το βιβλίο σας «Μετά την Αυτοκρατορία», όπου αναφέρεστε στα αίτια της εξασθένισης, αργής αλλά βέβαιης, των ΗΠΑ. Πως είναι τα πράγματα σήμερα;

Ε.Τ.: Πράγματι, έγραφα τότε πως η επιθετικότητα των ΗΠΑ δεν ήταν καθόλου μια εκδήλωση ισχύος. Αντίθετα έκρυβε την αδυναμία τους και την απώλεια της θέσης τους στον κόσμο. Αυτά που συνέβησαν έκτοτε επιβεβαίωσαν τα τότε συμπεράσματά μου. Και αυτό ισχύει επίσης και σήμερα. Μη πιστέψετε ότι κινήθηκα από οποιοδήποτε αντιαμερικανικό αίσθημα. Τίποτα κάτι τέτοιο. Ωστόσο διαπιστώνω πως η αμερικανική «αυτοκρατορία» είναι σε φάση παρακμής. Και αυτό είναι ιδιαίτερα ορατό στον τρόπο με τον οποίο οι ΗΠΑ, κάθε φορά που χάνουν έναν από τους συμμάχους τους, υποκρίνονται πως τίποτα το αξιόλογο δεν συνέβη.

Πάρετε για παράδειγμα την εξέλιξη των σχέσεων της Ουάσιγκτων με τη Σαουδική Αραβία. Οι μόνιμες αποτυχίες των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή είναι εξόφθαλμες για όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα στις τελευταίες συρράξεις στο Ιράκ και στη Συρία. Και η Σαουδική Αραβία, που ήταν άλλοτε ο στενότερος σύμμαχός τους σε αυτή την περιοχή, έχει στην πραγματικότητα ξεφύγει από τον αμερικανικόν έλεγχο, μ’ όλο που, βέβαια, κανείς δεν το ομολογεί. Το ίδιο και με τη Νότιο Κορέα, που απομακρύνεται από τις ΗΠΑ για να συνεργάζεται ολοένα και στενότερα με την Κίνα. Ο μόνος πραγματικά πιστός σύμμαχος των ΗΠΑ στην Ασία μένει η Ιαπωνία. Αλλά λόγω της αντιπαράθεσής της με το Πεκίνο, αυτή η χώρα δεν ξέρει πια που να βρει θέση.

Ερ.: Και η Ευρώπη;

Ε.Τ.: Η ίδια διαδικασία και στην Ευρώπη. Η κύρια εξέλιξη που σημειώθηκε τα τελευταία χρόνια στην Γηραιά ήπειρο ήταν η αύξηση της γερμανικής ισχύος. Προηγουμένως πίστευα πως η Ευρώπη θα αναπτύσσονταν συρόμενη από την ατμομηχανή της ενοποίησης Βερολίνο-Παρίσι. Αλλά τα πράγματα πήγαν αλλιώς.

Κατ’ αρχήν η Ευρώπη δεν μεταμορφώθηκε σε ένωση εθνών «ελεύθερων και ίσων»,όπως το ονειρεύονταν οι θεμελιωτές της. Υιοθέτησε μια ιεραρχική δομή υπό την αιγίδα της Γερμανίας, η οποία ξεπέρασε σημαντικά, στον οικονομικό τομέα, όλες τις άλλες χώρες της Ε.Ε. Από την φύση τους οι Γερμανοί δεν μπορούν να αντιληφθούν τον κόσμο διαφορετικά, παρά μέσα από ένα ιεραρχικό πρίσμα. Αυτή η άνοδος του Βερολίνου επιταχύνθηκε ιδιαίτερα μετά την κρίση του 2008.

Σήμερα η Ευρώπη ελέγχεται από τη Γερμανία. Τα πρώτα σημάδια απώλειας από τους Αμερικανούς του ελέγχου υπέρ του Βερολίνου εμφανίσθηκαν στην αρχή του πολέμου του Ιράκ, όταν Παρίσι, Μόσχα και Βερολίνο, που μέχρι τότε βάδιζαν πάνω στα ίχνη των ΗΠΑ, πήραν αντίθετη στάση. Αυτός ήταν ένας θεμελιώδης σταθμός.

