Τιμή στον αείμνηστο δάσκαλο Κωνσταντίνο Σιαμπανόπουλο.

Γράφει ο Economist Επειδή, θεωρώ χρέος μου να μεταφέρω στους άλλους ότι καλό διαβάζω και μαθαίνω στο παρόν άρθρο θα αναφερθώ στον αείμνησ...

Γράφει ο Economist
Επειδή, θεωρώ χρέος μου να μεταφέρω στους άλλους ότι καλό διαβάζω και μαθαίνω στο παρόν άρθρο θα αναφερθώ στον αείμνηστο δάσκαλο της περιοχής μας Κωνσταντίνο Σιαμπανόπουλο και να δώσω με αυτόν τον τρόπο τη δυνατότητα σε όσους δεν τον γνώρισαν να ωφεληθούν μέσα από τα λίγα αλλά σπουδαία που θα παραθέσω.

“Ο Κωνσταντίνος Σιαμπανόπουλος (1923 – 2005) γεννήθηκε στο χωριό Χρώμιο Κοζάνης. Έμαθε τα πρώτα γράμματα στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού του, τελείωσε το 6/τάξιο Γυμνάσιο Αρρένων Κοζάνης το έτος 1941 και αποφοίτησε από την Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης το έτος 1944 απ' όπου και έλαβε το Πτυχίο του Διδασκάλου”.

Ο πατέρας του Ευάγγελος, ήταν διδάσκαλος του Γένους στα χωριά των Βεντζίων τον καιρό του Μακεδονικού Αγώνα. Έπαψε να ασκεί το λειτούργημα του το 1917 γιατί του έλειπε το πτυχίο της ελληνικής σχολής Κοζάνης μιας και το 1902 τρεις μόλις μήνες πριν την αποφοίτηση, διέκοψε τις σπουδές του κατόπιν απαίτησης των τρανών της πατριαρχικής του οικογένειας. Πιστεύοντας στο υψηλό έργο και την αποστολή του δασκάλου στην κοινωνία, ζήτησε στην προσευχή του “να τον βοηθήσει ο Θεός να κάνει τον γιό του Κωνσταντίνο δάσκαλο, συνεχιστή του έργου του κι αν ο μεγαλοδύναμος εκπληρώσει την επιθυμία του ας πάρει πια την ψυχή του”. Του έδωσε ο Ύψιστος τη χαρά αυτή και μόλις ο γιος του Κωνσταντίνος τελείωσε το πρώτο έτος στην Ακαδημία έφυγε από τη ζωή. Την στερνή του ώρα έκανε τις εξής παραινέσεις στο γιό του. “Παιδί μου θα’ σαι ευλογημένος αν την οικογένεια π’ αφήνω προστατεύσεις σαν πατέρας κι αν επιτελέσεις στο ακέραιο το έργο σου σαν δάσκαλος. Είναι τραχύ και δυσχερές το έργο αυτό. Να ετοιμαστείς ψυχικά για θυσίες. Να εξοπλίσεις τον εαυτό σου με σταθερή θέληση, επιμονή και υπομονή και να’ χεις πάντα την ευγενή φιλοδοξία ν’ αφήσεις στο πέρασμά σου μνήμη αγαθή. Δείξε με το παράδειγμα σου και με τις πράξεις σου, το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν οι μαθητές σου. Δάσκαλος, είναι η λαμπάδα που καίεται για να φωτίσει τους άλλους. Δάσκαλος σημαίνει αγάπη, αναγέννηση. Ο τόπος μας έχει πάντοτε ανάγκη ανθρώπους με πίστη και φλόγα στην καρδιά για να πάει μπροστά. Από ανθρώπους που δεν σκέφτονται κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους πόσο αργότερα θα πάνε στην εργασία τους και πόσο γρηγορότερα θα φύγουν, από ανθρώπους που δεν σκέφτονται πόσο λιγότερα θα προσφέρουν και πόσα περισσότερα θα πάρουν, από ανθρώπους δημιουργικούς. Η δημιουργία είναι πηγή χαράς κι αυτή τη χαρά και ικανοποίηση πρέπει να επιδιώκεις στη ζωή. Γιατί πέρα από την αμοιβή που θα σου προσφέρει η πολιτεία για την προσφορά σου, αυτή η ικανοποίηση δεν ανταλλάσσεται με όλους τους θησαυρούς του κόσμου”.

