«Είναι προτιμότερος ο θάνατος των ‘θεών’, των θρησκειών και των εξουσιών από το θάνατο των ανθρώπων, του πολιτισμού και του πλανήτη»
Ο συγγραφέας Κώστας Λάμπος μιλάει στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΝΩΜΗ,
με αφορμή το καινούργιο βιβλίο του Θεός και Κεφάλαιο
*
Συνέντευξη – παρουσίαση: Απόστολος Ζώης
ΕΡΩΤΗΣΗ: Απ’ όσο ξέρω είστε οικονομολόγος και έχετε γράψει αρκετά βιβλία, μπορείτε να μας πείτε δυό λόγια για τις σπουδές και το συγγραφικό σας έργο;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Σπούδασα, εργαζόμενος πάντα, οικονομικά όπως είπατε, στη Ζυρίχη, στην Αθήνα και στο Βερολίνο, όπου έκλεισα τον μεταπτυχιακό κύκλο σπουδών με τη διδακτορική διατριβή: Εξάρτηση, προχωρημένη υπανάπτυξη και αγροτική οικονομία της Ελλάδας. Μια συμβολή στη μελέτη του (ελληνικού) περιφερειακού καπιταλισμού και των εναλλακτικών στρατηγικών ανάπτυξης, η οποία και εκδόθηκε από τον Rita G. Fischer Verlag στη Φραγκφούρτη το 1981 και από τις Εκδόσεις ΑΙΧΜΗ στην Αθήνα το 1983.
Από τότε μέχρι σήμερα έχω δημοσιεύσει δέκα έξι (16) βιβλία, πολλές μελέτες και εκατοντάδες άρθρα. Ανήκω στην κλασική Σχολή της Πολιτικής Οικονομίας που αντιλαμβάνεται την οικονομική επιστήμη ως όλον και ως ‘ιατρική της κοινωνίας’ και συνεπώς δεν ενδιαφέρεται, όπως οι ‘νεοκλασικοί’, οι ‘οικονομιστές’ μόνο για το τί και πώς θα παραχθεί με σκοπό τη μεγιστοποίηση του επιχειρηματικού κέρδους, αλλά ως κοινωνικός επιστήμονας ενδιαφέρομαι και για το πώς θα μοιραστεί ο κοινωνικά παραγόμενος πλούτος μεταξύ των ανθρώπων με στόχο την αριστοποίηση της κοινωνικής ευημερίας, αλλά και μεταξύ κοινωνίας και φύσης με σκοπό την αποκατάσταση της μεταξύ τους αρμονίας.
Τα επιστημονικά ενδιαφέροντά μου περιστρέφονται γύρω από τα οικονομικά της ανάπτυξης, τις κοινωνικές μορφές παραγωγής, την οικονομική δημοκρατία, την αταξική κοινωνία και τον οικουμενικό ουμανιστικό πολιτισμό.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Το τελευταίο βιβλίο σας «Θεός και κεφάλαιο. Δοκίμιο για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και εξουσίας» είναι απ’ όσο ξέρω το πρώτο βιβλίο με τέτοιο θέμα σε βάθος και εύρος που γράφεται από Έλληνα επιστήμονα. Που οφείλεται αυτή η δυστοκία;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Έχουν κατά καιρούς γραφτεί διάφορα πράγματα γύρω από την προέλευση και το ρόλο της θρησκείας και της Εκκλησίας, αλλά όχι σε τόσο βάθος και εύρος και με σοβαρή τεκμηρίωση. Θα ενέτασσα πάντως σ’ αυτή την κατηγορία βιβλίων το βιβλίο του Ρήγα Φεραίου με τίτλο «Φυσικής απάνθισμα» που κυκλοφόρησε το 1790 και την «Ελληνική Νομαρχία» του Ανωνύμου του Έλληνα που κυκλοφόρησε το 1806, γιατί ασκούν οξύτατη κριτική στη θρησκοληψία, στις δεισιδαιμονίες και στο ρόλο του λεγόμενου ‘ορθόδοξου κλήρου’. Έκτοτε υπήρξε πράγματι δυστοκία παρά το γεγονός ότι η Αναγέννηση είχε ξαναφέρει στην επιφάνεια την αρχαία ελληνική Γραμματεία και στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης ο Διαφωτισμός είχε εκτοπίσει τις θεοκρατικές αντιλήψεις, αναδείχνοντας το ρόλο των επιστημών.
Εκτιμώ ότι η αιτία γι αυτή την σιωπή γύρω από το ρόλο της θρησκείας και της Εκκλησίας, στον ελλαδικό χώρο, όλη αυτή την περίοδο, πρέπει να αναζητηθεί στο γεγονός της καθυστερημένης εμφάνισης του νεοελληνικού κοινωνικού σχηματισμού και μάλιστα ως προτεκτοράτο των λεγόμενων ‘προστάτιδων δυνάμεων’ με ηγέτη τους την τότε ‘κοσμοκράτειρα’ συντηρητική Αγγλία. Όπως είναι γνωστό από την επανάσταση του 1821 οι ιδέες και οι δυνάμεις της αστικής μετεξέλιξης, που συνδέονταν με τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης (1879), βγήκαν ηττημένες, ενώ αναδείχτηκαν κυρίαρχες οι δυνάμεις που συνεργάζονταν με τον Οθωμανό κατακτητή για την καταπίεση του ελληνικού πληθυσμού, δηλαδή οι κοτζαμπάσηδες και ο μεγάλος κλήρος, οι οποίες επέβαλλαν ‘δια πυρός και σιδήρου’ ένα ιδιότυπο θεοκρατικό σύστημα που τρομοκρατούσε κάθε διαφορετικά σκεπτόμενο και κατάπνιγε κάθε σκεπτικισμό και αντίλογο.
Αυτή η κατάσταση αρχίζει να αλλάζει τα τελευταία χρόνια τόσο γιατί η αναγκαστική διάχυση της επιστημονικής γνώσης προς τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα εκτοπίζει σταδιακά την άγνοια, τη θρησκοληψία και τη δεισιδαιμονία, όσο και γιατί αποκαλύπτεται σταδιακά ο πραγματικός αντικοινωνικός ρόλος της θρησκείας και της Εκκλησίας και η διαπλοκή τους με την απάνθρωπη και καταστροφική καπιταλιστική εξουσία.
Αυτή την εποχή όλο και περισσότεροι γράφουν συστηματικότερα γι αυτά τα θέματα και νομίζω ότι γρήγορα θα ξεπεραστεί η ακατάσχετη δογματική και φονταμενταλιστική θρησκευτική προπαγάνδα που συσκοτίζει την πραγματικότητα αλλά και ο αντίστοιχος εξουσιαστικός φόβος που εμποδίζουν τον δημόσιο διάλογο για θέματα που μέχρι τώρα θεωρούνταν ταμπού, αλλά αποτελούν για την ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα για την ελληνική Νεολαία ζωτικής σημασίας ζητήματα που αφορούν στην επιβίωση και στην εξέλιξή της
ΕΡΩΤΗΣΗ: Εσείς πως αποφασίσατε να γράψετε ένα βιβλίο που αγγίζει σκληρά ταμπού και προκαλεί τη θρησκευτική πίστη πολλών συμπολιτών μας;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ως οικονομολόγος μελέτησα και έγραψα για όλα τα οικονομικά θέματα που αφορούν στην καλύτερη εξυπηρέτηση του κοινωνικού συνόλου, γιατί η ιστορική εμπειρία δείχνει πως, όταν το κοινωνικό σύνολο ευημερεί τότε ευημερούν και τα άτομα που το αποτελούν, ενώ αντίθετα όταν τα άτομα επιλέγουν ή αναγκάζονται να φροντίσουν μόνα τους τον εαυτό τους, ξέχωρα ο ένας από τον άλλον, τότε οι κοινωνίες αδυνατούν να ανταποκριθούν στο ρόλο τους και τα περισσότερα άτομα δυστυχούν ανταγωνιζόμενα και αλληλοσπαρασσόμενα στη βάση του παραλογισμού ‘ο θάνατός σου η ζωή μου’. Έψαξα να βρω απαντήσεις στο ερώτημα τι φταίει και τα πράγματα πήγαν στραβά στην εξέλιξη των κοινωνιών και της ανθρωπότητας και αντί για περισσότερη κοινωνική ισότητα, ελευθερία, δημοκρατία, ευημερία, ευτυχία και για καλύτερη προοπτική, διαπίστωσα ότι μεταξύ των άλλων αιτιών, όπως η φύση του οικονομικού συστήματος, δηλαδή ο τρόπος οργάνωσης, κατανομής και διακίνησης της παραγωγής, το αντίστοιχο κοινωνικό σύστημα, δηλαδή η μορφή οργάνωσης της κοινωνίας και τα πολιτικά συστήματα και τέλος το διεθνές οικονομικό σύστημα, ως διεθνής καταμερισμός της εργασίας και του παγκόσμιου πλούτου μεταξύ των εθνών, σημαντικό για να μην πως καθοριστικό ρόλο στη συμπεριφορά των ανθρώπων και των κοινωνιών παίζουν οι θρησκευτικές δοξασίες και οι αντίστοιχοι θεσμοί που τις εκφράζουν και τις διαχειρίζονται. Και δυστυχώς αυτός ο ρόλος των οργανωμένων θρησκειών δρα καταλυτικά αρνητικά πάνω στον άνθρωπο, τον καθιστά ατομιστή, αντικοινωνικό και μοιρολάτρη και εμποδίζει τις κοινωνίες να προσεγγίσουν το διαχρονικό όραμά τους για κοινωνική ισότητα.
Με αυτή την έννοια και επειδή η μελέτη της ιστορίας αποδείχνει ότι οι θρησκείες ως εργαλεία της εκάστοτε εξουσίας που αποσκοπεί στην απεριόριστη αύξηση του πλούτου της και στη διαιώνιση της κυριαρχίας της αποτελούν αντιαναπτυξιακό, αντιεξελικτικό, αντικοινωνικό και εχθρικό για τον άνθρωπο παράγοντα, αποφάσισα να μελετήσω, να αναλύσω και να παρουσιάσω με αυτό το βιβλίο τα σχετικά συμπεράσματα.
