Γράφει ο Κώστας Λάμπος Η ειρήνη, παραφράζοντας τον Κλαούζεβιτς, δεν είναι παρά η συνέχιση του πολέμου σε άλλη μορφή και με άλλα μέσα.
Γράφει ο Κώστας Λάμπος
Η ειρήνη, παραφράζοντας τον Κλαούζεβιτς, δεν είναι παρά η συνέχιση του πολέμου σε άλλη μορφή και με άλλα μέσα. Στον τελευταίο μεγάλο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, με τα πενήντα και πλέον εκατομμύρια ανθρώπινα θύματα, με τις ανυπολόγιστες υλικές ζημιές και το μεγαλύτερο πισωγύρισμα από τον πολιτισμό στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, ηττήθηκε το Τρίτο Ράϊχ, ο ναζισμός και ο άξονας του φασισμού και οι νικητές υποσχέθηκαν στην ανθρωπότητα το τέλος των πολέμων και αιώνια ειρήνη.
Οι νικητές και κύρια ο μεγαλύτερος εξ’ αυτών, οι Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής (ΕΠΑ) έδωσαν στον καπιταλισμό τους τη χρυσή ευκαιρία να πρωταγωνιστήσει στην οικονομική ανασυγκρότηση του κατεστραμμένου κόσμου, χορηγώντας κρατικά δάνεια και σπρώχνοντας άμεσες αμερικανικές ιδιωτικές επενδύσεις στις χώρες της Ευρώπης[1] με στόχο τη δορυφοροποίησή της, πράγμα που το κατόρθωσαν και σε μεγάλο βαθμό το διατηρούν ακόμα μέχρι σήμερα.
Η ηττημένη και κατεστραμμένη Γερμανία διαιρέθηκε από τους νικητές του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου σε τέσσερις τομείς επιρροής, στον Σοβιετικό, στον Αμερικανικό, στον Γαλλικό και στον Αγγλικό, με στόχο να μην μπορέσει να αναδειχθεί ποτέ ξανά σε ανταγωνιστική και μεγάλη οικονομική και στρατιωτική δύναμη και για να αποφευχθεί κάποια νέα ναζιστική θηριωδία. Στο μεταξύ η λεγόμενη Δύση, δηλαδή οι Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής, η Αγγλία και η Γαλλία εφαρμόζουν κοινή πολιτική για τους τρεις αντίστοιχους τομείς τους οποίους και ονομάζουν Δυτική Γερμανία, την οποία και ενισχύουν με κάθε τρόπο με σκοπό την ανάσχεση του λεγόμενου ‘κομμουνιστικού κινδύνου’, δηλαδή της επέκτασης της επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης, πράγμα που θα ματαίωνε τον αμερικανισμό, δηλαδή τα αμερικανικά σχέδια για την παγκόσμια ηγεμονία[2].
Από την άλλη μεριά ο τομέας της Γερμανίας που είχε τεθεί υπό σοβιετικό έλεγχο αναδείχνονταν σε Ανατολική Γερμανία και το Βερολίνο η πρωτεύουσα της ναζιστικής Γερμανίας χωρίστηκε σε Ανατολικό και σε Δυτικό Βερολίνο και στο μεγαλύτερο θέατρο διπλωματικού ανταγωνισμού μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Η ίδρυση του ΝΑΤΟ έγινε ο σιδηρούς βραχίονας αυτής της πολιτικής που οδήγησε στον ψυχρό πόλεμο μεταξύ Δύσης και Ανατολής, ο οποίος ολοκληρώθηκε με την ίδρυση του αντιΝΑΤΟ Συμφώνου της Βαρσοβίας, κορυφώθηκε μέσω των ακατάσχετων πολεμικών εξοπλισμών και απείλησε την ανθρωπότητα πολλές φορές μα πυρηνική καταστροφή. Με τις επιλογές αυτές η Δυτική Γερμανία αναδείχτηκε στο κυριότερο ανάχωμα της σοβιετικής επέκτασης προς την Ευρώπη, το οποίο έπρεπε να ενισχύεται αδιάκοπα και μάλιστα μέχρι του βαθμού να αποτελέσει μαζί με τη Γαλλία τον πυρήνα της οικονομικής συνεργασίας των χωρών της Ευρώπης, (ΕΚΑΧ), η οποία θα ενίσχυε την άμυνα της Δύσης έναντι της Ανατολής, δηλαδή του σοβιετικού Μπλοκ, το οποίο απάντησε με την ίδρυση της αντίστοιχης οικονομικής ένωσης, την γνωστή ΚΟΜΕΚΟΝ.
Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν η ανάδειξη της Δυτικής Γερμανίας σε ισχυρή οικονομία και σε ηγέτιδα δύναμη της Ευρώπης η οποία επεκτείνονταν δυναμικά και αδιάκοπα μέσα από την αναβάθμιση της ευρωπαϊκής οικονομικής συνεργασίας σε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα και τελικά στην σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία κατέστησε δυνατή την επανένωση της Γερμανίας, την κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ, την οικονομική προσάρτηση, δηλαδή, την ένταξη στην ΕΕ των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης που βρίσκονταν υπό σοβιετική επιρροή και τελικά την συγκρότηση της Ευρωζώνης. Με όλα αυτά η Γερμανία κατάφερε, ουσιαστικά με την βοήθεια των ΕΠΑ και την ισχυρή οικονομία της, να επιτύχει στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, όσα δεν κατάφερε με τους δυό μεγάλους πολέμους που οργάνωσε και έχασε στο πρώτο μισό το. Αυτή η εξέλιξη ανάδειξε τη Γερμανία από ηττημένη στο πολεμικό πεδίο δύναμη σε νικήτρια στο πεδίο της καπιταλιστικής οικονομίας και σε παγκόσμια δύναμη με την έννοια της ηγέτιδας δύναμης της γερμανοποιημένης Ευρώπης[3]. Βέβαια στο μεταξύ έχει αλλάξει και το παγκόσμιο τοπίο συσχετισμού δυνάμεων, κάποιες από τις οποίες διεκδικούν την απαγκίστρωσή τους από τον αμερικανισμό και το δόγμα της Δύσης, όπως η Ινδία και οι περισσότερες χώρες της Λατινικής Αμερικής και κάποιες άλλες που διεκδικούν ρόλο ανταγωνιστή του αμερικανισμού και διεκδικητή της παγκόσμιας ηγεμονίας, όπως η Κίνα και σε μικρότερο βαθμό η Ρωσία. Είναι προφανές ότι αυτές οι κινήσεις των ανταγωνιστικών κεφαλαιοκρατικών δυνάμεων για την παγκόσμια ηγεμονία που βρίσκονται σε εξέλιξη, προδιαγράφουν την αιματηρή και εφιαλτική ιστορία του 21ου αιώνα, η οποία μπορεί να καταλήξει στην ολοκλήρωση και στην παγιοποίηση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Η έκβαση αυτής της προδιαγραφόμενης σύγκρουσης για την παγκόσμια ηγεμονία περνάει μέσα από τις εσωτερικές εξελίξεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης. Οι προοπτικές αυτών των εξελίξεων είναι βασικά τρεις. Η πρώτη εκδοχή που αυτή την ιστορική στιγμή φαίνεται επικρατέστερη και εκφράζει τα συμφέροντα του γερμανικού κεφαλαίου, είναι η οριστική υποταγή της ΕΕ και της Ευρωζώνης στην γερμανική επικυριαρχία, πράγμα το οποίο καθιστά τη Γερμανία συνδιεκδικητή, στο πλευρό των Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής, της παγκόσμιας ηγεμονίας. Η δεύτερη εκδοχή είναι αυτή που εκφράζει τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών λαών και συνολικά τα συμφέροντα των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού σε παγκόσμια κλίμακα και σχετίζεται με τη μετεξέλιξη της καπιταλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης και της γερμανοκρατούμενης Ευρωζώνης σε Ομοσπονδία Αμεσοδημοκρατικών Πολιτειών της Ευρώπης, με προοδευτικό αντικαπιταλιστικό πρόσημο και με κυρίαρχη μορφή την άμεση δημοκρατία σε τοπικό, περιφερειακό και ομοσπονδιακό επίπεδο. Η τρίτη εκδοχή είναι αυτή που το κεφάλαιο την προετοιμάζει για να αποτρέψει τη δεύτερη εκδοχή και το αποκρουστικό της πρόσωπο διαφαίνεται από τη στήριξη και ανάδειξη των ακροδεξιών φασιστικών και νεοναζιστικών δυνάμεων στη Γαλλία, στη Γερμανία, στην Ελλάδα και σε μια σειρά χώρες της ΕΕ με στόχο τη νεκρανάσταση του Τρίτου Ράϊχ στην Ευρώπη και στον πλανήτη ολόκληρο, ως εγγύηση της επιβολής της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Προς το παρών οι διεργασίες εξελίσσονται στο επίπεδο της πρώτης εκδοχής με πρωταγωνιστές τις Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής και τη Γερμανία με αντικείμενο τη θέση και το ρόλο της Ευρώπης στη διεκδίκηση της παγκόσμιας ηγεμονίας από τις ΕΠΑ[4]. Σ’ αυτή τη σκακιέρα ο κύριος αντίπαλος τόσο για τις ΕΠΑ όσο και για τη Γερμανία φαίνεται να είναι η Ρωσία, με πεδίο αντιπαλότητας τον έλεγχο των πηγών των ορυκτών καυσίμων και της ροής της ενέργειας[5], με στόχο τον περιορισμό της ενεργειακής εξάρτησης της Ευρώπης από τις πηγές και τους αγωγούς της Ρωσίας και εναλλακτική τροφοδότησή της από τις πηγές της Μέσης Ανατολής και τους αγωγούς που ελέγχονται από τις ΕΠΑ. Για την εφαρμογή αυτού του σχεδίου οι ΕΠΑ διέλυσαν με την ωμή και βάρβαρη βία του ΝΑΤΟ τη Γιουγκοσλαβία σπρώχνοντας τα δυτικά βαλκάνια στην επιρροή της Γερμανίας με προφανή συμφωνία να περάσουν τα ανατολικά Βαλκάνια υπό την επιρροή των ΕΠΑ για να ελέγχουν άμεσα οι ίδιες το μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας και τα στενά, για να εμποδιστεί η κάθοδός της στο Αιγαίο και από εκεί στη Μεσόγειο που θα επέτρεπε τη διείσδυσή της στην Μέση Ανατολή και στην Αφρική και στον πλανήτη ολόκληρο μέσω της εύκολης πρόσβασής της στον Ατλαντικό Ωκεανό. Με αυτή τη στρατηγικής σημασίας κίνησής τους οι ΕΠΑ στόχευαν και στοχεύουν να δημιουργήσουν ένα φιλοαμερικανικό τόξο που θα ξεκινάει από τα Ανατολικά Βαλκάνια θα επεκτείνεται στις χώρες της από την CIA υποκινούμενης και χρηματοδοτούμενης πορτοκαλί επανάστασης, δηλαδή τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, τη Γεωργία, την Ουκρανία και την Ουγγαρία, και θα καταλήγει στην Πολωνία μέχρι και τις βορειότερες μικρές Βαλτικές χώρες, με το οποίο θα εμποδίσουν οριστικά ενδεχόμενη μελλοντική συνεργασία της Ευρώπης με τη Ρωσία πράγμα που θα ματαίωνε το αμερικανικό όραμα για την παγκόσμια ηγεμονία. Κεντρικό ρόλο σ’ αυτό το σχέδιο των ΕΠΑ διαδραματίζει η αμερικανόφιλη Ουκρανία στο έδαφος της οποίας μαίνεται ένας εμφύλιος πόλεμος μεταξύ της δυτικόφιλης ακροδεξιάς κυβέρνησής της και των ρωσόφωνων αυτονομιστών των ανατολικών επαρχιών της. Στην ουσία βέβαια πρόκειται για έναν πόλεμο μεταξύ ΕΠΑ και Ρωσίας. Η Ουκρανία αποτελεί το μήλο της έριδας μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ρωσίας και κυρίως μεταξύ ΕΠΑ και Ρωσίας, γιατί η Ουκρανία αποτελεί τον κεντρικό κρίκο που σχηματίζει το τόξο μεταξύ ανατολικών Βαλκανίων και Πολωνίας και Βαλτικών χωρών που θα εμποδίζει την προσέγγιση μεταξύ ΕΕ και Ρωσίας και θα διασφαλίζει τον έλεγχο των ΕΠΑ πάνω στην ΕΕ αφενός και θα μπορεί να χρησιμεύσει ως βάση αμερικανικών και ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων για την περίπτωση που οι ΕΠΑ θα έκριναν αναγκαία και εφικτή την στρατιωτική επέμβαση αυτών των δυνάμεων στο έδαφος της Ρωσίας με στόχο την εξουδετέρωση ενός ανταγωνιστή και τον έλεγχο των πηγών ενέργειας. Βέβαια μια τέτοια ενέργεια, αν δεν την διευκόλυνε κάποιος νέος Κορμπατσώφ ή κάποιος νέος Γιέλτσιν, θα σήμαινε το πυρηνικό τέλος Ευρώπης αν όχι του πλανήτη.
Προφανές είναι πως σε αυτό το σχέδιο των ΕΠΑ συμπεριλαμβάνεται και η Ελλάδα, η οποία όπως και η Γερμανία αποτέλεσε, κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, αμερικανικό ανάχωμα εναντίον της σοβιετικής καθόδου στη Μεσόγειο, αλλά και εξαιτίας της μεγάλης γεωστρατηγικής της σημασίας για το έλεγχο της περιοχής[6], αλλά και για τα γνωστά πλούσια κοιτάσματά της σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο, και όχι μόνο, τα οποία θα ήθελαν να ελέγχουν οι ίδιες και όχι η ΕΕ και η Ευρωζώνη στις οποίες ανήκει η Ελλάδα. Αυτή η εκδοχή όμως, λογικά, συνεπάγεται την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ και την Ευρωζώνη, πράγμα που βρήκε, με αφορμή την καπιταλιστική κρίση και την οικονομική αδυναμία της, την πολιτική έκφρασή του με πολιτικές και μάλιστα ‘προοδευτικές’ και πατριωτικές’ για έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και από τη ζώνη του Ευρώ και για την ‘επιστροφή στη Δραχμή’, αντί της διεκδίκησης για την ενεργοποίηση της δεύτερης εκδοχής, όπως είδαμε παραπάνω, δηλαδή να μετεξελιχθεί η ΕΕ σε Ομοσπονδία Αμεσοδημοκρατικών Πολιτειών της Ευρώπης. Αυτή η επιλογή των ΕΠΑ απόκτησε επείγοντα χαρακτήρα και εξαιτίας της αντι-ισραηλινής, της φιλο-ισλαμικής και σε κάποιο βαθμό και της φιλο-ρωσικής στροφής της Τουρκίας και της αποστασιοποίησής της από τη ΝΑΤΟϊκή συμμαχία και από τις επιλογές των ΕΠΑ να αναδιατάξουν τον πολιτικό χάρτη στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής πολιτική που υποβαθμίζει το ρόλο της Τουρκίας ως υπο-ιμπεριαλιστική δύναμη και αναβαθμίζει το Ισραήλ και ενδεχόμενα και το νέο Κουρδιστάν που προωθούν οι ΕΠΑ, ως επιτηρητές της περιοχής για λογαριασμό τους.
