Η μεγάλη ευκαιρία της Ελλάδας και ο ρόλος των ΗΠΑ, της Ρωσίας και της Κίνας

Τις προηγούμενες λίγες ημέρες που ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας μιλούσε στους συνομιλητές του σαν να μην υπήρχε το «ελληνικό πρόβλημα» ...

Τις προηγούμενες λίγες ημέρες που ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας μιλούσε στους συνομιλητές του σαν να μην υπήρχε το «ελληνικό πρόβλημα» και πρότεινε λύσεις για την Ευρώπη και για την παγκόσμια οικονομία, η Ελλάδα διαρκώς κέρδιζε. Τις λίγες φορές που υποχρεώθηκε από τους συνομιλητές του και κυρίως από τη Γερμανία να μιλάει μόνον για την Ελλάδα και το πρόβλημά της, η Ελλάδα έχανε.

 Του Αντώνη Κοκορίκου

Όσο ο Αλέξης Τσίπρας επεσήμαινε ότι η Ευρώπη είναι η μαύρη τρύπα της παγκόσμιας οικονομίας, όσο ανέλυε ότι η Αμερική και η λατινική Αμερική αναπτύσσονται, η Ασία και η Κίνα αναπτύσσονται, ακόμα και η Αφρική αναπτύσσεται με λογικούς ή με αξιοσημείωτους ρυθμούς και μόνον όταν φτάνουμε στην Ευρώπη οι ρυθμοί ανάπτυξης πλησιάζουν το μηδέν, οι συνομιλητές του συμφωνούσαν μαζί του. Συμφωνούσαν ότι η λιτότητα στην Ευρώπη πρέπει να τερματιστεί, ο πληθωρισμός πρέπει να αυξηθεί στο 2% κατά μέσο όρο, ότι η νομισματική πολιτική πρέπει να χαλαρώσει και να ρεύσει νέο χρήμα στην οικονομία και οι κοινωνίες πρέπει να ανασάνουν, αλλά και οι άνθρωποι να αυξήσουν τα εισοδήματά τους και η ανεργία να αρχίσει να μειώνεται.
 Μόλις η συζήτηση πήγαινε εκεί που ήθελαν οι Γερμανοί, ότι η Ελλάδα έχει κάποιες συμφωνίες ή ότι έχει να πληρώσει κάποιες δόσεις που λήγουν και αν δεν πληρωθούν θα χρεοκοπήσει, ότι τα δάνεια πρέπει να πληρώνονται και δεν κόβονται από αέρα κοπανιστό, αλλά αντιπροσωπεύουν αξίες και πλούτο, επομένως αν δεν πληρώσει η Ελλάδα κάποιος άλλος Ευρωπαίος φορολογούμενος θα πληρώσει το λογαριασμό, η Ελλάδα ήταν στριμωγμένη.

 Αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό γι' αυτό η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να επιδιώκει το πρώτο και να αποφεύγει το δεύτερο, ως τη στιγμή που οι σωστές αποφάσεις για το πρώτο (η υιοθέτηση κεϋνσιανών λύσεων για την ανάπτυξη) θα έχει λύσει το δεύτερο. Την ελληνική κρίση.
 Είδαμε ολοζώντανη μπροστά στα μάτια μας, τον Μπάρακ Ομπάμα τον πρόεδρο των ΗΠΑ, της μοναδικής υπερδύναμης που είναι παγκόσμια δύναμη (όχι απλός παγκόσμιος παίκτης) να συμπαραστέκεται αποφασιστικά στην Ελλάδα και να ξεμπροστιάζει ευγενικά την Άνγκελα Μέρκελ όταν μπροστά στους δημοσιογράφους μέσα στο Λευκό Οίκο την κάλεσε να πει τι πρέπει να γίνει με την Ελλάδα, ώστε να την αναγκάσει να δεσμευτεί δημόσια σε εκείνα που είχε συμφωνήσει μαζί της εκτός δημοσιότητας. Κι εκείνη ένιωσε τόσο άβολα, τόσο πιεσμένη ώστε της ξέφυγε εκείνη η προσβλητική για τη χώρα μας ατάκα… «Α! η Ελλάδα … το ξέχασα…!!!» Κι εκεί μπροστά σε όλους η Μέρκελ είπε ότι η Ελλάδα είναι μέλος της ευρωζώνης και η λύση θα είναι χωρίς τον εκβιασμό ότι θα εκδιωχθεί δια της βίας από το ευρώ. Γιατί νόμιμη διαδικασία μη βίαιης αποβολής από το ευρώ δεν υπάρχει. Μπορεί μόνον να σου κόψει τον αέρα ώστε να πεθάνεις από ασφυξία αν μείνεις και να σε αναγκάσει να αποχωρήσεις οικειοθελώς. 
 

