1915 - 1922: Γενοκτονία Χριστιανών της Μικρασίας...δηλαδή, τι περιμέναμε;

Ολοκληρωτικός ύστατος πόλεμος ήταν...ή αυτοί (τουρκομουσουλμάνοι) ή οι Χριστιανοί...ποιός μας φταίει που δεν το καταλάβαμε τότε; Ποιό...

Ολοκληρωτικός ύστατος πόλεμος ήταν...ή αυτοί (τουρκομουσουλμάνοι) ή οι Χριστιανοί...ποιός μας φταίει που δεν το καταλάβαμε τότε; Ποιός ΘΑ μας φταίει που ΔΕΝ το καταλαβαίνουμε ΟΥΤΕ και ΣΗΜΕΡΑ;

γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

Μιλώντας για γενοκτονία των Αρμενίων, των Ελλήνων και των Ασσυρίων της Μικρασίας προσωποποιείται το ζήτημα και διαφεύγει η ουσία.

Οι Οθωμανοί, με την εξέγερση των Ελλήνων το 1821 ήρθαν αντιμέτωποι με μια «συνειδητοποίηση».

Το Ισλάμ δεν μπορούσε να συνυπάρξει με τον Χριστιανισμό.

Βεβαίως, αυτό δεν συνέβη ξαφνικά.

Υπήρχε ανέκαθεν.

Από γεννήσεως Αραβικού Ισλάμ (και κατόπιν Οθωμανών) υπήρξε.

Μπορεί οι πρώτοι πρώτοι χριστιανικοί λαοί να κατακτήθηκαν κάπως «οικειοθελώς» αλλά όλα τα «εύκολα» τελειώνουν κάποτε.

Η διαφθορά της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, η αβάσταχτη  φορολογία, η έλλειψη δικαιοσύνης και η επαίσχυντη συμπεριφορά των διαφόρων ελίτ κατά της μεγάλης βάσης της βυζαντινής κοινωνίας που ήταν η φτωχολογιά, ήταν αρκετά για να κάνουν τις φτωχές, αδικημένες μάζες των βυζαντινών επαρχιών να καλωσορίσουν το Ισλάμ, πρώτα τους Άραβες και μετά τους Οθωμανούς.

Κατόπιν όμως, είδαν και βίωσαν στο πετσί τους το αδίστακτο σκληρό πρόσωπο του Ισλάμ και κυρίως των Οθωμανών αργότερα.

Από το 1453 δε, την Άλωση της Πόλης, οι εξεγέρσεις των Χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ήταν συνεχείς.

Όχι όμως αποτελεσματικές.

Η Ισλαμική διακυβέρνηση ήταν αφόρητη και ανελέητη απέναντι στους Χριστιανούς.

Υπήρχε μόνον μια οδός για όποιον ήθελε να είναι ένα ισότιμο μέλος της Οθωμανικής κοινωνίας/Πολιτείας: ο εξισλαμισμός του.

Το «Τούρκεμά» του...

Αν και ο όρος «Τούρκος» χρησιμοποιούνταν από τους Οθωμανούς ως «υποτιμητικός χαρακτηρισμός/προσδιορισμός» για αιώνες.

Μόλις στα χρόνια των Νεότουρκων (1908) και κυρίως του Ατατούρκ (1919) επιλέχθηκε ως «εθνολογικό χαρακτηριστικό» του Νέου Κράτους (Τουρκία) και δη «μοναδικό και κυρίαρχο».

Η αίσθηση λοιπόν πως Ισλάμ και Χριστιανισμός δεν μπορούν να συμβιώσουν κορυφώθηκε το 1453.

Προφανώς, λόγω του ότι μέσα στον ψυχισμό των νεόκοπων οθωμανών ηγεμόνων η κατάκτηση της υπερχιλιόχρονης "άπαρτης" Χριστιανικής Πόλης, της Νο1 Πόλης του Μεσαιωνικού Κόσμου, της καρδιάς της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μεταφράστηκε σε αίσθηση απόλυτης πλέον – και δη αλαζονικής και ωμής – κυριαρχίας του Ισλάμ επί του Χριστιανισμού.

Των Οθωμανών επί των Χριστιανών.

Πως ξεκίνησε ο Κύκλος του Μίσους και του Αίματος

Άλλωστε, το ίδιο το Κοράνι δεν επιφυλάσσει καμία ευοίωνη μοίρα στους κατακτημένους «απίστους».

Οι σφαγές και η κακομεταχείριση των «μη μουσουλμάνων» ήταν στην ημερήσια διάταξη.

Επί αιώνες λοιπόν έθρεψαν το μίσος των υπόδουλων Χριστιανών υπηκόων τους.

Το οποίο κάθε τόσο ξεσπούσε σε αιματηρές εξεγέρσεις.

Οι οποίες ναι μεν δεν έφερναν αποτέλεσμα καθώς ήταν μικρής εντάσεως και εμβέλειας, πλην όμως λειτούργησαν σαν μια «μακρά προετοιμασία» για την Μεγάλη Εξέγερση.

