Μήπως εξακολουθείς ακόμα να θυμάσαι; Γράφει ο Δ. Βουλγαρίδης Πραγματικά είναι τραγικό όταν καθημερινά βλέπουμε πολιτικούς, δημοσιογρ...
Μήπως εξακολουθείς ακόμα να θυμάσαι;
Γράφει ο Δ. Βουλγαρίδης
Πραγματικά είναι τραγικό όταν καθημερινά βλέπουμε πολιτικούς, δημοσιογράφους και διάφορους άλλους διαμορφωτές της κοινής γνώμης να προσπαθούν να μας πείσουν ότι μπροστά μας έχουμε άλλη μία συνηθισμένη εκλογική αναμέτρηση, στην οποία συγκρούονται κόμματα, προγράμματα και πολιτικές.
Συγχρόνως είναι αστείο όταν υπάρχουν πολίτες που πιστεύουν ότι υπάρχουν κόμματα που μπορούν να εφαρμόσουν μνημόνιο με συμπάθεια. Όταν τα μνημόνια, δεν είναι απλές συμφωνίες, αλλά τρόπος επιβολής κατοχής, είναι ξεκαρδιστικό όταν κάποιοι πιστεύουν, ότι μπορεί να υπάρξει ολίγον κατοχή, κατά το «ολίγον έγκυος».
Φυσικά είναι τέτοιο το μέγεθος της προπαγάνδας, τόσο του πολιτικού συστήματος όσο και των καθεστωτικών ΜΜΕ, που έχουν καταφέρει να θεωρείται μέχρι και ποινικό αδίκημα η οποιαδήποτε αμφισβήτηση του θατσερικού δόγματος ΤΙΝΑ (There Is No Alternative). Μάλιστα, μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, για να διατηρείται η επίφαση Δημοκρατίας στη χώρα και για να φαίνεται ότι ο λαός έχει δήθεν το δικαίωμα επιλογής, του επιτρέπουν να επιλέξει την απόχρωση του μαύρου, που του ταιριάζει καλύτερα.
Όμως αφού δεν υπάρχει εναλλακτική, ο λαός θα πρέπει να ξεχάσει... Να ξεχάσει τη Δημοκρατία, την οποία βλέπει να καταλύεται καθημερινά, με τον πιο προκλητικό τρόπο. Να ξεχάσει τη χώρα του, η οποία πρέπει να ξεπουληθεί ολοκληρωτικά. Να ξεχάσει τα εργασιακά του δικαιώματα, αφού η χώρα μετατρέπεται σε δουλοπαροικία. Να ξεχάσει την ίδια την εργασία του, αφού η εργασία μετατρέπεται σε δουλοκτησία. Να ξεχάσει το σπίτι και την επιχείρησή του, αφού έχουμε από τη μία υφεσιακά μέτρα, απολύσεις, μειώσεις μισθών και συντάξεων και από τη άλλη, αυξήσεις φορολογίας και νέο νομοθετικό πλαίσιο πλειστηριασμών και κατασχέσεων, που εξασφαλίζει τις κατάλληλες συνθήκες για το πλιάτσικο.
Είναι φανερό πια ότι έχουμε μπει στην τελική φάση της μάχης, η οποία μαίνεται στη χώρα μας εδώ και πέντε χρόνια. Ο λαός πολιορκείται, αλλά καταφέρνει να αμύνεται, κυριολεκτικά, μέσα σε συνθήκες πολέμου.
Όμως παράλληλα έχει καταφέρει να αντεπιτεθεί και να διαλύσει τα κόμματα του δικομματισμού, τα οποία κυριάρχησαν σαράντα χρόνια στη χώρα. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό, αφού τα κόμματα που συγκέντρωναν έως και 85% των ψήφων, μέσα σε μία πενταετία, μετά βίας ξεπερνούν το 30%.