Από τότε, σε ένα τομέα τέτοιας κρισιμότητας όπως η παγκόσμια οικονομία, η Γερμανία ακολουθεί τη δική της γραμμή για να υποστηρίξει τα εθνικά της συμφέροντα. Δεν υποχωρεί στις πιέσεις των Αμερικανών, που πιστεύουν πως όλος ο κόσμος οφείλει να παίζει με τους δικούς τους κανόνες και επιμένουν ότι οι Γερμανοί πρέπει να εγκαταλείψουν, επί παραδείγματι, την πολιτική του προϋπολογισμού λιτότητας. Αυτή η γραμμή επιβάλλεται και στο σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπό την πίεση του Βερολίνου και οι Αμερικανοί δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Σ’ αυτόν τον τομέα, οι Γερμανοί δεν δίνουν σημασία στη γνώμη των Αμερικανών.

Μπορούμε επίσης να αναφερθούμε στα πρόσφατα σκάνδαλα με τις τηλεφωνικές συνακροάσεις, όπου οι Γερμανοί –περίπτωση χωρίς προηγούμενο- απέλασαν τον επικεφαλής της CIA στο Βερολίνο. Αλλά η οικονομία μένει το πιο σημαντικό. Οι Αμερικανοί δεν υιοθετούν στις παρούσες συνθήκες μια πιο απειλητική στάση. Όχι γιατί δεν το θέλουν, αλλά γιατί δεν το μπορούν. Και παραδεχόμενοι σιωπηρά το γεγονός, κατά κάποιο τρόπο αναγνωρίζουν πως η εξουσία τους φθάνει στο τέλος της. Μπορεί αυτό να μη χτυπάει ακόμη στο μάτι, αλλά είναι η πραγματικότητα.

Ερ.: Ωστόσο πολλοί πιστεύουν ότι οι ΗΠΑ παραμένουν μια δύναμη που διευθύνει τις υποθέσεις του κόσμου και ιδιαίτερα της Ευρώπης

Ε.Τ.: Υπάρχει ο παλαιός κόσμος και ο νέος κόσμος. Ο παλαιός κόσμος είναι η θεώρηση που κληρονομήθηκε από τον ψυχρό πόλεμο. Μένει αγκυροβολημένη στη συνείδηση των αμερικανικών γερακιών, στις βαλτικές χώρες και στη Πολωνία. Είναι σαφές ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ στα ανατολικά, μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του νόμου της αδρανείας μέσα στο πνεύμα του ψυχρού πολέμου, οποιουσδήποτε όρους και αν χρησιμοποιήσει κανείς. Στο παλαιό κόσμο η Γερμανία έπαιζε ένα ρόλο διαιτητού, ενός παράγοντα λογικής που επιζητεί την ειρηνική λύση των προβλημάτων και ευνοεί την οικονομική συνεργασία. Αλλά ένα νέος κόσμος αναδύθηκε και φάνηκε πως δεν ελέγχεται πλέον από τους Αμερικανούς.

Η Ευρώπη σήμερα έχει τη δική της δυναμική. Δεν έχει στρατό, αλλά διευθύνεται από τη Γερμανία. Και όλα περιπλέκονται, γιατί η Γερμανία είναι ισχυρή αλλά είναι ασταθής στις γεωπολιτικές αντιλήψεις της. Στη διαδρομή της ιστορίας, το γερμανικό εκκρεμές ταλαντευόταν ανάμεσα σε μια στάση λογικής και σε ορμές μεγαλομανίας, που οδήγησαν, ας το θυμίσουμε, στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι το «δισυπόστατο» της Γερμανίας. Για παράδειγμα, ο Βίσμαρκ επεδίωκε την παγκόσμια ειρήνη και την αρμονία με την Ρωσία, ενώ ο Γουλιέλμος ο Β΄, στο πνεύμα του «Ντώϋτσλαντ ύμπερ άλες», τα έβαλε με όλο τον κόσμο, αρχίζοντας από την Ρωσία.