Γνωρίζω ότι το θέμα είναι ταμπού και ότι για εκείνους που ως εξουσία το συντηρούν, επειδή αυτό είναι το ταξικό τους συμφέρον, διαπράττω ‘έγκλημα καθοσιώσεως’. Γνωρίζω επίσης ότι πολλοί απλοί και καλοπροαίρετοι συνάνθρωποί μου, που από άγνοια και από φόβο πιστεύουν σε κάποιο ανύπαρκτο ‘θεό’ και η παιδεία τους περιορίζεται στο κήρυγμα του κατηχητή και του παπά της ενορίας τους και το μόνο όραμα που τους επέτρεψαν να έχουν είναι «να τους αξιώσει ο θεός να πάνε στον παράδεισο», θα με θεωρούν βλάστημο, άθεο, αναρχικό, κομμουνιστή, εχθρό του λαού και της πατρίδας κ.λπ. κ.λπ.
Θέλω όμως να τους διαβεβαιώσω ότι δεν είμαι παρά ένας από αυτούς που πίστεψε ότι και όσα πιστεύουν και οι ίδιοι και είχε κάποτε τις ίδιες ανησυχίες με αυτούς, αλλά οι εμπειρίες που απόκτησα στον σκληρό και δύσκολο στίβο της εξαρτημένης εργασίας και οι γνώσεις που πήρα στα πανεπιστήμια, στις βιβλιοθήκες, στους κοινωνικούς αγώνες και στις συναναστροφές μου, με έπεισαν ότι η τυφλή θρησκευτική πίστη δεν μας κάνει απλά ‘δούλους του θεού’, αλλά και δούλους των αφεντικών του κόσμου που αιματοκυλούν καθημερινά τις κοινωνίες και την ανθρωπότητα μόνο και μόνο για να μεγαλώσουν σε βάρος μας τα πλούτη τους. Το χειρότερο είναι ότι οι θρησκείες δεν μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους, γιατί μας κάνουν ατομιστές, υποκριτές, δειλούς, φοβικούς, υστερόβουλους και θανατόφιλους.
Θεωρώ λοιπόν χρέος μου να τους πως ευθέως ότι θαύματα κάνει μόνο η πραγματική επιστήμη και ότι ‘θεός’ και παράδεισος δεν υπάρχουν, παρά τα όσα λένε οι θρησκευτικές συμμορίες και οι εκκλησιαστικοί αγύρτες, αλλά μπορούμε όλοι μαζί, ενωμένοι και αγαπημένοι να κάνουμε την γήινη καπιταλιστική κόλαση έναν ανθρωπιστικό παράδεισο, γιατί ο πλανήτης μάς χωράει και μπορεί να μάς χορτάσει και να μάς κάνει όλους ευτυχισμένους. Άλλη μορφή αγάπης και άλλη ελπίδα σωτηρίας για τον άνθρωπο και την ανθρωπότητα δεν υπάρχει. Και δεν υπάρχει τίποτα ιερότερο από την ίδια την ανθρώπινη ζωή, που για το κεφάλαιο δεν αξίζει παρά μια σφαίρα, ή μια μαχαιριά του τζιχαντιστή, ή το πολύ μερικές δεκάδες ανθρώπινες ζωές να αξίζουν μια φουσκωτή βάρκα που θα βουλιάξει και θα τους πνίξει στο όνομα κάποιου ‘παντοδύναμου Αλλάχ’ στην κοιτίδα του πολιτισμού, στο Αρχιπέλαγος του Αιγαίου. Όπως και η καλύτερη πίστη του ανθρώπου δεν είναι η πίστη σε φανταστικά και ανύπαρκτα πράγματα, όπως σε θεούς, αγίους, διαβόλους και τριβόλους, αλλά η πίστη στον ίδιο τον άνθρωπο, στον εαυτό μας, στον μοναδικό και πραγματικό δημιουργό του πολιτισμού της ανθρωπιάς, της αγάπης και της ελπίδας.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Πώς εννοείτε τον τίτλο του βιβλίου σας; Τι σημαίνει ότι ο θεός δεν είναι παρά το φετίχ, δηλαδή ένας συμβολισμός του κεφαλαίου;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Από τα πρώτα στάδια της εξέλιξής του ο άνθρωπος χρειάστηκε, για να κατανοήσει τον κόσμο που τον περιέβαλε και να εξηγήσει τα φαινόμενα που έβλεπε και καθόριζαν τη ζωή του, να δώσει συμβολικά ονόματα, μορφή και ρόλο στο κάθε τι και σε σχέση με αυτόν τον ρόλο να προσδιορίσει τη δική του συμπεριφορά απέναντι σ’ αυτό το κάθε τι. Από τότε, που τα πρώτα ανθρώπινα όντα ξεχώρισαν με την όρθια στάση, με τη συνεργασία και τον έναρθρο λόγο από τα άλλα ζώα, διαπίστωσαν ότι οι πραγματικές υπαρξιακές ανάγκες τους τούς υποχρέωναν να ζουν σε μεγάλες ομάδες για να αντιμετωπίζουν όλοι μαζί τους σοβαρούς κινδύνους που απειλούσαν τη ζωή τους και δεν μπορούσαν να τους αντιμετωπίζουν ο καθένας χωριστά. Έτσι έμαθαν να συνεργάζονται, να προστατεύει ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί να προστατεύουν την ενότητά τους και οργάνωσαν την συλλογική τους δραστηριότητα και την κοινοβιακή τους ζωή για μεγαλύτερη ασφάλεια, για την επιβίωση και την πρόοδο.
Όμως με την παράλληλη βίαιη εμφάνιση της ατομικής ιδιοκτησίας, της κρατικής εξουσίας, και των αρνητικών συνεπειών τους, οι φορείς της εκάστοτε εξουσίας κατέφυγαν στις αγυρτείες των μάγων και των ιερατείων, έδωσαν υποτίθεται πραγματική υπόσταση σε φανταστικά δημιουργήματα που τα ονόμασαν θεούς και οργάνωσαν δίπλα στις εξουσίες τους θρησκείες και Εκκλησίες, πίσω από τις οποίες κρύφτηκαν οι ίδιες και τις ευθύνες τους τις απέδωσαν στα φετίχ, στα σύμβολά τους, αφού υποτίθεται ότι αυτοί ενεργούσαν βάσει των εντολών των θεών-δημιουργημάτων τους. Με αυτήν την έννοια το κεφάλαιο γίνεται θεός, δηλαδή, σκληρή, απόμακρη και απροσπέλαστη, αλλά ως ανύπαρκτος και αθέατος θεός, γίνεται αόρατη εξουσία των εξουσιαστών πάνω στην υπόλοιπη κοινωνία.
Έκτοτε οι θεοί ως εργαλεία των εξουσιών και οι θρησκείες ως εξουσιαστική ιδεολογία σέρνουν τις κοινωνίες και την ανθρωπότητα συνολικά από πόλεμο σε πόλεμο και απ’ το κακό στο χειρότερο, παρά το γεγονός ότι οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού σπρώχνουν με τον κάματο και τον πόνο τους αργά αλλά σταθερά την εξέλιξη προς το διαχρονικό τους όραμα, προς την κοινωνική ισότητα, σε έναν κάθε φορά καλύτερο κόσμο, στην αταξική κοινωνία.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Ποια είναι η γνώμη σας για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και επιστήμης; Και πώς εξηγείτε ότι πολλοί επιστήμονες είναι θρήσκοι, και πως ακόμα και φυσικοί επιστήμονες στο μεγαλύτερο ερευνητικό κέντρο του κόσμου, στο CERN, αναζητούν το σωματίδιο του θεού; Μήπως δεν ξέρουν τι κάνουν τόσοι κορυφαίοι επιστήμονες;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η σχέση μεταξύ θρησκείας και επιστήμης δεν είναι και δεν θα μπορούσε να είναι καλή παρά τα όσα λέγονται. Κι αυτό γιατί η θρησκεία στηρίζεται σε μία ‘αλήθεια εξ’ αποκαλύψεως’, σε ένα αναλλοίωτο δόγμα που το επέβαλε δια αντιπροσώπου στις κοινωνίες κάποιος υποτιθέμενος θεός, η ύπαρξη του οποίου δεν γίνεται αισθητή με τις αισθήσεις, τη Λογική και δεν ανιχνεύεται με την επιστημονική έρευνα. Αντίθετα η επιστήμη αποτελεί την αέναη προσπάθεια του ανθρώπου να κατανοήσει τους φυσικούς νόμους που διέπουν το γήινο και κοσμικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει για να μπορέσει να αποφύγει τις αρνητικές και να αξιοποιήσει τις θετικές γι’ αυτόν και την κοινωνία του δυνατότητες. Με τον χρόνο, την προσπάθεια και την έρευνα, ο άνθρωπος μαθαίνει όλο και περισσότερα, συσσωρεύει γνώση πάνω στη γνώση, αποκρυπτογραφεί και κατανοεί τους νόμους κίνησης της φύσης και της κοινωνίας και μπορεί σταδιακά να διαμορφώνει όλο και καλύτερες προϋποθέσεις για τη βελτίωση της ζωής του και παρά τα όποια εμπόδια είναι ακόμα σε θέση τα σκοταδιστικά και τα εξουσιαστικά ιερατεία να βάζουν στην ανθρωπότητα.
Όσον αφορά στην θρησκευτικότητα των επιστημόνων έχω πολλές επιφυλάξεις για το κατά πόσον ένα επιστήμονας και μάλιστα φυσικός, μαθηματικός, χημικός, βιολόγος, ανθρωπολόγος, ιστορικός, κοινωνιολόγος κ.λπ. κ.λπ. μπορεί να είναι θρησκευόμενος, γι’ αυτό και αμφισβητώ την ειλικρίνεια όσων επιστημόνων ‘ομολογούν’ δημόσια την πίστη τους στο Χριστό, στον Αλλάχ, στο Γιαχβέ και πάει λέγοντας. Και το αμφισβητώ γιατί η διαπλοκή μεταξύ θρησκείας και εξουσίας προξενεί φόβο στους εξαρτημένους επαγγελματικά επιστήμονες, επειδή γνωρίζουν πως ‘τέτοιες απερισκεψίες’ δημόσιας ομολογίας ελευθερίας σκέψης κοστίζουν καριέρες και σπρώχνουν μυαλά δυνατά στην ανεργία στο περιθώριο της οικονομίας και της κοινωνίας. Δεν συμφωνώ με αυτή την στάση, όταν άλλοι προτίμησαν την πυρά, το εκτελεστικό απόσπασμα ή τη Μακρόνησο, αλλά την ερμηνεύω και νομίζω πως όσοι αναγκάζονται να υποκριθούν, δεν θα είναι περήφανοι γι’ αυτό.