Όμως δεν ζούμε μόνο την ανατροπή του δικομματισμού, αλλά την πλήρη αποδόμηση ολόκληρου το πολιτικού συστήματος. Σήμερα είναι ελάχιστοι αυτοί που δεν έχουν καταλάβει ότι το εγχώριο πολιτικό σύστημα έχει καταρρεύσει. Είναι πλέον φανερό, στον καθένα, ότι η πλειονότητα του λαού δεν χειραγωγείται από κανέναν από τους μηχανισμούς ελέγχου, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν και λειτούργησαν, με μεγάλη επιτυχία, σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο. Όλοι οι βραχίονες εξουσίας και ελέγχου, οι οποίοι εύκολα κρατούσαν υπό έλεγχο τον λαό, έχουν πλέον απαξιωθεί, σε σημείο που όλοι μαζί δεν μπόρεσαν να πετύχουν τον στόχο τους στο δημοψήφισμα και παρ’ όλη την τεράστια έξωθεν βοήθεια.
Το δημοψήφισμα ήταν μια στρατηγική κίνηση που τόλμησαν, έχοντας σκοπό να δοθεί οριστική λύση στο πρόβλημα τους. Όμως ο λαός με τη σθεναρή στάση του, έφερε τα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα. Η αντίσταση του λαού ήταν απρόσμενη, τόσο για τους ξένους επικυρίαρχους, όσο και για τους εγχώριους βραχίονες εξουσίας. Δεν εμπόδισε μόνο την πλήρη και τελική επικράτηση των κατοχικών δυνάμεων, αλλά τους επέφερε και μια τεράστια στρατηγική ήττα. Αν λοιπόν δεν σβηστεί γρήγορα - με οποιοδήποτε τρόπο - κινδυνεύουν αντί να πετύχουν την οριστική λύση, να δημιουργήσουν οριστικό πρόβλημα.
Πρέπει όμως να παραδεχθούμε ότι το σχέδιο είναι πολύ καλά οργανωμένο και απόλυτα καλυμμένο. Ίσως γι’ αυτό ο λαός δυσκολεύτηκε - και άργησε - να καταλάβει ότι επρόκειτο περί σχεδίου κατοχής. Ίσως μάλιστα υπάρχουν ακόμα κάποιοι αφελείς συμπολίτες μας που δυσκολεύονται να κατανοήσουν την κατάσταση, αφού δεν βλέπουν στρατεύματα - με την κλασική μορφή - ούτε και άλλη σημαία να κυματίζει στην Ακρόπολη (ακόμα).
Όμως το χαρακτηριστικό των κατοχικών δυνάμεων (εμφανίζονται ως δανειστές ή θεσμοί) είναι ότι δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη. Αυτό είναι πασίγνωστο, αφού όλοι γνωρίζουμε ότι οι συμφωνίες - Μνημόνια - είναι τόσο λεπτομερείς, που φτάνουν, ή ξεπερνούν, τις χίλιες σελίδες. Ασχολούνται με κάθε λεπτομέρεια: ζητούν ονομαστικές λίστες απολυμένων, κανονίζουν πότε θα ανοίγουν και θα κλείνουν τα φαρμακεία, ρυθμίζουν τι θα πουλάνε οι φούρνοι, θέτουν μέχρι και τις απαιτήσεις αδειοδότησης για τις μανικιουρίστες.
Ενώ λοιπόν φροντίζουν για την κάθε λεπτομέρεια, μετά από πέντε χρόνια, τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις, έξι κυβερνήσεις και ένα δημοψήφισμα, δεν έχουν λύσει το μεγάλο τους πρόβλημα, δεν έχουν καταφέρει να περάσουν το σημαντικότερο εμπόδιο.
Ποιο είναι το πρόβλημά τους; Το πρόβλημα τους είναι ότι σε καμία από τις εκλογές, όλα αυτά τα χρόνια, ο λαός δεν αποδέχθηκε την κατοχή. Άλλα ψήφιζε και άλλα έβλεπε, με αποκορύφωμα το Δημοψήφισμα. Έτσι μπορεί οι επικυρίαρχοι να καταφέρνουν να κρατούν, με νύχια και με δόντια, τις επιλογές τους στην εξουσία, αλλά δεν έχουν καταφέρει ακόμα να βρουν την οριστική λύση στο πρόβλημα τους, με τη χώρα.
Όμως, γιατί αυτό είναι πρόβλημα;
Είναι πράγματι τόσο σημαντικό;
Καταρχάς, αν και στην Ευρώπη κυριαρχεί μια στυγνή τραπεζοχούντα, προσπαθούν τουλάχιστον να διατηρούν μία επίφαση δημοκρατίας. Όμως δεν πρόκειται μόνο για ένα θέμα διατήρησης των προσχημάτων. Υπάρχει και ουσιαστικό πρόβλημα.