Με την καρδιακή πατρική ευχή ο Κωνσταντίνος το 1946 ξεκίνησε στην κωμόπολη της Αιανής το διδασκαλικό του έργο. Ένα σύντομο βιογραφικό του είναι αναρτημένο στην ιστοσελίδα του Λαογραφικού Μουσείου Κοζάνης.

“Ως Διδάσκαλος υπηρέτησε επί 17 χρόνια στην Αιανή -Κοζάνης, 16 χρόνια στα Δημοτικά Σχολεία της Κοζάνης, 7ο και 5ο, και τα δύο τελευταία χρόνια της 35ους υπηρεσίας του στο Δημόσιο ως Αναπληρωτής Επιθεωρητής Δημοτικών Σχολείων Εκπαιδευτικής Περιφέρειας Κοζάνης.

Ως Διευθυντής Σχολείων πρωτοστάτησε στην ανέγερση των Διδακτηρίων Αιανής και του 7ου Δημοτικού Κοζάνης και μερίμνησε:

α) για τη διάδοση του πράσινου με τη δημιουργία σχολικών κήπων και αναδασώσεων

β) για την καταπολέμηση του αναλφαβητισμού

γ) για την ίδρυση πολιτιστικών Συλλόγων και

δ) τη λειτουργία ταχύρυθμης εκπαίδευσης 106 νέων για την εκμάθηση της τέχνης ξυλουργού και κτίστη.

Για την προστασία των αρχαιοτήτων καλλιέργησε την αρχαιολογική συνείδηση των μαθητών και των κατοίκων της Αιανής ώστε να γίνουν φύλακες και προστάτες των μνημείων της πολιτιστικής κληρονομιάς.

Ως άμισθος Έκτακτος Επιμελητής Αρχαιοτήτων επί 30 χρόνια, ίδρυσε την Αρχαιολογική Συλλογή Αιανής για τη διάσωση των διάσπαρτων αρχαιολογικών θησαυρών και παρακίνησε την Αρχαιολογική Υπηρεσία να διενεργήσει τις ανασκαφές στην Αιανή για ν' αποκαλυφθούν οι πολύτιμοι θησαυροί που κρύβονταν στην αγκαλιά της Αιανιώτικης Ελιμειωτικής γης. Οι ανασκαφές αυτές από το έτος 1983 και μετά κατέστησαν την Αιανή ως 4ο μεγάλο αρχαιολογικό κέντρο της Μακεδονίας μετά το Δίον, τη Βεργίνα και την Πέλλα.

Από την Κοζάνη περιόδευσε όλο το νομό και κατέγραψε όλους τους αρχαιολογικούς χώρους και τα μνημεία.

Εργαζόμενος επί 32 χρόνια στον Σύνδεσμο Γραμμάτων και Τεχνών Ν. Κοζάνης, ως ιδρυτικό μέλος, ως μέλος του Διοικητικού του Συμβουλίου και την τελευταία εικοσαετία ως Πρόεδρος του, εργαζόμενος μόνος και μετά πολλών, δημιούργησε το Ιστορικό - Λαογραφικό και Φυσικής Ιστορίας Μουσείο της Κοζάνης και το Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα στο Μπούρινο της περιοχής Χρωμίου, όπου έγινε η επανάσταση του 1878 για τη σωτηρία της Μακεδονίας από τον Πανσλαβισμό. Παράλληλα συνέβαλε στην ίδρυση Λαογραφικών Συλλόγων στο Νομό και στη διατήρηση ηθών και εθίμων.

Είναι συγγραφέας βιβλίων με θέματα τοπικής ιστορίας, λαογραφίας, αρχαιολογίας, ηθών και εθίμων. Τα μέχρι σήμερα δημοσιευμένα βιβλία είναι:

- Χρήστος Μανώλης, ο ευεργέτης της Αιανής, 1969.

- Γνωριμία με το Νομό Κοζάνης, 1970 (συλλογική εργασία υπό την προεδρία του).

- Οι Λαζαρίνες 1973.

- ΑΙΑΝΗ, 1974.

- Αποκριάτικα Κοζάνης, 1983.

- Μουσεία και Συλλογές στο Νομό Κοζάνης, 1985.

- Το Μοναστήρι της Λαριούς, 1988.

- Οι Τελάληδες στο Νομό Κοζάνης, 1989.