Στο CERN, τον επιταχυντή αδρονίων του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Πυρηνικών Ερευνών, κανένας δεν έψαξε ποτέ ούτε και ψάχνει για κάποιο υλικό σωματίδιο κάποιου άυλου θεού, κάτι που άλλωστε θα ήταν παραλογισμός. Η αλήθεια είναι ότι οι φυσικοί επιστήμονες προσπάθησαν να επιβεβαιώσουν τη ‘θεωρητική υπόθεση’ του Άγγλου θεωρητικού φυσικού Peter Higgs, για την πιθανή ύπαρξη κάποιου στοιχειώδους υποατομικού σωματιδίου, που φέρει το όνομα ‘μποζόνιο του Higgs’ και το οποίο θεωρητικά είναι υπαίτιο για το ομώνυμο κβαντικό πεδίο που προσδίδει μάζα σε όλα τα στοιχειώδη σωματίδια, όπως τα κουάρκ και τα ηλεκτρόνια. Βέβαια, η ανακάλυψη αυτού του μποζονίου θα επιβεβαίωνε την υλικοενεργειακή αιτία και φύση του υπαρκτού υλικού σύμπαντος, πράγμα που θα υποβάθμιζε τη δοξασία περί ‘ευφυούς σχεδίου’ του υποτιθέμενου κοσμοδημιουργητή ‘θεού’. Από το 1960 που διατυπώθηκε αυτή η θεωρία αποτέλεσε για τους φυσικούς επιστήμονες μια τεράστιας σημασίας πρόκληση και θέμα για το οποίο πολλοί πειραματίστηκαν, έγραψαν και γράφουν ακόμα με κατάληξη το τεράστιας επιστημονικής σημασίας πείραμα του CERN.
Δύο από τους πολλούς, οι Αμερικανοί φυσικοί επιστήμονες Leon Lederman και Dick Teresi έγραψαν ένα βιβλίο το 1993 με τον τίτλο Το αναθεματισμένο σωματίδιο (The goddamn particle). Ο εκδότης, όμως, του βιβλίου θέλησε ν’ αποφύγει τον κατά τη γνώμη του πολύ υβριστικό, για τους νεοχριστιανοφασίστες, φονταμενταλιστές Αμερικανούς, τίτλο. Γι’ αυτό άλλαξε τον τίτλο και στη θέση του ‘goddamn particle’ έβαλε το ‘God particle’ και το βιβλίο κυκλοφόρησε με τον τίτλο: The God Particle: If the Universe is the Answer, what is the Question? (Το σωματίδιο τού Θεού: Αν το σύμπαν είναι η απάντηση, τότε ποια είναι η ερώτηση;). Έτσι, και χάρη στις απόψεις ενός αγράμματου και θρησκόληπτου δολαριοφονιά Αμερικανού εκδότη που πλουτίζει από τη σχέση θεού και μάρκετινγκ, συνέβη ένα γλωσσικό ατύχημα, το μποζόνιο, το σωματίδιο του Higgs, από αναθεματισμένο έγινε θεϊκό, πράγμα το οποίο οι ‘δημιουργιστές’ εκμεταλλεύονται στο έπακρο για να ‘αποδείξουν και επιστημονικά την ύπαρξη του θεού’, ‘απόδειξη’ η οποία συνακόλουθα θα ενίσχυε τη δοξασία περί ‘ανεξάρτητης, θείας και αθάνατης ψυχής’, μύθος που αποτελεί το οξυγόνο κάθε θρησκείας και εξουσίας.
Βέβαια, η ανακοίνωση των επιστημόνων του CERN, που ξέρουν τι κάνουν και που έγινε μετά την ολοκλήρωση του πειράματος επαλήθευσης, σύμφωνα με την οποία «πρόκειται σίγουρα για μποζόνιο, και πολύ πιθανό για το μποζόνιο του Higgs. Βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή αλλά είμαστε πολύ αισιόδοξοι για τη συνέχεια», δεν έτυχε της αντίστοιχης δημοσιότητας. Αποτέλεσμα αυτής της αρρωστημένης λογοκρισίας ήταν μια μεγάλη επιστημονική ανακάλυψη με προφανώς τεράστια σημασία για την επιστήμη, πιθανώς και για την ανθρωπότητα, να θαφτεί, για την αποφασιστική πλειονότητα των ανθρώπων, κάτω από τη σκουριά της θρησκοληψίας που παράγουν και αναπαράγουν τα διαπλεκόμενα Μ.Μ.Ε. με τα σκοταδιστικά και εξουσιαστικά ιερατεία. Αποτέλεσμα αυτής της συνωμοσίας ήταν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι του πλανήτη έμειναν με την αρχική παραπλανητική εντύπωση, ότι τάχα ‘οι επιστήμονες απέδειξαν την ύπαρξη του θεού’.
Και για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία για τον μύθο ‘περί σωματιδίου του θεού’ και την επιστημονική πραγματικότητα, ας δούμε τι έγραψε σχετικά η πολυβραβευμένη θεωρητική φυσικός, ειδική σε θέματα μοριακής φυσικής και κοσμολογίας, καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο του Harvard, Lisa Randall. «Δεν είμαι φανατική οπαδός της ονομασίας ‘σωματίδιο του θεού’. Σε ένα μονοθεϊστικό σύμπαν θα ήταν υπερβολή να αναδείξουμε το μποζόνιο Higgs ως μια θεότητα […] Η ανακάλυψη του μποζονίου Higgs δεν μας μαθαίνει τίποτα για τη θρησκεία. Παραδόξως πολλοί δημοσιογράφοι πίστευαν το αντίθετο και φαντάζονταν ότι αυτή η ανακάλυψη θα έφερνε περισσότερο κόσμο στην εκκλησία. Εγώ φανταζόμουν ότι αυτή η ανακάλυψη θα συνηγορούσε υπέρ των επιστημονικών μεθόδων, κι ίσως αποτελούσε και κίνητρο για την κατανόηση του κόσμου μέσω της επιστήμης […] Η ανακάλυψη αυτή είναι μια ωδή στην επιστήμη και στην ευφυΐα των θεωρητικών και πειραματικών φυσικών. Πραγματικά μας εμπνέει, με έναν επιστημονικό τρόπο […], το μποζόνιο Higgs δεν έχει καμιά πρακτική εφαρμογή προς το παρόν. Αλλά κανείς δεν ήξερε σε τι θα χρησίμευε το ηλεκτρόνιο όταν ανακαλύφθηκε με τη σειρά του. […] Η πρόοδος (της επιστήμης) και της τεχνολογίας που εμπνέουν τους φοιτητές και το κοινό συμβάλλουν στην ανάπτυξη της κοινωνίας».
Συνεπώς ούτε αυτός ο μύθος δεν κατάφερε να αποβεί ουσιαστικά χρήσιμος για τους αλχημιστές της πληροφόρησης, τους τυμβωρύχους της επιστήμης και τους αναστηλωτές των ψεύτικων σκοταδιστικών και εξουσιαστικών μύθων.
Όλα αυτά τα υποκριτικά, τα σκοταδιστικά και τα ευτράπελα δείχνουν πως για τις θρησκείες το παραμύθι του δημιουργισμού αποτελεί το οξυγόνο της εξουσίας τους και του παγκαριού τους και για να μην τα χάσουν, είναι ικανές να ζητάνε ή και να εξαγοράζουν τη συνεργασία κάποιων χαλαρών απογόνων εκείνων που τους ταπείνωναν, τους δολοφονούσαν ή ακόμα και τους έκαιγαν όταν οι ‘προκαθήμενοι’ και τα όργανά τους ασκούσαν άμεσα την κοσμική εξουσία.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Στο κέντρο της έρευνάς σας βρίσκεται η ψυχή, της οποίας αμφισβητείτε την αθανασία και μάλιστα την παρουσιάζετε ως το φετίχ, το σύμβολο της ατομικής ιδιοκτησίας. Πώς το εννοείτε αυτό και τι εννοείτε ότι όσοι δεν έχουν ατομική ιδιοκτησία δεν έχουν ψυχή;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Όπως είναι γνωστό η Ψυχή, σύμφωνα με την γεμάτη αλληγορίες και συμβολισμούς σοφή αρχαία ελληνική μυθολογία, υποτίθεται ότι ήταν μια θνητή βασιλοπούλα, η ομορφιά της οποίας επισκίαζε την θεά Αφροδίτη, αλλά είχε την ατυχία να την ερωτευθεί ο γιός της Αφροδίτης ο θεός Έρωτας. Η ζήλεια της Αφροδίτης της έκανε τη ζωή μαρτύριο σε βαθμό μάλιστα που αρρώστησαν ο θεός Έρωτας και η Ψυχή, οπότε τους λυπήθηκε ο Δίας και τους επέτρεψε να παντρευτούν, χαρίζοντας στην Ψυχή την αθανασία, γιατί διαφορετικά δεν μπορούσε να παντρευτεί άντρα από θεϊκό τζάκι. Την κοινωνιολογική αποκρυπτογράφηση του μύθου την έκανε σχετικά εύκολη ο ελληνικός κινηματογράφος με τα άπειρα κινηματογραφικά έργα αναφορικά με τις δυσκολίες των γάμων μεταξύ πριγκίπων ή μεγαλοαστών και αγνών και όμορφων φτωχοκόριτσων.
