Τα ντοκουμέντα που αποδεικνύουν γιατί οι Γερμανοί λένε ψέματα για τις αποζημιώσεις

Του Δημήτρη Κωνσταντάρα Την Τρίτη, 10 Μαρτίου του 2015 η ειδησεογραφία γύρω από το εντυπωσιακότερο ίσως ζήτημα της μεταπολεμικής μα...

Του Δημήτρη Κωνσταντάρα
Την Τρίτη, 10 Μαρτίου του 2015 η ειδησεογραφία γύρω από το εντυπωσιακότερο ίσως ζήτημα της μεταπολεμικής μας ιστορίας, ήταν ως εξής:.....

«Την ομόθυμη στήριξη της Βουλής των Ελλήνων συγκέντρωσε η πρόταση της προέδρου του Σώματος, Ζωής Κωνσταντοπούλου, για την επανασύσταση και αναβάθμιση της Διακομματικής Επιτροπής για την διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων, την αποπληρωμή του κατοχικού δανείου και την επιστροφή των κλεμμένων αρχαιολογικών θησαυρών, με όλα τα κόμματα να επισημαίνουν την ανάγκη εθνικής ομοψυχίας αλλά και συντεταγμένης στρατηγικής σε πολιτικό και νομικό επίπεδο για την επίτευξη του επιθυμητού αποτελέσματος». Και η φράση του πρωθυπουργού που έδινε το μέτρο : « Θα εργαστούμε ώστε να τηρηθούν όλες οι ανεκπλήρωτες υποχρεώσεις προς την Ελλάδα και τον Ελληνικό λαό».
Πρώτη αντίδραση : Ενθουσιαστήκαμε όλοι. Η Γερμανία μας χρωστά τόσα πολλά που το οικονομικό μας πρόβλημα θα μπορούσε να λυθεί σχεδόν αμέσως.
Δεύτερη αντίδραση : Και λοιπόν; Τι διαφορετικό θα γίνει τώρα που δεν έγινε κοντά 70 χρόνια; Στο θέμα των υποχρεώσεων της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα που τώρα βρίσκεται στην αγχόνη με τη θηλιά στο λαιμό της, υπάρχει μια τεράστια, διεθνής συνωμοσία με ένα στόχο: Να μην πάρει η Ελλάδα τα δισεκατομμύρια που της χρωστά η Γερμανία.
Η ιστορία της διεκδίκησης διαρκεί 69 ολόκληρα χρόνια. Και ιδού τι έχει – ή τι ΔΕΝ έχει- γίνει αυτά τα χρόνια. Διαβάστε και αποφασίστε:
- 1946 : Η Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού αναγνώρισε στην Ελλάδα αξιώσεις για πολεμικές επανορθώσεις-αποζημιώσεις 7,1 εκατ. δολαρίων αγοραστικής αξίας του 1938. Η Ελλάδα ζητούσε τότε 14 εκατ. δολάρια.
- 1945 – 1947 : Η Ελλάδα στις συζητήσεις για τις επανορθώσεις διαχώριζε το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο του 1942 ύψους 3,5 δολ. (πάλι αγοραστικής αξίας του 1938).
- 1953: Η Ελλάδα, υπογράφοντας τη συμφωνία του Λονδίνου για το Γερμανικό χρέος , «μένει με την εντύπωση» ότι σ΄ αυτή δεν περιλαμβάνεται το κατοχικό δάνειο. Και δεν το διεκδικεί.
- 1961 : Η Γερμανία συμφωνεί να δώσει στην Ελλάδα 115 εκατ. μάρκα για ορισμένες κατηγορίες θυμάτων (Εβραίοι, αναγκαστική εργασία κ.λπ.). Απ΄ αυτά καταβλήθηκαν …. 38 εκατ. Στη σχετική σύμβαση αναφέρεται ότι η Ελλάδα δεν παραιτείται από τις πολεμικές αποζημιώσει και το δάνειο. Παρ” όλα αυτά η Γερμανία θεωρεί ότι το «θέμα έκλεισε».
- 1964 – 1967: Η Ελλάδα αρχίζει να θέτει ζήτημα κατοχικού δανείου. Αρχικώς (1966) εισπράττει την απάντηση ότι η κυβέρνηση Καραμανλή είχε νωρίτερα παραιτηθεί. Αργότερα (1967) διαπιστώνει ότι παραίτηση (προφορικώς ή εγγράφως) δεν υπάρχει.
- 1974 : Επανέρχεται το ζήτημα του κατοχικού δανείου. Η Γερμανία απαντά ότι περιλαμβάνεται στη συμφωνία του Λονδίνου.
- 1991- 1995 : Τα ανεπίσημα και επίσημα ελληνικά διαβήματα απορρίπτονται από το Βερολίνο με επιχειρήματα του τύπου ότι «μισό αιώνα μετά δεν εγείρονται τέτοια θέματα». Και το δεχόμαστε;
- 1996 : Συγκροτείται Εθνικό Συμβούλιο για τη διεκδίκηση των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα.

