Ξαναζωντανεύει η τουρκική ιστορία στην “πειραγμένη” λογική του νεοσουλτάνου προέδρου Ερντογάν....
του ΠΑΝΤΕΛΗ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ.
Α΄
«Έλληνες, σήμερα υπάρχει τόσο μεγάλη διαφορά πολεμικής ισχύος μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, που είναι φύσει αδύνατο να τα βάλετε μαζί μας. Είναι σαν μια μύγα να πιστέψει ότι μπορεί να νικήσει έναν γίγαντα», δήλωσε ο σύμβουλος του Ερντογάν, Μπουλούτ Γιγίτ…
Αφερίμ Γιγίτ! Μύγα οι Ελληνες; Τέτοια μπρε θέλει να ακούει το αφεντικό σου για να χάνεται στους μεγαλοϊδεατικούς λογισμούς του και να συμπεριφέρεται σαν παράφρονας
Σουλτάνος; Του κάνεις κακό Γιουσουφάκι μου. Ο άνθρωπος δεν θέλει πολλά-πολλά για να σαλτάρει, όσο σπουδαίος και ικανός κι’ αν προβάλλεται από τους δικούς του ή αυτοπροσδιορίζεται ως τέτοιος. Τον Πρόεδρό σας ακόμα κι’ εγώ τον χαρακτήριζα “ηγέτη”
τα πρώτα χρόνια της Πρωθυπουργίας του, μαζί με αρκετούς Έλληνες που δεν έκρυβαν τη συμπάθειά τους για το πρόσωπό του. Γιατί φαίνονταν κερίμης (=γενναιόψυχος), ντόμπρος, μεγάθυμος, νουνεχής και συμπαθών τους Έλληνες. Ύστερα του συνέστησαν (και τον έπεισαν, ως φαίνεται) οι σύμβουλοί του, να διαβάσει την ιστορία ανάποδα, από τα πίσω προς τα εμπρός, να προφέρει τη μαγική προσταγή “άμπρα κατάμπρα” και να κόψει το μερχαμέτι (=έλεος, ευσπλαχνία) για τους μη συμμορφούμενους με τα αντέτια του γείτονες, αν θέλει να ξαναδεί την ιστορία να επαναλαμβάνεται και τη φαντασίωση να αντικαθιστά την πραγματικότητα. Και να! η ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας πάνω στους νευρώνες του αποκαμωμένου από τις έγνοιες μυαλού του είναι γεγονός. Ειπώθηκε μάλιστα ότι ήταν τόσο εύκολο, που να απορούμε κι’ εμείς πως και διέφευγε η σύλληψη της ιδέας αυτής τόσα χρόνια. Λέγεται, ότι για τούτη την ανακάλυψη υπήρχε και σχετικός χρησμός που ξεσήκωσαν από τα ιερά κιτάπια οι αδαείς και μετέφεραν εν σπουδή στον ανώτατο άρχοντα, όπου ανεπαίσθητη παρερμηνεία λέξεως τινός απελευθέρωσε το κακό, πού (αναδύθηκε), διαχύθηκε και επικυριάρχισε στον ευρύτερο χώρο των τουρκικών συνόρων, δημιουργώντας πυρήνες διαρκούς συμφορας.
