Οι επαρχίες της Ρώμης (α)

Τα νέα θύματα θα είναι «οι χώρες της περιφέρειας» – όπως αποκαλείται σήμερα ο ευρωπαϊκός Νότος ή η Αν. Ευρώπη, υπενθυμίζοντας πως...

Τα νέα θύματα θα είναι «οι χώρες της περιφέρειας» – όπως αποκαλείται σήμερα ο ευρωπαϊκός Νότος ή η Αν. Ευρώπη, υπενθυμίζοντας πως έτσι ακριβώς ονομάζονταν, κατά τη διάρκεια των αποικιοκρατικών πολέμων, τα κράτη του τρίτου κόσμου

 .

«Τα πρώτα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν τα κατασκεύασε η ναζιστική Γερμανία, αλλά η Βρετανική Αυτοκρατορία – στην Κένυα και στη Νότια Αφρική. Φυσικά δε το Ολοκαύτωμα, το οποίο εξαπέλυσαν οι Γερμανοί,με στόχο τους Ευρωπαίους Εβραίους και τους Ρομά που συνήθως δεν αναφέρονται, δεν ήταν το πρώτο γερμανικό ολοκαύτωμα – αφού είχαν εμπλακεί σε τρομερές σφαγές στο νότιο άκρο της Λατινικής Αμερικής, καθώς επίσης σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η Γερμανία είχε ήδη εξολοθρεύσει σχεδόν όλους τους ανθρώπους της φυλής των Χερέρο στη Ναμίμπια – μία απίστευτη γενοκτονία, χωρίς ίσως ιστορικό προηγούμενο. Όλα αυτά δεν σχολιάζονται βέβαια στη Γερμανία και στην υπόλοιπη αποικιοκρατική Ευρώπη – παρά το ότι δεν υπήρχε κανένας λόγος για εκείνη τη σφαγή, καμία λογική. Η μόνη εξήγηση ήταν η απόλυτη περιφρόνηση που έτρεφαν οι Γερμανοί, για τους ιθαγενείς πληθυσμούς.

Εν τούτοις, μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, όλοι αναρωτιόνταν για το πώς οι δήθεν λογικοί, φιλοσοφημένοι και ειρηνικοί Γερμανοί ξαφνικά φρένιασαν, μόνο και μόνο επειδή ταπεινώθηκαν οικονομικά μετά το 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο – ακόμη περισσότερο πως δεν έφταιγαν οι Γερμανοί για τα αποτρόπαια εγκλήματα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, αλλά κάποιοι ελάχιστοι ναζί που άρπαξαν την εξουσία της χώρας!» (Α.Vl.)

.

Άρθρο

Θέλουμε να ανήκουμε στο «ελιτίστικο κλαμπ» της Ευρώπης, στο δήθεν πιο δημοκρατικό και ηθικό ολόκληρου του πλανήτη, με κάθε κόστος, καθώς επίσης με κάθε θυσία. Πόσοι από εμάς όμως γνωρίζουν τις απίστευτες θηριωδίες των «ηθικών» ευρωπαϊκών χωρών, κατά τη διάρκεια της πρώτης και δεύτερης αποικιοκρατικής εποχής;

Ποιοί έχουν ενημερωθεί για τα εγκλήματα του Βελγίου υπό τον Λεοπόλδο, της Ισπανίας στην Αμερική, της Ολλανδίας στην Ινδονησία, της Γαλλίας στη Β. Αφρική, της Γερμανίας στη Ν. Αφρική και, κυρίως της Βρετανικής αυτοκρατορίας παντού, οι επίγονοι της οποίας, οι Η.Π.Α., απλά αντιγράφουν τις πρακτικές και τις μεθόδους των προκατόχων τους;

Που αναφέρεται ο «νόμος περί εισβολής στην Ολλανδία», σύμφωνα με τον οποίο οι Η.Π.Α. μπορούν να εισβάλλουν δια της βίας, στρατιωτικά δηλαδή, στη Χάγη, σε περίπτωση που θα οδηγούταν στο διεθνές της δικαστήριο οποιοσδήποτε Αμερικανός; ‘Η η ασυλία που έχει εξασφαλίσει η υπερδύναμη, όσον αφορά τυχόν παραβίαση οποιασδήποτε διεθνούς συνθήκης;

Ελάχιστοι τα γνωρίζουν, κυρίως επειδή δεν υπάρχει πλέον ούτε ίχνος ανεξάρτητης δημοσιογραφίας,εάν εξαιρέσει κανείς ορισμένα ηλεκτρονικά  ΜΜΕ, καθώς επίσης μερικές έντυπες εκδόσεις - οι οποίες είναι βουτηγμένες στα χρέη, με τις περισσότερες να μην μπορούν καν να πληρώσουν τους συντάκτες τους.