Έλα όμως που η έννοια ψυχή ταυτίζεται ακόμα και σήμερα με τη δύναμη. Όλοι έχουμε ακούσει για τους δυνατούς, τους ψυχωμένους, σε αντίθεση με τους άψυχους, τους αδύναμους, τους ‘ζωντανούς πεθαμένους’. Όταν μάλιστα εμφανίστηκε η πατριαρχική οικογένεια και μαζί της και η ατομική ιδιοκτησία, με τους νόμους του Σόλωνα το 592 της παλιάς χρονολογίας, κάποιοι θρησκευόμενοι και πανούργοι ιδεαλιστές φιλόσοφοι της δουλοκτητικής αριστοκρατίας, της πυθαγόρειας και της πλατωνικής σχολής που άρπαξαν και τα καλύτερα κομμάτια της εύφορης αττικής γης, ταύτισαν την ατομική ιδιοκτησία με την αθάνατη ψυχή για να είναι αιώνια η ιδιοκτησία και τους άνευ ατομικής ιδιοκτησίας τους έχρισαν δούλους, χωρίς εξουσία, χωρίς δύναμη, άψυχους. Κάπως έτσι ο μύθος έγινε εργαλείο και ‘σύμφωνο συμβίωσης’ της εξουσίας και της θρησκείας, που έμελλε να εκτρέψει το ρου της ανθρώπινης ιστορίας προς σκοτεινούς μεσαίωνες και παγκόσμιες ηγεμονίες.
Αυτή πρέπει να θεωρηθεί ως η πρώτη μεγάλη διαπλοκή μεταξύ θρησκείας και εξουσίας, η οποία άνοιξε το δρόμο για όσα μύρια συνέβησαν από τότε μέχρι σήμερα στον άνθρωπο, στην ανθρωπότητα και στον πολιτισμό. Λογικά, φαίνεται πως για να επιστραφεί η κλεμμένη, από την κοινωνική ιδιοκτησία, ατομική ιδιοκτησία πρέπει να χάσει την αθανασία της η ψυχή. Με απλά λόγια για να καταργηθεί η καπιταλιστική εξουσία που ακουμπάει πάνω στην ατομική ιδιοκτησία και για να ξαναβρεί η ανθρωπότητα τον δρόμο προς την κοινωνική ισότητα πρέπει να καταργηθεί και ο σκοταδιστικός μύθος της θρησκείας. Σήμερα όλο και περισσότεροι γνωρίζουν ότι είναι προτιμότερος ο θάνατος των ‘θεών’, των θρησκειών και των εξουσιών από το θάνατο των ανθρώπων, του πολιτισμού και του πλανήτη.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Αμφισβητείτε ακόμα και την λυδία λίθο κάθε θρησκείας, δηλαδή την μετά θάνατον ζωή, όταν δισεκατομμύρια ανθρώπων πιστεύουν και ελπίζουν σ’ αυτήν. Τι έχειτε να πειτε σε όλον αυτόν τον κόσμο;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Πρέπει να δούμε τον μύθο συνολικά, για να κατανοήσουμε ότι χωρίς ‘αθάνατη ψυχή’ δεν θα μπορούσε να στηθεί το σκηνικό της ‘μετά θάνατον ζωής’, που αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί την ελπίδα ότι όσοι ‘άψυχοι’ εμποδίστηκαν να γευτούν μια αξιοπρεπή ανθρώπινη ζωή πάνω στη γη θα την απολαύσουν, βέβαια μετά από σκληρές δοκιμασίες και εξετάσεις, όταν πεθάνουν. Βέβαια κανένας δεν γύρισε ποτέ, παρά τις όποιες ανοησίες προβάλλουν μερικοί αλαφροϊσκιωτοι, από τον παράδεισο, αλλά ούτε και ποτέ κατάφερα κανείς να δραπετεύσει από την κόλαση για να μας βεβαιώσει για την ύπαρξη των ανύπαρκτων.
Είναι γνωστό ότι πάνω σ’ αυτόν τον μύθο, οι εξουσίες και οι θρησκείες, καταφέρνουν χιλιάδες χρόνια τώρα, όπως έλεγε ο λεγόμενος μεγάλος Ναπολέοντας, να εμποδίζουν τους φτωχούς να σφάξουν τους πλούσιους. Η σκόπιμα καλλιεργούμενη άγνοια γύρω από το φαινόμενο της ζωής και του θανάτου και ο εξουσιαστικός φόβος της κόλασης, του αφεντικού και του κράτους αποκοιμίζουν τους ανθρώπους για να μην ενοχλούν τις εξουσίες.
Το μόνο που θα μπορούσε κανείς να πει σε όλους αυτούς που αρνούνται να διεκδικήσουν όσα τους ανήκουν για να ζήσουν τώρα είναι, ότι καμιά αίσθηση, καμιά λογική και καμιά επιστήμη δεν επιβεβαιώνει ότι υπάρχει μετά θάνατον ζωή και γι’ αυτό να πάψουν να πιστεύουν μύθους και χρυσοφόρα για τα αφεντικά τους ψέματα και να αρχίσουν να διαβάζουν, να συζητούν και να σκέπτονται για να μάθουν την αλήθεια και να μπορούν συλλογικά να κάνουν τη ζωή τους αξιοπρεπή και άξια να την ζήσουν μέχρι τα βαθιά γεράματά τους, γιατί ‘περίσσευμα ζωής δεν υπάρχει’. Κι αν αδυνατούν να το κάνουν για τον εαυτό τους ας φροντίσουν τουλάχιστον να το κάνουν για τα παιδιά τους και για τα παιδιά των παιδιών τους, όπως έκαναν όλες οι προηγούμενες γενιές για εμάς.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Αμφισβητείτε την ύπαρξη του θεού, όπως επίσης και την ιστορικότητα του Ιησού Χριστού, όταν οργανωμένες θρησκείες και εκκλησίες υποστηρίζουν το αντίθετο με εκατομμύρια βιβλία, περιοδικά, εφημερίδες και κάθε είδους ΜΜΕ και δισεκατομμύρια ανθρώπων τους πιστεύουν και τους ακολουθούν. Είναι δυνατόν όλοι αυτοί να έχουν άδικο;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Υπάρχουν θέματα που δεν λύνονται με τη τεχνική της πλειοψηφίας και μάλιστα σε συνθήκες που αυτοί που καλούνται να αποφανθούν δεν έχουν γνώση των θεμάτων και συνεπώς δεν μπορούν να έχουν και σύμφωνη με τα συμφέροντά τους γνώμη, οπότε η επιλογή τους γίνεται καθ’ υπαγόρευση όσων γνωρίζουν και φροντίζουν να μην γνωρίζουν οι υπόλοιποι. Έτσι το θέμα της ύπαρξης ή της ανυπαρξίας θεού δεν λύνεται με ψηφοφορίες, αλλά με την εμπειρία των αισθήσεων, με την δύναμη της Λογικής και τις αποδείξεις της επιστήμης και όλα αυτά αποφαίνονται κατηγορηματικά ότι θεός με την έννοια μιας οντότητας που για τον καθένα και τους πάντες τα πάντα ρυθμίζει, τα πάντα βλέπει και τα πάντα γνωρίζει δεν υπάρχει. Όπως επίσης αποφαίνονται ότι Ιησούς Χριστός δεν υπήρξε ως ιστορικό πρόσωπο, αλλά ως δημιούργημα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στην προσπάθειά της να ενώσει κάτω από μια αυτοκρατορική θρησκεία-ιδεολογία την πανσπερμία των τοπικών μύθων και των τοπικών εξουσιαστικών ιερατείων που δημιουργούσαν πρόβλημα στην ομαλή λειτουργία της αυτοκρατορίας και την ομαλή λειτουργία ‘όλων των δρόμων που οδηγούσαν στη Ρώμη’ και μετέφεραν τον πλούτο από όλες τις επαρχίες της. Καμιά, το υπογραμμίζω, καμιά ελληνική, εβραϊκή ή ρωμαϊκή ιστορική πηγή των δυό πρώτων αιώνων της νέας χρονολογίας δεν αναφέρεται σε χριστό και χριστιανισμό. Όλα αυτά είναι εξουσιαστικά κατασκευάσματα της μετέπειτα περιόδου και μεταξύ αυτών και οι λεγόμενες γραφές ιερές γραφές, που δεν μπορούν να εκληφθούν ως ιστορικές πηγές γιατί είναι πολύ μεταγενέστερα, ανακριβή, αντιφατικά και κατ’ εξακολούθηση πλαστογραφημένα εξουσιαστικά ιδεολογήματα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι στη φύση δεν υπάρχουν δυνάμεις ανώτερες, ακόμα και άγνωστες που δεν μπορεί ακόμα ο άνθρωπος να τις γνωρίσει και να τις τιθασεύσει απόλυτα, όπως, λ. χ., για να θυμηθούμε τον αμερικανό αστροφυσικό Carl Sagan, η βαρύτητα, αλλά επειδή κανένας δεν θα είχε λόγο να λατρεύει τη βαρύτητα σαν θεό, γι’ αυτό, τον ‘θεό’ οι δημιουργοί του τον έστειλαν έξω από την Φύση και το Σύμπαν, στο ποτέ και στο πουθενά, διαφορετικά θα τους ήταν άχρηστος, γιατί δεν θα έπειθε. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο οι εξουσίες διαθέτουν στρατιές από ‘λάθρα βιούντες’ και καλοαμοιβόμενοι από τα δημόσια ταμεία προπαγανδιστές θεών, προφητών, θρησκειών και ξοδεύουν μυθικά ποσά, που θα έφταναν να εξαλείψουν άμεση τη φτώχεια, αν βέβαια και η φτώχεια, το δικό τους δημιούργημα, δεν αποτελούσε και ευκαιρία πλουτισμού.
