Τον κώδωνα του κινδύνου στην Αθήνα που... κοιμάται κρούει η δασκάλα των Πομάκων Χαρά Νικοπούλου, μιλώντας για επικείμενες εξτρεμιστικές ενέργειες αλλά και γενοκτονία εν καιρώ ειρήνης!
Τον κώδωνα του κινδύνου
στην Αθήνα που... κοιμάται κρούει η δασκάλα των Πομάκων Χαρά Νικοπούλου,
μιλώντας για επικείμενες εξτρεμιστικές ενέργειες αλλά και γενοκτονία εν καιρώ
ειρήνης!
Από τον Σωτήρη Λέτσιο
«Στη Θράκη συντελούνται και τα οκτώ στάδια γενοκτονίας. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στο έκτο στάδιο». Στη δραματική αυτή επισήμανση-προειδοποίηση προβαίνει η κυρία Χαρά Νικοπούλου, η ηρωική δασκάλα που από το 2002 έχει αφιερώσει τη ζωή της διδάσκοντας στους Πομάκους μαθητές την ελληνική γλώσσα και τον ελληνικό πολιτισμό. Τους Πομάκους που «καταδιώκει» το τουρκικό κράτος και η Ελλάδα τους έχει γυρίσει την πλάτη επιδεικτικά. Σήμερα διδάσκει σε μεικτό δημοτικό σχολείο -με χριστιανούς και μουσουλμάνους μαθητές- στην περιοχή της Ροδόπης και κατοικεί σε ένα πομακοχώρι, την Κάτω Βυρσίνη. Διαμένει μαζί με την οικογένειά της σε χώρο που της έχει παραχωρήσει ο Στρατός και χρησιμοποιούνταν παλαιότερα ως φυλάκιο. Μέσα στον χώρο αυτό έχουν δημιουργήσει μαζί με τον σύζυγό της ένα πνευματικό κέντρο με την επωνυμία «Η Κιβωτός της Δόμνας Βιζβίζη». Αυτό το πρώην στρατόπεδο μετατράπηκε σε μια στέγη φιλοξενίας εγκαταλελειμμένων παιδιών, όπου ζουν όλοι μαζί σαν μια οικογένεια.
Εχει αυξηθεί το τελευταίο διάστημα η δράση διάφορων κύκλων από πλευράς Τουρκίας στη Θράκη, εξυπηρετώντας έτσι «σκοτεινά» σχέδια;
Επειτα από σχετικές μελέτες που έχει κάνει η επιστημονική ομάδα της «Κιβωτού» -και έχουν δημοσιευθεί-, έχουμε διαπιστώσει ότι στη Θράκη συντελούνται πλέον και τα οκτώ στάδια γενοκτονίας - και μάλιστα εν καιρώ ειρήνης! Με βάση τον σχετικό ορισμό του καθηγητή κ. Στάνφορντ στις ΗΠΑ, σε κάθε γενοκτονία έχει παρατηρηθεί ότι υπάρχουν επτά στάδια πριν από το τελικό στάδιο, της εξολόθρευσης. Αυτή τη στιγμή στη Θράκη είμαστε στο έκτο στάδιο. Δηλαδή, στην προετοιμασία της εξολόθρευσης του ελληνικού-χριστιανικού πληθυσμού και όλων όσοι έχουν καλές σχέσεις με το χριστιανικό στοιχείο. Δεν πρέπει να μασάμε τα λόγια μας! Και εάν κάτι τέτοιο είχα αρχίσει να διαβλέπω ότι είχε ξεκινήσει πριν από χρόνια, τώρα οφείλω απέναντι στους ήρωες που γέννησε αυτή η θρακική γη αλλά και στους 9.000 μοναχούς που είχαμε στη Ροδόπη να πούμε την αλήθεια. Η Θράκη βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε πολύ κομβικό σημείο. Οι πάντες γνωρίζουν ότι έχουν προετοιμαστεί διάφορες εξτρεμιστικές ενέργειες από ορισμένους ακραίους κύκλους της μειονότητας. Πραγματικά, εύχομαι ο Θεός να βάλει το χέρι του, αφού το κράτος των Αθηνών κοιμάται, ως συνήθως. Οπως υπάρχουν και ορθόδοξοι στρουθοκάμηλοι, που στρουθοκαμηλίζουν.