Η προσφυγή του CRASH
Τον Ιούλιο του 2012, το περιοδικό «Crash» πήρε την πρωτοβουλία να στείλει στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο τους επικεφαλής της κατοχικής Τρόϊκας ώστε να δικαστούν – όπως αρμόζει από το διεθνές δίκαιο – για το ανθρωπιστικό έγκλημα που συντελείτο – με δική τους υπαιτιότητα – από τον Απρίλιο του 2010 στη χώρα μας και που είχε ως αποτέλεσμα την ουσιαστική γενοκτονία του λαού των Ελλήνων.
Στην μηνυτήρια αναφορά, η οποία συντάχθηκε με την πολύτιμη βοήθεια του Συνταγματολόγου κ. Κώστα Χρυσόγονου, καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου του τμήματος Νομικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, σήμερα Ευρωβουλευτή του Σύριζα, πρώτοι έβαλαν την υπογραφή τους οι άνθρωποι του «Crash»: ο Γιώργος Τράγκας, ο Δημήτρης Κωνσταντάρας, ο Παναγιώτης Τζένος και ο Αντώνης Πρέκας.

Ολόκληρο το κείμενο της μηνυτήριας αναφοράς προς τον Εισαγγελέα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου δημοσιεύθηκε στο τεύχος Ιουλίου του περιοδικού και αναρτήθηκε στην διεύθυνση www.facebook.com/giorgostragas προκειμένου όποιος συμφωνούσε, να προσυπογράψει την προσφυγή.

Τα δισεκατομμύρια που ΜΑΣ χρωστάνε
Σήμερα οι επανορθώσεις-αποζημιώσεις, σύμφωνα με επίσημο έγγραφο της Τράπεζας της Ελλάδας ανέρχονται σε 108,43 δισ. ευρώ, χωρίς τόκους. Το κατοχικό δάνειο, ύψους 3,5 δισ. δολαρίων, σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία σε 54 δισ. ευρώ (πάλι χωρίς τόκους) .Το πόσο από το «κούρεμα» του γερμανικού χρέους το 1953 αντιστοιχούσε στην κατεστραμμένη Ελλάδα είναι … δυσδιάκριτο. Στοιχεία δεν είναι διαθέσιμα. Ούτε και τον καιρό υπογραφής της συμφωνίας. Τότε άλλωστε δεν συμμετείχε ελληνική αντιπροσωπεία και υπογράφηκε από τον Έλληνα πρεσβευτή στο Λονδίνο Λ. Μελά. Το μόνο, που έγινε γνωστό, ήταν πως «ειδική διάταξις της συμφωνίας προβλέπει τον διακανονισμόν των ελληνικών ιδιωτικών απαιτήσεων κατόπιν αποφάσεως του προς τούτου συσταθησομένου διαιτητικού δικαστηρίου».