Ο Ομπάμα αποκάλυψε την «μπλόφα» της Μέρκελ και… βελτίωσε την εικόνα των ΗΠΑ στην Ελλάδα

Οι Έλληνες ζήσαμε το 2012 κυρίως και ελάχιστα το 2015 τον εκβιασμό αυτό, ο οποίος στηριζόταν σε μία μπλόφα (την έξοδο από το ευρώ) αλλά όπως ο κάθε μπλοφαδόρος χαρτοπαίκτης γνωρίζει, για να πιάσει η μπλόφα πρέπει να τραβήξεις την πίεση ως το τέλος και να είσαι αποφασισμένος να πληρώσεις το λογαριασμό αν ο αντίπαλος παίκτης έχει καλύτερο χαρτί.  Ο Μπάρακ Ομπάμα αυτό έκανε. Αποκάλυψε τη μπλόφα της Μέρκελ βλέποντας ένα κόμμα και έναν πρωθυπουργό να αντισταθεί. Κι αυτό βελτίωσε την εικόνα στα μάτια των Ελλήνων, όσο τίποτα άλλο τα προηγούμενα δέκα χρόνια. Αν γίνονται (που γίνονται) μετρήσεις αντιαμερικανισμού στη χώρα μας, θα βλέπαμε μια θεαματική βελτίωση της εικόνας των ΗΠΑ και μια ραγδαία επιδείνωση της εικόνας της Γερμανίας. Η πλειοψηφία των Ελλήνων είναι έτοιμη να φωνάξει ότι … «αυτός είναι ο Αμερικανός πρόεδρος που θέλουμε, ο Μπάρακ Ομπάμα που διακηρύσσει υψηλά ιδανικά και Δικαιοσύνη και την υποστηρίζει με την ισχύ της μεγάλης του χώρας». Πράγματι ο χαρισματικός Ομπάμα έδειξε ότι μπαίνει ανάμεσα σε μια μεγάλη χώρα, τη Γερμανία και της απαγορεύει να συντρίψει με οικονομικά όπλα μαζικής καταστροφής τη μικρή και ανυπάκουη (στις γερμανικές ντιρεκτίβες λιτότητας) Ελλάδα.
 Για να βρούμε ποια ήταν η προηγούμενη ενέργεια Αμερικανού προέδρου η οποία βελτίωσε τόσο πολύ την εικόνα των ΗΠΑ και μείωσε τον αντιαμερικανισμό στην Ελλάδα πρέπει να ανατρέξουμε στο 2004 και στη συγγνώμη που ζήτησε από τον ελληνικό λαό ο πρόεδρος Μπιλ Κλίντον για την αμερικανική επιβολή της δικτατορίας το 1967 στη χώρα μας. Τον δίκαιο αντιαμερικανισμό τον έχουν θρέψει φυσικά αυτή καθ’ αυτή η επιβολή της αμερικανοκίνητης δικτατορίας 1967 – 1974 και η επιβολή από τον Κίσσινγκερ της διχοτόμησης και της κατοχής έκτοτε της Κύπρου από την γείτονα Τουρκία. Κι αυτό πάει μαζί με την αμερικανική επέμβαση με ανάλογο τρόπο σε δεκάδες χώρες σε όλο τον κόσμο. Η Ελλάδα από το 1944 είναι πειραματόζωο, αλλά αυτή είναι άλλη συζήτηση.
 