Ξαναζωντανεύει η τουρκική ιστορία στην “πειραγμένη” λογική του νεοσουλτάνου προέδρου Ερντογάν και μαζί της ό,τι κατέλειπε ως παρακαταθήκη (προς αποφυγήν) από τους επερχομένους η ανελεήτως ασκηθείσα ηγεμονία των Οσμανλήδων: αλαζονεία, βαναυσότητα, μνησικακία, εκδικητικότητα, απάνθρωπη μεταχείριση, σκληρότητα, εξαναγκασμός στην ευτέλεια της υποτέλειας των αδύναμων χωρών, τρομοκρατία, εκφοβισμός, εξανδραποδισμός, παιδομάζωμα και χειραγώγηση των παρακείμενων λαών, μαζικές δολοφονίες, βίαιες καταλήψεις ζωτικών χώρων, επεκτατικές βλέψεις προς την πλευρά των γειτόνων τους, άσκηση γενικευμένης βίας, προσαρτήσεις κατοικημένων τόπων διαφορετικών λαών και αλλοιώσεις του γηγενούς πληθυσμού με την εγκατάσταση συγγενών προς αυτούς μογγολικών λαών στις καταληφθείσες εχθρικές για αυτούς περιοχές, ανίερες συμμαχίες, εξισωτισμός με τις ισχυρότερες του κόσμου φυλές και ηγεσίες γιατί έτσι θαρρούσαν-θαρρούν ότι διαστέλλεται το πρεστίζ τους … Ένα ολόκληρο πολοσέλιδο βιβλίο να καταγράφει τα έργα και τις πράξεις των προσώπων του κακού και να μην επαρκεί. Η ιστορική ωστόσο δικαιοσύνη έκλεισε ερμητικά στον … κλεμμένο ασκό του Αιόλου τα φοβερά ντοκουμέντα του άφατου πόνου και της οδύνης και παρέδωσε στον ιστορικό μύθο τη…δισκέτα με το απροσδιόριστο αφηγητικό υποπροϊόν των δήθεν αληθινών γεγονότων. Αιώνες παρέμεινε απείραχτος ο ασκός, όταν στις αρχές της νέας χιλιετίας βέβηλα χέρια τον άνοιξαν βίαια … Όλα -έκτοτε- άλλαξαν στην Γείτονα προς το χειρότερο. Ένας φίλος μου που εργάζεται στην Κωνσταντινούπολη μου τηλεφώνησε για να μου πει: «Τα πράγματα εδώ αγρίεψαν φίλε. Ο μέχρι πρότινος εχέφρων και συνετός αρχηγός εξελίχθηκε σε θεριό ανήμερο. Οι γέροντες στους καφενέδες λένε: “Λύκος ο απόγονος λύκου”. Φανατικοί και μισαλλόδοξοι λακέδες της πολιτκής, ζηλόφθονοι και πολεμοκάπηλοι συμβουλάτορες της νεώτερης σχολής των σαλτιμπάγκων, πέρασαν το δικό τους μήνυμα στον μεγαλομανή, πλην ικανό κατά τα άλλα άνδρα: «γιούργια! κι’ ότι καταφέρουμε να υφαρπάξουμε από τα παλαιόθεν απολεσθέντα, αλλά και από τα προσφάτως -και γιατί όχι- διεκδικούμενα». Έτσι, στον άλλοτε συγκροτημένο και μετριοπαθή ηγέτη και σε συνεργασία με τους φαν των κατακτητικών πολέμων … συμμάχους οπλαρχηγούς, αλλά και τους βουτηχτάδες στο αίμα των ειρηνόφιλων γειτόνων (υμών των Ελλήνων) υπογειτόνων τους (και ο νοών νοείτω), τους θιασώτες δηλονότι της ανεξέλεγκτης βίας και της ολεθροποίησης των πάντων, έδωσαν το σύνθημα και διέταξαν την έναρξη του δικού τους τουρκογενούς “Τζιχάντ”, που αρχίζει ανατολικά της από τα ενδότερα της βόρειας Συρίας, του Ιράκ, Ιράν, Αρμενίας, Γεωργίας και καταλήγει -δυτικά της- στην Ελλάδα, Βουλγαρία, Κόσσοβο, Σκόπια, Μαυροβούνι, Αλβανία. Η σκυτάλη της χίμαιρας εδώ και αρκετά χρόνια βρίσκεται στα χέρια του πρώην Δημάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ερντογάν και νυν προέδρου της τουρκικής δημοκρατίας, επιθυμούντος διακαώς να καταστεί και Χαλίφης (=προστάτης) του Ισλάμ, ομόσταβλος των μεγάλων Χαλιφών της ομώνυμης θρησκείας.