Αυτή των Ελλήνων το 1821.

Αιώνες μίσους εξερράγησαν με όλη τους την ένταση σ’ αυτήν την έσχατη εξέγερση των γκιαούρηδων, των ραγιάδων.

Ήταν λογικό επόμενο να συνοδευτεί από ποταμούς «Οθωμανικού αίματος».

Και ναι, ήταν λογικό επόμενο να υπάρξουν «Τριπολιτσάδες».

Η Οθωμανική απαξιωτική και επιθετική απέχθεια καθώς και ωμή φονική βία απέναντι σε όποιον μη μουσουλμάνο ήταν που έχυσε επί αιώνες το «πρώτο (μη μουσουλμανικό) αίμα».

Και όχι οι Έλληνες Χριστιανοί.

(Σ' αυτό το σημείο, αναπόφευκτα αναρωτιέσαι μήπως πρέπει να ζητήσεις συγγνώμη για λογαριασμό των τότε Επαναστατών Πολεμιστών του '21 από τους τωρινούς φιλότουρκους τατσοβερεμορεπούσιους, δημοφραγκουδοδραγόνιους, μπουταροκαμινοβενιζέλους  λόγιους, εκπαιδευτικούς, πολιτικούς, κλπ που κατακρίνουν τον τρόπο που κατακτήθηκε η ελευθερία και η ανεξαρτησία των Ελλήνων...δηλαδή με ποταμούς αίματος και ωμότητα, ναι ίδια με αυτή των πρωτοδιδαξάντων τουρκοοθωμανοϊσλαμιστών, τον ΜΟΝΟΝ δηλαδή τρόπο να την κατακτήσεις...και που βλέπουν στον "απέναντι εφιάλτη, τον Τούρκο/νεοοθωμανό/Ισλαμιστή" κάτι που μπορεί να γίνει "έντιμος, έμπιστος φίλος και συμπολίτης")

Φυσικά, η έμπρακτη αυτή αιματηρή εκδήλωση (αντίδραση) των πρώην υπόδουλων Ελλήνων απέναντι στους πρώην αφέντες τους, τους θύτες και δημίους τους προκάλεσε και την «αντι-αντίδραση» του Κυρίαρχου, του Οθωμανού Δυνάστη.

Ο κύκλος του Μίσους και του Αίματος απλά συνέχιζε το έργο του.

Την «ανατροφοδότηση».

Ήταν πλέον ένα πεδίο μη αναστρέψιμης ωμής βίαιης αντιπαράθεσης.

Οι Οθωμανοί απάντησαν με ένα ανελέητο κυνηγητό – κατά βάση των Ελλήνων, κατά δεύτερον όλων των Χριστιανών – της Οθωμανικής επικράτειας.

Η Βόρειος Ελλάδα, τα Βαλκάνια και η Ιωνία/Μικρασία πλήρωσαν με ποταμούς πρωτίστως Ελληνικού (και δευτερευόντως Χριστιανικού) αίματος τα Οθωμανικά αντίποινα.

Γιατί Οθωμανικά και όχι Τουρκικά;

Απλά, γιατί στις Οθωμανικές στρατιές που έσφαζαν Έλληνες/Χριστιανούς δεν συμμετείχαν μόνον «Τούρκοι το γένος».

Να το έχουμε ΞΕΚΑΘΑΡΟ αυτό στο νου μας!

Αλλά όλες οι φυλές του Ισλάμ της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Τούρκοι κατά βάση, αλλά και Κούρδοι και Τσερκέζοι και Καυκασιανοί γενικώς και Μεσανατολίτες και Άραβες και Αιγύπτιοι και Αφρικανοί γενικά και Αλβανοί και Βόσνιοι και Βαλκάνιοι γενικώς και Τάταροι και...και...και...

Ήταν μια γενοκτονία ενάντια σε Έλληνες, Αρμένιους, Ασσύριους και συνολικά Χριστιανούς που κράτησε αιώνες και δεν εκπορεύτηκε μόνον από τους
Τούρκους αλλά από το Ισλάμ συνολικά.

Από την στιγμή που εξεγέρθηκαν οι Έλληνες Χριστιανοί της Ρούμελης και του Μοριά το 1821 κι από την στιγμή που άρχισαν τα Οθωμανικά/Ισλαμικά/Τουρκικά αντίποινα σε όλη την Οθωμανική επικράτεια, οι υπόλοιπες περιοχές δεν είχαν άλλη επιλογή για να διασωθούν από το τουρκο/οθωμανικο/ισλαμικό λεπίδι παρά ΜΟΝΟ τον ταυτόχρονο ξεσηκωμό.

Δεν το έπραξαν. Κι όσοι το έπραξαν, η εξέγερσή τους εξελίχθηκε σε μικρό βαθμό και περιορισμένα.