Η δύσκολη θέση της Ελλάδας, αλλά και της Κύπρου που με την πολιτική της Γερμανίας απειλούνται να τεθούν εκτός της ΕΕ και της Ευρωζώνης, επειδή η Γερμανία διεκδικεί την αποκλειστικότητα του ορυκτού πλούτου της περιοχής υποβαθμίζοντας τις δυό χώρες σε γερμανικά προτεκτοράτα, πράγμα που τις αναγκάζει πότε να στρέφονται πότε προς την Ρωσία και πότε προς τις ΕΠΑ. Η προσέγγιση της συντηρητικής κυβέρνησης του παραδοσιακού εκπροσώπου της κρατικοδίαιτης και κομπραδόρικης ελληνικής ολιγαρχίας, γαλλόφιλου ευρωπαϊστή Κώστα Καραμανλή, στην οποία συμμετείχε και η οικογένεια του αμερικανογερμανόφιλου Μητσοτάκη, με τη Ρωσία για τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη που θα έφερνε ρωσικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο στην ΕΕ μέσω Βουλγαρίας και Ελλάδας, φαίνεται να εξόργισε τις ΕΠΑ και να οδήγησε στην πτώση του. Με την άνοδο του αμερικανόφιλου Γεωργίου Α. Παπανδρέου που πάγωσε το σχέδιο συνεργασίας με τη Ρωσία και προώθησε το σχέδιο αξιοποίησης των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου της Ελλάδας και της Κύπρου από τις αμερικανικές εταιρείες που συντάχτηκαν με τον άξονα Ισραήλ, Κύπρος, Ελλάδα. Αυτή η στροφή της Ελλάδας προς τις ΕΠΑ εξόργισε προφανώς τη Γερμανία πράγμα που οδήγησε, με το πρόσχημα της αποτυχίας εφαρμογής του μνημονίου δημοσιονομικής προσαρμογής της Ελλάδας, στην ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου, αλλά οι ΕΠΑ αμύνονται επιβάλλοντας τη διάδοχη κυβέρνηση του επίσης αμερικανόφιλου Σαμαρά, που και αυτός ανατρέπεται, πάντα στο πλαίσιο της αστικής κοινοβουλευτικής ‘νομιμότητας’ με πρόωρες εκλογές. Η αξιωματική αντιπολίτευση κερδίζει τις εκλογές και στη θέση της λεγόμενης μνημονιακής κυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας-ΠΟΑΣΟΚ έρχεται η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σε συνεργασία με το ακροδεξιό κόμμα των λεγόμενων ‘ανεξάρτητων Ελλήνων’, ο εθνικιστής αρχηγός του οποίου, που ήταν παλιότερα στέλεχος και υπουργός της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, ανάλαβε πρόσφατα στην κυβέρνηση του ‘αριστερού’ ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα το υπουργείο ‘Εθνικής Άμυνας’, ως αρχιστράτηγος των ενόπλων δυνάμεων της χώρας.
Η θέση της νέας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αναφορικά με τη θέση της Ελλάδας[7] εντός ή εκτός της ΕΕ και της Ευρωζώνης και παρά τις έντονα αντιφατικές απόψεις που έχουν κατά καιρούς διατυπωθεί και συνεχίζουν ακόμα να διατυπώνονται από κορυφαία στελέχη τους, είναι ακόμα αδιευκρίνιστη. Δεδομένες είναι προς το παρόν η σύγκρουση της Ελληνικής κυβέρνησης με τη γερμανική πολιτική της λιτότητας, η μάλλον προσχηματική διαφωνία του υπουργού εξωτερικών με την επιβολή κυρώσεων της ΕΕ στη Ρωσία, αλλά και η ταυτόχρονη έκκληση του υπουργού οικονομίας προς τις ΕΠΑ να πιέσουν και να πείσουν τη Γερμανία να επιτρέψει στην Ελλάδα να παρακάμψει το πρόγραμμα λιτότητας, να της δώσει χρόνο για νέα διαπραγμάτευση με τους δανειστές της και για νέα συμφωνία, χωρίς να διακόψουν τη χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας, πράγμα που θα την έσπρωχνε στη χρεωκοπία και συνεπώς έξω από την Ευρωζώνη και πιθανά έξω και από την ΕΕ. Το σημαντικότερο στοιχείο σε αυτή τη συγκυρία αποτελεί η ασυνήθιστη δημόσια δήλωση του ίδιου του προέδρου των ΕΠΑ, Μπάρακ Ομπάμα υπέρ της Ελλάδας, πράγμα που αποτελεί άμεση παρέμβαση στα εσωτερικά της ΕΕ και της Ευρωζώνης, στις οποίες βέβαια δεν ανήκουν οι ΕΠΑ.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποδέχτηκε αμέσως θετικά και χωρίς επιφυλάξεις την παρέμβαση Ομπάμα, χωρίς να σκεφθεί πως με αυτόν τον τρόπο η Γερμανία θα την χρεώσει στο αμερικανικό σύστημα συμφερόντων και συνεπώς θα σκληρύνει τη θέση της εναντίον της και αν δεν την υποτάξει, με την πρώτη ευκαιρία θα την σπρώξει στην κόλαση της χρεοκοπίας κλείνοντας ταυτόχρονα το μάτι στις ύαινες της περιοχής που καραδοκούν να την κατασπαράξουν. Επικοινωνιακά η σημερινή ελληνική κυβέρνηση κερδίζει σε επίπεδο κοινής γνώμης τις πρώτες θετικές εντυπώσεις και διεκδικεί με πειστικότητα κάτι καλύτερο από την προηγούμενη κυβέρνηση. Το αποτέλεσμα θα δείξει τις ικανότητές της και τις πραγματικές προθέσεις της. Είναι όμως πολιτική αφέλεια να πιστεύει κανείς πως σε συνθήκες καπιταλισμού, τον οποίο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ ουδέποτε αμφισβήτησε στην ουσία του, και με την κοινωνία στο περιθώριο και σε ρόλο διαδηλωτή και ψηφοφόρου θα καταφέρει να συμφιλιώσει το κεφάλαιο με τις δυνάμεις της Εργασίας, τις; Επιστήμης και του Πολιτισμού. Τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από καλές προθέσεις που δεν πρόλαβαν να πραγματοποιηθούν. Όμως η ζωή και ο αγώνας για την μετακαπιταλιστική κοινωνία χρειάζεται ρεαλισμό και η ιστορία διδάσκει πως στο ρεαλισμό των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού που οραματίζονται και αγωνίζονται για την οικονομική και κοινωνική ισότητα και για την αταξική κοινωνία δεν έχει θέση το κεφάλαιο, ως κοινωνική σχέση εξουσίας των λίγων πάνω στους πολλούς, γιατί αυτό και δεν συμβιβάζεται με την αυτοδιεύθυνση της κοινωνίας-ανθρωπότητας. Συνεπώς ή με το κεφάλαιο ή με την εργασία μπορεί να είναι κανείς. Και με τα δύο πηγαίνουν συνήθως οι εξουσιαστικές πρωτοπορίες και μάλιστα στο όνομα της αριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας, του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού, αλλά στο τέλος μένει μόνο η πραγματικότητα ότι υπηρέτησαν το κεφάλαιο και πρόδωσαν τους λαούς που τους εμπιστεύτηκαν, πράγμα που φρενάρει ή και πισωγυρίζει τον αγώνα της εργαζόμενης κοινωνίας.
