Άνθρωπος Αδάμ-Εύα-Πανδώρα :Το μήλο του Αδάμ και της Εύας είναι ο χαμένος παράδεισος της άγνοιας.

 ΠΡΟ 50.000  ΧΡΟΝΩΝ  ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ  Ο  ΑΝΘΡΩΠΟΣ   ΤΟΝ   ΕΑΥΤΟ   ΤΟΥ  

 ΠΡΟ 50.000  ΧΡΟΝΩΝ  ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ Ο  ΑΝΘΡΩΠΟΣ   ΤΟΝ   ΕΑΥΤΟ   ΤΟΥ

 

     Η εποχή κατά την οποία ο άνθρωπος κατάφερε να διαχω­ρίσει τον εαυτό του από τα ζώα τοποθετείται χοντρικά γύρω στα 50.000 χρόνια πριν από την εποχή μας.

    Αυτό υποστήριξε  ο Ιταλός  καθηγητής προϊστορικών σπουδών  Ε. Ανάτι, ύστερα από πολυετείς μελέτες παρα­στάσεων διάφορων σπηλαίων. 

Δηλαδή, τοποθετεί την ανακά­λυψη του ανθρώπινου «εγώ» στον άνθρωπο του Νεάντερ­ταλ, στη Μέση Παλαιολιθική Εποχή.   

 Υπολογίζεται  ότι ο  άνθρωπος   αυτός εξελίχθηκε  μέσα σε ένα εκατομμύριο χρόνια στην Ευρώπη. 

Δεν μιλούσε, εκτός από κραυγές και συνεννοείτο  με νοήματα, όπως οι  Βουσμάνοι  της Αφρικής σήμερα, που ζουν σε σπηλιές  τα  τοιχώματα  των οποίων διακοσμούν με διάφορες γραφικές παραστάσεις. Κατά τα άλλα έχουν τη δική τους νοηματική  γλώσσα.

       ΑΝΤΙΘΕΤΑ    ΣΤΗΝ   ΠΑΛΑΙΑ   ΔΙΑΘΗΚΗ

    Βέβαια, η άποψη αυτή είναι  αντίθετη με όσα  αναφέρει η Παλαιά Διαθήκη. Πρέπει, όμως, κάποτε να δεχτούμε όλοι την αλήθεια:  Οτι όσα αναφέρει  η Παλαιά Διαθήκη δεν είναι συμβολικά ή αλληγορικά, αλλά  κατά  περίεργο συ­μπυκνωμένη π εξέλιξη του αν­θρώπου, σε μια εποχή, ενώ τα διάφορα  γεγονότα της  εξέλιξης συνέβησαν σε διάστημα δισε­κατομμυρίων χρόνων.

                                     Ο  ΑΔΑΜ  ΚΑΙ  Η ΕΥΑ

     Ο Θεός, το σύνολο της ύλης και της ενέργειας, το Σύμπαν, έπλασε από πηλό τον Αδάμ, το πρώτο  ζωντανό  κύτταρο, πριν 3 δισεκατομμύρια χρόνια. Το κύτταρο αυτό διχοτομήθηκε (μηχανισμός του πολλαπλα­σιασμού των κυττάρων ) και έτσι από την πλευρά του  δημιουργήθηκε π Εύα. Οι ακτινο­βολίες του Σύμπαντος που έδωσαν ζωή στο πρώτο κύτταρο είναι η πνοή, που «φύσηξε ο Θεός».

            ΑΠΟ ΤΟ ΚΥΤΤΑΡΟ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

      Κύλησαν δισεκατομμύρια χρόνια, ώσπου φτάσαμε από το πρώτο κύτταρο στον άνθρω­πο. Πριν 28 εκατομμύρια χρό­νια εντοπίζεται το πρώτο αν­θρωποειδές, ο αιγυπτιοπίθηκος. Λίγα εκατομμύρια χρόνια αργότερα, σε άλλα σημεία της Γης, εντοπίζονται άλλα ανθρω­ποειδή. Η εξέλιξη των ειδών έχει διασκορπίσει ανθρωποει­δή με διαφορετική μορφή σε διάφορα σημεία του πλανήτη μας. Οι ακτινοβολίες του Σύ­μπαντος εργάζονται συστηματι­κά και προγραμματισμένα  για την  εξέλιξη  των  ειδών. Και οι ακτινοβολίες αυτές βασίζονται στις ανακυκλήσεις των διάφο­ρων άστρων.

