Η γερμανική παγίδα

Ο βασικός λόγος που εμφανίζεται τόσο σίγουρος αυτή τη φορά ο κ. Σόιμπλε για την Ελλάδα είναι το ότι, η κυβέρνηση του παρέδωσε τα κλειδ...

Ο βασικός λόγος που εμφανίζεται τόσο σίγουρος αυτή τη φορά ο κ. Σόιμπλε για την Ελλάδα είναι το ότι, η κυβέρνηση του παρέδωσε τα κλειδιά της πατρίδας μας – τα οποία γνωρίζει πολύ καλά πώς να χρησιμοποιήσει, προς όφελος της δικής του

Η κυβέρνηση πανηγυρίζει για τη συμφωνία με τους δανειστές, πριν ακόμη ολοκληρωθεί, ισχυριζόμενη πως τέθηκε για πρώτη φορά το θέμα του χρέους στην Ευρώπη – οπότε δεν μπορεί παρά να δρομολογηθεί η αναδιάρθρωση του αφού δεν είναι βιώσιμο, γεγονός που δήθεν αποτελεί μία μεγάλη επιτυχία της.

Από την άλλη πλευρά ο κ. Σόιμπλε θεωρεί ότι, εάν εξασφαλίζεται η εξυπηρέτηση του χρέους, τότε είναι βιώσιμο – οπότε δεν υπάρχει κανένας λόγος διαγραφής του. Πιστεύει λοιπόν πως εάν επιτευχθεί η μη περαιτέρω αύξηση του, με τη βοήθεια του αυτόματου μηχανισμού επιτήρησης που θα επιβάλλει στην πατρίδα μας, καταργώντας το κοινοβούλιο και τη δημοκρατία, τότε το υφιστάμενο χρέος θα περιοριστεί σταδιακά.

Το γεγονός δε ότι, το σύνταγμα μας δεν επιτρέπει την αύξηση των φόρων μέσω προεδρικών διαταγμάτων, τον διευκολύνει – αφού έτσι η Ελλάδα θα υποχρεώνεται να μειώνει «προεδρικά» μόνο τις δαπάνες (άρα μισθούς, συντάξεις, κοινωνικό κράτος κοκ.), παρά τις αντίθετες εξαγγελίες της κυβέρνησης. Πώς όμως είναι σίγουρος ότι θα μειωθεί το υφιστάμενο χρέος, χωρίς να υπάρχουν δημοσιονομικά πλεονάσματα (μετά τους τόκους), αλλά μόνο πρωτογενή;

Η απάντηση είναι απλή, ερμηνεύοντας μεταξύ άλλων την επιμονή του να θεσμοθετηθεί άμεσα το Υπέρ-Ταμείο (υπό ξένη, ανεξάρτητη διοίκηση), ως απαραίτητη προϋπόθεση της νέας συμφωνίας, στο οποίο θα συμπεριλαμβάνεται το ΤΑΙΠΕΔ, το ΤΧΣ, καθώς επίσης τα ενεργειακά αποθέματα της χώρας μας – με τον επί πλέον ρόλο της εγγύησης των δανείων, τα οποία έχει λάβει η Ελλάδα από την Τρόικα (περί τα 240 δις €).

Το χρέος λοιπόν θα μειωθεί από την πώληση της δημόσιας περιουσίας, φυσικά σε εξευτελιστικές τιμές, αφού η χώρα μας θα συνεχίσει να είναι βυθισμένη στην κρίση – κρίνοντας από τα νέα μέτρα λιτότητας που έχει υπογράψει η κυβέρνηση, καθώς επίσης από τα επόμενα που θα δρομολογούνται αυτόματα.

Αγοραστές θα είναι κυρίως οι Γερμανοί και μετά οι Γάλλοι, αφού τα άλλα κράτη που έχουν επίσης χρηματοδοτήσει την Ελλάδα, δεν έχουν τις οικονομικές δυνατότητες – γεγονός που σημαίνει ότι, οι Γερμανοί έχουν μεν επιβαρυνθεί με το 30% περίπου των δανείων προς τη χώρα μας, αλλά θα υφαρπάξουν τη μερίδα του λέοντος από τη δημόσια και ιδιωτική περιουσία της.

Εκτός αυτού, η Γερμανία θα έχει υπό την κατοχή της ειρηνικά μία πλούσια περιοχή χαμηλού εργατικού κόστους και πάμφθηνων παγίων για τη βιομηχανία της, καθώς επίσης πάμπλουτη τουριστικά (πολιτισμός, φυσικά κάλλη, ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις, αεροδρόμια κλπ.) για τις επιχειρήσεις και τους πολίτες της – η οποία θα της αποδώσει πολύ μεγάλα κέρδη στο μέλλον.

Εν τούτοις, ο πανέξυπνος γερμανός υπουργός οικονομικών δεν περιορίζεται μόνο στα έσοδα του Υπέρ-Ταμείου και στην ωφέλεια των επιχειρήσεων της χώρας του, από τις καταναγκαστικές αποκρατικοποιήσεις, καθώς επίσης από όλα τα υπόλοιπα. Γνωρίζει άλλωστε πως οι Έλληνες οφείλουν στο δημόσιο, καθώς επίσης στους οργανισμούς του πάνω από 100 δις € – τα οποία, εάν καταφέρει να εισπράξει με τους μηχανισμούς που θα εγκαταστήσει, όσα τελικά θα καταφέρει, θα μειώσουν αντίστοιχα το δημόσιο χρέος.

