Πως και πότε ξεκίνησε η τραγωδία των χριστιανών στη Μ. Ανατολή!

Σημαντικό άρθρο του βετεράνου Βρετανού ανταποκριτή στη Μέση Ανατολή Ρόμπερτ Φισκ. «Ένα χρόνο μετά τη γενοκτονία των Αρμενίων, η χριστι...

Σημαντικό άρθρο του βετεράνου Βρετανού ανταποκριτή στη Μέση Ανατολή Ρόμπερτ Φισκ. «Ένα χρόνο μετά τη γενοκτονία των Αρμενίων, η χριστιανική μειονότητα υποφέρει ξανά», γράφει.

Ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο του πολυβραβευμένου δημοσιογράφου, που γνωρίζει όσο λίγοι τη Μέση Ανατολή, όπως δημοσιεύτηκε στην Independent:

Μια καλοκαιρινή ημέρα το 1990, μπήκα σε μια όμορφη εκκλησία των Σταυροφόρων στη Κεσερβάν, σε μια ομαλή βουνοπλαγιά στη Βηρυττό, όπου ένας γηραίος καθολικός μαρωνίτης ιερέας μου έδειξε ένα βυζαντικό ψηφιδωτό που απεικόνιζε, νομίζω, τον Άγιο Ιωάννη. Αυτό που μάλλον ήθελε να μου δείξει ήταν τα μάτια του αγίου. Είχαν αποσπαστεί από το ψηφιδωτό με σπαθί ή λόγχη κάποια στιγμή στην αρχαιότητα. «Οι μουσουλμάνοι το έκαναν», είπε ο ιερέας.

Τα λόγια του είχαν ρίξει φως στο τοπίο, γιατί, εκείνη την περίοδο ο γενικός στρατηγός του λιβανικού χριστιανικού στρατού Μικέλ Αούν –που νόμιζε ότι ήταν πρόεδρος και, ακόμα και σήμερα, ονειρεύεται ότι θα αναλάβει- διεξήγε έναν πόλεμο χωρίς ελπίδα εναντίον του συριακού στρατού του Χαφέζ Άσαντ. Καθημερινά, επισκεπτόμουν τα σπίτια νεκρών χριστιανών που είχαν σκοτωθεί από συριακά πυρά. Οι Σύροι, στο αφήγημα του ιερέα, ήταν οι ίδιοι «μουσουλμάνοι» που έβγαλαν τα μάτια από το αρχαίο εικόνισμα.

Θυμάμαι εκείνη την περίοδο –και αρκετές φορές έκτοτε- θα θεωρούσα ότι επρόκειτο για ανοησίες: δεν μπορείς να «βάλεις» την αρχαία ιστορία στο παρόν. (Οι μαρονίτες, παρεμπιπτόντως, είχαν στηρίξει τις πρώτες σταυροφορίες. Οι ορθόδοξοι της εποχής στήριζαν τους μουσουλμάνους). Αυτής της κλίμακας η εχθρότητα χριστιανών-μουσουλμάνων [σσ: θεωρούσε] ήταν μια ιστορία για να φοβήσουμε τα παιδιά στο σχολείο.

Κι όμως, ήταν μόλις τον περασμένο χρόνο, καθώς οι σφαίρες σφύριζαν επάνω από τη συριακή πόλη του Γιαμπρούντ, που μπήκα σε μια από τις παλαιότερες εκκλησίες της χώρας και είδα εικονίσματα αγίων. Σε όλες, τα μάτια ήταν βγαλμένα και είχαν διαρρηχθεί σε λωρίδες. Πήρα μια από αυτές τις λωρίδες μαζί μου γυρνώντας στο σπίτι μου στη Βηρυττό, με τα ζωγραφισμένα μάτια των αγίων να με κοιτάνε επίμονα, ακόμα και την ώρα που έγραφα αυτό το άρθρο. Αυτό δεν ήταν ιεροσυλία της αρχαιότητας. Εγινε από ανθρώπους με μακάβριες «συνήθειες», πιθανόν από το Ιράκ, μόλις μερικούς μήνες νωρίτερα.

