η χώρα μας έχασε την Εθνική της Αξιοπρέπεια χάριν της σταθερότητας της Εξωτερικής Πολιτικής της Τουρκίας και την ανευθυνότητα των Ελληνικών Κυβερνήσεων.
Την 27ηΙούν. 1995 ο Πρωθυπουργός της χώρας Ανδρέας Παπανδρέου, σε μια συνέντευξη, κύκνειο άσμα της πολιτικής του καριέρας, είπε «… βρίσκω ότι πάμε σε ένα είδος, συρρίκνωσης της Εθνικής Δύναμης ….. και ότι, …. υπάρχει σαφές σχέδιο μηδενοποίησης των Εθνικών Κυβερνήσεων …»
Μερικούς μήνες αργότερα, η Τουρκία τις νύχτες 29/31 Ιαν. 1996 δημιουργεί τα γνωστά γεγονότα των Ιμίων όπου η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη
αποποιείται την Εθνική Δύναμη και ως «δοτή» κυβέρνηση, «ευχαριστεί τους αμερικανούς», και γκριζάρει για πρώτη φορά στη μακροχρόνια ιστορία της χώρας μας, τις βραχονησίδες.
Έκτοτε τα γεγονότα τρέχουν, υπό τη σιωπηρά ανοχή «φίλων και συμμάχων», η Τουρκία παραβιάζει ανενόχλητα τόσο τα Χωρικά μας ύδατα όσο και τον Εθνικό Εναέριο Χώρο, θέτοντας ευθέως υπό αμφισβήτηση σε όλο το μήκος του Αιγαίου και δέκα οκτώ (18) νησίδες για τις οποίες εγείρει αξιώσεις κυριαρχίας.
Την 8ηΦεβ. 2005, δέκα χρόνια αργότερα, η Άννα Ψαρούδα Μπενάκη, σε αιτιολόγηση του κλίματος που επιβάλει με το έτσι θέλω η Τουρκία, προσφωνώντας τον τότε Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια είπε, «….Τα Εθνικά σύνορα και ένα μέρος της Εθνικής κυριαρχίας, θα περιοριστούν χάριν της ειρήνης……..».
Οι παραπάνω σημαίνουσες αναφορές, η υποστολή της Ελληνικής Σημαίας από τα Ίμια, και η παρατεταμένη υποχωρητικότητα της Ελλάδος (χάριν της ειρήνης), σηματοδοτούν την αλλαγή στην αμυντική πολιτική καθόσον η χώρα απεμπόλησε την αρχή «της μηδενικής ανοχής*» και πίσω από το προσωπείο της δήθεν διπλωματίας, υιοθετεί το Δόγμα της «μηδενικής αντίδρασης*».
Η Τουρκία κατανοεί τα μέγιστα ότι η Ελλάδα, μια πτωχευμένη χώρα υπό κηδεμονία αδυνατεί να στηρίξει οποιαδήποτε δυναμική αντίδραση (σημείωση,η ισχύς των Ενόπλων Δυνάμεων εξαρτάτε αποκλειστικά από την ισχύ της οικονομίας), εκμεταλλεύεται την τρέχουσα γεωπολιτική κατάσταση και επιδιώκει τα μέγιστα να αλλάξει το status quo στο Αιγαίο και τη Συνθήκη της Λωζάνης χρησιμοποιώντας ως μοχλό πίεσης την Αλβανία και τα Σκόπια με λυτρωτικές διαθέσεις .
Η Ελλάδα «για την τιμή των όπλων » επιχειρεί με ρητορικούς «λεονταρισμούς» να αποθαρρύνει την τουρκική προκλητικότητα και μάλιστα δια στόματος του Υπουργού Εθνικής Άμυνας Πάνου Καμένου …. « οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας είναι έτοιμες να αντιμετωπίσουν άμεσα κάθε παραβίαση της Εθνικής μας κυριαρχίας …..».
Προ αυτών των παλικαρισμών υπήρξε μια άμεση και αφοπλιστική απάντηση των συμμάχων μας. Την 2 Δεκ. 2015 ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ, δήλωσε ωμά στο CNN,«η Ελλάδα δεν έχει δικαίωμα να καταρρίψει τουρκικά μαχητικά, καθώς δεν είναι κυρίαρχο κράτος»….. «η Ελλάδα ως χρεοκοπημένη χώρα βρίσκεται υπό γερμανική κηδεμονία»….
Η δήλωση αυτή πέρασε στα ψιλά χωρίς σχόλια.
Και ενώ οι απαιτήσεις τις Τουρκίας ολοένα και αυξάνονται, την ίδια στιγμή και πάλι το 2015 η νεοεκλεγείσα Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, παραχωρεί «de facto» (με το περιβόητο ….. δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας …), την Εθνική κυριαρχία στο Αιγαίο και μετατρέπει τις γκρίζες ζώνες της Τουρκίας σε κόκκινες διεκδικήσεις.