Η ευκαιρία της Ελλάδα να ανακτήσει τη κυριαρχία της

Όποιος βλέπει παγκόσμια και δεν σκύβει το βλέμμα στο εσωτερικό της Ελλάδας, θα έχει ήδη καταλάβει ότι γίνεται μια επιμέρους άσκηση γεωπολιτικής επιρροής στην Ελλάδα, στο πλαίσιο της δυναμικής παγκόσμιας αναδιάταξης γεωπολιτικών επιρροών. Για το ποιος θα έχει την κυρίαρχη επιρροή στην Ελλάδα, ερίζουν οι ΗΠΑ, η Γερμανία κυρίως και η Ρωσία, η Κίνα και η Γαλλία δευτερευόντως. Με λεπτούς χειρουργικούς χειρισμούς, η Ελλάδα μπορεί να κερδίσει κάτι από όλους και να βγει νικητής, δηλαδή να της επιτραπεί να ανακτήσει την κυριαρχία της και συνεπώς να διαγραφεί το χρέος της με το οποίο την εκβιάζουν οι Γερμανοί για να σκύψει το κεφάλι όπως το 2010 και το 2012. Όλοι αυτοί θέλουν ένα κομμάτι από Ελλάδα και είναι διατεθειμένοι να δώσουν ένα αντάλλαγμα για να το αποκτήσουν.
 

Οι ΗΠΑ θέλουν στρατιωτική ευθυγράμμιση

Οι ΗΠΑ έχουν την ευθύνη για τη λειτουργία της παγκόσμιας οικονομίας και ο Μπάρακ Ομπάμα το τελευταίο που θέλει είναι μια νέα παγκόσμια οικονομική κρίση. Επιβάλει λοιπόν βήμα – βήμα τη νομισματική χαλαρότητα για να επιστρέψει η ανάπτυξη και να κλείσουν οι πληγές της κρίσης του 2008. Η Ευρώπη βραδυπορεί και γι’ αυτό πιέζει την Μέρκελ να ανοίξει βηματισμό. Οι ΗΠΑ θέλουν επίσης στρατιωτική ευθυγράμμιση όλων των ευρωπαϊκών χωρών στην επιθετική τους πολιτική στην Ουκρανία την οποία θέλουν να αποσπάσουν από την επιρροή της Ρωσίας πράγμα που είναι ζήτημα «ζωής και θανάτου για τη Ρωσία». Αν η Ρωσία χάσει την επιρροή της στην Ουκρανία, δεν θα έχει καμία επιρροή στην Ευρώπη και στη Μεσόγειο και θα μετατραπεί σε δύναμη του ειρηνικού ωκεανού η οποία θα είναι περικυκλωμένη, από την Κορέα, την Κίνα και τις ΗΠΑ. Θα επιστρέψει στον 15ο αιώνα και θα χάσει την πρόοδο που έκανε τα τελευταία 500 χρόνια της ύπαρξής της. Θα χάσει επιτεύγματα και επιρροή τα οποία έχει πληρώσει με ποταμούς αίματος. Εγώ δεν θα στοιχημάτιζα ούτε ένα πφένιχ (πρώην γερμανική δεκάρα) σε αυτή την προοπτική.
 