Έτσι κανένας δεν μαθαίνει τα σημερινά εγκλήματα της Δύσης στον τρίτο κόσμο που συνεχίζονται ακάθεκτα, οικονομικά (ΔΝΤ) και στρατιωτικά – ούτε πως η Σοβιετική Ένωση κάποτε χρηματοδότησε την Ανατολική Ευρώπη, με αποτέλεσμα να ήταν πλουσιότερη από όσο η Ρωσία.

Προφανώς επίσης όχι πως η Σοβιετική Αυτοκρατορία, παρά τα τεράστια λάθη της, είναι η μοναδική στην ιστορία που το αυτοκρατορικό κέντρο ήταν φτωχότερο, από ότι οι αποικίες – με αποτέλεσμα η Ρωσία σήμερα να χαρακτηρίζεται ως μία κοινωνία σε μεγάλη σύγχυση, η οποία δεν διαθέτει την αυτοπεποίθηση της Κίνας, αισθάνεται ηττημένη, κατακερματισμένη και βρίθει αβεβαιοτήτων.

Τέλος, ελάχιστοι συνειδητοποιούν πως κάποια στιγμή στην ιστορία, οι λαοί χωρών όπως η Τσεχοσλοβακία, η Ουγγαρία και η Ανατολική Γερμανία, υποχρεώθηκαν να κάνουν κάτι πραγματικά σωστό για την ανθρωπότητα.

Επειδή όμως το έκαναν χωρίς τη θέληση του κατέληξαν να ονειρεύονται, όλες εκείνες τις δεκαετίες που ανήκαν στο σοβιετικό μπλοκ, πώς θα κατάφερναν να ενωθούν με τους καταπιεστές τους – κατανοώντας σήμερα πως στην πραγματικότητα τα τότε όνειρα τους ήταν εφιάλτες.

Είναι όμως πλέον πολύ αργά, αφού έχουν μετατραπεί στους «παρίες» της Δύσης – καθώς επίσης σε αποικίες των πολυεθνικών μεγαθηρίων, υπό την «υψηλή προστασία» των Η.Π.Α. και του ύπατου αρμοστή τους στην Ευρώπη της παρακμής: της Γερμανίας.

.

Τα νέα θύματα

Ανεξάρτητα όμως από τα παραπάνω, τα οποία συνέλεξα από άλλους συγγραφείς, αυτό που πρέπει να μας απασχολεί είναι το από που θα αντλήσουν την ευημερία τους σήμερα οι ισχυρές χώρες της Δύσης, εάν τελικά αποκλεισθούν από τον υπόλοιπο πλανήτη – όπως πιθανολογείται μετά τη δημιουργία τουπαράλληλου οικονομικού κόσμου των BRICS, την ισχυροποίηση της Κίνας, την απέχθεια της Λατινικής Αμερικής και της Ασίας για το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, μετά από τόσα χρόνια στυγνής λεηλασίας τους κοκ.

Στο σημείο αυτό, χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα πως τα νέα θύματα θα είναι «οι χώρες της περιφέρειας», όπως αποκαλείται σήμερα ο ευρωπαϊκός Νότος ή η Ανατολική Ευρώπη – υπενθυμίζοντας πως έτσι ακριβώς ονομάζονταν κατά τη διάρκεια των αποικιοκρατικών πολέμων οι χώρες του «τρίτου κόσμου».

Αυτές δηλαδή που κατοικούνταν από «μη ανθρώπους», όπως ονόμαζε όλους όσους δεν ανήκαν στην πλούσια Δύση ο Orwell στο βιβλίο του – προβλέποντας, με κριτήριο το παρελθόν, το μέλλον.

Τα θύματα λοιπόν θα είναι τα κράτη που θα έχουν την τιμή να μετατραπούν σε «επαρχίες της Ρώμης», όπου δεν είναι απίθανο να χωριστεί ξανά η ρωμαϊκή αυτοκρατορία σε δυτική και ανατολική - με την Ουάσιγκτον πρωτεύουσα της μίας πλευράς, καθώς επίσης με το Βερολίνο της  υποδεέστερης άλλης. Ειδικά όσον αφορά τις Η.Π.Α. τα εξής:

.