Φοβούμαι ότι ξαναβρισκόμαστε σήμερα μπροστά σ’ αυτό το δισυπόστατο. Από τη μια πλευρά ο πρώην καγκελάριος Σρέντερ απέβλεπε στην ανάπτυξη των σχέσεων με την Ρωσία και διαθέτει σήμερα πολλούς οπαδούς. Από την άλλη πλευρά διαπιστώνουμε μια στάση εκπληκτικά άκαμπτη από την Μέρκελ στις υποθέσεις της Ουκρανίας. Η επιθετικότητα του δυτικού κόσμου απέναντι στη Ρωσία δεν εξηγείται επομένως αποκλειστικά με την πίεση των ΗΠΑ.

Ερ.: Πράγματι ο κόσμος περίμενε μια ενεργό γερμανική μεσολάβηση

στην ουκρανική κρίση, αλλά δεν συνέβη.

Ο.Τ.: Μου φαίνεται ότι η Γερμανία προχωρεί όλο και πιο βαθειά σε μια δυναμική συγκαλυμμένης επεκτατικής πολιτικής. Η πραγματικότητα της Γερμανίας μετά την ενοποίηση είναι ότι υπονόμευσε τις εύθραυστες κρατικές δομές στην Ευρώπη. Θυμηθείτε την θανούσα Γιουγκοσλαβία, την Τσεχοσλοβακία και σήμερα ως φαίνεται είναι η σειρά της Ουκρανίας. Για τους περισσότερους Ευρωπαίους η Ουκρανία δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Όχι όμως για τους Γερμανούς.

Από την εποχή της ενοποίησης, η Γερμανία έβαλε στο χέρι το σύνολο σχεδόν του χώρου της παλαιάς σοβιετικής κυριαρχίας και το χρησιμοποιεί για τους δικούς της οικονομικούς και βιομηχανικούς στόχους. Και αυτό, πιστεύω, είναι το μυστικό της γερμανικής οικονομικής επιτυχίας. Αντιμετωπίζοντας ένα οξύ δημογραφικό πρόβλημα και ασθενές ποσοστό γονιμότητας, η Γερμανία έχει ανάγκη ειδικευμένης και φτηνής εργατικής δύναμης. ΄Ετσι, στα πλαίσια αυτής της λογικής, η απόσπαση των δύο τρίτων των Ουκρανών εργατών είναι μια επιχείρηση πολύ επωφελής για το Βερολίνο.

Ερ.: Εξ άλλου, στις 23 Αυγούστου η ΄Ανγκελα Μέρκελ ήταν η μόνη αρχηγός κράτους της Ε.Ε. που θέλησε να παραστεί στο Κίεβο, στο εορτασμό της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας.

Ο.Τ.: Κατά την γνώμη μου ήταν ένα σημαδιακό γεγονός. Και νομίζω πως και η Μόσχα το εσημείωσε.

Ερ.: Γιατί,κατά τη γνώμη σας, οι ΗΠΑ δείχνουν τέτοιο ζήλο για την Ουκρανία;

Ο.Τ.: Επειδή η στρατηγική τους αποβλέπει να εξασθενίσει τη Ρωσία. Αλλά να μη ξεχνάμε ποιος την προκάλεσε. Στο κάτω κάτω, όλα ξεκίνησαν με την πρόταση της Ε.Ε. για την σύναψη συμφωνίας σύνδεσης με την Ουκρανία. Έπειτα η Ε.Ε. στήριξε το Μεϊντάν που οδήγησε στο πραξικόπημα, το οποίο πραγματοποιήθηκε με την σιωπηρή συγκατάθεση των πρωτευουσών της Ευρώπης. Όταν συνέβησαν τα γεγονότα της Κριμαίας, οι Αμερικανοί δεν μπορούσαν να μείνουν εκτός, με κίνδυνο να χάσουν το γόητρό τους. Τα «γεράκια» του ψυχρού πολέμου πέρασαν τότε στην πρώτη γραμμή για να καθορίσουν την αμερικανική πολιτική απέναντι στη Ρωσία. Δεν νομίζω πως οι Αμερικανοί θέλουν την παρόξυνση αυτής της διαμάχης, αλλά πρέπει να παρακολουθήσουμε στενά αυτή την εξέλιξη για να δούμε μέχρι που θέλουν να προχωρήσουν.