Η Κίνα επιδιώκει εμπορική εξάπλωση

Η Κίνα επιζητεί την εμπορική εξάπλωση της στην Ευρώπη έχοντας εξασφαλίσει την αμερικανική άδεια εξόδου. Η εμπορική ισχύς της Κίνας έρχεται αντικειμενικά και μακροπρόθεσμα σε σύγκρουση με την εμπορική ισχύ της Γερμανίας. Η Γερμανία θεωρεί την Ευρώπη ως σπίτι της και αυλή της. Μόνον αυτή έχει δικαίωμα να πουλάει χωρίς να ρωτάει κανέναν. Όλοι οι άλλοι – όπως η Κίνα – πρέπει να της καταβάλουν διόδια, δασμούς, δικαιώματα, ανταλλάγματα. Συνήθως τα ανταλλάγματα είναι ελευθερία γερμανικών εξαγωγών στην Κίνα εν προκειμένω ώστε να αντικαταστήσει το μερίδιο που θεωρεί ότι θα «χάσει» στην Ευρώπη από την κινέζικη διείσδυση. Φυσικά η Γερμανία πιο εύκολα θα επιτρέψει στην Κίνα να εξάγει πατάτες, υφαντουργικά προϊόντα, παπούτσια, και χαμηλής τεχνολογίας προϊόντα γιατί αυτά παράγονται από την Ελλάδα και άλλες μικρές χώρες. Πολύ δύσκολα θα της επιτρέψει να πουλάει υψηλής τεχνολογίας προϊόντα που παράγει εκείνη, και δεν έχει μεταφέρει την έδρα αυτών των επιχειρήσεων στην Κίνα και στον τρίτο κόσμο. Πράγματι η Κίνα μπορεί να αυξήσει την αγορά γερμανικών προϊόντων κύρους όπως τα αυτοκίνητά της και τα μηχανήματά της γενικά, τα χρηματοπιστωτικά της προϊόντα και πλήθος άλλα σαν αυτά που αγοράζουμε και στην Ελλάδα.
 Η Κίνα δεν έχει αντίρρηση να προσφέρει κάποια λογικά ανταλλάγματα για να εξασφαλίσει και να διευρύνει την δεύτερη ευρωπαϊκή πύλη που έχει εξασφαλίσει με την COSCO στον Πειραιά. Η άλλη είναι το λιμάνι της Νάπολι στην Ιταλία. Αν θα πληρώσει τα ανταλλάγματα στην Ελλάδα ή στη Γερμανία της είναι αδιάφορο. «Πείτε μου σε ποιόν να προσφέρω τα ανταλλάγματα και θα το κάνω», είναι σαν να λέει η Κίνα. Φυσικά θα προτιμούσε να τα προσφέρει με αμερικανική αβάντα στην Ελλάδα, γιατί είναι πιο μικρή και θα την έχει μεγαλύτερη ανάγκη σε σύγκριση με τη Γερμανία. Αν η Ελλάδα, η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Αυστρία και η κάθε ευρωπαϊκή χώρα πάρουν τα ανταλλάγματα που ζητούν ο λογαριασμός θα είναι μικρότερος για την Κίνα. Αν η Γερμανία διαπραγματευθεί για λογαριασμό όλων, ο λογαριασμός θα είναι μεγαλύτερος, η Γερμανία θα κρατήσει για τον εαυτό της το κύριο μέρος των ανταλλαγμάτων και στις άλλες χώρες θα μοιράσει ψίχουλα. Γι’ αυτό η Κίνα σαν καλός διαπραγματευτής, προκειμένου να ρίξει το κόστος, έρχεται σε επαφή απευθείας και με τον μικρό πελάτη (την Ελλάδα) ενώ παράλληλα δεν παραλείπει να μιλάει και με τον μεγάλο πελάτη τη Γερμανία. Η Μέρκελ προσπαθεί με το μαστίγιο να πειθαρχήσει τις μικρές χώρες της επιρροής της, ώστε να μην έχουν δική τους φωνή και να κάνουν ότι τους λέει. Στην Ελλάδα έχει εγκαταστήσει έναν θηριοδαμαστή σε κάθε υπουργείο ο οποίος διοικεί αφανώς σε σύγκριση με το 1941, τα ελληνικά υπουργεία. (Θυμηθείτε πως ο Σόϊμπλε, στη συνάντηση με τον Βαρουφάκη,  ήταν πρόθυμος να μας προσφέρει γερμανική βοήθεια για να πατάξουμε τη  φοροδιαφυγή, ενώ του κακοφαίνεται ο ΟΟΣΑ τον οποίο δεν ελέγχει).