Όταν σε μία χώρα, της οποίας τυπικά το πολίτευμα είναι η δημοκρατία, ο λαός έχει εμφανώς εξαπατηθεί σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, μπορεί κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες, να αμφισβητηθούν οι συμφωνίες όλων αυτών των κυβερνήσεων, οι οποίες σφετερίστηκαν την εξουσία. Όταν σε μία τυπικά δημοκρατική χώρα οι κυβερνήσεις λειτούργησαν εμφανώς αυταρχικά και ερήμην του λαού, υπάρχει πρόβλημα εγκυρότητας των αυθαίρετων αποφάσεων και δεσμεύσεων. Όταν οι εκλεγμένες κυβερνήσεις έχουν πράξει τα αντίθετα από τις εντολές που είχαν, ακόμα και αν τις δέσμευε δημοψήφισμα, εύκολα ή δύσκολα, μπορεί να τεθεί θέμα εγκυρότητας των υπογραφών τους.
Μάλιστα το πρόβλημα δυσκολεύει, όταν οι επικυρίαρχοι δεν έχουν ούτε καν το άλλοθι του καλοπροαίρετου αντισυμβαλλόμενου, αφού όλα τα παραπάνω είναι πασίγνωστα σε παγκόσμιο επίπεδο. Εκτός και αν ισχυριστούν ότι δεν έμαθαν ότι στην Ελλάδα έγινε δημοψήφισμα.
Μπορεί βέβαια όλα αυτά στη χώρα μας να αποτελούν «ψιλά γράμματα», αλλά δεν παύουν να είναι αδύνατα σημεία, που μπορούν, ακόμα και σε διεθνές επίπεδο, να δημιουργήσουν στο μέλλον σοβαρά προβλήματα. Άλλωστε Δημοκρατία σημαίνει ότι ο λαός επιλέγει ελεύθερα, με βάση προεκλογικά προγράμματα και δεσμεύσεις, δεν σημαίνει ότι δίνει λευκές επιταγές. Δημοκρατία σημαίνει ότι ο λαός επιλέγει τους εντολοδόχους του, όχι χούντα τετραετούς διάρκειας, η οποία κυβερνά αυθαίρετα και ανεξέλεγκτα.
Αυτοί λοιπόν οι οποίοι ελέγχουν την κάθε λεπτομέρεια, είναι απόλυτα λογικό και φυσικό να θέλουν να αποκλείσουν κάθε ενδεχόμενο, που θα μπορούσε στο μέλλον να ανατρέψει όλες τις αποικιοκρατικές συμφωνίες εκχώρησης της χώρας. Θέλουν να εξασφαλίσουν τη μονιμότητα των συμφωνιών, για ό,τι και αν προκύψει μελλοντικά. Και οι μοναδικοί έγκυροι και μόνιμοι τίτλοι, είναι αυτοί που δίνει ο ίδιος ο ιδιοκτήτης, ο κατά το Σύνταγμα κυρίαρχος λαός.
Το πρόβλημά τους λοιπόν είναι ότι ο λαός ακόμα δεν έχει δώσει τη συγκατάθεση του, για όλα αυτά που συμβαίνουν στην πατρίδα του. Μπορούμε να κατηγορήσουμε τον λαό για αφέλεια, εθελοτυφλία ή οτιδήποτε άλλο, όμως τη συγκατάθεση του στην παράδοση της χώρας του, ακόμα δεν την έχει δώσει. Μπορεί να την έδωσαν, αυθαιρετώντας, οι εκπρόσωποι που εμπιστεύτηκε ο λαός, όχι όμως ο ίδιος ο λαός.
Λεφτά υπάρχουν του έλεγαν, μνημόνιο έφερναν. Το μνημόνιο είναι τοξικό του έλεγαν, ξανά μνημόνιο έφερναν. Από το Ζάππειο για άλλα δεσμεύονταν, από το Μαξίμου άλλα έκαναν. Θα έσκιζαν το μνημόνιο του έλεγαν, πάλι μνημόνιο έφερναν. Ούτε νεκροί δεν θα δεχόντουσαν την κατοχή του έλεγαν, ολοζώντανοι τη δέχθηκαν.