Υποτίθεται ότι οι διαπραγματεύσεις για τις επιμέρους ρυθμίσεις θα συνεχίζονταν και τ΄ αποτελέσματα θα υποβάλλονταν για έγκριση σε Ουάσιγκτον, Λονδίνο και Παρίσι. « Αλλά τέτοιο δικαστήριο, ως προς το ελληνικό σκέλος του «κουρέματος», ουδέποτε υπήρξε. Ή – τουλάχιστον- ουδέποτε λειτούργησε» , τουλάχιστον όπως έγραφε και διαπίστωνε προ ημερών σε ανάλυσή του για το www.imerisia.gr ο κ. Τάκης Κατσιμάρδος.
Δεν είναι λίγοι αυτοί που «θεωρούν» ότι δεν αποκλείεται, κάποιες … διευθετήσεις να έγιναν στο πλαίσιο των ελληνο- γερμανικών συμφωνιών εκείνης της περιόδου. Κάτι τέτοιο δεν περιέχεται ως «πρόβλεψη» ή «ρύθμιση» στην πιο σημαντική διμερή συμφωνία της εποχής (Νοέμβριος 1953) ούτε στα επόμενα πρωτόκολλα (Νοέμβριος 1954 και Σεπτέμβριος 1955), με τα οποία αναπτύχθηκε η διείσδυση του γερμανικού κεφαλαίου στην Ελλάδα «για την ανοικοδόμηση της χώρας» μας.

Σε άλλο «εμπιστευτικό πρωτόκολλο» του Ιουλίου 1957 περιέχεται μια παράγραφος για «χρησιμοποίηση δυτικογερμανικών κεφαλαίων σε μάρκα από τα διαθέσιμα του σχεδίου Μάρσαλ». Αυτό βέβαια σημαίνει ότι συνάλλαγμα που πήρε δωρεάν η Δ. Γερμανία για την ανάπτυξή της από την αμερικανική βοήθεια εξάγονταν σε μάρκα για επενδύσεις που θα έκαναν μεγάλες γερμανικές εταιρείες (Krupp, Siemens, Stahlunion Export κ.ά.) στην Ελλάδα.

Εν ολίγοις, έτσι όπως εμφανίζεται η κατάσταση, η Ελλάδα, που χάρισε τα όποια γερμανικά χρέη το 1953, δεν διεκδίκησε και δεν πήρε σε συνέχεια ό,τι είχε δικαίωμα μετά το γερμανικό «κούρεμα» . Το 1958 ζήτησε από τη Δ. Γερμανία …. κρατικό δάνειο. Και πήρε, με όρους «αγοράς» 200 εκατομμύρια μάρκα για «εκτέλεση έργων υποδομής» και πιστώσεις 400 εκατομμυρίων «για τη χρηματοδότηση επενδύσεων του ιδιωτικού τομέα».
Και αυτό έγινε την ίδια στιγμή που η Δυτική – τότε- Γερμανία χρωστούσε στην Ελλάδα το –άγνωστο ακόμα- υπόλοιπο του «κουρέματος», τις πολεμικές επανορθώσεις, τις αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο του 1942.

Πριν από 60 χρόνια υπογράφηκε στο Λονδίνο η συμφωνία για τη διαγραφή του γερμανικού χρέους. Η Ελλάδα, μαζί με άλλα 69 κράτη, «ξελάσπωνε» τη Γερμανία αφού με την υπογραφή της Συμφωνίας του Λονδίνου το 1953, η γερμανική μεταπολεμική οικονομία έθετε τα θεμέλια του μετέπειτα «οικονομικού θαύματος»,.

Κι αυτή είναι μια διαπίστωση της Γερμανίδας ιστορικού Ούρσουλα Ρόμπεκ – Γιασίνσκι από το Πανεπιστήμιο της Στουτγάρδης που γράφει:
«Η συμφωνία του Λονδίνου έπαιξε σημαντικό ρόλο στο λεγόμενο οικονομικό θαύμα της Γερμανίας. Μπορεί μάλιστα να υποστηριχθεί ότι χωρίς τη διαγραφή του χρέους δεν θα υπήρχε οικονομικό θαύμα».

Εντυπωσιακό είναι και το ότι όπως λέει στη «Ντώιτσε Βέλλε» ο Γερμανός ειδικός σε ζητήματα χρέους Γιούργκεν Κάιζερ, μέλος του συνδέσμου erlassjahr.de για τη μείωση του χρέους των υπό ανάπτυξη χωρών, επί χρόνια οι Γερμανοί δεν ήθελαν ούτε να συζητήσουν καν το ότι η χώρα τους μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν υπερχρεωμένη, όπως σήμερα η Ελλάδα .