Δέκα χρόνια ελληνοτουρκικού πολέμου και μετά από περίπου 1,000,000 νεκρούς Έλληνες, το πρώτο Ελληνικό Κράτος ήταν ελεύθερο.

Πέρασαν οι δεκαετίες, το 1896 ξεκίνησε (όχι ότι σταμάτησαν ποτέ) επίσημα η γενοκτονία των Αρμενίων.

Παρόμοιες "πιέσεις" δέχονταν και το Ελληνικό/χριστιανικό στοιχείο. 

Και όχι μόνον στην Μικρασία.

Αλλά και στον Μακεδονικό/Θρακικό Βορρά.

1897 σημειώθηκε η αποτυχημένη  Ελληνική εξέγερση και η προχειροστημένη Ελληνική εισβολή στην Βόρεια Ελλάδα και η πανωλεθρία από τον Τουρκικό στρατό.

Ο κύκλος του μίσους και του αίματος δεν μπορούσε να διακοπεί όσο αυτές οι δύο κοινότητες βρίσκονταν μαζί στο ίδιο έδαφος με τον μουσουλμάνο να κυριαρχεί στα εδάφη και στο τομάρι του Χριστιανού.

Η Κλιμάκωση των Ισλαμικών Διώξεων...

Οι Οθωμανοί το είχαν εμπεδώσει καλά πλέον και κλιμάκωναν τις (εκ)διώξεις των χριστιανών από την οθωμανική επικράτεια.

Πράγμα που οδήγησε στους Βαλκανικούς Πολέμους, στο Κίνημα των Νεοτούρκων το 1908 (που αποδείχτηκαν ακόμη πιο απηνείς στις διώξεις των χριστιανών με αποκορύφωμα τους 1,500,000 σφαγιασθέντες Αρμένιους το 1915)  και στον 1^ο Παγκ. Πόλεμο.

Σταυρωμένες Αρμένισες από τους Τούρκους

Κατά την διάρκεια του οποίου εκατοντάδες χιλιάδες χριστιανοί εξολοθρεύτηκαν στα οθωμανικά εδάφη.

Ο κύκλος του αίματος τροφοδοτούνταν διαρκώς από την Οθωμανική τυφλή βία και το ωμό κυνήγι των χριστιανών πολιτών της αυτοκρατορίας.

Ήταν αναπόφευκτη εξέλιξη η «στρατιωτικοποιημένη αντίδραση» των Δυτικών Χριστιανών (που βεβαίως προσέβλεπαν σε γεωπολιτικά και οικονομικά κέρδη) με αιχμή του δόρατος τους Έλληνες το 1919.

Ήταν η ώρα της «Ελληνικής αντι-αντίδρασης».

Το αίμα φέρνει πάντα αίμα.

Απάντησαν με εισβολή στη Μικρασία προκειμένου να προστατέψουν τους εκεί Ελληνικούς και γενικότερα χριστιανικούς πληθυσμούς.

Σε όλη την Τουρκία, ακόμη και στην «νικημένη Τουρκία» οι διώξεις των Χριστιανών από τους μουσουλμάνους (και όχι μόνον από τους τούρκους) συνεχίζονταν.

Ο σουλτάνος έστειλε τον Κεμάλ Μουσταφά (κατοπινό Ατατούρκ) στον Πόντο για να επιληφθεί της παύσης αυτών των σφαγών Χριστιανών από τούρκους άτακτους.

Αντ’ αυτού, αυτός ηγήθηκε μιας ακόμη μεγαλύτερης οργάνωσης αυτής της «Μεγάλης Σφαγής» Χριστιανών.

Με τις αιματηρές επιθέσεις τους οι Ισλαμιστές/Τούρκοι έτρεφαν ακόμη περισσότερο το μίσος των χριστιανών συμπολιτών τους εναντίον τους αλλά και των Χριστιανών γειτόνων τους (Ελλάδα) που συν τοις άλλοις ήταν πια οι νικητές του πολέμου και με αξιόλογη στρατιωτική δύναμη.

Αναπόφευκτα, ο Ελληνικός Στρατός επιχειρούσε πλέον όλο και βαθύτερα στη Μικρασία.

Εξίσου αναπόφευκτα, το μίσος όχι μόνον αιώνων τουρκοοθωμανικής/ισλαμικής καταπίεσης και αίματος αλλά και δέκα χρόνια ελληνοτουρκικών σφαγών συνέχισε να ξεσπάει και να αλληλοτροφοδοτείται.

Άλλωστε, μην ξεχνάμε πως τον καιρό της Μικρασιατικής εκστρατείας ζούσαν ακόμη Έλληνες που είχαν βιώσει άλλες προγενέστερες σφαγές από τους Τούρκους, μέχρι και Έλληνες που είχαν γεννηθεί τα χρόνια της Μεγάλης Επανάστασης.

Όλοι αυτοί "έφεραν, κουβαλούσαν ισχυρές μνήμες αίματος και σφαγών", δεινών από τους Τούρκους και τροφοδοτούσαν μ' αυτές την συλλογική μνήμη, το μίσος και την οργή.