Η άγονη Γερμανογαλλική παρέμβαση στον Πούτιν για υποχώρηση της Ρωσίας στο Ουκρανικό και η αποτυχία συμβιβασμού της Ρωσίας με τον προβλεπόμενο από τις ΕΠΑ ρόλο της Ουκρανίας προκάλεσε αυξημένη ανησυχία του Βερολίνου με συνέπεια την έκτακτη συνάντηση μεταξύ της γερμανίδας καγκελάριου Άγγελας Μέρκελ με τον αμερικανό πρόεδρο Ομπάμα στην Ουάσιγκτον με αποκλειστικό θέμα της συνάντησης τη θέση και το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από το οποίο εξαρτάται η θέση και το μέλλον και της Ελλάδας. Στην πραγματικότητα το θέμα της συνάντησης θα είναι ευρύτερο και η λογική παραπέμπει σε μια Νέα Γιάλτα μεταξύ των δυό νικητών στον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο που κερδήθηκε στο πεδίο της καπιταλιστικής οικονομίας. Μια Νέα Γιάλτα που σημαίνει διευθέτηση των όρων κυριαρχίας, ή συγκυριαρχίας στην Ευρώπη και στην ευρύτερη περιοχή, με αλλαγή συνόρων με ψυχρούς και θερμούς πολέμους για την εδραίωση σφαιρών επιρροής που θα καθορίζουν τις εξελίξεις για τις επόμενες δεκαετίες. Κατά την επικρατέστερη εκτίμηση το κυρίως μενού, σε αυτή την συνάντηση ήταν η Ρωσία, το δεύτερο πιάτο ήταν η Τουρκία και το επιδόρπιο η Ελλάδα. Βέβαια όλα αυτά σχετίζονται με το χαρακτήρα και το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης την οποία προφανώς τόσο οι ΕΠΑ, όσο και η Γερμανία θα ήθελαν κάποια στιγμή να τη διαλύσουν η καθεμιά βέβαια για τους δικούς της λόγους.
Οι ΕΠΑ γιατί μακροπρόθεσμα δεν εμπιστεύονται την ΕΕ ως μόνιμο σύμμαχο στη διεκδίκηση της παγκόσμιας ηγεμονίας εξαιτίας της σταδιακής ανάδειξης των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού σε παράγοντα μιας από τα κάτω διαμόρφωσης της πορείας της ΕΕ σε αντικαπιταλιστική και αντιηγεμονική τροχιά για να καταλήξει σε Ομοσπονδία Αμεσοδημοκρατικών Πολιτειών της Ευρώπης και σε παγκόσμια παράδειγμα για την κοινωνική απελευθέρωση όλων των λαών του πλανήτη από την καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Η Γερμανία γιατί, έχοντας κάποια στιγμή ολοκληρώσει την υποταγή των οικονομιών των χωρών μελών της ΕΕ στα γερμανικά συμφέροντα, θα επιχειρήσει να απαλλαγεί από τα συλλογικά όργανα, από τους θεσμούς και από τους λαούς της ΕΕ που στέκονται εμπόδιο στα σχέδια της ευρωπαϊκής μονοκρατορίας της, για να καταστεί επιτέλους ολόκληρη η Ευρώπη ο ζωτικός χώρος (der Lebensraum) της Γερμανίας και να μπει και η ίδια στο καταστροφικό για την ανθρωπότητα πεδίο σύγκρουσης για την παγκόσμια ηγεμονία.
Η μόνη εναλλακτική λύση είναι οι τοπικές και παγκόσμιες δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού να ματαιώσουν με τη δική τους αυτόνομη παρέμβαση το συγκρουσιακό χαρακτήρα των δυνάμεων του κεφαλαίου μέσω της ανατροπής του καπιταλισμού και της Νέας Παγκόσμιας Καπιταλιστικής Τάξης Πραγμάτων[8] και με την αναμόρφωση της αρχιτεκτονικής συγκρότησης των τοπικών κοινωνιών και της ανθρωπότητας συνολικά στη βάση της κοινοκτημοσύνης και της άμεσης της αταξικής δημοκρατίας[9] που εγγυώνται την κοινωνική ισότητα την αλληλεγγύη, την ισοκατανομή και τη συνεργασία μεταξύ των αυτοδιευθυνόμενων κοινωνιών σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο που θα μπορεί να πάρει τη μορφή της Ομοσπονδίας Αμεσοδημοκρατικών Πολιτειών της Ευρώπης.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση με όλα τα λάθη που χαρακτηρίζουν τη δομή και όλες τις αδυναμίες, υστερήσεις και λειτουργίες που τη φόρτωσε ο αμερικανισμός με τον ιπποκόμο του το ευρωπαϊκό και κύρια το γερμανογαλλοαγγλικό κεφάλαιο, αποτελεί το μεγαλύτερο και θετικότερο επίτευγμα των λαών της Ευρώπης[10] γιατί χτίστηκε πάνω στους δικούς τους αγώνες και στις δικές τους θυσίες και πατρίδες. Γι’ αυτό και το ζητούμενο είναι η μετεξέλιξη και όχι η διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία αποτελεί το κοινό μας σπίτι, στο υπόγειο του οποίου θάφτηκαν βαθιά οι εθνικισμοί, οι φασισμοί και τα ταξικά μίση των παρελθόντων αιώνων και στο σαλόνι του οποίου ζωντάνεψε το κοινό μας όραμά για μια ειρηνική, ανεξάρτητή, προοδευτική και ευημερούσα Ευρώπη. Μια Ευρώπη της ισοτιμίας και της συνεργασίας που θα ανοίξει το δρόμο, όπως πολλές φορές έκανε στην ιστορική της διαδρομή[11], για έναν καλύτερο κόσμο, τον κόσμο της κοινωνικής ισότητας, της άμεσης δημοκρατίας, της αταξικής κοινωνίας και του οικουμενικού ουμανιστικού πολιτισμού[12]. Μια Ευρώπη των λαών που θα χτίζει σταθερά σχέσεις αμοιβαίας συνεργασίας και καλής γειτονίας με τους γειτόνους της και φιλίας με όλους τους λαούς του πλανήτη για να μην χρειάζεται η επιβίωση και η προκοπή της τις υπηρεσίες των μαφιόζων προαγωγών και των τραμπούκων προστατών του πλανήτη.
10.02.2015
[1] «Ως Τρίτη παγκόσμια βιομηχανική δύναμη μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες και την ΕΣΣΔ εξελίσσεται η εγκατεστημένη στην Ευρώπη αμερικανική βιομηχανία, Σρεμπέρ Ζαν-Ζακ Σερβάν, Η αμερικανική πρόκληση, Έκδοση ‘Ιστορία της ανθρωπότητας’, Αθήνα χ. χ.
[2] Βλέπε Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και Παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, Παπαζήσης, Αθήνα 2009.
