Κατά συνθήκη «φονιάς»...(αν σου πουν: «ή σκοτώνεις το παιδί του άλλου ή πεθαίνει το δικό σου», τι θα κάνεις;)

    γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος Κάπου στην Εθνική οδό Αθηνών Λαμίας. Ο οδηγός του αυτοκινήτου κινείται με 100 χλμ στην μεσα...

 

 

γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

Κάπου στην Εθνική οδό Αθηνών Λαμίας.

Ο οδηγός του αυτοκινήτου κινείται με 100 χλμ στην μεσαία λωρίδα.

Ξαφνικά βλέπει την σήμανση να προειδοποιεί για έργα.

Και όντως, μερικές εκατοντάδες μέτρα μπροστά βλέπει τις τρεις λωρίδες να γίνονται δύο...

Φροντίζουν γι’ αυτό μια σειρά από κώνους, ταμπέλες και οδοφράγματα.

Παρατηρεί όμως και κάτι άλλο...

Και οι τρεις καθρέπτες (κεντρικός και οι δύο εξωτερικοί) του δείχνουν τρία διαφορετικά αυτοκίνητα να πλησιάζουν από πίσω με υψηλή ταχύτητα...

Και στις τρεις λωρίδες κυκλοφορίας...

Δεξιά του, πίσω του κι αριστερά του...

Υπάρχει διαφορά στην απόσταση του καθενός απ’ αυτόν αλλά όχι σημαντική...

Η ταχύτητά τους επίσης διαφέρει...

Ο πιο επικίνδυνος απ’ τους τρεις είναι αυτός που έρχεται από τα αριστερά...

Έχει την υψηλότερη ταχύτητα...

Πάνω από 160...

Αμέσως μετά σε ταχύτητα και επικινδυνότητα έρχεται το εκ δεξιών ταξί που του έρχεται εξίσου ακάθεκτα...

Ο εξ αριστερών δεν ανακόπτει καθόλου ταχύτητα...

Παίζει το γνωστό ανόητο παιγνίδι της εθνικής οδού...την κότα...

Πιστεύει πως θα προλάβει να προσπεράσει τον πρώτο οδηγό και να μπει μπροστά του προτού φτάσει στο σημείο που «κλείνει» η αριστερή λωρίδα «συγχωνευόμενη» με την μεσαία...

«Απαιτεί» δε από τον οδηγό της μεσαίας λωρίδας να πέσει πάνω στα φρένα του προκειμένου να του κάνει χώρο να μπει μπροστά του...

Αδιαφορώντας για το ότι πίσω από τον «μεσαίο» υπάρχει άλλο αυτοκίνητο που τον προσεγγίζει ραγδαία...συνεπώς, δεν υπάρχει χώρος για τον μπροστινό να «ανακόψει»...

Τουτέστιν:

Έχουμε τρεις ηλίθιους, αντικοινωνικούς, επικίνδυνους οδηγούς που κοντράρονται μεταξύ τους και με τον τέταρτο (τον «οδηγό στόχο») που παθητικά υφίσταται την - θανάσιμη - ανοησία τους...

Κι αν δεν πατήσει φρένο τρομάζοντας από τον πίσω του;

Πως να πατήσει φρένο άλλωστε για να κάνει χώρο στον εξ αριστερών ηλίθιο; Αφού θα πέσει πάνω του ο πίσω αν το κάνει!

Είναι η ιδανική συνταγή της καραμπόλας...

Τέσσερα αυτοκίνητα σε λίγο κινδυνεύουν να γίνουν κομμάτια...μαζί με τους επιβάτες τους...

Τουλάχιστον δε, στο μπροστινό «αυτοκίνητο στόχο» υπάρχουν δύο παιδιά...

Όντας Κυριακή απόγευμα – ώρα επιστροφής από επαρχία – πιθανότατα θα υπάρχουν επιβάτες και στα άλλα οχήματα...

Κι αν λοιπόν ο «μεσαίος» (που τον θεωρούν ως «ακίνητη σημαδούρα» οι υπόλοιποι «ραλιάρηδες») τρομάξει με την «πίεση» του εξ αριστερών - που όπως φαίνεται θα «του μπει απότομα σφήνα» - και πέσει απότομα στα φρένα του κάνοντας ταυτόχρονα στο πλάι, δεξιά του;

Τότε κινδυνεύει να πέσουν πάνω του και ο πίσω του και το εκ δεξιών ταχύτατα ερχόμενο ταξί...άλλος ένας επικίνδυνος ηλίθιος – αν και επαγγελματίας αρνείται να δει την «όλη εικόνα» που σχηματίζεται μπροστά του...

Ο «οδηγός σημαδούρα» λοιπόν έκανε το μόνο που μπορούσε για να σώσει την κατάσταση με το ελάχιστο ρίσκο...

