Η χώρα είναι σήμερα πολιτικά “αποκεφαλισμένη”. Μπορεί να βρεθεί σε “κενό εξουσίας” ανά πάσα στιγμή.
Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Οφείλω να προειδοποιήσω τους αναγνώστες. Αν δεν θέλουν πολύ δυσάρεστες πραγματικότητες, ας μη διαβάσουν το άρθρο που ακολουθεί. Νομίζω όμως ότι, έτσι κι αλλιώς, το παραδεχόμαστε ή όχι συνειδητά, η μάζα του ελληνικού λαού καταλαβαίνει τι γίνεται και γι’ αυτό πάγωσε.
Συγκλίνουσες πληροφορίες από συνήθως αξιόπιστους διπλωματικούς παρατηρητές εδώ και στο εξωτερικό, κάνουν λόγο για ισχυρές πιέσεις των ΗΠΑ, ειδικότερα της Κυρίας Νούλαντ, του κεντρικού ηγετικού πυρήνα των νεοσυντηρητικών, να κλείσει άμεσα το θέμα της “Μακεδονίας”. Πακέτο θέλουν να πάει και η αναγνώριση Κοσσόβου από την Αθήνα.
Η άμεση επιδίωξη είναι να προχωρήσει επιτέλους η ένταξη όλων των βαλκανικών χωρών στο ΝΑΤΟ και η “ολοκλήρωση” της περιοχής, με την οριστική εξάλειψη διαφόρων “ανορθογραφιών”, όπως ο ελληνικός λαός και το “αντιστασιακό” DNA του, ενόψει πολεμικών προετοιμασιών κατά της Ρωσίας. Αυτή την επιδίωξη υπηρετεί και η ανάπτυξη του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο. Η απώτερη συνέπεια θα είναι η περαιτέρω εξασθένιση της ελληνικής εθνικής ιδεολογίας και κρατικής συνοχής.
Το πρόσφατο κλείσιμο των βορείων συνόρων της χώρας έδειξε, πέραν αμφιβολίας, ότι συνεχίζεται επιταχυνόμενη η γεωπολιτική της “περικύκλωση” και “απομόνωση”, από όλες τις κατευθύνσεις,απαραίτητο στάδιο προτού επέλθει το τέλος του ελληνικού κράτους, όπως το γνωρίσαμε τους δύο τελευταίους αιώνες. Θα διατηρηθεί μια ταμπέλα “Ελληνική Δημοκρατία”, ίσως τελικά να αντιστοιχεί σε έδαφος πιο περιορισμένο από σήμερα, αλλά πιο σοβαρή και από ενδεχόμενο εδαφικό ακρωτηριασμό θα είναι η οριστική απώλεια της λαϊκής, κρατικής, εθνικής κυριαρχίας. Θα αφαιρεθεί όλο το περιεχόμενο του “αυγού” και θα παραμείνει το περίβλημά του. Δύσκολα λαός και έθνος μπορούν να επιβιώσουν αξιοπρεπώς στον σημερινό κόσμο χωρίς κράτος.
Η διαδικασία άρχισε με τις Δανειακές Συμβάσεις που ακρωτηρίασαν σε σημαντικό βαθμό την ελληνική κυριαρχία, προκάλεσαν μείζονα οικονομική-κοινωνική εξασθένιση της Ελλάδας και, άρα, της ικανότητάς της να αμυνθεί ή να απειλήσει με μεγάλο κόστος τις δυνάμεις που της επιτίθενται (κατάργηση του ελληνικού δικαίου και των δικαστηρίων στο χρέος με το ΡSI).
Συνεχίστηκε με επιδέξια εκμετάλλευση των φιλοδοξιών της ηγεσίας των “αντιμνημονιακών” για την χειραγώγησή τους, που επέτρεψε την επί δυόμισι χρόνια “αναμονή”, ενώ εμπόδισε την προετοιμασία τους για ρήξη-διαπραγμάτευση (τα δύο είναι αλληλένδετα) οδηγώντας στη συνθηκολόγηση, καταφέροντας σπουδαίο πλήγμα στην αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση του ελληνικού λαού, συμβάλλοντας περαιτέρω στη διεθνή του απομόνωση. Κάθε φορά που ο γράφων βρίσκεται έξω, όσοι συναντώ με ρωτάνε τι γίνεται στην Ελλάδα, το ύφος τους όμως θυμίζει μνημόσυνο.
