Σε αντίθεση με τις προσδοκίες πολλών εμπειρογνωμόνων, οι οποίοι προέβλεπαν ένα «δεύτερο Μόναχο» από πλευράς Βλαντιμίρ Πούτιν στη Νέα Υόρ...
Σε αντίθεση με τις προσδοκίες πολλών εμπειρογνωμόνων, οι οποίοι προέβλεπαν ένα «δεύτερο Μόναχο» από πλευράς Βλαντιμίρ Πούτιν στη Νέα Υόρκη, ο Ρώσος πρόεδρος δεν προέβη σε μεγαλοπρεπείς διακηρύξεις κατά την ομιλία του ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ.
Στην πραγματικότητα, η ομιλία του ήταν πολύ ηπιότερη από ό, τι θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Συγκριτικά, η συναισθηματική ομιλία του Ομπάμα, η οποία ήταν γεμάτη με έντονους, αλλά αναπόδεικτους ισχυρισμούς, φαινόταν λυπητερή, και μερικές φορές ακόμη και κωμική. Για παράδειγμα, υπήρχε μια αποστροφή για την ανατροπή του Άσαντ, αλλά στη συνέχεια λιγότερο από μια ημέρα αργότερα η θέση των ΗΠΑ άλλαξε.
Μετά τις ομιλίες, Πούτιν και Ομπάμα βρέθηκαν για μια σχεδόν δίωρη συζήτηση, μετά την οποία ο πρόεδρος των ΗΠΑ δεν βγήκε να μιλήσει στους δημοσιογράφους ενώ ο Ρώσος πρόεδρος προέβη σε εξαντλητική συνέντευξη Τύπου.
Ποια είναι η περίληψη από τις τρεις τελευταίες μέρες του Σεπτεμβρίου, η οποία, σύμφωνα με πολλούς παρατηρητές, σήμανε το τέλος του μονοπολικού κόσμου;
Πρώτα απ “όλα, οι ΗΠΑ έκαναν ριζικές αλλαγές στη στάση τους σε σχέση με το καθεστώς Poroshenko στην Ουκρανία, κοιτάζοντας και εναλλακτικά πρόσωπα πολιτικών και απέσυραν το πράσινο φως για στρατιωτική δράση. Ο νυν πρωθυπουργός Yatsenyuk είναι πιθανό να αντικατασταθεί από τον Sergey Lyovochkin, πρώην επικεφαλής της διοίκησης Γιανουκόβιτς και μέλος του αντιπολιτευτικού μπλοκ. Με δεδομένη την ειρήνευση του Κιέβου και των Νοτιοανατολικών περιοχών σύμφωνα με τους όρους του Κρεμλίνου, η απόσυρση των ΗΠΑ από την Ουκρανία – και η απόσυρση της ίδιας της Ουκρανίας από το παγκόσμιο προσκήνιο – καταλαβαίνει κανείς το στοίχημα των ΗΠΑ σχετικά με το αντιπολιτευτικό μπλοκ.
Άλλα γεγονότα, όπως το σταμάτημα των εχθροπραξιών, η παραίτηση της Evelyn Farkas, κορυφαίας αξιωματούχου του Πενταγώνου που είχε την επίβλεψη των στρατιωτικών σχέσεων με τη Ρωσία και την Ουκρανία αλλά και η παραδοχή του Κιέβου ότι διέπραξε εγκλήματα πολέμου στο Ντονμπάς μία μέρα μετά τη συνάντηση των δύο πλευρών στο περιθώριο της συνόδου του ΟΗΕ δείχνουν ότι όλα αυτά τα γεγονότα ήρθαν ως αποτέλεσμα μιας συμφωνίας με μια σαφή τάση: οι ΗΠΑ έχουν αναγνωρίσει τη νομιμότητα του ρωσικού ισχυρισμού ότι η Ουκρανία είναι στη σφαίρα ενδιαφερόντων της Ρωσίας.
Δεύτερον, η κατάσταση στη Συρία και στη γύρω περιοχή άλλαξε δραματικά κατά τη διάρκεια μιας ημέρας. Οι ΗΠΑ δεν εμμένουν πλέον στην παραίτηση του Ασάντ. Οι ΗΠΑ δεν αντιτίθενται στη ρωσική στρατιωτική εμπλοκή σε επιχειρήσεις εναντίον της ISIL και είναι έτοιμες να έρθουν σε άμεσες διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία σχετικά με το σχηματισμό ενός ενιαίου μετώπου κατά των τρομοκρατών. Η πολεμική αεροπορία της Ρωσίας ξεκίνησε χτυπήματα ενάντια στα οχυρά της ISIL αφότου ο Άσαντ ζήτησε από τη Μόσχα στρατιωτική βοήθεια, και το Συμβούλιο της Ομοσπονδίας ενέκρινε τη χρήση της ρωσικής πολεμικής αεροπορίας εναντίον των τρομοκρατών στη Συρία. Αυτό θα ήταν αδιανόητο ακόμη πριν το πρωϊνό της 28ης Σεπτεμβρίου. Αλλά μόνο μιάμιση μέρα μετά αυτή ήταν η πραγματικότητα, η οποία είναι απόδειξη της δραματικής αλλαγής σε ολόκληρη την παγκόσμια γεωπολιτική εικόνα.