Έμεινε στην λωρίδα του αλλά έπεσε στα φρένα «αρκούντως επιδεικτικά» για να τους «τρομάξει»...

Αλλά και για να δώσει ακόμη πιο μεγάλη «ταχύτητα προσπέρασης στον ηλίθιο ταξιτζή» δεξιά του...

Όντως έτσι έγινε...

Το κυριότερο ρίσκο ήταν με τον ηλίθιο πίσω του....

Ανταποκρίθηκε όμως....τρόμαξε κι έπεσε κι αυτός στα φρένα του...

Δίνοντας έτσι τον απαραίτητο χώρο στον μπροστινό να κάνει την «παράξενη κίνησή» του...

Τουτέστιν...

Ο ταξιτζής προσπέρασε...μείον ένας ηλίθιος...

Είχε πλέον χώρο ο μεσαίος (η «σημαδούρα/στόχος») να φύγει απότομα δεξιά κάνοντας χώρο – σε ποιόν άλλον; - στον άλλον επικίνδυνο ηλίθιο, τον ραλιάρη απ’ τ’ αριστερά να μπει απότομα στα δεξιά (εκεί που πριν λίγο ήταν ο «στόχος») γλιτώνοντας στην κυριολεξία την τελευταία στιγμή από τη σύγκρουση ή με τα εμπόδια στα έργα ή με τ’ άλλα αυτοκίνητα...

Ο πίσω, έτσι κι αλλιώς είχε «ψιλοτρομάξει μάλλον και πρόλαβε να κρατήσει μια σχετική – ελάχιστη ομολογουμένως – απόσταση...

Αμέσως μετά απ’ τον εξ αριστερών ηλίθιο, προσπέρασε και ο «μεσαίος ηλίθιος»...

Το περιστατικό είναι αληθινό και συνέβη αρχές Μαΐου 2015 στο ρεύμα προς Αθήνα...

Αναρωτιέμαι μόνο αν οδηγοί και επιβάτες των τριών αυτοκινήτων συνειδητοποίησαν – έστω και κατόπιν εορτής – πόσο κοντά βρέθηκαν στο θάνατο από την ανεύθυνη συμπεριφορά των οδηγών τους...

Κι αυτό είναι κάτι σύνηθες δυστυχώς στην εθνική οδό...

Είναι γεμάτη, πήχτρα στην κυριολεξία από ανεύθυνους ηλίθιους που θεωρούν όλους τους υπόλοιπους ως «ακίνητες σημαδούρες» προορισμένες απλώς να παριστάνουν τα «τεχνητά εμπόδια» για μερικά γκαζιάρικα αντικοινωνικά τομάρια...

Το περιστατικό με προβλημάτισε – μεταξύ άλλων - ως προς μια παράμετρο...

Καλά οι οδηγοί των τριών αυτοκινήτων...φέρθηκαν ταυτόχρονα όλοι μαζί με επικίνδυνη ανοησία....

Ποιά θα ήταν όμως η συμπεριφορά του μεσαίου οδηγού («στόχου») εάν δεν κινδύνευε κι αυτός από την συμπεριφορά τους;

Η αντίδρασή τους τους έσωσε όλους...

Εάν όμως δεν κινδύνευε ο ίδιος, θα αντιδρούσε έτσι;

Ή θα αδιαφορούσε, με συνέπεια θάνατο ηλιθίων και αθώων μαζί;

Αυτό μου έφερε στο νου μια άλλη συνήθη κατάσταση στα οδικά (και όχι μόνον) ατυχήματα που κανείς δεν πρέπει να βιαστεί να απαντήσει για το τι θα έκανε αυτός αν του τύχει...μια κατάσταση θανατηφόρα...

Με λίγα λόγια:

Κινείσαι στην δεξιά λωρίδα και ξαφνικά μπαίνει κάποιος από την πάροδο στα δεξιά σου...

Μπήκε απρόσεκτα χωρίς να κοιτάξει αν έρχεται κανείς και τώρα πανικόβλητος έχει ακινητοποιηθεί με το μισό αυτοκίνητο μέσα στο ρεύμα σου και σε κοιτάζει παγωμένος...

Η απόσταση είναι τέτοια που δεν προλαβαίνεις να φρενάρεις...θα τον εμβολίσεις πάνω στην πόρτα του οδηγού...δηλαδή, θα τον κάνεις κομμάτια...

Προλαβαίνεις όμως, με αρκετό ρίσκο ομολογουμένως, να φύγεις απότομα αριστερά, στο διπλανό ρεύμα κυκλοφορίας για να τον αποφύγεις και να μην τον σκοτώσεις...

Αν το κάνεις όμως, κινδυνεύεις εσύ...

Δίπλα, είναι η λωρίδα ταχείας κυκλοφορίας...

