Tι θα έπρεπε να ψηφίσουμε, εάν αρνούμαστε μεν να αποδεχθούμε το τρίτο μνημόνιο, αλλά δεν εμπιστευόμαστε τη διαχείριση της κρίσης στο...
Tι θα έπρεπε να ψηφίσουμε, εάν αρνούμαστε μεν να αποδεχθούμε το τρίτο μνημόνιο, αλλά δεν εμπιστευόμαστε τη διαχείριση της κρίσης στον πρωθυπουργό και στο κόμμα του; Εάν δεν επιθυμούμε να βιώσουμε τις συνέπειες μίας χρεοκοπίας εκτός ευρώ;
.
Ο καπετάνιος του Τιτανικού, ο οποίος έριξε το κατακαίνουργο, πανίσχυρο πλοίο του στο παγόβουνο, βυθίζοντας το, έγραψε πράγματι ιστορία – μία λυπηρή όμως ιστορία. Ο Χίτλερ, ο οποίος κατέστρεψε μία ολόκληρη ήπειρο, ένοχος μεταξύ πολλών άλλων για το Ολοκαύτωμα, έγραψε επίσης ιστορία – αιματοβαμμένη όμως, σε υπερθετικό βαθμό.
Ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες ή ο Μεταξάς στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, λέγοντας «ΟΧΙ» στους εισβολείς, έγραψαν ιστορία – μία λαμπερή ιστορία, αμυνόμενοι για την ελευθερία της πατρίδας τους. Οι πράξεις τους ήταν υπερήφανες, θαυμαστές, επειδή δεν είχαν αποτύχει παταγωδώς προηγουμένως – δεν είχαν υπεξαιρέσει την εξουσία με ψευδείς υποσχέσεις και δεν είχαν προσπαθήσει να αποκρύψουν τις αποτυχίες ή/και τα ψέματα τους, πίσω από ένα δήθεν πατριωτικό «ΟΧΙ», αδιαφορώντας για τα αποτελέσματα του.
Περαιτέρω, όταν ο ενδοτικός πρωθυπουργός που οδήγησε πρώτος την Ελλάδα στην καταστροφή αναφέρθηκε σε δημοψήφισμα το 2011, με το εύλογο ερώτημα «Ναι ή Όχι» στο PSI, το οποίο μεταφράσθηκε αυθαίρετα από το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ σε «Υπέρ ή Κατά» του ευρώ, ταθήκαμε υπέρ του δημοψηφίσματος, γράφοντας τότε τα εξής:
”Οι Πολίτες ενός έθνους, το οποίο «γέννησε» τη Δημοκρατία, δεν είναι σωστό να αρνούνται τη συμμετοχή τους στις αποφάσεις για το μέλλον τους – ακόμη και αν τοποθετούνται σκόπιμα προ τετελεσμένων γεγονότων.Εάν η παραμονή μας στην Ευρωζώνη θα είχε ως αναπόφευκτη συνέπεια την υποταγή μας στο ΔΝΤ ή στη Γερμανία, την ολοκληρωτική απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, την κατάλυση της Δημοκρατίας, τις προσβολές στην υπερηφάνεια και στην αξιοπρέπεια μας, τη λεηλασία των δημοσίων επιχειρήσεων, την καταστροφή των μικρομεσαίων ελληνικών εταιρειών, τη συνέχιση της νόμιμης φοροδιαφυγής των ξένων πολυεθνικών,τη φορολογική «υφαρπαγή» της περιουσίας μας, το συνεχή περιορισμό του κοινωνικού κράτους και τη διαρκή μείωση των αμοιβών, μέχρι τo σημείο που η πιο κουραστική και εξοντωτική εργασία να μην μπορεί, με βεβαιότητα, να μας εξασφαλίσει καν τα απολύτως απαραίτητα – εάν οι εναλλακτικές λύσεις ήταν είτε αυτή η κατάσταση, είτε η εγκατάλειψη της Ευρωζώνης, όλες οι δυσκολίες, μεγάλες ή μικρές, της υιοθέτησης ενός εθνικού νομίσματος, θα έμοιαζαν να είναι σταγόνα στον ωκεανό” (πηγή).
.
Το δημοψήφισμα
Σήμερα, το μεταμεσονύκτιο διάγγελμα του πρωθυπουργού, η ανακοίνωση δηλαδή ενός δημοψηφίσματος εντός μίας μόνο εβδομάδας, με το ερώτημα «Ναι ή Όχι» στα μέτρα που απαιτούν οι δανειστές, ασφαλώς θα γράψει ιστορία – φοβόμαστε όμως πως δεν θα είναι καθόλου λαμπερή, ενώ δεν θα έχει καμία σχέση με το ένδοξο παρελθόν μας.