Γι’ αυτό λοιπόν προσπαθούν, με κάθε τρόπο, να πάρουν τη συγκατάθεση του ίδιου του λαού. Για να είναι σίγουρη και κατοχυρωμένη η εκποίηση της χώρας, χωρίς να υπάρχει καμία δυνατότητα μελλοντικής αμφισβήτησης, επιδιώκουν με κάθε τρόπο, να παραδώσουμε την πατρίδα μας εμείς οι ίδιοι. Αυτό άλλωστε προσπάθησαν να κάνουν και με το δημοψήφισμα, αλλά το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που περίμεναν.
Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν απρόβλεπτο και απόλυτα καταστροφικό γι’ αυτούς. Γιατί ενώ προσπαθούσαν να πάρουν την έγκριση που δεν είχαν, πήραν μία καθαρή άρνηση, που τεκμηριώνει - με τον πιο επίσημο τρόπο - τόσο την αντίθεση του κυρίαρχου λαού, όσο και τις πραξικοπηματικές ενέργειες των κυβερνήσεών του. Γι’ αυτό λοιπόν είναι απαραίτητο να σβηστεί το συντομότερο. Και πώς σβήνεται; Μόνο με εκλογές και με όλο, σχεδόν, το πολιτικό σύστημα υπέρ των Μνημονίων και του δόγματος TINA.
Γι’ αυτό, ενώ είχαν ήδη ψηφίσει όλοι μαζί το 3ο Μνημόνιο, ενώ το ίδιο πρόγραμμα θα εφαρμόσουν, ενώ είχαν τη δυνατότητα να συγκυβερνήσουν χωρίς εκλογές, ενώ όλοι ξέρουν ότι μετά τις εκλογές αναγκαστικά θα συγκυβερνήσουν, ενώ είναι σίγουρο ότι αν πάνε σε εκλογές θα μειωθεί η δύναμη τους, ενώ τα κόμματα που μεταλλάσσονται από αντιμνημονιακά σε μνημονιακά καταποντίζονται (Τα παραδείγματα του ΛΑΟΣ και της ΔΗΜΑΡ είναι πρόσφατα), ενώ οι δανειστές είχαν τη δυνατότητα να πιέσουν για να σχηματιστεί μια κυβέρνηση που θα εφάρμοζε όλα αυτά που ζητάνε, όλοι μαζί αποφάσισαν εκλογές.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που να πιστεύει ότι η ενέργεια αυτή έγινε, όχι απλά με τη σύμφωνη γνώμη, αλλά την υπόδειξη των δανειστών. Αυτοί που έχουν στραγγαλίσει τη δημοκρατία στη χώρα ...που παραγγέλνουν νομοσχέδια και το ελληνικό κοινοβούλιο, κυριολεκτικά, ξενυχτάει για να τα νομοθετήσει ...που ελέγχουν από υπουργεία μέχρι γενικές γραμματείες ...που έχουν λόγο για τα πάντα ...που αν δυσαρεστηθούν αλλάζουμε υπουργό ...που θεωρούν μονομερή ενέργεια ακόμα και αν βάλουμε αλατοπίπερο στα σουβλάκια, μας άφησαν να αποφασίσουμε μόνοι μας, να κάνουμε εκλογές;
Μάλιστα όχι μόνο μας άφησαν, αλλά η Καγκελάριος της Γερμανίας έδωσε και τις ευλογίες της, λέγοντας ξεκάθαρα ότι: «οι εκλογές δεν είναι μέρος του προβλήματος, αλλά μέρος της λύσης». Της πολυπόθητης "Τελικής Λύσης".
Το ερώτημα είναι: όταν οι δυο ψηφοφορίες των προαπαιτούμενων πέρασαν με τα 3/4 της Βουλής, τι παραπάνω περιμένουν οι «εταίροι» μας μετά τις εκλογές; Ή μήπως δεν μπορούσαν να πείσουν τα κόμματα, που ψήφισαν τα προαπαιτούμενα, να συνεργαστούν μεταξύ τους;
Ένας λόγος υπάρχει. Οι επικυρίαρχοι θέλουν πάση θυσία να σβήσουν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Όχι για λόγους εκδίκησης (έχουν αποδείξει άλλωστε ότι είναι πραγματιστές, δεν λειτουργούν με συναισθήματα), αλλά γιατί ιδιαίτερα αυτό το δημοψήφισμα μπορεί να τους δημιουργήσει προβλήματα και αμφισβητήσεις στο μέλλον.