Οι χριστιανοί της Ιωνίας που μέχρι τότε επί αιώνες σφάζονταν από τους τούρκους/ισλαμιστές/οθωμανούς, για πρώτη φορά είχαν την ευκαιρία να πάρουν το αίμα τους πίσω.

Να εκδικηθούν...

Και φυσικά θα υπήρξαν πάρα πάρα πολλές τέτοιες «ωμές αντιδράσεις αντεκδίκησης» των Χριστιανών.

Και είναι υποκριτικό εκ μέρους των τούρκων (πολιτικών και λαού) να διατείνονται δεκαετίες τώρα πως δεν μπορούν να κατανοήσουν γιατί συνέβησαν όλα αυτά...

Είχαν προφανώς την ψευδή πεποίθηση πως επειδή αυτοί ήταν κυρίαρχοι και περνούσαν καλά, απολάμβαναν και οι "υποτελείς τους" τις Οθωμανικές διώξεις και σφαγές.

Οπότε μάλλον ηλιθιωδώς θεώρησαν πως όταν στα πρώην θύματά τους τους δόθηκε η ευκαιρία της απελευθέρωσης και ισχυροποίησής τους δεν θα τα θυμόντουσαν.

Αυτό το κύμα έμπρακτης αγανάκτησης των Χριστιανών θα πρέπει να διαπέρασε σαν ηλεκτρικό ρεύμα όλη την Μικρασία.

Όσες δε προσπάθειες κι αν έκανε ο Ελληνικός Στρατός για να ανακόψει αυτές τις "δράσεις αντεκδίκησης" κατά των Τούρκων θα πρέπει μεν να έφεραν σημαντικά αποτελέσματα αλλά αποκλείεται να κατόρθωσε να τα ελέγξει πλήρως.

Ή "αυτοί" ή "εμείς"...ή όλα ή τίποτα...(κάποιοι δεν το κατάλαβαν, δυστυχώς, τότε...

Οι τούρκοι/ισλαμιστές (άτακτοι και τακτικός στρατός) από την άλλη συνέχιζαν τις σφαγές χριστιανικών πληθυσμών κατά την υποχώρησή τους αλλά και στις περιοχές της Ανατολίας και του Πόντου που έλεγχαν.

Ο κύκλος αυτός του αίματος φαινόταν ξεκάθαρα (πιο ξεκάθαρα δεν γίνεται) πως θα τελείωνε οριστικά πλέον ΜΟΝΟΝ με την ολοκληρωτική επικράτηση του ενός ή του άλλου απέναντι στον άλλον.

Θα έπρεπε να εξοντωθεί και να ξεριζωθεί από την Μικρασία είτε ο ένας είτε ο άλλος.

Οι Χριστιανοί (Έλληνες και Αρμένιοι κυρίως) προφανώς δεν το κατανόησαν εις βάθος αυτό.

Οι περί τους 300,000 Έλληνες στρατιώτες που επί δέκα χρόνια πολεμούσαν στα ελληνοτουρκικά μέτωπα είχε από καιρό πια έρθει η ώρα τους να αποστρατευθούν και να πάνε στα κατεστραμμένα οικονομικά σπίτια τους δίνοντας τη θέση τους σε ένα νέο στρατό, ξεκούραστο.

Οι Έλληνες της Ιωνίας/Μικρασίας έπρεπε να συνειδητοποιήσουν πως  ήταν ώρα πια να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους.

Και πως αν δεν το κατάφερναν αυτό τους περίμενε ομαδική σφαγή μέχρι του τελευταίου νηπίου.

Άραγε το έκαναν;

ΌΧΙ!!!

Είτε με ευθύνη του Ελληνικού Κράτους, είτε με ευθύνη του Ελληνικού Επιτελείου, είτε των ανόητων πουλημένων Πολιτικών της εποχής, είτε με ευθύνη της Αρμοστείας της Σμύρνης, είτε με ευθύνη των Συμμάχων, είτε με ατομική ευθύνη των ίδιων των Μικρασιατών που αρνήθηκαν να «στρατευθούν» και δη σε μεγάλη κλίμακα, απλά ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ.

Με μια μόνον εξαίρεση, κάποιες περιορισμένες (όπως αποδείχτηκε και ανεπαρκείς) γενναίες ανταρτικές δυνάμεις Ελλήνων του Πόντου.

Θα έπρεπε, με το που πάτησε το πόδι του στην Σμύρνη ο Ελληνικός στρατός, να συσταθεί ένας νέος στρατός εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων «ντόπιων», της Μικρασίας.

Και να αναλάβουν αυτοί τα υπόλοιπα....την "Απελευθέρωση του Τόπου τους"...όπως ακριβώς έκαναν οι Ελλαδίτες με τον δικό τους τόπο...και οι νησιώτες με τον δικό τους...όλοι πλήρωσαν τον δικό τους φόρο αίματος για την Ελευθερία τους...

