Περί (αυτο)Ταπείνωσης και Συγχώρησης των Δυναστών και Βασανιστών σου

Περί (αυτο)Ταπείνωσης και Συγχώρησης των Δυναστών και Βασανιστών σου

γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

Περί Συγχώρησης (από το Κατά Ματθαίον)

15 «Και αν αμαρτήσει σ’ εσένα ο αδελφός σου, πήγαινε και έλεγξέ τον όταν θα είστε μεταξύ σας εσύ και αυτός μόνοι. Αν σε ακούσει, κέρδισες τον αδελφό σου.

16 Και αν δεν ακούσει, παράλαβε μαζί σου ακόμα έναν ή δύο, για να σταθεί κάθε λόγος από το στόμα δύο ή τριών μαρτύρων.

17 Αν όμως τους παρακούσει, πες το στην εκκλησία. αν τότε και την εκκλησία παρακούσει, ας είναι για σένα όπως ακριβώς ο εθνικός και ο τελώνης. 

Δηλαδή, αν δεν μετανοήσει κι αν δεν σου ζητήσει Συγχώρηση, τότε ας είναι καταφρονεμένος από εσένα και εχθρός σου....

Τα περισσότερα τμήματα, βεβαίως, της Αγίας Γραφής στηρίζουν την "άλλη άποψη"...συγχώρεσε, έστω κι αν δεν σου ζητηθεί...(ακόμη, άραγε κι αν σε δολοφονούν καθημερινά κάποιοι με τις πράξεις ή/και απραξίες τους;...)

Μια άποψη/πρακτική που, πέραν των αναμφισβήτητων εξατομικευμένων ψυχοπνευματικών "καθαρτικών" επιδράσεων (είναι αλήθεια πως δεν μπορείς να ζεις για πολύ με το φορτίο του μίσους και της οργής - ιδίως όταν αυτά παραμένουν "ανεκτόνωτα"),  αναπόφευκτα φέρει και "ευρύτερες πολιτικοκοινωνικές επιδράσεις/συνέπειες"...κάποιους τους "βολεύει" πραγματικά μια "τέτοια παθητική στάση" της κοινωνίας...

Είναι μια βαθιά, βαθύτατα "πολιτική πράξη" η "άνευ όρων Συγχώρεση"...σε όρους "ευρείας Πολιτειακής λειτουργίας" βεβαίως...

Το παρακάτω είναι απόσπασμα κειμένου http://aegeanhawk.blogspot.gr/2014/05/blog-post_31.html που ασχολείται εκτενώς με αυτό το θέμα...

 ..................................

......Με βαριά καρδιά, ήρθε η ώρα να πιάσουμε την «Ταπείνωση»...αυτή την περιβόητη και τόσο πολυφορεμένη «λεξούλα»...και ταλαιπωρημένη βεβαίως...

Ειλικρινά, δεν έχω καμία μα καμία διάθεση ή πρόθεση να προσβάλλω ούτε κατά κεραίας αυτή την Μητέρα των Αρετών (υπό τις κατάλληλες συνθήκες και προϋποθέσεις βεβαίως)...

Αλλά κάποια πράγματα πρέπει να ειπωθούν κι ας πονέσουν. Πρώτον, εμένα τον ίδιο.

Στο μικρό μα περιεκτικό βιβλιαράκι «Θεμέλιο των αρετών η ταπείνωση», Γέροντος Ιγν. Κολιόπουλου, εκδ. Τήνος έχουν συγκεντρωθεί μια σειρά από Ευαγγελικά (κυρίως) αποσπάσματα σχετικά με την Χριστιανική Επιταγή περί «Ταπεινώσεως». (Υπάρχουν βεβαίως πολύ περισσότερα. Κι αυτά όμως είναι αρκετά για το σκοπό του κειμένου).

Το βιβλίο επιχειρεί να περιγράψει το πόσο μα πόσο πολύ απαραίτητο και βασικό στοιχείο είναι η «Ταπείνωση» για την κατάκτηση του υπέρτατου Χριστιανικού Στόχου, την Αγιοποίηση του Ατόμου.

Ποιός ο λόγος να αναφερθούν εδώ;

Θα παρατηρήσει ακόμη και ο πιο βιαστικός και ανεξοικείωτος σε τέτοια θεματολογία αναγνώστης πως άλλο είναι να διαβάσεις που και που σε άλλα κείμενα και από έναπροτρεπτικό ευαγγελικό απόσπασμα (περί Ταπείνωσης) εμβόλιμο και άλλο να τα δεις «όλα μαζεμένα».

