Αμερικανική « Διπλωματία»

Στην Μεγάλη Σκακιέρα του κόσμου, οι ΗΠΑ αγωνίζονται για έλεγχο και επιρροή.

John Laughland, RT.com, Zero Hedge,   

[Με τον ανωτέρω σαρκαστικό τίτλο (το Διπλωματία, μέσα σε εισαγωγικά ειρωνείας), το αμερικανικό οικονομικό δελτίο Zero Hedge αναδημοσιεύει, από το ρωσικό τηλεοπτικό δίκτυο Russia Today, σχόλιο αφιερωμένο στις επιδόσεις  του Αμερικανού πρεσβευτή στην Ελλάδα Τζέφρυ Πάϊατ, ειδικότερα για την επιβολή της συμφωνίας Τσίπρα-Ζάεφ με τα Σκόπια. Το σχόλιο συνεργάτη  του ρώσικου καναλιού χαρακτηρίζει παρεμπιπτόντως αυτή την συμφωνία ως «νίκη της Ελλάδος», φράση που βέβαια παρεμβάλλεται όχι ως παράσημο στους κ. κ. Τσίπρα-Κοτζιά, αλλά ως ωρολογιακή εκρηκτική τορπίλη κατά του Ζάεφ και της συμφωνίας,  προοριζόμενη για το δημοψήφισμα των Σκοπίων. Αντίθετα η εικόνα της κυβέρνησης της Αθήνας που προβάλλει διεθνώς το δημοφιλές ρωσικό κανάλι δεν είναι καθόλου τιμητική, αφού την παρομοιάζει με το εγκάθετο και υποτελές  καθεστώς της Ουκρανίας. . .  

   Ιδού τι γράφει:]

Μετάφραση : Μιχαήλ Στυλιανού

Στην Μεγάλη Σκακιέρα του κόσμου, οι ΗΠΑ αγωνίζονται για έλεγχο και επιρροή. Και υπάρχουν χώρες όπου οι Αμερικανοί πρεσβευτές αντιμετωπίζονται μάλλον ως αυτοκρατορικοί κυβερνήτες παρά ως απλοί δίαυλοι επικοινωνίας.

Στο αποκορύφωμα των διαδηλώσεων στην Πλατεία Μεϊντάν του Κιέβου, στις αρχές του 2014, διέρρευσε μια συνομιλία μεταξύ του Αμερικανού πρεσβευτή στην Ουκρανία Τζέφρυ Πάϊατ και της τότε βοηθού υπουργού των Εξωτερικών της κυβέρνησης Ομπάμα, Βικτώριας Νούλαντ. Η συνομιλία έγινε διάσημη επειδή η κ. Νούλαντ είπε στον κ. Πάϊατ « Fuck the E.U. (E.E.) και η απομαγνητοφώνηση μεταδόθηκε σχεδόν αμέσως από το Youtube.

Ωστόσο, πιο «σόκιν» από την γλώσσα της κ. Νούλαντ ήταν το αντικείμενο της συνομιλίας. Οι δυο Αμερικανοί αξιωματούχοι συζητούσαν πως θα βάλουν τους ανθρώπους τους στην εξουσία της Ουκρανίας –ποια από τις τρείς τότε φατρίες στην αντιπολίτευση θα κυριαρχούσε, ποιος θα αναλάμβανε την ηγεσία, (Αρσένι Γιάτσενιουκ) και ποιος θα παραμεριζόταν (Βλαντίμιρ Κλίτσκο). Όταν γινόταν αυτή η συνομιλία Νούλαντ-Πάϊατ, αρχές Φεβρουαρίου 2014, ο εχθρός τους, Βίκτωρ Γιανούκοβιτς, ήταν ακόμη πρόεδρος της Ουκρανίας. Η διαρρεύσασα ηχογράφηση της συνομιλίας αποδείκνυε ότι οι ΗΠΑ και η πρεσβεία τους στο Κίεβο ήσαν ενεργοί παράγοντες σε μιαν επιχείρηση αλλαγής καθεστώτος. Η σύνθεση της μετά-Μεϊντάν κυβέρνησης ανταποκρινόταν απόλυτα προς το αμερικανικό σχέδιο.

Λίγοι μόνο άνθρωποι γνώριζαν εκείνη την εποχή ότι αυτό το επίπεδο ελέγχου της σύνθεσης ξένων κυβερνήσεων είχε καταστεί πάγια πρακτική των αμερικανικών πρεσβειών σε όλο τον κόσμο. Όπως μπορούσα να διαπιστώσω στα πολλαπλά ταξίδια μου ανά τα Βαλκάνια, στα τέλη της δεκαετίας 1990 και αρχές αυτής του 2000, ο Αμερικανός πρεσβευτής αντιμετωπιζόταν από την πολιτική τάξη και τα ΜΜΕ σε αυτές τις χώρες, όχι ως ο διαπιστευμένος αντιπρόσωπος μιας ξένης κυβέρνησης, αλλά ως ο αυτοκρατορικός κυβερνήτης, του οποίου τα προνουντσιαμέντα (δηλώσεις/εντολές) είχαν πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα από της ιθαγενούς κυβέρνησης.