Όπως στην περίπτωση της 11ης Σεπτεμβρίου –αφού το Χόλιγουντ είχε μεθοδικά δαιμονοποιήσει τους μουσουλμάνους σαν βάρβαρους δολοφόνους που θέλουν να καταστρέψουν την Αμερική- φαίνεται ότι οι χειρότεροι φόβοι μας πραγματοποιούνται. Ο ιερέας που συνάντησα το 1990 δεν θα μπορούσε να είχε ζήσει τόσο για να γνωρίζει πώς οι νέοι βάρβαροι θα «χτυπούσαν» τους αγίους στη Γιαβρούντ.

Σημειώστε πώς δεν έχω αναφέρει την υποδούλωση χριστιανών γυναικών στο Ιράκ, τη σφαγή από το Ισλαμικό Κράτος χριστιανών και γιαζίντι, το κάψιμο αρχαίων εκκλησιών της Μοσούλης ή την καταστροφή της σπουδαίας αρμενικής εκκλησίας του Ντέιρ ελ Ζουρ που τιμούσε τη γενοκτονία των ανρθώπων της το 1915. Ούτε την απαγωγή των νιγηριανών μαθητριών. Ούτε και την τελευταία σφαγή στην Κένυα, όπυο ο αριθμός των νεκρών χριστιανών και η σκληρότητα των σεχταριστών δολοφόνων ήταν, πραγματικά, επικών χολιγουντιανών διαστάσεων. Ούτε ανέφερα τους άγριους πολέμους σουνιτών-σιιτών που τώρα «μικραίνει» την τραγωδία των χριστιανών.

Πρέπει σήμερα να ξανασκεφτούμε τη χριστιανική τραγωδία στη Μέση Ανατολή –όπως και θα γίνει, φυσικά, όταν οι Αρμένιοι ανά τον κόσμο θα τιμήσουν την 100η επέτειο της γενοκτονίας του λαού τους από τους Οθωμανούς Τούρκους. Ίσως ήρθε ο καιρός να την αναγνωρίσουμε, όχι μόνο ως πράξη γενοκτονίας, αλλά όχι απλώς ως δολοφονία μιας μειονότητας εντός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά συγκεκριμένα μιας χριστιανικής μειονότητας, που δολοφονήθηκε γιατί ήταν αρμενική αλλά επίσης και γιατί ήταν χριστιανική (πολλοί εκ των οποίων, δυστυχώς, έβλεπαν θετικά τον ορθόδοξο, αντι-οθωμανό τσάρο).
Και η μοίρα τους έχει κάποιες μη συνηθισμένες ομοιότητες με τους

 σημερινούς δολοφόνους του Ισλαμικού κράτους. Οι Αρμένιοι άντρες δολοφονήθηκαν. Οι γυναίκες βιάστηκαν ομαδικά ή εξαναγκάστηκαν να αλλαξοπιστήσουν ή αφέθηκαν να πεθάνουν από την πείνα. Τα μωρά κάηκαν ζωντανά – αφού στοιβάχτηκαν σε σωρούς. Η σκληρότητα του Ισλαμικού Κράτους δεν είναι καινούργια, και αν η τεχνολογία της παράδοσής τους οδηγεί σε ήττα οτιδήποτε και αν επιτύχουν οι αντίπαλοί τους.