Θα έπρεπε να συνειδητοποιήσουν οι Μικρασιάτες πως εκεί που είχαν φτάσει τα πράγματα με τους Τούρκους/οθωμανούς/ισλαμιστές δεν υπήρχε επιστροφή...

Αυτό απλά δεν συνέβη.

Το αποτέλεσμα είναι γνωστό.

Οδήγησε στην Μικρασιατική καταστροφή.

Εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, γενοκτονία των Ελλήνων και συνολικά των χριστιανών της Μικρασίας και ουσιαστικό ξερίζωμα των Ελλήνων από την Ιωνία.

Το "Κλειδί" του Σαγγαρίου...και ο ανύπαρκτος "Στρατός Μικρασιατών"

Όντως, αν οι Έλληνες νικούσαν στον Σαγγάριο θα ήταν το τέλος για την Τουρκία.

Οι Κούρδοι, μερικούς μήνες μετά την ήττα των Ελλήνων κατάλαβαν πως ο Ατατούρκ (οι Τούρκοι) τους «έριξαν» στη συμφωνία και πάνω από τις μισές Κουρδικές επαρχίες ξεσηκώθηκαν.

Ήταν όμως αργά πια. Είχαν χάσει το ιδανικό timing. Την ώρα δηλαδή που οι Έλληνες βρίσκονταν στη Μικρασία.

Οι Τούρκοι πλέον είχαν να ασχοληθούν μόνον με τους Κούρδους. Και φυσικά τους ισοπέδωσαν.

Εάν παρ’ όλα αυτά, οι Έλληνες είχαν κατορθώσει να επιβληθούν στον Σαγγάριο, τότε οι Κούρδοι (αλλά και οι «μη ισλαμιστές» Αλεβήτες που τόσες σφαγές είχαν υποστεί κι αυτοί από τους Οθωμανούς/μουσουλμάνους αλλά κι άλλοι ευκαιριακοί σύμμαχοι που πάντα φεύγουν σαν λαγοί στην ήττα) θα έφευγαν από το πλευρό των τούρκων και πιθανότατα θα συνειδητοποιούσαν πως ήταν η κατάλληλη ώρα για την εξέγερσή τους ώστε να ενεργοποιούνταν και οι αποφάσεις των συμμάχων περί «Κουρδικής αυτονομίας».

Η ήττα στην Μικρασία και η καταστροφή ως τα σήμερα χρεώνεται στην ανοησία της Ελληνικής πολιτικής και στους συμμάχους.

Ποτέ όμως δεν τέθηκε μετ’ επιτάσεως το ερώτημα:

- «...γιατί δεν σχηματίσθηκε ο Μικρασιατικός Στρατός;»

- «...γιατί δεν πολέμησαν οι Μικρασιάτες;» (παρά μόνον μια οικτρή μειοψηφία το πολύ 10,000 ανδρών;)

- Γιατί συνέχισαν να πολεμάνε ταλαιπωρημένοι Ελλαδίτες στρατιώτες με ξεσκισμένα ρούχα - που ανυπομονούσαν να επιστρέψουν στα ρημαγμένα επί δέκα χρόνια σπίτια και οικογένειές τους - την ώρα που εκατομμύρια ντόπιοι Έλληνες της Μικρασίας εξακολουθούσαν να διάγουν "ευχάριστο κι εν πολλοίς ευκατάστατο και βολεμένο βίο" αντί να εξοπλίσουν - και μάλιστα ιδίοις εξόδοις - έναν ισχυρό ξεκούραστο στρατό 400,000 Ελλήνων και να ισοπεδώσουν μια και καλή τα υπολείμματα του τουρκικού στρατού της Ανατολίας;

- Γιατί δεν κατάλαβαν πως είχε έρθει η ώρα του δικού τους Ξεσηκωμού, της δικής τους Απελευθέρωσης που ΚΑΝΕΙΣ άλλος εκτός από τους ίδιους δεν θα τους την κατοχύρωνε;

- Ποιός ευθύνεται σ’ αυτό;

Ψίθυροι για μια "Σκοτεινή Πλευρά" των Μικρασιατικών...

Οι συσχετισμοί (πληθυσμιακοί) ήταν με το μέρος των Ελλήνων τότε στη Μικρασία, ακόμη και με τους συμμάχους κόντρα.

Κι όμως...

Απλά, δεν συνέβη...

Κάποιοι διατείνονται πως ήταν τόσο πολύ "βολεμένος" ο βίος τους που προσομοίαζε με αυτόν των Ελλήνων των Ελληνιστικών χρόνων λίγο πριν τους κατακτήσουν οι Ρωμαίοι.

Ή ακόμη και με τους σημερινούς "βολεμένους και αφιονίζοντες αρειμανίως Έλληνες"...που αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν πως το λεπίδι πλησιάζει το λαιμό τους...για μία ακόμη φορά στην ιστορία τους...