[3] Βλέπε Λάμπος Κώστας, Νεογερμανισμός. Ο νέος εφιάλτης της Ευρώπης; ΠΟΛΙΤΕΣ, τεύχος 35/Φεβρουάριος 2012 και 36/Μάρτιος 2012, και Lampos Kostas, Neogermanismus. Der neue Alptraum Europas? in: http://lefthumanism.blogspot.com/2012/
[4] Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και Γερμανισμός εναντίον Ευρώπης και Προόδου. Βασιλιάδες και Βασίλισσες, άλογα και πιόνια στις μικρές και στις μεγάλες σκακιέρες του αμερικανισμού, στο: http://infonewhumanism.blogspot.gr/2010/03/blog-post.html,
[5] Λάμπος Κώστας, Ποιος φοβάται το Υδρογόνο; Η επανάσταση του υδρογόνου, η ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2013.
[6] Lambos Kostas D., Abhängigkeit und fortgeschrittene Unterentwicklung dargestellt am Beispiel der Landwirtschaft Griechenlands: Ein Beitrag zum Studium des (griechischen) Peripheren Kapitalismus und der alternativen Entwicklungsstrategien, R. G. Fischer Verlag, F/M 1981 και Λάμπος Κώστας, Εξάρτηση, προχωρημένη υπανάπτυξη και αγροτική οικονομία της Ελλάδας. Μια συμβολή στη μελέτη του (ελληνικού) περιφερειακού καπιταλισμού και των εναλλακτικών στρατηγικών ανάπτυξης, Αιχμή, Αθήνα 1983.
[7] Lampos Kostas, Greece in the threshold of 21st Centure. Fight for the territorial integrity, national survival and Direct Democracy, in http://www.lefthumanism.blogspot.com.
[8] Lampos Kostas, The End of Capital and the Future of Work, http://coto2.wordpress.com/2009/09/29/the-end-of-capital-and-the-future-of-work/,
[9] Λάμπος Κώστας, Αταξική Δημοκρατία και Ουμανισμός στον 21ο αιώνα, στο συλλογικό τόμο: Η Άμεση Δημοκρατία στον 21ο αιώνα, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2013.
[10] Λάμπος Κώστας, Οι Ευρωπαίοι και πάλι ενώπιον της Ιστορίας, http://www.anixneuseis.gr/?p=91374,
[11] Λάμπος Κώστας, Από τον ευρωπαϊκό Ουμανισμό, στην καπιταλιστική βαρβαρότητα ή στον Οικουμενικό Ουμανισμό; MONTHLY REVIEW, τεύχος Ιούνη 2009.
[12] Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον Ουμανισμό, Νησίδες, Θεσσαλονίκη 2012.
Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν η ανάδειξη της Δυτικής Γερμανίας σε ισχυρή οικονομία και σε ηγέτιδα δύναμη της Ευρώπης η οποία επεκτείνονταν δυναμικά και αδιάκοπα μέσα από την αναβάθμιση της ευρωπαϊκής οικονομικής συνεργασίας σε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα και τελικά στην σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία κατέστησε δυνατή την επανένωση της Γερμανίας, την κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ, την οικονομική προσάρτηση, δηλαδή, την ένταξη στην ΕΕ των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης που βρίσκονταν υπό σοβιετική επιρροή και τελικά την συγκρότηση της Ευρωζώνης. Με όλα αυτά η Γερμανία κατάφερε, ουσιαστικά με την βοήθεια των ΕΠΑ και την ισχυρή οικονομία της, να επιτύχει στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, όσα δεν κατάφερε με τους δυό μεγάλους πολέμους που οργάνωσε και έχασε στο πρώτο μισό το. Αυτή η εξέλιξη ανάδειξε τη Γερμανία από ηττημένη στο πολεμικό πεδίο δύναμη σε νικήτρια στο πεδίο της καπιταλιστικής οικονομίας και σε παγκόσμια δύναμη με την έννοια της ηγέτιδας δύναμης της γερμανοποιημένης Ευρώπης[3]. Βέβαια στο μεταξύ έχει αλλάξει και το παγκόσμιο τοπίο συσχετισμού δυνάμεων, κάποιες από τις οποίες διεκδικούν την απαγκίστρωσή τους από τον αμερικανισμό και το δόγμα της Δύσης, όπως η Ινδία και οι περισσότερες χώρες της Λατινικής Αμερικής και κάποιες άλλες που διεκδικούν ρόλο ανταγωνιστή του αμερικανισμού και διεκδικητή της παγκόσμιας ηγεμονίας, όπως η Κίνα και σε μικρότερο βαθμό η Ρωσία. Είναι προφανές ότι αυτές οι κινήσεις των ανταγωνιστικών κεφαλαιοκρατικών δυνάμεων για την παγκόσμια ηγεμονία που βρίσκονται σε εξέλιξη, προδιαγράφουν την αιματηρή και εφιαλτική ιστορία του 21ου αιώνα, η οποία μπορεί να καταλήξει στην ολοκλήρωση και στην παγιοποίηση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Η έκβαση αυτής της προδιαγραφόμενης σύγκρουσης για την παγκόσμια ηγεμονία περνάει μέσα από τις εσωτερικές εξελίξεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης. Οι προοπτικές αυτών των εξελίξεων είναι βασικά τρεις. Η πρώτη εκδοχή που αυτή την ιστορική στιγμή φαίνεται επικρατέστερη και εκφράζει τα συμφέροντα του γερμανικού κεφαλαίου, είναι η οριστική υποταγή της ΕΕ και της Ευρωζώνης στην γερμανική επικυριαρχία, πράγμα το οποίο καθιστά τη Γερμανία συνδιεκδικητή, στο πλευρό των Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής, της παγκόσμιας ηγεμονίας. Η δεύτερη εκδοχή είναι αυτή που εκφράζει τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών λαών και συνολικά τα συμφέροντα των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού σε παγκόσμια κλίμακα και σχετίζεται με τη μετεξέλιξη της καπιταλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης και της γερμανοκρατούμενης Ευρωζώνης σε Ομοσπονδία Αμεσοδημοκρατικών Πολιτειών της Ευρώπης, με προοδευτικό αντικαπιταλιστικό πρόσημο και με κυρίαρχη μορφή την άμεση δημοκρατία σε τοπικό, περιφερειακό και ομοσπονδιακό επίπεδο. Η τρίτη εκδοχή είναι αυτή που το κεφάλαιο την προετοιμάζει για να αποτρέψει τη δεύτερη εκδοχή και το αποκρουστικό της πρόσωπο διαφαίνεται από τη στήριξη και ανάδειξη των ακροδεξιών φασιστικών και νεοναζιστικών δυνάμεων στη Γαλλία, στη Γερμανία, στην Ελλάδα και σε μια σειρά χώρες της ΕΕ με στόχο τη νεκρανάσταση του Τρίτου Ράϊχ στην Ευρώπη και στον πλανήτη ολόκληρο, ως εγγύηση της επιβολής της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Προς το παρών οι διεργασίες εξελίσσονται στο επίπεδο της πρώτης εκδοχής με πρωταγωνιστές τις Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής και τη Γερμανία με αντικείμενο τη θέση και το ρόλο της Ευρώπης στη διεκδίκηση της παγκόσμιας ηγεμονίας από τις ΕΠΑ[4]. Σ’ αυτή τη σκακιέρα ο κύριος αντίπαλος τόσο για τις ΕΠΑ όσο και για τη Γερμανία φαίνεται να είναι η Ρωσία, με πεδίο αντιπαλότητας τον έλεγχο των πηγών των ορυκτών καυσίμων και της ροής της ενέργειας[5], με στόχο τον περιορισμό της ενεργειακής εξάρτησης της Ευρώπης από τις πηγές και τους αγωγούς της Ρωσίας και εναλλακτική τροφοδότησή της από τις πηγές της Μέσης Ανατολής και τους αγωγούς που ελέγχονται από τις ΕΠΑ. Για την εφαρμογή αυτού του σχεδίου οι ΕΠΑ διέλυσαν με