Ψεύτες και κλέφτες

Όταν ένα κόμμα λέει ψέματα, κερδίζοντας με τη βοήθεια τους τις εκλογές, τότε εύλογα όλα του τα στελέχη χαρακτηρίζονται ως ψεύτες και κλέφτες –με την έννοια της υπεξαίρεσης της ψήφου των εκλογέων τους

Η κατάρρευση της κυβέρνησης συμβαδίζει με τα συμφέροντα των δανειστών, αφού έχει εκτελέσει τέλεια την αποστολή της, εφαρμόζοντας πιστά αυτά που υπέγραψε – οπότε ήλθε η ώρα των ανταλλαγμάτων που της υποσχέθηκαν, τα οποία προφανώς δεν θέλουν και δεν είχαν ποτέ την πρόθεση να της δώσουν.

από Ιάκωβος Ιωάννου

Όταν ένα κόμμα λέει ψέματα, κερδίζοντας με τη βοήθεια τους τις εκλογές, τότε εύλογα όλα του τα στελέχη χαρακτηρίζονται ως ψεύτες και κλέφτες – το τελευταίο με την έννοια της υπεξαίρεσης της ψήφου των εκλογέων του(ς). Το παραπάνω ισχύει και για τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης, αφενός μεν όσον αφορά το δημοψήφισμα, όπου τάχθηκαν μαζί με την πλειοψηφία των Πολιτών υπέρ του ΟΧΙ υποστηρίζοντας αμέσως μετά το ΝΑΙ, αφετέρου σε σχέση με τις εκλογές του Σεπτέμβρη – όπου ανακοίνωσαν ένα παράλληλο πρόγραμμα που δεν υπήρξε ποτέ.

Δεν ισχύει όμως για τις πρώτες εκλογές, πριν από τις οποίες ο πρωθυπουργός δεν έλεγε ψέματα, αλλά απλά δεν κατάφερε να επιτύχει αυτά που ήθελε επειδή δεν είχε σχέδιο, ούτε βέβαια τα κατάλληλα στελέχη – ενώ καθυστέρησε πάρα πολύ και τελικά δείλιασε να συγκρουσθεί με τους δανειστές, απαιτώντας τη ριζική λύση του προβλήματος της χώρας με την ανάληψη του ρίσκου της αναβολής πληρωμών (άρθρο).

Μετά το δημοψήφισμα βέβαια έπεσε στην πονηρή παγίδα των δανειστών, οι οποίοι του παρουσίασαν ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας που περιέγραφε την κατάρρευση της Ελλάδας, με όσο το δυνατόν πιο μελανά χρώματα – όταν την ίδια στιγμή δεν είχε δρομολογήσει καμία προετοιμασία όπως θα ήταν, για παράδειγμα,  η προστασία των τραπεζών από την πρώτη ημέρα που κέρδισε τις εκλογές (με ελέγχους κεφαλαίων κοκ.).

Προφανώς το να ρισκάρει κανείς μία σύγκρουση, χωρίς να έχει προετοιμασθεί κατάλληλα και χωρίς να διαθέτει κανένα απολύτως όπλο, είναι εντελώς παράλογο – ενώ αφενός μεν ο πρωθυπουργός δεν νομιμοποιούταν να υιοθετήσει τη δραχμή (αν και δεν υπήρχε κανένας λόγος), αφετέρου το δραχμικό σχέδιο που του παρουσιάσθηκε ήταν εκτός τόπου και χρόνου, με δεκάδες «αν» και με τεράστια ρίσκα.

Αργότερα έκανε το ίδιο ακριβώς λάθος με τον προκάτοχο του, πιστεύοντας στις υποσχέσεις των δανειστών σχετικά με την ελάφρυνση του χρέους, καθώς επίσης με την παροχή βοήθειας προς την ελληνική οικονομία – επάνω στα οποία στήριξε το παράλληλο πρόγραμμα, συνειδητοποιώντας πολύ αργά ότι έκτιζε ένα σπίτι επάνω στην άμμο.

Σήμερα αφενός μεν είναι άχρηστος για τους δανειστές, έχοντας εκπληρώσει το ρόλο για τον οποίο τον ήθελαν, αφετέρου έχει χάσει εντελώς τον έλεγχο, μεταξύ άλλων λόγω της τρομακτικής ανικανότητας πολλών στελεχών του κόμματος του – ενώ δέχεται ταυτόχρονα μαζικές επιθέσεις τόσο από το εσωτερικό του, όσο και από την υπόλοιπη αριστερά, καθώς επίσης από όλα τα άλλα κόμματα, σε συνδυασμό με εκείνα τα ΜΜΕ που κατάφερε ο βασικός του συνεργάτης να αδικήσει και να εξαγριώσει.

Ουσιαστικά λοιπόν δεν προετοιμάσθηκε σωστά, έκανε πολλά λάθη, δείλιασε, πρόδωσε και προδόθηκε, σε μία μάχη που ηττήθηκε κατά κράτος από τους δανειστές – ενώ παράλληλα «ξέπλυνε» σε χρόνο μηδέν την αξιωματική αντιπολίτευση, προσφέροντας της πολύτιμα δώρα (αποδόμηση της αριστερής ιδεολογίας, του ηθικού πλεονεκτήματος της κοκ.) που δεν φανταζόταν ποτέ ότι θα έπαιρνε.