 Αίφνης, αποκτούν «άλλη ισχύ». Άλλη «ένταση».

Γίνονται τεράστια. Ογκώδη. Και το Ογκώδες έχει και μεγάλη βαρύτητα. Ή αλλιώς, «αίσθηση βάρους».

Ασήκωτου βάρους...

Και μόλις τα διαβάσεις αρχίζεις να θέτεις – αναπόφευκτα – ερωτήματα. Αρχίζεις ν’ αναρωτιέσαι...Αρχίζεις να σκέφτεσαι προς διάφορες – αντιδραστικές  θα έλεγε κανείς – κατευθύνσεις...

Πχ δηλαδή, όλο μα όλο αυτό το τιτάνιο Σύμπαν αυστηρών εντολών πρέπει να εφαρμοστεί στην καθημερινότητα; Ή μήπως μόνον στην Μοναστική Ζωή; Και δηλαδή, σύμφωνα μ’ αυτά είναι «κακό ν’ αντιδράς αγανακτισμένος και με οργή στον Αδικητή σου»; Πχ στον Πολιτικό; Τον Φονιά Κυβερνήτη;

Τα «σκωπτικά σχόλια κατά των Αφεντάδων» που συνοδεύουν τα αποσπάσματα δεν έχουν σκοπό ΕΠ’ΟΥΔΕΝΙ να ακυρώσουν ή να αμαυρώσουν το περιεχόμενο αυτών των «Θείων Λόγων».

Η «δριμεία κριτική» αποσκοπεί ΜΟΝΟΝ στο να πάψουν να χρησιμοποιούνται ΕΜΜΕΣΩΣ ΠΛΗΝ ΣΑΦΩΣ ως «πολιτικά εργαλεία» από ορισμένα «βαθειά κέντρα» ελέγχου της Κοινωνικής Συμπεριφοράς. Ως εργαλεία αποτροπής «κοινωνικών αντιδράσεων».

Τουτέστιν, καλό θα είναι να διακριθεί το ένα από το άλλο. Και πιο κάτω αναφέρονται επαρκώς αυτά τα «διακριτά στοιχεία».

Τίμα τον «Αδικητή» σου(;)...

Πάμε λοιπόν στα επίμαχα αποσπάσματα και μακριά απο εμάς ο οποιοσδήποτε κακόβουλος εκστασιακός εχθρικός παρασαλεμός:

«Εγώ δε λέγω υμίν, αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρώμενους υμάς, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς και προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς και διωκόντων υμάς» (Ματθ. ε 44)

(Συμπεριλαμβάνονται άραγε στους «αγαπώμενους και ευλογούμενους» και οι Πολιτικοί μας Κυβερνήτες; Αυτοί που στοίχισαν εκατοντάδες χιλιάδες κατεστραμμένων και πολλών χιλιάδων νεκρών Ελλήνων Πολιτών;)

Άγιος Αυγουστίνος: «Για να φτάσει κανείς στην Αγιότητα η Οδός είναι: Πρώτον, Ταπείνωση, δεύτερον, Ταπείνωση και τρίτον, Ταπείνωση».

«Να προτιμάς να μένεις άγνωστος και να καταφρονείσαι» (Πραξ, ε41)

(εσύ που δεν σε ξέρει ούτε η μάνα σου τολμάς να κρίνεις τους Ηγέτες μας;)

«Αν πειστείς στ’ αλήθεια ότι είσαι ένα μηδενικό, θ’ ανάψει η περιφρόνηση προς τον εαυτό σου και θα θέλεις να σε περιφρονούν οι άλλοι, γιατί κατά φυσικό λόγο χαιρόμαστε όταν οι άλλοι συμμορφώνονται με το θέλημά μας» (Ρωμ. ε3-4)

(Αφού είσαι μηδενικό λοιπόν, πως τολμάς και κριτικάρεις τους φωτισμένους ηγέτες μας;)

«Μη ζητάς δόξα και εκτίμηση από τους ανθρώπους. Απεναντίας, απέφευγε αυτή με προσοχή» (Ιωαν. δ΄44)

(Δηλαδή, να μην τολμήσει ο απλός φτωχός Πολίτης να ζητήσει μερίδιο από την εξουσία των Αρχόντων;)

«Να ανέχεσαι με υπομονή τις καταφρονήσεις» (Εφες. δ΄2)

(επεξήγηση στο βιβλίο: αν είσαι απαθής όταν σε καταφρονούν και αγαπάς πάντοτε να περιφρονείσαι, να το πνεύμα της ταπεινώσεως).

