ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ;

Μια ανάλυση της δομικής λειτουργίας   του κρατιδίου–προτεκτοράτου της Ρωμιοσύνης. Ο Νίκος Καζαντζάκης είχε κάποτε γράψει, πως δεν υπάρ...

Μια ανάλυση της δομικής λειτουργίας  του κρατιδίου–προτεκτοράτου της Ρωμιοσύνης.

Ο Νίκος Καζαντζάκης είχε κάποτε γράψει, πως δεν υπάρχουν ιδέες (ιδεολογίες), αλλά μονάχα άνθρωποι, που κουβαλούν ιδέες, των οποίων το μέγεθος εξαρτάται από το μπόι των ανθρώπων, που τις κουβαλούν.


 Για τον Καζαντζάκη, oι «ήρωες» για εμάς τους πολλούς, είναι «νόστιμο κρέας» για τα «κοράκια». Όπου «κοράκια», βλέπετε αυτούς, που φτωχοποιούν τον παγκόσμιο πληθυσμό και βυθίζουν το 95% των ανθρώπων στη δυστυχία, την ανέχεια και την αβεβαιότητα.

Πριν σπεύσει όμως κάποιος να κατηγορήσει τα «κοράκια» για όλα τα δεινά αυτού του κόσμου, καλό θα ήταν να επιστρέψει και πάλι στον Καζαντζάκη, που είχε πει, κατά την άποψή μου κάτι κορυφαίο: «Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος».

Η ανάληψη αυτού του χρέους, αυτού του καθήκοντος δεν είναι εύκολη υπόθεση. Απαιτεί σκληρή δουλειά σε κάθε τομέα της ζωής. Ας θυμηθούμε το πείραμα του αρχαίου νομοθέτη της Σπάρτης, του Λυκούργου, με τα δύο κουτάβια από τους ίδιους γονείς. Το ένα, το εκπαίδευσε και το έκανε εξαιρετικό κυνηγόσκυλο, ενώ τα άλλο το άφησε να γίνει νωθρό και παχύ.
Ο άνθρωπος από τη φύση του αναζητά την απόλαυση και την αποφυγή του πόνου. Χρειάζεται ο ίδιος να εκπαιδεύσει τον εαυτό του στην αοκνία. Χρειάζεται ο ίδιος να αναζητήσει τρόπους να αυτοβελτιωθεί. Χρειάζεται ο ίδιος να καλλιεργήσει το μυαλό του, να κυνηγήσει τη γνώση, να φτιάξει τη ζωή του, σύμφωνα με τα δικά του μέτρα και σταθμά χωρίς να αντιγράφει άλλους, χωρίς να βασίζεται στη βοήθεια άλλων, η οποία μπορεί βέβαια να προκύψει στην πορεία της ζωής του, αλλά έχοντας μάθει να αγωνίζεται ο ίδιος σκληρά θα είναι σε θέση να αξιοποιήσει αυτή τη βοήθεια ακόμα καλύτερα και φυσικά να την ανταποδώσει στη διαδρομή της ζωής του.

Καμία απολύτως βοήθεια δεν έρχεται χωρίς
ανταλλάγματα. Ακόμα και η φροντίδα, που
δείχνουν οι γονείς στα παιδιά τους, έχει προσωπικά κίνητρα. Ο γονιός καμαρώνει για το παιδί του, ταΐζει την αυταρέσκειά του και φυσικά, βλέπει τα παιδιά του σαν προέκταση και σαν συνέχεια της δικής του ζωής. Αυτό είναι βέβαια απολύτως φυσιολογικό. Γίνεται αφύσικο και εξαιρετικά επικίνδυνο, όταν οι γονείς δεν θεωρούν τα παιδιά τους ως αυτόνομες προσωπικότητες, αλλά ως κλώνους τους. Αυτό μπορεί να αποβεί εξαιρετικά καταστροφικό για τα παιδιά.