Εύλογα επομένως η κυβέρνηση καταρρέει, με τους περισσότερους να προβλέπουν ότι σύντομα δεν θα μπορεί καν να συγκεντρώσει τις ψήφους που χρειάζεται για να εκπροσωπείται στο κοινοβούλιο, εάν δεν αλλάξει άμεσα πορεία – αν και η μοναδική λύση του πρωθυπουργού δεν είναι άλλη, από το να πει την αλήθεια στους Έλληνες σχετικά με τους εκβιασμούς και τις ίντριγκες των δανειστών, παραιτούμενος αμέσως μετά, αφού είναι προφανές πως απέτυχε (άρθρο).

Εάν δεν το κάνει, πόσο μάλλον εάν θελήσει να παραμείνει στην εξουσία με κάθε τρόπο, με κίνδυνο να ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος και να μετατραπεί η Ελλάδα σε καμένη γη, τότε θα αποδειχθεί πως είναι πράγματι ότι χειρότερο υπήρξε στη μακραίωνη ιστορία της χώρας – κάτι που κατά την άποψη μου οφείλει και μπορεί να αποφύγει.

Συνεχίζοντας, το βασικό θέμα για την Ελλάδα δεν είναι ο πρωθυπουργός και το κόμμα του, αλλά το μέλλον της – για το οποίο θα κληθούν οι Πολίτες να αποφασίσουν στις επόμενες εκλογές. Εν προκειμένω, έχοντας πλέον αρκετή εμπειρία, δεν πρέπει να κρίνουν μόνο το πρόγραμμα της αντιπολίτευσης αλλά, επίσης, εάν είναι σε θέση να το εφαρμόσει – γεγονός που εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τα στελέχη της, τα οποία θα επανδρώσουν τα υπουργεία και τους οργανισμούς του δημοσίου.

Εκτός αυτού, εάν υπάρχουν σημεία του προγράμματος της, για την πραγματοποίηση των οποίων θα πρέπει να συγκρουσθεί με τους δανειστές, οι Πολίτες είναι υποχρεωμένοι να ερευνήσουν την ειλικρίνεια, κυρίως όμως τις ικανότητες της – ενώ δεν πρέπει να πιστέψουν στις όποιες καλές προθέσεις των δανειστών, αφού έχει τεκμηριωθεί πια πολλές φορές ότι δεν υπάρχουν.

Κατά τη δική μου άποψη πάντως, χωρίς τη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του δημοσίου χρέους, έτσι ώστε να ακολουθήσει μία ανάλογη του ιδιωτικού, δεν υπάρχει καμία απολύτως προοπτική παραγωγικών επενδύσεων και βιώσιμης ανάπτυξης για τους Πολίτες της χώρας μας – πόσο μάλλον ανάκτησης της εθνικής μας κυριαρχίας. Ανάπτυξη βέβαια θα υπάρξει κάποια στιγμή, όταν θα έχουν λεηλατηθεί τα πάντα, αλλά χωρίς κανένα όφελος για τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων – οπότε θα είναι μόνο για τα μάτια (άρθρο).

Όσον αφορά δε τις ιδιωτικοποιήσεις των δημοσίων επιχειρήσεων, μέσω των οποίων στη συνέχεια θα επιβληθεί μία άλλου είδους φορολογία (αύξηση των τιμών πωλήσεων τους),  δεν θα έχουν κανένα άλλο αποτέλεσμα, εκτός από την καλύτερη εξυπηρέτηση του χρέους – το οποίο όμως θα παραμένει ως η δαμόκλειος σπάθη που θα εξασφαλίζει αφενός μεν την παραμονή της Ελλάδας σε καθεστώς αποικίας στο διηνεκές, αφετέρου τη μετατροπή της σε χώρα φθηνού εργατικού δυναμικού για τη γερμανική βιομηχανία.

Στα πλαίσια αυτά, η κατάρρευση της σημερινής κυβέρνησης, προς όφελος κυρίως της αξιωματικής αντιπολίτευσης, συμβαδίζει απόλυτα με τα συμφέροντα των δανειστών – αφού έχει εκτελέσει τέλεια την αποστολή της, εφαρμόζοντας ως όφειλε πιστά αυτά που υπέγραψε, οπότε ήλθε η ώρα των ανταλλαγμάτων που της υποσχέθηκαν, τα οποία προφανώς δεν είχαν ποτέ την πρόθεση να της δώσουν (κάτι ανάλογο συνέβη με τον κ. Σαμαρά).

Επομένως, είναι προς το συμφέρον τους να δώσει ο πρωθυπουργός ήρεμα τη σκυτάλη στον επόμενο, προκηρύσσοντας εκλογές και χωρίς να παραιτηθεί εκθέτοντας τους δημόσια στους Έλληνες Πολίτες – οι οποίοι θα πέσουν ξανά στην παγίδα, ψηφίζοντας κάποιον που δεν θα έχει δρομολογήσει τα μέτρα, οπότε δεν θα είναι «ένοχος».

Φυσικά ο μελλοντικός πρωθυπουργός θα δηλώσει από πριν πως δεν πρόκειται να πει ψέματα, ούτε να μοιράσει κενές υποσχέσεις, καθώς επίσης ότι είναι υποχρεωμένος να εφαρμόσει τα μέτρα που νομοθέτησαν οι προηγούμενοι – χωρίς κανένα αντάλλαγμα αυτή τη φορά, ούτε καν θεωρητικό, αφού η υπόσχεση διαγραφής χρέους δεν πρόκειται να του δοθεί. Δεν θα χαρακτηρισθεί λοιπόν ούτε ψεύτης, ούτε κλέφτης από τους Έλληνες – οπότε θα είναι καλύτερη επιλογή για τους δανειστές.

analyst.gr

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Συνδεθείτε στη σελίδα μας στο Facebook