Κρατούσαν - λένε, για τους Μικρασιάτες - και κάπως στο κεφάλι τους μια "πισινή":

...ρε κι αν χάσουν οι Έλληνες τον πόλεμο κι επικρατήσουν οι Τούρκοι;

Κάτσε να είμαστε "ήσυχοι" λοιπόν...να μην πιάσουμε τα όπλα ενάντια στον Τούρκο...ώστε όποιος κι αν νικήσει, εμείς να είμαστε καλά...

Δηλαδή, άλλοι να κερδίσουν τον πόλεμο γι' αυτούς...

Κάπως άτιμο...αν είναι έτσι...και στον βαθμό που είναι έτσι...

Σιγοσφυρίζουν κάπως - διάφορες ιστορικές κακές γλώσσες - και το "δειλοί"...

Δεν το νομίζω...

Για την ακρίβεια θα ακούσουμε τι λέει και η "άλλη πλευρά"....

Κάποιοι λοιπόν λένε - για την ακρίβεια ψιθυρίζουν - πως οι Έλληνες της Ανατολής, ναι μεν ήταν εξίσου γενναίοι και ικανοί πολεμιστές αλλά ποτέ στην ιστορία τους δεν πήγαν με τους Ελλαδίτες...

Πάντα έτειναν να ανήκουν στην επιρροή και στα στρατεύματα του (εκάστοτε) Ανατολικού Ηγεμόνα...

Παλαιότερα του Πέρση...

Αργότερα των Αράβων...

Μετά των Οθωμανών...

Ακόμη και στις Θερμοπύλες και στην Σαλαμίνα πολέμησαν με το πλευρό των Περσών ενάντια στους Ελλαδίτες...

Ο Αλέξανδρος τους υπέταξε με το σπαθί...

Οι βυζαντινοί αυτοκράτορες έπρεπε διαρκώς να πολεμούν για να τους διατηρούν υπό τη Σημαία της Αυτοκρατορίας...

Μονίμως "λοξοκοιτούσαν" προς Ανατολάς...και αντίστοιχα προς τον Ισλαμικό Νότο...

Άλλωστε, η Βυζαντινή αυτοκρατορία προτού κατακτηθεί, αποδυναμώθηκε από αιρέσεις και διχαστικά κινήματα.

Και όλα γεννήθηκαν στην Μικρασία και στην Μέση Ανατολή.

Για έναν παράξενο λόγο, ποτέ τους δεν θέλησαν να νοιώσουν μέρος της ίδιας "Δυτικής Πατρίδας"...

Άλλοι πάλι, πιο επίσημα χείλη, λένε πως απλά, ενώ αυτοί (οι Μικρασιάτες) προθυμοποιήθηκαν να συντάξουν Μικρασιατική Στρατιωτική Δύναμη, οι Έλληνες Πολιτικοί/κυβερνήτες (δια του Αρμοστή της Σμύρνης Στεργιάδη και του Επιτελείου) αρνήθηκαν...

Και οι γνήσιοι Έλληνες Πολεμιστές του Πόντου από ποιόν πήραν την έγκριση για να ζωστούν τα φυσεκλίκια, το ντουφέκι και το σπαθί τόσες φορές στην ιστορία τους;

Πόντιοι αντάρτες...τις ΕΞΙΣΟΥ οπλισμένες "Γυναίκα και κορίτσι" στη φωτό τις βλέπουνε μερικοί; Αυτό κάνεις αν θές την ζωή και την ελευθερία σου...

Από κανέναν...το κεφάλι τους και την Ψυχή τους ρώτησαν μόνον...όπως έπρεπε....

Αυτά λοιπόν - το ότι "δεν τους δόθηκε έγκριση για Στρατό Μικρασιατών" - είναι γελοιότητες ακόμη και να τις σκέπτεται κανείς...είναι μια πολύ "βολική δικαιολογία"...που δεν πιστεύει κανείς ότι θα την δέχονται ακόμη και τα ίδια τα εγγόνια τους σήμερα...

Όλα τα παραπάνω είναι κι ένας από τους λόγους που η τότε Ελλαδική κοινωνία δεν τους καλοδέχτηκε όταν έφτασαν στην Ελλάδα ως κατεστραμμένοι πρόσφυγες...

Ο διάλογος (μεταξύ "γηγενών" Ελλήνων και Προσφύγων Μικρασιατών") ήταν ο εξής (εν πολλοίς):

"γιατί ρε βολεμένοι δειλοί δεν ξεσηκωθήκατε να πολεμήσετε τον Τούρκο να λευτερωθείτε κι εσείς στη Μικρασία από τον τούρκο; Περιμένατε από τα δικά μας τα Ελλαδίτικα φαντάρια, τα ταλαιπωρημένα δέκα χρόνια στον πόλεμο να καθαρίσουν για σας; Ήρθανε. Γιατί δεν σταθήκατε δίπλα τους να πολεμήσετε κι εσείς μετά;"

Η απάντηση που εξόργιζε ακόμη πιο πολύ ήταν:

"...και ποιός σας είπε να έρθετε να μας ελευθερώσετε; Σας το ζητήσαμε εμείς;"

Φυσικά, όλα αυτά ανήκουν στην "σκοτεινή πλευρά" της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας...που όλοι τα κρύβουν κάτω από το χαλί...