Ας επιστρέψουμε όμως στον παράγοντα άνθρωπο και ας τον αναγάγουμε  σε ένα ευρύτερο επίπεδο, που περιλαμβάνει σύνολα ανθρώπων κάνοντας αναφορές στη δομική λειτουργία του κρατιδίου–προτεκτοράτου της Ρωμιοσύνης. Από τότε, που κηρύχτηκε ανεξάρτητο κράτος αυτή η χώρα, τίποτα ουσίας δεν έχει γίνει, για να ωφεληθεί ο μέσος πολίτης. Όλοι οι νόμοι και τα μέτρα, που διαχρονικά παίρνονται, ωφελούν συγκεκριμένες κάστες ανθρώπων, οι οποίες ενίοτε συγκρούονται μεταξύ τους οδηγώντας ακόμα πιο γρήγορα τη χώρα στην παρακμή. 
 

Όχι στη βιομηχανική ανάπτυξη από τους αναρχορωμιούς.

Ας κάνουμε όμως μια υπόθεση εργασίας για το πώς θα μπορούσε η χώρα να λειτουργήσει με μεγαλύτερη αυτάρκεια και αυτονομία, ώστε να μη βρεθεί ποτέ κάτω από τις δυσμενείς συνθήκες, που ζούμε τώρα. Το πρώτο πράγμα, που θα πρέπει να μας προβληματίσει, είναι η ένταξη και η παραμονή μας στο ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα. Κακά τα ψέματα, η χώρα μπήκε στο ευρώ με τη βοήθεια των Greek Statistics (δεν είμαστε βέβαια οι μόνοι, που υιοθέτησαν αυτή τη τακτική). Η διάρθρωση του κράτους και ειδικότερα του δημόσιου τομέα, αλλά φυσικά και του παραγωγικού (ιδιωτικού) τομέα ήταν απαγορευτικά για ένα τέτοιο εγχείρημα.  Δεν είναι μονάχα ο φαύλος και αντιπαραγωγικός τομέας, που στήθηκε για να εξυπηρετήσει φατρίες, σόγια και ψηφοφόρους πολιτικών, αλλά και ο κρατικοδίαιτος ιδιωτικός τομέας των διεφθαρμένων και διαπλεκόμενων ολιγαρχών, που ποτέ τους δεν έδωσαν δεκάρα για την πραγματική οικονομική ανάπτυξη του τόπου, μιας και το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν η αύξηση του πλούτου τους μέσα από θαλασσοδάνεια και πρακτικές υψηλής κλίμακας φοροδιαφυγή.

   
Συνεπώς, το ευρώ, ένα εξαιρετικά δύσκαμπτο και «ακριβό» νόμισμα, όχι μόνο δεν πρόσφερε λύσεις και δεν βοήθησε την όποια ανάπτυξη, αλλά χειροτέρεψε ακόμα περισσότερο την κατάσταση εκτινάσσοντας το κόστος ζωής. Σαφώς τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι ευκολότερα αν για παράδειγμα το 2009–2010 είχαμε εμείς οι ίδιοι αποφασίσει την έξοδό μας από το ευρώ. Θα υπήρχε περισσότερος χρόνος για να εκσυγχρονίσουμε την οικονομία μας, αλλά και τη λειτουργία του κράτους. Δεν το κάναμε τότε και τώρα είναι μάλλον εξαιρετικά δύσκολο να το πράξουμε, ακόμα κι αν όλες οι πολιτικές δυνάμεις συναινούσαν σε αυτό. Χρειαζόμαστε χρόνο για κάτι τέτοιο και δυστυχώς, χρόνο δεν έχουμε.

Τι θα προϋπέθετε όμως μια τέτοια κίνηση; Η απάντηση είναι απλή: Μεγαλύτερη αυτάρκεια της εγχώριας οικονομίας. Δηλαδή, να καταναλώνουμε ό,τι εμείς παράγουμε μειώνοντας στο ελάχιστο τις εισαγωγές μας. Αυτό όμως είναι το δύσκολο. Από τη δεκαετία του ‘80  και μετά καλομάθαμε στο να ζούμε με δανεικά. Αντί να χρησιμοποιήσουμε τα δάνεια για να εκσυγχρονίσουμε το κράτος, εμείς τα δαπανήσαμε σε προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων, στους παχυλούς  μισθούς και τα επιδόματά τους, που άγγιζαν τα όρια της απόλυτης σχιζοφρένειας. Θεωρούσαμε, πως το παραμύθι της επίπλαστης ευμάρειας θα διαρκούσε για πάντα. Αυτό δεν υποδηλώνει μονάχα την πολιτική ανεπάρκεια των εκάστοτε κυβερνώντων, αλλά και την ανωριμότητα του ίδιου του λαού.