(ότι κι αν σου κάνουν οι Αφέντες σου μην αντιδράς. Υπέμενε)

«Να εύχεσαι μάλιστα να σε βρίζουν» (Ρωμ. ε 3-4)

(κακώς αγωνίστηκε δηλαδή η Ελληνική κοινωνία για βελτίωση της συμπεριφοράς του Κράτους απέναντι στον Πολίτη;)

«Η υπομονή γεννιέται από την ταπείνωση. Ο ταπεινός γνωρίζει τις ατέλειές του και τα σφάλματά του και κρίνει τον εαυτό του άξιο κάθε τιμωρίας» (Β΄Κορ.στ΄4)

(δηλ, ότι κι αν σου κάνουν οι Αφέντες σου είσαι άξιος κάθε τιμωρίας)

«Να είσαι ταπεινός και θα είσαι ειρηνικός με τον εαυτό σου. Τίποτα δεν θα επιθυμείς, τίποτα δεν θα ζητάς, δεν θα είσαι μελαγχολικός». (Ιωάν.ιδ27)
(αρκέσου σ’ αυτά – το τίποτα, την μιζέρια – που έχεις. Δεν χρειάζεσαι τίποτε άλλο. Μην απαιτείς λοιπόν τίποτα)

«Η ταπείνωση διατηρεί την αγνότητα. Ο Θεός επιτρέπει πτώσεις στην ψυχή που στηρίζεται στον εαυτό της και έχει αυτοπεποίθηση» (Μαρκ.ιδ 29)

(Θεέ μου συγχώρα με, αλλά τόσο η Επιστήμη της Ψυχολογίας – που η ίδια η Αρχιεπισκοπή την έβαλε μέσα στην Εκκλησία, άρα συμφωνεί μαζί της – όσο και ο Μάικλ Τζόρνταν λένε κάτι άλλο: αν δεν πιστέψεις εσύ στον εαυτό σου, δεν θα το κάνει κανείς άλλος για σένα!!!)

«Η ταπείνωση είναι αδελφή της φτώχειας. Ο ταπεινός είναι ευχαριστημένος πάντοτε για όλα, γιατί πιστεύει ότι έχει περισσότερα απ’ ότι του αξίζει. Η ταπείνωση είναι συνδεδεμένη με την Υποταγή. Η τελεία ταπείνωση συνίσταται στο ν’ αφήσει κανείς τη δική του θέληση. Είναι και το ευκολότερο μέσον η Υποταγή για να κερδίσει κανείς την ταπείνωση» (Εφες. ε21)

(Ξανά. Να χαίρεσαι με την φτώχεια σου, υποτάξου και μην ζητάς τίποτε από τους Αφέντες σου. Ζήσε με ευχαρίστηση και αδιαμαρτύρητα μέσα στην μιζέρια και την ταπείνωση)

«Δε σε λαμβάνουν καθόλου υπ’ όψιν ενώ άλλους ακούνε με θαυμασμό; Σε διακόπτουν και δε σου δίνουν το λόγο; Εκδηλώνουν ενόχληση όταν πρόκειται να σε ακούσουν; Παραχωρούν κάθε τι σε άλλους ενώ σε σένα αρνούνται οτιδήποτε; Δεν έχεις παρά να ευχαριστήσεις εσωτερικά, δηλ. από μέσα σου το Θεό, για τις εξαίρετες αυτές ευκαιρίες που επέτρεψε για σένα, για να πλουτίσεις στην αρετή της ταπεινώσεως και πρέπει να επωφεληθείς από αυτές τις ευκαιρίες» (Εφες.δ2)

«Οποιοσδήποτε εξευτελισμός έρχεται σε σένα να τον δέχεσαι σαν από το χέρι του Θεού» (Ματθ.ε10-11 και Ιωάν.ιθ11)

(Δηλαδή, αν απευθύνθηκες σε Ανώτερους Άρχοντες και σε γράψανε κανονικά θα πρέπει να είσαι τρισευτυχισμένος και να μην αντιδράς καθόλου. Αντιθέτως, ευχαρίστησέ τους ολόψυχα για την ταπείνωσή σου)

«Τίποτα να μη λες από όσα θα σε παρουσιάσουν άξιο τιμής, υπολήψεως ή έμπειρο» (Ιάκ.γ2)
(Στο βιογραφικό που θα στέλνεις από δω και πέρα θα γράφεις τα ακριβώς αντίθετα απ’ ότι έγραφες: είμαι ανάξιος, δεν γνωρίζω τίποτα, δεν έχω εμπειρία, είμαι ο χειρότερος όλων. Αφού έτσι κι αλλιώς δουλειά δεν θα βρεις. Τι το παλεύεις και θυμώνεις;)