Είναι απ' αυτά που η συλλογική μας μνήμη δεν θέλει να θυμάται και ν' αναφέρεται...και βεβαίως, πολλοί, πάρα πολλοί θα νοιώσουν δυσάρεστα και άβολα διαβάζοντάς τα...περαστικά τους...αυτή είναι η αλήθεια και την γνωρίζει κάθε οικογένεια σ' αυτόν τον τόπο...ιδίως όσοι έχασαν ανθρώπους και περιουσίες σ' εκείνον τον πόλεμο...κι ακόμη πιο πολύ όσοι το πληρώνουν με φτώχεια μέχρι σήμερα...

Και οι δύο παππούδες μου πολέμησαν επί δέκα χρόνια σ' εκείνον τον μακρύ και αδυσώπητο πόλεμο τότε...των δε παιδιών μου πολέμησαν και οι τέσσερις προπάπποι....όλοι τους επιβίωσαν από τον Σαγγάριο...μια εκστρατεία που στους δικούς μου Παππούδες Γερο-πολεμιστές άφησε απίστευτα τραύματα...και τους καταδίκασε να ζήσουν όλη την υπόλοιπη ζωή τους στην φτώχεια και στις στερήσεις...όπως η συντριπτική πλειοψηφία όσων πολέμησαν στη Μικρασία...εγκατελειμμένοι (όπως ΠΑΝΤΑ οι βετεράνοι Έλληνες Πολεμιστές - κι εννοούμε τους απλούς Στρατιώτες) από την (δήθεν) "ευγνωμονούσα Πολιτεία"...

Ένοιωθαν πάντα υπερήφανοι όμως γι' αυτή την συμμετοχή τους στον Πόλεμο...ενώ κάποιοι επέλεξαν να μην πολεμήσουν...κι έτσι χαραμίστηκαν κόποι δέκα χρόνων πολέμου...νικηφόρου πολέμου...που θα μπορούσε, έφτασε μια ανάσα από το να μας απαλλάξει μια και καλή απ' αυτόν τον μακραίωνο εφιάλτη...τον Τουρκοϊσλαμικό/νεοοθωμανικό κίνδυνο...

Μίσος...Αίμα....και Αγνοούμενοι...

Ίσως η αλήθεια να βρίσκεται κάπου στη μέση απ' όλα τα παραπάνω...

Γεγονός παραμένει πως ο Ελληνισμός το πλήρωσε πολύ ακριβά.

Παραβιάστηκαν βασικοί κανόνες της Πολεμικής Οργανωτικής με αποτέλεσμα να χαθούν ιστορικές Πατρίδες, περιουσίες, εθνικά εδάφη και εκατοντάδες χιλιάδες ζωές Ελλήνων.

Μην ξεχνιόμαστε όμως...Ο κύκλος αίματος δεν έκλεισε...

Ποτέ...

Οι Τούρκοι/Οθωμανοί/ισλαμιστές μάλιστα φρόντιζαν ΠΑΝΤΑ να επισφραγίζουν τους διάφορους κύκλους αίματος με ένα ανοσιούργημα...

Δεν έφταναν οι σφαγιασθέντες Έλληνες, δεν έφταναν οι εξανδραποδισμένοι, υπήρχαν πάντα και οι «Αγνοούμενοι»...

Αυτοί που κάποτε τους πήραν οι Τούρκοι αιχμάλωτους, τους έστειλαν στα μπουντρούμια ή/και στα τάγματα εργασίας και ποτέ δεν τους επέστρεψαν στα σπίτια τους και στους δικούς τους...

Το ίδιο συνέβη ξανά και ξανά...στην εξέγερση του 1821, στις γενοκτονίες των Νεότουρκων, στους Βαλκανικούς και στον 1^ο παγκ. Πόλεμο, στα Μικρασιατικά και στον 2^ο παγκ. Πόλεμο...

Θα πει βεβαίως κανείς πως αυτά είναι ιστορία που πάει και τέλειωσε και να μην τα αναμοχλεύουμε...

Σωστά...

Άλλωστε, δεν υπάρχουν πλέον «Έλληνες Αγνοούμενοι»...

Έτσι; Σωστά;

Τι;
Πάει μήπως ο νους σας σε τίποτα "πιο πρόσφατους Έλληνες ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΥΣ" που ΚΑΜΙΑ Ελληνική Πολιτεία ή/ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑ δεν νοιάστηκε να τους αναζητήσει και να τους επαναφέρει στην Πατρίδα;

Ούτε βεβαίως να τους τιμήσει "παίρνοντας το αίμα τους πίσω"...αυτά προφανώς είναι ψιλά γράμματα για την σύγχρονη Ελληνική Πολιτεία και τον σύγχρονο Ελληνικό Στρατό...