«Μαθαίναμε τότε ότι το οικονομικό θαύμα οφειλόταν στην εργατικότητα του λαού μας και στους Αμερικανούς, οι οποίοι μας βοήθησαν με χρήματα και για αυτό εμείς τους στηρίζουμε όπου μπορούμε. Αυτά γνώριζα για τη περίοδο αυτή. Δυστυχώς ένα κομμάτι της ιστορίας μας αγνοήθηκε επιμελώς».

H Γερμανία δεν ήθελε λιτότητα και αποπληρωμή
Περίπου 70 χώρες είχαν απαιτήσεις έναντι της Γερμανίας τόσο από την προπολεμική, όσο και από την μεταπολεμική περίοδο. Το συνολικό χρέος της Γερμανίας ανέρχονταν γύρω στα 30 δισ. Μάρκα που ωστόσο τότε ήταν μόλις στο 23% του ΑΕΠ.
Ακόμα και για τις υπό ανάπτυξη χώρες ισχύει σήμερα ότι βρίσκονται σε κίνδυνο μόνο όταν το χρέος τους ξεπερνά το 40% του ΑΕΠ. Σήμερα το ελληνικό χρέος βρίσκεται στο 160% και μόνο οι πολύ αισιόδοξοι ευελπιστούν ότι θα μειωθεί στο 120%.

Για την Γερμανία του 1953 όμως η λιτότητα και η επιστροφή των δανείων δεν αποτελούσε επιλογή. Το αντίθετο! Η γερμανική οικονομία χρειαζόταν «φρέσκο» χρήμα για την ανοικοδόμηση της χώρας και την ενίσχυση της οικονομικής ανάπτυξης. Μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις οι πιστώτριες χώρες συμφώνησαν στη διαγραφή σχεδόν του 50% του χρέους, ενώ για το υπόλοιπο προέβλεψαν τη μακροπρόθεσμη αναδιάρθρωσή του.

Η Ελλάδα συμφώνησε στη διαγραφή του γερμανικού χρέους
Παράλληλα η συμφωνία δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να γίνει η Γερμανία εξαγωγική δύναμη. Διότι η Γερμανία ήταν υποχρεωμένη να εξυπηρετεί το χρέος της, μόνο αν κέρδιζε χρήματα από τις εξαγωγές. «Οι δανειστές της είχαν λοιπόν συμφέρον να αγοράζουν γερμανικά προϊόντα», λέει στη «Ντώιτσε Βέλλε» ο Γιούργκεν Κάιζερ.

Κατά την άποψή του, μια παρόμοια ρύθμιση θα μπορούσε να βοηθήσει και την Ελλάδα, η οποία όπως υπενθυμίζει ο Γερμανός ειδικός, λίγο πριν το ξέσπασμα της κρίσης δαπανούσε δισεκατομμύρια για να αγοράσει… γερμανικά τανκς.
«Αν εφαρμόσουμε κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα τότε οι Γερμανοί θα πάρουν πίσω τα χρήματά τους μόνο αν επιτρέψουν ένα πλεόνασμα στο ελληνικό εμπορικό ισοζύγιο. Και οι Έλληνες θα εξάγουν προϊόντα και θα φιλοξενούν στα ξενοδοχεία τους Γερμανούς τουρίστες μέχρι που να ξεπληρώσουν αυτά τα καταραμένα τεθωρακισμένα».

Η ιστορικός Ούρσουλα Ρόμπεκ-Γιασίνσκι τονίζει ότι δεν είναι εύκολη η σύγκριση της μεταπολεμικής Γερμανίας με τη σημερινή Ελλάδα.
Παρόλα αυτά, οι Γερμανοί, λέει, δεν θα έπρεπε να ξεχνούν στις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα ότι κάποτε και η Γερμανία ήταν υπερχρεωμένη και χρειάζονταν βοήθεια. Πόσο μάλλον που τότε στο Λονδίνο η Ελλάδα ανήκε στους δανειστές και αποδέχθηκε και εκείνη τη διαγραφή του χρέους της τότε Δυτικής Γερμανίας.