«Οτιδήποτε κατορθώσεις, να ομολογείς πάντοτε ότι είσαι δούλος άχρηστος, γιατί δεν έκανες άλλο παρά ότι έπρεπε να κάνεις (ζήτημα κι αν το έκανες καλά)» (Λουκ.ιζ10)

(Μην επαναλαμβανόμαστε: παρόμοια σχόλια θα μπορούσαν να μπουν σε όλα κάτω κάτω...φανταστείτε τα μόνοι σας τα υπόλοιπα...)

«Το να μιλάς για εμπιστοσύνη που σου τρέφουν οι άλλοι, ότι σε συμβουλεύονται κλπ είναι απόδειξη ότι κλίνεις προς την κενοδοξία» (Μαρκ.ζ36)

«Μην κάνεις λόγο ότι παραδέχθηκαν το δίκαιό σου» (Α’Κορ.ι24)

«Μην αναφέρεις τις στενοχώριες σου και τους κόπους σου, γιατί αυτό είναι σαν να θέλεις να ενδιαφέρονται για σένα και να σε σκέπτονται, ενώ αντίθετα ο ταπεινός αγαπά και θέλει να είναι λησμονημένος» (Μαρκ.ζ36)

«Μην ανοίξεις το στόμα σου για να παραπονεθείς, πίστευε πως οτιδήποτε υποφέρεις σου αξίζει. Υπόμεινε με αγαθή καρδιά και με χαρά τη λύπη που σου συμβαίνει, μάλιστα όταν αυτή σε ταπεινώνει» (Μαρκ.ιγ13)

(είπαμε: συντροφιασμένος με τις αναποδιές, αποδέξου το σα μοίρα και απόλαυσέ το)

«Ποτέ μη πεις το είπα καλά, το προέβλεψα, θέλοντας έτσι να δείξεις σταθερότητα κρίσεως και ότι είσαι προνοητικό πνεύμα» (Α Κορ.η2)

«Αν σε προσβάλλουν, αν άδικα σε κατηγορούν, μην πεις κανένα λόγο. Άφησε το Θεό να τακτοποιήσει κάθε τι» (Ματθ.κστ67-68)

«Λίγη σιωπή, γαλήνη, ένωση με το Θεό ας σε παρηγορούν σε κάθε περίπτωση που οι άνθρωποι άδικα σε προκαλούν. Ο Θεός μας θλίβει με αυτές τις θλίψεις ανάλογα με τις ανάγκες μας» (Ματθ.κζ14)

«Η εξουθένωση είναι το θεμέλιο της ταπεινώσεως. Εύκολο είναι να ονομαστεί κανείς ταπεινός. Το αποδεικνύει όμως όταν υποφέρει την περιφρόνηση, την βρισιά, τους εξευτελισμούς, όταν μάλιστα προέρχονται χωρίς την θέλησή του» (Ιακ.α12 και Ματθ.ε44)

«Είναι άξιο επαίνων επίσης και πολύ ωφέλιμο το να ζητάει κανείς τις ταπεινώσεις για να ριζώσει περισσότερο στην αρετή των ταπεινών. Ο εξευτελισμός είπε κάποιος Άγιος είναι αυτός που οδηγεί στην ταπείνωση, όπως η μελέτη στην επιστήμη» (Ματθ.κ26-27, κζ30-31)

«Η πραγματικά ταπεινή ψυχή αρέσκεται στο να εκμηδενίζεται καλύτερα, παρά να φαίνεται ταπεινή» (Α Κορ.θ19)

«Αν κάποιος σε υποτιμάει, σε κακολογεί, συ να είσαι καλός προς αυτόν, να τον περιποιείσαι και να τον υπηρετείς. Μην αποφεύγεις όταν σου δίνεται η ευκαιρία να ταπεινωθείς, γιατί διαφορετικά δεν θα κατορθώσεις να είσαι ταπεινός» (Ρωμ.ια8)

«Προσεύχου πολύ για τα πρόσωπα που σε ταπεινώνουν» (Εφες.δ26,31-32)

«Αν κάποιος ξεσπάει με θυμό εναντίον σου, ζήτησε συγγνώμην γιατί τον έκανες να θυμώσει» (Α Κορ.δ12-13)