Όπως και η εκτέλεση προδοτών στρατηγών και πολιτικών που ευθύνονται για την παράδοση Ελληνικών εδαφών στον τούρκο (ώστε να μην τολμήσει κανείς στο μέλλον να το επαναλάβει - έτσι δεν λειτουργούσε πάντα στην ιστορία η Λογική του Πολέμου και του Χαμένου Εδάφους; Άλλαξε κάτι μήπως;)

Οι Τούρκοι συνέχισαν σε όλη τους την θανάσιμη εφιαλτική ιστορία να ταΐζουν την Οργή και το Μίσος των Ελλήνων χύνοντας αίμα Ελληνικό....ξανά και ξανά...

Δεν έχασαν ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ την ευκαιρία για κάτι τέτοιο...

Ώστε οι Τούρκοι είναι φίλοι μας μετά το '22...

Σεπτεμβριανά 1955

Το 1940 και καθ’ όλη την διάρκεια του 2^ου παγκ. Πολέμου συνέχισαν την εξόντωσή τους με τα τάγματα εργασίας.

Το 1955 πήραν το μέρος των Άγγλων στον αγώνα της ΕΟΚΑ για Ανεξαρτησία της Κύπρου εγκαινιάζοντας την πολεμική αντιπαράθεση της τουρκικής μειονότητας (ούτε 5%) ενάντια στην συντριπτική Ελληνική πλειονότητα της Νήσου....

Αλλά...με αφορμή την Κύπρο εξανδραπόδισαν και τους Έλληνες της Πόλης καταστρέφοντας τις Ελληνικές περιουσίες, καίγοντας, βιάζοντας και σκοτώνοντας κι εντέλει διώχνοντας τους εναπομείναντες με τα Σεπτεμβριανά του ’55 στην Κωνσταντινούπολη.

Και όχι...δεν τελείωσε εκεί το δράμα...

Το 1974 συνεχίστηκε με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο....

1987 Αιγαίο...

1996...Ίμια...

2015...Αιγαίο...Θράκη...Κύπρος...

Όχι...ο Κύκλος Αίματος μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων/Νεοοθωμανών/Ισλαμιστών δεν έκλεισε...

Κι όποιοι ανόητοι δεν το βλέπουν, είναι σαν εκείνους τους ηλίθιους τότε το 1922 που οδήγησαν έναν λαό και μια χώρα στην απόλυτη καταστροφή...

Ή σαν όλα τα εξαγορασμένα με γρόσια πολιτικά και στρατιωτικά καθάρματα της Ελλάδας που στο διάβα της σύγχρονης ιστορίας ξεπούλησαν ξανά και ξανά τα Ελληνικά εδάφη και Έλληνες Πολίτες και Στρατιώτες...

Κι αυτό με οποιονδήποτε τρόπο δεν πρέπει να επαναληφθεί σήμερα...

Με ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ...

Όσοι πολλοί κι αν είναι σήμερα οι εξαγορασμένοι, οι απάτριδες και οι ανόητοι...

Πόσο ακόμη στα τέσσερα ρε Μαυροκορδάτοι και Κωλέττηδες;

Κυρίαρχος στόχος της χώρας θα πρέπει να είναι η γεωπολιτική της επιβίωση...

Κι αυτό μεταφράζεται πρωτίστως σε προετοιμασία για μια ακόμη «αναπόφευκτη» Πολεμική Αναμέτρηση με την Τουρκία...

Που θα πρέπει να είναι νικηφόρα και συντριπτική επί της Τουρκίας.

Πρέπει αυτή τη φορά, μία και καλή να τελειώνουμε με αυτόν τον ιστορικό Μέγα Κίνδυνο...

Όλες οι εναπομείνασες δυνάμεις της χώρας θα πρέπει να εστιάσουν σ’ αυτό...

Προτού γίνουν οι τουρκομουσουλμάνοι εισβολείς πλειοψηφία σ’ αυτή την χώρα...

Όλα τα υπόλοιπα – βλέπε «διεθνείς οικονομικές σχέσεις της χώρας» υπό το φίλτρο της Ελληνικής Κρίσης - θ’ ακολουθήσουν μόνα τους...

Και δη «ραγδαίως»...

Όλοι μα όλοι οι «δήθεν ισχυροί» θα παραλύσουν απ’ το ρίγος τους απ’ αυτό που θα συνειδητοποιήσουν πως «έρχεται»...

Εν μια νυκτί θ’ αλλάξουν τα πάντα στις περιβόητες «διαπραγματεύσεις»...με τους «πανίσχυρους αλαζόνες δανειστές μας»...

Το συγκριτικό μας πλεονέκτημα δεν βρίσκεται στις παρλαπίπες των Βρυξελλών...(όπου κυριαρχεί ΠΑΝΤΑ ο ισχυρός οικονομικά)...

Αλλά στο Αιγαίο...

Γιώργος Ανεστόπουλος