Σε ποιες ενέργειες έχετε προβεί από την πλευρά σας ώστε να επιστήσετε την προσοχή των αρμοδίων;
Απειρες φορές έχω προειδοποιήσει στέλνοντας σχετικές εκθέσεις, ενώ έχω καταθέσει μέσω της Ακαδημίας Αθηνών συγκεκριμένες προτάσεις για τη μειονοτική εκπαίδευση, οι οποίες, δυστυχώς, δεν έχουν εισακουστεί. Από εκεί και πέρα, καθένας φέρει την ευθύνη έναντι της Ιστορίας. Το τελευταίο διάστημα έχω αφιερωθεί στα θέματα της οικογένειάς μου και δεν μπορώ πλέον να χρησιμοποιήσω άλλο από τον πολύτιμο χρόνο. Επί της ουσίας, πρέπει να γεννήσουμε ξανά Ελληνόπουλα!
Αυτή τη στιγμή σε ποιες ενέργειες θα έπρεπε να προχωρήσει το ελληνικό κράτος;
Να γίνει ελληνικό! Οταν θα γίνει ελληνικό, τότε θα περιμένω. Τώρα δεν προσδοκώ τίποτα! Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ούτε για δείγμα ελληνόφωνο σχολείο στην ορεινή Θράκη. Αφαιρούμε την πολυτέλεια από έναν Πομάκο να παρακολουθήσει το παιδί του μαθήματα σε δημόσιο ελληνικό σχολείο.
Σε ποια συμπεράσματα έχετε καταλήξει όλα αυτά τα χρόνια που ζείτε και προσφέρετε σημαντικό έργο στην περιοχή;
Με τους απλούς ανθρώπους δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα. Από τους πολιτικούς και το τουρκικό προξενείο προέρχονται τα προβλήματα. Οι αλεβίτες όπως και οι σουνίτες στο Δέρειο με αγκάλιασαν με αγάπη από την πρώτη στιγμή. Εξάλλου, οι αλεβίτες είναι βιωματικά και ως προς τους τρόπους λατρείας πιο κοντά στους χριστιανούς. Ακόμη και σήμερα επισκέπτομαι το χωριό αυτό στον Εβρο, όπου έχω διατηρήσει ουσιαστικούς δεσμούς φιλίας. Δεν έχει αλλάξει τίποτα μεταξύ μας. Δύο φορές την εβδομάδα επικοινωνώ με κατοίκους του Δερείου. Σε όλη την πεδινή Ροδόπη όπου καθημερινώς κάνουμε διανομή συσσιτίου μια αγκαλιά και ένα χαμόγελο μας περιμένουν πάντα. Αρκεί όμως αυτή η διάθεση του κόσμου να μη γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από κάποιους πολιτικούς. Σήμερα διαπιστώνουμε ότι όλη η Ελλάδα έχει -δυστυχώς- μετατραπεί σε ένα μεγάλο Δέρειο. Το τουρκικό προξενείο κάποτε είχε δημιουργήσει πρόβλημα σε αυτό το χωριό. Σήμερα άλλοι παράγοντες, συναφείς, έχουν προκαλέσει ένα τεράστιο προσφυγικό πρόβλημα σε όλη την Ελλάδα. Πλέον καθένας πρέπει με μεγάλη αυτοθυσία και κυρίως σύνεση και ψυχραιμία να μπορεί μεν να βοηθά τον συνάνθρωπο, αλλά συγχρόνως να διαφυλάττει την πίστη στην πατρίδα και στον Χριστό. Το Προσφυγικό έχει χτυπήσει την πόρτα όλων μας σε οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας και εάν βρισκόμαστε. Πιστεύω ότι έχει χτυπήσει μέσα μας ένα καμπανάκι και έχουμε αφυπνισθεί πάνω σε αυτό το ζήτημα.