- Το Ιστορικό - Λαογραφικό και Φυσικής Ιστορίας Μουσείο Κοζάνης.(στα Ελληνικά, Αγγλικά, Γαλλικά και Γερμανικά) 1992

- Ο Νομός Κοζάνης στο χώρο και στο χρόνο, μέσα από τα εκθέματα του Ιστορικού - Λαογραφικού και Φυσικής Ιστορίας Μουσείου της Κοζάνης 1993.

Από το 1980 επιμελήθηκε όλες τις εκδόσεις του Συνδέσμου (55 συνολικά) και την ετήσια περιοδική έκδοσή του «ΔΥΤΙΚΟΜΑΚΕΔΟΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ», ένα περιοδικό με συνεργάτες απ' όλη τη Δυτική Μακεδονία για όλα τα θέματα όπου και ο ίδιος δημοσιεύει διάφορες εργασίες του. Από τις εκδόσεις αυτές εμπλουτίστηκαν πολλές βιβλιοθήκες της χώρας και του Απόδημου Ελληνισμού με δωρεάν αποστολές.

Για την όλη δράση και την κοινωνική ανιδιοτελή προσφορά του, επί 55 χρόνια απονεμήθηκαν στον Κ. Σιαμπανόπουλο διάφορες τιμητικές διακρίσεις από πολλούς κοινωνικούς φορείς και Υπουργεία, το χρυσό μετάλλιο του Δήμου Αιανής και το χρυσό μετάλλιο του Δήμου Κοζάνης, το βραβείο Ακαδημίας Αθηνών και από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας το 1988 «Ο Ανώτερος Ταξιάρχης του Τάγματος της Τιμής».”

Στις 20 Αυγούστου 1988 η τότε κοινότητα Αιανής με ομόφωνη απόφαση του κοινοτικού συμβουλίου, απένειμε τον τίτλο του Επίτιμου Δημότη Αιανής και το αργυρό μετάλλιο της πόλης στον συνταξιούχο τότε δάσκαλο Κωνσταντίνο Σιαμπανόπουλο, σε αναγνώριση των υπηρεσιών που πρόσφερε ως διδάσκαλος και διευθυντής του σχολείου Αιανής αλλά και για την όλη προσφορά του σ’ αυτήν. Αφού ο αείμνηστος δάσκαλος αποδέχτηκε την τιμή που του έκανε η κοινότητα, απηύθυνε μια εμπνευσμένη ομιλία με συμβουλές και παραινέσεις στους νέους και σ’ όλους τους κατοίκους της Αιανής. Πιστεύοντας ότι η ομιλία αυτή απευθύνεται προς όλους τους Έλληνες θα παραθέσω παρακάτω κάποια κομμάτια από την ομιλία αυτή για να ωφεληθούμε όλοι.

«….Από το παρελθόν οι παλιοί θυμούνται και οι νέοι διδάσκονται. Το παρελθόν και το παρόν είμαστε εμείς οι ηλικιωμένοι και το μέλλον οι νέοι μας. Εμείς ως ρίζες και κορμός του δέντρου της ανθρωπότητας και οι νέοι μας ως κλάδοι, φύλλα, άνθη και καρποί. Το μεγαλείο ενός τόπου και μιας χώρας εξαρτώνται από τη σύμπνοια, και τη συνεργασία των γενεών, καθεμιά των οποίων συμπληρώνει την άλλη ώστε να εξασφαλίζεται με την ορμή και τη ζωτικότητα των νέων, την ωριμότητα της σκέψης των ανδρών και τη σοφία των γερόντων, μια δύναμη ακατάβλητη για την επιτυχία των υψηλών στόχων στη ζωή. Γιατί αλλοίμονο αν δεν υπάρχει αυτή η συνεργασία. Τότε μόνο χάσμα γενεών δημιουργείται και σε μια τέτοια κοινωνία λέγει ένας ποιητής: ‘’Μισεί ο πατέρας το παιδί και το παιδί γιορτάζει για του πατέρα τον χαμό. Αναγαλλιάζει κι ο αδερφός τ’ αδέρφι του, σαν βλέπει να σπαράζει κι είναι λυκοφωλιά το σπιτικό’’.

