Τα λερωμένα τ’ άπλυτα! Ο κ.Τσίπρας έχει διαβεί πολλαπλώς τον Ρουβίκωνα . Το έκανε ψηφίζοντας το Μνημόνιο. Το έκανε με την «επιχει...
Τα λερωμένα τ’ άπλυτα!
Ο κ.Τσίπρας έχει διαβεί πολλαπλώς τον Ρουβίκωνα. Το έκανε ψηφίζοντας το Μνημόνιο. Το έκανε με την «επιχειρηματολογία» που ανέπτυξε στο διάγγελμα προκήρυξης των εκλογών. Και αφού πέρασε τον Ρουβίκωνα - που στην πολιτική ορίζεται πάντα ως το σημείο πέρα από το οποίο βασιλεύει η πολιτική απάτη και το πολιτικό ψεύδος - τώρα κάνει μακροβούτια στο πέλαγος του εξοργιστικού φαρισαϊσμού.
Ο φαρισαϊσμός του κ.Τσίπρα ξεχείλησε δυο φορές μέσα στο Σαββατοκύριακο. Τη μία φορά στη συνδιάσκεψη του κόμματός του. Εκεί που ισχυρίστηκε ότι«λέρωσε τα χέρια του» για να… «ξελασπώσει το μέλλον»!
Που να φανταζόταν ο Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι ότι το ποίημά του«Ξελασπώστε το μέλλον» θα πουλιόταν σαν καθαρτικό για τα λερωμένα κι άπλυτα του κ.Τσίπρα! Ότι θα γινόταν πρώτη ύλη στα χέρια «αριστερών» για να τρυγάνε ψήφους και για να πετάνε ψηφοθηρική λάσπη στα μάτια και το μυαλό του λαού. Ενός λαού που οι «αριστεροί», όπως προηγούμενα από αυτούς οι δεξιοί, φρόντισαν να μην έχει μέλλον…
Τη δεύτερη φορά ο κ.Τσίπρας αποφάσισε να επιφέρει συντριπτικά κατάγματα εναντίον της αλήθειας με την –άθελά του - αποκαλυπτική συνέντευξή του στην«Real News». Εκεί, λοιπόν, ισχυρίστηκε ότι το Μνημόνιό του, το «αριστερό» του Μνημόνιο, είναι… καλύτερο από τα προηγούμενα γιατί αυτό τάχα «αφήνει αρκετά περιθώρια για διαπραγμάτευση, για αντισταθμιστικά μέτρα, για δικαιότερη κατανομή των βαρών»!
Ω, τι «δέσμευση»! Ειδικά όταν προέρχεται από κάποιον που θα έκανε διαπραγμάτευση για να καταργήσει τα Μνημόνια και τώρα «δεσμεύεται» να ξανακάνει διαπραγμάτευση για να κάνει «φιλολαϊκό» το δικό του ανθρωποκτόνο Μνημόνιο!
Ο κ.Τσίπρας διέβη τον Ρουβίκωνα. Για την ακρίβεια έπεσε μέσα στον Ρουβίκωνα. Και ο Ρουβίκωνας τον έχει πλέον ξεβράσει στη «Μαύρη Θάλασσα»της ξεδιάντροπης δημαγωγίας.
Η αλήθεια είναι ότι η διαδρομή που έχει ακολουθήσει ο κ.Τσίπρας δεν συνιστά κεραυνό εν αιθρία. Από το παρεμπόριο ελπίδας στο οποίο επιδόθηκε πριν τις εκλογές του Γενάρη και μέχρι να φτάσουμε στο δικό του Μνημόνιο, τα ποδαράκια του στο βούρκο της αναξιοπιστίας και της κωλοτούμπας τα είχε ήδη βρέξει.
Όσοι, δε, παρίσταναν ότι αυτό δεν το είχαν καταλάβει ούτε με τις επισκέψεις του κ.Τσίπρα στο Τέξας, ούτε με τις επισκέψεις του στο Κόμο, ούτε με τις ομιλίες του στις συνελεύσεις του ΣΕΒ, ε, πάει πολύ να ισχυρίζονται ότι δεν είχαν καταλάβει τίποτα, ούτε με την συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, ούτε με την συμφωνία της 13ης Ιούλη, ούτε φυσικά με τον «σοδομισμό» του δημοψηφίσματος.