Τελικά ναι, όλοι αυτοί έχουν άδικο, μόνο που ‘οι ποιμένες-εξουσιαστές’ το κάνουν συνειδητά για να πλουτίζουν, ενώ τα ‘ποίμνια’ νομίζουν πως έχουν δίκιο και όταν ‘τα πνίγει τι δίκιο’, δηλαδή, ο τυφλός θρησκευτικός φανατισμός τότε γίνονται και επικίνδυνα για λογαριασμό των αφεντικών και ποιμένων τους. Εδώ αξίζει να θυμηθούμε τον Μπέρτολντ Μπρεχτπου δια στόματος Galileo Galilei, έλεγε περίπου το εξής: ‘Όποιος λέει ψέματα επειδή δεν γνωρίζει την αλήθεια είναι ένας χρήσιμος ηλίθιος και ένας επικίνδυνος βλάκας, αλλά όποιος λέει ψέματα παρ’ ότι γνωρίζει την αλήθεια, ε, αυτός είναι ένας συνειδητός εγκληματίας’. Άλλωστε η αναζήτηση της αλήθειας δεν ήταν ποτέ υπόθεση των θρησκειών και των εξουσιών, αλλά ήταν πάντα υπόθεση των απλών ανθρώπων και των επιστημών και ιδιαίτερα των επιστημόνων εκείνων που έδωσαν, όπως μας διδάσκει και ο μύθος του Προμηθέα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τη ζωή τους για να μην ζούμε στα σκοτάδια, αλλά στο Φώς, κάθε τόσο και σε περισσότερο Φως.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Αμφισβητείτε, όμως, ακόμα και την έννοια της ιερότητας. Μπορεί να υπάρξει οργανωμένη κοινωνία και ανθρώπινος πολιτισμός χωρίς την έννοια της ιερότητας
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Οι θρησκείες ορίζουν ως ιερό ότι ανήκει ή αναφέρεται στον υποτιθέμενο ‘θεό’, ή γίνεται προς χάρη του, ότι μας προκαλεί φόβο και αντιμετωπίζεται με επιβαλλόμενο σεβασμό και δέος. Ιερό χαρακτηρίζεται λ. χ, ο χώρος της εκκλησίας που προορίζεται αποκλειστικά για τους ‘άγιους παπάδες’ και τους ‘παναγιότατους’ υψηλόβαθμους μουλάδες και απαγορεύεται η είσοδος των ‘αμαρτωλών πιστών’.
Ως ιερός θεωρείται ο χώρος και η έκταση που ανήκει στον συνήθως πανάκριβο και πολυτελέστατο ‘οίκον του θεού’. Ιερά, πολλά ιερά και ανίερες υποκρισίες, προλήψεις και δεισιδαιμονίες που παραμορφώνουν την πραγματικότητα, υποσκάπτουν τη Λογική και τσαλακώνουν την περηφάνια των ανθρώπων και τους γονατίζουν μπροστά σε ξόανα, σκοταδιστικά και εξουσιαστικά ιερατεία για να πλουτίζουν οι λίγοι σε βάρος των πολλών. ‘Ιερά λείψανα’, ‘ιερά σινδόνη’, ‘ιερά κείμενα’, ‘ιερά άμφια’, ‘ιερά δισκοπότηρα’, ιερά παραμύθια που παραμυθιάζουν αφελείς και λεηλατημένους ανθρώπους. Ιερό και το ‘άγιο Φως’ που τιμάται από τις εξουσίες με στρατιωτικές ‘τιμές αρχηγού κράτους’, για να μην ξεχνάμε τη διαπλοκή θρησκείας και εξουσίας, που, για την πνευματική τύφλωσή μας, σκαρώνει μεταφυσικές απάτες και σκηνοθετεί ‘θαύματα’ με επαγγελματίες ψεύτες και για αλαφροΐσκιωτους.
Επίσης ιερός θεωρείται και ο θρησκευτικός πόλεμος κατά των απίστων, που ‘γίνεται προς χάρη της δόξας του θεού’, ανεξάρτητα από καταστροφές πολιτισμών, λεηλασίες χωρών και γενοκτονίες λαών, (ακόμα κι όταν λατρεύουν τον ίδιο ή έναν άλλο θεό), που μεγαλώνουν τον πλούτο των κυρίαρχων κοινωνικών τάξεων. Κατά τον ίδιο τρόπο οι εξουσίες ορίζουν ως ιερό ότι και όσο αυτές το ορίζουν ως τέτοιο, ότι αναφέρεται και ανήκει σε αυτές και ότι γίνεται προς χάρη και διαιώνισή τους.
Με αυτή την έννοια ιεροί είναι και οι άδικοι και απάνθρωποι, ρατσιστικοί και φασιστικοί νόμοι που θεσπίζει η εκάστοτε εξουσία, ιερή είναι η γεωγραφική έκταση που ελέγχουν, την απομυζούν και την αποκαλούν πατρίδα τους, ιερή είναι η ατομική, η εκκλησιαστική και η κρατική ιδιοκτησία τους ,που αποφέρει πλούτο στα θρησκευτικά και εξουσιαστικά ιερατεία. Ιεροί, και ευλογημένοι από την εκάστοτε θρησκευτική-εκκλησιαστική ηγεσία, είναι και οι κατακτητικοί αποικιοκρατικοί και ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, ανεξάρτητα από τις απάνθρωπες και καταστροφικές συνέπειές τους. Ιερές είναι τέλος και οι μεταξύ θρησκειών και εξουσιών στρατιωτικές συμμαχίες εναντίον των ανταγωνιστών τους και εναντίον των λαών που αγωνίζονται για τη λευτεριά τη δική τους και της δικής τους πατρίδας.
Αντίθετα για τον άνθρωπο, τους λαούς και την εργαζόμενη ανθρωπότητα ιερή είναι η Φύση που μας γέννησε, ιερή είναι η ζωή και ειδικότερα η ανθρώπινη ζωή που για τη θρησκεία και την εξουσία φαίνεται πως η ιερότητα της ‘επίγειας ζωής’ μετριέται σε χρηματικές μονάδες, γι’ αυτό κι όταν η οικονομική αποδοτικότητά της πέφτει, τότε γίνεται προτιμότερος ο θάνατος, που με πολλούς τρόπους και για πολλούς λόγους εξαγοράζεται με την ‘μετά θάνατον ζωή’. Ιερό είναι για τον άνθρωπο και την κοινωνία το δικαίωμά στην ύπαρξη, στην ευημερία, στην κοινωνική ισότητα, στην ισονομία, στην ελευθερία, στην αξιοπρέπεια και στην ειρήνη, τα οποία όμως καταπατούνται από τις θρησκείες και τις εξουσίες, γιατί έρχονται σε αντίθεση με τα δικά τους ανίερα ‘ιερά’ και περιορίζουν τον πλούτο και την κυριαρχία τους.
Επομένως κάθε επίκληση της ιερότητας, από θρησκείες και εξουσίες, που κρύβεται πίσω από μύθους, θεούς, σύμβολα, νόμους, πλούτο, στρατούς και ιδιοκτησίες, δεν είναι παρά μια απάτη, είναι η ιερή βαρβαρότητα, που έχει σχέση με τα ιδιωτικά και ταξικά συμφέροντά τους και λειτουργεί σε βάρος της Φύσης, της ζωής, του Ανθρώπου, της κοινωνίας, της ανθρωπότητας και του Πολιτισμού. Ιερότητα που δεν ορίζεται από την ίδια την κοινωνία, σε συνθήκες ισοκτησίας, ισοκατανομής, ισονομίας, ισοελευθερίας και οικουμενικού ουμανισμού, αποτελεί ανίερη θρησκευτική και εξουσιαστική σκουριά που ταπεινώνει τη ζωή, τον Άνθρωπο και τον Πολιτισμό του και σ’ αυτή την περίπτωση ιερότητα αποκτούν μόνο οι κοινωνικοί αγώνες για τον τερματισμό του θρησκευτικού σκοταδισμού και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και για την οικοδόμηση της αταξικής κοινωνίας σε τοπική, εθνική και οικουμενική κλίμακα.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Έχουμε δικαίωμα στην πίστη σε κάποια ανώτερη δύναμη; Μπορεί να υπάρξει ένας καλύτερος, δικαιότερος κόσμος χωρίς θρησκεία και ηθική αντίληψη για τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων; Δεν υπάρχει ο κίνδυνος να επικρατήσει ο νόμος της ζούγκλας και το δίκαιο του ισχυρότερου;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Για να αναζητήσουμε μια πειστική απάντηση στο ερώτημα αυτό θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι ποτέ και κανένας άνθρωπος στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν επέλεξε ο ίδιος και με πλήρη συνείδηση, τουλάχιστο την πρώτη θρησκεία του και συνεπώς την πίστη του. Θα πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψη μας ότι ο άνθρωπος γεννιέται άθρησκος, άθεος και άπιστος, για τον απλούστατο λόγο, γιατί όταν έρχεται στον κόσμο το μόνο που χρειάζεται είναι να έχει τροφή, ασφάλεια, στοργή, σεβασμό της προσωπικότητάς του και αντικειμενική ενημέρωση, εκπαίδευση και πληροφόρηση για να συνειδητοποιήσει τη θέση του στον κόσμο και τη σχέση του με τη Φύση και την κοινωνία στην οποία βρέθηκε. Ακόμα κι’ αν μπορούσαν να μιλήσουν τα μωρά, που έρχονται κάθε στιγμή στη ζωή, τροφή, αγάπη και ειρήνη θα ζητούσαν από έναν κόσμο που σπαράσσεται από την πείνα και τον πόλεμο και κανένα θεό.
Αντί όμως γι’ αυτά η κοινωνία που τα υποδέχεται τους προσφέρει ό,τι και όσα της επιβάλλει η εκάστοτε εξουσία και με αυτή την έννοια κανένας μας δεν είναι ο Εαυτός του, αλλά όλοι γινόμαστε κατηγορήματα με εθνικές, θρησκευτικές, επαγγελματικές, ταξικές, φυλετικές ακόμα και ποδοσφαιρόφιλες σφραγίδες και ταυτότητες που τις επέλεξαν άλλοι για μας, άλλοι, όπως οι γονείς μας, καλοπροαίρετα και άλλοι, όπως οι ανθρωποφοβικές εξουσίες κακοπροαίρετα. Το γεγονός ότι αυτοί που μας υποδέχονται, όταν ερχόμαστε στη ζωή, ως άλλοι «αξιωματικοί κατάξεως» μας ταξινομούν και, κατά τον μεγάλο ουγγροαμερικανό ψυχίατρο Thomas Szasz, μας «συρταρώνουν», μας βάζουν σε κουτάκια με συγκεκριμένους ρόλους, δηλαδή μας φυτεύουν σε μια ηλικία που δεν μπορούμε να κρίνουμε, να επιλέξουμε ή να αρνηθούμε τη δική τους πίστη, που και σ’ αυτούς κάποιοι άλλοι τη φύτεψαν στο δικό τους κεφάλι, χωρίς να ξέρουν στην πραγματικότητα τι κάνουν, αλλά επειδή νόμιζαν πως κάνουν κάτι καλό για εμάς και γι’ αυτούς, αποτελεί, σε συνθήκες ταξικής κοινωνίας και εκμεταλλευτικής εξουσίας, ένα διαρκές έγκλημα κατά της έννοιας, της φύσης και της οντότητας του ανθρώπου και της ανθρωπότητας.