Το περιοδικό Time είχε γράψει γι “αυτό ακριβώς μία ημέρα πριν ότι «αν ο Πούτιν μπορεί να πείσει τον Ομπάμα να συμβαδίσει με την πρότασή του, αυτό θα σηματοδοτήσει έναν από τους μεγαλύτερους διπλωματικούς θριάμβους των 15 χρόνων του στην εξουσία».
Αυτό σημαίνει ότι η νίκη της Ρωσίας είναι πλέον επίσημη. Το μόνο ερώτημα είναι νίκη επί ποίου;
Όχι, δεν είναι μια νίκη επί Ομπάμα, όπως πολλοί ειδικοί απλουστευτικά προσπαθούν να ισχυριστούν. Είναι μια νίκη επί ενός ισχυρού υπερεθνικού σχηματισμού, ο οποίος χρησιμοποιεί τις Ηνωμένες Πολιτείες ως πολιορκητικό κριό για να βυθίσει τον κόσμο σε έναν νέο Μεσαίωνα. Και η αντίδραση αυτής της ομάδας για τη συμφωνία μεταξύ Πούτιν και Ομπάμα ήρθε αμέσως. Εντελώς ξαφνικά η Χίλαρι Κλίντον επιδόθηκε σε μία έντονη κριτική ενάντια στον Ομπάμα. Αλλά δεν τον επέκρινε για τις συμφωνίες του με τη Ρωσία για τη Συρία και την Ουκρανία, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά για ένα καθαρά εσωτερικό ζήτημα το Obamacare (σ.μ. την μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας).
Αφήνοντας κατά μέρος προς το παρόν το περιεχόμενο της ομιλίας του, ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε το βασικό ερώτημα – γιατί ο Πούτιν θέλησε να απευθυνθεί στη διεθνή κοινότητα; Δεν θα μπορούσε να είχε δημοσιεύσει ένα άρθρο σε οποιοδήποτε διεθνές μέσο μαζικής ενημέρωσης;
Μετά τις ομιλίες, Πούτιν και Ομπάμα βρέθηκαν για μια σχεδόν δίωρη συζήτηση, μετά την οποία ο πρόεδρος των ΗΠΑ δεν βγήκε να μιλήσει στους δημοσιογράφους ενώ ο Ρώσος πρόεδρος προέβη σε εξαντλητική συνέντευξη Τύπου.
Ποια είναι η περίληψη από τις τρεις τελευταίες μέρες του Σεπτεμβρίου, η οποία, σύμφωνα με πολλούς παρατηρητές, σήμανε το τέλος του μονοπολικού κόσμου;
Πρώτα απ “όλα, οι ΗΠΑ έκαναν ριζικές αλλαγές στη στάση τους σε σχέση με το καθεστώς Poroshenko στην Ουκρανία, κοιτάζοντας και εναλλακτικά πρόσωπα πολιτικών και απέσυραν το πράσινο φως για στρατιωτική δράση. Ο νυν πρωθυπουργός Yatsenyuk είναι πιθανό να αντικατασταθεί από τον Sergey Lyovochkin, πρώην επικεφαλής της διοίκησης Γιανουκόβιτς και μέλος του αντιπολιτευτικού μπλοκ. Με δεδομένη την ειρήνευση του Κιέβου και των Νοτιοανατολικών περιοχών σύμφωνα με τους όρους του Κρεμλίνου, η απόσυρση των ΗΠΑ από την Ουκρανία – και η απόσυρση της ίδιας της Ουκρανίας από το παγκόσμιο προσκήνιο – καταλαβαίνει κανείς το στοίχημα των ΗΠΑ σχετικά με το αντιπολιτευτικό μπλοκ.
Άλλα γεγονότα, όπως το σταμάτημα των εχθροπραξιών, η παραίτηση της Evelyn Farkas, κορυφαίας αξιωματούχου του Πενταγώνου που είχε την επίβλεψη των στρατιωτικών σχέσεων με τη Ρωσία και την Ουκρανία αλλά και η παραδοχή του Κιέβου ότι διέπραξε εγκλήματα πολέμου στο Ντονμπάς μία μέρα μετά τη συνάντηση των δύο πλευρών στο περιθώριο της συνόδου του ΟΗΕ δείχνουν ότι όλα αυτά τα γεγονότα ήρθαν ως αποτέλεσμα μιας συμφωνίας με μια σαφή τάση: οι ΗΠΑ έχουν αναγνωρίσει τη νομιμότητα του ρωσικού ισχυρισμού ότι η Ουκρανία είναι στη σφαίρα ενδιαφερόντων της Ρωσίας.