                     Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

     Όμως, η εξέλιξη οδηγεί τον άνθρωπο στην…. παρακοή των εντολών του Θεού. Όταν συ­μπληρώνεται κάποιος αστρικός κύκλος (το «μήλο», ο «απαγο­ρευμένος καρπός» που λέει η Π. Διαθήκη, πιθανότατα στην εποχή του ανθρώπου του Νεάντερταλ, όπως αναφέρει ο κα­θηγητής Ανάτι), ο άνθρωπος συνειδητοποιεί το πνευματικό «εγώ» του, την ύπαρξή του. Κάτι  που για να γίνει χρειάζεται ένα  σχετικό αριθμό ατόμων. Προσπαθεί να αξιοποιήσει τις ιδέες του, να πάψει να υποτάσσεται στο μοιραίο του. Έτσι….παρακούει το Θεό. Και χάνει τον παράδεισο  που ως τότε  του  χάριζε η άγνοια,  η ως τότε ζωώδης  ύπαρξή του.

     Ο  «όφις» είναι οι οφιοειδείς    ηλεκτρομαγνητικές   ροπές και  ακτινοβολίες. Τις οποίες στη σειρά Σύμπαν-Πλανητικό σύστημα –Γη -Άνθρωποι – άτομο, συλλαμβάνει πρώτα η γυναίκα. Γι αυτό η Εύα «έφαγε πρώτη τον απαγορευμένο καρ­πό».   Κι επειδή οι άνθρωποι «έφαγαν από το δέντρο της γνώσης, συνειδητοποίησαν την ύπαρξή τους και άρχισαν τις ενσυνείδητες επι­θυμίες, π τάση της ικανοποίη­σής τους θα ήταν κουραστική, γιατί θα χρειαζόταν περισσό­τερη προσπάθεια.

                                        ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΕΥΕΣ

       Για όλα αυτά  μας πείθει και η ύπαρξη, ακόμη και σήμερα, διαφόρων αγρίων φυλών, στη Νότια Αφρική και στην Αυ­στραλία, που καθεμία ζει σε κάποια γνωστή χρονική στιγμή του «παρελθόντος» του εξελιγμένου κόσμου.

 Και κυκλοφο­ρούν σκεπασμένοι μόνο με  «φύλλο συκής». 

Γεγονός που αποδεικνύει ότι ανθρωποειδή υπήρξαν σε όλα τα σημεία του πλανήτη και ότι αυτά  δεν εξελίχθηκαν ταυτόχρονα, λόγω της διαφοράς των χρωμάτων  του  ηλιακού  φάσματος  που πέφτει ή  αντανακλάται σε κάθε τόπο. Κι ούτε μπόρεσαν να μιλήσουν την ίδια γλώσσα, κάνοντας τη Γη Πύργο της Βαβέλ! 

Το μόνο καινό στους παλαιανθρώπους είναι οι απεικονίσεις των τοιχογραφιών στα σπήλαια, πράγμα που διαπιστώνει και ο καθηγη­τής Ανάτι. Και ήταν φυσικό αυτό, αφού όλοι οι άνθρωποι, κάθε φυλής, βλέπουν τα ίδια πράγματα  με - σχεδόν - τον ίδιο τρόπο.

  Κάτι το απαγορευμένο  έκαναν και η Εύα και η Πανδώρα. Και οι   δυο περιπτώσεις έχουν τρανή ομοιότητα. Μετά την πράξη  τους  ( η μία έφαγε τον απαγορευμένο καρπό  και   η άλλη άνοιξε  το απαγορευμένο κουτί ) συνειδητοποίησαν τις δυσκολίες της ζωής.

          Η   ΕΥΑ  ,  Η  ΠΑΝΔΩΡΑ  ΚΑΙ  Η    ΑΛΗΘΕΙΑ

    Έτσι   έχουν, επιστημονικά τα πράγματα, αλλά εμείς  επιμένουμε  στο σκοτάδι της παλαιάς Διαθήκης. Που μεταφράστηκε  στα Ελληνικά  από τους Εβδομήκοντα  πριν 2.000  χρόνια, και εξακολουθεί να  μας « κοιμίζει»  ακόμη. Παρά τις τόσες σύγχρονες ανακαλύψεις.  Που είναι πια ξεπερασμένη  και για τους ίδιους τους Εβραίους  που την «σκαρφίστηκαν».

    Ακόμη  οι μαθητές και οι μαθήτριες των σχολείων διδάσκονται «μπερδεμένα» πράγματα, που, αντί να τους βάλλουν στο σωστό δρόμο, τους αποπροσανατολίζουν και τους οδηγούν   στο δρόμο της αμφισβήτησης.

### Από τη μια πλευρά μαθαί­νουν για το χάος, για το Θεό, για τις έξι μέρες της δημιουρ­γίας, για τον Αδάμ και την Εύα  που πλάστηκαν  από πηλό, για τον κατακλυσμό του Νώε, για τον Πύργο της Βαβέλ, για τη θυσία του Ισαάκ.

### Από την άλλη μαθαίνουν για το αρχέγονο χάος, για τους 12 Θεούς του Ολύμπου, για τους Τιτάνες και τους Εκατόγχει­ρες κι ένα σωρό άλλες δυνά­μεις. 

