Τι κρίνεται;

Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος   Πρώτο:  Κάθε ψήφος υπέρ της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας στις 17 του μήνα και στις επόμενες συνεδρ...

Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος 

Πρώτο: Κάθε ψήφος υπέρ της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας στις 17 του μήνα και στις επόμενες συνεδριάσεις που θα ακολουθήσουν θα είναι ψήφος υπέρ της πολιτικής που ευθύνεται για το 1,5 εκατομμύριο άνεργους. Για τα 700.000 υποσιτισμένα παιδιά. Για τα μαγκάλια. Για τα 6,3 εκατομμύρια Έλληνες που ζουν στη φτώχεια. Για τους λεηλατημένους μισθούς και συντάξεις. Θα είναι ψήφος υπέρ των τραπεζιτών, των εργολάβων, των «επενδυτών» και της προστατευμένης υπό το Αγγλικό Δίκαιο, ντόπιας και ξένης, ακρίδας που ρημάζει τον τόπο. 

Θα είναι ψήφος που λίγη σημασία θα έχει αν είναι «εξαγορασμένη» από τη στιγμή που - καθόλα έντιμα, νόμιμα και ηθικά - θα έχει κατατεθεί υπέρ των «κορακιών» και των «όρνεων» των περίφημων «Αγορών». Υπέρ αυτών που πέντε χρόνια τώρα βαφτίζουν «σωτηρία» την πολιτική της καταστροφής, βγάζοντας τα σπασμένα της κρίσης (που τα ίδια τα «κοράκια» προκάλεσαν) πάνω στις πλάτες των αιώνιων υποζυγίων. 

Δεύτερο: Κάθε ψήφος υπέρ της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, εκτός από ψήφος επικρότησης όσων προηγήθηκαν, θα είναι ψήφος υπέρ της συνέχισης της ίδιας ανελέητης πολιτικής, αλλά με ακόμα μεγαλύτερη ένταση! Η κυβέρνηση γνωρίζει ότι αν τα Μνημόνια που προηγήθηκαν συνιστούσαν ένα αντικοινωνικό τσουνάμι, η προαποφασισμένη επιβολή του νέου Μνημονίου υπό την κωδική ονομασία «προληπτική γραμμή πίστωσης» ισοδυναμεί, πλέον με κοινωνικό Αρμαγεδδώνα.

     

Το «τέλος του Μνημονίου» για το οποίο και πάλι χτες μίλησε ο πρωθυπουργός περιλαμβάνει από αύξηση ΦΠΑ μέχρι νέους δυσβάσταχτους φόρους και χαράτσια και από νέες μειώσεις μισθών μέχρι πλήρη κατάργηση των συντάξεων και απόλυτη υπαγωγή των εργασιακών δικαιωμάτων στην εποχή της δουλοκτησίας! 

Τρίτο: Η κυβέρνηση γνωρίζει ότι για να προχωρήσει σε μια τέτοια ολοκληρωτικού τύπου σάρωση των λαϊκών δικαιωμάτων έχει την ανάγκη να αποσπάσει κάποιου τύπου «νομιμοποίηση». Γνωρίζει ότι τέτοια νομιμοποίηση δεν μπορεί να λάβει τούτη την ώρα από την κοινωνία. Γι’ αυτό επιλέγει το «μπάι πας» της προεδρικής εκλογής ώστε να καταφέρει να παραμείνει ακόμα 1,5 χρόνο στην διακυβέρνηση.

     

Όμως: Η παρούσα Βουλή δεν διαθέτει την ουσιαστική πολιτική νομιμοποίηση να εκλέξει Πρόεδρο. Εξηγούμαστε: Η «τυπική δημοκρατία», όπως έλεγε ο Βενιζέλος κατά την ψήφιση του πρώτου Μνημονίου, μπορεί πράγματι να διαθέτει τις δυνατότητες ώστε η αριθμητική των κουκιών να υπερσκελίσει την πολιτική αριθμητική, να γράψει στα παλιά της τα παπούτσια την πραγματική πολιτική βούληση του εκλογικού σώματος.