την ωμή και βάρβαρη βία του ΝΑΤΟ τη Γιουγκοσλαβία σπρώχνοντας τα δυτικά βαλκάνια στην επιρροή της Γερμανίας με προφανή συμφωνία να περάσουν τα ανατολικά Βαλκάνια υπό την επιρροή των ΕΠΑ για να ελέγχουν άμεσα οι ίδιες το μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας και τα στενά, για να εμποδιστεί η κάθοδός της στο Αιγαίο και από εκεί στη Μεσόγειο που θα επέτρεπε τη διείσδυσή της στην Μέση Ανατολή και στην Αφρική και στον πλανήτη ολόκληρο μέσω της εύκολης πρόσβασής της στον Ατλαντικό Ωκεανό. Με αυτή τη στρατηγικής σημασίας κίνησής τους οι ΕΠΑ στόχευαν και στοχεύουν να δημιουργήσουν ένα φιλοαμερικανικό τόξο που θα ξεκινάει από τα Ανατολικά Βαλκάνια θα επεκτείνεται στις χώρες της από την CIA υποκινούμενης και χρηματοδοτούμενης πορτοκαλί επανάστασης, δηλαδή τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, τη Γεωργία, την Ουκρανία και την Ουγγαρία, και θα καταλήγει στην Πολωνία μέχρι και τις βορειότερες μικρές Βαλτικές χώρες, με το οποίο θα εμποδίσουν οριστικά ενδεχόμενη μελλοντική συνεργασία της Ευρώπης με τη Ρωσία πράγμα που θα ματαίωνε το αμερικανικό όραμα για την παγκόσμια ηγεμονία. Κεντρικό ρόλο σ’ αυτό το σχέδιο των ΕΠΑ διαδραματίζει η αμερικανόφιλη Ουκρανία στο έδαφος της οποίας μαίνεται ένας εμφύλιος πόλεμος μεταξύ της δυτικόφιλης ακροδεξιάς κυβέρνησής της και των ρωσόφωνων αυτονομιστών των ανατολικών επαρχιών της. Στην ουσία βέβαια πρόκειται για έναν πόλεμο μεταξύ ΕΠΑ και Ρωσίας. Η Ουκρανία αποτελεί το μήλο της έριδας μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ρωσίας και κυρίως μεταξύ ΕΠΑ και Ρωσίας, γιατί η Ουκρανία αποτελεί τον κεντρικό κρίκο που σχηματίζει το τόξο μεταξύ ανατολικών Βαλκανίων και Πολωνίας και Βαλτικών χωρών που θα εμποδίζει την προσέγγιση μεταξύ ΕΕ και Ρωσίας και θα διασφαλίζει τον έλεγχο των ΕΠΑ πάνω στην ΕΕ αφενός και θα μπορεί να χρησιμεύσει ως βάση αμερικανικών και ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων για την περίπτωση που οι ΕΠΑ θα έκριναν αναγκαία και εφικτή την στρατιωτική επέμβαση αυτών των δυνάμεων στο έδαφος της Ρωσίας με στόχο την εξουδετέρωση ενός ανταγωνιστή και τον έλεγχο των πηγών ενέργειας. Βέβαια μια τέτοια ενέργεια, αν δεν την διευκόλυνε κάποιος νέος Κορμπατσώφ ή κάποιος νέος Γιέλτσιν, θα σήμαινε το πυρηνικό τέλος Ευρώπης αν όχι του πλανήτη.
Προφανές είναι πως σε αυτό το σχέδιο των ΕΠΑ συμπεριλαμβάνεται και η Ελλάδα, η οποία όπως και η Γερμανία αποτέλεσε, κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, αμερικανικό ανάχωμα εναντίον της σοβιετικής καθόδου στη Μεσόγειο, αλλά και εξαιτίας της μεγάλης γεωστρατηγικής της σημασίας για το έλεγχο της περιοχής[6], αλλά και για τα γνωστά πλούσια κοιτάσματά της σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο, και όχι μόνο, τα οποία θα ήθελαν να ελέγχουν οι ίδιες και όχι η ΕΕ και η Ευρωζώνη στις οποίες ανήκει η Ελλάδα. Αυτή η εκδοχή όμως, λογικά, συνεπάγεται την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ και την Ευρωζώνη, πράγμα που βρήκε, με αφορμή την καπιταλιστική κρίση και την οικονομική αδυναμία της, την πολιτική έκφρασή του με πολιτικές και μάλιστα ‘προοδευτικές’ και πατριωτικές’ για έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και από τη ζώνη του Ευρώ και για την ‘επιστροφή στη Δραχμή’, αντί της διεκδίκησης για την ενεργοποίηση της δεύτερης εκδοχής, όπως είδαμε παραπάνω, δηλαδή να μετεξελιχθεί η ΕΕ σε Ομοσπονδία Αμεσοδημοκρατικών Πολιτειών της Ευρώπης. Αυτή η επιλογή των ΕΠΑ απόκτησε επείγοντα χαρακτήρα και εξαιτίας της αντι-ισραηλινής, της φιλο-ισλαμικής και σε κάποιο βαθμό και της φιλο-ρωσικής στροφής της Τουρκίας και της αποστασιοποίησής της από τη ΝΑΤΟϊκή συμμαχία και από τις επιλογές των ΕΠΑ να αναδιατάξουν τον πολιτικό χάρτη στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής πολιτική που υποβαθμίζει το ρόλο της Τουρκίας ως υπο-ιμπεριαλιστική δύναμη και αναβαθμίζει το Ισραήλ και ενδεχόμενα και το νέο Κουρδιστάν που προωθούν οι ΕΠΑ, ως επιτηρητές της περιοχής για λογαριασμό τους.
Η δύσκολη θέση της Ελλάδας, αλλά και της Κύπρου που με την πολιτική της Γερμανίας απειλούνται να τεθούν εκτός της ΕΕ και της Ευρωζώνης, επειδή η Γερμανία διεκδικεί την αποκλειστικότητα του ορυκτού πλούτου της περιοχής υποβαθμίζοντας τις δυό χώρες σε γερμανικά προτεκτοράτα, πράγμα που τις αναγκάζει πότε να στρέφονται πότε προς την Ρωσία και πότε προς τις ΕΠΑ. Η προσέγγιση της συντηρητικής κυβέρνησης του παραδοσιακού εκπροσώπου της κρατικοδίαιτης και κομπραδόρικης ελληνικής ολιγαρχίας, γαλλόφιλου ευρωπαϊστή Κώστα Καραμανλή, στην οποία συμμετείχε και η οικογένεια του αμερικανογερμανόφιλου Μητσοτάκη, με τη Ρωσία για τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη που θα έφερνε ρωσικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο στην ΕΕ μέσω Βουλγαρίας και Ελλάδας, φαίνεται να εξόργισε τις ΕΠΑ και να οδήγησε στην πτώση του. Με την άνοδο του αμερικανόφιλου Γεωργίου Α. Παπανδρέου που πάγωσε το σχέδιο συνεργασίας με τη Ρωσία και προώθησε το σχέδιο αξιοποίησης των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου της Ελλάδας και της Κύπρου από τις αμερικανικές εταιρείες που συντάχτηκαν με τον άξονα Ισραήλ, Κύπρος, Ελλάδα. Αυτή η στροφή της Ελλάδας προς τις ΕΠΑ εξόργισε προφανώς τη Γερμανία πράγμα που οδήγησε, με το πρόσχημα της αποτυχίας εφαρμογής του μνημονίου δημοσιονομικής προσαρμογής της Ελλάδας, στην ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου, αλλά οι ΕΠΑ αμύνονται επιβάλλοντας τη διάδοχη κυβέρνηση του επίσης αμερικανόφιλου Σαμαρά, που και αυτός ανατρέπεται, πάντα στο πλαίσιο της αστικής κοινοβουλευτικής ‘νομιμότητας’ με πρόωρες εκλογές. Η αξιωματική αντιπολίτευση κερδίζει τις εκλογές και στη θέση της λεγόμενης μνημονιακής κυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας-ΠΟΑΣΟΚ έρχεται η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σε συνεργασία με το ακροδεξιό κόμμα των λεγόμενων ‘ανεξάρτητων Ελλήνων’, ο εθνικιστής αρχηγός του οποίου, που ήταν παλιότερα στέλεχος και υπουργός της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, ανάλαβε πρόσφατα στην κυβέρνηση του ‘αριστερού’ ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα το υπουργείο ‘Εθνικής Άμυνας’, ως αρχιστράτηγος των ενόπλων δυνάμεων της χώρας.