Η χώρα είναι σήμερα πολιτικά “αποκεφαλισμένη”. Μπορεί να βρεθεί σε “κενό εξουσίας” ανά πάσα στιγμή, όπως βρέθηκε το 1974, με τη διαφορά ότι τότε υπήρχαν σειρά από καλές ή κακές “εφεδρείες” (Καραμανλής, Κανελλόπουλος, Μαύρος, Ζίγδης, Παπανδρέου, αριστερά κλπ.) και μια ολόκληρη παράταξη αριστεράς-κεντροαριστεράς, που, εξορισμένη από εξουσία και διοίκηση, διατηρούσε ακόμα κάποια ιδεολογικά και ηθικά χαρακτηριστικά. Μπορεί επίσης να τη σπρώξουν σεασύντακτη έξοδο, με βαρείς όρους, κυρίως αναγνώριση του χρέους, από την ευρωζώνη – είναι άλλο να το επιδιώξεις ή διακινδυνεύσεις εσύ, στα πλαίσια στρατηγικής σου και άλλο να στο κάνουν άλλες δυνάμεις στα πλαίσια της δικής τους. Κανονικά, μια κατάσταση σαν τη σημερινή εγκυμονεί κίνδυνο δικτατορίας ή εμφύλιας σύρραξης.
Ο εγκλωβισμός δυνητικά εκατοντάδων χιλιάδων δυστυχών προσφύγων και μεταναστών, που είναι αδύνατο να ενσωματωθούν, αν μη τι άλλο λόγω της κοινωνικο-οικονομικής κατάστασης, όχι μόνο δημιουργεί ανυπέρβλητα προβλήματα και νέα, “δημογραφική” απειλή, αλλά έχει σωρεία δυνάμει εκρηκτικών συνεπειών. Γράψαμε στις 29.2. ότι θέλουν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε “στρατόπεδο συγκέντρωσης”. Σε “πυριτιδαποθήκη” τη μετατρέπουν, έτοιμη να εκραγεί όταν η α’ ή β’ δύναμη αποφασίσει να την “τινάξει στον αέρα”. Συνήθως, πίσω από κάθε κρίση, τα τελευταία 25 χρόνια, βρίσκουμε μονίμως τα ίχνη μιας δύναμης – τους βρίσκουμε πίσω από τους “πολέμους κατά της τρομοκρατίας” και από την τρομοκρατία, πίσω από τη διοχέτευση ροών προσφύγων και την επιδέξια χρήση των αντιδράσεων στην παρουσία τους. Αυτοί σχεδιάζουν, εμείς υφιστάμεθα. Για να υλοποιήσουν τα σχέδια χρησιμοποιούν “χρήσιμους ηλίθιους” (η Αθήνα μετά το 2009 και το Βερολίνο, αν υιοθετήσουμε την επιεικέστερη και όχι την άλλη, πολύ χειρότερη εκδοχή) και “επικίνδυνους προβοκάτορες” (Ερντογάν)
‘Έρχεται και άλλο “πακέτο”. Ο σχεδιασμός προβλέπει την διάλυση όποιας δυνατότητας γεωπολιτικής συνεργασίας με τη Ρωσία, αλλά και την καταστροφή όσων στοιχείων απομένουν από το κοινό αμυντικό δόγμα Ελλάδας-Κύπρου. Το σπάσιμο οποιασδήποτε, έστω και θεωρητικής δυνατότητας συνεργασίας με τη Ρωσία και ο κλονισμός του άξονα Ελλάδας-Κύπρου είναι το τελευταίο στάδιο πριν από την τελική “επίθεση” κατά του ελληνικού κράτους.
Δεν θέλουμε προς το παρόν να γράψουμε περισσότερα, απλώς εκφράζουμε την ελπίδα η κυβέρνηση να σταματήσει ολισθηρή πορεία που εγκαινίασε στους δύο παραπάνω τομείς.