Ο ‘θεός’ του καθενός μας, για όσους από εμάς νοιώθουν ‘απροστάτευτα βρέφη’, που τάχα χρειάζονται έναν υψηλό-δυνατό ‘προστάτη’ και έχουν την ανάγκη ενός προσωπικού θεού, αυτός ο ‘θεός’, αντιπροσωπεύει το φόβο του θανάτου πριν την ώρα του και την ελπίδα, πως θα μας προστατέψει από όσα δυσάρεστα συμβαίνουν στους διπλανούς μας. Αυτός ο ‘θεός-προστάτης’, ως προσωπικός και οικογενειακός μας σύμβουλος, γιατρός και σωματοφύλακας, αντιπροσωπεύει και την προσδοκία μας πως, κι’ αν ακόμα, ‘ό μη γένοιτο’, συμβεί και σ’ εμάς ό,τι συμβαίνει και στους άλλους συνανθρώπους μας, τότε ανταποδίδοντάς μας την αφοσίωσή μας, θα συγχωρέσει τις αμαρτίες μας και θα μας πάει στον παράδεισο, για αιώνιες και χλιδάτες διακοπές, που τόσο στερηθήκαμε ζωντανοί υπηρετώντας τον.
Το κακό σ’ αυτή την περίπτωση έγκειται στο γεγονός πως, ενώ γνωρίζουμε ότι, ως πιστοί ζητάμε απίθανα, αντιφατικά, παράλογα και γελοία πράγματα από έναν ανύπαρκτο ‘θεό’, συνεχίζουμε να επαναλαμβάνουμε αυτή τη γελοιότητα, εξαιτίας της ανασφάλειάς μας και του εξουσιαστικού φόβου που φωλιάζει στα μυαλά μας ως «σχέση του ανθρώπου με τον θεόν», όπως ορίζουν τη θρησκεία οι βολεμένοι θεολόγοι. Τελικά η πίστη σε κάποιο ανύπαρκτο προσωπικό ‘θεό’, μας γελοιοποιεί, μας αποπροσανατολίζει και μας εκθέτει σε χίλιους δυό κινδύνους, από τους οποίους κανένας ‘θεός’, παρά μόνο η ενεργός συμμετοχή μας σε μια συνειδητοποιημένη και αυτοδιευθυνόμενη κοινωνία μπορεί να μας προστατέψει, πράγμα που για να συμβεί πρέπει να μετακινηθούμε από το μοναχικό εγωιστικό Εγώ υπό τον ‘θεόν’ και την ολιγαρχική, πλουτοκρατική, απάνθρωπη και πολεμοκάπηλη εξουσία του, στο συλλογικό-κοινωνικό Εγώ εντός του Εμείς, του αμεσοδημοκρατικά αυτοκυβερνώμενου, του αταξικού και ανθρωπιστικού Εμείς.
Από αυτή την ενιαία απειλή της οργανωμένης θρησκευτικής πίστης, του ‘ιερού μίσους’ και της παράλληλα αυξανόμενης οικονομικής-κοινωνικής ανισότητας που λειτουργούν ως όπλο μαζικής καταστροφής και βαρβαρότητας, μπορεί να μας απαλλάξει, άτομα, κοινωνίες και ανθρωπότητα, μόνο η αντικειμενική, επιστημονικά έγκυρη και κοινωνικά χρήσιμη γνώση μέσω των αισθήσεων, της λογικής και της απαλλαγμένης από σκοπιμότητες επιστήμης με τη μορφή ενός, εφικτού πια Νέου Αντικαπιταλιστικού Κινήματος Διαφωτισμού από τα κάτω, που θα αποφύγει τα λάθη του προηγούμενου ελίτικου και από τα πάνω. Οι Πολίτες, όλοι οι Πολίτες έχουν δικαίωμα να γνωρίζουν τις απαντήσεις της επιστήμης για όλα τα υπαρξιακά προβλήματα που τους απασχολούν, για να μπορούν να κάνουν τις σωστές επιλογές στην ατομική και κοινωνική τους ζωή, αλλά γι’ αυτό είναι αναγκαίος ο οργανωμένος αντίλογος απέναντι στην οργανωμένη παραπλάνησή τους. Μόνο που αυτός ο αντίλογος δεν μπορούμε να περιμένουμε να οργανωθεί από την πνευματικά ευνουχισμένη κρατικοδίαιτη πνευματική ελίτ, από τις κομματικές γραφειοκρατίες και ‘πρωτοπορίες’, από τα κρατικά και ιδιωτικά ΜΜΕ που προωθούν την παραπληροφόρηση και την ιδεολογική-κομματική διαπαιδαγώγηση, ούτε βεβαίως και από τους ‘επαγγελματίες αποβλακωτές εγκεφάλων δια της Βίβλου’. Μπορεί όμως να οργανωθεί με αυτόνομες κοινωνικές πρωτοβουλίες της μορφής των νέων κοινωνικών κινημάτων που θα εντάξουν στις δραστηριότητές τους προγράμματα διαβαθμισμένης Λαϊκής Επιμόρφωσης, αξιοποιώντας εθελοντές και ικανούς τοπικούς επιστήμονες που είναι ενταγμένοι στον τοπικό κοινωνικό ιστό.
Κι’ αν παρ’ όλα αυτά υπάρξουν κάποιοι που θα συνεχίσουν να έχουν την ανάγκη να πιστεύουν σε κάτι, σε κάποιο μύθο ή φετίχ, αφού δεν θα τους είναι αρκετή η εμπιστοσύνη στον Εαυτό τους και στους συνανθρώπους τους, τότε ας πιστέψουν σε ό,τι θέλουν. Ο καθένας μας έχει το δικαίωμα να πιστεύει, ή να μην πιστεύει κάπου και να μαθαίνει από τα λάθη του. Μόνο που αυτή η προσωπική πίστη θα πρέπει να είναι αυθεντική, απόλυτα ελεύθερη, συνειδητή μετά λόγου γνώσεως επιλογή και μια αυστηρά προσωπική υπόθεση, όπως και τόσες άλλες προσωπικές υποθέσεις. Σε κάθε περίπτωση, όμως, αυτή η απόλυτα σεβαστή προσωπική πίστη του καθενός, δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνεται αντικείμενο συναισθηματικής, πνευματικής, οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής εκμετάλλευσης από κανέναν. Σημαίνει δηλαδή πως αυτή η επιλογή θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως εσωτερική ανάγκη και ως γόνιμη υπαρξιακή πνευματική αναζήτηση, μακριά από οργανωμένες εξουσιαστικές θρησκείες και διχαστικές Eκκλησίες που λειτουργούν ως εκμεταλλευτικές επιχειρήσεις υπό την καθοδήγηση των αδίστακτων σκοταδιστικών-εξουσιαστικών ιερατείων που μετέρχονται ασύστολα κάθε είδους βία και απάτη, αλητεία και αγυρτεία.
Όσο η ανθρωπότητα θα πορεύεται με οδηγό το κεφάλαιο, καθοδηγούμενη με μύθους περί ‘αθάνατης ψυχής’, περί ‘μεταθανάτιας ζωής’ και περί ‘θεού’ που ‘ευλογεί’ την εκάστοτε εξουσία, τόσο θα πορεύεται αναγκαστικά με όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα μέσα σ’ ένα σκοταδιστικό και εξουσιαστικό τούνελ, δημιουργώντας έναν όλο και περισσότερο ακατανόητο, εικονικό κόσμο, τον λεγόμενο ‘κόσμο των αγορών’, το άλλοθι, το φετίχ της εξουσίας του σκληρού πυρήνα του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου
Και επειδή σήμερα με τόση πολλή και ουσιαστικά άχρηστη πίστη ζούμε στο απόγειο της ανηθικότητας και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, είναι καιρός να καταλάβουμε πως η καλύτερη πίστη για τον άνθρωπο είναι η πίστη στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του, η μοναδική δύναμη που θα τον πείσει ότι η μοναδική διέξοδος οδηγεί στην αμεσοδημοκρατική, αταξική κοινωνική οργάνωση που δεν αφήνει περιθώρια για αγύρτες σκοταδιστές και εκμεταλλευτές εξουσιαστές και με αυτή την έννοια αποτελεί την απόλυτη εγγύηση της ελεύθερης επιλογής, της δημιουργικής έρευνας και της αναζήτησης της ατομικής και συλλογικής ευτυχίας.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Τελικά είμαστε παιδιά της βιόσφαιρας ή του θεού; Δαρβινισμός ή δημιουργισμός; Ή μήπως είναι ακόμα νωρίς να αποφανθούμε για την καταγωγή μας, για τον προορισμό μας και για το σκοπό της ύπαρξής μας;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Υπάρχουν δυό-τρεις θεωρίες, και πολλές σχολές εντός αυτών των θεωριών, για την εμφάνιση της ζωής. Η μια επιστημονική, γνωστή και ως θεωρία της εξέλιξης και η άλλη θρησκευτική, γνωστή τελευταία και ως ‘δημιουργισμός’. Υπάρχει και μια τρίτη, λιγότερο πιστευτή, σύμφωνα με την οποία η ζωή ήρθε στον πλανήτη Γη από το διάστημα, αλλά αυτή δεν απαντά στο ερώτημά σας ‘τίνος παιδιά είμαστε’, γιατί απαντάει, αν απαντάει, στο από πού ήρθε η ζωή στη Γη και όχι στο από πού προήλθε.