Μετά από 7 μήνες διακυβέρνησης ο κ.Τσίπρας απαριθμεί τα «κατορθώματά του» διεκδικώντας την επιδοκιμασία του λαού επειδή, όπως λέει, αμάρτησε και «λασπώθηκε» για το καλό του λαού…
Όμως για ένα «κατόρθωμα» δεν ομιλεί ο κ.Τσίπρας. Αυτό που ήταν και το… μεγαλύτερο απ’ όλα: Για το γεγονός ότι εκείνο που κατάφερε ήταν να τετραγωνίσει την τρόικα. Τους τρεις γκάνγκστερ της τρόικας, τους έκανε… τέσσερεις. Αυτό έκανε!
Ο κ.Τσίπρας τετραγώνισε την κοινοβουλευτική αθλιότητα, προσθέτοντας τις δικές του τροπολογίες της ντροπής και της νύχτας στις χιλιάδες της μεταπολίτευσης.
Ο κ.Τσίπρας τετραγώνισε την πολιτική αυθαιρεσία. Πρόσθεσε τις δικές του Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου δίπλα σε εκείνες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Ο κ.Τσίπρας τετραγώνισε τον πολιτικό αμοραλισμό και την υπονόμευση της δημοκρατίας φέρνοντας το δικό του Μνημόνιο των εκατοντάδων σελίδων με περιεχόμενο – λαιμητόμο, με διαδικασίες - εξπρές και με μεθόδους επιβολής αλά «Χρυσοχοϊδη»: «Μη διαβάζετε, μην κουβεντιάζετε, ψηφίζετε, τελειώσαμε»!
Ότι μέθοδος ακολουθήθηκε τα προηγούμενα 5 χρόνια, ο κ.Τσίπρας την ακολούθησε στο τετράγωνο. Αλλά αυτός – σε αντίθεση με τους προκατόχους του στο παρελθόν - το έκανε για «να ξελασπώσει το μέλλον…
Ο κ.Τσίπρας νομίζει ότι μπορεί να εξευτελίζει την έννοια της Αριστεράς. Όπως μπορεί να επιβεβαιώσει κάθε σελίδα του τρίτου Μνημονίου, όπως μπορεί να επιβεβαιώσει η λατρεία των συστημικών ΜΜΕ προς τον κ.Τσίπρα, όπως μπορούν να επιβεβαιώσουν οι δηλώσεις εμπιστοσύνης της Μέρκελ, του Γιούνκερ, του Ρέγκλινγκ προς το πρόσωπο του κ.Τσίπρα, η αλήθεια είναι η εξής:
Η σχέση της λεγόμενης «κυβερνώσας αριστεράς» του κ.Τσίπρα με την Αριστερά των αγώνων, των αξιών, των θυσιών και της ελπίδας είναι τόση όση η σχέση του ΠΑΣΟΚ με το σοσιαλισμό. Είναι τόση όση η σχέση της Νέας Δημοκρατίας των Μπαλτάκων με την Δημοκρατία.
Ο κ.Τσίπρας νομίζει ότι μπορεί να εξευτελίσει την Αριστερά, αλλά το μόνο που θα καταφέρει στο πλαίσιο του ιστορικού χρόνου ο κ.Τσίπρας είναι να εξευτελίσει τον εαυτό του.
Άλλο πράγμα, ξέρετε, ο πολιτικός χρόνος με την έννοια του εφήμερου και του παροδικού κι άλλο πράγμα ο ιστορικός χρόνος. Στο βιβλίο της Ιστορίας υπάρχει ήδη το λήμμα «Τσίπρας» δίπλα ακριβώς στο λήμμα «Μνημόνιο».
Η ιστορία έχει ήδη γράψει: Μνημόνιο Τσίπρα. Ξεπούλημα Τσίπρα. Μειώσεις μισθών Τσίπα. Μειώσεις συντάξεων Τσίπρα. ΕΝΦΙΑ Τσίπρα. Μάλιστα κυρία Μέρκελ –Τσίπρας.
Ο κ.Τσίπρας είναι τυπικό δείγμα εκείνου που περιέγραφε ο Ανιέλι. Εκπροσωπεί το είδος της χρήσιμης στο σύστημα «αριστεράς» που μπορεί να κάνει καλύτερα ό,τι δεν θα τολμούσε καν να σκεφτεί η Δεξιά.