«Σε παρατηρούν για σφάλμα που έκανες, ίσως άδικα; Σώπασε, προσεύχου μυστικά, μη δικαιολογηθείς. Κάποιος Μοναχός έλεγε στους Αδελφούς: “Αν δικαιολογείσθε, ο Θεός σας κατηγορεί”...» (Ιάκ.ε12)

(μα πολυκαιρισμένα μα συγκαιρινά και άσκοπα, απρόκοπα αναμοχλέματα, τι τα θες; Άστο να πάει, άστο...να το ξαναπούμε;)

«Υπηρέτησε τους άλλους με Πνεύμα ταπεινώσεως. Κάνε με χαρά ότι είναι εξευτελιστικότερο για σένα, ότι σε κάνει να φαίνεσαι υπηρέτης όλων. Κάνοντας έτσι, μην ζητάς ευγνωμοσύνη» (Ρωμ.ιγ8)

 «Ας αγαπώ λοιπόν να θεωρούμαι περιφρονημένος απ’ όλους. Ας μάθω ότι το καλό μου συνίσταται πραγματικά όχι στις τιμές του κόσμου αλλά στο να υποφέρω τις ταπεινώσεις και να χαίρομαι γι’ αυτές, για την Αγάπη του Θεού» (Ιακ.α2)

Υπάρχουν κι αυτά τα αποσπάσματα (όχι Ευαγγελικές περικοπές) απ’ ευθείας μέσα από το περιεχόμενο του βιβλίου, καρποί του συγγραφέα του:

«Αν σε μέμφονται μη δικαιολογείσαι αλλά να φαντάζεσαι ότι σου αξίζει η επίπληξη, τουλάχιστον» (σ.24)

«Να θεωρείς τον εαυτό σου ανάξιο κάθε φιλοφροσύνης, αντίθετα άξιο κάθε λύπης» (σ.20)

«Εάν δε σε εκτιμούν μην ανησυχείς, να κρίνεις πάντοτε τον εαυτό σου ανίκανο» (σ.19)

«Ο ταπεινός δε μιλάει για ευγνωμοσύνη που του οφείλουν οι άλλοι ή και για αχαριστία που του δείχνουν»

«Να είσαι ευπειθής. Ο ταπεινός αφήνεται να οδηγηθεί εύκολα. Μην έχεις ποτέ την αξίωση να σε υπακούουν» (σ.30)

«Μην ανακατεύεσαι με υποθέσεις που δεν σε αφορούν» (σ.32)

Όσον αφορά στο πόσο «ψηλά» βρίσκεται η 

«Υπακοή» στο όλο «Πλέγμα επιδιωκόμενων επιτευγμάτων» αξίζει να δούμε το παρακάτω απόσπασμα από τη Νηπτική Θεολογία (Μακαρίου του Αιγυπτίου, από το «Νηπτική Θεματική του Δ’αιώνα», Γεωργίου Σταυρόπουλου, σ. 27, περί 

«γενικής ενότητας κι αλληλεξάρτησης των 

«(στοχευόμενων/επιδιωκόμενων) Αρετών»):

«...περί δε της φαινομένης ασκήσεως και ποίον αγαθόν επιτήδευμα πρώτον και μείζον τυγχάνει τούτου γινώσκετε, αγαπητοί, οτι αλλήλων πάσαι αι αρεταί εκδέδενται και αλλήλων εκκρέμανται ώσπερ γαρ ιερά τις και πνευματική άλυσις μια από της μιας απήρτηνται: η Ευχή από της Αγάπης, η Αγάπη από της Χαράς, η Χαρά από της Πραότητος, η Πραότης από της Ταπεινώσεως, η Ταπείνωσις από της Διακονίας, η Διακονία από της Δικαιοσύνης, η Δικαιοσύνη από της Ελπίδος, η Ελπίς από της Πίστεως, η Πίστις από της Υπακοής, η Υπακοή από της Απλότητος...»

Ιδού λοιπόν πόσο ψηλά βρίσκεται η «Υπακοή».

Δεν είναι βεβαίως υπερβολή να πούμε ότι «Απλότητα» σημαίνει «(αποδεκτή/επιδιωκόμενη) Πενία». Άρα, δεδομένων αυτών και όλων των ανωτέρω, να είσαι ευχαριστημένος με την Φτώχεια σου, Υπάκουσε, Πειθάρχησε στις (Κοσμικές) «Αρχές» και μην Οργίζεσαι, μην αντιδράς σε τίποτα....

aegeanhawk.blogspot.gr