Οι ΗΠΑ παρακολουθούν χωρίς να παρεμβαίνουν την γερμανοκινέζικη σύγκρουση συμφερόντων σε ελληνικό έδαφος γιατί και οι τρεις είναι φίλοι τους. Όπου και αν καταλήξουν δεν θα φέρουν αντίρρηση. Είναι θέμα που πρέπει να λύσουν μεταξύ τους ειρηνικά με συνομιλίες. Η Κίνα θα αποκτήσει την πύλη της, η Γερμανία θα πάρει το αντάλλαγμα που της αναλογεί και η Ελλάδα θα πάρει ένα ψίχουλο ή ένα μεγάλο κομμάτι. Εξαρτάται από την ικανότητά της να βλέπει παγκόσμια και να μην εκβιάζεται, στην προκειμένη περίπτωση από τη Γερμανία. Σε τελική ανάλυση μπορεί να διεκδικήσει για λογαριασμό της τα μισά ανταλλάγματα, αντί να περιοριστεί σε ψίχουλα.

 Η Ρωσία και οι υδρογονάνθρακες

Τα ελληνικά αποθέματα υδρογονανθράκων αλλά και η διέλευση από το ελληνικό έδαφος μεγάλων φορτίων υδρογονανθράκων είναι το άλλο μεγάλο θέμα που φέρνει σε σύγκρουση τη Δύση (μαζί με το Ισραήλ) με τη Ρωσία. Η Ρωσία προσπαθεί να βρεί δρόμο διεξόδου για τις εξαγωγές της κατά προτίμηση χωρίς να πληρώνει δικαιώματα διέλευσης, ή έστω να πληρώνει πολύ μικρά. Ο μεγάλος πελάτης της είναι η ομάδα κρατών της Ευρώπης και η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος πελάτης μεταξύ αυτών. Έχουν έναν αγωγό που περνάει από τη θάλασσα και καταλήγει στη Γερμανία από ρωσικό έδαφος στη Βαλτική. (Παρά το γεγονός ότι τα τρία μικρά βαλτικά κράτη Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, είναι εχθρικά και φιλοαμερικανικά). Ο αγωγός North Stream. Όλοι οι άλλοι αγωγοί περνούν μέσα από άλλες χώρες που καμιά δεν είναι φιλορωσική εκτός της Ουκρανίας. Και τώρα κινδυνεύει να την χάσει. Θα δώσει λοιπόν τη μάχη της για να ανακτήσει την επιρροή της επί της Ουκρανίας και έχει πολύ σοβαρά όπλα στη διάθεσή της. Η Ουκρανία επίσης έχει την ευκαιρία λόγω του μεγάλου ενδιαφέροντος της Δύσης να ανακτήσει την ανεξαρτησία της, αλλά όχι για να υποδουλωθεί στη Δύση. Για να είναι μια φιλική και προς τις δύο πλευρές χώρα, και να εκμεταλλεύεται προς όφελός της τη στρατηγική θέση που κατέχει. Διατηρώντας την ανεξαρτησία της, μπορεί να είναι προνομιακός εταίρος και των δύο πλευρών οι οποίες θα πληρώσουν το εύλογο αντάλλαγμα.
 Η Ρωσία είναι δεδομένο ότι μπορεί να κάνει πολύ πιο τίμια και γενναιόδωρη πρόταση προς την Ουκρανία, όπως π.χ. να είναι ένα ισότιμο μέλος της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Με συμφέροντες όρους και με μόνιμη ροή πόρων από τις πιο αναπτυγμένες στις πιο μειονεκτικές περιοχές. Ενώ η Δύση δεν της κάνει πρόταση να είναι ένα ισότιμο μέλος της ΕΕ (η οποία είναι πιο πλούσια) με μόνιμες ροές πόρων από τις πιο πλεονασματικές στις πιο μειονεκτικές περιοχές. Την θέλει για προτεκτοράτο.