Πόσο μάλλον όταν πρόκειται (α) για μία ακόμη υπερβολικά καθυστερημένη ενέργεια (άρθρο), εκτός τόπου και χρόνου πλέον, (β) όταν δεν ρώτησε καθόλου τους Πολίτες για το τρίτο μνημόνιο των 47 σελίδων που ο ίδιος υπέβαλλε στους δανειστές (ανάλυση), (γ) όταν είναι το αποτέλεσμα του τρομακτικού αδιεξόδου που η κυβέρνηση μόνη της οδήγησε τη χώρα (άρθρο), (δ) όταν δεν υπάρχει χρόνος για να ενημερωθούν σωστά οι Πολίτες, (ε) όταν δεν έχει αναφερθεί στον «οδικό χάρτη» της επόμενης ημέρας, της 6ης Ιουλίου κοκ.
Επί πλέον, μία κυβέρνηση που απέτυχε οικτρά να τηρήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, που δεν τίμησε την υπογραφή που η ίδια έβαλε στην καταστροφική συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, που άδειασε τα ταμεία του κράτους και των οργανισμών του, που δεν τόλμησε να κηρύξει στάση πληρωμών όταν έπρεπε (άρθρο) και που δεν έκανε τίποτα για την οικονομία της χώρας με δική της πρωτοβουλία (ανάλυση), είναι ντροπή να ζητάει την απόφαση των Πολιτών, έχοντας ήδη οδηγήσει τη χώρα στη χρεοκοπία – στην αδυναμία δηλαδή να εξοφλεί τις υποχρεώσεις της, να πληρώνει μισθούς και συντάξεις, να μην αναγκασθούν να κλείσουν οι τράπεζες κοκ.
Εκτός αυτού, πρόκειται ίσως για μία απίστευτα δειλή ενέργεια, πίσω από την οποία γίνεται δυστυχώς η προσπάθεια να κρυφτεί η ανικανότητα, η ανεπάρκεια και η αποτυχία των στελεχών της κυβέρνησης, καθώς επίσης να μεταφερθούν επαίσχυντα οι ευθύνες στους Πολίτες – οι οποίοι δεν διαπραγματεύθηκαν ποτέ και με κανέναν, ενώ την αγκάλιασαν με απόλυτη εμπιστοσύνη, θεωρώντας πως θα ανακτούσε τη χαμένη αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια τους.
.
Η Τρόικα
Από την άλλη πλευρά, είχαμε ενημερώσει έγκαιρα την κυβέρνηση, αναλυτικά και με κάθε λεπτομέρεια, για τα εγκληματικά σχέδια των δανειστών, τα οποία συνοψίζουμε ως εξής:
(α) Η πλήρης υποταγή της Ελλάδας, με την κατάληψη κυρίως του υπουργείου οικονομικών, οπότε όλων των εφοριών της χώρας, καθώς επίσης του ΤΑΙΠΕΔ και του ΤΧΣ, στο οποίο ανήκουν οι τράπεζες – έτσι ώστε να δρομολογηθεί η ολοκληρωτική λεηλασία τόσο των δημοσίων, όσο και των ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων των Ελλήνων, καθώς επίσης η μετατροπή της χώρας μας σε ένα άβουλο, εξαθλιωμένο προτεκτοράτο.
Αυτό ακριβώς φαίνεται να απαιτεί σήμερα η Τρόικα με τη νέα συμφωνία (μηνιαίοι έλεγχοι κλπ.), την οποία πολύ σωστά αρνήθηκε μέχρι στιγμής να υπογράψει η κυβέρνηση – μία συμφωνία που θα κατοχύρωνε όλες τις προηγούμενες, με τις οποίες παραδόθηκε αμαχητί και άνευ όρων η εθνική κυριαρχία της πατρίδας μας.Η απόφαση είναι όμως δική της και όχι των Ελλήνων – αφού αυτή θα κληθεί να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της.
(β) Εναλλακτικά, ο εξευτελιστικός, απάνθρωπος ρόλος της Ιφιγένειας (άρθρο), με την περαιτέρω χρησιμοποίηση της Ελλάδας σαν ένα πειραματόζωο - μέσω του οποίου θα συντελούταν όλες οι δοκιμές χρεοκοπίας μίας χώρας της Ευρωζώνης, ενώ θα αναζητούνταν όλοι οι ενδεχόμενοι τρόποι αποβολής της από τη νομισματική ένωση.
Θα διαπιστωνόταν λοιπόν πρακτικά πώς θα αντιδρούσαν οι αγορές, ποιές θα ήταν οι συνέπειες για την περιφέρεια, όσον αφορά τα ομόλογα (επιτόκια δανεισμού), ποια θα ήταν τα επακόλουθα για την παγκόσμια οικονομία (χρηματιστήρια, τράπεζες κλπ.), οι αντιδράσεις των Πολιτών των άλλων χωρών, το πολιτικό αντίκτυπο για την Ευρωζώνη κοκ.