Πάνε λοιπόν σε εκλογές έχοντας σχηματίσει ένα πανίσχυρο μνημονιακό μέτωπο, σχεδόν με το σύνολο των πολιτικών κομμάτων. Τώρα όλοι μαζί, με όλες τους τις δυνάμεις και όλες τις εφεδρείες, ρίχνονται στο πεδίο της μάχης ελπίζοντας να την κερδίσουν. Πλέον το θετικό αποτέλεσμα τους φαίνεται σίγουρο. Όσο για την τύχη των κομμάτων που απαρτίζουν το μέτωπο, απλά δεν τους ενδιαφέρει. Άλλωστε γι’ αυτούς είναι όλα αναλώσιμα.
Όμως η κατάσταση έχει αγριέψει πολύ και αλλοίμονο σ’ αυτούς που δεν μπορούν να το αντιληφθούν. Τους φαίνεται σίγουρο το αποτέλεσμα των εκλογών, όπως σίγουρο τους φαινόταν και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.
Τους φαίνεται σίγουρο το αποτέλεσμα, όπως σίγουρο τους φαινόταν και ότι ο δικομματισμός θα παραμείνει για πάντα ...και ότι τα ΜΜΕ θα επηρεάζουν για πάντα ...και ότι τα κόμματα θα κοροϊδεύουν για πάντα... και ότι ο λαός θα κοιμάται για πάντα.
Ο λαός, την τελευταία πενταετία, αντιμετώπισε τα δύο πανίσχυρα κόμματα του δικομματισμού και τα αποδεκάτισε. Επίσης εξαφάνισε, στην κυριολεξία, όποιο κόμμα δεν σεβάστηκε τη βούληση του και προσπάθησε να τον κοροϊδέψει.
Σήμερα επιδιώκουν τη συγκατάθεση αυτού του λαού, στη λεηλασία της πατρίδας του, στη μετατροπή της χώρας του σε χώρο, στο κλείσιμο της επιχείρησής του, στην απόλυσή του, στο ξεσπίτωμα και στην εξαθλίωσή του.
Μετά το πραξικόπημα που συντελέστηκε, την αμέσως επόμενη μέρα του δημοψηφίσματος, είναι φανερή η προσπάθεια όλων των πραξικοπηματιών να πείσουν τον λαό ότι δεν υπάρχει καμία δυνατότητα αντίστασης, αφού δεν υπάρχει εναλλακτική λύση και θα πρέπει να ληφθούν τα αναγκαία μέτρα (λέγε με ΤΙΝΑ). Είναι φανερή η προσπάθεια όλων των προπαγανδιστών να πείσουν τον λαό ότι δεν έχει ούτε καν νόημα η συζήτηση για το μνημόνιο, αφού πλέον όλο το πολιτικό σύστημα είδε το φως το αληθινό, μέσα σ’ αυτό. Είναι φανερή η προσπάθεια όλων των φερέφωνων της ολιγαρχίας να πείσουν τον λαό ότι ζει το τέλος της Ιστορίας.
Όμως, πέρα από κάθε προπαγάνδα, όλοι γνωρίζουμε ποιες είναι οι επιδιώξεις των αποικιοκρατών, ποια κόμματα αποδέχθηκαν αυτές τις επιδιώξεις, ποια κόμματα ψήφισαν και θα εφαρμόσουν αυτές τις επιδιώξεις. Άγνοια δεν υπάρχει.
Εκλογές ή δήλωση μετανοίας;
Είναι κοινώς αποδεκτό ότι δεν έχουμε τη Δημοκρατία που θα θέλαμε. Είναι δεδομένο ότι δεν έχουμε τα κόμματα που θα θέλαμε. Είναι φανερό ότι τα μνημονιακά κόμματα μας πρόδωσαν και τα αντιμνημονιακά δεν μας καλύπτουν. Είναι φυσικό ότι δεν έχουμε πια εμπιστοσύνη σε κανένα κόμμα.