---

  

Το «επιχειρείν» στη σύγχρονη Ρωμιοσύνη.
 

---

Καταστρέψαμε τη γεωργία μας, την κτηνοτροφία μας, τις μικρές μας βιοτεχνίες και βιομηχανίες και αρκεστήκαμε στις εισαγωγές. Σήμερα, βρισκόμαστε στο σημείο να μην παράγουμε σχεδόν τίποτα και να εισάγουμε τα πάντα από το εξωτερικό. Η χώρα έχει τη δυνατότητα όχι μόνο να ταΐσει τον πληθυσμό της, αλλά να κάνει και σημαντικές εξαγωγές. Για να το επιτύχουμε όμως αυτό θα πρέπει να αλλάξουμε σε ατομικό επίπεδο περιορίζοντας τις καταναλωτικές μας συνήθειες. Αυτό όμως, που πρέπει πρωτίστως να αλλάξουμε, είναι ο τρόπος του «επιχειρείν». 

Στη χώρα της Ρωμιοσύνης, ο πελάτης αντιμετωπίζεται ως ένας ηλίθιος, που επιζη- τεί να καταληστευτεί από διάφορους επιτήδειους, οι οποίοι δηλώνουν ελεύθεροι επαγγελματίες. Πληρώνει για ανεπαρκέστατες υπη- ρεσίες και πολύ κατώτερης ποιότητας προϊόντα σημαν- τικά ποσά χωρίς βέβαια την ανάλογη εξυπηρέτηση και αντιμετώπιση. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Οι εκάστοτε απατεώνες και λήσταρχοι, έχουν αναγάγει

Ασφαλείς κι επιστημονικές μέθοδοι πρόγνωσης του οικονομικού μέλλοντος της Ρωμιοσύνης.

τη φοροδιαφυγή σε επιστήμη γνωρίζοντας, πως είτε με λάδωμα είτε με κάποιες γνωριμίες θα παραμένουν εσαεί στο απυρόβλητο. Τα χρήματα, που γλυτώνει ο φοροφυγάς, δυστυχώς καλούνται να τα επωμιστούν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, τα συνήθη δηλαδή υποζύγια. Έτσι λοιπόν, από την κάθε κομμώτρια, υδραυλικό, ηλεκτρολόγο, γιατρό, δικηγόρο, φαναρτζή, μηχανικό κ.λπ. που φοροδιαφεύγει, τη νύφη την πληρώνουν αθώοι πολίτες με υπερφορολόγηση.

Αυτή η ανίερη καθεστωτική πρακτική πρέπει να σταματήσει και για να σταματήσει πρέπει το κράτος όχι μόνο να διευρύνει, αλλά κυρίως να εξυγιάνει τους ελεγκτικούς του μηχανισμούς.
  

Αυτό μπορεί να γίνει σχετικά εύκολα και απλά αρκεί η πολιτεία να είναι διατεθειμένη να το κάνει.  Η «μαύρη» εργασία πρέπει να διώκεται εξαιρετικά αυστηρά, όπως αυστηρά πρέπει να διώκεται και κάθε παραβίαση των συνθηκών εργασίας από τον εκάστοτε εργοδότη.

  
Όλα αυτά βέβαια προϋποθέτουν ένα δίκαιο σύστημα φορολόγησης, που να βασίζεται στα πραγματικά έσοδα και στα πραγματικά περιουσιακά στοιχεία του κάθε πολίτη. Δυστυχώς, αυτό το περιβόητο για την φορολόγηση των «εχόντων» και των «κατεχόντων» παραμένει μια ανεκπλήρωτη υπόσχεση της πολιτείας.