Ο ρόλος της Ουκρανίας

 Η Ουκρανία είναι μια χώρα 52 εκατομμυρίων ανθρώπων με σημαντικούς πόρους και σημαντική βιομηχανική υποδομή. Ρώσοι και Ουκρανοί ανήκουν στο ίδιο έθνος στην πραγματικότητα, είναι ο ίδιος λαός, αλλά αυτά είναι … λεπτομέρειες και ο εμφύλιος πόλεμος δεν βοηθάει. Η πιο αναπτυγμένη περιοχή είναι η ανατολική όπου κατοικούν οι φιλορώσοι Ουκρανοί. Η δυτική Ουκρανία είναι η χώρα που κατέκτησε ο Στάλιν σε συνεργασία με τον Χίτλερ από την Πολωνία και την κράτησε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ενώ η Γερμανία έχασε εδάφη της που δόθηκαν ως αντάλλαγμα για τις απώλειες της Πολωνίας. Επιπλέον είναι χριστιανοί ορθόδοξοι και υπάρχουν λίγοι ουνίτες. Η δυτική Ουκρανία έχει εκθρέψει τους φιλοναζιστές και το 1941 και σήμερα. Στην ανατολική Ουκρανία υπάρχουν και πολλοί Έλληνες οι οποίοι μπορούν να θεωρηθούν αυτόχθονες καθώς η ελληνική παρουσία μετράει μερικές χιλιετίες, ακόμα και πριν να φτάσουν οι Ρώσοι στην περιοχή. Τα αρχαία μνημεία το μαρτυρούν. Οι Έλληνες της Ουκρανίας ταυτίζονται με τους Ρώσους για ιστορικούς λόγους.
 Αν κόψουν τη χώρα στη μέση, δεν θα είναι μια μεσαία δύναμη όπως μπορεί να είναι (μεγέθους Ιταλίας, Πολωνίας, Τουρκίας κλπ) αλλά δυό μικρές χώρες μεγέθους Ρουμανίας ή Γιουγκοσλαβίας με προοπτική περαιτέρω σμίκρυνσης και τριχοτόμησης. Η Ελλάδα έχει κάθε λόγο να υποστηρίζει μια ανεξάρτητη Ουκρανία, αν και στο εσωτερικό της χώρας αυτής κανείς δεν θα είναι ικανοποιημένος λόγω φανατισμού. Είναι όμως η πιο τίμια θέση υπέρ της ενότητας της Ουκρανίας, με την εξαίρεση της Κριμαίας η οποία ενσωματώθηκε στη Ρωσία και έτσι λύθηκε μια ιστορική παραφωνία. Διορθώθηκε ένα λάθος του Ουκρανού ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης το 1954, Νικήτα Χρουστσώφ. Η Δύση δεν δικαιούται να αντιδρά γιατί ναι μεν συνιστά αλλαγή συνόρων, αλλά είναι εσωτερική υπόθεση της Ουκρανίας και η αυτόνομη πολιτεία της Κριμαίας επέλεξε με δημοψήφισμα (που είχε αναμενόμενο συντριπτικό αποτέλεσμα) την Ένωση με τη Ρωσική Ομοσπονδία πάλι ως αυτόνομη πολιτεία.  Αν το Τέξας επέλεγε με δημοψήφισμα να ενωθεί με το Μεξικό, δεν θα ήταν η ίδια περίπτωση γιατί οι Τεξανοί δεν είναι Μεξικάνοι, αλλά και πάλι … η Γερμανία ή η Ρωσία δεν θα είχαν κανένα λόγο ή δικαιολογία να αναμιχθούν σε αυτή την εσωτερική υπόθεση των ΗΠΑ.  Το Τέξας είναι επίσης αυτόνομη πολιτεία. Όπως και η Σκωτία στο πλαίσιο του Ηνωμένου Βασιλείου. Μπορεί να κινδυνολόγησε το Λονδίνο στο τελευταίο δημοψήφισμα, αλλά δεν διανοήθηκε να αμφισβητήσει το δικαίωμα των Σκωτσέζων να ζήσουν αυτόνομοι και να αποχωρήσουν από το Ηνωμένο Βασίλειο. Το ανάλογο ισχύει για τη Βόρεια Ιρλανδία, αλλά εκεί υπάρχει το εμπόδιο της θρησκείας και του φανατισμού μαζί με το αίμα που έχει χυθεί επί δεκαετίες για να κρατήσουν τους Ιρλανδούς χωρισμένους από τους συμπατριώτες τους της ανεξάρτητης Ιρλανδίας. Στην Κριμαία δεν υπήρχε τέτοιο εμπόδιο. Και η Κριμαία δεν έχει καμία σχέση με την Κύπρο. Η Κύπρος είχε αμιγή ελληνικό πληθυσμό ο οποίος με δημοψήφισμα ζητούσε την ένωσή του με την Ελλάδα. Αρνήθηκαν αυτό το δικαίωμα στους Έλληνες της Κύπρου, τους επέβαλαν την επαίσχυντη συνθήκη της Ζυρίχης το 1959 και το 1974 ολοκλήρωσαν τον σχεδιασμό τους διχοτομώντας το νησί. Αν η Ελλάδα ήταν Ρωσία ασφαλώς και θα είχε επιβάλει την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα ως τη μοναδική δίκαιη λύση. Ατυχώς ήταν ένα προτεκτοράτο της Αγγλίας και στη συνέχεια των ΗΠΑ. Δεν κυβερνούσαν Έλληνες την Ελλάδα, αλλά οι ντόπιοι εκλεκτοί των Άγγλων και των Αμερικανών. Και ως το 1959 και ως το 1974. Αυτή είναι η σωστή αναλογία Κριμαίας και Κύπρου.