Μαθαίνουν για την πρώ­τη γυναίκα, την Πανδώρα, που έπλασε ο Ήφαιστος από πηλό με εντολή ταυ Δία.

Μαθαίνουν ακόμη οτι αυτή άνοιξε το απα­γορευμένο κουτί και ξεχύθη­καν όλα τα δεινά του ανθρώ­που, κι έμεινε σ αυτό μόνο η ελπίδα. 

Ακόμη, μαθαίνουν για το Δευκαλίωνα, το γενάρχη των Ελλήνων, και τον κατα­κλυσμό της εποχής του, κα­θώς και  για  τη θυσία της Ιφιγέ­νειας.

### Τέλος, τρίτη και σύγ­χρονη άποψη μαθαίνουν τη σειρά δημιουργίας του πλανη­τικού μας συστήματος  από το χάος , των γεωλογικών μεταβολών της Γης, τη δημιουργία του πρώ­του μονοκύτταρου οργανισμού  μέσα στη λάσπη, και την εξέλιξή του ως τα διάφορα είδη τους ήμερα.

                                    ΦΕΡΝΟΥΝ ΜΟΝΟ ΣΥΓΧΥΣΗ

      Κι αναρωτιέμαι: Γιατί όλα αυτά τα μπερδεμένα  που μόνο σύγχυση φέρνουν;

      Γιατί δε λέμε απλά:

Ο  Θεός είναι Ένας, το σύνο­λο της ύλης και της ενέργειας,  χημικά και πνευματικά  ανθρωπόμορφος, που καθορίζει τη μοίρα της Γης, του ανθρώπου, όλων των ειδών. Αυτός ο Θεός είναι πα­ντογνώστης (αφού όλες οι ιδέες υπάρχουν στο Σύμπαν) κι έχει  όλες εκείνες τις ιδιότη­τες που λέει η Θρησκεία μας, εξαιτίας της αρμονίας και της τάξης του Σύμπαντος.

     Γιατί δε λέμε ότι οι υποδιαι­ρέσεις της ακτινοβολίας και των μαγνητισμών του Σύμπαντος  είναι οι αρχάγγελοι,  οι  ­άγγελοι, οι άγιοι της θρη­σκείας μας, αλλά και οι θεοί, τιτάνες, εκατόγχειρες κλπ. των αρχαίων Ελλήνων;

**Γιατί δε λέμε πως ο Χριστός είναι η απόλυτη ενσάρκωση όλων αυτών των μεμονωμέ­νων δυνάμεων,  και  κατά συνέ­πεια μονογενής γιος του  Θεού;

**  Γιατί δε λέμε ότι αυτές οι δυνάμεις, οι ακτινοβολίες, δη­μιούργησαν το πρώτο κύτταρο στη λάσπη, κι αυτό, με τη δύναμή τους, εξελίχτηκε ανά τους αιώνες στα σημερινά εί­δη ζωής;

**  Γιατί  χρησιμοποιούμε το μύθο ταυ Αδάμ και της Εύας κι ακόμη της Πανδώρας, που εί­ναι ίδιοι. Γιατί δε λέμε απλά ότι κάποια στιγμή, κάποια χρο­νική περίοδο, οι άνθρωποι απέκτησαν νόηση, συνειδητο­ποίησαν το  «εγώ» τους, συνει­δητοποίησαν τις αντιξοότητες της ζωής;  Μήπως το ίδιο νόη­μα  δεν έχουν ο απαγορευμένος καρπός και το απαγορευμένο κουτί;

** Γιατί δε λέμε ότι οι κατα­κλυσμοί, που πραγματικά έγι­ναν από το Θεό, ήταν οι κατα­βυθίσεις ηπείρων ή περιοχών;

** Γιατί δε λέμε ότι ο Πύργος της Βαβέλ είναι η Γη, όπου διασκορπίστηκαν τα πρώτα ανθρωποειδή και κατά συνέ­πεια, όταν άρχισαν να μιλούν, χρησιμοποίησαν άλλη γλώσ­σα:

** Έπειτα, η Θυσία του Ισαάκ, δε μοιάζει με τη Θυσία της  Ιφιγένειας;

               ΣΕ   ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ   ΒΑΣΗ

      Πολλά θα μπορούσαμε να αναφέρουμε. Μα δεν είναι κι απαραίτητα. 

Το ερώτημα είναι γιατί δεν εκσυγχρονίζονται όλα αυτά με βάση τις επιστη­μονικές ανακαλύψεις που αποτελούν αδιάσειστα στοι­χεία και όχι παράδοση ή μύ­θους. 

Γιατί η μία επιστήμη δε συνεργάζεται με την άλλη; Κι όλες μαζί να δώσουν το πραγματικό  νόημα της Θρησκείας;

                                                                 ΒΑΣΙΛΗΣ  Π. ΚΟΥΤΟΥΖΗΣ                                                                                           Δημοσιογράφος

Πηγή: www.koutouzis.gr