Είναι αυτός στον οποίο επένδυσαν οι τάλαινες Βαλκάνιοι -όταν ανελάμβανε τα ηνία της χώρας του- για μακρόχρονη ειρηνική και εποικοδομητική γειτονία. Εκείνος όμως ως φαίνεται, παρεσύρθη από το αγλαΐζον “βάρος” των προστιθεμένων (στην εξοχότητά του) υλικών και άϋλων παροχών· συναίνεσε στην εισήγηση των…“γερακιών” του και παρέδωσε τα κλείθρα των αποθηκών των πυρομαχικών στα “σκυλιά του πολέμου”, για να εκλαμπρύνουν-μεγεθύνουν και καταστήσουν την πατρίδα τους φόβητρο του κόσμου (ολάκαιρου αν είναι δυνατόν). Εν έτει 2018 μια τέτοια συλλογιστική τρομάζει, τι κρίμα. Εκτός κι’ αν κάτι του συνέβη -θνητός γαρ και ο ίδιος- που διασάλευσε την ορθόπρεπη (ορθοκανονική) πνευματική του πορεία και διστάζει να μας το γνωστοποιήσει. Πιθανόν. Στην περίπτωση αυτή θα είμαι σαφώς ηπιότερος στην κρίση και τους χαρακτηρισμούς μου. Εξέχων, πάντως, (ψυχ)αναλυτής, φίλος από την εποχή των συχνών επισκέψεών μας στο Άγιον Όρος (1981-1989), του οποίου ζήτησα τη γνώμη για την όψιμη συμπεριφορά του
Τούρκου ηγεμόνα, μου απάντησε: «Ο πολυχρονεμένος αφέντης προφανώς ενέδωσε στις άφρονες (άλογες), πλην γοητευτικές, εισηγήσεις (τις ομόρριζες με αυτές των ανατολίτικων παραμυθιών των 1000 και μιας νύκτας) των παρατρεχάμενών του και έγειρε να αναπαυθεί. Ξύπνησε “νεοσουλτάνος” συνεργούσης -κατά το μάλλον- ή ήττον ιδιοπαθούς τινός υπνοπαιδείας, “σέρνοντας εν νω” μίαν οφειλόμενην -κατά τη γνώμη του- και μέχρι τούδε “ανεκπλήρωτη” υπόσχεση(-επιθυμία) να επιτύχει την επανάκτηση(-αναβίωση) της τεράστιας οθωμανικής αυτοκρατορίας των 20.000.000 km2, αφού τα 800.000 km2 της σημερινής Τουρκίας δεν επαρκούν για το … φωτοστέφανο του ιστορικού της πρεστίζ».
Και γιατί ο επίμονος και ενίοτε φανατικός φιλίστωρ ηγεμών, λάτρης της ιδέας του τουρκικού imperium δεν περίμενε την πλήρη αποκατάσταση της υγείας του, πριν αποφασίσει εν θερμώ την μεθόδευση της υλοποίησης των φιλόδοξων “θέλω” του; Ίσως, τότε, να ήσαν όλα καλύτερα. Και θα μπορούσε να είναι εξόχως καλά, αν δεν του απέκρυπταν την ήδη προβληθείσα και εσχάτως βραβευθείσα κινηματογραφική ταινία αγγλικής παραγωγής με τον εύηχο τίτλο: Darkest Hour (=Η πιο σκοτεινή μέρα), η οποία ως έχουσα το αναγκαίο φιλοσοφικό υπόβαθρο, θα συνέβαλλε ουσιαστικά στην απαλλαγή του Προέδρου του τουρκικού κοινοβουλίου από τους όψιμους αναθεωρητικούς προβληματισμούς του, με την βαρυνούσης σημασίας ευφυή (προφητική) ατάκα του Ουίνστων Τσώρτσιλ: “Οι αυτοκρατορίες του μέλλοντος είναι οι αυτοκρατορίες του νου”. Επηρεασμένος από το βαθυστόχαστο απαύγασμα της τετράγωνης λογικής που ο πατέρας της νίκης του Β΄ΠΠ διέθετε, ο Πρόεδρος Ερντογάν θα απέτρεπε στον εαυτό του να εμπλακεί σε μία ανώφελη και επικίνδυνη για πολύν κόσμο περιπέτεια, από την οποία θα εξήρχετο με τρωμένο το φυσικό και μεταφυσικό του προφίλ. Είναι γεγονός ότι η άνοδος και η πτώση, όσων στήριξαν τη γιγάντωση των χωρών τους στη λεηλασία των αγαθών και στον αφανισμό των συνανθρώπων τους της άλλης πλευράς, εφαρμόζοντας τον νόμο του ισχυρού, αποτελεί πράξη επαίσχυντης προσβολής της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ερμηνευόμενη ως τέτοια από την συντριπτική πλειοψηφία των ηθικώς πεπαιδευμένων, που συναποφάσισαν να την αναφέρουν εφεξής με την φράση: Ηαναζήτηση και ο εναγκαλισμός της απόλυτης ουτοπίας.