     

Αλλά το ερώτημα που αναδεικνύεται ενόψει των διεργασιών για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας δεν είναι αν η δημοκρατία στην οποία ομνύουν οι συγκυβερνώντες διαθέτει  κοινοβουλευτικές «εξόδους ασφαλείας» για να μετατραπεί στο αντίθετό της. Το ερώτημα που αναδεικνύεται είναι αν η κοινοβουλευτική δημοκρατία των Πράξεων Νομοθετικών Περιεχομένων είναι εκείνη η δημοκρατία που ταυτίζεται με την επαγγελία του «κυρίαρχου λαού» (σ.σ.: προσωπικά δεν περιμέναμε τα της εκλογής του Προέδρου ούτε για να τεθεί ούτε πολύ περισσότερο για να απαντηθεί αυτό το από συστάσεως αστικής δημοκρατίας απαντημένο ερώτημα, αλλά τούτο είναι αντικείμενο επόμενου σημειώματος της στήλης).

     

Υπάρχει, λοιπόν, ένα εξόφθαλμο ζήτημα: Πριν από μερικούς μήνες έγιναν εκλογές. Το εκλογικό σώμα απεφάνθη. Επομένως, οι επιδιδόμενοι σε πολιτικά παίγνια περί τον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας αναζητώντας (;) «Τσιριμώκους», πώς ακριβώς εννοούν τη συνταγματική επιταγή περί «κυρίαρχου λαού», από τη στιγμή που ο «κυρίαρχος λαός» τούς έστειλε και τους δυο μαζί στο 30%;

     

Ως εκ τούτου: Ναι, στην προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία η αρμοδιότητα εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας εμπίπτει και αφορά αποκλειστικώς στο Κοινοβούλιο. Από εκεί περνά η εκλογή αλλά και η νομιμοποίηση του εκάστοτε Προέδρου της Δημοκρατίας. Μόνο που στην παρούσα πολιτική φάση η συγκυβέρνηση, αλλά και σύνθεση του Κοινοβουλίου, δεν διαθέτουν κανένα, μα κανένα, όχι τυπικό αλλά ουσιαστικό κοινοβουλευτικό έρεισμα να εκλέξουν Πρόεδρο. Διότι, πολύ απλά, είναι η ίδια η συγκυβέρνηση που δεν διαθέτει ουσιαστική κοινοβουλευτική νομιμοποίηση, είναι η ίδια η σύνθεση του Κοινοβουλίου που δεν αντιστοιχεί στις λαϊκές διαθέσεις. Υπάρχει αδιάψευστος μάρτυς; Υπάρχει. Είναι η πρόσφατη λαϊκή ετυμηγορία στις ευρωεκλογές. 

Τέταρτο: Αν η συγκυβέρνηση καταφέρει να προσεταιριστεί μέρος της κινούμενης άμμου που συγκροτείται από τους ανεξαρτητοποιημένους βουλευτές στο Κοινοβούλιο, ανοίγει – αντικειμενικά – ένας νέος κύκλος μεγαλύτερης απαξίωσης της πολιτικής μέσα από τις αιτιάσεις για «ομιχλώδεις» διαδικασίες.

    

Ανεξαρτήτως του τι θα συμβεί είναι σίγουρο: Όποτε υπήρξε ομίχλη στην πολιτική, τότε είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι πίσω από την πολιτική ομίχλη, ενίοτε, κρύβονταν δυσώδες παρασκήνιο, «αντίτιμα», παροχές, αντιπαροχές ή «απλή κα καλή» ιδιοτέλεια... 

Πέμπτο: Η μη εκλογή Προέδρου οδηγεί σε εκλογές. Σε ό,τι αφορά την τακτική της συγκυβέρνησης σε αυτή τη δεύτερη ενδεχόμενη φάση, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο: Όσα γνωρίσαμε σε επίπεδο κινδυνολογίας, εκβιαστικών διλημμάτων και πόλωσης στις προ διετίας εκλογές θα ωχριούν μπροστά σε όσα θα γίνουν τώρα.