Η Αθήνα, ήδη σε απολύτως εσφαλμένη τροχιά στο θέμα “Τουρκία” και την ένταξή της στην ΕΕ, από πολλών ετών, με κυβέρνηση απολύτως “ελλειμματική” στο θέμα “έθνος”, “κράτος”, “διεθνής πολιτική”, ασυνείδητα υπό το κράτος ξένων στρατηγικών επιρροών, όπως το σύνολο σχεδόν της πολιτικής τάξης και κρίσιμοι κρατικοί τομείς, βρίσκεται τώρα και υπό την Δαμόκλειο Σπάθηπροσφυγικών ροών που κρατάει ο Ερντογάν.
Το μεγάλο κεφάλαιο όμως θα είναι η απειλούμενη διάλυση του κυπριακού κράτους, καταστροφή χειρότερη από το ’22, που έρχεται, με την προσπάθεια να περάσει το νέο σχέδιο Ανάν. Η Ελλάδα δεν επιβιώνει χωρίς την Κυπριακή Δημοκρατία, ούτε η Κυπριακή Δημοκρατία χωρίς την Ελλάδα.
Υπάρχει ελπίδα; Για να υπάρξει ελπίδα πρέπει να συντρέξουν ταυτόχρονα σειρά παράγοντες.
Η χώρα είναι σήμερα πολιτικά “αποκεφαλισμένη”. Μπορεί να βρεθεί σε “κενό εξουσίας” ανά πάσα στιγμή, όπως βρέθηκε το 1974, με τη διαφορά ότι τότε υπήρχαν σειρά από καλές ή κακές “εφεδρείες” (Καραμανλής, Κανελλόπουλος, Μαύρος, Ζίγδης, Παπανδρέου, αριστερά κλπ.) και μια ολόκληρη παράταξη αριστεράς-κεντροαριστεράς, που, εξορισμένη από εξουσία και διοίκηση, διατηρούσε ακόμα κάποια ιδεολογικά και ηθικά χαρακτηριστικά. Μπορεί επίσης να τη σπρώξουν σεασύντακτη έξοδο, με βαρείς όρους, κυρίως αναγνώριση του χρέους, από την ευρωζώνη – είναι άλλο να το επιδιώξεις ή διακινδυνεύσεις εσύ, στα πλαίσια στρατηγικής σου και άλλο να στο κάνουν άλλες δυνάμεις στα πλαίσια της δικής τους. Κανονικά, μια κατάσταση σαν τη σημερινή εγκυμονεί κίνδυνο δικτατορίας ή εμφύλιας σύρραξης.
Ο εγκλωβισμός δυνητικά εκατοντάδων χιλιάδων δυστυχών προσφύγων και μεταναστών, που είναι αδύνατο να ενσωματωθούν, αν μη τι άλλο λόγω της κοινωνικο-οικονομικής κατάστασης, όχι μόνο δημιουργεί ανυπέρβλητα προβλήματα και νέα, “δημογραφική” απειλή, αλλά έχει σωρεία δυνάμει εκρηκτικών συνεπειών. Γράψαμε στις 29.2. ότι θέλουν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε “στρατόπεδο συγκέντρωσης”. Σε “πυριτιδαποθήκη” τη μετατρέπουν, έτοιμη να εκραγεί όταν η α’ ή β’ δύναμη αποφασίσει να την “τινάξει στον αέρα”. Συνήθως, πίσω από κάθε κρίση, τα τελευταία 25 χρόνια, βρίσκουμε μονίμως τα ίχνη μιας δύναμης – τους βρίσκουμε πίσω από τους “πολέμους κατά της τρομοκρατίας” και από την τρομοκρατία, πίσω από τη διοχέτευση ροών προσφύγων και την επιδέξια χρήση των αντιδράσεων στην παρουσία τους. Αυτοί σχεδιάζουν, εμείς υφιστάμεθα. Για να υλοποιήσουν τα σχέδια χρησιμοποιούν “χρήσιμους ηλίθιους” (η Αθήνα μετά το 2009 και το Βερολίνο, αν υιοθετήσουμε την επιεικέστερη και όχι την άλλη, πολύ χειρότερη εκδοχή) και “επικίνδυνους προβοκάτορες” (Ερντογάν)
‘Έρχεται και άλλο “πακέτο”. Ο σχεδιασμός προβλέπει την διάλυση όποιας δυνατότητας γεωπολιτικής συνεργασίας με τη Ρωσία, αλλά και την καταστροφή όσων στοιχείων απομένουν από το κοινό αμυντικό δόγμα Ελλάδας-Κύπρου. Το σπάσιμο οποιασδήποτε, έστω και θεωρητικής δυνατότητας συνεργασίας με τη Ρωσία και ο κλονισμός του άξονα Ελλάδας-Κύπρου είναι το τελευταίο στάδιο πριν από την τελική “επίθεση” κατά του ελληνικού κράτους.