Το πνευματικό κέντρο τι είδους βοήθεια παρέχει;
Το πνευματικό αυτό κέντρο, που δημιουργήθηκε το 2012, προσφέρει τόσο υλική όσο και πνευματική τροφή σε όσους το έχουν ανάγκη, ανεξαρτήτως ηλικίας. Εκτός από την παροχή συσσιτίου σε άπορες οικογένειες, γίνονται δωρεάν σεμινάρια σε ανηλίκους, μεταξύ άλλων πατριδογνωσίας, αρχαίων ελληνικών κ.ά. Στον χώρο έρχονται άστεγοι ακόμη και για να πλυθούν ή να πλύνουν τα ρούχα τους οι εθελόντριες στα ειδικά πλυντήρια. Οσοι θέλουν μπορούν, φυσικά, να παρακολουθήσουν και τα μαθήματά μας. Δυστυχώς, είναι αρκετοί οι άστεγοι που αναγκάζονται να επιβιώσουν στα παγκάκια. Εμείς, ως χριστιανοί, έχουμε ανοιχτή την καρδιά μας και την πόρτα του ιδρύματος, χωρίς διακρίσεις, τόσο για τους Ελληνες ορθόδοξους χριστιανούς όσο και για τους Ελληνες μουσουλμάνους. Με την προϋπόθεση όμως ότι θα σέβονται τον Ιησού Χριστό και την Ελλάδα. Από το 2012 έως σήμερα συνυπάρχουμε ανθρώπινα. Το στομάχι και το πνεύμα όταν πεινάνε, δεν κάνουν διάκριση σε ποια φυλή ανήκουν. Οι πολιτικοί και οι πολιτικές είναι που κάνουν τα προβλήματα σύνθετα. Προσπαθούμε να κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας συν Θεώ και από εκεί και πέρα καθένας που έχει ανάγκη ανακουφίζεται μέσα από την προσφορά των εθελοντών. Είναι άδικο να πούμε ότι μόνο ένα ή δύο άτομα προσφέρουμε βοήθεια. Είμαστε 83 απλοί άνθρωποι από την Κομοτηνή, που καθημερινά δίνουμε τον αγώνα. Υπάρχουν γυναίκες μουσουλμάνες που μαγειρεύουν ή κάνουν άλλες δουλειές και καθένας συνεισφέρει με τον τρόπο του.
Πώς μπορούμε να γίνουμε πιο συνεπείς χριστιανοί στην πράξη;
Ο απόλυτος παρονομαστής και το απόλυτο θεμέλιο είναι να απαρνηθούμε οτιδήποτε κοσμικό και υλικό. Αλλά δεν έχουμε τη διάθεση να απαρνηθούμε κυρίως καθετί υλικό. Από τη δεκαετία του '80 και του '90 έχει ξεκινήσει η πνευματική κρίση. Δεν μας απασχολούσε τότε, επειδή ήταν γεμάτη η τσέπη μας. Εάν αρχίσουμε να βιώνουμε πραγματικά τον συνάνθρωπο ως τον εαυτό μας, τότε θα καταλήξουμε να του δίνουμε όχι ό,τι μας περισσεύει, αλλά αυτό που πραγματικά μας αρέσει. Ερχονται άνθρωποι στην «Κιβωτό» και μας λένε ότι έχουν, για παράδειγμα, κάποια βιβλία που δεν τα χρειάζονται. Προσωπικά, θα με γοήτευε εάν έλεγε κάποιος ότι έχει πάρει κάτι καινούργιο, άφθαρτο και όμορφο, και μας το στέλνει. Το χρησιμοποιημένο αντικείμενο σημαίνει ότι το έχουμε βαρεθεί και δεν το χρειαζόμαστε πια. Νόημα έχει να χαρίσω στον συνάνθρωπο τα παπούτσια που με έχουν ενθουσιάσει και ας περπατήσεω εγώ ξυπόλυτος. Αυτή είναι η έννοια της αυτοθυσίας χωρίς όρια στην πράξη! Ετσι βιώνουμε το παράδειγμα του Χριστού και δεν την ακούμε παρά μόνο ως ένα απλό αφήγημα.
Από πού αντλείτε δύναμη και έμπνευση;
Οπως κάθε ορθόδοξος χριστιανός, εξομολογούμαι, προστρέχω στον πνευματικό μου για οτιδήποτε με προβληματίζει. Είναι ο πατέρας Ιωάννης και αυτός μου έχει συμπαρασταθεί σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Σε αυτό το λιμάνι της εξομολόγησης προσπαθώ να βρω διέξοδο στα προβλήματα που έχω. Προσπαθώ να είμαι μια βιωματική χριστιανή. Επίσης, ανατρέχω συχνά στα κείμενα του Ιωσήφ Βρυέννιου, λόγιου μοναχού του 15ου αιώνα, που έζησε λίγα χρόνια πριν από την Αλωση, ο οποίος ορίζει στα κείμενά του τα πνευματικά αίτια που οδήγησαν στην πτώση της Κωνσταντινούπολης. Στην ουσία, είναι σαν να σκιαγραφεί τον σημερινό Ελληνα.