Έχοντας υπόψη τις θεμελιώδης αρχές ότι 1) ο άνθρωπός, ο αδιάφορος για τα κοινά της πολιτείας πράγματα και για την πρόοδό της, θεωρείται όχι πολίτης φιλήσυχος αλλά πολίτης άχρηστος, 2) ότι ο κάθε πολίτης οφείλει να προσφέρει τις υπηρεσίες του για το γενικό καλό πέρα από το επιβεβλημένο καθήκον όχι με την ελπίδα αμοιβής αλλά ως χρέος, το οποίο πρέπει να εκπληρώσει προς τον τόπο του και 3) ότι στις σύγχρονες πολιτείες μόνο με την ομαδική δράση και τη συλλογική προσπάθεια, υλοποιούνται οι ευγενείς ιδέες και κατορθώνονται πολλά προς το όφελος των ατόμων, της πόλης, της κοινωνίας και του έθνους γενικότερα, πρόσθεσα το μικρό μου λιθαράκι στο οικοδόμημα του πολιτισμού για το καλό της ολότητας, εργαζόμενος μετά πολλών άλλων όπου οι συνθήκες το επέβαλαν και συνεργαζόμενος μετά πολλών άλλων όπου έπρεπε, και ειδικότερα με τους μαθητές μου.

Η πολιτεία και η κοινωνία με τους εκπροσώπους της μου απέμειναν περισσότερους από 20 επαίνους και άλλες ηθικές αμοιβές με κορυφαίο το βραβείο ευποιίας της Ακαδημίας Αθηνών. Κανένας όμως έπαινος και καμιά ηθική αμοιβή δεν με συγκίνησαν ποτέ, γιατί δεν απέβλεπα σ’ αυτά γι’ αυτό και δεν παρουσιάστηκα αυτοπροσώπως πουθενά να παραλάβω τους τίτλους. Η δική σας όμως εκδήλωση και χειρονομία, η Αιανιώτικη τιμή, που μου απονέμεται σήμερα, 26 χρόνια μετά τη μετάθεσή μου από τον τόπο αυτό που τόσο αγάπησα και για τον οποίο πόνεσα, η απονομή του τίτλου του επίτιμου δημότη της ξακουστής πια ανά τα πέρατα της οικουμένης Αιανής, μετά από εισήγηση του ρέκτη προέδρου κ. Γιάννη Μητσιάκου και ομόφωνη απόφαση του κοινοτικού συμβουλίου, με συγκινεί βαθύτατα. Γιατί πέρα από τα υλικά επιτεύγματα που φέρουν τη σφραγίδα της διελεύσεως μου από την Αιανή, τα οποία εξυπηρετούν το σύνολο αλλά μπορούν κάποια μέρα από κάποια αιτία να εξαφανισθούν, υπάρχει κάτι άλλο μεγαλύτερης κι ανεκτίμητης αξίας που δεν ανταλλάσσεται μ’ όλους τους θησαυρούς του κόσμου. Είναι ο σπόρος του καλού. Ο σπόρος αυτός του καλού που έσπειρα στις καρδιές των χιλίων και πλέον παιδιών που πέρασαν από τα χέρια μου, δεν πήγε χαμένος. Βλάστησε κι απέδωσε τους καρπούς του. Κι είναι πολλοί γλυκείς οι καρποί αυτοί ώστε να σβήσουν τους κόπους, τις πίκρες, τις στεναχώριες και τις αγωνίες που χρειάσθηκαν και να εξαλείψουν την αμφιβολία που μέχρι χθες με βασάνιζε με το ερώτημα: “Επέτυχα άραγε στο έργο το ανθρωπιστικό του δασκάλου;’’.

Ευγνωμονώ τον Ύψιστο γιατί με βοήθησε να γίνω συνεργός στο έργο αυτό για την ηθική τελείωση σας και δικαίωσε τους κόπους μου.

Σας είμαι ευγνώμων για τη μεγάλη χαρά που μου δώσατε. Εύχομαι σ’ όλους οικογενειακή ευτυχία και χαρά, πρόοδο ατομική και κοινωνική σ’ όλους τους τομείς που θα την επιτύχετε μόνο με αγάπη και ομόνοια, και με βάση την ελληνική παράδοση.

Η προσήλωση στις ελληνικές παραδόσεις, στο βαθμό που δένεται με τις σύγχρονες ανάγκες τις πατρίδας μας και του λαϊκού μας πολιτισμού είναι μοχλός ανάσχεσης στην εισβολή των ξένων προτύπων και προσφορά για μια Ελλάδα κοινωνικής προόδου. Αυτές τις παραδόσεις, τις έχει πλούσιες η Αιανή. Και πρέπει να τις διαφυλάξει σαν κόρη οφθαλμού για να διατηρήσει την πολιτιστική της ταυτότητα και την ιδιαιτερότητα. Γιατί οι παραδόσεις αυτές αντικατοπτρίζουν τον πολιτισμό της ψυχής είναι η ανθρωπιά μας.