Παράλληλα, η Ελλάδα θα χρησιμοποιούταν για την στενότερη ένωση των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης (δημοσιονομική, πολιτική) υπό τη γερμανική κυριαρχία, η οποία είναι προϋπόθεση για την «κατασκευή» του δυτικού οικονομικού ΝΑΤΟ (άρθρο) – έτσι ώστε να αποτελούσε το παράδειγμα προς αποφυγή για εκείνα τα κράτη που θα ήθελαν στο μέλλον να αντιδράσουν στα σχέδια της Γερμανίας ή/και των Η.Π.Α., να μην αποδεχθούν τη συνέχιση της πολιτικής λιτότητας κοκ.
.
Η διαχείριση της κρίσης
Η κυβέρνηση ήταν υποχρεωμένη να αποφύγει όλα τα παραπάνω, αρνούμενη προφανώς να υπογράψει μία συμφωνία υποταγής της (τρίτο μνημόνιο) – χωρίς όμως να πέσει στην καλοστημένη παγίδα της Τρόικας,επιτρέποντας εγκληματικά τη μετατροπή της χώρας σε πειραματόζωο ή σε Ιφιγένεια.
Εάν τα κατάφερνε, θα είχε κάθε δικαίωμα να πανηγυρίσει το «ΟΧΙ» της, παρά το ότι δεν μπόρεσε να τηρήσει καμία απολύτως από τις ουτοπικές, έωλες προεκλογικές της δεσμεύσεις – με τις οποίες παραπλάνησε ανεύθυνα τους Έλληνες, όπως δυστυχώς όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις.
Απέτυχε όμως με το χειρότερο δυνατό τρόπο – προσπαθώντας σήμερα να κρύψει την αποτυχία της πίσω από ένα δήθεν ηρωικό και υπερήφανο «ΟΧΙ». Παρά το ότι λοιπόν δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε με τη μη υπογραφή ενός τρίτου, πολύ χειρότερου από κάθε προηγούμενο μνημονίου, το οποίο είναι αναμφίβολα προϊόν της ανικανότητας, των καθυστερήσεων και των λαθών της κυβέρνησης, θεωρούμε πως το δημοψήφισμα είναι εξαιρετικά ελλιπές.
Αναλυτικότερα, τι θα έπρεπε να ψηφίσουμε εάν αρνούμαστε μεν να αποδεχθούμε το τρίτο μνημόνιο, για την «συγγραφή» του οποίου φταίει προφανώς και η κυβέρνηση, ενώ ταυτόχρονα δεν εμπιστευόμαστε τη διαχείριση της κρίσης στον πρωθυπουργό και στο κόμμα του, ειδικά μετά τα τελευταία γεγονότα;
Πόσο μάλλον όταν δεν υπάρχει ένας λεπτομερέστατος οδικός χάρτης για την επόμενη ημέρα, ενώ δεν θέλουμε σε καμία περίπτωση να βιώσουμε τις τρομακτικές συνέπειες της εξόδου μίας χώρας από την Ευρωζώνη; Όταν δεν μπορούμε να προτείνουμε ανεύθυνα σε ένα ετοιμόρροπο πλοίο, με ένα ανίκανο πλήρωμα, να ξεκινήσει ένα ταξίδι σε αχαρτογράφητα, φουρτουνιασμένα νερά, επαφιόμενοι στην τύχη;
.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, μπορεί να κάνουμε λάθος σε όλες τις εκτιμήσεις και στις απόψεις μας, ευχόμενοι η αναγγελία του δημοψηφίσματος να είναι μία «κίνηση τακτικής» της κυβέρνησης, για να αποφύγει τις μεγάλες παγίδες των δανειστών. Εάν είναι πράγματι έτσι, κάτι που φυσικά ελπίζουμε, τότε δεν θα ισχύουν προφανώς τα παραπάνω – χωρίς αυτό να σημαίνει πως η ενδεχόμενη τακτική της κυβέρνησης δεν είναι εξαιρετικά υψηλού ρίσκου ή πως θα έχει τα πιθανολογούμενα αποτελέσματα.
Οφείλουμε όμως να το λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν μας, κυρίως δε να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας – να μην επιτεθούμε στις τράπεζες (bank runs) επιδεινώνοντας την κατάσταση, καθώς επίσης να προσέξουμε τις ενδεχόμενες «προβοκατόρικες» ενέργειες, με τις οποίες θα επιδιωκόταν ίσως η εσωτερική αποσταθεροποίηση, με στόχο να βυθιστεί η πατρίδα μας στην αναρχία και στο χάος.
Αλέξης Ζακυνθινός, 
COMMENTS