Εξ άλλου, είναι τοις πάσι γνωστό ότι όλες οι αναγνωρισμένες Εκκλησίες, αν και διαφορετικών θεοτήτων, διακηρύσσουν στεντορίως με την κοσμοθεωρία του Δημιουργού τους την αγάπη, την καλοσύνη, την φιλαλληλία, το ήθος, την ευπρέπεια, την υπομονή, την μακαριότητα… Σχεδόν καμία τον πόλεμο, το μίσος, την εκδίκηση. Να, γιατί διακαώς θέλω να πιστεύω, ότι τον ηγέτη, τον ηγεμόνα, τον άρχοντα, τον σουλτάνο, τον βασιλιά…,τίποτε δεν θα τον ενδιέφερε περισσότερο, πέραν της κοινής παραδοχής εχθρών και φίλων, ότι ο ίδιος του υπήρξε πράγματι μία παγκοίνως αναγνωρισμένη υψιπετής, σεβαστή και παραδεκτή προσωπικότητα. .
Ας διεισδύσουμε όμως λίγο περισσότερο στον εσωτερικό κόσμο του ηγέτη των γειτόνων μας Τούρκων με την φανερή πρόθεση να καταγράψουμε λεπτομερώς την ψυχογραφία του, μήπως και καταφέρουμε να ερμηνεύσουμε τη γενεσιουργό αιτία της κακοδαιμόνίας που δοκιμάζει κάποια χρόνια τώρα τις σχέσεις των χωρών μας και η οποία (κακοδαιμονία) πολύ πιθανόν να εδράζεται στο χώρο όπου κατά τρόπο ακατάληπτο, ανερμήνευτο και μοναδικό συναντώνται η ύλη κα το πνεύμα, το απτόν και το άϋλον, το φθαρτόν και το αιώνιον. Ας αρχίσουμε με την παρακάτω προεισαγωγή: Αδαής περί την πολιτική αυτόχθων Αυστραλός δάσκαλος, φανατικός φιλέλλην, με ρωτούσε τον περασμένο Ιούλιο στην παραλία της Αγίας Τριάδας στη Θεσσαλονίκη, καθώς πίναμε τον καφέ μας: «Γιατί τόση οργή, τόσος φθόνος, τόση εμπάθεια κατά των Ελλήνων -από την πλευρά των Τούρκων- όταν χρόνια τώρα νέμονται τα γόνιμα εδάφη των Ελλήνων και τις πολύτιμες γαίες τους; Γιατί τόσον μένος κατά μιας χώρας, της Ελληνικής, όταν ο λαός της Γείτονος εκμεταλλεύεται τα κερδοφόρα πολιτιστικά πάγκαλά ελληνικά δημιουργήματα που προϋπήρξαν της τούρκικης φυλής; Γιατί; αναρωτιούνται χιλιάδες άνθρωποι της επιστήμης και της τέχνης, οι γείτονές μας αλλοιώνουν την ιστορική αλήθεια, παρουσιάζοντας το λαμπρό πολιτιστικό και πολιτισμικό παρελθόν των Ελλήνων ως αντιγραφή μέρους του δικού τους»;