Δεν θέλουμε προς το παρόν να γράψουμε περισσότερα, απλώς εκφράζουμε την ελπίδα η κυβέρνηση να σταματήσει ολισθηρή πορεία που εγκαινίασε στους δύο παραπάνω τομείς.
Η Αθήνα, ήδη σε απολύτως εσφαλμένη τροχιά στο θέμα “Τουρκία” και την ένταξή της στην ΕΕ, από πολλών ετών, με κυβέρνηση απολύτως “ελλειμματική” στο θέμα “έθνος”, “κράτος”, “διεθνής πολιτική”, ασυνείδητα υπό το κράτος ξένων στρατηγικών επιρροών, όπως το σύνολο σχεδόν της πολιτικής τάξης και κρίσιμοι κρατικοί τομείς, βρίσκεται τώρα και υπό την Δαμόκλειο Σπάθηπροσφυγικών ροών που κρατάει ο Ερντογάν.
Το μεγάλο κεφάλαιο όμως θα είναι η απειλούμενη διάλυση του κυπριακού κράτους, καταστροφή χειρότερη από το ’22, που έρχεται, με την προσπάθεια να περάσει το νέο σχέδιο Ανάν. Η Ελλάδα δεν επιβιώνει χωρίς την Κυπριακή Δημοκρατία, ούτε η Κυπριακή Δημοκρατία χωρίς την Ελλάδα.
Υπάρχει ελπίδα; Για να υπάρξει ελπίδα πρέπει να συντρέξουν ταυτόχρονα σειρά παράγοντες.
Μαζική κινητοποίηση του ελληνικού λαού, οργάνωσή του σε νέες συλλογικές δομές, συνεταιριστικές και άλλες, δημιουργία παγκόσμιου κινήματος αλληλεγγύης, διατήρηση της ψυχραιμίας και ευθυκρισίας του λαού μας, διαμόρφωση παράλληλα εθνικής ηγεσίας υψηλοτάτου επιπέδου, πολύ αποφασιστικής, πολύ ικανής να ελιχθεί σε μια από τις πιο επικίνδυνες συγκυρίες που βρέθηκε ο ελληνισμός, που θα μπορέσει να κινητοποιήσει όλους τους ‘Ελληνες και στο εξωτερικό και όσες δυνάμεις, όπου γης, για δικούς τους λόγους, μπορούν να μας βοηθήσουν.
Σημείωση: Συμβουλή προς “μπουμπουνοκέφαλους”. Η Ελλάδα βρέθηκε στην “πρώτη γραμμή” του αγώνα των αγορών κατά της δημοκρατικής Ευρώπης. Δεν τη συμφέρει να βρεθεί και στην πρώτη γραμμή τυχόν “πολέμου κατά του Ισλάμ”. Μόνο ασυνάρτητοι ή προβοκάτορες μπορούν να αρχίσουν να αντιμετωπίζουν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ως ατομικούς “εισβολείς”. Επιπλέον, που ήταν οι “νεοεθνικόφρονες” της κακιάς ώρας στις 5 Ιουλίου 2015; Με το ‘Όχι ή με το Ναι στην αποικιακή σύμβαση;
www.konstantakopoulos.gr
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Το Παρόν της Κυριακής”, 25.3.2016
®1Greek Σκέψου....δεν είναι παράνομο ακόμη
COMMENTS