Σύμφωνα με την επιστημονική άποψη η ζωή εμφανίστηκε σε πολύ απλές μορφές εδώ και μερικά δισεκατομμύρια χρόνια και στο δύσκολο αγώνα της επιβίωσης αναγκάζεται να διακλαδώνεται ασταμάτητα σε άπειρες και πιο σύνθετες μορφές που εξελίσσονται, κάποιες από τις οποίες εξαφανίζονται και άλλες επιβιώνουν και συνεχίζουν να διακλαδώνονται και να εξελίσσονται ασταμάτητα. Κάποια από αυτές τις διακλαδώσεις εξελίχθηκε στα όντα που αποκλήθηκαν ανώτερα θηλαστικά και ένα είδος από αυτά ονομάστηκε ανθρωπείδαι, από τον κλάδο των οποίων προήλθε ο άνθρωπος. Από τότε ο ανθρώπινος οργανισμός εξελίσσεται ασταμάτητα στη διάσταση, βέβαια των φυσικού, και όχι του ανθρώπινου βιολογικού, κύκλου. Συνεπώς είμαστε ένας αέναα εξελισσόμενος πολυσύνθετος μηχανισμός της Φύσης, ένας ζωντανός οργανισμός, άθροισμα πολλών συμπληρωματικών οργανικών υποσυστημάτων, η καλή ή η κακή λειτουργία των οποίων επηρεάζει θετικά ή αρνητικά τόσο το πώς σκεπτόμαστε, όσο και το πώς αισθανόμαστε και συμπεριφερόμαστε. Έτσι, και ανεξάρτητα από το τι πιστεύουμε, η αντικειμενική πραγματικότητα μας λέει ότι ‘πάνω απ’ όλα είμαστε φυσικοχημεία’.
Είμαστε ένας φυσικός οργανισμός που είναι φτιαγμένος από όλα σχεδόν τα χημικά στοιχεία, από τα οποία αποτελείται το Σύμπαν. Είμαστε, δηλαδή, όπως αποκαλύπτει η χημική ανάλυση, μια υψηλής οργανωτικότητας ζωντανή αστρόσκονη και μ’ αυτήν την έννοια είμαστε μια συμπαντική ύπαρξη που εμφανίστηκε και εξελίχτηκε όταν συνέτρεξαν όλες οι φυσικές προϋποθέσεις, που έθεσαν σε κίνηση τις αναγκαίες φυσικοχημικές διεργασίες στα σπλάχνα, στον πλακούντα για να κυριολεκτήσουμε, της γήινης βιόσφαιρας, οι οποίες κατάληξαν στις πρώτες απλές μορφές ζωής, που στη συνέχεια εξελίχτηκαν σε σύνθετες και πολυσύνθετες μέχρι τις ανώτερες μορφές ζωής στην κορυφή των οποίων βρίσκονται τα ‘ανώτερα θηλαστικά’ και ο άνθρωπος. Υπόθεση της φυσικής, της χημείας και κύρια της βιολογίας είναι η γέννηση, η ανάπτυξη, ο πολλαπλασιασμός, αλλά και ο θάνατος ενός ζωντανού οργανισμού και όχι κάποιας αρχέτυπης ιδέας ή κάποιου ανύπαρκτου θεού. Η χημεία του ανθρώπινου οργανισμού στηρίζεται στη λειτουργία οργάνων και συστημάτων που διατηρούν την ομοιοστασία του ανθρώπινου οργανισμού, εγγυώνται την ανθρώπινη υγεία και υποστηρίζουν τη ζωή. Αντίθετα, κάθε διαταραχή, με την έννοια της δυσλειτουργίας των αδένων, του πλεονάσματος ή της έλλειψης ορμονών, δημιουργεί οργανικές ασθένειες, συνειδησιακές διαταραχές, ακόμα και τον θάνατο, από τον οποίο, συνήθως, μας σώζει μόνο η ιατρική επιστήμη και καμιά προσευχή και κανένας θεός, γι’ αυτό άλλωστε όλοι, ακόμα και μεγαλοσχήμονες ιεράρχες, όταν αρρωστήσουμε τρέχουμε στο γιατρό και όχι στον παπά, ή στον ‘προσωπικό μας άγιο’.
Για καλύτερη κατανόηση της φύσης και της σημασίας της χημείας του οργανισμού μας ας φροντίσουμε να ενημερωθούμε για τους βασικούς αδένες και τις ορμόνες, πώς λειτουργούν, τι παράγουν και πώς καθορίζουν την ύπαρξή μας, τη διάθεσή μας και την καθημερινότητά μας, μερικές βασικές πληροφορίες, που, όπως έλεγε ο Βίλχελμ Ράιχ «θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε καλύτερα τι συμβαίνει στο εσωτερικό των ανθρώπων που πέφτουν θύματα του μυστικισμού και της συναισθηματικής πανούκλας»:
Η Επίφυση είναι ένας αδένας στο πίσω μέρος του εγκεφάλου. Ανιχνεύει το φως και εκκρίνει την ορμόνη μελατονίνη, που προκαλεί ένα είδος νάρκης, φυσική αντίδραση στο κρύο του χειμώνα, την ανάγκη για περισσότερη ανάπαυση και ύπνο. Αυξάνεται περισσότερο σε συνθήκες σκότους, κατά την νύκτα και σε συνθήκες έλλειψης υπεριώδους ακτινοβολίας. Εάν διαταραχθεί η έκκριση της μελατονίνης, το άτομο κατά τη διάρκεια της ημέρας έχει ζαλάδες, νευρικότητα, ατονία, κατάθλιψη, μελαγχολία, άγχος, φοβίες κ.ά. Η μελατονίνη εκκρίνεται κατά τις πρώτες πρωινές ώρες, γι’ αυτό και ο καλύτερος ύπνος είναι στη διάρκεια αυτών των ωρών. Το παρατεταμένο ξενύχτι μειώνει την έκκριση αυτής της ορμόνης.
Η Υπόφυση είναι ένας αδένας που εκκρίνει τη στιμουλίνη για τη λειτουργία άλλων αδένων, τη μελανίνη για το χρώμα του δέρματος, την ορμόνη της ανάπτυξης του σώματος, την ορμόνη διέγερσης του θυρεοειδούς και των επινεφριδίων, την οκυτοκίνη για τη μυϊκή δραστηριότητα, την αντιδιουρητική για την αύξηση ή μείωση της αρτηριακής πίεσης, την προλακτίνη που ρυθμίζει τη διαμόρφωση των μαστών και του γάλακτος στις γυναίκες. Εκκρίνει, επίσης, τις ενδορφίνες που συμβάλλουν στην ομαλή λειτουργία του οργανισμού και στην καλή ψυχολογική μας κατάσταση, καθώς ενισχύουν το ανοσοποιητικό σύστημα σε καταστάσεις στρες, βοηθούν στην καλύτερη κυκλοφορία του αίματος, έχουν αντιγηραντική δράση και βελτιώνουν τη μνήμη.
Ο Θυρεοειδής αδένας ρυθμίζει την παραγωγή και την αποθήκευση ενέργειας σε όλο το σώμα και λειτουργεί σαν τον θερμοστάτη για τα κύτταρα του οργανισμού. Παράγει βασικά δύο ορμόνες, τη θυροξίνη (Τ4) και την τριιωδοθυρονίνη (Τ3). Οι δύο αυτές ορμόνες ρυθμίζουν την ωρίμανση του σκελετού και του εγκεφάλου του εμβρύου, την αύξηση του βασικού μεταβολισμού, την αύξηση του ρυθμού και της συσταλτικότητας της καρδιάς, την αύξηση της κινητικότητας του εντέρου, την αύξηση του σακχάρου και την ελάττωση της χοληστερίνης του αίματος.
Οι Παραθυρεοειδείς αδένες εκκρίνουν ορμόνη η οποία ελέγχει το ποσοστό του ασβεστίου στα οστά και τη χρήση του φωσφόρου από το κύτταρο. Η έλλειψή της προκαλεί δυσλειτουργία στο νευρικό και στο μυϊκό σύστημα.
Ο Θύμος αδένας είναι ένα λεμφοεπιθηλιακό όργανο. Εντοπίζεται στο μεσοθωράκιο, πιο συγκεκριμένα στο οπίσθιο μεσοπνευμόνιο. Ανήκει στο λεμφικό σύστημα και αποτελεί πρωτογενές όργανο λεμφοποίησης. Παράγει τη θυμοσίνη, που συμβάλλει στον σχηματισμό αντισωμάτων.
Τα Επινεφρίδια παράγουν την κορτιζόνη, την κορτικοστερόνη που διεγείρει τον σχηματισμό υδατανθράκων, την αλδοστερόνη που ρυθμίζει τη στάθμη των αλάτων, την αδρεναλίνη που προκαλεί άγχος, συναγερμό στον οργανισμό και τη νορεπινεφρίνη που προκαλεί τα αντίστροφα.
Το Πάγκρεας παράγει την ινσουλίνη, που ρυθμίζει το σάκχαρο στο αίμα, και τη γλυκαγόνο.
Οι Ωοθήκες παράγουν τις οιστρογενείς ορμόνες που διατηρούν τη νεότητα των γυναικών και την προγεστερόνη.
Οι Όρχεις παράγουν την τεστοστερόνη και άλλα ανδρογόνα, η μεγάλη ποσότητα των οποίων αυξάνει την ερωτική δραστηριότητα του άνδρα.