Στο Κουβέιτ την προηγούμενη εβδομάδα, ένας καλός και στοχαστικός μουσουλμάνος, απόφοιτος αμερικανικού πανεπιστημίου – εντός της οικογένειας αλ Σαμπά και διακεκριμένος στην κυβέρνηση- κουνούσε το κεφάλι του με δυσπιστία όταν αναφερόταν στο Ισλαμικό Κράτος. «Είδα το βίντεο όπου καίνε τον Ιορδανό πιλότο ζωνταντό», μου είπε. «Το είδα αρκετές φορές. Επρεπε, για να καταλάβω την τεχνολογία. Γνωρίζετε ότι χρησιμοποίησαν επτά διαφορετικές γωνίες λήψης για να κινηματογραφήσουν το έγκλημα; Δεν μπορούμε να ανταγωνιστούμε αυτή την τεχνολογία των μίντια. Πρέπει να μάθουμε».

Και είναι αληθεια. Η Δύση –αυτή η άμορφη, επικίνδυνη έκφραση- δεν έχει ακόμα αντιληφθεί τη χρήση αυτής της τεχνολογίας – ειδικά τη χρήση που κάνει η παράδοση στο Διαδίκτυο- ούτε το έχουν αντιληφθεί οι μουσουλμάνοι Άραβες ιμάμηδες που έπρεπε να μιλάνε για τις τρομακτικές πράξεις του Ισλαμικού Κράτους.

Αλλά οι περισσότεροι δεν μιλάνε περισσότερο από ό,τι είχαν αποκηρύξει τον πόλεμο Ιράν-Ιράκ το 1980-1980, όταν περίπου ένα εκατομμύριο μουσουλμάνοι δολοφονούσαν ο ένας τον άλλον. Γιατί ήταν με το μέρος του Σαντάμ σε αυτόν τον πόλεμο. Και γιατί η ιδεολογία του Ισλαμικού κράτους είναι προφανώς ουαχαμπίτικης έμπνευσης, και, άρα, πολύ κοντά σε εκείνη μερικών εκ των κρατών του Περσικού Κόλπου.
Τα εγκλήματα του Ισλαμικού Κράτους είναι τόσο βίαια όσο εκείνα που διαπράχθηκαν από τον γερμανικό στρατό στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά οι Εβραίοι που αλλαξοπίστησαν δεν γλίτωσαν από τον Χίτλερ. Αυτό που έχει κοινό το Ισλαμικό Κράτος με τους Οθωμανούς Τούρκους του 1915 είναι η σκληρότητα που βασίζεται στην ιδεολογία –ακόμα και τη θεολογία- παρά το ρατσιστικό μίσος, παρά το γεγονός ότι δεν απέχει πολύ. Μετά το κάψιμο εκκλησιών και συναγωγών, τα συντρίμμια μοιάζουν ίδια.

Η τραγωδία του αραβικού κόσμου βρίσκεται τώρα σε τόσο μεγάλη κλίμακα που όλοι υποβιβαζόμαστε από αυτή. Ωστόσο, σκέφτομαι επίσης τον Λίβανο, όπου ο γηραίος ιερέας μου έδειξε το ψηφιδωτό με τα μάτια που έλειπαν και όπου οι Λιβανέζοι χριστιανοί και μουσουλμάνοι πολεμούσαν ο ένας τον άλλον – με τη βοήθεια πολλών ξένων εθνών, όπως του Ισραήλ, της Συρίας και της Αμερικής- και σκότωσαν 150.000 δικούς τους ανθρώπους.

Σήμερα, όμως, οι Λιβανέζοι μουσουλμάνοι και χριστιανοί, αν και ακόμα παραμένουν διχασμένοι πολιτικά, προστατεύουν ο ένας τον άλλο εν μέσω θυέλλης. Γιατί; Γιατί σήμερα έινια ένας πολύ πιο μορφωμένος πληθυσμός. Γιατί εκτιμούν την εκπαίδευση, την ανάγνωση βιβλίων και τη γνώση. Και από τη μόρφσωση, έρχεται η διακιοσύνη. Και γι’αυτό, συγκριτικά με τον Λίβανο, το Ισλαμικό Κράτος είναι ένα έθνος χαμένων ψυχών.

Πηγή: Independent

crashonline