Παρ’ όλα αυτά πρέπει να φερθούμε έξυπνα, πέρα από τον θυμό, την αηδία ή την απογοήτευση που μπορεί να αισθανόμαστε. Δεν θα πρέπει να αφήσουμε να μας χρησιμοποιήσει κανένα κόμμα, όμως θα πρέπει να τα χρησιμοποιήσουμε εμείς, ώστε μέσω αυτών να δηλώσουμε, με τον πιο επίσημο τρόπο, την αντίθεσή μας, στα σχέδια επικυριαρχίας της πατρίδας μας. Πρέπει να γίνει απόλυτα κατανοητό ότι αυτήν τη στιγμή δεν έχουμε μπροστά μας μια συνηθισμένη εκλογική αναμέτρηση. Μπροστά μας έχουμε μια δήλωση μετανοίας, που μας καλούν να υπογράψουμε.
Όσο λοιπόν και αν προσπαθούν να μας πείσουν... ότι δεν υπάρχει καμία εναλλακτική... ότι δεν υπάρχει αντιμνημονιακό μέτωπο... ότι κάθε αντίσταση είναι μάταιη, εμείς αντίθετα πρέπει να ψηφίσουμε οποιοδήποτε αντιμνημονιακό κόμμα. Ακόμα και αν μετά τις εκλογές μας εξαπατήσουν, πάλι κερδισμένοι θα είμαστε, αφού ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΣΥΝΑΙΝΕΣΕΙ ΣΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ και αυτό είναι το δικό μας μεγάλο όπλο και αυτό είναι το δικό τους μεγάλο πρόβλημα.
Όπως μπορεί να καταλάβει ο καθένας, αυτή δεν είναι μία ψήφος διαμαρτυρίας, ούτε μια ψήφος αντίδρασης, είναι καθαρά μια πατριωτική ψήφος αντίστασης.
Κλείνοντας, θα πρέπει να πούμε δύο λόγια σχετικά με κάποιες (αυθόρμητες;) απόψεις, οι οποίες υποστηρίζουν την αποχή ως μέσο αντίστασης, παρασύροντας κάποιους δικαίως αηδιασμένους, αλλά αφελείς συμπολίτες μας.
Η αποχή, σύμφωνα με τον εκλογικό νόμο, είναι ψήφος και μάλιστα η πιο δυνατή και πιο ύπουλη ολιγαρχική ψήφος, γιατί ενώ “πουλάει” δήθεν αντίσταση και απόρριψη όλων των κομμάτων, είναι αυτή που δίνει τη μεγαλύτερη δύναμη στα ολιγαρχικά κόμματα και κυρίως στα κόμματα εξουσίας.
Ο απέχων, για τους αρχιερείς της διαπλοκής, της απάτης και της διαφθοράς είναι το μεγαλύτερο κορόιδο, γιατί ενώ αισθάνεται ότι δήθεν απορρίπτει τους πάντες, στην ουσία με την πράξη του αυτή τους ενισχύει και τους δίνει τη δυνατότητα να τον εξουσιάσουν περισσότερο, ακόμα και από αυτόν που έχει ρίξει έγκυρη ψήφο υπέρ αυτών.
Με λίγα λόγια, ο απέχων ψηφοφόρος απεμπολεί τη δύναμη και τα Δικαιώματα του οικειοθελώς και αυτοβούλως τα χαρίζει και τα δίνει να τα χρησιμοποιήσει όπως θέλει ο κάθε ολιγάρχης και από πάνω είναι και ευχαριστημένος, γιατί νομίζει ότι αντιστάθηκε.
Το σχέδιο τους δείχνει τέλειο. Η δύναμή τους φαίνεται τεράστια, πραγματική πανστρατιά κομμάτων, προπαγανδιστών, ολιγαρχών και επικυρίαρχων, εναντίον ενός ταλαιπωρημένου λαού. Όμως όταν οι λαοί βρίσκονται μπροστά σε κίνδυνο, βρίσκουν τη δύναμη, το κουράγιο και την εξυπνάδα να γυρίσουν όλο τον κόσμο ανάποδα. Έτσι ακόμα και τα τέλεια σχέδια, καμιά φορά μπορεί να γυρίσουν ανάποδα.
Και τότε... αλλοίμονο σ’ αυτούς που βρίσκονται ανάποδα στη θέληση ενός ολόκληρου λαού.
COMMENTS