Γιατί, αναρωτιέμαι κι’ εγώ, εκατομμύρια άνθρωποι, πολίτες του κόσμου όλου, επισκέφθηκαν και συνεχίζουν να επισκέπτονται την υπέρλαμπρη κληρονομιά ενός λαού, του ελληνικού, που είχε την ατυχία να αντιμετωπίσει στα ιερά χώματά του, σε έναν άνισο αγώνα επικράτησης του καλού επί του κακού, τους απόγονους των Ούνων και μάλιστα του πλέον θηριώδους από όλους, του αιμοδιψούς και πολεμοχαρούς Αττίλα, χωρίς την δυνατότητα (ευκαιρία αν θέλετε) εξαγοράς των απολεσθέντων εδαφών, ανταλλαγής τους με άλλες εκτάσεις ή επαναπόκτησής τους δια του πολέμου; Γιατί η καλλιέργεια τοσούτου εμφανούς και αβυσσαλέου μίσους κατά των κτητόρων, κτιστών, τεχνικών, μηχανικών και μαστόρων των περικαλλών κτισμάτων και των πάσης φύσεως διακεκριμένων κατασκευών των διάσπαρτων στην άλλοτε ελληνική και νυν τουρκική επικράτεια των Σελτζούκων, των μη εισέτι αρκούντως παιδευμένων, συμφώνως προς τις πολιτισμικές αρχές της Ευρώπης και την διδασκαλία του Ναζωραίου; Μήπως γιατί αδυνατούν να διαχειριστούν τοσούτον θησαυρικόν κάλλος και τοσαύτην τελειότητα καθοδηγουμένην από το μέτρον και την αρμονία, οπότε αποφορτίζονται (ξεδίδουν) καθυβρίζοντες, απειλούντες και προπυλακίζοντες τους υπαίτιους των … βασάνων τους νεοέλληνες, ως απογόνους ιδιοφυών προγόνων; Είναι θέμα αγωγής, παιδείας και διαφορετικής κουλτούρας. Δείτε σε ένα τυχαίο video τη διάχυτη ικανοποίηση στο πρόσωπο του Προέδρου Ερντογάν, όταν επισκέπτεται τα Σκόπια, το Κόσσοβο, την Αλβανία; Είναι ευτυχής γιατί επιχειρηματολογεί και χαριεντίζεται με τους ομοίους (διάβαζε κατωτέρους) του. Εκτός και εάν εφαρμόζει κι’ εδώ κάποιον κανόνα της διπλωματίας, π.χ. τον “ελιγμό”, πολύ πιθανόν. Αν τα καλοπιάσματα, οι έπαινοι, οι αδελφικοί εναγκαλισμοί, οι δηλώσεις για βοήθεια και παροχές πάσης φύσεως τελεσφορήσουν τότε αναλαμβάνει το … στερεότυπο της εξάρτησης του αδύναμου από τον ισχυρότερο να ολοκληρώσει και εγκυρώσει όλες τις υπογραφείσες συμφωνίες εν σπουδή είς βάρος του … πλέον αδύναμου. Μπορεί υπό την συνθλιπτική … προστασία του ισχυροτέρου ο αδύναμος να αγκομαχεί, όμως κατά την τουρκική θυμοσοφία: «Ένα πρόβλημα θα λυθεί όταν γίνει πιο δύσκολο».