Έγραφα τις προάλλες σε άρθρο μου : « Ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Δημήτρης Μάρδας, απαντώντας σε ερώτηση του βουλευτή της ΝΔ Δημήτρη Κυριαζίδη, διευκρίνιζε ότι « η έκθεση της Ειδικής Επιτροπής που είχε συσταθεί για τον προσδιορισμό των αξιώσεων του ελληνικού Δημοσίου από τις γερμανικές επανορθώσεις και το κατοχικό δάνειο έχει παραδοθεί και έχει χαρακτηρισθεί απόρρητη». Και ότι « σε πολιτικό επίπεδο αρμόδιο είναι το υπουργείο Εξωτερικών το οποίο έχει τον πρώτο λόγο στις διεθνείς διαπραγματεύσεις και συνεπώς σε μια ενδεχόμενη μελλοντική διεκδίκηση» .

Οι Ελληνικές θέσεις σήμερα

Στη Βουλή, μιλώντας στην ειδική συνεδρίαση για την πρόταση της προέδρου Ζωής Κωνσταντοπούλου, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας έθεσε επί τάπητος στη σημερινή θέση της Ελλάδος αφού εξήγησε πως η όποια συμφωνία είχε συναφθεί κατά το παρελθόν μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας «δεν αφορούσε αποζημιώσεις για τις καταστροφές που υπέστη η χώρα αλλά αποζημιώσεις για τα θύματα του ναζισμού στην Ελλάδα. Και φυσικά, σε καμία περίπτωση, δεν αφορούσε ούτε το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο αλλά ούτε και αξιώσεις για αποζημίωση εξαιτίας εγκλημάτων πολέμου, εξαιτίας της σχεδόν ολικής καταστροφής των υποδομών της χώρας αλλά και της διάλυσης της οικονομίας της κατά τη διάρκεια του πολέμου και της κατοχής» δίνοντας το στίγμα της στρατηγικής που θα ακολουθήσει η κυβέρνηση.

Είπε πως «η Γερμανία παρά τα εγκλήματα του Γ’ Ράιχ και των χιτλερικών ορδών που κατέκαψαν τον κόσμο, παρά το ολοκληρωτικό κακό του Ολοκαυτώματος, ωφελήθηκε -και ορθώς ωφελήθηκε- από σειρά παρεμβάσεων» θυμίζοντας την διαγραφή του χρέους της από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με την Σύμβαση του Λονδίνου το 1953 και τα ποσά που εκταμιεύτηκαν από τους Συμμάχους για την ανοικοδόμηση της. Άλλωστε η πρόταση της Προέδρου της Βουλής για την επανασύσταση, επανασυγκρότηση και αναβάθμιση της Διακομματικής Επιτροπής της Βουλής γίνεται « για τη διεκδίκηση των γερμανικών επανορθώσεων και αποζημιώσεων, την αποπληρωμή του κατοχικού δανείου και την επιστροφή των κλεμμένων αρχαιολογικών θησαυρών».

Αυτή τη στιγμή, με «ξεκαθαρισμένο» μυαλό και προθέσεις από πλευράς κυβέρνησης, με νέα, αναβαθμισμένη Ειδική Διακομματική Επιτροπή και με συγκεκριμένους στόχους, η Ελλάδα ξαναρχίζει απ΄ την αρχή. Όλα αυτά τα χρόνια, έχουν ακουστεί λέξεις και φράσεις όπως «προδοσία», «μειοδοσία», «ξένος δάκτυλος», «μυστικές υπηρεσίες», «επιλεκτική μνήμη», «ξενόδουλοι», « έκαναν ότι δεν καταλάβαιναν», « άγριο …πούλημα της Ελλάδας» και άλλα πολλά. Βαριές φράσεις, βαριές λέξεις που αφορούν πρωθυπουργούς, υπουργούς, διπλωμάτες, πολιτικές ηγεσίες πολλών κυβερνήσεων. Πολλά μπορεί να συνέβησαν. Αλλά καλό θα ήταν να μην μείνουμε εκεί. Και να προχωρήσουμε στο στόχο μας : Να πάρουμε αυτά που μας στέρησαν. Και μας ανήκαν.

crashonline.gr