Δεν νομίζω, πως μας αφορά να καταλήξουμε πως όλες αυτές τις συνήθειες οφείλονται στο οθωμανικό μας παρελθόν, που εξακολουθεί όχι μόνο να υφίσταται, αλλά και να μεταβάλλεται σε ρυθμιστή της κοινωνικής μας ζωής. Η αλλαγή νοοτροπίας, που απαιτείται, προϋποθέτει ισχυρές κρατικές παρεμβάσεις και αποφάσεις, ώστε να συγκρουσθούμε με το καθεστώς της ατιμωρησίας επιτυχώς.
Ας υποθέσουμε
λοιπόν, ότι όλα
αυτά γίνονται...

Τι άλλο απαιτείται;

Απαιτείται να ε-
πενδύσουμε σε
τομείς, που μας
δίνουν συγκρι-
τικά πλεονεκτή-
ματα έναντι άλ-
λων χωρών και
αυτά δεν κινούν-
ται αποκλειστικά και
μόνο στα πλαίσια στον τομέα του τουρισμού, ο οποίος σαφώς και αποτελεί μια πολύ ουσιώδη πηγή εσόδων για τη χώρα.

Η ναυτιλία και η συμβολή της στη διακομιδή προϊόντων είναι επίσης ένας πολύ σημαντικός παράγοντας. Εξίσου σημαντικές είναι και οι βιοτεχνίες ενδυμάτων, υποδημάτων, κοσμημάτων, κονσερβοποίησης προϊόντων και φυσικά η αλιεία και η παραγωγή πρώτης ποιότητας οπωροκηπευτικών, που εξακολουθούν να έχουν ζήτηση στο εξωτερικό. Με άλλα λόγια, χρειαζόμαστε ενίσχυση, ευρυθμία και βελτιστοποίηση του πρωτογενούς τομέα παραγωγής, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει σμίκρυνση του τομέα παροχής υπηρεσιών εκτός αν αυτές συνδέονται με την τεχνολογία και την καινοτομία.
 

Παραμύθια περί έθνους, θρησκείας, φυλετικής ανωτερότητας κ.λπ..

Τα πανεπιστήμια και οι ανώτερες και ανώτατες σχολές θα πρέπει να «παράγουν» μόνο τους απαραίτητους αριθμούς επιστημόνων και επαγγελματιών. Πρέπει η χώρα να είναι σε θέση να απορροφά και να αξιοποιεί τους καταρτισμένους επιστήμονές της δίνοντάς τους τα κίνητρα να εργαστούν εδώ. Σήμερα, λόγω της ανεργίας και της κρίσης, αλλά και λόγω της υπερπληθώρας εξειδικευμένων επιστημόνων, έχουμε περάσει στο άλλο άκρο και η χώρα υποφέρει από «brain drain» εξωθώντας τους μορφωμένους νέους και νέες της να αναζητούν εργασία στο εξωτερικό. Επειδή πρόκειται για υπόθεση εργασίας, ας δούμε τι θα μπορούσε να βελτιώσει και την διαιώνια γάγγραινα της χώρας, που είναι ο δημόσιος τομέας. Μερικά μέτρα, που θα μπορούσαν να παρθούν, και μάλιστα με μηδενικό κόστος:

1. Ο διορισμός στο δημόσιο να γίνεται όχι μονάχα αξιοκρατικά, αλλά και μετά από μία τουλάχιστον δεκαετή θητεία στον ιδιωτικό τομέα. 

2. Οι αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων να είναι τα 2/3 του μισθού κάποιου, που εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα, και η συνταξιοδότησή τους κατά πέντε έτη μεγαλύτερη σε διάρκεια.

3. Μείωση του δημοσίου τομέα τουλάχιστον κατά το 1/3 και ανακατανομή των υπαλλήλων. Σήμερα υπάρχουν δημόσιες υπηρεσίες, που έχουν σημαντική έλλειψη προσωπικού, ενώ άλλες τεράστιο πλεόνασμα.

4. Ενιαίο μισθολόγιο σε όλο τον δημόσιο τομέα.

5. Πάταξη με πολύ αυστηρές ποινές κάθε κρούσματος δωροδοκίας ή διασπάθισης δημόσιου χρήματος.

6. Πλήρης διαχωρισμός Εκκλησίας και κράτους. Οι Εκκλησία να συντηρεί το εργαζόμενο προσωπικό της με δικούς της πόρους. Δεν νοείται να βρισκόμαστε στο 2015 και οι ιερείς να είναι δημόσιοι υπάλληλοι.