Δεν κινδυνεύουμε από τίποτα πέρα από τις φωνές εκφοβισμού

Επιστρέφοντας από εκεί που ξεκινήσαμε, η Ελλάδα μπορεί να εκμεταλλευτεί υπέρ των θέσεών της την ευνοϊκή χρονική συγκυρία και την αμερικανική υποστήριξη για να αντισταθμίσει τη γερμανική πίεση. Αν δεν το καταφέρει θα οφείλεται στην έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού και μιας διορατικής ηγεσίας η οποία δεν υπάρχει. Η αμερικανική υποστήριξη όπως εξηγήσαμε δεν επεκτείνεται στο περιεχόμενο της νέας συμφωνίας ανάμεσα στην Ελλάδα και στην ΕΕ δηλαδή στη Γερμανία. Για τις ΗΠΑ είμαστε όλοι φίλοι της και πρέπει να τα βρούμε μεταξύ μας μέσα στο ευρώ. Σε καμία περίπτωση πάντως δεν πρέπει να εξαρτήσουμε τη συμφωνία αυτή σε την ανοιχτή σύγκρουση της Ουκρανίας. Η δική μας διαμάχη είναι πολύ χαμηλότερου επιπέδου και δεν έχει πλέον τα χαρακτηριστικά της κρίσης, δηλαδή την πόλωση ανάμεσα στις δύο πλευρές.  Αφού όμως η Γερμανία δεν μπορεί να μας εκβιάσει και η ΕΚΤ δεν μπορεί να τραβήξει την πρίζα του τραπεζικού συστήματος, δεν κινδυνεύουμε από τίποτα πέρα από τις φωνές εκφοβισμού. Αν αυτές δεν …πιάσουν, μπορούμε να πετύχουμε μια αξιοπρεπή συμφωνία, δηλαδή ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα που θα χρηματοδοτήσει η ΕΕ, ώστε να μπορούμε να αποπληρώσουμε το μέρος του χρέους που δεν θα κουρευτεί, ή διαγραφεί, ή αναδιαρθρωθεί ή ελαφρυνθεί.

Σημασία έχει αυτή τη φορά να μην βάλουμε το κάρο μπροστά από το άλογο, δηλαδή μια συμφωνία για το χρέος μπροστά από την αναπτυξιακή συμφωνία κεϋνσιανού περιεχομένου. Ακόμα κι αν το χρέος δεν κουρευτεί στο ονομαστικό του ύψος, χωρίς την ανάπτυξη δεν πρόκειται ποτέ να πληρωθεί. Ο προορισμός του είναι να εγγραφεί κάποια στιγμή στον ισολογισμό της ΕΚΤ και κάποια στιγμή να διαγραφεί σιωπηρά χωρίς να γίνει ούτε ανακοίνωση στις «αγορές».

news4people.gr