Η θέση της νέας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αναφορικά με τη θέση της Ελλάδας[7] εντός ή εκτός της ΕΕ και της Ευρωζώνης και παρά τις έντονα αντιφατικές απόψεις που έχουν κατά καιρούς διατυπωθεί και συνεχίζουν ακόμα να διατυπώνονται από κορυφαία στελέχη τους, είναι ακόμα αδιευκρίνιστη. Δεδομένες είναι προς το παρόν η σύγκρουση της Ελληνικής κυβέρνησης με τη γερμανική πολιτική της λιτότητας, η μάλλον προσχηματική διαφωνία του υπουργού εξωτερικών με την επιβολή κυρώσεων της ΕΕ στη Ρωσία, αλλά και η ταυτόχρονη έκκληση του υπουργού οικονομίας προς τις ΕΠΑ να πιέσουν και να πείσουν τη Γερμανία να επιτρέψει στην Ελλάδα να παρακάμψει το πρόγραμμα λιτότητας, να της δώσει χρόνο για νέα διαπραγμάτευση με τους δανειστές της και για νέα συμφωνία, χωρίς να διακόψουν τη χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας, πράγμα που θα την έσπρωχνε στη χρεωκοπία και συνεπώς έξω από την Ευρωζώνη και πιθανά έξω και από την ΕΕ. Το σημαντικότερο στοιχείο σε αυτή τη συγκυρία αποτελεί η ασυνήθιστη δημόσια δήλωση του ίδιου του προέδρου των ΕΠΑ, Μπάρακ Ομπάμα υπέρ της Ελλάδας, πράγμα που αποτελεί άμεση παρέμβαση στα εσωτερικά της ΕΕ και της Ευρωζώνης, στις οποίες βέβαια δεν ανήκουν οι ΕΠΑ.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποδέχτηκε αμέσως θετικά και χωρίς επιφυλάξεις την παρέμβαση Ομπάμα, χωρίς να σκεφθεί πως με αυτόν τον τρόπο η Γερμανία θα την χρεώσει στο αμερικανικό σύστημα συμφερόντων και συνεπώς θα σκληρύνει τη θέση της εναντίον της και αν δεν την υποτάξει, με την πρώτη ευκαιρία θα την σπρώξει στην κόλαση της χρεοκοπίας κλείνοντας ταυτόχρονα το μάτι στις ύαινες της περιοχής που καραδοκούν να την κατασπαράξουν. Επικοινωνιακά η σημερινή ελληνική κυβέρνηση κερδίζει σε επίπεδο κοινής γνώμης τις πρώτες θετικές εντυπώσεις και διεκδικεί με πειστικότητα κάτι καλύτερο από την προηγούμενη κυβέρνηση. Το αποτέλεσμα θα δείξει τις ικανότητές της και τις πραγματικές προθέσεις της. Είναι όμως πολιτική αφέλεια να πιστεύει κανείς πως σε συνθήκες καπιταλισμού, τον οποίο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ ουδέποτε αμφισβήτησε στην ουσία του, και με την κοινωνία στο περιθώριο και σε ρόλο διαδηλωτή και ψηφοφόρου θα καταφέρει να συμφιλιώσει το κεφάλαιο με τις δυνάμεις της Εργασίας, τις; Επιστήμης και του Πολιτισμού. Τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από καλές προθέσεις που δεν πρόλαβαν να πραγματοποιηθούν. Όμως η ζωή και ο αγώνας για την μετακαπιταλιστική κοινωνία χρειάζεται ρεαλισμό και η ιστορία διδάσκει πως στο ρεαλισμό των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού που οραματίζονται και αγωνίζονται για την οικονομική και κοινωνική ισότητα και για την αταξική κοινωνία δεν έχει θέση το κεφάλαιο, ως κοινωνική σχέση εξουσίας των λίγων πάνω στους πολλούς, γιατί αυτό και δεν συμβιβάζεται με την αυτοδιεύθυνση της κοινωνίας-ανθρωπότητας. Συνεπώς ή με το κεφάλαιο ή με την εργασία μπορεί να είναι κανείς. Και με τα δύο πηγαίνουν συνήθως οι εξουσιαστικές πρωτοπορίες και μάλιστα στο όνομα της αριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας, του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού, αλλά στο τέλος μένει μόνο η πραγματικότητα ότι υπηρέτησαν το κεφάλαιο και πρόδωσαν τους λαούς που τους εμπιστεύτηκαν, πράγμα που φρενάρει ή και πισωγυρίζει τον αγώνα της εργαζόμενης κοινωνίας.
Η άγονη Γερμανογαλλική παρέμβαση στον Πούτιν για υποχώρηση της Ρωσίας στο Ουκρανικό και η αποτυχία συμβιβασμού της Ρωσίας με τον προβλεπόμενο από τις ΕΠΑ ρόλο της Ουκρανίας προκάλεσε αυξημένη ανησυχία του Βερολίνου με συνέπεια την έκτακτη συνάντηση μεταξύ της γερμανίδας καγκελάριου Άγγελας Μέρκελ με τον αμερικανό πρόεδρο Ομπάμα στην Ουάσιγκτον με αποκλειστικό θέμα της συνάντησης τη θέση και το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από το οποίο εξαρτάται η θέση και το μέλλον και της Ελλάδας. Στην πραγματικότητα το θέμα της συνάντησης θα είναι ευρύτερο και η λογική παραπέμπει σε μια Νέα Γιάλτα μεταξύ των δυό νικητών στον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο που κερδήθηκε στο πεδίο της καπιταλιστικής οικονομίας. Μια Νέα Γιάλτα που σημαίνει διευθέτηση των όρων κυριαρχίας, ή συγκυριαρχίας στην Ευρώπη και στην ευρύτερη περιοχή, με αλλαγή συνόρων με ψυχρούς και θερμούς πολέμους για την εδραίωση σφαιρών επιρροής που θα καθορίζουν τις εξελίξεις για τις επόμενες δεκαετίες. Κατά την επικρατέστερη εκτίμηση το κυρίως μενού, σε αυτή την συνάντηση ήταν η Ρωσία, το δεύτερο πιάτο ήταν η Τουρκία και το επιδόρπιο η Ελλάδα. Βέβαια όλα αυτά σχετίζονται με το χαρακτήρα και το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης την οποία προφανώς τόσο οι ΕΠΑ, όσο και η Γερμανία θα ήθελαν κάποια στιγμή να τη διαλύσουν η καθεμιά βέβαια για τους δικούς της λόγους.