Οι πόλεμοι του δολαρίου

Στο παρελθόν η υπερδύναμη πολέμησε σκληρά εναντίον των Κινέζων, των Ρώσων, των Βιετναμέζων κοκ. –ένας πόλεμος που φυσικά δεν έχει τελειώσει, αλλά δεν φαίνεται να καταλήγει στη νίκη των Η.Π.Α.(άρθρο), παρά την άλωση της δύστυχης Ουκρανίας.

Σήμερα όμως η σκληρότητα των «γερακιών της Ουάσιγκτον» αφορά εκείνους τους διεθνείς οργανισμούς, οι οποίοι δεν διαθέτουν στρατό – όπως το Βατικανό ή τη ΦΙΦΑ. Την ίδια στιγμή βέβαια, οι Η.Π.Α. πυροδοτούν πολέμους σε διάφορα μέρη του κόσμου, όπως για παράδειγμα στη Μέση Ανατολή – με βασικό στόχο τη διάσωση του δολαρίου, χωρίς το οποίο θα χάσουν την ηγεμονική θέση τους στον πλανήτη.

Εν τούτοις, το τέλος του τοκογλυφικού δυτικού χρηματοπιστωτικού συστήματος φαίνεται αναπόφευκτο– ενώ το συνεχές χάος που προκαλεί η υπερδύναμη μάλλον θα το επιταχύνει.

Αναλυτικότερα, η κυβέρνηση των Η.Π.Α. ανακοίνωσε δύο «επιτυχίες», οι οποίες σύντομα θα αποδειχθούν ως «Πύρρειος νίκη» – με την πρώτη να είναι η επίθεση εναντίον της ΦΙΦΑ όπου, σύμφωνα με τους FT (πηγή), η κύρια αιτία δεν είναι η διαφθορά στα σπορ.

Ο συγγραφέας του άρθρου αναρωτιέται πολύ έξυπνα εάν οι αμερικανοί είναι αρκετά ισχυροί, ώστε να έχουν τον τελευταίο λόγο στις παγκόσμιες οργανώσεις – οι οποίες δεν είναι μόνο η ΦΙΦΑ (επιδιώκεται μέσω αυτής ένα πλήγμα εναντίον της Ρωσίας, λόγω των ολυμπιακών αγώνων που ανέλαβε) αλλά, κυρίως, οι σημαντικότερες, όπως το ΔΝΤ, ο ΟΗΕ, το Συμβούλιο ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι διατραπεζικές συναλλαγές (Swift), η Αρχή για το διαδίκτυο (Icann)  κοκ.

Η δεύτερη «επιτυχία» αφορά έναν οργανισμό, ο οποίος δεν θεωρείται ως τέτοιος: το Βατικανό, το οποίο υποχρεώθηκε να συνάψει μία συμφωνία με τις Η.Π.Α. (Foreign Account Tax Compliance Act), με βάση την οποία τοποθετείται κάτω από την  εποπτεία της υπερδύναμης, σε  φορολογικά θέματα.

Ουσιαστικά το Βατικανό υπάγεται πλέον στον έλεγχο της οικονομικής αστυνομίας των Η.Π.Α., καθώς επίσης στο αμερικανικό οικονομικό ποινικό Δίκαιο – κάτι που επιδιώκουν να επιβάλλουν σε όλες τις χώρες οι Η.Π.Α., με απώτερο στόχο την υπεράσπιση του δολαρίου (πηγή). Ειδικά όσον αφορά την Ευρώπη βέβαια, προτεραιότητα έχει η ίδρυση του οικονομικού ΝΑΤΟ – μέσω της οποίας θα είναι έρμαιο των αμερικανικών πολυεθνικών (άρθρο).

Στο δεύτερο μέρος του άρθρου θα αναλύσω τα σχέδια και τις προθέσεις των αμερικανών, τόσο όσον αφορά τόσο το δολάριο, όσο και την εξασφάλιση της ηγεμονίας τους στο χρηματοπιστωτικό σύστημα του πλανήτη – η οποία δεν θα είναι εφικτή, εάν σταματήσει η εποχή του πετροδολαρίου, όπως φαίνεται ότι σχεδιάζεται από τον άξονα Μόσχας-Πεκίνου.

Αλέξης Ζακυνθινός, Senior Analyst (Geopolitics)

www.analyst.gr