Αυτό ίσχυε επί δεκαετίες, αλλά ο βαθμός ελέγχου που ασκούσαν οι ΗΠΑ αυξήθηκε με την εξόρμησή τους να γεμίσουν το πολιτικό κενό που προκλήθηκε με την κατάρρευση της σοβιετικής επιρροής στην Ανατολικήν Ευρώπη, μετά το 1989. Προηγούμενα, τέτοιος έλεγχος, ειδικότερα επιχειρήσεις αλλαγής καθεστώτος, έπρεπε να εξασφαλιστεί είτε υποχθόνια, όπως με την ανατροπή του Ιρανού πρωθυπουργού Μωχαμάντ Μοσαντέκ, το 1953, ή  χρηματοδοτώντας και εξοπλίζοντας αντικυβερνητικές δυνάμεις, όπως στην Νικαράγουα και σε άλλες χώρες της Νότιας Αμερικής, ή εξωθώντας και τον στρατό, όπως γνωστότερα έγινε στην Χιλή, το 1973.

Υπάρχει πλήθος συγγραμμάτων γι’ αυτό το τεράστιο ζήτημα ( ιδιαίτερα για το πραξικόπημα κατά του Μοσαντέκ διαβάστε του Stephen Kinzer το βιβλίο 'All the Shah's Men', που εκδόθηκε το 2003) και δεν υπάρχει τρόπος διάψευσης ότι έγιναν  τέτοιες επιχειρήσεις. Πράγματι, ο τέως Διευθυντής της CIA, James Woolsey, παραδέχθηκε πρόσφατα πως συνεχίζονται και τώρα.

Πολλοί από τους πρεσβευτές που απεργάσθηκαν ή επιχείρησαν αλλαγές καθεστώτος στην Ανατολικήν Ευρώπη ή στην πρώην Σοβιετική ΄Ενωση, είχαν ακονίσει τα δόντια τους στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, στις δεκαετίες του 1980 και 1990. ΄Ενας από αυτούς. Ο Μάϊκλ Κόζακ, τέως πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Λευκορωσία, έφτασε να καυχιέται, με επιστολή του στην Γκάρντιαν το 2001, ότι έκανε το ίδιο στο Μινσκ (πρωτεύουσα της Λευκορωσίας) που έκανε και την Μανάγκουα. ΄Εγραφε: «Όσον φορά τις ομοιότητες μεταξύ της Νικαράγουα του 1989-90 και της σημερινής Λευκορωσίας, δηλώνω ένοχος. Ο αντικειμενικός στόχος μας και οι μέθοδοί μας, σε ένα βαθμό, είναι οι ίδιοι».

 Ο Κόζακ δεν ανέφερε ότι έπαιξε αποφασιστικό επίσης ρόλο στην ανατροπή τού στρατηγού Νοριέγκα στον Παναμά το 1989, αλλά δεν είναι αυτός μόνος –κάθε άλλο. Η πείρα που συσσωρεύτηκε από τις ΗΠΑ στον ψυχρό πόλεμο, και σε μεγάλες χώρες της Ευρώπης όπως η Ιταλία, όπου οι επεμβάσεις των ΗΠΑ απέτρεψαν κομμουνιστικές νίκες στις εκλογές, έσπειρε μια ολόκληρη γενεά από  Κέρμιτ Ρούζβελτς (τον αρχιτέκτονα του πραξικοπήματος κατά του Μοσαντέκ), που έκαναν καριέρα στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ επί δεκαετίες.

Δυο χρόνια μετά την βίαιη ανατροπή του Βίκτωρ Γιανούκοβιτς, στης οποίας τον συντονισμό εβοήθησε, ο Τζέφρυ Πάϊατ διορίστηκε πρεσβευτής στην Ελλάδα. Παραμένει σ’ αυτή την θέση ως σήμερα, γι’ αυτό ορισμένοι ρωτιούνται αν το χέρι του κρύβεται πίσω από την απέλαση Ρώσων διπλωματών, την περασμένη εβδομάδα, από την Αθήνα. 