Οι Τούρκοι έχουν αναπτυγμένο πατριωτικό αίσθημα. Πριν από τρία χρόνια έγινε μια δημοσκόπηση που έθετε το ερώτημα σε πολίτες 64 χωρών απο όλο τον κόσμο: Εσείς θα παίρνατε τα όπλα για την πατρίδα σας και θα θυσιάζατε την ζωή σας; Σε ποσοστά πάνω απο 75% απάντησαν θετικά άνθρωποι απο το Μαρόκο και τα Φίτζι (94%!), το Πακιστάν και το Βιετνάμ (89%), το Μπαγκλαντές (86%), το Αζερμπαιτζάν (85%),τη Νέα Γουινέα (84%), το Αφγανιστάν και τη Γεωργία (76%), την Ινδία (75%) και τη Φιλανδία (74%). Οι Τούρκοι βρίσκονται στο 73% και οι Έλληνες στο 54%. Δέκα μονάδες πιο κάτω, με ποσοστό δηλαδή 44% βρίσκεται η Αμερική, ενώ τα χαμηλότερα ποσοστά έχουν η Ιαπωνία, η Ολλανδία και η Γερμανία με 11, 15 και 18% αντίστοιχα. Στο βωμό των συμφερόντων τους οι Τούρκοι δεν φείδονται θυσιών, με όποια γενίκευση και αν αποδίδεται αυτή η λέξη. Φίλος, γεωπολιτικός αναλυτής σχολίαζε τις άλλες: «Έχουν να θυσιάσουν οι Τουρκαλάδες κόσμο σε οιασδήποτε έκτασης πόλεμο. Εκατομμύρια Κούρδοι είναι νόμιμοι πολίτες και κάτοικοι της αχανούς χώρας τους, μπορούν επομένως να τους χρησιμοποιούν (ήσουν) σε πολεμικές επιχειρήσεις κατά το δοκούν. Και τις δύσκολες πολεμικές αποστολές -ως ικανοί πολεμιστές- θα διεκπεραιώσουν και η μητέρα Τουρκία δεν θα τους κλάψει όσο τα γνήσια τέκνα της».
Και δεν είναι μόνον η εκμετάλλευση των Κούρδων που συστηματικά μεθοδεύεται από τον καιρό της ειρήνης από τους Τούρκους. Είναι η τεράστια και πολυπρόσωπη εκμετάλλευση των μεγάλων δυνάμεων (ΗΠΑ-Ρωσίας-Γερμανίας και Γαλλίας εσχάτως) που τους παρέχουν…“και του πουλιού το γάλα” κατά τους Γ. και Χ. Βασιλόπουλο(“με το αζημίωτο φυσικά”, θα υποστηρίζαμε εμείς, οι “ριγμένοι”, για να δικαιολογήσουμε τις προς αυτούς παροχές που στερούν από εμάς … σαθροποιώντας έτσι κάθε επιχείρημα ανάληψης εκστρατείας για την ενίσχυση και σημαντικοποίηση της εννοίας του ήθους και της εντιμότητος). Χωρίς περίσκεψη, χωρίς τεκμηρίωση της ορθότητας της αιτούμενης (και αποδιδόμενης πάντοτε και με το παραπάνω) βοήθειας, απουσία μιας πλήρους έκθεσης συνεκτίμησης της δύσκολης (λόγω της μεροληπτικής συμπεριφοράς των προμηθευτών-ως άνω-δυνάμεων) θέσεως στην οποία περιέρχονται η πατρίδα μας, που στερείται παρόμοιας βοηθείας, επιπολαίως λοιπόν και χωρίς αιδώ επιμένουν να την εξοπλίζουν ανισοβαρώς σε σχέση με τη χώρα μας. Έχω ξαναγράψει όχι μόνον άπαξ, ότι τα συμφέροντα και μόνον αυτά διαμορφώνουν το status της συμπεριφοράς των ισχυρών και μη κρατών. Τα διακρατικά σύμφωνα, οι εμπορικές συμπράξεις, τα κονσόρτσιουμ, οι ποικίλες πολιτιστικές επαφές, οι αδελφοποιήσεις πολιτειών, τα παλαιά και παρωχημένα ΚΤΕ, ΝΕΠ, ΗΑΔ, ΚΑΚ, SENTO, SEATO κ.