Οι ΕΠΑ γιατί μακροπρόθεσμα δεν εμπιστεύονται την ΕΕ ως μόνιμο σύμμαχο στη διεκδίκηση της παγκόσμιας ηγεμονίας εξαιτίας της σταδιακής ανάδειξης των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού σε παράγοντα μιας από τα κάτω διαμόρφωσης της πορείας της ΕΕ σε αντικαπιταλιστική και αντιηγεμονική τροχιά για να καταλήξει σε Ομοσπονδία Αμεσοδημοκρατικών Πολιτειών της Ευρώπης και σε παγκόσμια παράδειγμα για την κοινωνική απελευθέρωση όλων των λαών του πλανήτη από την καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Η Γερμανία γιατί, έχοντας κάποια στιγμή ολοκληρώσει την υποταγή των οικονομιών των χωρών μελών της ΕΕ στα γερμανικά συμφέροντα, θα επιχειρήσει να απαλλαγεί από τα συλλογικά όργανα, από τους θεσμούς και από τους λαούς της ΕΕ που στέκονται εμπόδιο στα σχέδια της ευρωπαϊκής μονοκρατορίας της, για να καταστεί επιτέλους ολόκληρη η Ευρώπη ο ζωτικός χώρος (der Lebensraum) της Γερμανίας και να μπει και η ίδια στο καταστροφικό για την ανθρωπότητα πεδίο σύγκρουσης για την παγκόσμια ηγεμονία.
Η μόνη εναλλακτική λύση είναι οι τοπικές και παγκόσμιες δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού να ματαιώσουν με τη δική τους αυτόνομη παρέμβαση το συγκρουσιακό χαρακτήρα των δυνάμεων του κεφαλαίου μέσω της ανατροπής του καπιταλισμού και της Νέας Παγκόσμιας Καπιταλιστικής Τάξης Πραγμάτων[8] και με την αναμόρφωση της αρχιτεκτονικής συγκρότησης των τοπικών κοινωνιών και της ανθρωπότητας συνολικά στη βάση της κοινοκτημοσύνης και της άμεσης της αταξικής δημοκρατίας[9] που εγγυώνται την κοινωνική ισότητα την αλληλεγγύη, την ισοκατανομή και τη συνεργασία μεταξύ των αυτοδιευθυνόμενων κοινωνιών σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο που θα μπορεί να πάρει τη μορφή της Ομοσπονδίας Αμεσοδημοκρατικών Πολιτειών της Ευρώπης.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση με όλα τα λάθη που χαρακτηρίζουν τη δομή και όλες τις αδυναμίες, υστερήσεις και λειτουργίες που τη φόρτωσε ο αμερικανισμός με τον ιπποκόμο του το ευρωπαϊκό και κύρια το γερμανογαλλοαγγλικό κεφάλαιο, αποτελεί το μεγαλύτερο και θετικότερο επίτευγμα των λαών της Ευρώπης[10] γιατί χτίστηκε πάνω στους δικούς τους αγώνες και στις δικές τους θυσίες και πατρίδες. Γι’ αυτό και το ζητούμενο είναι η μετεξέλιξη και όχι η διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία αποτελεί το κοινό μας σπίτι, στο υπόγειο του οποίου θάφτηκαν βαθιά οι εθνικισμοί, οι φασισμοί και τα ταξικά μίση των παρελθόντων αιώνων και στο σαλόνι του οποίου ζωντάνεψε το κοινό μας όραμά για μια ειρηνική, ανεξάρτητή, προοδευτική και ευημερούσα Ευρώπη. Μια Ευρώπη της ισοτιμίας και της συνεργασίας που θα ανοίξει το δρόμο, όπως πολλές φορές έκανε στην ιστορική της διαδρομή[11], για έναν καλύτερο κόσμο, τον κόσμο της κοινωνικής ισότητας, της άμεσης δημοκρατίας, της αταξικής κοινωνίας και του οικουμενικού ουμανιστικού πολιτισμού[12]. Μια Ευρώπη των λαών που θα χτίζει σταθερά σχέσεις αμοιβαίας συνεργασίας και καλής γειτονίας με τους γειτόνους της και φιλίας με όλους τους λαούς του πλανήτη για να μην χρειάζεται η επιβίωση και η προκοπή της τις υπηρεσίες των μαφιόζων προαγωγών και των τραμπούκων προστατών του πλανήτη.
10.02.2015
[1] «Ως Τρίτη παγκόσμια βιομηχανική δύναμη μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες και την ΕΣΣΔ εξελίσσεται η εγκατεστημένη στην Ευρώπη αμερικανική βιομηχανία, Σρεμπέρ Ζαν-Ζακ Σερβάν, Η αμερικανική πρόκληση, Έκδοση ‘Ιστορία της ανθρωπότητας’, Αθήνα χ. χ.
[2] Βλέπε Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και Παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, Παπαζήσης, Αθήνα 2009.
[3] Βλέπε Λάμπος Κώστας, Νεογερμανισμός. Ο νέος εφιάλτης της Ευρώπης; ΠΟΛΙΤΕΣ, τεύχος 35/Φεβρουάριος 2012 και 36/Μάρτιος 2012, και Lampos Kostas, Neogermanismus. Der neue Alptraum Europas? in: http://lefthumanism.blogspot.com/2012/
[4] Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και Γερμανισμός εναντίον Ευρώπης και Προόδου. Βασιλιάδες και Βασίλισσες, άλογα και πιόνια στις μικρές και στις μεγάλες σκακιέρες του αμερικανισμού, στο: http://infonewhumanism.blogspot.gr/2010/03/blog-post.html,
[5] Λάμπος Κώστας, Ποιος φοβάται το Υδρογόνο; Η επανάσταση του υδρογόνου, η ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2013.
[6] Lambos Kostas D., Abhängigkeit und fortgeschrittene Unterentwicklung dargestellt am Beispiel der Landwirtschaft Griechenlands: Ein Beitrag zum Studium des (griechischen) Peripheren Kapitalismus und der alternativen Entwicklungsstrategien, R. G. Fischer Verlag, F/M 1981 και Λάμπος Κώστας, Εξάρτηση, προχωρημένη υπανάπτυξη και αγροτική οικονομία της Ελλάδας. Μια συμβολή στη μελέτη του (ελληνικού) περιφερειακού καπιταλισμού και των εναλλακτικών στρατηγικών ανάπτυξης, Αιχμή, Αθήνα 1983.
[7] Lampos Kostas, Greece in the threshold of 21st Centure. Fight for the territorial integrity, national survival and Direct Democracy, in http://www.lefthumanism.blogspot.com.
[8] Lampos Kostas, The End of Capital and the Future of Work, http://coto2.wordpress.com/2009/09/29/the-end-of-capital-and-the-future-of-work/,
[9] Λάμπος Κώστας, Αταξική Δημοκρατία και Ουμανισμός στον 21ο αιώνα, στο συλλογικό τόμο: Η Άμεση Δημοκρατία στον 21ο αιώνα, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2013.
[10] Λάμπος Κώστας, Οι Ευρωπαίοι και πάλι ενώπιον της Ιστορίας, http://www.anixneuseis.gr/?p=91374,
[11] Λάμπος Κώστας, Από τον ευρωπαϊκό Ουμανισμό, στην καπιταλιστική βαρβαρότητα ή στον Οικουμενικό Ουμανισμό; MONTHLY REVIEW, τεύχος Ιούνη 2009.
[12] Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον Ουμανισμό, Νησίδες, Θεσσαλονίκη 2012.
http://www.epithesh.blogspot.com,
COMMENTS