Δεν είναι δύσκολο να διατηρηθούν, ούτε αναχρονισμός και εμπόδιο στην πρόοδο.

Εκείνο που δεν συνειδητοποιήσαμε όλοι μας είναι ότι δεν υπάρχει στιγμή χωρίς καθήκον. Χρειάζεται ν’ αποκτήσουμε όλοι μια υπευθυνότητα και να τη μεταλαμπαδεύσουμε στα παιδιά μας. Οι περισσότεροι άνθρωποι απαιτούν με πάθος τα δικαιώματά τους φθάνοντας μέχρι ανταρσίας και εγκλήματος ίσως, αλλά αδιαφορούν για τις υποχρεώσεις τους με αποτέλεσμα την προσωπική τους ταραχή και την κοινωνική αναταραχή. Χωρίς καθήκον δεν υπάρχει αντίστοιχο δικαίωμα. Κι εκείνος που διεκδικεί τα δικαιώματα του και καταπατεί τα δικαιώματα των άλλων παραμελώντας τα καθήκοντά του, είναι παράλογος. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη αδικία κι ανισότητα από το να αμείβεται εξ ίσου ο κακός με τον καλό. Η αναγνώριση της αξίας και η αμοιβή δεν είναι χάρη αλλά αποτελεί δικαίωση των αγαθών και των φιλότιμων.

Ας λογοδοτούμε κάθε μέρα έναντι του εαυτού μας διερωτώμενοι: Τι έκανα χθες για τον εαυτό μου, για την κοινωνία, για την πατρίδα; Μια τέτοια ανησυχία είναι τόσο σωτήρια για τον τόπο ώστε κατά τον σοφό Περίανδρο “Όταν κανείς είναι ζωντανός να τον επαινούν κι όταν πεθαίνει να τον καλοτυχίζουν’’.

Ας αφήσουμε τις εφήμερες απολαύσεις γιατί είναι θνητές και μόνο οι αρετές είναι αθάνατες.

Για όλα αυτά δεν αρκούν τα γράμματα, οι σπουδές, οι γνώσεις, τα εφόδια. Για την κατάκτηση των ευγενών στόχων απαιτείται εργασία, συνέπεια, υπευθυνότητα σε όλους τους τομείς της ζωής, αδιάκοπτη καλλιέργεια και ένταση και προπαντός μεγαλοψυχία. Nα θέτει ο καθένας τις ικανότητες του και το ταλέντο του σε συλλογικές προσπάθειες για προσφορά υπηρεσιών στο κοινωνικό σύνολο, ακολουθώντας τη Σωκρατική ρήση: “Αν ήταν αναγκαίο να αδικώ η να αδικούμαι θα προτιμούσα να αδικούμαι’’.

Κι ας ευχηθούμε κι ας ελπίσουμε, να μας φωτίσει ο Θεός και να βοηθήσει όλους, όσους σήμερα ασχολούνται με το πολυτιμότερο αγαθό του ανθρώπου το παιδί, να θέσουν τα θεμέλια δημιουργίας μιας αυριανής κοινωνίας, απαλλαγμένης από το μίσος και το πάθος της δικής μας νοσηρής, η οποία τόσα δεινά επέφερε σε εμάς μέχρι τώρα και ότι θα επιφοιτήσει το θείο αίσθημα αγάπης ώστε τα παιδιά μας, η νέα γενιά, να ζήσουν σε μια κοινωνία αγάπης, ομόνοιας και αλληλεγγύης.

Αγαπητά μας παιδιά της Αιανής βλαστάρια.

Στην ηλικία που βρίσκεστε, παράλληλα με το παιχνίδι και τον ανέμελο τρόπο ζωής, που δικαιούστε και σας αξίζει να έχετε, πρέπει να αξιοποιείτε και το χρόνο για ν’ αποκτήσετε και τα εφόδια εκείνα που είναι απαραίτητα για τη ζωή σας. Να δώσετε όλη την προσοχή σας ώστε να αποκτήσετε τις γνώσεις εκείνες που θα σας κάνουν ικανούς ν’ αντιμετωπίσετε αύριο με ευθύνη, με αποτελεσματικότητα και με πλήρη συνέπεια τη ζωή.