    

Τα «Μνημόνια ή τανκς» και τα «Μνημόνια ή «χάος» που ακούσαμε τότε, θα αποτελούν «πταίσμα» μπροστά στα όσα θα ακολουθήσουν ώστε να καταφέρουν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να αποσπάσουν τη συναίνεση μιας τρομοκρατημένης κοινωνίας για την συνέχιση μιας πολιτικής που την εξαθλιώνει. 

Έκτο: Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση εκείνο που κρίνεται δεν είναι μονοσήμαντα το «ποιά κυβέρνηση». Κρίνεται, βασικά, το «ποια πολιτική». Αν αυτό ίσχυε μια φορά στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, στην παρούσα φάση ισχύει χίλιες φορές. Το παρελθόν είναι ασφαλής μάρτυρας: Η εμπειρία από την εναλλαγή κομμάτων στην εξουσία, ακόμα – ακόμα η εμπειρία των τριών διαφορετικών κυβερνήσεων της εποχής των Μνημονίων (Παπανδρέου, Παπαδήμος, Σαμαράς) πείθει ότι ο λαός δεν έχει ανάγκη «αλλαγής κυβέρνησης». Έχει ανάγκη από αλλαγή πολιτικής.

     

Η αλλαγή πολιτικής δεν θα έρθει ποτέ με τον λαό παθητικό παρατηρητή των πολιτικών εξελίξεων, με τον περιορισμό του στη θέση του ψηφοφόρου και με την παραίτησή του από την ιδιότητα του διαδηλωτή, του απεργού, του διεκδικητή της «άλλης πολιτικής» στο δρόμο, στο γραφείο, στους τόπους δουλειάς, στη γειτονιά, παντού.  

  

Έβδομο: Το πλαίσιο που έχει τεθεί από τους κατά τα άλλα εταίρους, συμμάχους και φίλους είναι κάτι παραπάνω από ασφυκτικό. Με απόλυτη ευθύνη, φυσικά του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος, αφού αυτές τις συμμαχίες και αυτό το πλαίσιο πορείας της χώρας έχει επιλέξει.  Υπό το ασφυκτικό λοιπόν πλαίσιο που όρισε η πολιτική του «ανήκομεν εις την Δύσιν» και του «τοις κείνων (σσ: των «Αγορών») ρήμασι πειθόμενοι», η κυβέρνηση αναζητά μια νομιμοποίηση για τη συνέχιση της πολιτικής της, όχι από την κοινωνία, αλλά από την Βουλή με μοχλό την εκλογή Προέδρου.  

Σε κάθε περίπτωση, όμως, είτε εκλεγεί Πρόεδρος είτε όχι και πάμε σε εθνικές εκλογές, το ασφυκτικό πλαίσιο παραμένει. Και αυτό δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση. Αυτό αφορά και την αξιωματική αντιπολίτευση, από τη στιγμή που έχει δηλώσει ότι η παραμονή της Ελλάδας σε ΕΕ, σε ΕΚΤ και ΝΑΤΟ δεν αμφισβητείται. Αν, όμως, δεν αμφισβητείται το πλαίσιο, τότε δεν αμφισβητείται και η δυνατότητα εκείνων που ορίζουν την ευρυχωρία του να τη συστέλλουν ή να τη διαστέλλουν κατά το δοκούν. 

Όγδοο: Να λοιπόν γιατί όλα αυτά είναι μια καλή ευκαιρία για τον ελληνικό λαό να ξανασκεφτεί και να τοποθετηθεί. Όχι μόνο για το ποια κυβέρνηση θα διαχειρίζεται την ασφυξία, αλλά – και πρωτίστως - για το ποιά πολιτική είναι εκείνη που ανοίγει δίοδο εκτός του ασφυκτικού πλαισίου.

     

Μια τέτοια συζήτηση – στην οποία ως στήλη φιλοδοξούμε να συμβάλουμε – θα ήταν πολλαπλά ωφέλιμη.

Πηγή enikos