7. Άμεση ευαισθητοποίηση του κρατικού μηχανισμού και θεσμοθέτηση αυστηρών ποινών όχι μόνο ενάντια σε κάθε επίορκο δημόσιο υπάλληλο, αλλά και σε κάθε δημόσιο υπάλληλο, που απολαμβάνει να ταλαιπωρεί τους πολίτες είτε με την οκνηρία του είτε με την αυθάδειά του. Οι δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει επιτέλους να καταλάβουν, πως το κράτος δεν είναι τσιφλίκι τους.

8. Άμεση άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων ενώ οι προσλήψεις πρέπει να γίνονται με ατομικές συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου.

9. Τακτικός έλεγχος του παραγόμενου έργου κάθε δημόσιου υπάλληλου και αξιολόγηση από ανεξάρτητη αρχή.

10. Άμεση κατάργηση όλων των ειδικών προνομίων, που απολαμβάνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι σε διάφορες υπηρεσίες και επιβολή του «πόθεν έσχες» σε κάθε πολίτη ανεξάρτητα αν εργάζεται ή όχι στο δημόσιο.

---

Σε άλλες −προηγμένες− χώρες, όπως στην Αμερική π.χ. τα καταστήματα είναι ανοικτά τις Κυριακές κι ειδικά τα τριήμερα κάνουν μεγάλες εορταστικές εκπτώσεις. Έτσι, οι καταναλωτές αντιμετωπίζουν το δίλημμα: να πάνε week end εκδρομή ή να πάνε στο Mall; Με αυτό τον τρόπο αυξάνεται κατακόρυφα ο τζίρος των καταστημάτων, ενώ παράλληλα δημιουργούνται θέσεις εργασίας. Αυτά βέβαια, που τα κάνουν οι «κουτόφραγκοι», είναι ψιλά γράμματα για την περήφανη Ρωμιοσύνη...

---

Ένα απαραίτητο βήμα, που θα βοηθούσε στην εξυγίανση της χώρας, είναι και μερικές ριζοσπαστικές αλλαγές στον τομέα του πολιτεύεσθαι.

Δεν είναι δυνατόν να γίνονται βουλευτές, που υποτίθεται, πως εκπροσωπούν το λαό, άτομα, που δεν έχουν κολλήσει πέντε ένσημα στη ζωή τους. Δεν είναι δυνατόν, ο κάθε συνδικαλιστής εργατοπατέρας να μην εργάζεται, αλλά να πολιτεύεται. Για να εκλεγεί κάποιος βουλευτής θα πρέπει να έχει δουλέψει στον ιδιωτικό τομέα τουλάχιστον μία δεκαετία. Θα πρέπει επίσης, να λαμβάνει ως μισθό τον μέσο όρο όσων λαμβάνει ένας επαγγελματίας στον ιδιωτικό τομέα. Μετά δε το πέρας μιας τετραετίας, δεν θα πρέπει να έχει το δικαίωμα επανεκλογής. Αυτό θα περιορίσει σε πολύ σημαντικό βαθμό τη διαφθορά και τη διαπλοκή. 

Ο αριθμός των βουλευτών πρέπει να περιοριστεί στους 150. Δεν χρειάζονται περισσότεροι. Εξυπακούεται, πως θα πρέπει να υπάρχει κατάργηση κάθε προνομίου, που απολαμβάνουν σήμερα οι βουλευτές, συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του αυτοκινήτου, που τους διατίθεται. Το ίδιο φυσικά θα πρέπει να ισχύει και στην τοπική αυτοδίοικηση.

Ας πάμε όμως τώρα και στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Ας πάψουν επιτέλους οι «εταίροι» μας να υποκρίνονται, πως τώρα κατάλαβαν, πως τόσα χρόνια τους εξαπατούσαμε. Όχι μόνο γνώριζαν την κατάσταση, αλλά φρόντιζαν με κάθε τρόπο οι ρωμιοί να εκλέγουν ό,τι πιο διεφθαρμένο υπήρχε στη χώρα. Γνώριζαν, πως αργά η γρήγορα το αγαπημένο τους προτεκτοράτο θα είναι τόσο πολύ πνιγμένο στα χρέη, που θα μπορούν να το καταληστέψουν ακόμα πιο εύκολα και να χρησιμοποιήσουν τον αγελαίο λαό του ως δουλοπάροικους. 