Ο βαθμός του πολιτισμού ενός λαού δεν κρίνετε από την καλοπέραση και το καλό φαγοπότι, αλλά προσμετριέται από το σεβασμό του στην ιστορική του παράδοση και τις πολιτιστικές αξίες της ζωής.

Διδασκόμενοι και μαθαίνοντας πως θ’ αντιμετωπίσετε τη ζωή με μια σωστή παιδεία, να σφυρηλατείτε μέσα κι έξω από το σχολείο στην οικογένεια και στις ώρες του παιχνιδιού ένα χαρακτήρα θετικό με τόλμη, με συλλογικό πνεύμα, με πνεύμα αγάπης για το διπλανό μας με θάρρος για τη ζωή, με ιδανικά σ’ αυτή τη ζωή. Γιατί χωρίς την πίστη στις μεγάλες αξίες της ζωής, τις ελληνικές αξίες που είναι η πίστη στο θεό, στον άνθρωπο, στην πατρίδα, στην ελευθερία, τη δημοκρατία, στη θυσία για το συνάνθρωπο μας, δεν μπορούμε να είμαστε ολοκληρωμένοι άνθρωποι, γνήσιοι Έλληνες. Οι ηθικές αξίες είναι αυτές που γεμίζουν το κενό της ζωής και δίνουν την πραγματική ευτυχία.

Εσείς τα παιδιά, που είστε η ηγεσία του 21ου αιώνα έχετε υποχρέωση αυτόν τον κόσμο που θα σας παραδώσουμε εμείς οι μεγαλύτεροι να τον κάνετε πιο δίκαιο και πιο ανθρώπινο, ώστε να γίνει πραγματικότητα το λεχθέν από το Μένανδρο ότι “Είναι πολύ όμορφος ο άνθρωπος όταν είναι άνθρωπος”.

Και αν ποτέ από την πέρα μεριά του Αιγαίου, το τούρκικο θεριό νομίσει πως μπορεί να βρυχηθεί, να γίνετε σαν τον Αϊ Γιώργη και τον Αϊ Δημήτρη και να του κόψετε τη βουλιμία, καθηλώνοντας τον στη θέση του υπερασπιζόμενοι το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας.

Έχετε χρέος να το πράξετε για να φανείτε αντάξιοι των προγόνων σας. “Xρωστάμε σ’ εκείνους που μας γέννησαν, που θα 'ρθουν, θα περάσουν, κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί” παραγγέλλει ο μεγάλος μας ποιητής Παλαμάς. Κι αυτό το ιερό χρέος πρέπει να επιτελέσουμε καθένας μας απ’ όποια σκοπιά κι αν βρισκόμαστε για την ευτυχία του κοινωνικού μας συνόλου».

Ο αείμνηστος δάσκαλος βάδισε στο σωστό δρόμο που του χάραξε ο πατέρας του και άφησε φήμη αγαθή και σπουδαίο έργο. Μακάρι και εμείς να ωφεληθούμε από τα σοφά λόγια του και να πράξουμε κάτι ανάλογο.

Σημείωση: Ολόκληρη η ομιλία υπάρχει στο βιβλίο του Κωνσταντίνου Σιαμπανόπουλου με τίτλο “ΑΙΑΝΗ” (Γ’ έκδοση, Θεσσαλονίκη 2009), στο περιεχόμενο του οποίου βασίστηκε το παρόν άρθρο. Τα βιογραφικά στοιχεία προέρχονται από την ιστοσελίδα του Ιστορικού - Λαογραφικού και Φυσικής Ιστορίας Μουσείο Κοζάνης «http://www.mouseio-kozanis.gr/».

Ηλίας Ευαγγελόπουλος

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Συνδεθείτε στη σελίδα μας στο Facebook

Tο greek1.blogspot.com δημοσιεύει άρθρα της καθημερινότητας και της πολιτικής μέσα από τα οποία ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. 

Kείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής), θεωρούμε ότι είναι δημόσια.

 Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, ή ότιάλλο παρακαλούμε ενημερώστε μας στο 1greek.wordpress.com@gmail.com για να τα αφαιρέσουμε. 

Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολόγιου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. 

Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο. 

Ο διαχειριστής του ιστολόγιου δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψιν σας τα ακόλουθα: 
● Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές, ή χυδαιολογίες. 
● Μην δημοσιεύετε άσχετα, με το θέμα, σχόλια.