Η Ελλάδα και η Ρωσία είχαν παράδοση καλών σχέσεων αλλά διαφωνούν στο Μακεδονικό ζήτημα. Τώρα η ελληνική κυβέρνηση, με επικεφαλής τον ψευτο-ευρωσκεπτικιστή Τσίπρα, ισχυρίζεται πως Ρώσοι διπλωμάτες επιδίδονταν σε μυστικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα προπαγανδίζοντας εναντίον της αλλαγής του ονόματος ( με την συμφωνία των Πρεσπών). Όπως κάθε άλλο πολιτικό ζήτημα αυτόν τον καιρό, αυτό το σχετικά ομιχλώδες θέμα, αντιμετωπίζεται μέσα από το στρεβλωτικό πρίσμα της ρωσικής «ανάμειξης»: Κάθε απόφαση που δεν ισχυροποιεί την κυριαρχία των  υπό αμερικανικό έλεγχο εξουσιαστικών δομών, όπως οι ΗΠΑ και η Ε.Ε., αποδίδεται τώρα συστηματικά στην διεισδυτική παντού ρωσική επιρροή, ως εάν όλοι οι διαφωνούντες να είναι πράκτορες της Ρωσίας.

Δυτικές συζητήσεις στο θέμα αυτό μοιάζουν τώρα με την παράνοια του παλαιού σοβιετικού καθεστώτος και των δορυφόρων του στην Ανατολικήν Ευρώπη, που παρόμοια κατηγορούσαν τους αντικομουνιστές  ότι είναι «πεμπτοφαλαγγίτες» -την ίδια φράση που χρησιμοποίησε εξέχων Ευρωπαίος πολιτικός, ο Γκυ Βέρχοσταντ τον περασμένο μήνα, για να στιγματίσει όλους τους εχθρούς του ( Σαλβίνι, Ορμπάν, Φάρατζ, Βίλντερς, Λε Πεν, Καζίνσκυ), ως τυφλά όργανα των Ρώσων.

Στην διαφορά μεταξύ Ελλάδας και Μακεδονίας υποπτεύονται την ρωσική επιρροή επειδή οι Αμερικανοί πιέζουν για να θέσουν όλη την Βαλκανική Χερσόνησο υπό τον αμερικανικό έλεγχο. Αυτή η πολιτική εφαρμόζεται εδώ και σχεδόν τριάντα χρόνια –τουλάχιστον από τότε που οι πόλεμοι στην Γιουγκοσλαβία οδήγησαν στην υπό την αμερικανική διαιτησία συμφωνία ειρήνης στην Βοσνία το 1995. Τα τελευταία χρόνια η διαδικασία επιταχύνθηκε, με την περσινή ένταξη του Μαυροβουνίου στο ΝΑΤΟ, αφήνοντας σαν απομένουσες ψηφίδες έξω από το ψηφιδωτό, την Μακεδονία και την Σερβία. Η ελληνική νίκη για το όνομα Μακεδονία απομακρύνει το τελευταίο εμπόδιο στην ένταξη αυτής της χώρας στο ΝΑΤΟ και στις άλλες «Ευρω-Ατλαντικές» δομές, όπως η Ε.Ε. και σε λίγο θα έχει μείνει μόνο η Σερβία. Θα μείνει εξω για πολύ;

Ένα από τα πιο περιβόητα ανέκδοτα του Δεύτερου Παγκοσμίου πολέμου είχε λεχτεί από τον Τσώρτσιλ. Στην Μόσχα το 1944, αυτός και ο Στάλιν μοίρασαν την Ανατολικήν Ευρώπη και τα Βαλκάνια σε σφαίρες επιρροής, βάζοντας δίπλα στις χώρες ποσοστά τοις εκατό, ενδεικτικά του αντίστοιχου βάρους  της Δύσης και της Σοβιετικής ΄Ενωσης σε κάθε μια από αυτές: 10-90 στην Ελλάδα, 50-50 στην Γιουγκοσλαβία,  25-75 στην Βουλγαρία κ.ο.κ.

Ο Τσώρτσιλ αφηγείτο πώς αυτή η λεγόμενη συμφωνία των ποσοστών έκλεισε μέσα σε λίγα λεπτά, πως σημείωσε αυτή την προφορική συμφωνία σ’ ένα κομμάτι χαρτί και ο Στάλιν απλά του έριξε μια ματιά. Ο Τσώρτσιλ έγραψε: «Όλα ρυθμίστηκαν σε χρόνο όχι περισσότερο από όσο χρειαζόταν για να καταγραφούν». Και συνέχιζε σημειώνοντας πως μπορεί να μοιάζει κυνικό να αποφασίζεται η μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων με αυτόν τον τρόπο.

Μεταγενέστερες γενεές συμφώνησαν με αυτή την αυτοκριτική. Η σημερινή Δύση ουδέποτε θα συνήπτε μιαν τέτοια συμφωνία –αλλά όχι από δισταγμό και έλλειψη κυνισμού. Η Δύση και ειδικότερα οι ΗΠΑ δεν θα συνήπταν τέτοια συμφωνία επειδή σε κάθε περίπτωση το μόνο αποδεκτό αποτέλεσμα θα ήταν 100% επιρροή για τις ΗΠΑ.

Αυτό είναι που ο Τζέφρυ Πάϊατ και οι συνάδελφοί του ξοδεύουν ολόκληρη την καριέρα τους να πετύχουν –και σε μεγάλο βαθμό πετυχαίνουν.