Ο κ.Τσίπρας έλεγε ότι δεν θα γίνει Παπαδήμος και έγινε και Παπαδήμος και Σαμαράς και Βενιζέλος και Παπανδρέου, μαζί. Δείτε ποιες είναι οι συμπαγείς κοινοβουλευτικές ομάδες πάνω στις οποίες στηρίχτηκε ο Τσίπρας για να φέρει το Μνημόνιό του: Δεν είναι άλλες από τις κοινοβουλευτικές ομάδες του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας και του Ποταμιού…
Ο κ.Τσίπρας που έλεγε ότι θα καταργούσε σε ένα νόμο με ένα άρθρο τα Μνημόνια, ψήφισε σε ένα νόμο με ένα άρθρο το δικό του Μνημόνιο! Η ιστορία του«φεύγουν οι βάσεις που μένουν» μοιάζει μπροστά σε αυτό το έγκλημα σαν χαριτωμένη σκανταλιά…
Όποιος καταψηφίζει τον Τσίπα υποστηρίζει τον Σόιμπλε, επαναλαμβάνει καθημερινά ο κ.Τσίπρας. Τι αθλιότητα! Δηλαδή ο ίδιος τον Σόιμπλε στήριζε όταν καταψήφιζε τα προηγούμενα Μνημόνια;
Ο κ.Τσίπρας λέει ότι δεν υπάρχει εναλλακτική; Μπα! Αυτός δεν ήταν που μιλούσε για πρόγραμμα Θεσσαλονίκης; Αυτός δεν έλεγε ότι αν του αρνιόταν η Μέρκελ, εκείνος θα εφάρμοζε το πρόγραμμά του ό,τι και να γινόταν; Εκείνος δεν έλεγε ότι κάνει «διαπραγμάτευση νίκης»; Εκείνος δεν πούλαγε φούμαρα για την «Ευρώπη που αλλάζει»; Τι εννοεί πλέον όταν λέει ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική»;
Στην πραγματικότητα αυτό στο οποίο καλεί τον λαό να συνηγορήσει είναι ότι:
- Ο άνεργος δεν έχει εναλλακτική από το είναι άνεργος.
- Ο φτωχός δεν έχει εναλλακτική από το να είναι φτωχός.
- Ο μισθωτός δεν έχει εναλλακτική από το να είναι λεηλατημένος.
- Τα υποσιτισμένα παιδιά δεν έχουν εναλλακτική από το να είναι υποσιτισμένα.
- Οι αγρότες δεν έχουν εναλλακτική από το να ξεκληριστούν.
- Τα νέα παιδιά δεν έχουν εναλλακτική από το να είναι άνεργα ή να φεύγουν μετανάστες.
Κι όλα αυτά στο όνομα της «αριστεράς» και μάλιστα της «ριζοσπαστικής αριστεράς»!
Ο κ.Τσίπρας, με όλα τούτα, εκτός από την ολιγαρχία, την οποία υποτίθεται αντιστρατεύεται, εκτός από το σύστημα της διαπλοκής και της τραπεζοκρατίας του οποίου πλέον προΐσταται παριστάνοντας ότι το πολεμά, εκτός από το καθεστώς του ντόπιου και ξένου «μερκελισμού» που υπηρετεί αλλά παριστάνει ότι το αντιμάχεται, είναι χρήσιμος – και πάλι άθελά του – και στον κόσμο της εργασίας.
Και τούτο γιατί συμπληρώνει, με το μοιραίο και αναπόφευκτο πέρασμά του από τον οπορτουνισμό της φράσης στον εφαρμοσμένο ρεφορμισμό της πράξης,τον ταξικό «ρεαλισμό» της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού.
Γι’ αυτό ο κ.Τσίπρας, εκτός από την πλουτοκρατία, είναι χρήσιμος και στον λαό. Γιατί όταν κατακάτσει η σκόνη, εκείνο που θα έχει απομείνει δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από την θηριώδη πολιτική αυθάδεια.
Την αυθάδεια που μόλις χτες, μιλώντας για το δημοψήφισμα (σσ: για το προδομένο δημοψήφισμα) έφτασε στο σημείο να πει: «Δικό μας πρωτίστως είναι το Όχι (…). Αυτό το Όχι δεν το χαρίζουμε σε κανέναν»!
Την πολιτική αυθάδεια που δεν έχει κανένα ενδοιασμό να λασπώνει τις πιο ωραίες έννοιες και ιδέες προσπαθώντας – μάταια - να ξελασπώσει το δικό της μέλλον. Το οριστικά, όμως, ενταφιασμένο στο βούρκο.
Αυτό είναι που αποκαλούμε αμακιγιάριστο αμοραλισμό. Που φτάνει στο σημείο να ισχυρίζεται ότι θα μπορούσε ποτέ η Αριστερά να αποτελεί συνώνυμο του κανιβαλικού και απύθμενου θατσερισμού.
Ο λαός, όσο αποκτά καλύτερη γνώση κι επίγνωση της πολιτικής αυθάδειας των «σωτήρων» που τον περιβάλλουν, παρά τις ωδίνες και την οδύνη που συνιστά αυτή η επίγνωση, τόσο περισσότερα εργαλεία κατακτά για να ξελασπώσει – πράγματι – το μέλλον του.
COMMENTS