Και ίσως σε κάνει κομμάτια εσένα κάποιο βαρύτερο όχημα...

Ή ίσως να προκαλέσεις καραμπόλα κινδυνεύοντας κι εσύ και άλλοι οδηγοί...

Και φυσικά, ενώ εσύ και όλοι οι υπόλοιποι θα γίνεστε ένα μάτσο ματωμένα παλιοσίδερα, το πιθανότερο είναι πως αυτός, τρομοκρατημένος θα εξαφανιστεί...για να μην «μπλέξει»...

Ακόμη κι αν επιζήσεις απ’ το σφοδρό αυτό ατύχημα, δεν θα μπορείς να αποδείξεις μετά τους ισχυρισμούς σου για το πως συνέβη το ατύχημα και πως ο λόγος για την επικίνδυνη αντίδρασή σου ήταν η προσπάθεια να σώσεις μια ζωή...

Λοιπόν;

Τι θα έκανες;

Σκοτώνεις έναν άνθρωπο (που συν τοις άλλοις τον κοιτάζεις και σε κοιτάζει κατάματα την κρίσιμη στιγμή) ή θυσιάζεις τον εαυτό σου, όσους είναι στο αυτοκίνητό σου και ποιός ξέρει πόσους άλλους στα υπόλοιπα αυτοκίνητα για να σώσεις αυτόν;

Τι λες;

Θα πεις πως του αξίζει να πεθάνει και πως δεν φταίνε τίποτε όλοι οι άλλοι να πληρώσουν με τη ζωή τους την δική του ανοησία;

Μετατρέπεσαι σε δικαστή, αστυνόμο και δήμιο λοιπόν;

Οι συνθήκες σε αναγκάζουν να "το κάνεις";

Για να το δυσκολέψουμε ακόμη λίγο...

Δίπλα του και στα πίσω καθίσματα υπάρχουν γυναίκα και παιδιά...

Και σε κοιτάζουν κι αυτοί...αποσβωλομμένοι...τρομοκρατημένοι με ανοιχτό το στόμα...

Τι λες τώρα;

Πως θα ενεργήσεις;

Ίσως και στα άλλα αυτοκίνητα δίπλα σου να υπάρχουν όμως παιδιά...

Απλώς εκείνα δεν τα βλέπεις κι έτσι δεν μπορείς να είσαι σίγουρος....

Κι άλλος βαθμός δυσκολίας...

Δίπλα σου έχεις κι εσύ τα παιδιά σου...

Τώρα; τι θα κάνεις;

Εδώ δεν υπάρχει το «όλοι κερδίζουν»...

Κάποιος πρέπει να «χάσει»....

Κάποιος εδώ χάνει την ζωή του...

Ένα μικρό παιδί (από ανοησία του γονιού του) αντί ενός άλλου...

Θα είναι μια σχετικά ασφαλής - για σένα - σύγκρουση...με τη μούρη του αυτοκινήτου σου θα τον βρεις στην μέση του...θα τον "κόψεις" στα δύο κι όλο αυτό το "κενό" του θαλάμου του σε συνδυασμό με τον κινητήρα σου θα απορροφήσουν την σύγκρουση...θα την γλιτώσετε εσείς με μικροτραυματισμούς...αυτοί όμως θα γίνουν κομμάτια...  

Λοιπόν;

Τι λες;

Κατά κάποιον τρόπο, όλοι μπορούν να γίνουν «κατά συνθήκη φονιάδες»;

Να αποφασίσουν ποιά ζωή θα θυσιάσουν και ποιόν θ’ αφήσουν να ζήσει;

Πως νοιώθεις;

Μπορείς να το κάνεις;

Αν σε βοηθάει αυτό, θυμίσου πως κάποιοι άλλοι, χρόνια τώρα σ’ αυτόν τον τόπο με τις πολιτικές τους αποφάσεις το έκαναν άπειρες φορές...

Έστειλαν χιλιάδες ανθρώπους στον θάνατο προκειμένου να εξασφαλίσουν πολυτελή ζωή στον εαυτό τους και στους «κύκλους τους»...

Πήραν την απόφασή τους...ξανά και ξανά και ξανά...αδίστακτα...

Το δικό σου παιδί αντί για το δικό τους...

Κι όπως είδες, κανείς δεν τους αγγίζει...

Τοποθέτησέ τους κι αυτούς και τον εαυτό σου και όλους μας στο προηγούμενο "κάδρο"... στις «ανάλογες θέσεις» των «οδηγών» στα παραπάνω παραδείγματα...

Και βγάλε τα συμπεράσματά σου...

Ποιός είπε πως το να βουτάς βαθιά στην Άβυσσο της Ηθικής της Συμπεριφοράς είναι πάντα ανώδυνο;

Γιώργος Ανεστόπουλος