Σήμερα λοιπόν, δημιουργούν ένα κλίμα οικονομικής ασφυξίας, για να το πετύχουν, αλλά και να τιμωρήσουν κάθε φωνή αντίθετη με τα δικά τους κελεύσματα. Και δεν είναι μόνον αυτό. Θέλουν να παραδειγματίσουν και την υπόλοιπη Ευρώπη, πως το δόγμα των καιρών είναι ο προτεσταντικός φιλελευθερισμός και όχι ο κοινωνικός φιλελευθερισμός.

Η Ευρώπη είναι υπόδουλη στους ολιγάρχες της, που δεν είναι μόνο δικοί της. Οι απανταχού ολιγάρχες δεν έχουν πατρίδα. Γνωρίζουν όμως καλά πώς να στρατολογούν εγχώριους πολιτικούς, για να εκτελέσουν τις εντολές τους και μετά να τους κρατούν δέσμιους απειλώντας τους με τη διαρροή των σκανδάλων, στα οποία οι πολιτικοί αυτοί υπάλληλοί τους έχουν υποπέσει λόγω της ακόρεστης της δίψας τους για εξουσία και γρήγορο πλουτισμό.

Συνεπώς, η Ευρώπη του σήμερα δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα ανθρωπιστικά ιδεώδη, την ελευθερία του ατόμου και τη δημοκρατία. Είναι ένα κλαμπ εκπροσώπων της πλουτοκρατίας και της ολιγαρχίας, που υπακούει τυφλά στα κελεύσματά τους. Η Ευρώπη διαρκώς φτωχοποιείται, η μεσαία τάξη εξαφανίζεται (στη Γερμανία έχουν να γίνουν αυξήσεις μισθών πάνω από 10ετία) και σιγά–σιγά οδηγείται στην κατάρρευση των κοινωνικών δομών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.  Αργά η γρήγορα, ο μεσαίωνας κυρίως ο εργασιακός μεσαίωνας, θα απλώσει το πέπλο του σε ολόκληρη την Ευρώπη και πολύ φοβάμαι, πως αυτό θα οδηγήσει σε τραγικά γεγονότα. Η αύξηση των εθνικιστικών και ναζιστικών μορφωμάτων σε όλη την Ευρώπη δεν είναι τυχαίο γεγονός. 

---

  

Θύελλα στους συντροφικούς εγκέφαλους.

 

---

Συμπεράσματα
Το παραπάνω κείμενο, όπως άλλωστε δηλώθηκε εξ αρχής, αποτελεί μία υπόθεση εργασίας. Όλα τα προτεινόμενα μέτρα για την εξυγίανση του ρωμέϊκου κρατιδίου θα μπορούσαν να είναι εφικτά αν σε ατομικό κυρίως επίπεδο υπήρχε διάθεση για αλλαγή νοοτροπίας. Αυτό δυστυχώς, δεν φαίνεται να υπάρχει στον ορίζοντα ούτε βραχυπρόθεσμα ούτε και μακροπρόθεσμα.

Αν όμως υποθέσουμε, πως όλα τα παραπάνω μπορούσαν να εφαρμοστούν, η χώρα θα ήταν πολύ λιγότερο ευάλωτη σε διεθνείς κρίσης και πολύ λιγότερο εξαρτημένη από τους «εταίρους» της μέσω μνημονίων και διαφόρων άλλων εφευρημάτων υποδούλωσης και υποταγής.

Η ευθύνη σε ποσοστό πολύ μεγάλο ανήκει σε μας, στους πολιτικούς μας ταγούς, αλλά κυρίως στον απαίδευτο, «βολεψάκια» λαό, που εξακολουθεί ευλαβικά να συντηρεί τη βυζαντινή μούμια του σκοταδισμού μέσα στον εγκέφαλό του.
 

 

  Αντώνης Πολιτάκης            

Οικονομολόγος–Πολιτικός Επιστήμονας
Msc, Northeastern University, Boston

freeinquiry.gr