Τα ένζυμα είναι οι καταλύτες όλων των βιοχημικών διεργασιών του σώματος συμπεριλαμβανομένης της σύνθεσης, της αποσύνθεσης, της οξείδωσης, της μεταφοράς και του ισομερισμού των ουσιών. Τα ένζυμα αποσυνθέτουν και μεταφέρουν την τροφή, απομονώνουν τις άχρηστες ουσίες που συσσωρεύονται στο αίμα, αποσυνθέτουν τους ιούς που προκαλούν φλεγμονές και κατεβάζουν τη χοληστερίνη στο αίμα για να διατηρήσουν την ισορροπία του pH. Τα ένζυμα, όπως όλοι οι καταλύτες, αλλάζουν τον ρυθμό μιας χημικής αντίδρασης χωρίς να μεταβληθούν τα ίδια και είναι απαραίτητα για τον μεταβολισμό όλων των ζωντανών οργανισμών. Η προμήθεια των ενζύμων από εξωτερικές τροφές ενισχύει την καλή λειτουργία των οργάνων. Τα πρώτα συμπτώματα των χαμηλών ενζυμικών επίπεδων είναι κόπωση, απώλεια συγκέντρωσης, ευαισθησία σε λοιμώξεις, δερματικά προβλήματα, νωθρότητα και δυσλειτουργίες του πεπτικού συστήματος που καταλήγουν σε βλάβες των κυττάρων και των ιστών, οι οποίες οδηγούν αναπόφευκτα σε σοβαρές ασθένειες. Τέλος, ας δούμε ενδεικτικά πόσο απλό και υλικό είναι κατά βάση το πολυσήμαντο και πολύτιμο φαινόμενο της ζωής με μια ακόμα προσέγγιση της σημασίας της λειτουργίας ενός ακόμα υποσυστήματος του οργανισμού.
Πεπτικό σύστημα. Κάθε μικρή ή μεγάλη διαταραχή του πεπτικού συστήματος, δηλαδή, του στομαχιού και των εντέρων, που μετατρέπουν, χάρη στην πολύπλοκη συνεργασία αμέτρητων συστημάτων ενζύμων, οξέων, πεπτιδίων και φιλικών βακτηρίων, τις τροφές σε καύσιμα και θρεπτικά συστατικά για το σώμα, εμφανίζεται ως κάποια ασήμαντη ή σημαντική ασθένεια, η οποία οδηγεί στην ανατροπή της καλής κατάστασης, της υγείας, και όχι σπάνια στο θάνατο του οργανισμού. Στην πραγματικότητα, όλα τα είδη των σύγχρονων ασθενειών, για τις οποίες η ιατρική επιστήμη αναζητά μέσω της έρευνας πρακτικά χρήσιμες απαντήσεις, όπως η ομαλή σωματική ανάπτυξη και η πνευματική εξέλιξη, η γενική δυσλειτουργία του ανοσοποιητικού, ακόμα και οι συναισθηματικές ή ψυχικές διαταραχές όλων των ειδών, συνδέονται σε μικρότερο ή σε μεγαλύτερο βαθμό με διαταραχές του πεπτικού συστήματος. Συνηθέστερη αιτία της όποιας διαταραχής του πεπτικού συστήματος είναι, όπως είναι γνωστό, η έλλειψη επαρκούς και ποιοτικά κατάλληλης τροφής ή η κακή διατροφή που συνδέεται άμεσα με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζει, δημιουργεί και εργάζεται το κάθε άτομο, πράγμα που παραπέμπει ευθέως στο εκάστοτε κυρίαρχο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό σύστημα, δηλαδή, στον τρόπο παραγωγής και διανομής των αγαθών.
Η δεύτερη άποψη, ο λεγόμενος ‘δημιουργισμός’ με κορυφαίο εκπρόσωπό της τον νεοχριστιανισμό των Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής (που ευλογεί απάνθρωπους και καταστροφικούς πολέμους ανά την υφήλιο για την υλοποίηση του σχεδίου του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος που έχει στόχο την εγκαθίδρυση της αμερικάνικης ηγεμονίας στον πλανήτη), είναι αυτή των μονοθεϊστικών θρησκειών, (γιατί υπάρχουν θρησκείες που δεν έχουν κάποιο θεό που τον θεωρούν δημιουργό του κόσμου και της ζωής), που ισχυρίζονται ότι κάποια άγνωστη δύναμη, που την ονόμασαν ‘θεό’, δημιούργησε τον κόσμο και τη ζωή, αφήνοντας αναπάντητο το ερώτημα ‘ποιος δημιούργησε τον δημιουργό’; Γιατί αν δεχτούμε τον ισχυρισμό των θρησκειών ότι αυτός είναι αειυπάρχων, άναρχος και άχρονος, ότι δηλαδή υπήρχε εκτός χρόνου και τόπου, τότε γιατί να μην δεχτούμε ότι αναρχοατελεύτητο είναι το Σύμπαν, δηλαδή ο υπαρκτός κόσμος, για τον οποίο, όπως έλεγε ο Ηράκλειτος και πολλοί άλλοι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, που επιβεβαιώθηκαν απόλυτα από τη σημερινή φυσική και αστρονομική επιστήμη, ότι δηλαδή «αυτόν τον κόσμο που είναι ο ίδιος για όλα τα όντα, ούτε κάποιος θεός ούτε άνθρωπος τον δημιούργησε γιατί υπήρχε πάντα, υπάρχει και θα υπάρχει πυρ αείζωο. που ανάβει και σβήνει τμηματικά». Και πράγματι η σημερινή τεχνολογία του διαστήματος και έρευνας του Σύμπαντος, δημιούργημα της επιστήμης, διαπιστώνει καθημερινά ότι άστρα, ηλιακά συστήματα και γαλαξίες ολόκληροι, τμήματα δηλαδή του Σύμπαντος καταστρέφονται, ενώ ταυτόχρονα εμφανίζονται καινούργια άστρα, ηλιακά συστήματα και γαλαξίες, ως αποτέλεσμα της εναλλαγής της σχέσης μεταξύ ύλης και ενέργειας. Αυτός είναι ο πραγματικός κόσμος και παιδιά αυτού του πραγματικού κόσμου είμαστε. Όσο για το θεό των θρησκειών, αυτός αποτελεί δημιούργημα ανθρώπων και λειτουργεί ως εργαλείο για την επίτευξη παράνομων κα ανήθικων επιδιώξεων σε βάρος των υπόλοιπων ανθρώπων.
Τελικά, μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι είμαστε παιδιά της βιόσφαιρας και κανενός δημιουργού, κι’ αυτό μας απαλλάσσει από την υποχρέωση να χρωστάμε τη ζωή μας σε ανύπαρκτες δυνάμεις και σε υπαρκτές σκοτεινές εξουσίες και να γινόμαστε δούλοι θεών και αφεντικών. Το γεγονός ότι είμαστε κομμάτι και ιδιότητα της βιόσφαιρας μας επιτρέπει να αγαπάμε με όλη μας τη δύναμη τη ζωή, να νοιαζόμαστε για τη Φύση, για τους γονείς που μας έφεραν στον κόσμο και για τις κοινωνίες που μας μεγαλώνουν, μας μορφώνουν και μας εμπνέουν να αγωνιζόμαστε για να κάνουμε τη ζωή μας ανθρώπινη και αξιοπρεπή και γι’ αυτό οφείλουμε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο.
Κλείνοντας θα ήθελα να υπογραμμίσω πως το φαινόμενο της ζωής μπορεί να είναι ένα τυχαίο παιχνίδι της ασύνειδης Φύσης, των δυνάμεων της ύλης και της ενέργειας, όμως η προστασία και η συνέχιση αυτού του φανταστικού φαινομένου είναι δική μας υπόθεση, από την οποία προσδιορίζεται και ο σκοπός μας να την κάνουμε καλύτερη, τόσο για εμάς τους ίδιους, όσο και γιατί αυτή αποτελεί το ακριβότερο στολίδι γι’ αυτό το ίδιο το συναρπαστικό και μεγαλοπρεπές Σύμπαν, που του δίνει σκοπό και περιεχόμενο, γιατί χωρίς τη ζωή και τον ανθρώπινο πολιτισμό, ποιο νόημα θα είχε και η δική του ύπαρξη;
ΕΡΩΤΗΣΗ: Σχεδιάζετε κάποιο επόμενο βιβλίο και σε ποιο θέμα θα αναφέρεται;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ένα θέμα που με απασχολεί τα τελευταία χρόνια , ως συνέπεια των ερευνών των προηγούμενων βιβλίων μου και των κενών που άφηναν για την συνολική κατανόηση του τι πήγε στραβά στην εξέλιξη των κοινωνιών και μέσα από τις θρησκείες και εξουσίες λοξοδρόμησε ο ανθρώπινος πολιτισμός για να καταλήξει στην καπιταλιστική βαρβαρότητα είναι αυτό της ατομικής ιδιοκτησίας. Αυτό είναι το θέμα του καινούργιου βιβλίου μου, με προσωρινό (;) τίτλο ‘Η γέννηση και ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας’, που τελειώνει τις επόμενες μέρες. Πρόκειται για μια απόπειρα να αποκαλυφθεί, μέσα από μια φιλοσοφική και ιστορική προσέγγιση, αλλά και από οικονομική ανάλυση η λειτουργία της ατομικής ιδιοκτησίας ως μήτρα της εξουσίας, της θρησκείας, της εκμετάλλευσης, της κοινωνικής αλλοτρίωσης, της κοινωνικής ανισότητας, της αδικίας και της ανηθικότητας. Νομίζω πως με αυτό καταλήγω στον πυρήνα του προβλήματος και συνεπώς και στη θεωρητική λύση του. Η πρακτική λύση προφανώς θα είναι υπόθεση των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, αν και όταν ωριμάσουν γι’ αυτό και το αποφασίσουν. Προσωπικά συμμερίζομαι την αισιοδοξία της ιστορίας και παραφράζοντας τον Γαλιλαίο υποστηρίζω, ότι παρά τα φαινόμενα ‘και όμως η ανθρωπότητα κινείται προς την αταξική κοινωνία’.
Κύριε Λάμπος σας ευχαριστώ γι’ αυτή τη συνέντευξη.
Κι εγώ, κύριε Ζώη ευχαριστώ για την ευκαιρία και αυτής της συζήτησης.
Ακούστε και τη συζήτηση μεταξύ Γιώργου Λεκάκη, Κώστα Λάμπου
και Μηνά Παπαγεωργίου για το πρόβλημα της ιστορικότητας του Ιησού και για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και εξουσίας
®1Greek Σκέψου....δεν είναι παράνομο ακόμη
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
COMMENTS