Απευθύνεστε στη σημερινή ηγεσία της Ελληνικής Εκκλησίας ζητώντας βοήθεια; Πώς ανταποκρίνεται;
Σαφώς και δεν είμαι σε θέση να κρίνω εγώ την Ελληνική Εκκλησία. Εχουν γνώση των προβλημάτων και στην Εκκλησία και σε οποιονδήποτε άλλο χώρο. Από εκεί και πέρα επαφίεται στη θέληση και στο θάρρος καθενός να πράξει αυτό που πρέπει. Ας μην ξεχνάμε ότι η επανάσταση ξεκίνησε από έναν Παπαφλέσσα, έναν Γρηγόριο Ε΄ και όχι από ανθρώπους που στέκονταν πάνω από ένα ψαλτήρι! Θα ήταν καλό και οι σημερινοί ιερωμένοι να έχουν σαν παράδειγμα έναν Παπαφλέσσα ή έναν Γερμανό Καραβαγγέλη.
Τι κρατάτε πιο έντονο από την επαφή σας με τα παιδιά;
Η μεγαλύτερη χαρά είναι ότι τα περισσότερα παιδιά δεν μπορούν να διακρίνουν σε ποια κοινότητα ανήκουν, επειδή απλώς ανήκουν στην κοινότητα του Χριστού και της αγάπης. Με σπαστά ελληνικά γυρίζουν και μου λένε: «Εσύ είσαι καλύτερη από τη μαμά μου». Αυτό είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή. Είναι θείο δώρο να σε αγαπάνε ανιδιοτελώς. Προσεύχομαι στον Θεό να είμαι αντάξια όσων πιστεύουν αυτά τα παιδιά για μένα.
«Οι μουσουλμάνοι μου ζητούν να ανάψω ένα
κεράκι, αφού οι ίδιοι δεν μπορούν!»
Οι μουσουλμανικής καταγωγής Ελληνες σάς ανοίγονται πιο
εύκολα; Νιώθουν ότι μπορούν να σας εμπιστευτούν;
Λέω συχνά, χαριτολογώντας, ότι, εάν συμβεί κάτι στη Θράκη, θα προστρέξω για βοήθεια σε μουσουλμάνους και όχι σε χριστιανούς! Νιώθω ότι είναι πιο βιωματικοί χριστιανοί οι μουσουλμάνοι τους οποίους συναναστρέφομαι. Το λέω ίσως επειδή αυτό βιώνεται μόνο από κάποιες ομάδες και όχι από όλες τις μειονότητες. Ως θρησκευτική μειονότητα, κάποιες φορές μάς βγάζουν κάποια συναισθήματα αγάπης. Για παράδειγμα, εάν θυμηθώ τους προγόνους μας στη Βόρειο Ηπειρο, εκείνοι ήταν πιο ενεργοί και βιωματικοί χριστιανοί, επειδή υπήρχε αυτό το μειονοτικό στοιχείο ως ίδιον του ανθρώπου. Από την άλλη πλευρά, βλέπουμε ότι σε όλη την Ελλάδα υπάρχουν ελάχιστοι βιωματικοί χριστιανοί. Οι περισσότεροι είμαστε χριστιανοί κατ' όνομα και όχι επί της ουσίας. Και αυτό το βιώνω καθημερινά. Είναι πολύ δύσκολο να κάνουμε πράξη την αποστολική ρήση «Χριστώ συνεσταύρωμαι».
Οι Ελληνες μουσουλμάνοι πώς αντιλαμβάνονται και πώς εγκολπώνονται την αυτοθυσία του Χριστού;
Υπάρχουν άνθρωποι από τη μουσουλμανική μειονότητα που στερούνται προκειμένου να έχουν οι συνάνθρωποί τους. Εδώ και 10 χρόνια δέχομαι τηλεφωνήματα κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας από τους μουσουλμάνους, οι οποίοι μου λένε: «Μην ξεχάσεις να ανάψεις ένα κεράκι και για εμάς όταν πας στην εκκλησία, αφού εμείς δεν μπορούμε». Οταν με συναντήσουν, μάλιστα, δεν θα διστάσουν να μου δώσουν το κέρμα των πενήντα λεπτών, προκειμένου να νιώσουν ακόμη πιο έντονα ότι η πράξη αυτή ήταν δική τους.