Στο σημείο αυτό γενάτε το ερώτημα, πως η χώρα μας έφτασε από το δόγμα της υπερήφανης «μηδενικής ανοχής» στο δόγμα της «μηδενικής αντίδρασης»;
Η απάντηση απλή και συνάμα σκληρή, η χώρα μας έχασε την Εθνική της Αξιοπρέπεια χάριν της σταθερότητας της Εξωτερικής Πολιτικής της Τουρκίας και την ανευθυνότητα των Ελληνικών Κυβερνήσεων.
Μια από τις βασικές αρχές της Εξωτερικής Πολιτικής μιας χώρας, είναι «η εκλογή του στόχου και εμμονή επί αυτού».
Η Τουρκία έχει στόχους. Ο Εθνικός όρκος των τούρκων από τις 28 Ιαν. 1920, όπως τον μετέφερε το 1937 ο Γιαλτσίν Κοτσάκ, τ. βουλευτή του Κόμματος της Μητέρας Πατρίδας στον τότε Αμερικανό στρατηγό Mac Artruhur, έλεγε:
Ο Ατατούρκ είχε ορκιστεί, “Αν μου το επιτρέψει ο Θεός κατά τη διάρκεια της ζωή μου, θα ξαναπάρω πίσω τη Μοσούλη, το Κιρκούκ και τα νησιά. Θα προσαρτήσω και θα κάνω μέρος της Τουρκικής επικράτειας την Θεσσαλονίκη και την Δυτική Θράκη”.
έκτοτε μέχρι και σήμερα, η εμμονή της Τουρκίας στους στόχους, έγινε Εθνικό Δόγμα το οποίο ανεξαρτήτως των κυβερνήσεων ουδέποτε ανετράπη. Ένεκα τούτου, μονίμως επιδιώκει την αναθεώρηση της «συνθήκης της Λωζάνης» και ταυτόχρονα ατενίζει το αύριο … Έχουμε θέσει τα θεμέλια της νέας Τουρκίας του 2071 . (1.000 χρόνια από τη μάχη του Ματζικέρτ), φράση του Ταγίπ Ερντογάν την 18 Φεβ. 2018».
Μια δεύτερη και πάλι βασική αρχή στη Εθνική Στρατηγική μιας χώρας, είναι η ευκολία, χάριν του μεγαλοϊδεατισμού να εμπλακεί σε πολεμικές αντιπαραθέσεις όμως το δυσκολότερο όλων είναι οι συνθήκες απεμπλοκής και από εδώ αρχίζουν τα δύσκολα για την Τουρκία.
Η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν από το 2010 εμπλέκεται δυναμικά τόσο με το Κουρδικό ζήτημα, όσο και με την ανατροπή του προέδρου της Συρίας Μπασάρ Αλ. Άσαντ. Καθ΄ όλη τη διάρκεια των επιχειρήσεων ενώ αιμορραγεί οικονομικά και στρατιωτικά, κατάφερε:
Ø Σε πολιτικό επίπεδο:να ανατρέψει ένα πραξικόπημα (16/6/2016), να εκμηδενίσει σχεδόν κάθε φωνή αντιπολίτευσης και να πάρει τον πλήρη έλεγχο των Ενόπλων Δυνάμεων.
Ø Σε οικονομικό επίπεδο:να αναπτύξει μια ανθούσα Πολεμική Βιομηχανία, να φθάσει σε ρυθμό ανάπτυξης του 11,1% !!! του ΑΕΠ, και να καταστήσει την Τουρκία μια από τις χώρες των G20.
Ø Σε επίπεδο Στρατιωτικής Ισχύος: να καταταγεί σε μια από τις μεγαλύτερες περιφερειακές δυνάμεις με αυτονομία υποστήριξης πολεμικών επιχειρήσεων επί μακρόν.
Ø Σε Διπλωματικό Επίπεδο: να συμμετέχει με ίσους όρους με τις Μεγάλες Δυνάμεις, στο «παιχνίδι» του Μεσανατολικού Ζητήματος.
Ø Σε επίπεδο Διμερών Σχέσεων με την Ελλάδα: Να απογειώσει το Εθνικό Φρόνημα των τούρκων πολιτών, να καταπατήσει την Ελληνική Αξιοπρέπεια, να μας μηδενίσει σχεδόν κάθε σκέψη για εθνική αντίσταση και να αναλάβει συνολικά τη πρωτοβουλία των κινήσεων τόσο στο Αιγαίο όσο και στη Κυπριακή ΑΟΖ.