Δεύτερον, η κατάσταση στη Συρία και στη γύρω περιοχή άλλαξε δραματικά κατά τη διάρκεια μιας ημέρας. Οι ΗΠΑ δεν εμμένουν πλέον στην παραίτηση του Ασάντ. Οι ΗΠΑ δεν αντιτίθενται στη ρωσική στρατιωτική εμπλοκή σε επιχειρήσεις εναντίον της ISIL και είναι έτοιμες να έρθουν σε άμεσες διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία σχετικά με το σχηματισμό ενός ενιαίου μετώπου κατά των τρομοκρατών. Η πολεμική αεροπορία της Ρωσίας ξεκίνησε χτυπήματα ενάντια στα οχυρά της ISIL αφότου ο Άσαντ ζήτησε από τη Μόσχα στρατιωτική βοήθεια, και το Συμβούλιο της Ομοσπονδίας ενέκρινε τη χρήση της ρωσικής πολεμικής αεροπορίας εναντίον των τρομοκρατών στη Συρία. Αυτό θα ήταν αδιανόητο ακόμη πριν το πρωϊνό της 28ης Σεπτεμβρίου. Αλλά μόνο μιάμιση μέρα μετά αυτή ήταν η πραγματικότητα, η οποία είναι απόδειξη της δραματικής αλλαγής σε ολόκληρη την παγκόσμια γεωπολιτική εικόνα.
Το περιοδικό Time είχε γράψει γι “αυτό ακριβώς μία ημέρα πριν ότι «αν ο Πούτιν μπορεί να πείσει τον Ομπάμα να συμβαδίσει με την πρότασή του, αυτό θα σηματοδοτήσει έναν από τους μεγαλύτερους διπλωματικούς θριάμβους των 15 χρόνων του στην εξουσία».
Αυτό σημαίνει ότι η νίκη της Ρωσίας είναι πλέον επίσημη. Το μόνο ερώτημα είναι νίκη επί ποίου;
Όχι, δεν είναι μια νίκη επί Ομπάμα, όπως πολλοί ειδικοί απλουστευτικά προσπαθούν να ισχυριστούν. Είναι μια νίκη επί ενός ισχυρού υπερεθνικού σχηματισμού, ο οποίος χρησιμοποιεί τις Ηνωμένες Πολιτείες ως πολιορκητικό κριό για να βυθίσει τον κόσμο σε έναν νέο Μεσαίωνα. Και η αντίδραση αυτής της ομάδας για τη συμφωνία μεταξύ Πούτιν και Ομπάμα ήρθε αμέσως. Εντελώς ξαφνικά η Χίλαρι Κλίντον επιδόθηκε σε μία έντονη κριτική ενάντια στον Ομπάμα. Αλλά δεν τον επέκρινε για τις συμφωνίες του με τη Ρωσία για τη Συρία και την Ουκρανία, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά για ένα καθαρά εσωτερικό ζήτημα το Obamacare (σ.μ. την μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας).
Αφήνοντας κατά μέρος προς το παρόν το περιεχόμενο της ομιλίας του, ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε το βασικό ερώτημα – γιατί ο Πούτιν θέλησε να απευθυνθεί στη διεθνή κοινότητα; Δεν θα μπορούσε να είχε δημοσιεύσει ένα άρθρο σε οποιοδήποτε διεθνές μέσο μαζικής ενημέρωσης;
Η απάντηση είναι πολύ απλή.
Το περιεχόμενο της ομιλίας του Πούτιν στη Νέα Υόρκη είναι δεύτερο με πρώτο το ψυχολογικό στοιχείο του μηνύματός του προς τους ηγέτες της παγκόσμιας κοινότητας και των παγκόσμιων φορέων λήψης αποφάσεων στη Δύση.
Ο χρόνος θα αποκαλύψει τη σημασία του αυτό.
Όμως, εξετάζοντας το πώς η εικόνα του κόσμου εξελίχθηκε μεταξύ 29 και 30 Σεπτεμβρίου, μπορούμε να δούμε ότι ο Πούτιν παρέδωσε το μήνυμα στο κοινό στο οποίο απεύθυνε τις δηλώσεις του. Και δεν έγινε απλώς αυτό. Φαίνεται αρκετές συγκεκριμένες συμφωνίες έχουν επιτευχθεί με τη Μόσχα σχετικά με τα πρώτα βήματα για την έξοδο από το τέλμα στο οποίο οι ελίτ των παρασκηνίων οδήγησαν τον κόσμο.»
COMMENTS