λπ, (ήταν) είναι μία προσπάθεια ειρηνικής προσέγγισης των λαών που δυστυχώς δεν… ευδοκίμησε. Ακόμη και ο ΟΗΕ, η ΕΕ, το ΝΑΤΟ που εξακολουθούν να υφίστανται, ουδέποτε ήρθησαν στο ύψος των περιστάσεων για τις οποίες συνεστήθησαν. Κι’ εδώ κερδισμένοι οι… μεγαλομέτοχοι και οι ταραξίες: Αμερική, Γερμανία και δι’ αυτών ηΤουρκία και τα προτεκτοράτα τους. Διότι αν π.χ. σκοπός του ΝΑΤΟ (ήταν), είναι να εγγυηθεί την ελευθερία και την ασφάλεια των μελών του μέσω πολιτικών και στρατιωτικών μέσων, διότι η ασφάλεια στην καθημερινότητά μας είναι το κλειδί για την ανθρώπινη ευημερία, τότε – θλίβομαι- γιατί ο οργανισμός αυτός απέτυχε οικτρά. Θυμηθείτε μόνον τη στάση του στην κατάληψη της μισής Κύπρου από τις ΕΔ της Τουρκίας, μέλους του ΝΑΤΟ. Θυμηθείτε την χλιαρή και άνευ αντικρίσματος αντίδρασή του στις χιλιάδες παραβιάσεις του θαλασσίου και εναερίου χώρου μας, κατά τον τελευταίο χρόνο, και πάλιν από την Τουρκία, που αφέθηκε να καταλάβει ανενόχλητα μία νησίδα μας, τα Ίμια. Ούτε μία σύσταση, μία φωνή, μία υπενθύμιση των υποχρεώσεων των συμμάχων μελών στις με του ΝΑΤΟ στις μεταξύ τους σχέσεις, προς τον επιτήδειο ουδέτερο.
Και το άγριο και ανέντιμο παιχνίδι των συμφερόντων συνεχίζεται με τις καθημερινές απειλές, προσβολές και στημένα παιχνίδια της Γείτονος, που αποβλέπουν στη δημιουργία τετελεσμένων εις βάρος μας. Την μεγάλη έκπληξη όμως γεννοβολά η αδιάφορη και εν πολλοίς ανεξήγητη -ως εκ του θεσμικού τους ρόλου- στάση του ΟΗΕ και της ΕΕ. Για το ζήτημα όμως αυτό και άλλα συναφή με το παρόν θέματα, καθώς και για την ένταξη της Τουρκίας στην ευρωπαϊκή οικογένεια, προοπτική που απομακρύνεται οσημέραι όλο και περισσότερο, λόγω του εκρηκτικού χαρακτήρα του Προέδρου Ερντογάν και των … εν ταυτώ πολλαπλώς αρνητικών -έως προσβλητικών- παρεμβάσεων (δηλώσεών) του κατά της ΕΕ, θα αναφερθούμε στο επόμενο άρθρο μας. Πιστεύω ότι οι λέξεις που αποκωδικοποιούν το ψυχογράφημα ενός μετρίως ευφυούς ηγέτη, είναι αυτές που θα συνέθεταν ως διαπίστωση των ειδικών τα παρακάτω ελάχιστα: Δυστυχώς, η πλειοψηφία του λαού του δεν τον αντιλαμβάνεται πλήρως, δεν τον συμμερίζεται, δεν τον κατανοεί, δεν εξευρωπαΐζεται … ταχυρύθμως, δεν συμπορεύεται απολύτως με τις δυτικές πρακτικές και δεν λειτουργεί κατά τρόπο που να μην υπολείπεται του ελληνικού λαού∙ αυτού του προνομιούχου λαού που διέσπειρε σ’ όλη την έκταση της (νυν) τουρκικής επικράτειας, τα αθάνατα και απαράμιλλα μνημεία της τέχνης και του πολιτισμού του, δείγματα μιας προηγμένης (προπορευομένης εις τους αιώνες) αντίληψης.
Π. Γιαννακόπουλος
COMMENTS