Παρά τις διαφαινόμενες επιτυχίες όμως, η Τουρκία στα μέτωπα της Συρίας και του Αφρίν, έχει εμπλακεί σε ένα πόλεμο φθοράς (ένα δικό της Βιετνάμ) με μηδενικές στρατιωτικές και διπλωματικές επιτυχίες όπου η μακροχρόνια αιμορραγία και η αδυναμία να καταστείλει το κίνημα των Κούρδων, την αναγκάζει να βρει εδώ και τώρα ένα λόγο άμεσης απεμπλοκής και ο λόγος αυτός να είναι ένα «εύκολο μέτωπο» και αυτό κατά την άποψη της είναι το Αιγαίο.
Από εδώ αρχίζουν τα προβλήματα για την Ελλάδα.
Ø Η Τουρκία, γνωρίζει ότι, η χώρα μας αδυνατεί λόγω της πτώχευσης, να εμπλακεί σε πολεμικές περιπέτειες, επομένως μπορεί να τη πιέζει κατά το δοκούν.
Ø Η Ε.Ε - Γερμανία,μπορούν με μοχλό πίεσης την Τουρκία να εξαναγκάζουν μόνιμα την Ελλάδα σε πρόσθετα οικονομικά μέτρα και εκποίηση του δημόσιου πλούτου.
Ø Το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ, έχοντας ως βάση την Ελλάδα, εδραιώσουν την κυριαρχία στην Αν. Μεσόγειο και τα Βαλκάνια καθώς και την δυνατότητα εκμετάλλευσης των ενεργειακών κοιτασμάτων και αγωγών Ελλάδος και Κύπρου.
Ø Η Βουλγαρία, τα Σκόπια και η Αλβανία, καραδοκούν και συνδράμουν στις σκέψεις της Τουρκίας, με σκοπό επεκτατικές ή οικονομικές βλέψεις και τέλος.
Ø Η Ρωσία, η οποία παρακολουθεί τους τριγμούς ανάμεσα σε δύο χώρες του ΝΑΤΟ και σιωπηρά ενθαρρύνει τη Τουρκία να κρατά στάση αδιαλλαξίας και σύγκρουσης τόσο με την Ελλάδα όσο και τις ΗΠΑ περιμένοντας την ευκαιρία του μεγάλου ρήγματος.
Συμπέρασμα, εχθροί, σύμμαχοι και «φίλοι» έχουν επενδύσει πάνω στη φτωχοποίηση της Ελλάδος, το όλο κλίμα θυμίζει τη στάση των ιδίων χωρών λίγο πριν τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από το 1912.
Με αυτή τη βάση δεδομένων, γενάτε το ερώτημα, τελικά υπάρχει λύση για την Ελλάδα;
Εδώ θα είμαι σαφής, ΝΑΙ υπάρχει. Αρκεί να επενδύσουμε σε σταθερές αξίες, « οι καιροί ου μενετοί», ήτοι:
Ø Στην αξιοποίηση του Πνευματικού Κεφαλαίου και τον επαναπατρισμό των νέων που διαπρέπουν στο Εξωτερικό.
Ø Στην αναμόρφωση του υπάρχοντος Προϋπολογισμού και γενναία αύξηση των κονδυλίων στην Έρευνα με βάση την Πολεμική Βιομηχανία «πόλεμος πάντων μὲν πατήρ ἐστι, πάντων δὲ βασιλεύς. (Ηράκλειτος), κάθε Πανεπιστήμιο και ένα Ερευνητικό Κέντρο.
Ø Στην αναθεώρηση του Συστήματος Στράτευσης των νέων.
Ø Στην αναθεώρηση της Εξωτερικής Πολιτικής και καθορισμός Στόχων σε βάθος τουλάχιστον 20ετίας.
Ø Στην ριζική αλλαγή των προσώπων που στελεχώνουν τις Πολιτικές Δυνάμεις. «με τα ίδια πρόσωπα και τις ίδιες πρακτικές, δεν μπορείς να έχεις διαφορετικό αποτέλεσμα» (Αϊνστάιν».
Λευτέρης Α. Παπαϊωάννου
Υποστράτηγος ε.α
Σύμβουλος Στρατηγικού Σχεδιασμού & Διαχείρισης Κρίσεων
*Σημείωση:Ως Μηδενική Ανοχή, ΔΕΝ νοείται η άμεση έναρξη πολεμικών αντιπαραθέσεων, αλλά η ανάδειξη αφενός της βούλησης για σύγκρουση (εφόσον απαιτηθεί) και αφετέρου της Μαχητικής Ισχύος των Ενόπλων Δυνάμεων και της χώρας.
Αντίθετα, ως Μηδενική Αντίδραση, λογίζεται ο Διπλωματικός «κλεφτοπόλεμος» που επιδιώκει μία χώρα όταν αδυνατεί και δια της πυγμής να προστατεύσει το ζωτικά της συμφέροντα.
Η δημοσίευση του παρόντος κειμένου έχει σκοπό να αφυπνίσει την Εθνική Συνείδηση και όχι να εκφοβήσει.
Αnalysts for Change
COMMENTS