Γνωρίζει επί πλέον πως οι οφειλές των Ελλήνων στις τράπεζες είναι της τάξης των 115 δις €, ενώ οι περισσότερες είναι ενυπόθηκα εγγυημένες – γεγονός που σημαίνει πως όταν τις εισπράξει, με τη βοήθεια των κατασχέσεων, των πλειστηριασμών κοκ., τότε οι τράπεζες, μέρος των οποίων θα του ανήκει μέσω του ΤΧΣ, θα εξυγιανθούν, οπότε θα βοηθηθεί έμμεσα και από εδώ η μείωση του δημοσίου χρέους.

Ο βασικός λόγος που εμφανίζεται λοιπόν τόσο σίγουρος ο γερμανός είναι το ότι, αυτή τη φορά η κυβέρνηση του παρέδωσε τα κλειδιά της πατρίδας μας – τα οποία γνωρίζει πολύ καλά πώς να χρησιμοποιήσει, προς όφελος της δικής του, έχοντας παράλληλα αποφύγει τον κίνδυνο διάλυσης της Ευρωζώνης, από τυχόν αποχώρηση της Ελλάδας. Εκτός αυτού, με δάνεια μόλις 80 δις €, τα οποία δεν προέρχονται από τα ταμεία του αφού είναι μόνο εγγυήσεις, έχει εξασφαλίσει τα πλεονάσματα της Γερμανίας – τα οποία υπερβαίνουν τα 250 δις € ετησίως (άρθρο).

Επομένως, λογικά αδιαφορεί για τις αναλύσεις των διαφόρων ινστιτούτων, όσον αφορά τις δυνατότητες της Ελλάδας να εξυπηρετήσει το δημόσιο χρέος της – όπως η κατωτέρω (γράφημα), το βασικό σενάριο της οποίας είναι το Α που θα ήταν προφανώς αδύνατον να επιτευχθεί, εάν ο κ. Σόιμπλε δεν είχε τα κλειδιά της χώρας μας, τα οποία του επιτρέπουν όλα όσα προαναφέραμε.

Ελλάδα – χρέος προς ΑΕΠ και οι διάφορες μικτές ανάγκες χρηματοδότησης ανά σενάριο.

Ειδικότερα, στο επάνω μέρος του γραφήματος αναφέρονται τα τέσσερα σενάρια της διαμόρφωσης του χρέους ως προς το ΑΕΠ, από το 2016 έως το 2060 – όπου ως το επικρατέστερο έχει θεωρηθεί το Α (104,9% του ΑΕΠ το 2060, όσο ήταν δηλαδή το 2007), το οποίο προϋποθέτει ένα πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ, από το 2018 έως το 2030!

Ένα τέτοιο ποσοστό αποτελεί μία πολύ μεγάλη πρόκληση για οποιαδήποτε χώρα – πόσο μάλλον για μία εντελώς κατεστραμμένη, όπως η Ελλάδα, στην οποία επιβάλλονται ακόμη περισσότερα μέτρα που προκαλούν ύφεση. Επομένως, το σενάριο δεν θα επρόκειτο ποτέ να επαληθευτεί – γεγονός που σημαίνει πως είτε ο γερμανός είναι ανόητος, είτε κάπου αλλού το πηγαίνει (ισχύει προφανώς το δεύτερο).

Στο κάτω μέρος του παραπάνω γραφήματος αναλύεται ο δανεισμός που θα απαιτούταν ανά σενάριο, ο οποίος δεν είναι καθόλου χαμηλός – ενώ στο επόμενο γράφημα φαίνονται οι παραχωρήσεις των δανειστών που θα αφορούσαν το χρέος στο βασικό σενάριο Α (επιμήκυνση της αποπληρωμής ενός μέρους του χρέους για πέντε έτη, περιορισμός των επιτοκίων στο 2% έως το 2050 με επιμήκυνση της πληρωμής τους κλπ.), με τα οποία όμως δεν έχει συμφωνήσει ο κ. Σόιμπλε.

Ελλάδα – χρέος προς ΑΕΠ και η μικτή χρηματοδότηση που απαιτείται

Σε κάθε περίπτωση, η γερμανική κυβέρνηση αφενός μεν επιμένει στο πρωτογενές πλεόνασμα του 3,5% για να περιορισθεί η δυναμική (αυξητική τάση) του χρέους, αφετέρου ισχυρίζεται πως δεν είναι σημαντική η δυναμική!Οι θέσεις της αυτές θα ήταν αντιφατικές μεταξύ τους, οπότε θα κατέρρεε μία ακόμη ελληνική κυβέρνηση,εάν η Γερμανία δεν είχε κάτι άλλο στο πίσω μέρος του μυαλού της – καλά κρυμμένο από όλους τους άλλους.

Πιθανολογούμε βέβαια πως είναι γνωστό στον Έλληνα πρωθυπουργό, ο οποίος έχει την αμέριστη εμπιστοσύνη του Γερμανού – επειδή καταφέρνει να διατηρεί συμπαγές το κόμμα του, ψηφίζοντας νόμους που κανένας άλλος δεν θα μπορούσε. Εδώ ακριβώς απέτυχε η προηγούμενη κυβέρνηση, η οποία φαίνεται πως δεν το κατάλαβε ακόμη – ενώ έχει την ψευδαίσθηση πως θα διαδεχθεί σύντομα τη σημερινή, αν και μάλλον αρχίζει να συνειδητοποιεί την πλάνη της.

Analyst Team