Μέσα από την επικοινωνία που έχετε με το μουσουλμανικό στοιχείο στη Θράκη διαπιστώνετε ότι κάποιοι από αυτούς έρχονται ολοένα και πιο κοντά στις αρχές της Ορθοδοξίας;
Εγώ δεν είμαι εδώ, στη Θράκη, για να προσηλυτίσω κόσμο. Μεγαλύτερο νόημα δεν έχει να κηρύξω ως κατήχηση τον Χριστό, αλλά η στάση ζωής μου να είναι μάθημα για το τι πρέπει να είναι ο χριστιανός! Οταν διάφοροι κύκλοι στην περιοχή κηρύττουν πως οι χριστιανοί είναι κακοί, εγώ οφείλω απέναντι στη θρησκεία και την πίστη μου να αποδείξω με πράξεις ότι δεν είμαι αυτό που κάποιοι άλλοι εκφράζουν με λόγια.
Από την Εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια
Λέω συχνά, χαριτολογώντας, ότι, εάν συμβεί κάτι στη Θράκη, θα προστρέξω για βοήθεια σε μουσουλμάνους και όχι σε χριστιανούς! Νιώθω ότι είναι πιο βιωματικοί χριστιανοί οι μουσουλμάνοι τους οποίους συναναστρέφομαι. Το λέω ίσως επειδή αυτό βιώνεται μόνο από κάποιες ομάδες και όχι από όλες τις μειονότητες. Ως θρησκευτική μειονότητα, κάποιες φορές μάς βγάζουν κάποια συναισθήματα αγάπης. Για παράδειγμα, εάν θυμηθώ τους προγόνους μας στη Βόρειο Ηπειρο, εκείνοι ήταν πιο ενεργοί και βιωματικοί χριστιανοί, επειδή υπήρχε αυτό το μειονοτικό στοιχείο ως ίδιον του ανθρώπου. Από την άλλη πλευρά, βλέπουμε ότι σε όλη την Ελλάδα υπάρχουν ελάχιστοι βιωματικοί χριστιανοί. Οι περισσότεροι είμαστε χριστιανοί κατ' όνομα και όχι επί της ουσίας. Και αυτό το βιώνω καθημερινά. Είναι πολύ δύσκολο να κάνουμε πράξη την αποστολική ρήση «Χριστώ συνεσταύρωμαι».
Οι Ελληνες μουσουλμάνοι πώς αντιλαμβάνονται και πώς εγκολπώνονται την αυτοθυσία του Χριστού;
Υπάρχουν άνθρωποι από τη μουσουλμανική μειονότητα που στερούνται προκειμένου να έχουν οι συνάνθρωποί τους. Εδώ και 10 χρόνια δέχομαι τηλεφωνήματα κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας από τους μουσουλμάνους, οι οποίοι μου λένε: «Μην ξεχάσεις να ανάψεις ένα κεράκι και για εμάς όταν πας στην εκκλησία, αφού εμείς δεν μπορούμε». Οταν με συναντήσουν, μάλιστα, δεν θα διστάσουν να μου δώσουν το κέρμα των πενήντα λεπτών, προκειμένου να νιώσουν ακόμη πιο έντονα ότι η πράξη αυτή ήταν δική τους.
Μέσα από την επικοινωνία που έχετε με το μουσουλμανικό στοιχείο στη Θράκη διαπιστώνετε ότι κάποιοι από αυτούς έρχονται ολοένα και πιο κοντά στις αρχές της Ορθοδοξίας;
Εγώ δεν είμαι εδώ, στη Θράκη, για να προσηλυτίσω κόσμο. Μεγαλύτερο νόημα δεν έχει να κηρύξω ως κατήχηση τον Χριστό, αλλά η στάση ζωής μου να είναι μάθημα για το τι πρέπει να είναι ο χριστιανός! Οταν διάφοροι κύκλοι στην περιοχή κηρύττουν πως οι χριστιανοί είναι κακοί, εγώ οφείλω απέναντι στη θρησκεία και την πίστη μου να αποδείξω με πράξεις ότι δεν είμαι αυτό που κάποιοι άλλοι εκφράζουν με λόγια.
Από την Εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια
COMMENTS